vrijdag, oktober 31, 2014

Herfstfeest

Gisteren was het weer Herfstfeest van Ziekenzorg Mater-Welden in De Drie Sleutels...
Iets voor twaalf uur stonden Anny en ik daar voor de deur, want Anny zet ook voor het feest de koffie... en met die grote ketels moet je dat al heel vroeg opzetten. Mijn taak was het smeren van de boterhammen (22 broden !!!). Er waren rozijnenbroden en koekebroden. Nadat de koffiemachines gevuld waren en aan het werk, kwam Anny helpen met smeren.

Tegen dat we gedaan hadden met smeren had ik al weer heel veel pijn... De reden is simpel, je kunt niet smeren terwijl je op de tafel leunt, dus moet je rechtop zitten, en daar dit een hele tijd duurde, was dit voldoende om pijn te hebben. Anny kreeg ook pijn van het smeren, gewoon omdat zitten nu eenmaal pijn doet bij haar.

Maar och, het is voor een goed doel en dus hebben we het er voor over.

Rond 13 uur kwamen er al een deel van de medebestuurleden aan, die 's morgens al de tafels al hadden gezet, de tafels hadden gedekt, prachtig versierd ( door Beningna), de tafels met de vele tombolaprijzen stonden er ook al, en Anneke had de broden al gehaald bij de bakker.

Zo'n feest heeft heel wat voeten in de aarde ! Er is heel wat werk aan, maar het moet en is voor de leden werkelijk een feest ! Als attractie kwam Lucien Cleppe een monoloog brengen, een sappige versie van Charelke Dop van Ernest Claes. De man is een gekend acteur, die onder meer gekend is door zijn rol in de leuke film van AVS (regionale TV) waar hij een van de broers (boeren) was, onder de duim gehouden door hun zus Cordule...
Iedereen heeft genoten, het was passend in het jaar van de herdenking van 100 jaar Groote Oorlog, dat we iets over die oorlog brachten. Ook al was het over een minder heldhaftige rol, maar oh zo menselijk... Charelke Dop was een zwarthandelaar, die zeer zorgvuldig te werk ging, en na de oorlog zelfs gedecoreerd werd voor zijn vaderlandsliefde... Oook toen al regeerde het geld, en Charelke was rijk geworden...

Het was voor iedereen een heel herkenbaar iets... en het werd leuk en sappig verteld door Lucien !

Nadien was er de koffietafel, iedereen genoot van de lekkere koffie en lekkere boterhammen. En tot besluit werden de prijzen uitgeloot en iedereen had prijs in de mooie gratis tombola. (Er waren onder meer enkele van de dakpannen die we gemaakt hadden in de hobbyclub van Ziekenzorg !)

Maar waar het feest voor de leden dan voorbij was, kwam er voor de medewerkers nog heel wat werk... De boel opkuisen, tassen, bordjes afruimen en afwassen, de tafelversieringen en de kaarsjes verzamelen, de papieren tafelkleden oprollen en in de afvalcontainer doen, en de tafels en de stoelen... Maar op dat moment kwam men ons zeggen dat er 's anderendaags weer een activiteit was, en dat de tafels mochten blijven staan... Oef ...

Na een uur heb ik Anny van achter de wastafel gehaald, en haar bevolen te stoppen. Ik zag dat ze enorm veel pijn had, maar ze wil dat niet tonen. Gelukkig steunden alle mensen in de omgeving me, en Anny stopte... We hebben afscheid genomen, en aan de anderen het resterende werk gelaten. Thuisgekomen heeft Anny zich neergelegd in de zetel... We hebben nog wat TV gekeken (Het lichaam van Coppens, ons wekelijkse stukje leuke wetenschap op VTM)

En dan zijn we de trap opgesukkeld, en ons neergelegd in het bed, mort pour la patrie...

tot de volgende ?

(Op de foto: geboortehuis Ernest Claes)

donderdag, oktober 30, 2014

45 jaar Internet

Nee, ik ga hier geen geschiedenisles geven, ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze geschiedenis eigenlijk heel weinig ken, buiten het feit dat het ontstaan is uit een militair netwerk (Ik meen dat dit Intranet noemde ???). Verder gaat mijn kennis niet, en voor één keer interesseert een stuk geschiedenis me niet echt.

Maar Internet op zich, dat vind ik een grandioos ding ! Het is bijna letterlijk een deur op de wereld. Als er een ding is waardoor de wereld als klein ervaren wordt, dan is het dat internet. We kunnen rechtstreeks praten en elkaar ondertussen bekijken, we kunnen bijna ongelimiteerd kennis nemen van alles en nog wat, het is het middel waardoor heel wat aan het licht komt, het is ook iets wat enorm misbruikt wordt, en waar malafide personen geld uit de zakken kloppen van argeloze gebruikers.

Wie het echter voorzichtig en met overleg gebruikt, heeft heel de wereld aan zijn voeten. Eén ding spijt me, dat is dat ik onvoldoende talen ken om ook die dingen te lezen die je alleen in vreemde talen vindt. Ik moet eerlijk toegeven, dat waar ik verbaal behoorlijk uit de voeten kan met Engels en met Frans, ik vaststel dat lezen iets héél anders is. Niet alleen door het feit dat je niet steeds de link legt legt tussen het geschreven woord en het gedrukte, maar ook omdat mensen nu eenmaal een andere, veel uitgebreidere woordenschat gebruiken in schrijftaal dan wel in spreektaal. Ik zou regelmatig een woordenboek moeten gaan raadplegen, en ook al kan ik dat ook al op dat internet, ik doe het bijna nooit... Ik ben wellicht een beetje lui, maar het breekt ook de voor mij heel belangrijke band met de wereld die voor mij opengaat bij het lezen van een tekst.

Het voelt een beetje aan alsof je midden in een vrij-scène moet stoppen om op te zoeken waar BH voor staat... Je lust in vrijen zou wel héél sterk bekoelen op die manier. Voor mij bekoelt het lezen als ik moet gaan nadenken over de betekenis van een woord. Dus ga ik door gans de zin te lezen pogen de betekenis van het woord te achterhalen, maar geef toe, dat is lang niet altijd evident.

In mijn beroep moest ik heel vaak redevoeringen geven aan arbeiders, en ik heb het altijd als een must gezien, dat ik dat deed met woorden die tot het dagelijkse jargon hoorden van de mensen. Ik had geen behoefte het intellectueel niveau van die mensen op te krikken, nee, ik wilde een boodschap meegeven. Misschien stel je dat ook soms vast in mijn teksten, ik zal eerder iets omschrijven dan een geleerde term te gebruiken, het is gewoon een reflex geworden om me op die manier uit te drukken.

Wellicht doet dat mijn weerzin in het opzoeken van geleerde of vreemde termen nog wat toenemen, en werkt dit mee om me ongelukkig te voelen bij het "moeten opzoeken"...

Terug naar Internet... Ondanks kwaadwilligen die je opzadelen met virussen, Trojaanse wormen en andere onhebbelijkheden, oplichters die pogen je bankgegevens buit te maken om je rekening te kunnen plunderen, mensen die je adresgegevens inpikken en verkopen aan "de commercie"  blijf ik het een zalig ding vinden. Ik kan dagen zoet zijn met lezen en het verrijken van kennis die ik wellicht nooit zal nodig hebben. Ik sta verbaasd te kijken als ik bij conflicten eens de uitleg van beide zijden bekijk. En het verwondert me helemaal niet als ik een reporter hoor verklaren dat hij stopt met dit werk, omdat hij het niet meer aan kan te liegen in opdracht. Nee, ik heb het niet over een reporter uit een of andere dictatuur, de man werkte in het land van de vrijheid (?) de USA...

En ik stel weer eens vast dat het nog steeds juist is, dat hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet... Maar als ik dan eens in een gezelschap zit, dan stel je weer vast dat die mensen dingen weten waar jij nog nooit aan hebt gedacht, en je hebt weer een hele wereld voor je liggen om op te zoeken, je in te verdiepen, bij te leren... en zoveel te weten dat je weet dat je het niet weet.

Ik vind het heerlijk... dan daar over te kunnen nadenken, en je eigen conclusies te vormen, weldoordacht op basis van een massa informatie. Conclusies waarmee je de goegemeente eens kunt doen opschrikken.

Ach, ik ben er mij heel goed van bewust dat ik een dikke kans heb iets te missen, en daardoor misschien iets te veel naar rechts of naar links te schuiven in plaats van het netjes in de waarheid in het midden te plaatsen... Maar dat biedt dan net weer de kans om bij te leren uit de reacties.

Last but not least... Internet hoort bij mijn pijnstillers ! Het is één van die dingen waar ik zo intens kan mee bezig zijn, dat de pijn ietwat naar de achtergrond schuift... En dat is voor mij misschien wel het opperste van het internetgeluk...

tot de volgende ?

woensdag, oktober 29, 2014

Blinkende graven

Straks gaan we naar het graf van nonkel Julien en tante Irene, en vandaar naar dat van onze Koen, met emmer, borstel en dweil en... bloemen en bloemstukjes... De grote jaarlijkse opkuis...
Ik weet zo al, uit ervaring, dat we er niet alleen gaan lopen. Heel het kerkhof zal vollopen met mensen die bezig zijn met de jaarlijkse opkuis van "hun" grafmonumenten. Want straks is het Allerheiligen, en worden de kerkhoven overspoeld met mensen die nog eens, één keer in het jaar, hun doden komen bezoeken. En geef toe, als je bezoek verwacht, dan zorg je toch dat je huis netjes is?

Eigenlijk ben ik niet zo aan dat bezoek aan het kerkhof... Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zorgt ook dat "het proper ligt". Wat het graf betreft van nonkel Julien en tante Irene, daar heb ik het beloofd dat ik dat zou doen, zo lang we kunnen. Na het overlijden van nonkel, voerde ik tante op die dagen, en hielp een beetje om het graf te kuisen, en toen ze bij een van die gelegenheden heel goed zag dat na haar overlijden het graf er desolaat zou bij liggen, drong ze er op aan of wij tenminste niet voor hun graf zouden willen zorgen. Ik heb het dan beloofd, en belofte maakt schuld. Bovendien is hun graf net zoiets als haar verblijf in het rusthuis... Er komt geen kat meer kijken. Mochten wij ook niet meer gaan, dan zou het graf er na een paar jaar vuil en desolaat bij liggen. En dat terwijl wijlen nonkel Julien er bijna wekelijks naar toe ging om te zorgen dat het steeds picobello was en steeds een bloempje had. (Want zijn enige zoon die al heel vroeg is gestorven, ligt bij hen in het familiegraf).

Mij doet dat ergens pijn: als ze de levenden al vergeten, hoelang denken ze dan nog op de doden?

Voor mij hoeft daarvoor geen kerkhof, geen grafmonument, geen uiterlijk vertoon... Als ik aan onze Koen, onze ouders en andere familieleden, vrienden, kennissen die ons ontvallen zijn denk, dan heb ik steeds het gevoel dat ze me veel nabijer zijn in mijn hart, in mijn geest, dan op dat kerkhof.

Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zet ook een bloempje bij wat voor mij maar een steen is...

Er is niets mis met deze vorm van maatschappelijke druk, want ik denk, nee, ik weet dat er wellicht velen zouden zijn, die zonder dat duwtje in de rug, gewoon nooit meer zouden denken aan al die mensen die voor ons gingen. In die zin vind ik het goed dat die obligate kerkhofgang er is. Maar mij mogen ze uitstrooien, net zoals mijn moeder, dan is er niets meer om naar toe te gaan, buiten het echt herinneren, in je hart.

Hoe ouder je wordt, hoe dichter je bij je eigen dood komt, hoe meer je stil staat bij al die mensen die je hebt verloren op je levensweg... Je ouders, een broer, een kind, heel wat familie tantes, nonkels, neven en nichten, verschrikkelijk veel bekenden en zelfs een paar echte vrienden... Te veel om ze nog stuk voor stuk voor je geest te halen, en soms zit ik dan wel eens te blederen in dat pak met al die doodssanctjes, en spijt het me dat ik die niet heb verzameld van in mijn jeugd. Want ik mis er, waar ik ook wel eens aan denk, en waar ik niets meer heb om meer te herinneren.

Ik schreef onlangs dat je als oudere mens ontzettend rijk bent aan herinneringen, aan ervaringen, maar ook aan verdriet en blijdschap.

Gaan we echt dood? Helemaal ? Of is er werkelijk nog iets na de dood ? Ik weet het niet, maar doet het er eigenlijk toe? Wat er toe doet, dat is dat we leven op zo'n manier dat we iets betekenen voor de anderen, iets goeds, iets waardoor ze glimlachen als ze aan je denken. De rest is allemaal bijzaak, en als je zo geleefd hebt, en er is iets na de dood, dan zul je ongetwijfeld ook daar bij de goeden zitten.

Ach, je ziet het, zelfs bij mij is het goed om een Allerheiligen te hebben, om eens met de neus op al die overledenen gedrukt te worden, nog eens te treuren bij het verlies van wat die mensen voor je betekenden ...
Menslief, ik hou van je !

tot de volgende ?

dinsdag, oktober 28, 2014

Mist

Nu de bietenberg weg is, en je opstaat met de verwachting van een mooi landschap voor je te zien, is het mistig.
Je ziet hooguit een tiental meter van de bruine gulle aarde die vervaagt in een grijzig onbestemd niets.
Ik, die normaal kan rekenen op een zicht van vele kilometers, ben nu beperkt tot bijna niets. Ik kijk dan maar hoeveel bieten er zijn blijven liggen. Eigenlijk tel ik er maar twee die echt zijn blijven liggen, maar er liggen er heel wat die tijdens het oprollen op de vrachtwagens afgeweken zijn, en daar nu liggen, vooraan op het veld of in de berm.

Waren het voederbieten, dan zou ik die al lang verzameld hebben voor de geiten van Bart en het konijn van Lieselotte, maar suikerbieten zijn helemaal niet geschikt om dieren te voederen. Dus laat ik ze maar liggen, tot bron van voedsel voor roeken en kraaien. Tot nog toe kijken ze er nog niet naar, er is voedsel genoeg, en er ligt op het veld een brede strook van schilfers van bieten, die afgesneden zijn door de passage over de wielen die hen naar de vrachtwagens rolden. Daar hebben ze als het ware voorgesneden voedsel aan. (En niet verpakt in dat verderfelijke plastic zoals het onze !) (Heb je gelezen dat plastic zakken in La Douce France helemaal verbannen zijn ? Tof !, een kleine stap in de goede richting !)

De straatverlichting gaat om 7.27 uit, het uur dat de zon opstaat, ook al is ze niet te zien, en al is het ook nog niet echt klaar... Om 17.25 gaat de zon al weer onder... Er blijft bijna geen dag meer over, in vergelijking met enkele maanden terug !

Wij weten wat er gebeurt, maar hoe zouden de oermensen daar naar hebben gekeken ? Hoe verschrikt zouden ze zijn geweest toen ze de dagen alsmaar korter zagen worden ? Geen wonder dat die evolutie met veel aandacht volgden, en grote monumenten oprichten, waar ze precies konden zien wanneer de zon terug begon aan zijn nieuwe klim naar de zomer. Geen wonder dat ze dat onbegrijpbare tot God verklaarden... Ik weet het, ik ben gek, maar nu en dan probeer ik me in de plaats te stellen van een nagelnieuwe mens, een mens die alles met grote ogen van verwondering bekijkt. Een mens die vol verbazing nu de bladeren van de bomen ziet vallen, en ze ziet vergaan tot aarde in de aarde. Die uit die aarde ontzettend snel de paddestoelen ziet groeien, je hebt haast de indruk dat je het groeien zoudt moeten kunnen zien, maar dat net niet kunt. En hoe die paddestoelen na een korte tijd in elkaar zakken en in enkele dagen spoorloos zijn verdwenen, zonder dat er ook maar een wortelgestel achterblijft. Hoe sommige bomen er in slagen groen te blijven, en die hebben bijna allemaal dikke vlezige bladeren... Maar als je vetplanten buiten zet vriezen die kapot.

Ja, ik weet het, ik kan ook lezen, ik weet heel wat van die dingen af, maar soms prefereer ik gewoon me te laten ondergaan in het grote wonder van het leven, van de natuur.

Misschien is dat dat beetje kunstenaar in mij, misschien heb ik wat Picasso zo moeilijk achtte voor het merendeel van de mensheid. Hij vertelde dat ieder kind een kunstenaar was, maar dat het verdomd moeilijk was om kunstenaar en kind te blijven... Als dat de norm is, dan ben ik wellicht een kunstenaar, ook al vind ik dat van mezelf niet. Ik slaag er nu en dan in mooie dingen te maken, maar alles blijft een spielerei... Ik ergerde me in de akademie, toen ze aan de eindejaars de opdracht gaven om een bepaald onderwerp te maken op een ontelbaar aantal van manieren... Dat gaat helemaal tegen mijn natuur in, ieder ding moet weer een heel eigen iets zijn, moet anders zijn, een andere expressie hebben, en als ik keek naar een eindeloze rij van hetzelfde met kleine variaties, dan had ik lust daar met mijn maat zesenveertig eens doorheen te lopen... Ooit vroeg ik er eentje: "En wat ga je daar nu mee doen?" en ik kreeg het wonderlijke antwoord dat hij het in brikaljon zou kloppen, en op zijn oprit gieten... (Waarom doen ze dat dan ?)

Nee, dan ben ik geen kunstenaar, ik ben veeleer een speelvogel, die een stuk materie in handen neem en daar iets mee maak, iets wat ik leuk vind om te doen, en die soms een mooi resultaat geeft, en soms helemaal niet.

Het klopt niet helemaal, maar ik heb veelal het gevoel dat ik er alleen maar uithaal wat er eigenlijk al inzit. Als ik een stuk hout zie, dan zie ik daar plots een handvat in voor een wandelstok, en het lijkt of ik alleen het er moet uithalen, die kop, die uitdrukking, die zag ik er al in zitten, ik moest het alleen maar er uit halen, wegdoen wat in de weg van het aanwezige zat.

Ik kan uren kijken naar beelden, naar schilderijen... en soms verdrink ik er in, soms heb ik lust om er een en ander aan te veranderen. Soms hou ik van die hele simpele, pure vormen, en soms neig ik tot barokke gekunstelde dingen, al naar gelang wat ik er in zie, wat ik er in vind.

Ik heb geen stijl, alle stijlen zijn de mijne.

Ik heb heel wat keramisten op mijn faceboek staan, en soms zie ik een bepaald werk, die me raakt tot in het diepste van mijn emoties, maar dan krijg je ontelbare variaties op dat zelfde thema... En dan heb ik het gevoel dat die kunstenaar is blijven hangen... Hangen aan een succes. Nee, geef mij dan maar een Picasso, die in zijn lange leven voortdurend bleef evolueren, en dat ook als een voorwaarde zag tot "Kunst"... Ik zie niet alles graag wat hij maakte, maar ik bewonder het speelse er in, het zoeken, het ontwikkelen, het uitwikkelen...

De mist trekt een beetje op, ik zie ginder ver al weer de popelieren staan...

tot de volgende ?



maandag, oktober 27, 2014

Affligem rommelmarkt

Gisteren zijn we naar Affligem geweest, naar een rommelmarkt. Op weg er heen, vertelde ik Anny dat de afrit Affligem op de autosnelweg nog niet zo heel oud was, ik heb die nog weten aanleggen. Die is er gekomen omdat de afrit van Ternat aan het verzuipen was, en dagelijks met verschrikkelijke opstoppingen te maken had (toen al)...

Het was er wat zoeken naar een plaatsje om de wagen kwijt te spelen, maar het lukte toch om in een piepklein plaatsje te kruipen. Anny moest eerst uitstappen, want anders zou ze er niet meer uitraken...

Er stond een enorme rij te wachten om binnen te geraken op de markt. Maar ook aan aanschuiven komt een eind, en we kwamen de enorme zaal binnen. We waren al eerder op deze markt, en wisten dat het een mooie en gewoonlijk interessante markt was. We zien daar ook een deel marktkramers die we in de rest van het jaar niet zien, want we kennen onderhand al een heleboel van die mensen, en babbelen er wel eens mee.

Ik heb het je al gezegd, als je iets specifieks zoekt, dan kun je lang zoeken, als je niet zoekt, dan breek je er de spreekwoordelijke benen over. Ik zag het boek van Stieg Larson zeker drie keer liggen !

We hadden alle twee veel pijn, en waar de pijn bij Anny gewoonlijk over gaat bij het wandelen, ging het nu niet over. Het was dus deze keer voor alle twee "Omdat we het zo leuk vinden, verdragen we er "graag" wat pijn voor"... Maar het is toch niet zo leuk als je echt pijn hebt. Toch was het een goede markt, want ik vond er maar liefst 4 nieuwe wandelstokken, en er is er eentje bij die zo mooi is, dat ik hem ga gebruiken als dagelijkse wandelstok. Het is een eenvoudig handvat, in wit metaal, maar met een schitterend reliëf en zwarte vlekkentekening er in. Heel mooi ! Ik ga hem wel iets moeten verkleinen, want hij is iets te lang.

Eigenlijk vond ik vijf wandelstokken, maar die vijfde is niet voor mij, die heb ik gekocht "op bestelling". We hebben hier een buur die heel wat paarden heeft... Die zag bij mij een wandelstok met als handvat een paardenkop, en dat moest hij hebben. Ik heb hem beloofd uit te kijken, en wonder boven wonder, ik heb er een gevonden binnen de week na de vraag ! (Blijkbaar werkt de vloek niet als je iets zoekt voor een ander ?).

Ik ben ook nog op zoek naar zo'n negertje die je vroeger op de toonbank zag staan in de dorpswinkel. Je stak er wat kleingeld in, en dan knikte het hoofdje. Ik heb er twee gezien op hetzelfde kraam, maar ze waren naar mijn mening te duur. Ook dat is een ding die niet voor mezelf is, maar op vraag van een vriend. (Ik heb er zelf eentje staan, maar dat is verwezen naar een van de kamers boven. Ik heb veel te veel beeldjes. Ik bood dit aan aan mijn vriend, maar dat wou hij niet, dat was van mij, hij wilde mij niet ontrieven...)

Hij ontrieft er mij niet mee, want ik weet eigenlijk niet goed waar ik het ding kan zetten.  Gek, maar dat negertje doet me steeds denken aan de spaarkas in café Pallieter... De café van wijlen vriend Roger en vriendin Georgette, al alle twee overleden... Jammer, want het waren echte goede vrienden, bijna een tweede thuis... Zoals gezegd was ik er voorzitter van de spaarclub, en we waren altijd op uitkijk hoe we wat centen in kas konden krijgen voor het inrichten van activiteiten. Toen kwam ik op het idee van een vloekpot... We namen een grote galzen fles met een oor aan, maakten die vast met een keten aan de tapkraan, en maakten een affiche op waarop stond dat je bij vloeken een boete kreeg van 1 frank. Bij een grove vloek een boete van 5 frank. En onverbeterlijke vloekers konden een abonnement nemen van 20 frank voor een hele week ...
Het is zo stom, maar iedereen vond het leuk, en in geen tijd hadden we een fles vol, en moesten we hem legen om plaats te maken voor nieuwe vloeken. Nee, er werd niet meer gevloekt, eerder wat minder, maar iedereen vond het een leuk iets en stopte zijn kleingeld in de pot...

Ach, waar is de tijd... De fles raakte ooit gebroken, en we vonden geen nieuwe fles met een voldoende grote opening en een oor om hem vast te ketenen... En zo verdween ook dat weer en werd een onderwerp om nog eens van te klappen tussen pot en pint "Weet je nog..."
Ja, we weten het nog... We weten ondertussen al zo veel van die leuke dingen uit het verleden, en hoe ouder we mogen worden, hoe meer er in de bibliotheek van ons verleden zit...  Ik voel me schatrijk, rijk aan schatten van herinneringen...

tot de volgende ?

zaterdag, oktober 25, 2014

Oef !

Zoals ik je vertelde, zou in de nieuwe versie van Ubuntu downloaden... Maar helaas, ik moet ergens iets verkeerd hebben gedaan, en nu heb ik meer dan een halve dag bezig geweest om alles weer in orde te brengen, ik heb zelfs de hulp moeten inroepen van mijn goede Waalse Vriend Erwin, de man die zowat alles afweet van kwampjoeters, ook al is hij niet echt een specialist in Linux...

Enfin, nu zijn we er weer... Bijna alles is weer zoals van ouds, alleen hier en daar bots ik soms nog eens op iets wat blijkbaar nog niet correct is geconfigureerd... Maar ook dat zal wel in orde komen, met wat geduld en boterhammen.

Het voordeel is dat meteen ook heel mijn machine weer eens helemaal is gekuist, alle overtolligheden zijn er af, en alles is weer "maagdelijk". Eigenlijk is het goed dat een mens zo eens een akkevietje heeft.

Ik zit terug op Ubuntu, en op de nieuwste versie...

En ja, het werd gisterenavond voor ons doen, behoorlijk laat... Als je aan de babbel raakt, dan zit je wel eens vast. En Erwin zit ook graag te babbelen. Eigenlijk zou je dat eens moeten meemaken. Ik mijn best doen om te parleren en Français, Erwin zijn best doen om te spreken en Flamand, en zijn vrouw (een Vlaamse) die ons dan alletwee heel den tijd zit te corrigeren. (Ze doet het zelfs als Erwin in het Frans spreekt en eventjes meer Waals dan Frans aan 't klappen is !)

Eigenlijk was het al heel lang geleden dat we bij elkaar waren... Ook daarvoor is het goed eens een stommiteit te doen op de komputer, dan zie ik hem nog eens. We horen wel van elkaar via mails en vie FaceBook, maar geef toe, dat is niet hetzelfde als gezellig bij elkaar zijn.

Trouwens FaceBook zorgt ook wel eens voor verrassingen... Onlangs kreeg ik verzoek van X X, ik kende die naam, dat was duidelijk een meisje die hier in de wijk woonde, het dochtertje van..., die getrouwd is met... ook al ene die hier in de tijd regelmatig bij onze kinderen zat... Dus, ja, gij moogt mijn vriendje zijn (eigenlijk dus een vriendinnetje, maar dan strikt Facebook-achtig !)... En dan kreeg ik een berichtje, en bleek het een heel andere dame te zijn... (Er was geen foto van de persoon bij op de aanvraag)... Maar geen erg, het was ook een bekende, met dezelfde voornaam, dezelfde familienaam, maar het is de dame die hier komt kuisen via Familiehulp... Ik vertel het aan Anny, en grinnik er bij dat ik nog nooit zoveel vriendinnetjes heb gehad of nu, in mijne oude dag ! Er zijn er zelfs bij die ik alleen ken als keramiste, maar daar het een Indische, een Griekse, een Arabische en noem nog maar enige volkeren op, kan ik zelfs niet eens lezen wat ze mij schrijven. Ik kan wel naar de prentjes kijken, en bij keramiek was het mij daar om te doen !

(Ik vind internet heerlijk !)

Ik ga nog wat verder kijken of ik nog een en ander kan vinden die nog niet naar behoren werkt, en hoe ik het in orde kan krijgen...

tot de volgende ?


vrijdag, oktober 24, 2014

Kerkhofblommen

Woensdag heb je hier geen blog kunnen lezen... We waren niet thuis, we waren naar Dadizele om op ons gemak wat bloemen te halen voor op het kerkhof, een potje voor Koen, een potje voor Patrick en een pot voor op het graf van tante Irene en nonkel Julien...
We zijn weer haast november...
Allerheiligen en Allerzielen, en de daarbij horende kerkhofgang.

Binst we in Dadizele waren, zijn we ook naar Dupont Zoo geweest om nog wat visvoeder, en daarna zijn we eens gezellig samen gaan eten. Op het menu stond duivenborst... Anny heeft dat niet genomen, maar ik vind dat heel lekker en heb genoten van dit lekkere hapje met gratiné-patatjes...

Daarna zijn we rustig terug naar huis gereden, alle twee bekaf van het winkelen. Dus geen lust meer om nog te gaan zitten bloggen.
Gisteren vond Anny het nodig om eens alle orchideeën hier naast me eens duchtig aan te pakken. Dat wil zeggen dat ze de bladeren afwast, verdorde of gele bladeren verwijderd. Ze neemt daarvoor alle potten af, zet ze op tafel, en dan is het de moment om het raam te kuisen, zowel de vensterbank als het raamwerk als de ruiten... Ik help dan wat, moet daarvoor scheef gaan hangen over mijn bureel heen, en heb natuurlijk weer veel pijn. Gisteren nam ik dan ook twee extra pijnstillers, met als gevolg dat de pijn wel wat mindert, maar dat ik geen oog dichtdoe...  Net als bij mijn moeder werkt verdoving en slaapmiddel bij mij opwekkend... Tegen vanavond, als ik geen extra pijnstillers meer moet slikken, zal ik weer moeite hebben om wakker te blijven en wellicht zit ik heel vroeg in bed.

Gisterenavond hoorden we hier plots een hels lawaai... Eerst dacht ik op donder, maar het duurde te lang... Even buiten gekeken, en voor de deur staat een enorm machine om de bieten van het veld op de vrachtwagens te leggen... Naar mijn gevoel lijkt het nog het best op een reuze-stofzuiger, de bieten worden precies naar boven gezogen (of geblazen of door een schroef van Archimedes gedraaid), en vliegen meteen de vrachtwagen in.

We vreesden al dat een heel stuk van de nacht zou voorbijgaan in dat helse lawaai, maar om 10 uur was alles stil, en nu staat het machine daar nog steeds stil te wezen. Gek, als het zo opgeplooid staat is het een grote balk, als het werkt, heeft het precies reuzenarmen die links en rechts staan te zwaaien en te wieken.

Ik vermoed dat straks het lawaai er terug zal zijn... Ergens hoop ik het, want dan zou die muur van voor ons eindelijk weer verdwenen zijn, veel vlugger dan we gedacht hadden. Oef.

Het is nog steeds niet klaar, nu ja de zon staat maar op om 8.20' uur en gaat al weer onder om 18.32' uur... de dagen korten verdomd rap ! En nu, met vuil regenachtig weer lijkt het nog veel meer of het niet meer klaar zal worden ! De winter is er nog niet, en ik verlang al weer naar de lente en de zomer, licht en kleur.

De nieuwe Ubuntu is er ! En Ubuntu is 10 jaar oud ! Ik stel vast dat ik ongeveer acht jaar met Ubuntu aan het werk ben ! Ik ben dus stilaan een veteraan... Straks, als ik alle mailtjes heb bekeken en Facebook heb doorbladerd, ga ik misschien de nieuwe versie installeren, als het niet te druk is, en je daardoor veel te traag kunt downloaden... dan wacht ik nog een paar dagen...

Tot de volgende ?

donderdag, oktober 23, 2014

Het grote bedrog

Heel lang geleden is het geld ontstaan. Heersers lieten muntstukken slaan -gewoonlijk met hun eigen konterfeitsel er op, of dat van goden- die op zich een waarde hadden, en die het systeem van ruilhandel vereenvoudigden. In plaats van een paard te ruilen voor twee koeien en een schaap, kreeg je nu goudstukken waarmee je twee koeien en een schaap kon kopen.
Omdat die goudstukken onderhevig waren aan vervalsingen en aan het "knippen", waarbij men een deeltje van het goud afknipte en het muntstuk verder als volwaardig verkocht, kwam men op het idee om te gaan werken met symbolische muntstukken en symbolische brieven, die de waarde hadden van het goud, die veilig in de staatsbank lag.

Natuurlijk was ook dit systeem niet waterdicht, de staat kon een deel van het goud laten "verdwijnen", of kon meer geld uitgeven dan wat er in werkelijk gedekt werd door het beschikbare goud.

En uiteindelijk kwam men tot een systeem, waarbij men een gecontroleerd bedrag aan geld maakte, die in feite alleen waarde had uit hoofde van het feit dat iedereen die waarde aanvaardde.

Neem nu onze Euro, die heeft waarde doordat iedereen, over heel de wereld, die waarde aanvaardt. In werkelijkheid heeft het niet meer waarde dan de kosten van het (dure) papier en het dure drukken. Er is geen echte dekking meer, de dekking is louter fictief, en gaat over vage begrippen zoals productie, economie en dergelijke.Gaat het hier wat beter, dan is onze munt meer waard ten opzichte van een andere munt, gaat het slechter dan vermindert de waarde. Er zijn ook allerlei kunstgrepen mogelijk waarbij men de waarde van de eigen munt gaat beïnvloeden, en de waarde kunstmatig gaat beïnvloeden, om zo voordelen te scheppen ten opzichte van de internationale economie. (Ik hou het heel simpel om het duidelijk te houden voor iedereen)

Met het opkomen van het elektronische geld (bankkaart en dergelijke) creëert men in feite een bijkomend circuit van geld, maar men negeert dat bestaan officieel, omdat men anders een muntontwaarding veroorzaakt. Maar niemand kan ontkennen dat er tussen het doen van een betaling met de kaart en het werkelijk ontvangen van het geld, er een som geld bestaat die er in werkelijkheid niet is. Jij hebt je goederen ontvangen, en de verkoper heeft een soort belofte dat er betaald is.

Niet zo heel lang geleden heeft iemand dat systeem tot het uiterste doorgedreven en heeft computergeld gecreëerd, de bitcoin. Hij verkocht die bitcoin tegen een betaalde waarde, en gaf de bitcoin een waarde die iets hoger lag, zodat er een alternatieve soort geld en een alternatief geldcircuit ontstond. Momenteel zijn er al banken die de bitcoin als reëel beschouwen en het aanvaarden als echte munt. In feite is de uitvinder er gewoon in geslaagd te doen wat eigenlijk altijd in handen was van de regeringen te verschuiven naar de privaatsector. En als iedereen de waarde van de bitcoin aanvaardt, dan doet hij exact hetzelfde als tot op heden de regeringen deden. Hij geeft zijn munt een bepaalde waarde, en iedereen aanvaardt deze waarde.

Maar eigenlijk is deze waarde dus fictief, net zoals de waarde van de euro, de dollar en de pond louter fictief geworden zijn, en alleen bestaat doordat men die waarde aanvaardt. Wij betalen dus met een gewoon stukje papier waarmee we alleen kunnen betalen omdat de verkoper aan dat papiertje dezelfde waarde hecht als wij er aan hechten, als de staat, Europa, USA, China en alle andere landen aanvaarden als zijnde "de waarde".

Kortom, als morgen iemand met invloed gaat vertellen dat hij die briefjes niet meer aanvaardt, omdat ze niet gedekt zijn, dan heeft hij gelijk, en dreigt het systeem in één klap omver te vallen !

Dat is één deel van het bedrog.

Het tweede deel is minstens even groot, minstens even erg !
Heel onze economie is gebaseerd op een achterhaald systeem. Wij bestaan slechts dank zij een groeiende economie. Stilstaan is achteruitgaan, en achteruitgaan is de ineenstorting. Dat weten we allemaal.

Dus hebben we een systeem waarbij we de economie kunstmatig doen groeien. We creëren nieuwe behoeften, en we maken producten waarbij het stuk gaan gewaarborgd is binnen een bepaalde tijd. Ik overdrijf niet, dat is bewezen.
Je kunt de evolutie van de economie misschien het makkelijkst illustreren met iets triviaals zoals de nylonkousen...
In den beginne was de nylonkous een duur en heel teer ding.
Je was er heel zorgzaam mee, en er ontstond een soort nevenbedrijvigheid, bestaande uit dames die stukke nylonkousen zorgvuldig wisten te herstellen, wat goedkoper was dan het kopen van een nieuw paar kousen.
Dan kwamen er nieuwe soorten van weven en van garens, waardoor de kous sterker werd, en men produceerde die goedkoper. Daardoor viel het beroep van kousenherstellers weg, het was immers goedkoper om nieuwe te kopen.
Men begon de kousen te verkopen in allerlei kleuren, en er ontstond zelfs een markt voor dergelijke kousen in de hobby-sector, want je kon er leuke dingen mee maken.
Dus breidde de markt uit, en kon men meer en goedkoper kousen maken.
Maar hobby kent ook zijn modes, en dus verdween die markt, en dreigde de markt van de kousen verzadigt te geraken. Dus maakte men die kousen fijner, mooier, en eleganter, pushte die door allerlei campagnes, en maakte die dingen zo goedkoop dat ze binnen het bereik vielen van iedereen. En daar ze zo goedkoop waren zagen we dat mensen waren die het niet eens meer de moeite vonden deze te wassen, je kocht gewoon nieuwe.
De enige factor die nu nog invloed had op de massale productie, was de mode-industrie...

Maar het gaat er over dat men de dingen eerst onmisbaar gaat maken, en het dan massaal gaat produceren. Maar dat volhouden kan alleen door te maken dat die dingen heel vlug stuk gaan !

Overdrijf ik ? Kijk eens naar de GSM... Wie had er ooit voorzien dat er een tijd zou komen dat iedereen altijd en overal bereikbaar zou zijn? Niemand ! Ik heb de tijd meegemaakt dat in onze wijk er maar een par mensen waren met een telefoon thuis. Er was voor noodgevallen een publieke telefooncel. Dat is ondertussen verworden tot een object waar je een heel verhaal moet over vertellen om het duidelijk te plaatsen bij je kleinkinderen. ("Oh ja, zoals bij Doctor Who !")
Toen we in 1998 samen naar Rome gingen, keken Anny en ik, stomverbaasd naar al die op straat telefonerende mensen. Bij ons was dat nog uitzonderlijk, in Rome had toen al zowat iedereen een GSM. Ze snorden je telefonerend voorbij op hun Vespa's.
Nu heeft een kind in het eerste studiejaar al een GSM op zak...

Ik vind die dingen relatief duur, maar de levensduur bij de jongeren is minder dan één jaar !

We hebben een economie opgebouwd die bestaat uit wegwerpartikelen, en we putten de mogelijkheden van de aarde in ijltempo uit. We vergiftigen die zelfde aarde, en stouwen haar vol met afval.

Eigenlijk zijn we bezig op een onverantwoorde manier alle middelen uit te putten en een lege toekomst te creëren voor wie na ons komt.

De huidige bewindvoerders (en daarbij denk ik heus niet alleen aan rechts), willen het bestaande systeem in gang houden, en kiezen dus voor een systeem van volledige tewerkstelling, productie, groei-economie... We moeten ons dringen gaan beraden of dat wel het goed antwoord is ! Moeten we niet gaan pteren voor een totaal nieuw maatschappijbeeld, voor een totaal ander idee over de manier waarop de mens kan en moet gaan leven?
Als we producten gaan maken met als hoofddoel het stukgaan, dan is het toch duidelijk dat er iets mis is????

We moeten naar mijn gevoel gaan nadenken of we het wereldbeeld niet totaal moeten gaan herdenken, is het echt nodig dat iedereen gaat werken? Moeten we niet gaan denken aan het toekennen van waarde aan andere zaken, aan andere vormen van bestaan?

Eén ding kunnen we misschien al leren uit de huidige economie: het aandeel van de dienstensectoren is steeds zwaarder geworden. Op zich is dit iets waar geen productie bij komt kijken, men geeft waarde aan het verlenen van diensten. Ik denk dat we misschien ergens in die richting verder kunnen gaan, en terug waarde geven aan dingen die we nu niet meer doen wegens te duur ?
Ik heb de oplossing niet, maar we moeten er dringend naar op zoek, en we moeten dringend de mensheid andere waarden gaan geven !

tot de volgende ?

dinsdag, oktober 21, 2014

m'n nieuwe sletsen

Voor de West-Vlamingen: m'n nieuwe sluffers (sleffers in sommige streken), voor de anderen gaat het gewoon over mijn nieuwe pantoffels...

Ik geloof dat het Picasso was die zei dat ieder kind een kunstenaar was, maar dat het heel moeilijk was om kind te blijven. Die sletsen zijn een bewijs dat ik er in slaag nog steeds een beetje het kind in mij levend te houden...

Ik heb ze gevonden op de rommelmarkt (of waar dacht je?)... Ze lagen in een doos met waar zo wat van alles in lag, en ik zag meteen dat ze naar mij lagen te lachen. Dat waren de sletsen die ik van doen had, nu de koude dagen er aan komen !

Ik vind ze heerlijk grappig, en ik weet zeker dat heel wat mensen die me er mee zullen zien, zich vragen zullen stellen over mijn geestelijke gezondheid... Die is nog steeds in orde, dank u, alleen hou ik er van een beetje buiten de rijen te springen, op te vallen, kortom wat extravagant te doen... Ik zie nu mijn oudste zuster haar voorhoofd in ontelbare rimpels trekken "Wat heeft ie nu weer ?". Niets zusje lief, niets, ik ben perfect gezond (buiten die rug en die nek en die schouder) en er is niets mis met mijn verstandelijke capaciteiten... Ik choqueer gewoon graag een beetje het mensdom, ook al is het maar met een paar rare sletsen.

Eigenlijk is er niet veel raars aan de sletsen op zich, het is eerder dat je ze hier in ons landje niet verwacht aan voeten van beschaafde westerlingen te zien. (Misschien ben ik niet echt beschaafd?)
Mocht je die sletsen zien in hun land van oorsprong dan zou je waarschijnlijk zeggen: "Kijk eens, dat is toch mooi, die typische klederdracht !" en er een foto van nemen. Als je ze hier ziet aan de voeten van een gewone kleurloze Belg van Vlaamse origine, dan kijk je gek op.

Het is misschien ook ergens in mijn achterhoofd, een uitgestoken hand naar onze nieuwe Belgen van Oosterse origine (Al moet ik in het geval van die sletsen misschien eerder spreken over een vriendelijk aanreiken van een grote voet (maat 46))...
Je raadt het al, het zijn dus sletsen die je eerder verwacht in een kasba of in de soeks ergens in Tunesië of Marokko of daaromtrent...

Helemaal in vilt, aan een kant in stemmig grijs, en aan de andere kant (de buitenkant van de voet) in kleurig gevlekt vilt met daarop een kameel, en natuurlijk uitlopend in een spitse punt, die heerlijk omhoog gekruld naar de zon zoekt. Warm ! Ik vraag me eerlijk af waarom ze ginder, in die warme streken net zo'n warme sloefen maken ??? Of is het eerder een isolatie tegen de hete grond waarop ze moeten lopen?

Maar ze zitten heerlijk, en Anny schrikt telkens als ik afkom, want ik loop zowat onhoorbaar rond op die vilten dingen.  Alleen... Ik moet niet vergeten andere dingen aan mijn voeten te doen om naar buiten te gaan. Niet dat mijn buren me niet mogen zien, maar vilt is niet waterdicht, en ons klimaat niet zo droog als dat ginder ver in de woestijn.

Wat die pantoffels ook hebben ? Ze zitten heel ruim ! Wellicht is dat omdat ze niet gemaakt zijn naar het model van de voet, en geen links en rechts hebben, maar gewoon de punt netjes in het midden hebben. Dus moet je wat meer plaats voorzien, anders zitten je grote tenen klem.

Ik weet het, het is een beetje absurd om woestijnkledij te dragen in ons regenland, maar ik vind ze mooi, ze zitten heerlijk en ze zijn warm. Meer moet dat niet zijn.

Morgen moeten we allebei even naar de huisdokter, we gaan om onze jaarlijkse griepprik... Hopelijk kunnen we daarmee de jaarlijkse winterziektes een beetje vermijden. We horen nu bij de "risicogroep", gezien onze leeftijd. Een leeftijd waar ik me nog dagelijks over verwonder ! Toen ik jong was, leek dat zo verschrikkelijk ver weg, dat ik helemaal niet verwachtte ooit zo ver te geraken, en nu ik er ben, lijkt het eigenlijk nog helemaal niets, en mijn jaren in de Chiro lijken nog steeds de dag van gisteren. Gek eigenlijk. Je hebt de leeftijd, maar je voelt je helemaal niet oud. In tegendeel, ik voel me zo jong dat ik het nog steeds heerlijk vind gek te doen, al was het maar met een paar gekke sloefen...

tot de volgende ?

maandag, oktober 20, 2014

"De gerechtigheid"

Al heel wat maanden terug kocht ik op een rommelmarkt twee boeken van Stieg Larson, omdat ik duidelijk op de boeken een 1 en een 2 zag staan... Heerlijke boeken, spannend tot en met... tot ik vaststelde dat er ook nog een deel 3 moest zijn, en dat men de drie samen de naam "De millennium trilogie" had genoemd... Niet dat de boeken niet leesbaar waren zonder deel 3, maar eigenlijk was je heel benieuwd naar de uiteindelijke afloop, wat zou er uiteindelijk gebeurd zijn met het hoofdpersonage...

Dus keek ik op iedere rommelmarkt uit naar "De gerechtigheid"...
Ik zag honderden deel 2 en wellicht duizend deel 1 liggen, maar nooit ofte nooit deel 3, tot gisteren in Merelbeke. Gevraagd wat de dame wilde hebben voor het boek.. 5 euro 3 euro geboden, en het boek gekocht voor 4 euro... En verder gewandeld op roze wolkjes... tot ik een eindje verder op een kraampje deel1, 2 en 3 zag liggen, elk aan de prijs van... 2 eurootjes !!! djudedju, weg roze wolkjes !

Maar eigenlijk is dat typisch voor de rommelmarkt... Als je echt iets specifieks zoekt, dan zie je het niet ! Ooit had ik een nieuwe kachel, toen ik die wilde plaatsen zag ik dat het gat in de schoorsteen eigenlijk zo'n drie centimeter te hoog zat... Ik besloot op de rommelmarkt eens van die glazen pootjes te kopen, die je vroeger onder de poten van iedere Leuvense Stoof zag, en die je op zowat iedere rommelmarkt ziet liggen... Tot ik ze dus wilde kopen, dan vond ik ze nergens meer... Het leek wel of die glazen voetjes spoorloos verdwenen waren uit de wereld... Pas na een paar maand (gelukkig nog voor de winter) vond ik er, die ik naar mijn gevoel veel te duur betaalde...
De week nadien lagen de rommelmarkten vol met die voetjes !! Dat is de vloek van de rommelmarkt.

Op dit moment ben ik op zoek naar zaken, voor andere mensen. Dingen die je wel nu en dan ziet, maar sinds ik ze zoek, lijken ze spoorloos verdwenen. Het lijkt wel behekst. En ik heb het niet alleen voor, als je tegen andere regelmatige rommelmarkt-bezoekers praat, dan hebben zij hetzelfde voor. Ook Anny heeft het al eens meegemaakt. Op een bepaald moment zegt ze dat ze graag zo'n ding zou willen dat Jeroen Meus altijd gebruikt in zijn keuken. Omdat ik niet wist wat ze juist bedoelde, heb ik een paar weken naar Jeroen gekeken en zijn kookkunsten, tot hij nog eens die soort tang gebruikte, en ik het goed kon zien...
Uitgekeken gedurende maaaaaaanden... Op een rommelmarkt in Nazareth (Dat is niet zo ver van hier, en niet in Israël !!!) vonden we eindelijk zo'n ding... Sindsdien hebben we er al overal gezien, en heeft Anny er al een stuk of twee in de keuken.
Maar als je het zoekt, dan is het er plots niet meer...

Gisteren, was het een mooie rommelmarkt te Merelbeke, met heel wat mooie dingen. Onder meer een mooi masker uit Kongo, verkocht door een mooi negerinnetje... Het was geen oud masker, maar het was zeer mooi gemaakt, en zoals het hoorde versierd met kaurischelpen en al wat er bij hoorde. Ze wist niet van welke stam het kwam. Maar ik verzamel geen maskers, dus alleen genoten van het bekijken en van de uitleg (of het gebrek er aan) door een mooie zwarte evenmens. We zagen ook een mooie bronzen vogel met een bel in de bek, het zag er uit als een ornament uit een of andere tempel. Mooi !

Van Merelbeke zijn we naar Bart gereden in Lierde, waar we van het mooie weer hebben geprofiteerd om een lekkere BBQ te houden... Een heerlijke namiddag !

Zaterdag hebben we 37 dozen koeken verkocht, Monique en ik. Alles goed verlopen, maar ik heb nog steeds veel pijn. Gisteren kreeg ik enorme pijn in  mijn schouder en nek. Dat ik rugpijn heb, dat vind ik normaal, dat heb ik iedere keer na zo'n koekenverkoop... Dat is voor mij heel belastend. Maar waar die nek en schouderpijn vandaan komen???
Nu ja, het gaat ook wel voorbijgaan met passeren...

tot de volgende ???

zaterdag, oktober 18, 2014

de muur

de muur van Berlijn
De Chinese muur
Hadrian's Wall
De muur in Jeruzalem
De muur tussen Mexico en de USA
de muur van bieten voor mijn raam
Dit is momenteel ons panorama. (Foto van mijn buur, hij had hem op FaceBook gezet, en ik heb hem eventjes "geleend")

Het is een muur van meer dan 50 meter lang en meer dan 3 meter hoog.
Mooi !
Je hebt er geen gedacht van !

Als ik de uiteinden wil zien, zonder naar buiten te gaan, dan moet ik in de hoek van het raam, tegen het raam gaan staan om het te zien. En dat voor beide uiteinden, alleen moet ik dan wel naar de andere kant van mijn raam gaan staan.
Hoelang dat hier zal liggen?
Hangt van de suikerfabriek af.
Kan maanden zijn...
Kan ook morgen weg zijn.

(Nee, klopt niet, morgen is het zondag)

Een mens vraagt zich af: wat zou er nu gebeuren achter de muur?
Misschien zie je nu wel weer de hazen lopen ? Of misschien ... of...
Je weet het niet.
Als ik het landschap nog eens wil zien, dan heb ik drie opties: of ik ga naar de slaapkamer van Koen en kijk daar uit het raam; of ik wandel tot het einde van de muur en kijk om het hoekje, of ik beklim de muur. Dat laatste zal ik maar niet proberen, bieten zijn nogal rond van vorm, dus is de kans groot dat iedere stap van een halve meter hoog resulteert in een 15 cm klimmen...

Nu ja, we mogen niet klagen, wij horen bij de weinige gelukkige mensen die van uit het raam kunnen genieten van een prachtig zicht op de Vlaamse Ardennen. Dat we er nu even niet van kunnen genieten, is erg, maar het is maar tijdelijk. Als ze hier maïs zetten, dan hebben wij ook enkele maanden geen panorama meer, maar wie in de stad woont, die heeft dat nooit.

Gisteren hebben wij heerlijk gegeten in restaurant Kerkgate, hier te Mater. Ik kan het aanbevelen ! Vraag me niet om het menu hier op te sommen, want voor zo'n dingen heb ik een geheugen als een zeef. Maar het was lekker !

's Avonds heb ik dan niet meer gegeten, buiten een lekkere peer en een handvol noten (ook van mijn buur !), gewoon om mijn pillen te nemen. Want na uren te tafelen heeft een mens geen honger meer, ook al heb je nooit het gevoel "vol" te zitten.

Vanmorgen zijn we dan alle twee uit bed gesukkeld... Alle twee verrekkend van de pijn, want dat zo lang zitten op een stoel is niet aan te bevelen voor rugpatiënten ! En straks moet ik samen met Monique (van Volkegem) koeken gaan verkopen ten voordele van Ziekenzorg.
Ik moet nu de dozen gaan halen... bij Louis, medewerker bij Ziekenzorg en bestuurslid bij Okra, een bezige bij !
(Ik kreeg van hem al een vraag of ik vrij ben op vrijdag 5/12, want dan moet ik weer Snieklaas zijn (zou Toon Hermans zeggen)...
Je ziet, we blijven bezig !

tot de volgende ?

vrijdag, oktober 17, 2014

suikerbieten

Vanmorgen, héél vroeg, werden wij gewekt door het geluid van zware machines en grommende motoren... De vuilkar... nee, dat was vorige week.
Dan viel onze euro ! Ze zijn de bieten aan het uitrijden !
En raad eens waar ze de hoop bieten opstapelen? Juist ja, voor ons huis, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat het er naar uitziet dat ze nog meer voor de buur zullen liggen dan voor ons. Maar toch, de helft van ons weidse gezicht op de Vlaamse Ardennen is weg gestopt achter een berg suikerbieten.

Gisteren zijn we weer eens naar het UZ geweest, voor nog maar eens een test... Het ziet er naar uit dat deze tests positief verlopen, dus hopelijk komen we langzaam naar een oplossing. Volgende keer geen test, maar een ontmoeting met de dokter, wellicht om de opties te bespreken... Misschien naderen we de oplossing?

Vandaag kreeg ik een mailtje van Germain, zijn vrouw is ook geopereerd, van glaucoom. Alles lijkt goed verlopen, maar ze hebben een hele lijst mee gekregen van data waarop zij nog maar eens onder controle moeten.

Armand komt binnenkort naar huis, maar blijft verlamd aan de onderste helft van zijn lichaam. Ik vraag me af of Lea dat zal kunnen bolwerken, want het verzorgen van zo'n halfverlamde persoon, dat zal nog niet alles zijn. Hopelijk krijgt ze voldoende hulp van de diverse instanties die daarvoor ter beschikking staan !

Het valt me op dat de drie laatste alinea's allemaal gaan over miserie, en dan heb ik het nog niet gehad over een heleboel andere vrienden en kennissen... Het ergste is dat van Sandra, een vrouw die bijna dag op dag 20 jaar jonger is dan ik ben, en die overleden is (Aan kanker vertelde men mij). Ik heb die dame gekend, een bloem van een dame, niet alleen mooi, maar ook vriendelijk.

Hoeveel familieleden en vrienden heb ik nu al weten gaan... Hoe dan ook, wij zijn nog van de goeie, we zijn er nog. Nog een jaar en oneffen, en we worden -alstgodbelieft- 70 jaar oud, en we voelen ons véél jonger dan dat.

Straks komt er bezoek, en gaan we samen eens eten, je ziet zo dat we bij de gelukzakken horen, we leven nog, we hebben niets te kort, we hebben alleen die pijn die ons remt om nog veel actievere gepensioneerden te zijn.

Ik ga stoppen, straks zijn ze hier.

tot de volgende ?

donderdag, oktober 16, 2014

Centrale verwarming

Bij ons staat de centrale verwarming zo afgesteld, dat het 20° (Celsius) moet zijn. Het is een gevoelige thermostaat, die wakker wordt zodra we onder die 20° duiken, en weer afslaat zodra de 21° bereikt is. Vroeger stond dat ding op 22°, maar bij de actie "Een graadje minder", hebben wij hier meteen maar twee graden genomen. En die 20° is duidelijk genoeg voor ons. Meer hoeft het echt niet te zijn.

Eergisteren is de verwarming voor het eerst eventjes aan geweest. Maar er leek iets niet te kloppen, het lampje van de thermostaat bleef niet branden, of ging niet uit na een tijdje, nee, het bleef wat aan en uit gaan.

Daar het de eerste keer was dat hij weer werkte, na een lange zomer, dacht ik meteen te weten wat er aan de hand was ! De garage geopend, mijn auto buiten gezet, een schroevendraaier genomen, en aan de circulatiepomp die grote vijs losgedraaid (Warm zeg !). Eventjes met de schroevendraaier in dat gat gewroet, en de schroef daar binnen eventjes doen draaien, en bingo, de pomp werkt weer naar behoren. Vijs weer ingedraaid... Verdorie ! dat spel blijft lekken ! Nog eens aangedraaid, niets baat. Vijs weer uitgedraaid en gekeken... Normaal moet daar een dichtingsringetje op zitten, maar dat is verdwenen. Waar is dat kl...ding naartoe ? Ach, daar, op de grond gevallen. Ringetje er op, dichtdraaien, alles ok.

Materiaal weer wegzetten, fiets terughangen, poort dichtdoen. Poort dichtdoen. Poort dichtdoen, eens hard op die knop drukken... niets... Ik probeer het licht aan te doen... niets !
't Is niet waar hé ! Panne van de elektriciteit ?
Eens tot bij de buur, kijken of het bij hem ook zo is... Buur niet thuis. Gebeld naar Veerle, zij heeft stroom.
Kijken in de kast of de "plongs" (smeltzekerheden, van het Frans plombs) niet afgeslagen zijn. Niets te zien.
Djudedju.
Anny kwam kijken... De hoofd"plong"? Nee, die staat toch juist? (Beetje twijfel)
En den dien daar ? Probeer die eens...
Die knop eens naar boven geduwd... Ja ! Het licht brandt, de chauffage slaat aan...
Bij het terughangen van de fiets moet ik wellicht die knop uit geduwd hebben...
djudedju


Bij het weer dat we nu kennen, slaat de verwarming gewoonlijk één keer aan, 's morgens, en voor de rest van de dag blijft het warm genoeg.  Hopelijk blijft de temperatuur nog lang zo, zodat we weer niet veel brandstof nodig hebben. Maar ja, wellicht zullen we geen zomerwinter meer hebben zoals vorig jaar... Toen heeft het niet een keer echt gevroren ! En bloeiden de bloemen heel de winter door. Mijn fuchsia's lijken tegenwoordig bijna bomen in plaats van struikjes...

Zo'n minuutje of wat zonder stroom... dat is niets...
Niets ?
De uurwerken staan te pinken, en moeten weer juist gezet worden, de TV is zijn programmatie kwijt en begint de opstartprocedure, de klokken van de microgolf, van het elektrisch fornuis... Je hebt veel langer werk dan de "panne" duurde...
Dat doet mij op die voorziene sluitingen denken voor deze winter... Drie uur zonder stroom, en dan daarna, alles weer gaan bij regelen. De verlichting van het aquarium gaat ook met een tijdklok. Dat wil dus zeggen dat ik iedere keer het front van het aquarium ga moeten afnemen, om bij die tijdsregelaar te kunnen... djudedju !!! En plots het besef !!! Als ik op zo'n avond toevallig de garage heb opengedaan, dan blijft die poort daar uren open staan !!! Voor alles en iedereen !!! En 's avonds kan ik de rolluiken niet dicht doen... Zitten we daar te kijk met onze kaarsen op tafel !

Een schone uitvinding den heiligentriek... Maar er mag geen panne zijn, of geen verstrooide Toon die met de fiets de schakelaar uit zet !

Tot de volgende ?

woensdag, oktober 15, 2014

Heb je de hemel al gezien?

En dan gaat iedereen het hoofd opheffen en eens staren naar de lucht, of die nu zwaar beladen is met wolken, of heerlijk lichtblauw met aan de weinige wolken mooie witte randjes.
En heel misschien denkt er dan iemand aan de hemel als beloofde eindbestemming voor de braven onder ons. Die gaat dan heel bedachtzaam kijken en het hoofd schudden.

Ik weet niet of we ooit in de hemel zullen geraken, maar ik hoop alvast dat die hemel niet de hemel zal zijn die we leerden kennen in de klas bij de Eerwaarde Zusters... Niet dat ding met alle dagen rijstpap met gouden lepeltjes. Toen leek dat heel wat, want rijstpap die we toen kenden was heerlijk zoet, goudgeel van het pakje vanille en we vonden het heerlijk...
Ondertussen is onze smaak heel wat geëvolueerd ! Niet dat we die rijstpap niet meer lusten, maar toen zaten we nog in de na-oorlogse periode, en was rijstpap een heerlijk dessertje, nu zal geen moeder er meer op denken om eens rijstpap te maken voor de kleine mannen (Moest je eigenlijk wel eens doen ! Het is zo oud en vergeten dat het weer nieuw zal lijken!).

Maar heel ons eetpatroon is veranderd.
Vroeger aten we heel gewone kost, zoals het al generaties bestond. misschien al iets beter dan heel lang geleden, want de mens had het -goddank- al iets beter, en de welvaart was stijgende. Maar we kenden geen vreemde dingen, geen vreemde gerechten (pizza en spaghetti bolognese waren nog onbekend !), we aten volgens het seizoen en wat het veld dan leverde, of wat we konden bewaren door de winterperiode heen.

Waar nu mijn kleinkinderen het gekst van opkijken, dat was dat er in de winter geen of amper eieren waren. En dat we voor de winter eieren inlegden in waterglas, om te bewaren. Dat lijkt hen zo onwaarschijnlijk, dat ze hun opa bekijken op een manier waarop je duidelijk ziet dat ze aan het afwegen zijn of opa het nu meent, of dat hij hen weer eens probeert iets wijs te maken (Opa's doen dat wel eens, en vinden dat reuze-grappig!).

De winterperiode bevatte veel minder verse dingen, zodat ons moeder het nodig vond na die periode iets te doen om het lichaam te ontgiften, en dan haalde ze bij de apotheker (Op het Hazegras, een frêle mannetje, met een fijn brilletje met gouden montuur, waar hij steeds boven keek) die fameuze zilverkleurige pillen die we vreesden als de pest ! Die pillen bezorgden je de diarree en buikkrampen ! Maar moeder vond dat nodig om al het vuil van de winter uit het lijf te jagen. (Als ik nu de alternatieve geneeskunde er op na lees, dan denk ik: "Potdorie, ons moeder had gelijk !").

Maar we hadden dus alleen die echte gewone kost die al vele generaties de kost was van de modale Vlaming, met dat onderscheid, we woonden aan de kust, en konden dus genieten van vis, iets wat in het binnenland een luxe was. En vermits we een tante hadden met een viswinkel was er bij ons wellicht nog iets meer vis dan bij Jan Modaal.

Nu eten we veel meer soorten van dingen. Denk eens aan het fruit ! Aan de groenten !
We eten heel het jaar plukverse dingen, ook al is het met vliegtuigen naar hier gebracht. Ananas was iets wat wij kenden uit doosjes, Nu hebben we ze vers en rijp en vinden dat heel gewoon.

Toen die vulkaan met de onuitsprekelijke naam alle vliegverkeer eventjes lam legde,  toen dacht ik: "Moest dat eens blijven duren, dan zouden wij weer helemaal anders moeten gaan leven!"... Dan zouden al die vreemde dingen er niet meer zijn, dan zou het enorme pakket van dingen die nu zo maar voor het grijpen liggen in de winkels, allemaal weer weg zijn...
En ik vraag me af... Mocht die elektra deze winter wel degelijk nu en dan afgesloten worden, wat zou de invloed zijn op het leggedrag van de kippen ? (Want de dagelijkse eieren worden vooral bekomen door het verlengen van de dag met lampen...)

Kortom, moest er iets gebeuren die een of enkele schakels van dat systeem lam legt... Dan zouden wij misschien een stapje terug moeten zetten naar het eten van vroeger. Misschien zou alles zo duur worden dat we weer eens "patattten in een putje" zouden moeten eten. 
(Die patatten in een putje vonden we heerlijk, maar het was een recept uit armoe... Ons moeder maakte puree en in een pan liet ze boter hazelnotenbruin worden. We kregen een flinke schep puree, moesten daar met onze vork een putje in "metselen" en daar goot ons moeder dan een klak van die heerlijke gesmolten boter in...)
Zouden de kinderen van nu dat ook nog heerlijk vinden?

Op de vraag: Heb je de hemel gezien ? heb ik maar één antwoord: we zijn er al !
Er is nog nooit een generatie geweest zoals de onze, die plukt van alle vruchten die de aarde voortbrengt, zelf in de verste oorden !

tot de volgende ?


dinsdag, oktober 14, 2014

paardenleed

Ik weet niet of het u al opgevallen is, maar paarden moet je tegenwoordig niet meer kopen, die kun je krijgen. Ga wat zoeken op Internet, en je vindt paarden zoveel je wil, van alle grootten en modellen.
En ik die dacht dat paarden duur waren...

Gisterenavond, net toen we naar boven trokken, ging de telefoon, het was Mario, je weet wel, de buur met de vele paarden en de pauwen. Of ik nog eens wilde opendoen, om even te praten.

Ik naar beneden, het rolluik omhoog en de deur open...

"Antoon, ik kom om je te verwittigen dat ik een jong hondje gekocht heb, en dat je dus zou kunnen gestoord worden door het gejank de eerste nachten..." We vertelden dat het al heel erg zou moeten zijn wilden we daar last van hebben, we slapen aan de andere kant van het huis, en we laten 's nachts de ramen niet meer open, en met dat dubbel glas... Wij hadden al willen zien dat er precies minder paarden bij hem zaten, en dat blijkt correct, er zijn er een heleboel weg  "n mijn vrouw is ook weg"... Wij wisten dat niet, en ik drukte mijn spijt uit dat te horen, maar hij tilde er niet zo zwaar aan. "Ze is terug naar waar ze vandaan is gekomen..."

Maar we waren zo op de paarden gekomen, en ik vroeg of hij ook al gezien had dat je paarden kon krijgen zoveel je hebben wou, gratis en voor niets, via internet. Hij bevestigde dat... Je kunt paarden niet meer verkopen, je moet ze weggeven, en dan raak je ze nog moeilijk kwijt, De reden is dat paarden zo duur zijn in het onderhoud. En als je zelf geen grond en stallen hebt, dan mag je rekenen op 300 euro per maand aan kosten !

Ik had gelezen over 250 euro... Maar hoe dan ook, het is inderdaad duur. Mario vertelde verder, dat de enige oplossing in veel gevallen is dat je ze laat doden, maar ook daar zat er een addertje onder het gras... Wie zijn paard niet van jongs af aan had aangemeld als "voor de slacht", kan het paard niet eens verkopen als slachtvee, en moet het thuis laten doodspuiten, en heeft dan nog kosten van vilbeluik en zo. De reden is dat paarden die gemerkt zijn als "voor de slacht", die worden anders behandeld door de veeartsen. Want er zijn bepaalde stoffen die gebruikt worden die niet in de voedselketen mogen komen... Het is maar dat je het weet...

Paarden, het edelste dier volgens heel wat mensen, zeg niet dat het 4 poten heeft, nee, een paard heeft benen en een hoofd, geen kop... Maar als je het onderhoud niet meer kunt betalen dat raak je het aan de straatstenen niet meer kwijt.

Heel wat van die paarden worden aangekocht op vraag van de kinderen, die zo graag een paard willen hebben, die graag willen paardrijden, die graag... Maar bij velen is de goesting er al vlug af. Niet alleen is het zeer duur in het onderhoud en voor het stallen, maar als je het net wilt houden, dan moet de jonge ruiter er ook heel wat aan kammen, borstelen, net maken en net houden... en dan moet het paard weg, want het staat daar maar te kosten...

Laatst zag ik op Facebook zelfs een zuivere Arabische Hengst staan, gratis te krijgen...


Ik vind het erg... Het lijkt me iets in dezelfde orde van de vele honden en katten die naar het asiel gebracht worden (als ze niet zo maar gedumpt worden !)... Je weet als je een dier houdt, dat je dit dan moet doen voor gans zijn leven. (En bij sommige diersoorten kan dat heel lang zijn, denk aan schildpadden, papegaaien...)

Je moet dus heel goed nadenken vooraleer je die stap zet.
Je moet je ook bewust zijn dat je daar heel wat kosten bij neemt, aan voeding, maar ook aan medische verzorging, want heel wat dieren moeten regelmatig ingeënt worden, en sommigen worden ook wel eens ziek. En er is geen mutualiteit voor dieren... Dus kost de veearts duur.

Een dier is ook geen speeltje, het kan in veel gevallen een speelmakker worden, maar zelf is het geen speelgoed. Ik erger me iedere keer als ik mensen zie die met een hond in een kinderwagen gaan wandelen. Die hond zou veel liever rondlopen ! Hij heeft 4 poten daarvoor ! En het is veel gezonder dan in zo'n kinderwagen te moeten liggen. (Ik kan me indenken dat er wel een paar bij zijn, die niet meer kunnen wandelen, en waar die kinderwagen een oplossing is om de hond niet iedere keer achter te moeten laten). Maar laat het dier dier zijn !
Ik heb hier een kanarie zitten, maar in een kooi die groot genoeg is zodat het beest op zijn minst zijn vleugels kan uitslaan ! Meestal zitten die beestjes zo klein dat ze alleen kunnen hippen van het ene stokje naar het andere !
Nee, als je dieren wilt houden, doe het dan op een verantwoorde manier.
Sommigen zullen zeggen dat een vogel niet in een kooi hoort, en ze hebben gelijk, maar dit zijn al zo lang kweekvogels, dat je ze niet eens meer zoudt kunnen vrij laten, alle instinkt is er al lang uit. Het zijn op hun manier huisdieren geworden. Maar behandel ze zoals ze moeten behandeld worden !

Ach, ik zit weer op mijn stokpaardje... en dat terwijl er veel mensen zijn, die het veel slechter hebben dan de kanarie en de parkiet in zijn kleine kooitje ! Mijn kanarie zingt uit volle vorst zijn instemming.

tot de volgende ?

maandag, oktober 13, 2014

Jongens, 't is weer druk, ja !

Vandaag is de enige dag dat er nog niets op de agenda staat, dus, zegt Anny, gaan we vandaag boodschappen doen en de aquarium kuisen, en ik zou nog wat verder willen doen aan dat glasraampje om het te kunnen voorstellen op de Crea... en... en...
Tot zo ver de rustige dag.
djudedju

En dan zit ik mezelf af te vragen: "Hoe deden we dat vroeger, toen ik nog ging werken?"... En het antwoord is heel simpel, alles wat ik hier boven opsomde, dat hoorde niet bij het werk, dat hoorde bij de dingen die je zo maar deed, omdat je het graag deed, en het diende om de gaatjes op te vullen, gaatjes in het drukke tijdsschema...
Nu hebben we geen tijdsschema meer, en dus hoort alles in de sector "activiteiten"... = Het Werk.

Ten tweede, in die tijd van lang geleden, toen vlogen we door al die dingen heen. Ik ga niet zeggen dat we liepen, maar het scheelde niet veel. Waar we nu voetje voor voetje stappen door de winkel, haastten we ons vroeger, en we wisten precies waar alles lag, en als ze de winkel weer eens gereorganiseerd hadden, toen sakkerden we luidop.

Het ging allemaal zo vlug, omdat we zo'n drukke baasjes waren... En toen kwam de ziekte, een hele tijd waar ik niets kon en ook niets deed buiten doktersbezoek en Anny voeren naar de winkel... Tot de pijn een gewoonte werd en je de pijn als een normaal onderdeel van het leven ging bekijken, en de pijn zakte tot een aanvaardbaar niveau. (Ik vraag me soms nog af of mijn pijngrens door gewoonte nog een streepje hoger kwam te liggen, of dat de pijn werkelijk iets zakte???)

Nu Anny met al die pijn zit, zegt ze "Ik weet niet hoe je dat uithield !"... Ik zeg haar dat ze het ook uit houdt en dat ze er ook zal mee leren leven, dat ze ook zal leren wat kan en wat niet kan en hoe het kan... En dat de pijn niet heel de tijd op dat hoge niveau blijft, dat er valleien in de pijn zijn.

Maar ook zij spreekt van "We hebben het deze week druk ! Heb je gezien dat we geen één dag hebben waar niets op de agenda staat?!"...  Zij is zachtjes met mij meegezakt in dat rustige leven waar eigenlijk geen dagtaak meer is, en alles hoort bij de dagdagelijkse sleur, koffie zetten koffie drinken, kopje afwassen...

Kortom we zijn renteniers, een beetje tegen heug en meug, want we zouden liever bij die actieve gepensioneerden zijn van tegenwoordig, maar ja, het is nu eenmaal zo. Vorig jaar ging ik nog naar de academie, en nu vraag ik mij af hoe ik daar tijd voor had... Je settelt je makkelijk in dat rustig kabbelende leven.

En toch, als je eenmaal bezig bent met al die "drukke bezigheden", dan zijn die voorbij voor aleer je het beseft... De druk is er veel meer in ons hoofd, vooraf, dan het er in werkelijkheid is. Eens je bezig bent lijkt het twee keer niets.

Deze week moeten we ook weer naar het UZ naar de pijnkliniek, hopelijk horen we daar iets meer, komen we wat dichter bij de oplossing van de pijn van Anny. Hopen maar !

Kortom, al bij al hebben we het goed, ondanks de pijn, ondanks de beperkingen. We zijn er nog, we zijn nog samen, en we trekken ons plan. En nu en dan hebben we momenten die we verheffen tot kleine hoogtepunten in ons bestaan. Een mooie rommelmarkt, een ontdekking op culinair gebied, een mooie film op TV... Dingen waar de gezonde mens wellicht minder bij stil staat, maar die voor ons belangrijk zijn. Maar vooral, eigenlijk hebben we het goed.

Als je die beelden ziet op TV van al die landen waar honger en armoede heerst, waar oorlog en haat regeert... dan zitten wij hier in het aards paradijs... En we kunnen er niet meer uitgezet worden, want met de beste wil van de wereld, met onze zere rug kunnen we geen ladder gaan zetten tegen die fameuze appelboom... dus kunnen we ook niet (meer) eten van de verboden vruchten... djudedju

 tot de volgende ?

zondag, oktober 12, 2014

homilie

Ik heb voor de eerste keer in mijn leven mogen preken in de kerk...  Ik heb geprobeerd gewoon uit te leggen dat men de eenzaamheid van de chronisch zieke op een andere manier moet bekijken dan men gewoonlijk - van uit het standpunt van de gezonde mens- doet.
Tot mijn verbijstering heb ik applaus gekregen.
Iets wat niet zo gewoon is in de kerk.

Ik schrok er wel een beetje van, dat was niet de bedoeling, maar misschien wil dat gewoon zeggen dat mijn woorden doorgedrongen zijn, en dat, dat was wel de bedoeling.
Ik wilde gewoon bekomen dat men van uit het standpunt van de gezonde mens, wat meer begrip zou hebben voor en met de zieke, de chronisch zieke.

Het is immers de dag van de Chronisch zieke mens... Een actie van Ziekenzorg.

Na de mis zei Anneke zelfs dat men beter iedere week zo'n getuigenis zou brengen, uit het echte leven, i.p.v. die theorie. Ik denk dat de kerk verder moet gaan dan alleen getuigenissen, maar het zou misschien wel goed zijn om op die manier wat dichter bij de mens te gaan staan.


Gisteren zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wieze... Het was al heel lang geleden dat ik nog eens een wandelstok vond, en gisteren vond ik er meteen drie ! Twee Afrikaanse en een mooie met een zilverkleurig handvat, die mij ergens doet denken aan de sierknoppen die je heel lang geleden kon zien op de motorkap van de Jaguar... (Nu mogen die sierknoppen niet meer). En het was nog niet alles, Anny zag plots ook nog een mooie Ganesha staan... We gaan echt moeten stoppen met die collectie, want we hebben er bijna geen plaats meer voor. Maar we vinden beiden dat Ganesha een leuk beeld is, een persoon met een olifantenkop en een heleboel attributen. Ik heb het eens opgezocht, en al die attributen hebben te maken met het verhaal in het Hindoeïsme. Maar er zijn er bij die ik zelfs niet herken, die totaal vreemd zijn aan onze eigen cultuur.

Ik heb helemaal geen godsdienstige binding met Ganesha of andere beelden, maar ik vind het een heerlijk beeld. Als ik mijn collectie Afrikaanse beelden en dergelijke bekijk, dan hebben die eigenlijk veelal ook te maken met een religie, maar ook daar hebben wij niet die binding. Maar ik ben verslingerd op die beelden als kunstobject.

Waar het in het hindoeïsme gaat om zeer complexe beelden (met zes armen en zo), gaat het bij de Afrikaanse kunst mij veeleer om het abstraheren. Ik kan echt genieten van de manier waarop men een gezicht, een lichaam vervormd, en net daardoor een specifieke expressie weet te geven.

Vanmorgen gingen we naar Michelbeke naar de rommelmarkt, maar die mannen hebben doodleuk de datum veranderd... Wij waren er niet alleen, er kwamen nog mensen tevergeefs aangereden... Nu ja, daar heb je het dan aan te danken dat er vandaag een blogje is...

tot de volgende ?

vrijdag, oktober 10, 2014

ziek

Gisteren zat Anny in de zetel, te klagen dat ze zich ziek voelde... Hoofdpijn, een lopende neus en algemeen onbehagen. (Zij volgt nochtans de politiek niet).

Gisterenavond wilde ze niet eten, ze was te mottig.

Na Coppens gingen we naar bed, ik met een boek aan mijne kant, Anny zuchtend aan hare kant van het grote bed.
Plots hoorde ik Anny recht krabbelen, maar op het zelfde ogenblik overgeven.
Terwijl zij voor het toilet stond om nog wat verder ziek te wezen, en dan wat water dronk, heb ik het laken opgeruimd, het bed wat afgedroogd met een handdoek, een nieuwe handdoek genomen om op de vochtige plek te leggen, en nieuwe lakens gelegd. Met de vuile handdoek de grond ook wat gereinigd.

Als mijn zus dat leest, zal ze zeggen dat ik aan het liegen ben, want ik moet maar iemand zien of horen overgeven om meteen ook over te geven, en vraag me niet om daar ook maar één vinger naar uit te steken, of 't is van dattum....

Maar blijkbaar breekt nood wetten, zelfs als het gaat over overgeven. Ik heb zelfs niet een keer moeten slikken of me omdraaien. God weet hoeveel compassie ik heb met Anny... Al die pijn, en dan ook nog eens ziek zijn... Ik mag er niet op denken.

Maar, zoals het wel eens meer gaat, eens ze had overgegeven, was ze er door ! Geen hoofdpijn meer, geen snotneus en ze voelde zich ook niet meer ziek. Gelukkig maar !

Nadien lag ik weer in bed, met mijn boek in mijn handen, maar zonder te lezen... Te denken aan lang geleden... We woonden nog in Oudenaarde Stad, op een nacht begon er een van de kinderen over te geven, de ander begon te klagen van diarree, plots hoorde ik Anny ook overgeven, en na een half uur zat ik daar met 4 zieken, die alle vier aan het overgeven waren en de diarree hadden. Ons eerste gedacht was dat we iets gegeten hadden dat slecht was, maar ik wist van niets, en had exact hetzelfde gegeten... Heel de nacht heb ik over en weer gelopen met emmers en nachtpotten.

's Morgens vroeg heb ik gebeld naar moeder zaliger, en zij is dan meteen naar Oudenaarde gekomen. Ik herinner me niet meer hoe ze gekomen is, maar ze was er al heel vroeg, dus moet er een of andere brave ziel haar gevoerd hebben. (Kan het dat het Frans Depoorter was ? Er staat me zoiets voor). Toen zij er was kon ik gaan werken, want er was op dat moment een faling of zoiets, waardoor ik "onmisbaar" was...

Maar die nacht met vier zieken die aan het overgeven waren en de diarree hadden, dat vergeet ik nooit meer ! En ik heb heb zeker drie, vier keer zelf overgegeven, zonder ziek te zijn, gewoon van hen bezig te zien en te ruiken... En gisteren had ik geen last, ik mocht niet, ik kon het me niet permitteren, Anny heeft al zoveel pijn.

God, wat is dat allemaal lang geleden... In 1976 zijn we naar Mater komen wonen, dus moet het nog vroeger zijn geweest. Dus zal het zo'n kleine 40 jaar geleden zijn... Dat doet er mij op denken hoe oud mijn kinderen al zijn... Bart al 44 en Veerle wordt er straks 43... Onze Koen zou er al 45 worden. We worden oud, ik heb al een kleinzoon van 19 ! Aan die leeftijd voelde ik me al héél volwassen, en wisten mijn ouders helemaal niet hoe het moest. Ik vermoed dat Ewoud nu denkt dat zijn pa en ma niet weten hoe de wereld eigenlijk draait. En binnen twintig jaar zal hij zitten denken "Had ik maar wat meer en beter geluisterd".

"Het zijn allemaal geleende broodjes" zou ons moeder gezegd hebben, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt... En het is zo... dat is nu eenmaal de gang van het leven.
Anny komt hier net voorbij, met de vuile was... En hop, het zit al in het wasmachine. Het is bijna al weer vergeten.

Ik krijg complimentjes omdat ik haar zo goed heb geholpen, "... want er zijn veel venten die dat niet zouden doen..." Ik verdedig de mannen, maar tevergeefs... Allee, dan ben ik de uitzondering die allen moet redden. djudedju

tot de volgende ?


donderdag, oktober 09, 2014

Bloed, zweet en tranen...

We hebben een nieuwe regering die ons meteen heeft beloofd wat ze ons allemaal zeker zullen afpakken, in de vage hoop dat dit zal leiden tot meer tewerkstelling...
Ik ga er niet uitgebreid op in, daar zijn anderen al lang en al breed mee bezig, de een op beter gefundeerde manier dan de ander, maar bijna allemaal zijn ze het eens dat het vooral voor Jan met de pet heel zwaar zal worden.
Ik verwacht dan ook in deze legislatuur heel wat stakingen, betogingen en tumult.
Ik verwacht een nog verdere stijging van het aantal inbraken en diefstallen.
Ik verwacht op alle gebieden waar voor moet betaald worden, ontduikingen.
Kortom het maatschappelijke klimaat zal nog verder ontwricht worden.

Ik wil het maar over een klein deeltje hebben.
Het pensioen.

"We leven langer, dus is het maar logisch dat we ook langer werken"
Dit lijkt logisch, maar het is het niet !

Ik heb de tijd gekend dat iedereen werkte tot zijn 65, of tot zijn dood als hij geen 65 kon bereiken.
En dan werd, als een oplossing voor de werkloosheid, het brugpensioen.
Heel in het begin zag de arbeider dat prepensioen zelfs niet als een voordeel, eerder als een soort afschrijving van de ouderen om goedkopere jongeren in de plaats te zetten.

Ik werkte in de vakbond, verantwoordelijk voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, en heb de opkomst van het prepensioen daar mee gemaakt.
Ik weet dus waarover ik praat !
Voor dat het brugpensioen er was, zag ik de bouwvakarbeider heel zelden echt oud worden. Wij konden dat bijhouden, door dat er vergoeding bestond voor de gepensioneerde bouwvakarbeiders en/of voor de weduwen van bouwvakarbeiders.
Een heel pak van de bouwvakkers bereikte zelfs het pensioen niet eens.

Toen het brugpensioen werkelijk in werking was, en zowat alle bouwvakarbeiders er van genoten, zag ik dat er bijna geen overlijdens meer waren voor de leeftijd van 65, en dat de bouwvakkers die gestopt waren aan 60 of 58 jaar, allemaal veel langer leefden. En eindelijk echt konden genieten van hun welverdiende rust na een leven in een zwaar beroep.

Misschien zijn er wel studies die daar exacte percentages kunnen op kleven, ik kan alleen vertellen dat het verschil in levensverwachting enorm was veranderd oor het prepensioen !

Dit zal wellicht gelden voor alle beroepen, misschien iets meer of minder uitgesproken naargelang het gaat over zwaar belastende beroepen of minder belastende, maar ik ben er zeker van dat het in alle sectoren een merkelijke stijging van de levensduur zal gebracht hebben !

Met andere woorden, men kan niet stellen dat wij langer leven en dus wat langer kunnen werken ! Integendeel, wij leven langer omdat we minder lang hebben gewerkt !

De arbeidsdruk is in onze moderne manier van leven voor iedereen heel wat meer belastend dan vroeger. Het is wel zo dat het over het algemeen minder lichamelijk zwaar is, maar het ritme van de arbeid en de druk van de prestatie is véél en véél hoger geworden.

Die druk zal niet meer milderen, in tegendeel, de druk van de concurrentie uit andere landen wordt steeds hoger, en men vergt dus steeds meer van de arbeider. Het gaat niet op dat verdere mechanisering en automatisering leidt tot verlichting van de arbeidsdruk ! In Tegendeel !!! Iedere verbetering van het systeem in mechanisering en automatisering wordt benut om de totale productie op te voeren, of om het aantal arbeiders te minderen.

De verhoging van de leeftijdsgrens voor de pensionering is dan ook in werkelijkheid een manier om minder mensen te hebben die het pensioen kunnen bereiken !
Om het anders te zeggen, het is een wettelijke manier om de ouderen te euthanaseren door de te lang aangehouden arbeidsdruk, de te lang aangehouden prestatiedruk.
Natuurlijk zullen ze niet allemaal voor hun 65 sterven, natuurlijk zullen er nog zijn die echt oud worden, maar het percentage zal heel ernstig dalen !

Ik noem het terugschroeven van het tijdstip waarop de mens kan stoppen met werken een vorm van besparen door een verlies aan levens. Cru ?
Ja, het is verschrikkelijk !

Want kom mij niet vertellen dat ze ginder in Brussel niet beschikken over de cijfers die de samenhang tussen langer leven en brugpensioen aantonen ! Ze weten dit héél goed, en ze weten dus ook dat ze met die manier van besparen in de pensioensector eigenlijk besparen in overlevenden.

Mijn kinderen zitten nu in de groep die een verhoogd risico lopen om vroeger te overlijden.
Uw kinderen misschien ook
Jij zelf misschien ?

Als we oplossingen zoeken, mag het niet zijn ten koste van mensen, het moet zijn voor de mensen !

Hoog tijd dat we reageren !

tot de volgende ?

woensdag, oktober 08, 2014

Bloemknoppen

Het is herfst, het is koud en kil, alles is nat en de lucht is bijna egaal grijs... En dan ga ik praten over bloemknoppen...
Camelia's zijn wondere planten, die niet alleen heel de winter groen blijven, maar die ook nu volop bezig zijn hun bloemknoppen te vormen voor de nog verre lente.
Ze zijn dan ook bij de eerste bloemen die bloeien, en ieder jaar ben ik bang dat ze door de morgenkoude zullen vervriezen....
(Maar blijkbaar staan ze op de goede plaats, en tot op heden heb ik nog nooit echte vorstbeschadiging gezien aan de bloemen)

Maar net dat blijvende groen en die wondere aanwezigheid van bloemknoppen, maakt voor mij de winter een beetje beter te verdragen. Ik zie dat er hoop is op een nieuwe lente !

Wellicht weten de meeste mensen het niet, maar de camelia hoort bij dezelfde plantengroep als de thee. Als je echte theestruiken laat bloeien, dan heb je mooie witte camelia's, weliswaar simpele "enkele" bloemen, maar niettemin duidelijk behorend tot de camelia.
Ik heb zelfs gelezen dat je eigenlijk ook van de bloeiende variëteiten in onze tuinen thee kunt zetten, maar ik heb het nog nooit geprobeerd. Moest ik misschien toch eens doen, dat zou pas echte groene thee zijn !

Hier voor mijn raam staat een variëteit met enkele bloemen, maar die dubbel zo vlug groeit dan alle andere soorten. Ik moet deze ieder jaar na de bloei wat insnoeien, zodat hij niet te groot wordt, en ieder jaar als ik hem zie bloeien denk ik weer "Zou ik hem niet zijn gang laten gaan ?"...

Zie je, die bloemknoppen zijn voor mij een teken van de hoop op Lente, nog voor er sprake is van winter. In de winter troost ik me met het feit dat dan de dagen eigenlijk al weer aan het lengen zijn.
(Zo troost ik me altijd wel aan iets, ik kan gewoonweg niet blijven hangen aan wat droef is!)

De bladeren van de bomen beginnen al te vallen, en nu er bijna geen bomen meer in de tuin staan, zie ik met verwondering hoe veel blaren er vallen van mijn laurier (Laurus nobilis)... Dat is een plant die ook groen blijft, maar die blijkbaar een heel pak van zijn bladeren verliest om dan weer te kunnen "verjongen". Ik kan dat niet... Ik heb de indruk dat ieder haar die uit mijn grijze hoofd valt, hopeloos verloren is. Ik begin steeds beter de "grond" te zien, mijn schedelhuid. Alleen op plaatsen waar geen haar moet staan daar lijkt er bij te komen ! Op mijn oren, in mijn neus en ook mijn wenkbrauwen groeien zoals nooit tevoren.

Vroeger behoorde mijn hoofd tot de "groenblijvende" zones, nu lijkt het er op dat er woestijnvorming optreedt... Ik kijk een beetje vertwijfeld in de spiegel naar de steeds dunner wordende begroeiing, en vraag me af hoe ik er uit zal zien met een kletskop... Lelijk ! Ik heb geen mooi rond hoofd, als ik mijn schedel bevoel, dan lijkt het er op dat ik een verborgen aanleg heb voor een hanenkam... Een eierkop om het eens anders te zeggen. Maar ik zal het er mee moeten doen, ik heb er maar een, en die is niet omwisselbaar.
Ik ben al begonnen met het dragen van een hoed (in de zomer omdat de zon me verbrandt, in de winter omdat het koud is op de kale vlakten...). Maar het voelt nog steeds onwennig aan.

Ik ga eens proberen met wat kunstmest...je weet wel, voor lange groei en bloei van kamerplanten en ook geschikt voor bloembakken... Wie weet zie ik dan plots, net als ik de volkomen ijswoestenij verwacht, vast te stellen dat er hier en daar knopjes verschijnen voor een heerlijke lentebloei. Mijn kop vol kleurige bloemen ! Hoe was dat liedje ook weer van de flower-power? Tedju, t' was iets met San Francisco en blomen in het haar...
Maar ja...
dat
is
ook
al
lang
geleden...

nog van voor de woestijnvorming hierboven...
djudedju

tot de volgende ?

dinsdag, oktober 07, 2014

patatten rapen...

Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je, zoals ik, de tijd hebt meegemaakt dat de boer vroeger de aardappelen voorzichtig uit deed, dat zijn vrouw en kinderen daar achter op de knieën kropen om de aardappelen te rapen, dan moet het je wel opgevallen zijn zijn, hoezeer de aardappel veranderd is...

Wij kropen op onze knieën over het veld, raapten de aardappelen op en deden die in een mand, die we naast ons mee trokken over het veld. Als de mand vol was, gaten we die uit in een juten zak ( de patattenzak), en als er voldoende volle zakken stonden, dan kwam de boer met paard en kar langs, en wij zetten de zak op de kar. Let wel: zetten. Heel voorzichtig, want je mocht de aardappelen geen zeer doen... Ze zouden gekwetst worden en vlugger rotten, en dat was verlies.

In de boerderij gekomen werden die zakken geleegd (geijdeld) en lagen de patatten daar op een hoop. Ook dat uitgieten gebeurde voorzichtig, en als je de zak te hoog van de grond hief om te gieten, dan kreeg je onder je voeten van de boer.

De aardappelen werden verkocht aan particulieren, niet per 5 of 20 kilo, maar een paar honderd kilo in één keer. Winterprovisie. En die mensen kochten dan poeder die ze over de aardappelen strooiden opdat deze niet zouden gaan kiemen.

En nu en dan moesten we de aardappelen gaan verlezen... Dat wil zeggen dat we de aardappelen van de ene hoek van de kelder verlegden naar de andere hoek, niet omwille van het verleggen, maar om de rotte er uit te halen, want één rotte patat kon er een hele hoop "aansteken"...

Aardappelen waren dingen die je heel voorzichtig moest behandelen en goed verzorgen...

Nu komt er een groot machine op het veld gereden, grote messen doorploegen de grond, en alles wat een zekere omvang heeft vliegt door de machine naar boven, wordt over een schuddende en daverende triltafel voort geduwd, waarbij de aardappel de er aan hangende aarde verliest door het schokken, en waar de klompen aarde uit elkaar vallen en terug vallen naar de bodem. De aardappelen schokken voort tot waar ze van de triltafel vallen en door het machine opgevangen worden in een soort bergplaats in dat machine. Als dat vol zit dan jaagt het machine de aardappels met geweld tot het naar beneden valt op een grote diepe wagen die daar is komen te staan. De tractor met de wagen rijdt dan weg om de aardappels te laten wegen en uit te storten bij de groothandelaar, op eindeloos grote bergen...

Geen mens die zich er over bekommerd dat die patat zich zou pijn doen, een bluts zou krijgen die later zou kunnen beginnen rotten...

Geen poeder meer tegen het uitschieten, dat is verboden als zijnde schadelijk, maar die aardappelen schieten gewoon niet meer ??? Wat ze er nu mee doen ? We weten het niet meer, want we halen geen honderden kilo aardappelen meer voor de wintervoorraad, nee, we kopen in het grootwarenhuis een zakje van 5 kilo of 20 kilo, en als dat op is, halen we nog een zakje...

De aardappelen die we nu kopen zijn heel proper en net, hebben een velletje zodat ze precies nog maar net van het veld komen ! Onze patat van vroeger had na enkele weken kelder een grauw vel! Wat doen ze met die patatten om ze zo "vers" te houden ?

En waarom kan het nu geen kwaad meer dat ze van meters hoog vallen in die vrachtwagens en dan gewoon gestort worden als zouden het keien zijn?

Weet je, ik bekijk die aardappelen met argwaan!
Eet ik nu nog een natuurlijk product, of steken ze ook met mijn patatten een en ander uit ? Mocht ik nu, de aardappelen van nu gaan halen, tweehonderd kilo in één keer, zouden ze er dan ook zo uit zien als die dingen in het grootwarenhuis ?
Ik vraag het me af... En zouden ze niet gaan schieten met van die lange paarsachtige dingen?
Wat doen ze met mijn aardappeltje?
Wat doen ze met alles wat ik eet?
De appel die we vroeger zelf bewaarden werd zo gerimpeld als een oud wijf, maar ja, je hebt ook geen oude wijven meer... De vrouwen blijven nu eeuwig behoorlijk bewaard.
Maar 't schijnt dat die wel poederen...

tot de volgende ?