Oud worden...

Ik ben de laatste zes maanden drie keer getroffen door een zware bronchitis, en Anny één keer. Het grootste gedeelte van de was bestond haast heel de tijd uit het wassen van zakdoeken. (Sorry, maar ik gebruik veel liever een zakdoek dan zo'n papieren zakdoekje waarvan ik het gevoel heb dat ik er dwars door zal snuiten...)
De recuperatie gaat ook al wat trager, en de laatste keer waren gewone antibiotica niet meer voldoende, en moest ik een zwaardere soort er na nemen.

Ik denk dat dit of door het ouder worden komt, of door de steeds slechter wordende kwaliteit van de lucht (of door beide ?)...

Ik hoop dat ik nu, nu we weer buiten kunnen floreren, weer zal recupereren, om hopelijk een jaar zonder bronchitis te krijgen... en zonder last van mijn ouderdomsastma.

(Ook al iets dat wijst op oud worden !)

Maar troost u, we voelen ons soms wel eens oud, maar we blijven jong van geest. Het gaat allemaal iets langzamer, en we moeten het werk in "pozekens" doen, omdat we het in één keer niet meer kunnen door de rugpijn, maar het lukt nog... En de "grote" werken zoals kuisen en de tuin wieden, en de haag snoeien en zo, dat laten we doen.  Dat kost wel, maar zo kunnen we alles proper houden, en toch gemakkelijk door het leven flaneren.

De zomer begint straks, en de rommelmarkten zijn weer haast allemaal buiten te doen, zodat we onze wandeling kunnen doen. Zondag laatst was het in het parc Pater te Soignies, een grote rommelmarkt, en in een mooi park. Ik vraag me af hoe ze daar de naam van het park uit spreken... Wellicht niet zoals een pater (missie-pater), maar is het dat patee of patère ? Ik weet het niet. We hadden er ook wat van een wandeling voor en na de rommelmarkt... Het moet al wreed lukken dat men de auto kwijt raakt in de onmiddellijke buurt van de markt... Gelukkig zijn er in Wallonië bij grote markten veelal grote parkeerplaatsen voorzien.

Morgen gaan we naar Engien (Edingen), waar in het park van het kasteel een grote markt is van bloemen, planten, bollen, zaden en allerlei dingen die bij de tuin te pas komen. Wij hebben die vorig jaar ook bezocht, en het is voor ons een blijvertje... Zelfs zonder de markt is het er mooi ! Het park, het kasteel, de bijgebouwen... Dat alleen al is een uitstapje waard !

Overmorgen is er rommelmarkt in Deinze, dat is binnen... Jammer, maar het is een van de laatste echte binnenmarkten die we doen voor een lange tijd.

Je ziet... zo oud zijn we nog niet, dat we op ons gat blijven zitten voor de TV... We genieten van veel kleine dingen...
En hoe ouder je wordt, hoe kleiner de meeste dingen lijken, uitgenomen de afstanden, die lijken altij maar langer te worden...

tot de volgende ?

Leentje (artiestennaam Kate Leen)

Leentje was een buurmeisje. Ze woonde hier iets verder, aan de overkant van de straat.
Toen al was het een mooi meisje, en als tiener heeft ze nog wat verkeerd met een jongen die wij ook heel goed kennen. Om een of andere reden is dat afgesprongen, zoals dat meestal gaat met tienerkoppeltjes...

Heel vaak zag ik haar niet, ze was iets ouder dan onze kinderen, en hoorde dus niet bij die bende die ik hier regelmatig in huis zag zitten.

Een tijd lang verloren wij haar uit het oog, tot we hoorden zeggen dat ze een café openhield langs de hauwaert... Vermits voor mij een café heel weinig bijval heeft, heb ik haar daar - in al die jaren - één of hooguit twee keer gezien.

Ze was nu geen mooi meisje meer, maar een mooie dame.

En de herberg draaide, het is een goede herbergierster, mooi, en als ze wel kon mee praten en meelachen, wist ze duidelijk afstand te houden. ( Dat zag ik gebeuren in die enkele keer dat ik daar was !)

En plots hoorden wij dat Leentje nu begon op te treden als zangeres. En haast iedereen sprak er lovend over.

Heel wat jaartjes terug zagen we haar, en ja, ze was inderdaad goed, niet alleen qua zang, maar vooral wist ze het publiek te animeren.

Nu maandag, 1 april is ze opgetreden bij Samana (Ziekenzorg), waar ik in het bestuur zit.

Ik denk dat zowat iedereen content was, het was een mooie show, en ze wist het publiek te bespelen. (Ook bij mij kwam ze wat "flodderen", tot jolijt van het publiek.

Weet je, eigenlijk ben ik verwonderd dat ze mijn naam nog weet, want ochgot, zo vaak hebben wij elkaar niet gezien. Ook al was het dit keer niet zo lang geleden dat ze hier bij ons kwam aanbellen. De kat van haar pa (die hier nog steeds iets verder woont) was spoorloos, en ze vroeg of we die niet gezien hadden. Ik gaf haar de raad eens op Facebook te informeren...

Ze treedt hier in de streek heel vaak op, bij allerlei organisaties en feesten, en dat bekom je slechts als je de mensen weet te entertainen. Het is dus geen wonder dat ook wij tevreden waren.

We brengen met Samana twee keer in het jaar een "feest"-namiddag, waar we telkens voor een "attractie" zorgen. Dat is niet makkelijk ! We zoeken zo goed mogelijk uit wie geschikt is, wie een aangename middag weet te brengen, en wie financïeel b haalbaar is... De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit niet iedere keer even goed lukte... maar nu was het echt heel goed en leuk.
Dankzij dat buurmeisje van vroeger !

djudedju ! Wie had dat gedacht ?

De neus heeft het, de neus heeft het !!!

En krijgt de neus het niet, dan krijgen de ogen het.

Och, ik zit maar te lachen met het parlement van The United Kingdom... The no's have it...
Daar zit minder archaïsch Engels in dan in "The Ayes have It"... Dat Aye, Aye hoor je ook wel eens bij het gehoorzamen van militaire bevelen in films. Ook daar grijpen ze terug naar een oude traditie.

Traditie... Ik denk dat dit begrip in de UK is uitgevonden !

Daar houden ze van al die dingen uit het verleden. En traditie staat hoog in het vaandel.

Ik moet ze niet... Toen we in Scotland op verlof waren, hoorden we hoe gehaat de Engelsen zijn in hun eigen land, en thuis hoorde ik ook al niet zoveel goeds. En toen ik jobstudent was, kreeg ik veel met hen te maken en ik moet ze nog minder.

Ze waren onze bevrijders... Maar ik hoorde vooral hoe ons moeder ze verwenste toen ze vertelde hoe een Britse soldaat een halve doos Corned Beef onder zijn voeten platstampte in de modder, vlak voor een hongerend kind. We hadden afgezien van de Duitse bezetter, we leefden in sperrgebiet... en konden overleven dank zij de haring. We waren blij dat we bevrijd werden, maar, zei ons moeder "Dat heb ik nooit een Duitser zien doen, als ze over hadden dan gaven ze het aan een hongerig kind.

Ik heb dit niet meegemaakt, maar ik woonde heel mijn jeugd in Oostende, waar de Engelsen massaal op verlof kwamen... Ze kochten alleen als het Very cheep was... En het was nooit goedkoop genoeg voor hen. Ze zopen zich ook strontzat. In hun land werden de pubs gesloten om 10 uur, hier konden ze blijven drinken. Bovendien is ons bier iets sterker dan de gewone pint in England.

Nee, ik moet ze niet. (Ik stel een beetje tot mijn verbazing vast dat ik op die manier eigenlijk ook wat "racistisch" ben. )

Ik denk dat we ook beter af zouden zijn met een Europa zonder de UK... Kijk maar eens hoe vaak zij de eeuwige dwarsligger waren ! En ze zijn nog steeds wat triest omdat ze hun "splendid Isolation" kwijt zijn. Ze denken nog steeds dat "They rules the world"... Sorry, mannekes, uw Gemenebest stelt echt niet zoveel meer voor.

En het lijkt nu wat belachelijk als je op die oude glorie wil blijven teren. Net zoals ik het belachelijk vind dat er Vlamingen zijn die zich nog opwarmen een de Slag van de Gulden Sporen... (Die niet eens een echt Vlaamse slag was, Namen vocht met ons mee, en was niet onbelangrijk in het geheel.)

... en weet je, als ik hun gekonkel en idioterie zie in hun regering, dan denk ik weer aan onze parlementen... Misschien kunnen we specialisten in stommiteiten aan hen uitlenen ??? 

Heb jij al eens nagedacht voor wie jij straks zult kiezen ? En heel onbescheiden: "Zou jij nog gaan kiezen mocht je de keuze hebben ?"
Ik zou echt willen dat kiezen een recht was, en niet een plicht... Misschien zouden we dan eens zien hoe de mens denkt over onze parlementairen... Of liever zien dat haast niemand nog gelooft in wat zij van de democratie hebben gemaakt !

Dat ze dit nog democratisch noemen !

djudedju....

Nog maar antibiotica

Ik dacht dat ik volledig genezen zou zijn, na die eerste kuur antibiotica, maar niets van, ik bleef maar hoesten... Terug naar de dokter, en nu een hele zware dosis van een andere antibiotica... Op hoop van zegen...

Best dat die brol bestaat... Ik heb het al gezegd, er zonder was ik er niet meer.

Maar ik voel me niet echt ziek meer. Alleen, blijven hoesten en piepen en brommen... Nu ja, dat zal dus ook wel passeren met voorbijgaan.

Buiten schijnt (eindelijk) de zon weer eens ! Het voelt direct beter, leuker, lichter (op beide betekenissen van dit woord). Gek, dat licht zo'n invloed heeft op de mens. Tegen depressies - vooral winterdipjes - schrijft men een lichtkuur voor. Moet je in een ruimte zitten met heel sterk licht, en de weldaad van die nep-zon over je laten komen.  Het schijnt te helpen... Maar ik heb niet vlug een dipje, en als ik al eens mijn oren laat hangen, dan duurt dat niet lang, zodra ik er in luk (en dat gaat heel vlug) om op iets anders te denken, dan ben ik het dipje voorbij... Dat kun je wellicht niet echt een dipje noemen ?

Ik denk dat dit iets is wat aangeboren is, je hebt mensen die altijd het halflege glas zien, en mensen die altijd het glas halfvol zien. Het is krek hetzelfde, maar je bekijkt het anders.

Is dit goed ? Ik weet het eerlijk gezegd niet... Het lijkt me dat het ook zijn voor en tegen heeft. Het kan aanleiding geven om rap tevreden te zijn met de behaalde resultaten... en dat is in onze wereld niet altijd positief.
Toch denk ik dan wel eens dat de wereld verkeerd is.
Ik ben niet echt "preneur" van de huidige gang van zaken in de wereld. Het is mij allemaal véél te rechts. Het moet allemaal opbrengen, iedereen moet netjes binnen de lijntjes kleuren, en ze zwaaien ons om de oren met reglementen en wetten en besluiten en... Te veel om op te noemen !

Neem nu een zone dertig... Na 10 uur 's avonds loopt daar in heel wat straten, wijken, geen kat meer, en is er amper verkeer. Dat is dan "le moment suprême" om je als flik,verdoken op te stellen en processen uit te schrijven voor al wie "te" snel rijdt. Logisch ? Ik vind van niet. Voor mij hoeven die borden er niet echt ! Ik rij niet te snel, en pas mijn manier van rijden aan aan de situatie... en volg netjes de voorschriften. Ik heb in die zowat 50 jaar dat ik met de auto rij al één proces verbaal gehad... Dat komt niet in eerste instantie door het slaafs volgen van al de voorschriftjes en wetjes, maar hoofdzakelijk omdat ik probeer defensief te rijden, te voorkomen dat er iets mis zou kunnen gaan... Dus rij ik regelmatig trager dan men mag, omdat ik vind dat dit veilig is...

Braaf ? Ik zou het niet durven zeggen... Wellicht heb ook ik al heel dikwijs geluk gehad dat er geen snelheidscontrole was, want geef toe, er staan zoveel borden dat je door het bos de bomen niet meer ziet... Ook zijn er bij die héél onlogisch zijn... Neem nu die borden van dorpskern. Heel regelmatig heb ik de indruk dat ik het bord van het einde van die zone niet zag, omdat ik al een heel end rustig door de velden en weiden rij... En dan zie plots enkele grote villa's, en pas daar voorbij dan "einde van de bebouwde kom"... Dat er verder nog wat gewone huizen staan, minder luxueus heeft blijkbaar geen belang, wel die villa's van die *°§!2é... (censuur)...

Ik weet zeker dat ik op dergelijke stukken wel eens te rap reed, maar dan heb ik geluk gehad...

... en ik blijf een optimist !

tot de volgende ?

Beter...

Vanmorgen iets beter opgestaan... Bijna niet gehoest, maar dat mag ook wel, de antibiotica is immers op. Anti-biotica...tegen leven... 't Zegt meer dan we wellicht mogen horen ?

Maar ja, dank zij de moderne Westerse geneeskunde ben ik er nog, heb kinderen kleinkinderen en een schat van een vrouw, en zeggen dat ik zonder de penicilline geen 2 jaar oud zou zijn geworden.

Gek, maar hoewel ik dus nog geen 2 jaar oud was, herinner ik me de verpleegsters van het Wit-Gele kruis nog. Ik zie ze nu nog voor me... Ik kreeg om de zes uur een inspuiting, dag en nacht. Die dames kwamen met de fiets door nacht en ontij om mij te genezen.

Was ik enkele jaren vroeger geboren, dan was die eerste antibiotica er nog niet, en ik dus wellicht ook niet. Ik ben van kort na de oorlog en kon dus genieten van dit moderne geneesmiddel.

Misschien vind je me idioot, maar ik denk daar nog regelmatig op... Stel dat ik het niet gehaald had, met wie zou Anny dan gehuwd zijn geweest, waren er dan kinderen, kleinkinderen?

En wat was er met mij ? Zat ik in de eeuwige dood, het eeuwige niets? of zat ik nu rijstpap te eten met gouden lepeltjes ? Of was ik allang hier terug, wedergeboren... en in wat of in wie ?  Heb jij soms ook van die bizarre gedachten? Of ben ik ook daarin een speciaalke ? Och, je hoeft het me niet te vertellen, ik heb er immers geen zaken mee, maar wie weet... Misschien heb ik je ideeën gegeven? Misschien doe ik je nu ook eens denken op dat ondenkbare ?

Je hoeft er geen schrik van te hebben, alle opties zijn nog open, en voor haast alle opties zijn er bewijzen te over, met andere woorden zelfs bewijzen zijn niet waterproof... De mooiste vind ik die van dat Amerikaanse instituut dat zich bezig houdt met het ontdekken van wat niet te ontdekken is... Men heeft er "bewezen" dat de ziel blijkbaar bestaat. Hoe ? Te gek om los te lopen, maar het is gebeurd ! Een stervende heeft zich laten plaatsen in een soort aquarium, die men volledig luchtdicht heeft afgesloten. Heel dat spel, aquarium met de stervende, stond op een zeer gevoelige weegschaal. En ja hoor, na het overlijden woog dit alles plots iets minder, er was dus (volgens de onderzoekers) iets wat na het overlijden het lichaam (en het aquarium) heeft verlaten. Weliswaar onzichtbaar, maar het heeft blijkbaar toch wat van gewicht.. Hoe weinig ook... Maar ja, misschien was het juist een slecht voorbeeld, en is hij te licht bevonden ? (grinnik)....

Zo zijn er ook mensen die overledenen zien, en er zelfs mee praten... En er zijn behoorlijk gedocumenteerde gevallen van reïncarnatie... Misschien heeft het wel te maken met wat we zelf geloven, zelf willen/wensen ? (Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten)...

Ik maak me er niet ongerust in, ik zal wel zien (of net niet)...

Wat voor mij van belang is, is dat we proberen te leven als een goed mens. Een mens die rekening houdt met de andere mensen (en alle andere leven)...  Met hoe meer we hier rondlopen op deze aardkloot, hoe moeilijker die opdracht is. Je moet immers met steeds meer menselijke dingen rekening houden. Nu en dan is er iemand opgestaan, die ons probeerde een algemene leidraad tegeven... Boeddha, Zoroaster, Mozes, Jezus, Mohammed, en nog een heel pak anderen, en iedere keer zijn er dan die deze wijze woorden in hun kaderke inpassen en het gebruiken tot eigen verrijking en het verkrijgen van macht. (Er is één uitzondering: het Jaïnisme...). Ik vind de leer van al deze verlichte personen niet moeilijk te begrijpen, duidelijk als richtlijn... als je het ontdoet van alle invloeden van de mensen, de predikanten...

Ik probeer dan ook mezelf te beperken tot de essentie van al die wijze woorden (ze zeggen eigenlijk allemaal zowat hetzelfde !)... Maar omdat dit blijkbaar voor de meesten niet haalbaar is, heeft men overal wat machtswellustelingen die de anderen wetten gaan opleggen. (Soms wellicht zelfs met goede bedoelingen (?).) Maar de maatschappij wordt er alleen moeilijker en moeizamer door, dus maken ze nog wat wetten er bij, en nog, en nog en nog...

We worden betutteld dat het niet mooi meer is.
En dan zijn ze verwonderd dat er geen vertrouwen meer is in de politici...
djudedju (Zouden er politici zijn na de dood ? Anders opteer ik voor het niets...)

Waar blijft de zomer ?

Ik heb het gevoel dat dit een annus horribilis is voor mij ! Sinds we naar Le Douce France reisden, en een wondermooie reis hadden in het "Land der Katharen", ben ik op de sukkel ! De ene bronchitis na de andere. Ik ben reeds 11 kilo kwijt ! (Nu ja die kilo's mogen er af, maar liefst niet door ziekte !)...

Hoog tijd dat de zon er terug is, met de zo nodige vitamine D... Maar ik heb bloedgroep O, en het schijnt dat je dan veel minder vitamine D op doet via het zonlicht dan een ander, dus slikken we, naast al die andere brol ook nog eens mietevietemientjes...

Ik hou me ook redelijk aan mijn bloedgroependieet... dat zou ook goed en gezond zijn. Dus eet ik (bijna) geen varkensvlees meer, en geen tarwe-producten.... Dat we nu hoofdzakelijk ons vlees gaan halen bij de Arabische beenhouwer, komt dus ook netjes in dat dieet terecht ! We halen er ook onze verse vis, maar die viswinkel is slechts twee voormiddagen in de week open, en dan is het aanschuiven geblazen.

Ik eet ook regelmatig dadels, soms zelfs vers van de boom. (Je moet die eten zoals de mispel, op het moment dat de vrucht lijkt te gaan rotten, is hij het lekkerst !)

Je ziet, het bloedgroep O dieet wordt behoorlijk gevolgd... Niet dat ik nooit eens zondig... Ik koop nu en dan een baguette (Frans brood) bij de Marrokaanse bakker, en ga dan de straat over, om in de Colruyt wat gehakt te kopen... Gek, maar zoiets simpels smaakt me dan echt !

Oh ja, de meeste producten zijn in die Arabische winkels stukken beterkoop dan in andere winkels. (Hoe doen die dat ? Of zijn zij tevreden met een kleinere winstmarge ?)

Maar ik heb, hoe dan ook, het goede weer nodig ! Laat me maar weer rustig aan de waterkant zitten, in de zon, turend naar de dobber... Of de vis nu bijt of niet, het daar zitten, midden in de natuur, is heerlijk, en gezond.

Binnenkort kunnen we ook weer regelmatig naar Pairi Daisa gaan, en er genieten van de prachtige tuinen, de dieren en de lekkere restaurantjes... en natuurlijk zijn ook de rommelmarkt er straks weer in openlucht...

In de winter - en zeker met al die bronchitis - zijn we veel te weinig buiten !

Zon, Waar blijf je ???

Wat doen we hier ?

Natuur is in. Klimaatbetogingen, sterke opkomst van vegetarische tot veganistische levenswijze...

Het doet me allemaal nog wat meer stilstaan bij het geheel van de natuur.
Misschien ben ik een dromer, een uitzondering, maar ik verwonder me steeds weer en steeds meer over de samenhang van alle levende dingen, over het feit dat we steeds meer en meer vaststellen dat ons verstand helemaal niet zo uitzonderlijk is, en dat zowat ieder levend ding een of ander soort "verstand" heeft.

Maar waar ik in een knoop raak, dat is de samenhang van alle levende dingen. Een regenworm is niet alleen een nuttig diertje voor de kwaliteit van de bodem, niet alleen een prooidier, nee, waar de regenworm verdwijnt, raakt heel wat uit evenwicht. Zonder die worm hebben andere levensvormen minder of geen kans.

De wolven in dat Amerikaanse natuurpark, zijn een fantastisch voorbeeld. (Ik denk dat het Yellowstone-park is, maar mijn geheugen kan me bedriegen).

Men achtte de wolven een gevaarlijk en te sterk roofdier, dus werden ze uit het park gehaald (verjaagd en vooral afgeschoten). Men verwachtte dat daardoor het aantal beren, herten... en dergelijke sterk zouden toenemen. Niets was minder waar ! Alles ging aan het slabakken, er kwamen steeds minder herten, en andere dieren, en over die ganse "voedselpiramide"  liep een en ander mis, en moest er voortdurend opgetreden worden in de hoop de zaak wat in leven te kunnen houden.

Tot... ja, tot men de wolven terug zette in het park. Deze toppredatoren hadden het wondere gevolg dat alles begon te herleven, dat er terug herten kwamen, veel meer dan voorheen, en dat alle andere diersoorten ook deze goede invloed ondergingen.

Met andere woorden, het geheel van de natuur leefde op als de natuurlijke samenhang gerespecteerd werd !

Wij, de mens, heeft alleen nog een negatieve invloed op de natuur. (Misschien met uitzondering van de weinige gebieden waar de mens nog leeft in en met de natuur...Maar daar moet men zonodig grondstoffen gaan zoeken, "opvoeden", "bekeren" om ook daar de boel scheef te trekken.

Wij hebben geen plaats meer in het geheel, we nemen er plaats. We plooien alles naar onze manier van leven, en plooien de fauna en flora naar onze wil, en om ons te (over)voeden... We leven met aantallen die onmogelijk in het geheel kunnen ingepast worden. Bomen planten, dieren beschermen... Allemaal lovenswaardig, allemaal stapjes in de goede richting, maar die eigenlijk heel weinig bij brengen aan het geheel van de natuur.

Het klimaat is maar een klein aspect binnen dit geheel.

We weten zelfs niet eens meer hoe we moeten leven als onderdeel van het geheel.

Wij hebben onszelf buitenspel geplaatst !
Waar gaan we naar toe ?

rituelen

Wellicht is het een symptoom van het ouder worden, maar soms kan ik me niet ontdoen van de indruk dat we vastroesten in wat je rituelen zou kunnen noemen... Dingen die je steeds weer op steeds dezelfde volgorde op steeds zowat het zelfde tijdstip doet...

Soms leggen ze het ons van buitenaf op... Neem maar medicamenten: drie keer daags na het eten, en daar zit je dan mee, gedurende heel de tijd dat die ziekte duurt, of dat het doosje pillen meegaat.

Hier zitten we echter met zijn twee, en beiden verheugen we ons in het feit dat we chronisch ziek zijn, en dat bepaalde pillen al jaren ons doen en laten in een bepaald kader dwingen. Andere medicaties zijn maar tijdelijk, of in tijden van heel veel pijn...Maar ook die horen eigenlijk in het levensritueel van de pijnpatiënten thuis...

Soms zijn er zoveel rituelen, dat ik voor mezelf, inwendig het lijstje moet aflopen: heb ik niets vergeten...

Ik sta 's morgens op, en ga eerst wat turnen. Momenteel zijn een deel oefeningen niet mogelijk, door een ontsteking van twee pezen en het slijmbeursje in mijn linkse schouder, maar ik begin toch maar iedere dag met turnen. Dan ga ik naar de slaapkamer en doe mijn pyjamavest uit, om naar de badkamer te trekken. Ik neem de fles met het middel voor mijn kalkhuishouding, meet daar netjes de vereiste hoeveelheid af, en slik dit door. Maatbekertje uitspoelen en afdrogen. Ondertussen het warmwater laten lopen, zeezout in mijn neusspoelbeker doen, het water op lichaamstemperatuur brengen, en dit water in de neusspoeler doen. Ik zet me op de rand van de badkuip, vlak tegen de lavabo, hou het hoofd schuin en spoel mijn neus. Eerst het ene neusgat, dan het andere. Dan neus goed snuiten, zodat de neusgang weer "droog" is. Dan ga ik naar de slaapkamer, waar Anny ondertussen de antibioticadruppels aan het schudden is, ik leg me op mijn rug, en Anny doet in ieder neusgat drie druppeltjes. Ik ga (snuivend) rechtop zitten, en Anny smeert mijn pijnlijke schouder in.
Terug naar de badkamer. Ondertussen vlug eens op de weegschaal staan, om te zien of mijn gewicht zowat stand houdt...
Tanden poetsen. Mond spoelen. Een deel van het water in het glas laten, want ik moet dan nog het middel voor mijn atypische ouderdomsastma diep inhaleren, en dan onmiddellijk zeer zorgvuldig de mond spoelen (gevaar voor mondschimmel !!!). Dan glas terug vullen met lauw water, uitdrinken voor de vooruitgang van de achteruitgang (werkt minstens evengoed dan de middeltjes die je in de apotheek koopt !). Vals gebit poetsen en op zijn plaats steken. Dan, zoals ieder mens me wassen en mijn haar kammen. Terug naar de slaapkamer. Anny is in die tijd naar beneden getrokken waar ze het ontbijt klaar zet, naast mijn medicamenten. Ik doe mijn kleren aan, maak het bed op, en zet het raam open om de kamer te verluchten.

Beneden neem ik eerst de twee zakjes granulaten voor mijn chronische darmontsteking, met wat fruitsap, dan mijn zes pillen met de rest van het fruitsap. Ik leg een laagje lekkere sinaasappelconfituur op mijn rijstwafel en eet die op. Dan neem ik een banaan, pel die breek die in twee, een stuk voor Anny en een stuk voor mij, tegen de spierkrampen...
Einde van de morgendrituelen...

Er zijn ook zo'n (gelukkig minder complexe) rituelen voor het noenmaal, het avondmaal en bij het slapengaan, maar daar wil ik jullie niet mee vervelen. (Ik denk dat jullie de morgen al vervelend genoeg vonden...

Maar je ziet, het is werkelijk een ritueel, waarbij de volgorde bepaald is, de werkwijze en het tijdstip... Het bepaalt dus mee het leven van elke dag.
Verbaast het je, dat ik soms voor de spiegel in de badkamer sta, te denken: heb ik nu alles gedaan wat moet?
Of is dit ook een symptoom van het ouder worden???
(durf niet te knikken hé !!!)

Tot de volgende blog ?

Wal'eere, wa'weere (Wel Heer, wat een weer )

We kregen een abnormaal warme februari, met zonnig warm weer... Het leek haast zomer. Terrasjesweer.
En nu, de eerste dag van maart, is die te vroege zomer plots weer weg, verschwunden. Het is weer normaal weer voor de tijd van het jaar. Grijs, nattig, sombere luchten... Het doet onwennig aan na die pre-zomer.

Maar, hoe node ik het zeg, het moet regenen. En behoorlijk veel regenen. Liefst niet van die wolkbreuken, maar lang en gezapig regenen, zodat het water rustig de grond in kan dringen, en het grondwater weer naar een min of meer normaal niveau kan rijzen. Het gaat hier wellicht niet alleen over de voorraad water... Als ik het goed begrijp, trekt water ook water aan. Of om het andersom te zeggen, droogte trekt geen water aan. Als we nog eens zo'n droge zomer krijgen als vorig jaar, en moeten vertrekken van een nu al veel te laag grondwater, dan wordt het een ramp.

Gelukkig liggen we aan de zee, zodat daar toch een zekere vorming van regen kan plaatshebben, anders zit het er dik in dat we met echte droogte zouden te kampen krijgen.

Wie nu nog steeds de klimaatverandering ontkent, daar hapert iets aan... Ik zeg niet dat het ganse pakket van veranderingen te wijten is aan wat wij, de mens, doen en hebben gedaan, maar het lijkt evident dat onze natuur naar de knoppen gaat. En wij zijn een stuk van die natuur. Het is ook heel duidelijk dat wij een enorme invloed hebben op de wereld. Onze manier van leven heeft een haast wereldwijde verandering gevergd van deze natuur. In plaats van het kolenwoud, waar de romeinen zoveel angst voor hadden, zien we nu weiden en akkerland, en zijn de bomen bijna verdwenen. Bomen die voor de verwerking van de CO2 zo belangrijk zijn.

Er is meer, en erger... Gisteren heb ik boontjes gegeten, verse boontjes. Dat die van de andere kant van de wereld komen, daar liggen we niet meer van wakker. We eten ananas, mango's en verse dadels... Ik herinner me nog de tijd dat boontje ingelegd werden of gesteriliseerd, dat ons moeder voor de winter zelfs een voorraad eieren kocht om te bewaren in waterglas. We hadden geen diepvries, en er was niets anders op de markt dan de seizoensgroenten. Appels lagen op de zolder op krantenpapier, en op het einde van de winter waren ze nog steeds te eten, maar ze waren uitgedroogd en gerimpeld als oude wijven... en zelfs die zijn nu niet meer zo gerimpeld, dank zij allerlei smeerseltjes... en wellicht ook door de veel vitaminerijkere voeding. (en het mindere werk buiten in weer en wind).

Zelfs onze snijbloemen worden nu gekweekt in Afrika, op gronden die veel beter zouden benut worden voor de Afrikanen zelf... Maar daar zien we nog veel gekkere dingen gebeuren met de natuur dan hier. Daar worden enorme oppervlakten land gekocht door (onder meer en vooral) China, die er voedsel kweekt voor zijn bevolking, terwijl de Afrikanen honger lijden, naast de velden vol vruchten.

Ik ga niet ontkennen dat zo'n plukverse ananas of mango me lekker smaken... Maar is dit echt nodig ? Is dit echt nuttig ? Kan de wereld dit dragen ? Wat is de ecologische voetafdruk van een ananasetende Europeaan?

Als we denken aan de vliegtuigen die al deze plukverse groenten en vruchten tot bij ons brengen, dan moeten wij ook denken aan de economie... Ik moet je niet vertellen hoeveel taks we betalen op brandstof voor onze auto, maar weet je dat vliegtuigen helemaal géén taks betalen op de brandstof ?
Natuurlijk ben ik me bewust van de invloed op de economie... Als we dit afschaffen, dan verliezen we niet alleen die verse ananas... we verliezen een hele economie, hier en ginder ver.

Er komt nog meer bij kijken... Stel dat Amerika en nog enkele grote landen niet mee doen aan dit economische afslanken... Dan gaan die zich abnormaal economisch versterken, en krijgen we een sterke scheefgroei van de wereldbalans... en oorlog is een zeer verleidelijk economisch systeem voor wie zichzelf sterker acht...

Weet je... soms ben ik blij dat ik al zo oud ben.
... en blij dat ik nog weet hoe we kunnen leven op een normale manier, zonder al die invoer van plukverse boontjes uit Israël...

(Dat was ook de tijd dat er in de wijk waar we woonden in totaal drie auto's waren: de vrachtwagen van de fruithandelaar, de taxi van de taxichauffeur, en de auto van mijn vader, die ook een bedrijfsvoertuig was... Dat was ook de tijd dat er in gans die wijk maar een handvol mensen was waar een telefoon was... Wij voelden ons niet arm, maar moesten we nu terug naar die tijd, dan zou dat wellicht veel pijn doen, heel veel pijn, want we moeten dan inleveren... en dat is veel moeilijker dan wat wij kenden, want wij kenden de groeiende economie ...(die leidde tot dit nu))...

djudedju

smoor

Dat is het woord dat we gebruiken om mist aan te duiden. 't Smoort. 't Is mistig.
Ik ben geboren en getogen aan de Noordzee. En ik heb de tijd nog meegemaakt van de "maalboot", the mailboat Ostend - Dover. Een verlengde van de spoorweg over de zee, met schepen.
Ik heb er op "gewerkt", in mijn jonge jaren, en heb er veel herinneringen aan, vooral herinneringen aan Whisky, bier, drambuie... en veel en lekker eten aan boord.
Ik heb uren voor Dover "gelegen" op de "Roi Léopold" (die we oneerbiedig de Rock 'n Roll noemden omdat het het laatste schip was zonder deugdelijke stabilisatoren...) in een loeiende storm, we waren maar met enkelen meer die niet zeeziek waren, zelfs de meeste bemanningsleden voelden zich niet lekker en deden hun job, maar hadden veel liever in hun kooi gelegen, met een emmer naast zich.

Die storm deed me niets. Ik ben maar één keer echt bang geweest, en dat was in de mist... Je zag niets, en je hoorde overal om je heen motoren van schepen, het doordringende en trieste geloei van de scheepshorens, het gelui van de scheepsbellen. Radar of niet, al het personeel stond in dat weer op post langs de reling rondom het schip, te luisteren of er niets te dicht kwam...
Dat vond ik beangstigend.

Je zit niets, je hoort van alles.

Mist gaat niet gepaard met wind, de zee ligt plat, grijs als lood, overgaand, verdwijnend in de kleur van de mist, zodat je het gevoel hebt dat je niet meer op deze wereld bent, je zit ergens in het niets.

Misschien is dat het waar ik bang van was ? Het gevoel nergens meer te zijn?

Doet dit je -onbewust- denken aan de dood?

Zou de dood het niets zijn ?

Dood gaan... Er lijken me drie mogelijkheden aan het doodgaan:
1) alles stopt. Je bent niet meer. Net zoals voor je levensbegin.
2) Je komt terecht in de cirkelgang van het leven, en gaat naar een volgende geboorte.
3) Je gaat naar het eeuwige leven

Er is dus eigenlijk niets aan de dood om bang van te zijn, noch de ene mogelijkheid, noch de anderen hebben iets om bang van te zijn. Het "slechtste" (in ons denken) is dat we gewoon niet meer zijn. Maar daar is eigenlijk ook niets om bang voor te zijn, je bent er gewoon niet meer. Dat is alles.

(Maar misschien is de angst die de meeste mensen voelen dan wel een soort natuurwet, iets zoals "iets wat in beweging is, wil in beweging blijven. Het is door externe zaken dat er geen perpetuum mobile bestaat, zonder die externe dingen is het mobiele altijd eeuwigdurend. Meteen lijkt daarmee ook het verlan.gen naar verder bewegen, verder zijn, een logica te hebben.)

Mattheus 18 vers 6: 6 Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nutter, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.

Waarom houdt men momenteel eigenlijk een vergadering over de pedofilie ? Het evangelie lijkt me heel duidelijk: Een molensteen aan de hals en de zee in kieperen. Ik denk dat dit een van de heel weinige keren is dat er niet gepraat wordt van vergeving. Het lijkt of de Heer hier zelf lichamelijk wil straffen, en wel met de doodstraf.

Hier is het blijkbaar niet van "Wiens zonden men vergeeft..."
Wat zitten ze daar dan te tateren ?

Ach ja... ik schrijf immers over mist, die alles verdoezelt, verbergt...

djudedju !

Verdeel en heers...

Ik kan het niet helpen, ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat er iets of iemand bezig is om over alles en nog wat verdeeldheid te zaaien.

En blijkbaar lukt dit steeds beter en beter.

Spreek je over het klimaat, dan heb je meteen een basis voor ellenlange discussies en steeds scherpere standpunten. Spreek je over racisme, homofilie, religie, allochtonen, immigranten (je kunt nog wel even doorgaan hoor) dan heb je gegarandeerd opbod in tegengestelde standpunten.

Het gaat zelfs tot ruzies en geweld.

Is het echt zo moeilijk om eens te luisteren, om eens de argumenten te beluisteren en te evalueren? Is het echt zo moeilijk om heikele punten rustig te bespreken? Zonder over te gaan tot ruzie?

Ik heb ook mijn mening over deze punten, maar ik probeer de standpunten van de anderen te begrijpen.

Neem nu de discussies over allochtonen en racisme, beiden gaan nogal eens samen, dan stel ik vast dat mensen uit grote steden meestal een veel scherper standpunt innemen dan mensen uit landelijke gebieden.

Wellicht omdat er daar meer concentratie is van de allochtonen.

En ik geef toe dat het wat "ambetant" is, als er mensen naast je in een vreemde taal staan te palaveren en te lachen. (Lachen ze nu met mij ?)...  Ook als ze zich anders gaan kleden, op een opvallende manier anders dan we gewoon zijn, dan vinden we dat raar en ervaren het als " een zich apart opstellen" van die anderen.

Kortom, wat anders is, wat vreemd is, daar heeft men een soort argwaan tegenover.

Om het nog beknopter te zeggen: anders zijn is niet bij ons horen. Men ervaart het als een zich buiten de maatschappij stellen. Denk bv aan de hoofddoek.

Ik ga dolgraag om met die "anderen"... Omdat ik het gevoel heb dat ze me verrijken, dat ik wat bijleer wat ik nog niet kende. En dat is eigenlijk wel voor iedereen zo, ook al beseffen we het niet zo, het Chinees eten, het eten van couscous en noem maar op, is een inbreng van zaken uit andere contreien. Weet je dat ik al een teenager was vooraleer we thuis kennis maakten met spaghetti ? We kenden eigenlijk alleen macaroni, en dan nog van een eigen bedrijf (Soubry om het niet te noemen)...

Nu eten we verschrikkelijk veel vreemd voedsel, en dat vinden we al normaal. Ik denk dat we in een zich steeds meer vermengende maatschappij, straks ook niet echt meer verschil zullen zien tussen "hen" en "ons"...
Maar we zouden het ons en hen een stuk gemakkelijker maken, als we ze probeerden te integreren in onze maatschappij. Met hen omgaan is alvast een eerste stap.

Maar wat zit ik te tateren... we hebben hier politieke partijen die zelfs de helft van België lui noemen, profiteurs die van ons belastingsgeld leven, vuile Walen... Djudedju !
(voor de flaminganten: gotfer !)

En het is nochtans véél makkelijker overeen te komen dan ruzie te maken !

Ik ga met veel plezier naar een Arabische winkel, de mensen zijn er vriendelijk, je vind er producten die ons smakenpalet sterk verrijken, en het is er nog goedkoper ook. Moet je ook eens proberen ! Lekker brood, goed vlees, verse vis... en stukken beterkoop. En echt, ik heb er tot op heden alleen vriendelijke mensen ontmoet, zelfs heel wat gelachen, en ze genoten van het feit dat zij nog wel met zichzelf kunnen lachen. Ontwapenend en verfrissend.

Ik heb geen moeite met die verrijking van gedachten, religies, humor...

Oh, krinkelende, winkelende Gyrinus notator-ke,

Geef toe, het klinkt veel geleerder, maar ik hoor toch liever gewoon: het schrijverke...

... en iedereen weet waarover ik het dan heb, wat niet kan gezegd worden van Gyrinus notator Linné...

Maar had het een goedklinkende korte Engelse naam gehad, dan zouden we zien dat men alras het beestje bij zijn Engelse naam zou noemen, dat is nu eenmaal mode... Gelukkig heet het in het Engels whirligig beetle... En geef toe, dan is ons Schrijverke nogal wat beter klinkend.

Waarom ik over dat schrijverke schrijf ? Welnu, ik vind het een leuk beestje, en mocht het zich eens willen vestigen in mijn tuinvijvertje, dan zou ik daar gelukkig om zijn. Er zitten wel al schaatsenrijders in, maar die vind ik lang zo mooi niet als het Schrijverke, met zijn zwarte kabotseken aan.

Maar ook dat hoort bij de dieren die ik al een hele tijd niet meer zie...

En zo zijn er veel...

Vroeger ging ik naar een of andere drenkput voor koeien, met een netje gemaakt van een oude nylonkous van moeder de vrouw, en schepte daar een massa watervlooien. Daar gingen er een deel van in het aquarium, als levend voer voor de vissen, en de rest ging de vijver in. Ook daar werden ze verorberd, door de goudvissen, maar soms lukte het er een deel om langer te blijven leven. Ergens i een stukje beek, waar de vissen niet in konden zwemmen door de massa planten aan de uitgang van het beekje. Als je dan goed keek, dan riskeerden zich nu en dan enkele van die watervlooien toch de vijver in te zwemmen... Waar ze meteen verorberd werden.

Waar ze in die drenkputten bleven leven, verdwenen ze in de visvijver tijdens de eerste winter. Het kan dus niet met de temperatuur te maken hebben, maar met wat dan wel?

Dat interesseert me, want ook aan de drenkputten vind ik ze niet meer. Voor zover er nog drenkputten zijn, want veelal zijn die vervangen door oude badkuipen of van die systemen waar de koe zijn muil in stopt, en meteen gaat het water stromen...

Als ik nu watervlooien wil zien, dan moet ik maar eens binnenspringen in de aquariumzaak, daar verkopen ze die: plastic zakjes met enkele watervlooien in... voor véél te véél geld.

Ik ben geen specialist in de biologie of de botanie, maar dat zijn van die kleine dingen die me duidelijk zeggen dat de natuur veranderd, verarmd, minder soorten telt.
Hoe lang is het al geleden dat we konen luisteren naar de leeuwerik die heel hoog in de lucht hing te zingen? Er zijn niet veel leeuweriken meer, en het is wellicht ook moeilijk om een plaats te vinden waar het nog zo stil is dat we die beestjes kunnen horen.

Heb je ook al van die wegbermen gezien waar men nu veldbloemen in zaait ? Daar zie je dan een heerlijke mengeling van klaproos, korenbloemen, kamille en dergelijke meer. Mooi hé ! Echt dingen die je aandacht  trekken door de felle kleurenpracht.
Maar er was een tijd waarin ik die bloemen zag aan de kanten van de korenvelden.

Er is veel, zo veel veranderd in zo'n korte tijd in onze natuur, en toch lijkt het of het zo traag gaat dat het niet eens opvalt als er dingen weg zijn.

Waardoor ?
Ach, dat zal wel meerdere oorzaken hebben. Andere manieren van landbouw, met veel onkruidverdelgers, wegbermenbeheer, klimaat, luchtvervuiling, verkeer...

Maar als je ook vind dat die ingezaaide wegbermen zo mooi zijn, dan moet je weten dat dit ooit een natuurlijk beeld was ! 
Wil je het dan niet terug ?

Ik dacht het wel...

Camelia

Hier in mijn voortuin staan enkele camelia's.
Een ervan moet ik voortdurend bijsnoeien, en die bloeit ook zeer vroeg en zeer lang. Niet dat de bloemen zoveel langer meegaan, maar er staan enorm veel bloemen op, en die bloeien niet allemaal op hetzelfde ogenblik. Ik heb camelia's die op een gegeven moment een groot bouquet zijn, maar deze niet, daar staan voortdurend, een hele tijd aan een stuk door bloemen op.
Al heel vroeg.
Al verschrikkelijk vroeg.
In januari bloeide hij al met enkele bloemen.
Nu staan er, ondanks de vorst die we tussendoor kregen, al met heel wat meer bloemen te pronken.
Van alles wat ik van hier uit zie, geeft hij me de eerste bloemen, de kreet van de geboorte van de lente.
Heerlijk.

Het is een enkelbloemige, een witte kroon bloemblaadjes, rond een geel hart vol stuifmeeldraden.

Ik vind dit passend, de eersteling van de bloemen mag geen ingewikkeld ding zijn, eenvoud siert.

De wolkenzwangere hemel is grauwgrijs, waardoor de groene bladeren haast zwart tonen, en zo die nederige witte bloemen doen schitteren.

Ik vind dit symbolisch !
Je hoeft echt geen adonis of een ster van het witte doek te zijn, geen elegante gestalte op de rode loper... Nee, een gewone mens die glimlacht schittert veel meer dan die vedetten met hun Pepsodentlach.

Ik hou ook niet van de helden die we zien op het witte doek en ander slagvelden, geef mij maar de echte held, die werkt voor zijn gezin, en probeert een echte vader of echte moeder te zijn. Proberen, want het volmaakte bestaat niet.
Ook niet voor een moeder, ook niet voor een vader.
Dat wordt je pas op de tekst van je doodsprentje.
Jammer, want je benaderde het echt wel, en je deed echt wel je best.

Ik ben nu zo oud, en God weet hoe vaak ik nu nog denk aan pa en aan ma... Ze zijn er lang niet meer, maar ze vormen nu nog steeds de rode draad in mijn leven.

Ik hoop dat wij voor onze kinderen ook ergens een beetje zijn van hun wortels, hun houvast.

Dan is het leven geslaagd.
Ondanks alles wat we fout deden.
We zijn immers maar mensen, geen helden van het witte doek.

Geen geurende felgekleurde roos, nee, een simpele eenvoudige witte bloem in een grauwe wereld.

Groen klimaat...

Natuurlijk zijn we (haast) allemaal gewonnen voor een groenere, gezondere wereld met normale en aangename temperaturen...

En we weten allemaal (zelfs als je Donald heet) dat we bezig zijn de boel te verzieken.

We weten ook dat we snel anders moeten gaan leven, ecologischer, klimaat-bewuster, minder vervuilend...

Het helpt u niet, mij niet, om het op een ander te steken, om te wijzen naar die of die overtreder van het gezonde verstand. We moeten iets doen. En ik geloof in het oude adagio: als iedereen voor zijn deur veegt, is heel de straat proper. Alleen, het gaat hier niet over vegen...

Momenteel zijn de grootste vervuilers de vliegtuigen en de schepen, maar zijn we bereid minder te vliegen dan noodzakelijk is voor ons bestaan? Zijn we (eindelijk) bereid om eens echt werk te maken van het samen met collegae naar het werk te rijden? (We zouden zo ook een deel van het fileprobleem oplossen !).  Zijn we bereid naar iedere winkel waar we naar toe gaan, zelf een draagtas mee te nemen? Zijn de renners bereid om hun drinkflessen niet meer in de natuur te kieperen? Ben jij bereid op een andere manier te werken, te leven?

Zijn de bedrijven bereid om niet meer zaken te produceren die na x aantal dagen/weken/ maanden of keren gebruik stuk gaan, maar zo lang mogelijk mee gaan ? Zo zouden we heel wat minder grondstoffen verbruiken, zouden we heel wat minder consumeren en dus ook heel wat minder moeten produceren... Moeten we misschien ook gaan denken over de manier van verloning en manieren van produceren. (Kiezen we om terug meer manueel te werken, en minder machinaal? Bouwen we de robotica weer af ? Kiezen we weer voor verpleegsters en verplegers die tijd moeten nemen voor de patiënten ? Kiezen we weer voor meer postboden en meer kantoren, dichter bij de mens?

Dan moeten we ook gans het systeem van verloning bekijken en zorgen dat we de welvaart behouden, zij het op een andere manier.

Het openbaar vervoer is momenteel ziek, maar zolang we niet opteren voor een openbaar vervoer die én voordelig, én aangepast is, als we niet zorgen voor grote gratis parkings tegen de stations, zodat bereikbaar en aantrekkelijk zijn, komen we niet tot een oplossing. Natuurlijk is dat kosteloze niet echt kosteloos ! Het systeem moet op een of andere manier betaald worden, maar we moeten duidelijk leren kiezen voor die optie die goed is voor het leefmilieu...En dat heeft hoe dan ook zijn kostprijs.

De Waalse gemeente Crisnée heeft nu al de keuze gemaakt om te zorgen voor de gratis energie voor al haar bewoners. Ook dit gratis is hoe dan ook niet echt gratis, iemand, iets moet het betalen. Het is hier gewoon een keuze om de kost op te schuiven naar een andere manier van betalen. Gratis voor de bewoners ?
Het lijkt me in ieder geval op zich al een meer ecologische manier van werken. Eén park zonnepanelen en enkele windmolens die er komen op kosten en op grond van de gemeenschap, zullen normaliter véél beterkoop zijn dan alle inwoners die op hun eigen dak en in hun eigen tuin zonnepanelen en windmolens plaatsen, met de meters en al wat daar mee gepaard gaan.

Maar gelijk hoe, "beter leven", zal een prijs hebben.

Ik kom uit de tijd dat we nog naar de winkel gingen en er een halve kilo bruine suiker kochten. Eén van de winkelmeisjes nam een papieren zak, opende een ton, en schepte daar suiker uit, en deed het in de zak, het werd gewogen, en eventueel moest er iets uit of iets bij... Allemaal zaken waar de huidige winkeljuf geen tijd meer mag en kan aan besteden. De suiker die je op die manier koopt zal door al die menselijke arbeid misschien iets duurder zijn, het zal ook iets goedkoper zijn door het uitsparen van al die verpakkingen, en het zal in veel gevallen ook minder plastic-afval veroorzaken... Maar het zal ons ook toelaten alleen te kopen wat we werkelijk nodig hebben en leiden tot minder weg werpen van voedsel...

Maar denk niet dat het allemaal rozengeur en manenschijn wordt...
Het wordt qua leven beter, maar het zal ook een prijs hebben !

Anders gaan leven zal geen slogan zijn, maar realiteit.

Hoe deden we het vroeger ?
Was het dan zo slecht?

Och, misschien één voorbeeldje voor de Vlaming, je weet wel die mensensoort die een baksteen in de maag heeft... Vroeger spaarden we voor een huis, we kochten grond, betaalden dat af, en leenden dan voor een huis. In dat huis was géén ingerichte keuken, géén luxueuze badkamer, geen centrale verwarming, geen twee garages . Dat was wel allemaal voorzien, maar daar moest men nog voor sparen.
Was dat een slechter systeem ?
Ik weet het niet.
We hadden voor héél lang, héél veel doelen.
We leefden naar iedere volgende stap.
Nu zitten er veel jonge mensen met een veel te hoge afbetaling, die echt weegt op het samenleven van dat gezin. Ze kunnen niet meer echt meeleven in de maatschappij waarin ze leven en waar ze willen bijhoren... En ze kibbelen er over en we zien heel wat gezinnen sneuvelen onder een druk die misschien niet echt nodig is ???

Nee, het is en was niet mijn bedoeling u af te schrikken, eerder u te doen denken, en u voor te bereiden op een leven die je onbekend is...

tot de volgende ?

Het arme schaap...

Wie mijn blogs leest, op Facebook me volgt, weet dat ik een verschrikkelijk groot supporter ben van de huidige politiek. En van de politici. En vooral van de partijen.

We hebben al lang geen democratie meer in ons land (en in vele andere die voortdurend luidop roepen dat ze de democratie hoog in het vaandel dragen...) We hebben een particratie.

En we zijn ziek aan partijen en van de partijen.

Wie me niet gelooft, die moet maar eens de moeite doen om naar de vorige verkiezingen te zoeken, en vooral naar wat de partijen toen allemaal hebben beloofd, en wat hun standpunten waren...

Dan moet je eens kijken wat er nog van die beloften en dure eden overblijft na een regeringsvorming.

De inwoners van dit land (en vele andere) kiezen voor een bepaald programma, een standpunt waarmee ze zich ongeveer kunnen identificeren, waarbij ze zich goed voelen. Dat is onder meer een deel van wat democratie zou moeten zijn: je krijgt als inwoner wat je zelf hebt gekozen.

Maar wat zien we nu ?
Er zijn zoveel partijen in dit land dat men nooit meer tot een eenvoudige meerderheid kan komen met één of hoogstens met twee partijen. Nee, we kunnen het aantal partijen haast niet meer tellen op de onze vingers, en als we er bij stellen dat iedere partij dan nog eens gesplitst is in een Franstalige en een Vlaamse vleugel, of zich profileert als nationalist (waarbij ze eigenlijk bedoelen dat ze af willen van hun nationaliteit), dan hebben we zelfs niet genoeg aan vingers en tenen...

Om daarmee tot een regeringsvorming te komen, moeten ze met heel wat meer dan 2 partijen ( x 2  omwille van het taalevenwicht) een regering vormen.
Het is dan ook volkomen logisch dat men dan eerst en vooral een gemene deler moet vinden van al die partijbeloftes, zodat iedere partij er zich in kan terugvinden...of... gewoon alle beloften vergeten, en een heel nieuw compromis maken om tot een vergelijk te komen tussen al die partijen die een regering willen vormen.

Waar uw en mijn democratische inbreng dan nog terug te vinden is, mag Joost weten, en Joost mag dan nog lid zijn van een partij, zelfs dan weet hij het niet meer... Want die gewone leden en zelfs de kleine garnalen in het bestuur van een partij hebben dan de orders van bovenuit te volgen. Ik overdrijf niet, de grote manitous (ook oude krokodillen genoemd), die maken het dictaat op, en iedereen moet knikken. Op bevel. (Zelfs op gemeentelijk vlak gaat men zo te werk. De coalitie moet immers bijeen blijven en dan moeten daarvoor maar de nodige offers gebracht worden)

In dit duistere geknoei maakt men dan niet alleen een gemeenschappelijk plan op, men benoemt er ook nog eens ministers en staatssecretarissen... (Heel veel, want we hebben legio regeringen in ons landje).
Ook dat heeft niets te zien met bekwaamheid of interesse, het heeft vooral te zien met een verdeling tussen de betrokken partijen, en binnen die partijen met de betrokken fracties en een verdeling over het betrokken landsgebied...

Zo kan de ene keer Jantje minister worden van wegenbouw, en dan volgende keer van onderwijs.

Dat er nu en dan toch nog iets gebeurd wat enigszins normaal lijkt of te verwachten is, ligt dan ook niet aan de minister in casu, maar aan zijn of haar kabinet (vooral partijgebonden, en volgens de strikte orders een beleid uitbouwen ? Ja daar zitten bekwame mensen, maar ze moeten heet strikt binnen de lijntjes kleuren die getekend werden door de krokodillen...

Nu en dan verliest dan zo'n minister het Noorden... Geen wonder eigenlijk als je voortdurend moet manoevreren tussen je eigen zichzelf, de partijlijn, en de manier waar je kabinet dit heeft vorm gegeven, en dit dan onderworpen is aan de goedkeuring van de krokodillen...

Ach Joke, op die manier heb ik compassie met je, maar niemand heeft je verplicht om in te treden in dit door en door rotte systeem.

Is er nog een oplossing ?
Laat ons eens teruggaan naar de basis van de democratie, in het oude Athene, waar de vrije mannen konden kiezen... Daar waren maar twee partijen en de winnaar regeerde. En als het echt niet meer ging, dan werd er een dictator aangesteld voor een bepaalde periode.

We stemmen (gelukkig) niet alleen meer met de vrije mannelijke opperklasse, maar met iedereen, mannen, vrouwen van alle klassen.
En zeg nu niet dat dit Atheens model niet meer kan, het is nog nooit zo mogelijk geweest als nu. Iedereen met een GSM, smartphone, tablet, of andere computer, zou binnen een zeer korte periode zijn stem rechtstreeks kunnen uitbrengen.
Maar ja, dat zou dan echt democratisch zijn...
... zouden de huidige bewindvoerders dat wel willen???

djudedju

Sente Plone

Ofte Sinte Apolonia, geroemd als heilige tegen de tandpijn...
Hier in de streek ook omdat rond haar naamdag, de geutelingen gebakken worden.
Ik heb er al weer gegeten, en ze waren heerlijk lekker !
Nen heiligen die koeken bakt, die mag er wezen !

Herinner jij je ook nog, dat men op een bepaald moment heel wat heiligen van de kalender heeft verwijderd ? Omdat hun bestaan helemaal niet zeker was. Als we eens zouden kijken naar de relieken, dan zouden er zeker nog veel meer in de vuilnisbak gekieperd worden... Mocht men eens al de beenderen van de heiligen bijeen brengen, dan zijn er wellicht bij met twaalf benen en drie koppen...

Maar 't is het geloof, de overtuiging die telt.

Denk ook niet dat dit alleen in ons geloof zo is... Er zijn heel wat religies die relieken vereren, en ook daar zie je die wonderbare vermenigvuldiging van de restjes der heiligen.

Ook vind je mirakelen in ieder geloof.
Er is er geeneen die daar patent op heeft.

Ik mag dit wellicht niet luidop zeggen, maar ik denk dat ieder religie de juiste is, en ieder religie fout is... Het is haast zeker dat er ooit vertrokken is van één simpele, eenvoudige religie, en dat met het spreiden van de bevolking over heel de wereld, het ontstaan van de talen, het ontstaan van machtcentra (landen), de godsdiensten ook vermenigvuldigd werden.

Godsdiensten werden ook heel vlug opgepikt door de machthebbers, die samenwerking/medewerking zochten bij die godsdiensten, omdat dit een bijkomend middel was om het volk te onderdrukken. Kijk maar naar de katholieke kerk, hoe Constantijn de Grote met de kerk sjoemelde om die kerk als staatsgodsdienst te kunnen gebruiken, en hoe die kerk daar vlotjes op inging, om zich zo makkelijker en sterker te kunnen uitbouwen. Dat we nu nog steeds geleerd worden om positief te denken over de romeinen, heeft heel veel te maken met die kerk en de samenhang met de bezetter.

Deze samenhang heeft heel lang een heel sterke invloed gehad, en nog steeds. Denk maar aan ons katholiek onderwijs...

Of dit verkeerd is ? Ik weet het niet, de start is niet helemaal koosjer, maar er zijn ook heel wat goede kanten aan dit verhaal.

Dat ik meest Christen ben, heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat ik er in groot gebracht ben. Maar met wat ik nu weet, geleerd heb, gelezen heb en ondervind, ben ik nu gewoon gelovig, zonder daar één religie op te plakken. Er is voor mij te veel wat zo wonderlijk is, zo moeilijk te vatten is, dat er wel een God of Goden moeten zijn.  Maar de essentie van wellicht ieder geloof is de naastenliefde... Bemin je naaste.

Dat is een steeds moeilijkere taak. Vroeger kon men het begrip naaste letterlijk nemen. Men leefde in kleine gemeenschappen, en je kenden al wie naast je was. Hoe groter de gemeenschappen werden, hoe vager het begrip naaste is. En nu we op een wereld wonen waar iedereen iedereen kan ontmoeten, iedereen met iedereen te maken heeft, is de naaste uitgebreid of geëvolueerd tot iedere mens.
Niet makkelijk.
Het is niet simpel om iedereen te begrijpen (en dan heb ik het in de eerste plaats over taal en religie, maar het is nog veel moeilijker om iedereen lief te hebben als je eigenzelf...

De teksten van alle godsdiensten zijn echter zo oud, dat we wellicht wat streng zijn voor onszelf... Strenger dan de teksten van toen beduidden... De manieren van denken zijn verschillend, de manieren om iets of iemand te benaderen zijn anders... Niet simpel om dan te stellen dat het allemaal je broeders en zusters zijn.

Ik probeer, de mensen die ik ontmoet te begrijpen, er voor open te staan. En met gewoon bij iedereen vriendelijk te zijn, er mee te praten, je eigen ideeën niet  op te dringen, en hun ideeën te aanvaarden zonder vooringenomenheid.. Dat lijkt voor mij de manier om mens te zijn met de mensen.

Oef... Dat gaat diep, dat is zwaar... Niet op letten, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

tot de volgende ?

februari, begint met een wit deken , wit is de kleur van de onschuld

We zijn al weer een maand voorbij van 2019... 't Gaat rap.
Vannacht was het weer volle bak aan 't sneeuwen, en vandaag is het weer stillekes aan 't dooien. 't Were en weet niet wat het wil.

Op Facebook zijn de mensen weer vriendelijk voor elkaar ! Blijkbaar mag je geen standpunt innemen, of wie van een ander gedacht is, reageert daar venijnig op. Kan het echt niet wat beschaafd, of met humor ? (Tenzij over de politici, daar moogt ge op kijven.)

Ik krijg ook de seskes als ik al die racistische uitlatingen hoor en die aanvallen op andere religies. Ik ken er overal heel brave en lieve mensen, en ik ken er overal heel boze en valse. Voor wie telkens en telkens weer gaat vertellen dat de allochtonen allemaal misdadigers zijn, als we hier in ons landje bevragen wie hier de grootste misdadiger is, dan komt Dutroux veelal met een sterretje bovenaan de lijst te prijken, en dat was toevallig geen allochtoon... Om maar te zeggen... je hebt er overal goede en overal slechte.

Ik ken een Moslim die iedere week eten gaat uitdelen aan de daklozen in Doornik. Zo maar. Uit zijn eigen zak. Ik heb hem wat toegestopt, want zelf zie ik het niet zitten om daar eten te gaan uitdelen. En ik ben er gerust in dat het naar al die sukkelaars gaat. Oh ja, alle sukkelaars daar, niet alleen aan Moslims...

Ik vind dat belangrijk, ook voor mijn mens-zijn. Het geeft me wat vertrouwen in de mens zelf, niet in die of die religie, maar in het mens-zijn, al dan niet binnen geloof.

Maar eerlijk is eerlijk, wij kregen indertijd ook een opvoeding waar alle anderen veroordeeld werden. Toen ik klein was waren de protestanten nog heel slechte mensen, en er was een concilie nodig om daar echte verandering in te brengen. Ook Godfried van Bouillon was een goede mens, hij bevrijdde Jeruzalem... Nu zie ik dat ook héél anders ! Dat was een zuiver politiek spel, waar uiteindelijk de kaarten gedeeld werden door de kerk... (Als we ze een vijand bezorgen dan gaan ze stoppen met kritiseren op de leiding van de kerk...) En vergeet niet dat heel wat van die kruistochten hier in Europa plaatsvonden...

Waar ik me ook nog steeds aan erger is de verheerlijking van de "Grote Veldheren"...  Julius Caesar, die alleen op een pied-de -stalleke gezet wordt, omdat via de Romeinen hier dat Christelijke geloof werd geïmporteerd. Want Caesar was de man die een heel leuke tactiek had: als er een volksstam durfde op te komen tegen de Romeinen, dan roeide hij die stam(men) volledig uit. Niet alleen de krijgers, niet alleen de mannen, maar ook vrouwen en kinderen.

Ook in moderne tijden heb ik mijn bedenkingen. Hoe wreed de zaken ook waren die het nazisme deed, ik kan het bombardement van een Dresden ook niet goed praten. En zo kunnen we tot op de dag van vandaag gaan kijken naar al de burgerslachtoffers in al die oorlogen. Je moet echt eens gaan zoeken naar de tijden zonder oorlog op onze wereld, sinds de tweede wereldoorlog... Je moet niet eens tot 10 kunnen tellen !

Het gaat dus in se niet zozeer over de gewone mensen, het gaat over het bewind. Het zijn de machthebbers die de oorlogen uitroepen, niet Jan met de pet of Mie met de voorschoot !

Vergis je dus niet van vijand ! Niet die gewone moslim, niet die gewone protestant, niet die gewone Christen, niet die gewone Hindoe, niet die gewone Jaïnist, niet die gewone ongelovige, niet de gewone atheïst... maar zij die het beleid voeren, zij die regeren !!!

Vergeet dat niet, vergeet dat nooit.

Wees mens, en laat je niet opjutten door hen die een hele vette boterham smeren door u en mij op te jagen tegen elkaar !

Menslief, ik hou van je, en van u, en van u en van...

dooi

Gisterenavond 23 uur was het al aan 't sneeuwen. Bij iedere nachtelijke plasplicht, zowel van Anny als van mij, was het aan het sneeuwen, zowat heel de voormiddag... sneeuwen, en nu zie je het zo wegsmelten.
De struiken zijn al weer zichtbaar groen en tussen de restjes wit van de sneeuw prijkt een witte camelia met geel hart...
't was blijkbaar een korte hevige sneeuwinspanning, zo erg dat ze nu nat van het zweet weg te drijven ligt. (mijn dichterlijke vrijheden lopen tegenwoordig soms helemaal zelfstandig over het papier !).

Het is wel mooi, zo'n witte wereld.
Het lijkt zo... vredig, zo onschuldig, zo maagdelijk...
(maar dat duurt niet lang)

Toch doet de sneeuw echt haar best om de wereld mooier te houden, en kijk maar, waar de sneeuw dooiend naar beneden schuift, daaronder is het plots veel properder dan voorheen ! Zo'n sneeuwbui met de dooi erbij, kuist mijn zonnepanelen beter dan wie of wat dan ook ! En dan nog wat zon er bij zodat het tellerke wat achteruit draait, en mijn dag is weer goed.

Heb je het ook gelezen, in La Wallonie is er nu een dorp waar geen enkele inwoner nog moet betalen voor de elektra ! Men heeft er gemeenschappelijke parken met zonnepanelen en enkele windmolens geplaatst, en die dekken het verbruik van gans de gemeente ! Wanneer begint men er hier eens aan ?  En zet er maar genoeg, zodat ook de verwarming er mee betaald wordt (Ik weet niet of die er in het Waalse dorpje in zit, maar ik meen van wel).

Zo doen we werkelijk iets aan het milieu...
Ach, er wordt wat gepalaverd over het milieu de laatste tijd. Je leest van alles van helemaal zwart tot helemaal sneeuwwit, en alle tinten grijs er tussenin. Weet je, het laat me ijzig koud of de opwarming de schuld is van de mens, of een natuurlijk fenomeen, of wellicht iets van alle twee... Feit is dat het een enorme invloed zal hebben op ons bestaan, en dat we ons daar best op voorbereiden. Feit is dat we zelf zeker - deels of volledig - invloed hebben op dat klimaat, en dat we aan dat stuk menselijke invloed iets kunnen doen.

Laat het ons dan ook doen.

Ik weet wel, als we werkelijk naar een volkomen ecologische manier van leven willen gaan, dan moeten we weer gaan leven zoals die laatste restjes inboorlingen in het Amazonewoud... Moeten we alles wat niet natuurlijk is vergeten. Dat kan uiteraard niet, maar we kunnen in ieder geval allemaal al heel wat doen, zonder veel te moeten inleveren. Gewoon een beetje anders gaan leven anders gaan denken, en afstappen van een verplichte economische groei. Dat is niet blijvend te doen !!! We zijn nu al bezig met het produceren van machines waar het stukgaan voorgeprogrammeerd ingebouwd zit !

Is het echt nodig dat wasmachines stukgaan na X-aantal wasbeurten? Nee toch ? Natuurlijk, dan zullen we minder wasmachines moeten produceren, en zal het begrip arbeid ook een andere invulling moeten krijgen, maar iedereen weet dat we daar uiteindelijk toch naartoe moeten. Moeten we dan de evidentie blijvend voor ons uitschuiven ? Of moeten we eindelijk de knoop eens doorhakken ?

Op mijn GSM zijn er heel wat zaken die ik niet meer kan installeren omdat het ding te oud is... Mijn GSM is zo'n 4 jaar oud. 4 jaar ! En men probeert me te dwingen dit toestel te vervangen door een moderner ding. Absurd toch ?

Er bestaat een GSM- smartphone die kan blijven bestaan, die niet moet vervangen worden.

In La douce France las ik een artikel over het bestaan van een wasmachine die heel je leven mee kan gaan, waar altijd reparaties mogelijk blijven ...

Het kan dus.
We kennen de consequenties, maar hebben we een andere keuze ?
Nee...
De "eeuwige" economische dikke sneeuw is aan het dooien...

(Ik ben geen genie, geen profeet, ik denk gewoon na over alles wat ik zie, hoor, lees...Wellicht zijn er mensen die hier veel meer over weten.  Ik ga hier dus ook geen polemiek over voeren, maar maak gerust hieronder je wijze bedenkingen, waar we allen weer wat kunnen uit leren ! Dank !)

De tijd gaat snel, gebruikt hem wel...

Ik weet niet, zeer geachte lezer(es), hoe oud je wel bent... Wellicht geen piepkuiken meer, want ik vermoed dat er niet veel jongeren onder mijn publiek huizen...
Wie zouden mijn lezers en lezeressen wel kunnen zijn?
Soms gaat er een tipje van het gordijn op, als er iemand reageert op mijn schrijfsels, maar voor de rest heb ik er het raden naar.
Ik vraag dit maar, omdat ik over de tijd schrijf, en tijd is een heel ander begrip voor jongeren dan voor ouderen. Zelfs binnen eenzelfde leeftijdsgroep kan het begrip tijd heel sterk verschillen, denk maar eens aan de tijd die je zit te wachten bij de tandarts en de tijd die je doorbrengt in aangenaam en/of leuk gezelschap...

Toch meen ik dat het spreekwoord in mijn titel, hoogstwaarschijnlijk is ontworpen door een ouder persoon... Want tijd dat lijkt steeds sneller en sneller te gaan. Voor wie jong is, lijkt een jaar een haast eindeloos iets, voor wie oud is lijkt het haast een hogesnelheidstrein ... (Misschien rijdt de tijd van ouderen ook op een apart spoor ?)

Toen ik in het huwelijksbootje stapte, en men er 's avonds zong van " Over 25 jaar...", dan leek die 25 jaar een wellicht onbereikbaar ver beeld... Toen we onze zilveren bruiloft vierden, voelden we ons nog jong en fit, en leken de vijfentwintig voorbije jaren wel heel vlug voorbij gegaan, wellicht omdat we het zo druk hadden, op het werk, in het gezin, met de kinderen, met het werken aan de woning, aan het bezig zijn met alles en nog wat... De tijd was nog niet merkbaar versneld, maar wij waren te bezig zodat het snel leek te gaan.

Toen we 50 jaar getrouwd waren, leek het haast niet te vatten dat die 50 jaar al voorbij waren. Waar is - in hemelsnaam - die tijd naartoe ?
We waren ons toen al meer dan goed bewust van het feit dat de jaren steeds sneller voorbij vliegen. We zijn nochtans helemaal niet haastig meer, we zijn op pensioen, we moeten niet echt veel meer doen, en toch vliegt de tijd voorbij.

Hopelijk ligt het eindstation nog ver, nog héél ver weg... en mogen we nog lang samen rustig voortijlen in de steeds snellere trein van het leven.

Ik heb in een vorige blog al we eens uitgelegd dat er een verklaring is voor dat gevoel van een steeds sneller gaande tijd: We vergelijken de tijd met wat voorbij is in ons eigen leven. Voor een kind van 5 jaar is een jaar 20 % van zijn leven... voor ons is het straks een

73° deeltje van ons leven.  Dat durf ik zelfs niet meer in percentjes uit te drukken... Het lijkt dan zo verschrikkelijk veel minder dan het jaar van die vijfjarige.

Het grote wonder van die tijd, dat is wel dat we, het kind van vijf en ik als oude knar, het jaar op dezelfde dag aanvatten en op dezelfde dag eindigen, in die heel andere snelheid. Gek. Er was echt geen Einstein nodig om de relativiteit van de tijd te beseffen...

adem in, adem uit, adem in, adem uit, adem in, ... blijf zo verder doen... nog heel lang, lang, lang, lang...

Want ik hoop nog heel lang het leven te mogen observeren, vanuit mijn knusse zetel die zo snel gaat...

Anny is beter, mijn schouder ook...

De laatste tijd hebben wij een groot deel van onze (haast onmetelijke) tijd besteed met het bezoeken van dokters, en we zijn nog niet aan het einde van deze "wandelsport"...  We moeten nog met Anny naar de gynecoloog, en beiden moeten we nog naar de gastroscopie om te zien of er niets te zien is. En hopelijk zien ze bij geen van deze drie onderzoeken iets...

Dat zal allemaal wel horen bij het ouder worden zeker ?

Deze namiddag plankjes gehaald, netjes op maat gezaagd, om er straks in Crea Samana Mater-Welden samen elk een schilderij te maken.

De eerste reactie was weer: "We gaan dat niet kunnen", maar dat klinkt al veel stiller dan vroeger! We hebben immers al heel wat zaken gemaakt waarvan ze dachten dat dit boven hun mogelijkheden lag. Eigenlijk ben ik daar wel een beetje fier op ! Ik hoop dat ik hen zo ver breng, dat ze thuis ook meer durven en meer doen. Bezig zijn is genezend !

Daarna gaan winkelen in de Colruyt... Weer een hele kar. Wanneer eten en drinken wij dat allemaal op ? Toch lijkt het niet te veel, want volgende week zal ik weer mogen rijden.

We zijn ook naar De Zeeman gegaan, Anny moest een nieuwe pyjama hebben.

en nu zit ik hier weer achter mijn scherm. Ik heb al vier planken in het zwart geverfd, zodat ze klaar zijn om te beschilderen. Als we gedaan hebben, toon ik jullie wel eens het resultaat !

Voor mij is creatief bezig zijn, héél belangrijk ! Het is wel even zoeken naar wat ik nog fysiek aankan, maar dat belet me niet om toch bezig te zijn en te blijven. Het is wel wat minder geworden in de loop van de voorbije jaren, maar dat zal wel normaal zijn... Een mens wordt ouder hé.

Deze namiddag in de Colruyt reed ik onze winkelkar even achteruit, schoof een van die trapjes (om aan de hoogste rekken te kunnen) uit de weg, om een man door te laten met zijn winkelkar. "Voila !" zei ik, 'zo kunnen we alletwee door !". Het ene woord bracht het andere mee, en we bleven wat staan keuvelen over alles en niets... Toen we de winkel verlieten, botsten we weer op hem, hij ging de winkelkar terug gaan plaatsen. "Tja, dat gaat zo rap niet meer hé?" "Nee, maar zolang het gaat is het goed !" antwoordde ik. Zijn vrouw was overleden, en hij deed alleen het huishouden. Al vijf jaar. "En ik mis ze nog elke dag, we waren al 49 jaar getrouwd, net onze jubilee niet mogen meemaken..." Hij zweeg even en zuchtte.

Eigenlijk beseffen we niet genoeg hoe gelukkig we zijn, nog samen te kunnen en mogen zijn, ook al kraakt en piept het hier en daar, we hebben elkaar nog, en ik kan Anny nog plagen, en zij kan nog lachen met mijn zever..

Gelukkig !

Schoon, mooi, cute...

Waar en wanneer hebben wij ons Vlaams verloren? (De jeugd is zijn eigen taal haast helemaal kwijt, je moet tegenwoordig al een heel mondje vol Engels spreken om je kleinkinderen te begrijpen...Van hen is dat cute in de titel)...

Toen ik klein was, gebruikten wij het woord "mooi" niet. Het was schoon of het was lelijk, en mooi dat was Hollands.

Heel wat van onze leerboeken "Nederlands" (Waarom?) bevatten slechts heel sporadisch  Hollandse woorden zoals dat mooi.

Wij hadden ook veel minder bronnen die ons konden vergiftigen met een ons vreemde woordenschat. We lazen "Het Volk" en we luisterden naar de Brussel Vlaams. Bij ons thuis waren we fervente boekenlezers, en wellicht hadden wij op die manier meer te maken met meer woorden dan de meesten van mijn vrienden op school.
                                     

Pas in 1958 kregen wij te maken met de TV, en dat was dan nog alleen bij de buren die een TV hadden gewonnen met een tombola. Wij zaten dan regelmatig bij de buren om te kijken naar Bonanza en Schipper naast Mathilde.

Om TV te ontvangen moest je een antenne op het dak plaatsen. Daarmee konden wij Brussel Vlaams en Rijsel (Franse TV) ontvangen. En dat was het.
Holland, dat kwam pas veel later, met de kabel...

Bij ons thuis kwam de TV op een zondag binnen... De dag van dat Wereldkampioenschap in Ronse waar Beheyt Van Looy klopte... Welk jaar was dat weer ? 11 augustus 1963... Ook al weer een hele tijd geleden.

Het was op slag gedaan met het luisteren naar de hoorspelen op de radio, en ook het boekenlezen verminderde drastisch: koning TV nam het bestaan meteen in handen.

Dat was voor ons het moment dat we niet alleen het boekenlezen zagen verminderen, maar ook heel wat van ons sociale leven (en ook onze eigen Vlaamse taal), maar dat beseften we toen niet (en velen nu nog niet)...

Ik herinner me de tijd waar - bij goed weer- alle buren buiten kwamen zitten ( de stoelen werden naar buiten gehaald) om gezellig bij elkaar te zitten, te babbelen, te kaarten, en wij mochten buiten spelen tot het donker werd, en ook de volwassenen het tijd vonden om naar bed te gaan.

Stilaan verdween dit allemaal, want de TV stond aan.

Dit was echter maar het begin van een nieuwe wereldorde in je buurt ! We stapten in ijltempo naar de tijd waar je amper nog je buren kent. De tijd waar het zich engageren in een of andere beweging, steeds minder werd en nog is... Want er is net voetbal die avond...op TV...

Na de TV kwam de computer en de gsm... Je moet tegenwoordig haast zoeken om nog een jongere te zien die niet aan het Gsm'en is...

Maar dat Hollands, wanneer kwam dat ? Dat begon vooral toen de Nederlandse TV hier ook kon bekeken worden, en iedereen naar Nederland keek, want de BRT van toen, dat bood alleen saaie programma's aan en het avontuur, de glitter en glimmer, dat vond je bij de buren, de Hollandse TV...

Heel gek, wij hebben met zijn allen, jaaaaren naar de Hollandse TV gekeken, en als ik nu kijk, dan is er daar minder glimmer en glamour dan bij ons op TV... Het kan verkeren zei Bredero (Ook al nen 'ollander).

Maar wij worden op die manier voortdurend bestookt met een taal die ons vreemd was, en stellen vast dat onze eigen taal stilaan vreemd wordt. Geloof je me niet ? Gebruik maar eens in je dagdagelijkse taal weer het woord schoon... Wedden dat het je zelf vreemd in de oren klinkt ?

Zelfs als we vooral kijken naar programma's in onze eigen taal, dan is het in werkelijkheid niet meer onze taal. Waar ze wat "volks" proberen te doen, horen wij een dialect die niet van ons is. Tot voor kort was dat voornamelijk dat knoertlelijke Antwaarps, en sinds kort krijgen we TV in wat West Vlaams zou moeten voorstellen, maar in feite ook een mengelmoesje is van verschillende gewesttaaltjes, met een West-Vlaams sausje over. Kortom: haast zo lelijk als dat Aantwaarps... Maar hoe dan ook, het is nog een beetje verwant aan wat vroeger onze spreektaal was... Maar in de officiële berichten (Nieuws en duiding), daar krijgen we een Nederlands die bijna niets meer te maken heeft met Vlaams. (Je moet eens luisteren naar de voorzitters van die partijen die zich "profileren" met "Vlaams" in hun roepnaam... )

Och, je kunt je er al lang niet meer druk over maken, het is, om het in het nieuwe Vlaams te zeggen: incontournable...
djudedju

Witter dan wit

Geen een waspoeder kan er aan tippen ! De witte verf recht uit de tube lijkt helemaal niet wit meer als ik ze op de sneeuw leg...
Sneeuw is wellicht het witste wit dat er is...
En toch...
Ik vraag me af of de sneeuw vroeger niet nog veel witter was... Voor de industrialisering, voor de eerste smog met doden (in ons eigen België !!!)... Voor de sneeuw door een vervuilde lucht naar beneden dwarrelde...
Zou de sneeuw dan niet nog witter zijn geweest?

Of was de vervuiling door bosbranden, vulkaanuitbarstingen en de vele vuurtjes die de mens aanmaakte om zichzelf bij te lichten, te beschermen, te verwarmen ook al zo vervuilend?

Ik weet het niet.
Want de vervuiling, die veranderd blijkbaar voortdurend van kamp. Ik herinner me dat ik mijn vorige auto heel bewust kocht om zo min mogelijk te vervuilen. Ik kocht toen een diesel, want benzinemotoren waren de grote boosdoeners. Toen ik er een paar jaar mee reed, bleek plots de diesel véél en véél vervuilenderderder te zijn dan de benzine, en zat ik plots weer in het verkeerde kamp. Nu heb ik me een Toyota-Hybride aangekocht, dat is deels op benzine en deels op zelfgemaakte elektra... En een geluk dat die elektra er is, want nu zwaait de vervuiling plots weer in de richting van de benzine...

Ik weet het niet meer... Jij wel ?

Natuurlijk is iedere verbrandingsmotor vervuilend, iedere verbranding is vervuilend, en de batterijen voor de elektrische  en hybride wagens zijn zeer milieubelastend bij hun fabricatie, maar toch dwingt men ons steeds meer naar den elektriek... Je hoort nu al dat men de verwarming van je woning ook aan het afkeuren is... ook daar moeten we naar elektrische verwarming... Maar heel wat van die elektriciteit komt van centrales op vervuilende kracht...

We zijn met tevelen.
En met teveel mensen zitten we ons individueel te verwarmen, te verplaatsen.
(En dan heb ik het nog niet over de voeding)...

Ik lees artikels die me vertellen dat men makkelijk alle mensen kan voeden, ik lees artikels dat men de mensen niet allemaal kan voeden. Ik lees dat we ons biefstuk eigenlijk zouden moeten laten, en vervangen door meelwormen en andere insecten... Ik zie in de grootwarenhuizen iedere keer weer zaken om op te eten die ik niet ken. (En dan vertellen mijn kinderen: "Pa, heb je echt nog geen quinoa gegeten ? Dat is gezond, pa !... Ondertussen heb ik dat gegeten en ik vind er niets aan. Geef mij maar de vertrouwde rijst of couscous, dat is al exotisch genoeg)

Dan denk ik weer: "Moeten we niet een stapje terug zetten ?"... Ik ben ondertussen al een eindje in de zeventig, en mijn jeugd was heel anders dan het leven nu. 's Morgens confituur bij de boterham, en daar werd niet mee gesmost, dat was dun uitgesmeerd. 's Middags soep en nadien aardappelen met een klein stukje vlees. Ook wel eens zonder, als het een dure maand was... Dan kregen we puree, we maakten daarin een putje en moeder goot daar een beetje hete hazelnootbruin-gebakken boter in. En dat was het. En het smaakte heerlijk, en soms heb ik er heimwee naar.
's Avonds één sneetje beleg. De boterhammen waren niet gelimiteerd.
De beenhouwerij had een kleine toonbank, want daar waren niet zoveel soorten toespijs... Spek, hesp, uier (jaja), en je was bijna tenden... Oh ja, Kaantjes (Krakelingen in West Vlaanderen) en bloedworst. (Buiten West-Vlaanderen ook witte worst) en ik meen dat er ook al salami en boulogne was en de heerlijke lookworst... Maar dat was het zowat. Geef toe, daar heb je echt geen toonbank van meterslang voor nodig.
Ik herinner me nog de eerste keer dat we spaghetti aten... Macaroni kenden we veel eerder. Rijst hoorde eerder bij de taartjes dan bij het middageten. We kenden eigenlijk alleen patatten, op diverse manieren bereid. ( De rijke mevrouw tegen haar "dienstmeisen": "Marie, wat eten jullie bij frieten?" "Zout, madame"...

Wij aten in de winter heel weinig vers fruit, verse groenten... We leefden van wat er op dat moment te oogsten was, of wat we konden bewaren. (Diepvriezers waren er ook nog niet, en de frigo kwam er ook pas een tijd later.)

Vandaar wellicht dat men ons nu zegt, in deze tijd van rijkbedekte tafels: We delven ons graf met mes en vork...

Hebben we eten om iedereen op deze aardkloot te voeden?
We kunnen misschien beginnen met minder eten in de vuilnisemmer te kieperen??? Of de overschot van te grote (???) oogsten op het stort te voeren)

djudedju

Krakende wagens lopen het langst...

Nou, dan heb ik nog een lang leven voor de boeg...
Alleen... dat kraken gaat gepaard met pijnen, pijntjes, ziek zijn, en nog meer van dat leuks.

Nee, ik klaag niet ! Want al die pijnen en pijntjes, zelfs die heel zware bronchitis van een tijdje geleden, dat zijn allemaal dingen die eigenlijk niet zo erg zijn. Er zijn ergere dingen! Ik zie in mijn familie en vriendenkring mensen die aan echt zware ziektes lijden, levensbedreigend, en in veel gevallen verloor ik reeds vrienden daar aan...

Van sommige mensen hoor je het pas als ze in een terminale fase zitten, van anderen al heel vroeg, wellicht zijn beiden reacties op hun onmacht, hun schrik. De enen proberen de ziekte dood te zwijgen (als ik het negeer dan is het er niet), anderen schreeuwen het van de daken.

Ook bij de dokters zie je die twee richtingen. De enen zeggen het vlakaf en vermelden er soms bij hoe lang je nog hebt. Anderen verwittigen de dichte familie dat ze zich moeten voorbereiden.

Wat er best is ? Ik weet het niet. Ik heb me al vaak proberen voor te stellen hoe ik zou reageren, maar ik weet het niet.
Ergens denk ik -nu - dat de dood me niet afschrikt. De dood is een onafscheidelijk deel van het begrip leven. Ik heb al heel wat pijn gehad (ik ben een van de mensen die men noemt: pijnpatiënten)... Maar ik heb de indruk dat mijn pijnen slechts klein bier zijn in vergelijking met die pijnen. Maar uiteraard kan ik dat niet meten.

Pijn is immers een individuele ervaring.  Op TV gaf men ooit een show waarbij men aan mannen dezelfde pijn bezorgt die vrouwen ervaren tijdens de geboorte van hun kind... Ik vind dit idioot. Ik heb vrouwen gekend die een kind kochten in een paar minuutjes, ik heb er gekend die uren lagen af te zien. Met welke vrouw vergelijkt men dan in die show ?

Ik heb een abnormaal hoge pijngrens, zo heb ik nog nooit tandpijn gehad. Wel eens een pijnscheut bij het eten van een ijsje, wat voor mij het teken is dat ik naar de tandarts moet, maar dit alarmsignaal duurt bij mij dan hooguit een paar seconden.

Als ik deze pijn, in mijn verbeelding, echter laat voortduren, dan kan ik begrijpen dat voor sommigen tandpijn verschrikkelijk is...  Maar hoe kan ik dat meten ?

Hoe kom ik nu op het meten van pijn ? Wel, dat komt door de dokter in de pijnkliniek. Die vroeg aan Anny: "Hoeveel pijn heb je nu op een schaal van 10". Anny zegt dan steeds 4... Als ik haar vraag, hoe kom je daarop, dan zegt ze me dat ze altijd vier zegt, omdat ze zich niet kan inbeelden hoe en met wat je dan vergelijkt... en dan is 4 een zo'n goed cijfer als 6 of 9...

Zij hoort duidelijk bij de mensen die de pijn minimaliseren (4), waar anderen wellicht geneigd zijn dan altijd 9 te antwoorden en de pijn zo maximaliseren.

Persoonlijk vind ik pijn alleen heel erg, als het alles gaat overheersen. Als je de pijn niet meer kunt wegdenken. Als je zelfs bij een komisch programma de pijn zo erg voelt, dat je de humor verdringt in plaats van de pijn.

Is die pijn dan heel erg "groot" ? Ik voor mij denk dat het eerder gaat over de tijdsduur. Pijn die niet meer overgaat. Pijn waar je mee naar bed gaat en waarmee je er 's morgens weer uit kruipt. De tijd is voor mij persoonlijk wat de pijn zwaar maakt, erg maakt. En dan kan dat best een 4 zijn... Niet zo enorm hoog, niet zo enorm fel, maar héél de tijd door, zonder genade.

... Iets wat anderen me wel eens zeggen over tandpijn: "Dat blijft maar zeuren".  Zeuren is niet meteen een woord die me doet denken aan een hoog cijfer, maar wel aan een onmeetbare tijd.

Als ik dan die krakende wagen ben, met altijd wel ergens iets, dan kan ik daar mee leven... Als het maar niet overgaat in een eindeloze pijn, zonder dat je nog een ogenblik soelaas vind...
Maar ja... Voor jou kan dat héél anders zijn !