maandag, augustus 31, 2015

Kort

Vandaag wordt het een klein, kort blogje... Om diverse redenen: ik moet straks naar de vergadering van het dagelijks bestuur van Ziekenzorg, ik heb verdomd veel pijn (Het slechte weer ?), en ik heb nog heel wat ander werk, onder meer een artikel schrijven voor Houvast...

Nu ja, dat zijn allemaal niet uw, maar mijn besognes.
Eergisteren was er rommelmarkt in de Stationsstraat in Oudenaarde, waar we 3 jaar hebben gewoond. Verschrikkelijk wat er allemaal is veranderd, vernietigd, afgebroken, vervangen, en van bestemming is veranderd... We herkennen meestal nog wel het gebouw, als structuur, maar dat is zowat alles. Het huis waar we ooit woonden is al lang verdwenen en is een parking geworden.
Het was wel een mooie rommelmarkt. Maar we hebben niets gekocht. Wel kreeg ik de belofte van twee marktkramers, dat ik binnenkort heel wat prijzen mag verwachten voor Ziekenzorg.
Gisteren zijn we naar Nevele gegaan, een grote rommelmarkt, maar ook hier niet lucratief. We kochten wel een Afrikaans beeldje, geen echt oud exemplaar, maar wel mooi gesneden. Ik kocht het vooral omdat het origineel model stond voor een postzegel van België, héél héél lang geleden. Toen ik dat zei tegen Anny, herinnerde ze zich dat meteen... Het beeldje leek haar ergens vertrouwd, maar ze kon het niet meteen plaatsen.

Het wordt deze week meer dan druk, dus niet schrikken als het blogje er soms niet komt. De agenda staat helemaal vol, met allerlei zaken.
En volgende week is het al niet veel beter.

Verder gaat alles goed met ons, en we hopen van u hetzelfde !

Tot de volgende ?

vrijdag, augustus 28, 2015

Onze naasten komen wel heel dichtbij...

Mijn moeder is geboren op de vlucht (1914)... Wellicht kwam ze iets te vroeg ter wereld, want "ze kon in Peetje zijn klomp liggen"...
In 1940 zijn ze weer op de vlucht gegaan, en toen ze terugkeerden na het eerste bruut geweld, was heel hun huis leeggeroofd. En passant werd de woning ook nog eens plat gebombardeerd, en op het einde van de oorlog, werden ze nog eens plat gebombardeerd...

Ik ben pas in 1946 geboren, dus na de oorlog... Maar ik herinner me nog de paniek toen de oorlog er kwam in Korea. Onlangs heb ik nog enkele stukken Sunlight (zeep) in mijn handen genomen, restanten van de stock aan zeep die ons moeder had gekocht bij het uitbreken van dat verre geweld.

Misschien komt het daardoor dat veel mensen van mijn leeftijd en ouder, heel anders kijken naar de vluchtelingen van nu. Wij hebben het zelf of meegemaakt, of honderden verhalen er over gehoord. (Hoe ons moeder erf overstak om een koe te gaan melken, omwille van de wenende kinderen (wellicht waren daar dan mijn broer zaliger en mijn oudste zus bij...).)

Oorlog, vluchten zijn begrippen die ons niet helemaal vreemd zijn. Ze behoren tot onze vroegste herinneringen en tot de vele familiale overleveringen.
Gelukkig heb ik nooit zelf een oorlog meegemaakt. Niet dat er ooit een moment van vrede was op onze wereld, maar al die oorlogen waren ver  weg. Het dichtst waren we nog betrokken bij de onafhankelijkheidsstrijd in onze voormalige kolonie, en we baden in de kerk voor de slachtoffers onder de burgers en de geestelijken.
Maar voor de rest ? Allemaal de ver van mijn bed oorlogen....

Dat maakt dat mijn kinderen zich alleen de verhalen van hun grootmoeder herinneren, en die werden dan al veel minder vaak verteld, en mijn kleinkinderen hebben er geen idee meer van wat oorlog eigenlijk wel is...

Oorlog, dat is niet de overvliegende tuigen, den passerende soldaten, oorlog, dat is het geweld, de onderdrukking, de ellende, het gebrek aan eten, aan medische verzorging, de voortdurende angst. Het niet weten wie je vriend is of je vijand. Wie heult met wie?
Oorlog dat is het stilvallen van wat wij "de maatschappij" noemen. Niets is nog normaal. Er is geen school meer, geen opvoeding, maar een oorlogsopvoeding, een opvoeding van overleven.

Onze ouders, onze grootouders en de meeste generaties voor hen hebben oorlogen gekend, hebben oorlogen ondergaan. Er zijn niet vaak zo'n lange periodes zonder oorlog geweest in Europa, en toch is het niet iets wat hoort bij het normale bestaan. Oorlog is steeds een uitzonderingssituatie geweest, en zal het altijd zijn. Een periode waarin alle normale zaken stilvallen en vervangen worden door noodoplossingen, en de tijd grotendeels gebruikt wordt in functie van de voeding.

Geen wonder dat mensen vluchten voor de oorlog.
Je vlucht ook nooit voor je eigen oorlog, oorlog is nooit eigen. Oorlog is iets wat opgedrongen wordt.
Oorlog is iets wat je willens nillens ondergaat.

De oorlog waar wij nu de duizenden vluchtelingen zien, is niet hun oorlog.
Om heel eerlijk te zijn... het is veel meer onze oorlog dan de hunne.
Het is allemaal in en rond de aardolie.
Het is allemaal ten gevolge van onze bemoeienissen in het verleden en nu nog.
Ik weet niet, niet van u, niet van mij, maar van het rijke westen, en daar zijn wij een deel van, en daar leven wij mee van de weelde die is opgebouwd dank zij die aardolie en onze greep er op.
Er komt uiteraard nog veel meer bij kijken, maar die aardolie lijkt wel de bron van het geheel.

Zoals mijn grootouders en mijn ouders zijn daar nu die duizenden op de vlucht... Mocht het morgen vrede worden, dan zullen er velen terugkeren naar hun heimat, maar net zoals in ons eigen verleden, zullen er velen blijven wonen in hun nieuwe vaderland. Heel velen onder ons hebben nu nog familie in La Douce France, restanten van de vluchten van toen. En hier in Mater zitten nog steeds afstammelingen van West- Vlamingen die in de eerste oorlog deze richting uit gesukkeld waren.
Volksverhuizingen zijn niet nieuw, en hebben hun invloed gehad op heel onze beschaving heel ons bestaan... De Hunnen, de Germanen, Mongolen...de Vikings... In de geschiedenis worden ze veelal veroveraars genoemd, maar veelal waren het gewoon grote groepen die uitgehongerd op zoek gingen naar voedsel.

Leuk is het allemaal niet, maar nog minst van al voor de vluchtelingen zelf.
Ik denk dat we geen andere kans hebben dan helpen, dan opvangen. Het alternatief is dat ze uiteindelijk massaal, als een zee over ons heen gaan spoelen... (Kan men binnen een paar eeuwen van hier lezen over de inval van ... Terwijl het gaat over mensen met honger, mensen met angst, mensen die zoeken te overleven, te leven...

Als ik de beelden zie op TV, dan denk ik aan ons moeder, met twee kleine kinderen op de vlucht...
Moesten we dat eigenlijk niet allemaal doen?

De foto: Belgische vluchtelingen in 1914...
tot de volgende ?


donderdag, augustus 27, 2015

triestig weer

Gisteren zat ik met de diarree... Niet erg, maar het wilde maar niet stoppen. Vannacht heb ik - om toch een beetje te kunnen slapen - een pilletje gepakt.
Maar met al die dingen lag ik in bed, te luisteren naar de wind en de regen, zag ik de overgordijnen, ondanks het gesloten rolluik, regelmatig opbollen bij hevige wind. (Het raam staat in de "kantelstand", zodat we, ondanks het weer, nog steeds wat frisse lucht binnenkrijgen.)

Deze namiddag is er vergadering in Oudenaarde voor Crea, en nadien gaan we nog eens samenzitten om de redactie voor te bereiden voor een volgend artikel in Houvast...
Buiten lijken we wel herfst, het blijft donker. De lucht is grauwgrijs en dreigt met regen.

Nu ja, we hebben een mooie zomer gehad, met heel wat warme dagen, maar regen steekt zo rap tegen hé? Ik kijk hier uit over een quasi dood veld... Sinds de erwten geoogst zijn, ligt het veld hier braak. Op een plaats is er wat groen opgekomen, maar de rest van het veld blijft kaal, het lijkt haast een woestijn. Ik vind dit niet normaal. Waar is het onkruid, waar is het leven van de grond ?

Alles is dood.

Wat doen we toch de wereld aan?
Geen leven meer op en in de grond.
Alles vergiftigd en verhard onder de druk van de veel te grote en te zware machines.
Toen ons vader nog een tuintje had, voor de deur, aan de overkant van de straat, dan werden nu en dan massa's dode bladeren in de grond ingewerkt, zodat de grond zou verlichten, luchtig worden en poreus, vol leven, vol regenwormen die de aarde doorboorden met ontelbare luchtkanaaltjes. De aarde bij ons was kleigrond, en door de onverdroten arbeid en lichter maken van de grond, werd het stilaan echte tuingrond, licht en mullig. Het kreeg nog niet de kleur, maar wel de lichte structuur van goed bewerkte en doorwerkte grond.
Als ik regenwormen nodig had, dan moest je maar een spade in de grond duwen, en tegen de steel kloppen in een hoog tempo, om de wormen uit de grond te jagen, je moest ze maar op rapen, en in het doosje stoppen waarin wat koffiegruis en bladafval zat. Je was klaar om te gaan vissen.

Je kunt nu in het veld hierover een spade in de grond duwen, en er op kloppen tot je een ons weegt (en in mijn geval zal dat lang duren!), maar wormen zal je niet vangen. Er zijn er geen meer.
Alles is dood.

Herinner je je nog... Vroeger, lang geleden, toen de boer het veld openscheurde met de ploeg, hipten er achter de ploeg kwikstaartjes, we noemden ze peerdewachterkes, om wormen te pikken, die door de ploeg boven waren gekeerd. Nu zie je dat niet meer... Niet alleen zijn de kwikstaartjes zeldzaam geworden, er zitten geen wormpjes meer in de grond.

De grond wordt ook niet meer opengescheurd door een ploeg, nee, nu zijn het vier of zelfs zes ploegen die in één beweging, achter de mastodont van een tractor de grond open rijten, veel dieper dan vroeger, en met veel meer moeite, want waar eerst de zware wieldruk de grond toe perst, moeten de ploegscharen ze met dubbele kracht weer open rijten.

Ik blijf me verwonderen over die onzinnige manier van werken.
De grond wordt steeds minder doorlaatbaar, steeds talrijker zijn de overstromingen, en door het feit dat de regen toch op een of ander manier van het veld moet weg geraken, spoelt het er nu over en neemt in hoog tempo de vruchtbare opperlaag mee. Dan komen de stadsdiensten met een bulldozer de wegen vrijmaken van de dikke laag teeltaarde die op de weg is terecht gekomen, ze komen met grote vrachtwagens met pompen om de riolen weer vrij te maken, en ze graven grote bekkens om het overtollige water op te vangen.

Och, ik weet het wel, de talrijke wegen, de vele bebouwingen van de grond hebben ook te maken met de ondoorlaatbaarheid van de grond, maar het is zeker niet de enige reden, de grootste reden lijkt mij dat de bodem steeds meer en meer dichtgedrukt wordt door steeds grotere landbouwwerktuigen. Ik stelde mezelf al duizenden malen de vraag, of die grote machines wel rendabel waren, of dat eigenlijk wel een verantwoorde uitgave was... Waarom zou de boer in hemelsnaam steeds meer en steeds grotere en zwaardere machines kopen? Onlangs hoorde ik wellicht het antwoord... Zij worden er eigenlijk door het systeem van subsidiëring door verplicht. Als ze niet steeds weer en steeds verder mechaniseren, dan vallen ze uit het subsidiëringssysteem...

Met andere woorden, ook deze misdaad is een politieke moord !
djudedju

Waar zijn we mee bezig ?

Heb je ook al die filmpjes gezien waarop ze de nieuwste landbouwmachines tonen, een machine, groot als een huis, om de tulpenbollen te oogsten, om de aardappelen te oogsten, om de erwtjes in één beweging van het veld te rukken en de erwtjes meteen ook uit de dop te halen, om de bieten netjes gekuist van het veld te halen, om meters breed, in één beweging het graan af te maaien, te dorsen, het stro te verzamelen, en alles netjes af te leveren in de gereedstaande bakwagens, ook al aan grote snelle tractoren...

Waar zijn we mee bezig ?


tot de volgende ?

woensdag, augustus 26, 2015

Pairi Daisa

Gisteren zijn we, met Luc en Rita, nog maar eens gaan slenteren door dit heerlijke park...
We hadden het aquarium nog niet bezocht, dus gingen we daar op ons dooie akkertje naar toe, we waren nog iets te vroeg, dus nog even over het muurtje gegluurd naar de zeehonden en de pinguïns, en dan aan de deur gaan staan, het was bijna tijd...

Op dat uur zijn er nog niet zoveel bezoekers voor het aquarium, zodat we op ons gemak konden genieten van al dat moois. Ik ga niet beginnen met beschrijvingen, je moet zelf meer eens gaan kijken, het is prachtig, vooral de vissen uit tropische zeeën, met hun felle kleuren en bizarre vormen trekken de aandacht, maar gek genoeg sta je ook stil bij de aquariums met ... kwallen ! Mede door de belichting lijken die diertjes haast eerder thuis te horen in een wereld van feeën en kabouters...

Op het laatst zie je ook nog zoetwatervissen, maar eerlijk is eerlijk, daar heb ik al mooiere verzamelingen van gezien.

We zijn dan rustig naar één van de vele plaatsen gegaan waar je aan eten geraakt, hebben eerst door een heel stuk brousse gelopen, getuurd naar vogels en vissen, en plots kwam een luiaard boven ons hoofd voorbij gewandeld. Gekke beesten, brengen zowat hun hele leven door met het hoofd naar beneden, hangend aan die grote klauwhaken die aan hun lange armen zitten.

Rustig gegeten, en dan de rest van de brousse bekeken (hadden we al eerder gedaan, maar je ontdekt er iedere keer weer dingen die je nog niet eerder had opgemerkt). Dan door het mooie park naar de nagelnieuwe loopbrug aan het olifantenpark. Daar zie je pas hoe groot de oppervlakte is die de dieren ter beschikking hebben !
Je hebt er ogen te kort. Aan de overzijde van het terrein zagen we plot het stoomtreintje voorbij sjokken... Aan een olifant ging het héél traag rijden, om de inzittenden de kans te geven goed te kijken en foto's te nemen.

Door het Indische gedeelte terug naar beneden, maar dit keer doorheen de gebouwen. Luc stond op een bepaald moment aan een tak te voelen. "Weet je wat je daar vast hebt?" vroeg ik hem, hij schudde het hoofd."Kiwi's!" oreerde ik, kijk maar, daar en daar zie je er al hangen. Luc en Rita spraken er over dat ze van plan waren dat ook te zetten in hun tuin. Ik vroeg hen of ze al eens gekeken hadden naar de kiwibes, die als plant handzamer is, en niet de ganse tuin door gaat woekeren...

Ondertussen begon ik weer de gewone last te hebben van mijn rug, en diverse keren zijn we gaan zitten, om mij wat te laten bekomen. Eén keer op een bank in blauwe hardsteen (arduin)... "Ne preutekoeler" gekte Luc, allusie makend op een van mijn oude blogjes.

We zijn nog wat gaan drinken in de brouwerij, en dan op het gemak terug naar de auto.

Deze morgen vroeg Anny hoe het zat met de pijn... Ik brom dan wat... Ik heb weer meer pijn dan anders, maar het gaat wel. "We hebben gisteren toch alles heel op het gemak gedaan, zonder ons op te jagen?" "Ja, maar het is zoals altijd, na een inspanning van een halve dag heb ik het wel gehad, dan begint de pijn, en vanaf dan wordt het slechter en slechter..." Het is gek. Wat ik ook doe, na een paar uur houdt mijn rug het voor gezien.

Maar al bij al klaag ik niet, ik heb tijden gekend waar het veel slechter was. Dank zij mijn dagelijkse turnen kan ik nu toch een halve dag uit de voeten. Dat het maar een halve dag is? Ja, dan is het maar zo, ik blijf blij dat ik dat weer kan !

Onze uitstappen naar Pairi Daisa blijf ik heerlijk vinden. Niet alleen voor het prachtige park, niet alleen voor de vele exotische dieren, maar ook voor het gezellige samenzijn met Luc en Rita, twee mensen waar we het echt goed mee doen, en die alle begrip hebben voor mijn kunnen en vooral niet-kunnen.

Het park is ook niet zo ver weg van ons, we zijn er al heel vlug, en dank zij ons abonnement moeten we ook niet aanschuiven om binnen te geraken, we kunnen zo binnen. Ben ik moe, dan zetten we ons op een van de honderden banken in alle modellen, uit allerlei grondstoffen. We genieten van alles wat we zien, staan stil bij een plant of een boom, kijken vol be- en verwondering naar de dieren... Ik heb vol verbazing gekeken naar die enorme grasparkieten die er zaten. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het zelfs voor het Engelse type van grasparkieten, enorme vogels zijn... Misschien komt dat wel door het enorme verblijf waarin ze vliegen?

De vogels zijn er zo met de mensen vertrouwd, dat ik rustig mijn hand tot bij een parkiet kon houden. Het beest keek benieuwd naar die hand, maar vloog niet weg. Heerlijk.

Tot de volgende ?

maandag, augustus 24, 2015

oeie aaie

Na de twee weken gedwongen thuisblijven, zijn we dit weekend voor het eerst weer eens buiten geweest. Nee, geen rommelmarkten ! Zaterdag zijn we naar Hoves (Silly) gegaan, naar de artisanale markt, waar we volop genoten hebben van al het moois. Je ziet er (helaas) niet zoveel mensen echt aan het werk, maar je ziet er wel de vruchten van de creativiteit van veelal gewone mensen. Zoals ieder jaar maak ik me weer de bedenking dat ze hun hobby wel heel duur verkopen. Ik zou dat niet durven, en geef dan ook de meeste van mijn werken gratis weg... "Het is maar een hobby"...
Ben ik nu verkeerd? Of zijn zij het ?

Die markt is redelijk groot, en we waren beiden heel blij dat we weer veilig in de auto belandden ! We hadden alle twee heel veel pijn.
En alle twee dachten we: "Rust roest...letterlijk !"

We kropen 's avonds vroeg in ons bed, want zondag wilden we doodgraag naar...
De Stichting Levend Erfgoed

Zondagmorgen kropen we uit ons bed, en stelden beiden vast dat het redelijk ging... We voelden onze rug niet meer dan anders, wel wat stijf en stram, maar allee...het zou wel gaan zeker ?
Ik deed mijn turnoefeningen, maakte de bedden op, en ging ontbijten. "Zal het gaan?" "Ik denk het wel, ik voel me redelijk"...
Dus reden we de lange weg naar Puyenbroek in Wachtebeke, bijna op de grens met Nederland.

We waren veel langer op baan dan anders, want er was een reuzegrote omleiding... We moesten echt kilometers omrijden, en dan kwamen we uit aan de andere kant van Puyenbroek. "Hier moeten we niet zijn ! Weet je nog? We hebben de eerste keer dat we hier kwamen op deze parking gestaan, en dan "ik weet niet hoever" moeten stappen !" Anny knikte... Dus verder rijden... Pas op zo'n moment valt je op hoe groot het Provinciaal Domein Puyenbroek eigenlijk wel is !!!

Maar we kwamen er, parkeerden onze auto op de juiste parking, en wandelden naar het "Eilandje", waar de tentoonstelling van Levend Erfgoed was, waar we al die Belgische rassen van duiven, kippen, konijnen, honden, koeien, paarden, schapen, geiten zouden kunnen bewonderen.

Aan het eerst kraampje stopten we, aan de stand van Pierlepein, waar ze boerderijen promoten die te bezoeken zijn. Daar vond ik ooit "Kruiden Claus", die heel interessant was als doel van een uitstap met ziekenzorg. Ik kreeg er weer heel wat tips van... 2 Materse mensen ! Onder meer een kweker van geurgeraniums... Dat lijkt me wel interessant, eens horen wat de anderen er van denken? (De man wist zelfs precies waar ik woonde ! Ze zouden wat documentatie bezorgen... Hopelijk vergeten ze dat niet, want wij waren wellicht hun eerste bezoekers...)

We stapten naar de grote tent, bekeken er het tentoongestelde en de tentoongestelde dieren, en gingen ons eens rustig zetten in de cafetaria... Iets drinken en wat rusten. Dan naar buiten, de stand van de dieren die verkocht werden bekijken,
en dan naar de schapen, de geiten, de schapenkeuring... en zo dwaalden we rustig heel dat plein af, bezochten de vele kraampjes met allerlei zaken, zowel om te verkopen als om bepaalde diersoorten of een bepaalde club van...-kwekers te promoten.
Bijna overal wat keuvelen en wat lachen.
Een stuk heerlijke geitenkaas (recht van de hoeve !) gekocht, en dan terug naar de tent, om een broodje te gaan eten.
Nadien nog wat flaneren en naar de standen terug gegaan die ons het meest aantrokken, vol bewondering staan kijken naar die enorme Vlaamse Paarden (met een mooie amazone er op )... nog een bakje lekkere pruimen gekocht, en rustig terug naar de parking en naar huis...

... via een andere kilometerslange omleiding. (We kwamen verdorie op een paar honderd meter van de Hollandse grens !!!)

Deze morgen raakte ik moeizaam uit bed: uitstraling in dat vervloekte linkerbeen... Turnoefeningen deden in het begin pijn, maar ik raakte toch los. Wel blijft mijn been gevoelloos... Hopelijk is het morgen weer OK, want dan trekken we er weer op uit ! (We moeten onze schade inhalen hé !)

tot de volgende ?



zaterdag, augustus 22, 2015

22 - 28 september

Niet één, maar meerdere sekten (religies) verkondigen dat de wereld zal vergaan ergens tussen 22 en 28 september. Let op, zo zeggen ze het niet, ze duiden meestal heel precies één dag aan in die periode.
Het zou te maken hebben met de maan.
De ene zegt dat er een meteoor zal neerstorten, de ander trakteert ons op een enorme tsunami, enfin ze bieden keus, maar vergaan doet zij, de aarde...
En we hebben dus niet veel tijd meer om ons in het reine te stellen met onze schepper (mocht dit nodig zijn...)

Ik heb in mijn leven al heel wat van die voorspellingen meegemaakt. En we lopen hier nog.
En NASA zegt dat er geen meteoor op komst is, en een tsunami die heel de wereld overspoelt ??? Kan ik echt niet geloven.

Dus ook nu moeten we ons wellicht niet echt druk maken.

En als die doemdenkers toch gelijk krijgen, dan is dat maar zo. Dan is het allemaal gedaan, of dan begint het betere, het eeuwige leven... Ik weet het niet, en mocht het ooit zo ver komen, dan zal ik het wel zien of net niet.

Ik ben helemaal niet gehaast om dood te gaan, maar ik heb er ook niet echt schrik van. Als het zover komt, dan hoop ik alleen dat ik niet te lang en te veel moet afzien. Ik maak me ook niet echt druk over "Het hiernamaals", of het is er, of het is er niet. Is het er, dan zal ik dat wel zien, is het er niet, dan moet je ook geen schrik hebben, dan is gewoon alles gedaan. Ik hoop dat het er wel is, maar niets geeft ons zekerheid. Dus hopen we, en als de hoop groot genoeg is, dan noemen we dat geloof. In het woord geloof zit immers de onzekerheid vervat. Als je helemaal niet twijfelt, dan pretendeer je het zeker weet, en als je het wéét, dan moet je niet meer geloven.

Maar stel nu...
Stel nu dat NASA inderdaad zou bevestigen, dat een enorme meteoriet recht op ons afvliegt, dat dit onvermijdelijk het einde betekent van de wereld zoals wij die kennen... Wat ga je dan doen?
Nog eens goed gaan eten? Of in een hoekje kruipen en heel je leven overlopen, vergiffenis vragen voor al de kleine onvolkomenheden uit je leven? Gewoon verder doen?

Ik heb er geen idee van. Ik kan me een dergelijke situatie niet indenken. Ik, met al mijn fantasie, loop daar op een muur, het is te groot, te veel omvattend om het in te schatten. Heb je al van die rampenfilms bekeken? Die projecteren het gebeuren altijd op enkele figuren, op enkelingen die de kern van het verhaal vormen, en je ziet hoogstens in de achtergrond de panische reacties van anderen, rook, vuur, water... Maar ook zij moeten zich gaan beperken, en situeren het verhaal op één of enkele punten.

We kunnen het ook niet omvatten.
Zelfs voor mensen uit deze tijd, die de wereld waarop we leven, hebben gezien van uit de ruimte, als die wondere blauwe bal, zelfs wij kunnen ons het idee "heel de wereld" niet echt inschatten. Een deel van ons is al wel eens heel ver gereisd, en heeft een idee van afstanden, maar net dat maakt het inschatten van het geheel nog moeilijker.

De grootste afstand die ik ooit in één etappe stapte was zo'n 75 km... Meer dan 12 uur stappen aan een behoorlijk tempo. Dat is eigenlijk de menselijke snelheid, de menselijke afstand. De wereld dat is meer dan 40.000 km... Het is niet te bevatten, het is niet van mensenmaat.

Hoe meer je op die haast onmenselijke afstanden denkt, van die aarde, die op kosmisch vlak maar een stofje is in vergelijking met andere werelden, sterren... en vooral afstanden.
Dat maakt me nog nederiger, doet me beseffen dat ik nog veel minder ben dan ik al dacht van mezelf... En toch maken we ons zo ontzettend druk over zoveel dingen.
Want de wereld, de echte wereld, onze wereld, dat is in feite ons leven. Ons doen, ons laten, wat we weten, wat we zien (en tegenwoordig zien we ver: tele visie, verzien), maar zelfs die beelden van ginder ver, zien we niet echt als ONZE wereld.  We verduwen het, we willen het niet echt weten.

We leven zo...beknopt, in een cocon, onze eigen cocon.

Zou doodgaan dan het verpoppen zijn?

tot de volgende ?

vrijdag, augustus 21, 2015

nadenken

Vannacht lag ik weer wakker, en op den lange duur steek ik dan het licht aan, en begin wat te lezen, gewoon om mijn gedachten van de slapeloosheid weg te halen.
Ik ben bezig met een van die vele semi-wetenschappelijke boeken die ik heb, en ik las -tot mijn verbazing- dat, als je een steen in het water werpt, die kringen niet bestaan uit zich voortbewegende deeltjes water, maar alleen een golfbeweging vormen, zonder dat het water van zijn plaats komt. Je moet het dus een beetje vergelijken met het slaan met een zweep, dan krijg je daar ook een golfbeweging te zien, maar uiteraard blijft de zweep waar hij is, in je hand.

Dit deed me dan weer denken aan het feit hoe dikwijls ons oog ons bedriegt.
We hebben allemaal al wel van die gekke tekeningen gezien, die lijken te bewegen, al kan dit uiteraard niet zijn, het is ook weer eens ons oog die ons bedriegt... Of die ons iets voorspiegelen wat er niet is...

Maar niet alleen ons oog wordt bedrogen, we worden voortdurend gemanipuleerd en we slikken heel wat dingen voor zoetekoek, zonder eigenlijk zonder de zaken te controleren. Meer zelfs, het is haast onmogelijk om waarheid van verzinsel te onderscheiden, nog meer zelfs, we zijn zelfs geneigd om ons eigen wereld aan te passen aan onze verwachtingen, we liegen zelfs onszelf voor.

Stel, je bent fan van NVA, dan ben je geneigd om alles goed te vinden wat NVA doet, zonder je daar vragen bij te stellen. je hebt immers al je vertrouwen gelegd in die NVA. Ben je echter een tegenstander van NVA, dan ben je geneigd om alles wat NVA zegt of doet te veroordelen als slecht, als leugen.
Dat is niet nieuw. Dat is altijd zo geweest.
We vervormen onze eigen wereld naar onze eigen verwachtingen, en geloven dat dan ook onvoorwaardelijk. Het moet al héél erg de spuigaten uit lopen, vooraleer je je mening verandert. En dan doet zich een bizar fenomeen voor: het vertrouwen is dan plots helemaal weg, en je draait als een blad om, en van adept wordt je plots tegenstander numero uno !

Kortom, het is voor ons heel moeilijk, haast onmogelijk om de echte feiten te zien in de echte context. We krijgen, horen, lezen, zien een vervormde werkelijkheid, en zelfs al informeren we ons in diverse bronnen, we halen er slechts onze waarheid uit. De waarheid die we willen horen.

Met religie kun je jezelf het makkelijkst betrappen op zo'n redeneringen.  Je kijkt naar de TV, en ziet de Tibetaan draaien met zijn gebedsmolen. "Allee, hoe kun je daar nu in geloven? Wat zwaaien met een gebed op papier dat in een molentje zit..." Kijk dan eens om je heen in een bedevaartsoord, waar je geloofsgenoten met een paternoster in de handen oeverloos en gedachteloos steeds weer dezelfde woordenreeks afdreunen, zonder ook maar een moment bij de betekenis van de woorden stil te staan. Ik zie eerlijk niet veel verschil... Maar daar maak je die bedenking niet, want  het behoort tot je gedachtegoed...

Het is heel moeilijk om buiten het eigen opgelegde kadertje te denken, te kleuren.

.....



In Google+ zag ik dit beeld...
Kijk, dat is één van die teksten die me echt raakt.
Victor Hugo is al lang dood en begraven, maar heel wat van zijn gedachten raken ons nog steeds. Dit is er één van. En het is nog steeds 100 % correct.
De meeste mensen richten zich hoofdzakelijk naar het materiële welzijn, en zien dat materiële als het "Geluk"...
Het doet me denken aan de reclame van Coca Cola Happines... Net of geluk in dat busje frisdrank zit.

Nee, we moeten ons richten naar het mooie, het goede, het echte, de rechtvaardigheid ... Alleen dan zullen we de vrede in onszelf vinden, als we niet oeverloos het bezit, de rijkdom, de weelde het hebben najagen. Pas dan kunnen we echt een echt onderdeel vormen van de maatschappij. En pas dan is de maatschappij meer dan een groep individu's !

Wie deze houding voor zichzelf bereikt, die zal niet wakker liggen van dik of mager, van rijk of arm, van Christen of Moslim, die zal alleen streven naar vrede in zichzelf, om die vrede uit te dragen naar buiten, naar anderen.

We kennen wel allemaal een of enkele mensen bij wie we ons altijd goed voelen, waarbij we niet pogen onszelf groter, beter, rijker voor te doen dan we zijn. Mensen waarbij we gewoon onszelf mogen en kunnen zijn, zonder hen en onszelf voor te liegen. 
Dat is omdat die mensen de innerlijke rust hebben bereikt.
En dat,
dat is de echte rijkdom !
Het echte geluk !


tot de volgende ?

donderdag, augustus 20, 2015

virus

Gisteren hoorde ik weer iemand sakkeren dat hij met een virus zat... Ik twijfelde even: een ziekte of iets op zijn computer ? Het bleek het laatste.

Het deed me even nadenken.
Ik werk sinds jaren met Linux, voornamelijk met Ubuntu afgewisseld met Mint. Ik vind Mint eigenlijk beter, maar had wat last met het overstappen van de ene versie naar de andere. Sinds kort is dat ook opgelost, en nu ben ik fervent Mint-gebruiker. Om eerlijk te zijn, Mint is gegroeid uit Ubuntu.

Maar in al die jaren Linux heb ik nooit een virus gehad. Naar het schijnt zijn er wel, maar er zijn er dus heel weinig, wat me tot op heden heeft toegelaten fluitend door het computerland te trekken. Ik denk er niet aan om terug naar Windows te gaan, trouwens, als ik lees wat er al weer gesukkeld wordt met Windows 10... Nee, ik hou het bij Mint.

En ja, er zijn ook nadelen aan Linux. Ik kan sommige bestanden niet openen, maar dat komt een Apple-gebruiker ook wel eens tegen, en ik hoor van Windows-gebruikers dat ze wel eens een bestand van mij niet open kregen. Er zijn nu eenmaal verschillen. Vraag me geen technische uitleg, want daar ken ik niets van, en het interesseert me ook niet.  Ik ben tevreden dat ik geen moeilijkheden meer heb in de zin van virussen, wormen, Trojaanse paarden en co... En het systeem voldoet aan al mijn eisen. Naar het schijnt zou Linux nog steeds niet heel sterk zijn op het gebied van spelletjes, maar spelletjes (buiten solitaire) interesseren me geen bal, dus heb ik daar geen hinder van. Anderen beweren dat Linux tegenwoordig wel die dingen aankan mits dit of dat programma, maar ik volg dat gewoon niet, omdat ik geen interesse heb er voor.

Bovendien is alles wat ik gebruik volkomen gratis. Dat is een reuze-verschil met Apple en Windows. Wat zegt u? Windows 10 ? Ja, maar heb je al eens gekeken naar de programma's die je nodig hebt? Die zijn dan wel allemaal te kopen... tenzij je gaat zoeken naar gratis alternatieven. Die zijn er meestal, en vaak zijn ze even goed als de duur verkochte. Maar binnen Linux zit dat allemaal in het pakket, en krijg je nog eens toegang tot duizenden gratis programma's...

Ik heb een antivirus op mijn computer, en om de maand laat ik dat ding eens draaien op de achtergrond. En naderhand sluit ik het weer, na gelezen te hebben dat er niets is wat mij of mijn programma's bedreigt. Eigenlijk doe ik die controle meer voor de buitenwereld dan voor mezelf. Want mocht ik toch eens een besmetting doorsturen, buiten mijn weten, zonder dat ik er ook maar iets van gewaarwordt, dan zou mij dat enorm spijten. Ik wil u niet nog meer last bezorgen dan je al hebt met je computer.

Oh ja, Windows staat nog steeds ergens op mijn computer ook... Ik heb het er laten staan, mocht ik eens iets krijgen of moeten versturen naar iemand die mijn Linux-dinges niet kan openen, en het is echt iets belangrijks, dan kan ik dus, om u te plezieren, naar Windows grijpen. Dat zou me echter heel wat werk kosten, want ik vermoed dat ik dan ga moeten beginnen met een heleboel updates te installeren, allemaal updates voor de aangetaste veiligheid... Ik ga dat dus echt niet zomaar doen... Het moet echt iets héél héél HEEL erg belangrijk zijn...

Aan de moderne computers is er nog een ding wat ik gek vind... Je krijgt een steeds grotere harde schijf, met steeds meer ruimte. Wat doe jij daar in godsnaam mee? Dat ding is bij mij bijna leeg. Want wat ik wil bewaren stockeer ik "in the clouds", op een virtuele ruimte. Die zijn er zat en gratis te krijgen, en er zijn zelfs programma's waarmee je die verschillende clouds aan elkaar kunt linken, zodat je over haast onmetelijke ruimte beschikt...
Wat doe ik dan met die harde schijf ?
Programma's op zetten? Welke programma's ?
Ik heb alle programma's die ik moet hebben, en zou echt niet weten wat ik daar nog moet bijzetten. Of is dat dan voor die spelletjes ? Speel je die niet "In the Clouds"???
Toch gebruik ik veel meer ruimte dan toentertijd, toen ik met mijn eerste computer aan de slag ging. Dat was toen ook met Windows. De huidige Windows zou je niet eens kunnen installeren op dat oude bakje, gewoon omdat er te weinig plaats op is. Linux gebruikt ook minder ruimte ! Wie met een oude computer werkt, en in de knoei komt omdat hij een heleboel programma's niet meer aankan, kan wellicht nog steeds terecht op Linux. Daar heb je zelfs speciale programma's die heel licht zijn opgebouwd, en waar je toch nog mee kunt werken, op een behoorlijke manier en wellicht een pak sneller dan je nu gewoon bent.

Nee, ik wil je niet overhalen om nu maar naar Linux over te stappen. Ik wil je alleen maar zeggen dat het niets iets is om angst van te hebben, en dat het een alternatief biedt die je niets kost, en je misschien een nieuwe computer bespaart.

Eén ding ligt me wel op de lever... Ik heb schoolgaande kleinkinderen, en die worden verplicht tot het aankopen van computers, dure programma's... Zou het niet veel logischer en veel socialer zijn, mocht men op zijn minst daar, in het kader van het gratis onderwijs, opteren voor Linux ? Of is het toch zo dat er scholen/leerkrachten zijn die een bijverdienste hebben aan het verkopen van die dure programma's ???
Een mens zou gaan twijfelen. (zeker als de school u de kans biedt om een programma via hen aan te kopen...)
djudedju

....................

Mijn zweer is bijna genezen, alle vuil lijkt er uit, en de wonde is al aan het dichtgaan. Er zit nog een harde plek, maar wellicht is dat dan iets wat uit zichzelf verdwijnt. (De ontstekingsbron is verwijderd). Ik heb geen pijn meer, maar wel veel jeuk... en jeuk zou een bijverschijnsel zijn van genezen ? Of niet ?

tot de volgende ?



woensdag, augustus 19, 2015

't is er uit (hoop ik)

Gisteren heeft de verpleegster weer eens al haar gewicht en heel haar macht gebruikt om de tweede verzworen talgklier uit die diepe wonde naar boven te duwen... Op de duur was het of de zetel waarin ik lag, of de talgklier... Het was gelukkig de talgklier. Een harde massa, er uit ziende als een witte worm van zo'n 3 à 4 cm lang !
Dan bekeek ze "het gat"... "Dat is een diep gat, zunne !" Ik hoorde nog net geen echo.
Maar ja, als ik logisch redeneer, er zijn twee zo'n "wormen" uitgekomen, dus zijn er wellicht twee gaten van zo'n 3 cm minstens, in de wonde. (Die talgklieren liggen horizontaal in je vlees, wat mede één van de redenen is waarom je er zo moeilijk uit krijgt. Ze liggen letterlijk dwars.)
"Ik denk dat "hij" er nu volledig uit is" zuchtte Els, de verpleegster.

Ondertussen ben ik er quasi zeker van !

Het gezwel is in een nacht zowat gehalveerd, dus denk ik dat de wonde nu zuiver is, en aan het genezen is. Het gezwel is immers de ontsteking, en het feit dat de ontsteking afneemt lijkt duidelijk een indicatie dat de wonde nu zuiver is.

Oef !

Mijn antibiotica is ook bijna op. Ook Oef !

In ieder geval, het is de eerste keer dat ik zo'n dubbele talgklier-verzwering heb gehad, en ik hoop dat het ook de laatste keer was !  Ik wens het niemand toe. Eerst heb je de fase van het ontsteken, waarbij ik een dik gezwel kreeg van een groot kippenei dik in mijn lies. Daar binnenin zit dus een ontsteking die zich naar buiten wurmt, en die op dat ogenblik serieus pijn doet ! (Ook al door de ligging: iedere keer je van liggen of zitten naar staan gaat, of omgekeerd, wordt de lies geplooid of ontplooid, wat druk bij veroorzaakt.) Op het moment dat de zweer uitbreekt is de meeste pijn weg. Dan heb je wel nog het feit dat het niet geneest omdat die talgklier verder blijft zweren. Zoals gezegd, die klier ligt horizontaal, waardoor hij eigenlijk niet door de normale opening van de zweer naar buiten kan. Daarom moet de dokter dat gat groter maken en dus wat snijden. Dan nog moet je tijdens het uitduwen van de klier, de klier proberen zo te draaien dat hij door het gemaakte gat naar buiten kan. Normaliter is het dan alleen maar een kwestie van genezen. In dit geval genas het niet, en kwam na een tijdje een tweede klier aan het licht. Daar heeft de dokter wellicht ook het gat iets groter gemaakt, en moest dus de behandeling in feite herbeginnen voor klier twee...

Gisteren, na het verwijderen van de klier zat er nog een ontstoken massa, een bol van drie, vier cm doormeter zitten, maar deze nacht is dat al verminderd tot een bol van zo'n 2 cm diameter...

Vandaag komt de verpleegster terug, benieuwd wat zij zal zeggen en doen !
Ik voel me in ieder geval al een heel stuk beter !
Eindelijk !

(Heb je al gezien hoeveel uitroeptekens in vandaag heb gebruikt ??? Dat drukt mijn contentement uit ! )

Gek dat zo'n zweer je hele leven overneemt. Een heel groot stuk van je dagdagelijkse besognes wordt beheerst door die zweer. Een zweer als het centrum van de wereld... djudedju

tot de volgende ?

dinsdag, augustus 18, 2015

twee abcessen op elkaar !

Gisteren ben ik dus naar de dokter gegaan... Anny zat te kijken, terwijl ik op de slachttafel lag. De dokter had het verhaal beluisterd over de verpleegster die niet wist wat ze er moest van denken. Hij verwijderde het verband, bekeek de wonde, reinigde die, en begon dan met allerlei materiaal daar in te prutsen. "Wa zitte daar allemaal te prutsen?" vroeg ik hem beleefd, waarop hij alleen grinnikte en Anny antwoordde: "Best dat je het niet weet !"
Ik kreeg te horen dat er onder het gat waar de verzworen talgklier zat, nog een verzworen talgklier zit...
We kregen een nieuwe soort behandeling voorgeschreven, en een nieuwe brief voor de verpleegster, die nog veertien dagen langer mag komen.
djudedju

Gisteren kwam Els, de andere verpleegster, die gedurende twee dagen de vertrouwd komt vervangen. Waar Rosy een dun frêle dingske is, is dat een heel vrouwmens, moest het een man zijn, een boom van een vent, maar het is een vrouw, helemaal zou koning Filip zeggen. Ze bekeek de wonde, zag de ontstoken klier zitten, en begon te duwen. "Je moet het zeggen als het pijn doet, hé!", hijgde ze tussen het gevecht met de klier door... Maar ik kan wel een en ander hebben, en ben opgevoed in een systeem van "Harde dokters maken zachte wonden" en "Liever de korte pijn dan de lange", dus liet ik ze maar duwen en wringen, en warempel, ze kreeg er een heel stuk uit. "We gaan stoppen voor vandaag" zei, morgen de rest... Weet je, ik geloof haar ! Het was of de klier er uit, of ik door het bed.

Veel pijn heb ik niet, alleen bij bewegen voel ik de wonde. Daar er een wonde is, is er geen druk van de verzwering. Maar ik kan er toch niet mee rond wandelen... dus nog geen rommelmarkten ?

Gisteravond zijn de pompiers ook langs gekomen, om het wespennest uit te roeien.  Eigenlijk jammer van die beestjes, maar ja, Anny (en Gwendolyn) is er wat allergisch aan, en Luc en Lieselotte zijn er heel erg allergisch aan, dus moeten wij hier zorgen dat het zo veilig mogelijk is. Eigenlijk is een wesp veeleer nuttig dan schadelijk, buiten zijn agressiviteit en het feit dat zijn steken zo pijnlijk zijn.

Eén van de pompiers bleek Materse roots te hebben ! Ik zag zijn naam en vroeg of hij familie was van... En ja, hij bleek tot de grote familie Darragas te behoren. Het was een kleinzoon van Felicien, die ik kende in de mutualiteit. Wat is de wereld klein. Binnenkort mag ik een factuur van 30 euro verwachten voor het uitroeien van het wespennest. Dat gebeurt met een contactgift, dus als de wespen het gift aanraken, dan gaan ze er niet alleen aan dood, maar ze dragen het ook het nest binnen, en doden daar de rest.
Normaliter zouden we dus nog een week wespen mogen zien, maar dan niet meer. Als ze er dan toch nog zijn, dan moeten ze de behandeling nog eens herhalen en kijken of ze het nest eventueel langs een andere kant kunnen "bewerken"...  Hopelijk moeten ze niet meer terug komen !

tot de volgende ?

maandag, augustus 17, 2015

zo maar samengeraapt

Gisteren met een beetje verbazing gekeken naar TV, waar ze toonden hoe het grote Anderlecht op zijn bakkes ging, knock-out gemept door het rijke Oostende van Coucke...

Als oud-Oostendenaar had ik een beetje binnenpretjes, als wat linkse democraat deed het me pijn te zien dat geld ook daar domineert.

Ach, ik maak er me niet druk om, Oostende is niet meer mijn stad, de beelden die ik zie tonen mij een vreemde stad, waar ik helemaal niet meer thuis kan komen. En voetbal is al helemaal mijn ding niet, dus...

Gisteren heb ik wat gediscussieerd met dat brave verpleegstertje dat dagelijks in mijn lies zit te koteren, en na dat gesprek ga ik straks terug naar de dokter. We (de verpleegster en ik zelf) vinden het niet normaal dat daar een harde bol van zo'n duivenei groot blijft zitten. Niet dat het pijn doet, maar het geneest niet, en dat gezwollen stuk blijft.

In de loop van de namiddag zou er dan weer een verpleegster komen, maar het zou een nieuwe zijn, de vorige werkte een ganse week, zaterdag en zondag inbegrepen... Benieuwd of het ook weer zo'n goeie is.

Eén ding is er leuk aan die verpleegster-bezoekjes ! Iedere keer gebruiken ze een nieuw instrumentarium, en telkens weer blijft dat liggen als afval. Onder meer  zit daar telkens een leuk en goed schaartje bij. Komt van pas bij het eindeloos geknutsel. Proper afwassen en dan nog eens in kokend water en dan zal het gebruik wel veilig zijn.

Ondertussen zitten wij, met die verzorging en met dat abces wel thuis te zitten. Geen rommelmarkt, geen wekelijks uitstapje naar de markten. Nee, lui op ons gat voor het scherm en tegen elkaar zitten zagen dat het weer niks is op TV, we lijken wel jonge mensen !

Om het toch een beetje leuk te maken, hebben we 's middags de BBQ aangemaakt, en eens een lekker stukje vlees gebakken. (Het heeft gesmaakt !)Maar tijdens het werk aan de BBQ ontdekte Anny dat er een wespennest zit onder of in het dak van de garage. Wij hadden al wel eens de vraag gesteld van waar de wespen kwamen in de garage...Nu weten we het.
Ik heb al gebeld met de brandweer, en ze komen vanavond al langs om het nest uit te roeien. De dame aan de telefoon verwittigde me wel dat de wespen dan nog niet meteen allemaal dood zijn, en dat we dus nog wel een tijdje zouden moeten oppassen. Ik minder, maar Anny reageert nogal allergisch op een wespensteek, dus voor haar wordt het wat meer oppassen.

Ik ga ook vriend Luc en mijn kleindochter moeten weg houden tot de wespen zowat verdwenen zijn, want die twee zijn heel, heel erg allergisch aan die beestjes, en een wespensteek kan voor hen dodelijk zijn.

De temperatuur buiten is zowat op de helft gevallen van vorige week. Het voelt fris aan, en na die warmte hoor je wel eens het woord "koud" gebruiken, ook al is het niet echt koud. Ik voel me tenminste kiplekker in mij t-shirt buiten en binnen. We laten de frisse lucht aan alle kanten het huis binnenstromen, om de warmte van de afgelopen weken wat kwijt te geraken. Ook de vissen in het aquarium zwemmen veel meer en makkelijker rond, nu het water op een wat "visselijker" temperatuur is terug gevallen...

Wij hebben onze Tacca weer in bloei gekregen. Een vreemde plant die we in het Nederlands Vleermuisbloem noemen. Ze bestaan in diverse kleuren, maar de onze is bijna zwart.





Geef toe, het is een bizarre plant.

Frederik komt hier binnen, met een gezicht als een zonnetje: Hij heeft een vast contract ! Gek genoeg begint hij zijn contract met een maand verlof ! De bakkerij waar hij werkt gaat over op de nieuwe generatie, en wordt helemaal heringericht... Dus is er momenteel geen werk, maar hij kreeg wel al zijn contract van onbepaalde duur ! Joepie, hij is zo gelukkig als maar kan ! Na die hele periode van werk zoeken eindelijk alles in orde !

tot de volgende ?



zondag, augustus 16, 2015

schadeloosstelling ?

Er roert weer wat bij de slachtoffers van Dutroux en co...
Het gaat over de schadeloosstelling voor het verlies van hun kinderen.
?

?

?

Hoe kun je nu het verlies van een kind, van een mensenleven, gaan schadeloosstellen?
Met welk bedrag zouden wij hier het verlies van onze zoon niet meer voelen?
Dat kan toch niet?
Ik vermoed dat het hier in feite nog steeds gaat over het geven van straf, het bekomen van wraak, om het iets properder te zeggen genoegdoening...
Hoeveel straf moet een Dutroux dan krijgen?
Per kind ? Of globaal ?

Wat is in zaken als deze rechtvaardig?
Ik vind dat de meest moeilijke vraag, met een nog veel moeilijker antwoord.
Op het eerste ogenblik, als je hoort dat de dader gepakt is, en wat hij die kinderen allemaal heeft aangedaan, dan brul je met de massa mee: "Ze moesten hem met zijn kloten aan de muur nagelen ! Ze moesten hem zelf in zijn kelder steken en laten verhongeren, ze moesten hem...
Maar dat is de eerste reactie.
Voor je gaat nadenken.
Wat hebben wij daar aan?
Welke waarborg geeft dat voor de toekomst?

Wij komen uit een opvoedingssysteem, waar je voor een fout gestraft wordt, waar je verantwoordelijk gesteld wordt, waar je boete moet doen.
Dat hoort bij opvoeding, men moet leren wat de juiste manier is, en bij fouten corrigeert men.
Eigenlijk trekken wij dat systeem door in de volwassenheid, en maken een systeem met boetes. Als je te rap rijdt met de auto, dan krijg je zo of zoveel boete.
Wij zetten rechtvaardigheid om in boete.
Dat lijkt een rechtvaardig systeem maar dat is het niet. Als een miljardair een boete krijgt van 100 euro, dan is dat niets, terwijl die 100 euro uit de beurs van een huismoeder, een hele hap is.
Ik geloof dat het in Finland is, dat men dit heeft proberen op te vangen, en daar is de boete een percentage van het inkomen.  Maar dat is alleen correct als alle inkomen gekend is, en mee berekend wordt.
Maar we blijven dus voort borduren op het idee van boete als straf of als corrigerende maatregel.

Dat lijkt me misschien goed bij kinderen, als een manier binnen de opvoeding, om hem of haar te helpen opgroeien tot een persoon die past in een maatschappij, maar het kan nooit een vervanging zijn van wat verloren of stuk is.
Als iemand mijn huis in brand steekt, dan kan men mij een ander, gelijkwaardig huis geven, maar dat is nog geen vervanging van het teloorgaan van alle souvenirs die aan en in dat huis waren. Geld vervangt dus niet alles. Niet alles is betaalbaar.
Een mensenleven is al helemaal niet betaalbaar, en niet in te schatten op zijn of haar waarde.

Daarom huiver ik ergens bij het woord schadeloosstelling...
Bij het verlies van mijn zoon is geen enkele vervanging mogelijk, zelfs niet de vervanging door een nieuwe zoon. Laat staan dat een som geld hem zou kunnen vervangen.
En straf ? Wraak ?
Geloof ik ook niet in.
Als men al iets zou moeten doen, dan is behandelen van de misdadiger misschien het enige wat iets kan brengen, wat een "waarborg" zou kunnen vormen om dergelijke daden te vermijden voor de toekomst. Levenslang opsluiten doet dit niet. Opsluiten is een straf, een geneesmiddel.
En vervangen, schadeloosstellen, dat is toch onmogelijk.

tot de volgende ?

zaterdag, augustus 15, 2015

15 oogst

Het feest van "Onze Lieve Vrouw ten hemel opneming"...
In de evangelies is Maria een figuur die niet zo vaak ten tonele komt. Heel wat van de dogma's en verhalen komen niet uit het evangelie, maar zijn dus zaken die achteraf er bij zijn gekomen en soms zelfs tot dogma verheven werden.

Maria vult zowat de nood aan een moedergodin... De meeste oude religies kenden zo'n figuur, en het was niet makkelijk voor de nieuwe gelovigen om die vertrouwde moederfiguur plots te vergeten, aan de kant te schuiven.
Ik vermoed dan ook dat het de jonge kerk was, die Maria naar voor schoof, veel sterker dan in het evangelie, om aldus op zijn minst gedeeltelijk, de moedergodin te vervangen. Wellicht is de devotie steeds sterker geworden, en heeft men steeds meer plaats ingeruimd voor Maria.

Met God praat men niet zo handig, met moeder wel...

En als je kijkt bij de grote groep katholieken, dan kun je zien dat dit nog steeds zo is. De verering van Maria lijkt haast belangrijker dan de verering van God zelf. Natuurlijk ontkennen ze dat, maar de volksdevotie bewijst het tegendeel.

Als godsdienst zo ver gaat bij de mens, dat de mens zich richt tot God in een gesprek (bidden), en gaat dit veel makkelijker bij de moederfiguur dan bij die enorme grote afstandelijke figuur. Spreken tot een almacht of tot een moederlijke vrouw? De keuze ligt voor de hand, en is meteen een van de twistpunten tussen protestanten en katholieken.

Ik heb het altijd een beetje moeilijk gevonden om dogma's te aanvaarden. Het is zo'n beetje: "Ha, ij gelooft niet wat ik u vertel? Wel, dan ga ik het u verplichten, zo niet gaat ge naar de hel..."
En ik zou ik niet zijn, als ik me niet met heel mijn dik lijf verzet tegen dwang.
Het zou voor mij veel makkelijker zijn het allemaal aan te nemen en voor waar te aanvaarden als men het niet verplichtte ! Als men het gewoon als een andere mogelijkheid gaf, een makkelijker ingang naar het geloven.

Ik heb ondertussen al zoveel gelezen en nagedacht over het geloof, dat het steeds moeilijker is geworden om zo maar alles te slikken en te aanvaarden. Er zijn door diverse sekten (Laat mij nu eens alle religies gewoon in dat zelfde hoekje op een hoopje gooien), zoveel dingen verteld die elkaar tegenspreken, allemaal gebaseerd op dezelfde teksten of soms op één vertaling, dat ik op een gegeven ogenblik besloten heb al die zaken te vergeten, en er mijn gedacht voor in de plaats te zetten. Ja dus, ik ben gelovig, nee je kunt me niet in één hokje onderbrengen.

(Ik heb zo het gekke gevoel dat theologie iets is, wat is uitgevonden door en voor twijfelaars...)

Op het kerkhof hangt momenteel een briefje dat, als wij niet opnieuw gaan betalen, de concessie verloopt, en dat de as van onze Koen zal verwijderd worden... Ik ga dus maar eens naar het stadhuis gaan, en de concessie verlengen, niet voor mezelf, want voor mij is daar alleen as, maar voor de kinderen en voor Anny, die wel de link leggen tussen de as en Koen.
Het mag gek klinken, maar voor mij houd dit ook verband met Maria Ten Hemel Opneming... Wat kan mij de as, het stoffelijk overschot schelen. Ook niet van Maria. Voor mij telt wat in mijn hart, in mijn hoofd rest, en wat ik hoop, wat ik probeer te geloven. (Wie het zeker weet moet niet geloven, die weet. Geloven houdt dus steeds Hoop in)

--------------------

Gisteren heeft de verpleegster weer met al haar macht zitten duwen op wat rest van het abces... Ik begin me af te vragen of ik weer niet anders reageer dan de rest van de mensheid... Ik word wakker en zenuwachtig van morfine, slaapmiddelen jagen me de kast op van de zenuwen... Misschien zorgt die wiek wel voor verder ontsteken in plaats van te werken als zuiverend ?
Ik ga het haar vanmiddag toch maar eens vragen.
Het abces lijkt immers niet meer te evolueren...
En ik kan daar toch niet blijven mee rond lopen?
Veel pijn heb ik niet, buiten bij bepaalde bewegingen.
Maar het verhindert ons wel om normaal te functioneren !

tommetoch...

tot de volgende ?

Oh ja, voor ik het vergeet, voor wie het telt: een Gelukkige Moederdag !

vrijdag, augustus 14, 2015

onweer

Onmogelijk: niet mogelijk
onbekwaam: niet bekwaam
onterecht: niet terecht
ONWEER: heel slecht weer !!!
Er zit iets onlogisch (niet logisch) aan het woord.

Maar hoe dan ook, gisterenavond heeft het ferm gedonderd, gebliksemd en water gegoten ! Al heb ik de indruk, als ik de berichten hoor en lees, dat we hier boven op onze berg waar aan het ergste zijn ontsnapt ! Toch is er in dat dik uur zo'n 16 liter water per vierkante meter gevallen ! Wij hebben geen hagelstenen gehad (toch niets gehoord of gezien), en al was er felle wind, zo heel erg was het nu ook weer niet.
Kortom: wij zijn aan het ergste ontsnapt ! Leve onze berg.

Misschien denk je: Hij is daar weer met zijn "berg"... Maar ik heb er al dikwijls op gelet, dat die heuvel op een of andere manier invloed heeft op het weer. We hebben hier ook bijna altijd een temperatuurverschil van zo'n 1.5 graden Celsius ten opzichte van Oudenaarde. Als het hier mistig is, dan is het in veel gevallen niet mistig in Oudenaarde (of omgekeerd). Ook de sneeuwval verschilt nog al dikwijls beduidend. Gewoonlijk hebben wij hier meer wind, meer sneeuw (al komt dat wellicht door het feit dat we hier holle wegen hebben, die ook nog eens dicht waaien), en meestal ontsnappen we aan het ergste van het onweer. (Maar als het onweer toch eens hier komt, dan hebben we er "goed" van).

In Ronse, dat in de vallei ligt, zou er wel veel overlast zijn geweest. Vanavond gaan we dat kunnen bekijken op AVS... een soortement uitgesteld ramptoerisme.

Gisteren heeft de verpleegster nog wat harde brokken uit het abces weten te duwen, maar er zit nog steeds een gezwel van zo'n drie à vier centimeter, dus is er nog geen sprake van genezen. Ik begin te vrezen dat zij gelijk zal krijgen, en dat 10 dagen behandeling niet genoeg zal zijn ! De pijn is niet erg meer. Als ik zit of lig, dan voel ik het eigenlijk amper. Als ik sta, dan voel ik wat druk. De pijn is er  bij bewegen, of vooral -behoorlijk scherp !- als ik na een tijdje, verander van houding.
Blijkbaar doet het ook pijn als ik op die kant slaap, want iedere morgen word ik wakker van het feit dat mijn arm en been aan de tegenovergestelde kant beginnen te tintelen en zinderen. Ik ben nu zo'n twee uur op, en mijn kleine vinger heeft nog steeds dat tintelend gevoel (we noemen dit "slapen").
Ook deze nacht weer een andere pyjama mogen aantrekken. Ik heb een hekel aan antibiotica !
Iedere nacht ben ik drijfnat van het nachtelijke zweten !

Dus zullen we dit weekend ook niet kunnen rommelmarkten... Ik kan nog steeds niet alle turnoefeningen doen, die ik normaliter alle dagen doe. Ik ben wel alweer (kalmpjes) bezig met prutsen aan een en ander, onder meer het zoeken naar nieuwe ideeën voor crea. De eerste dagen, toen het gezwel nog zo erg was, en de druk zo hoog, kon ik niets doen. Eén van de dingen die ik momenteel ook niet kan, is het dagelijkse opmaken van het bed. Dus wordt Anny weer belast met veel meer dan eigenlijk goed is voor haar rug. We moeten ons maar beredderen zoals we kunnen.

Gisteren kreeg ik ook een mailtje van een vriend, met heel slecht nieuws. Zijn vrouw had al eens kanker, en nu is er opnieuw kanker vastgesteld. Normaliter zou ze gisteren geopereerd worden. Ik hoop op positief nieuws. In ieder geval horen zij nu ook bij al die mensen en al die zaken waar ik 's avonds in bed lig op te denken voor het slapen gaan, en hopen dat alles in orde komt.

Tot de volgende ?






donderdag, augustus 13, 2015

Héél geruststellend

Tihange 3 is stilgelegd.
We weten niet waarom.
Dat "we weten niet waarom" is zowat de teneur van het radiobericht die ik vanmorgen om 7 uur hoorde...

En dan gaven ze een kleine opsomming van vorige pannes. Van dit jaar.

Tihange is een kerncentrale.
En kerncentrales zijn dingen die we heel goed kennen sinds Tjernobyl en Fukushima...
Gevaarlijke dingen.
Dingen waarvan we ondertussen weten dat we de officiële verklaringen helemaal niet mogen geloven. Wijlen Armand Pien, begon zowat iedere spreekbeurt na zijn oppensioenstelling met een verontschuldiging over het feit dat hij bij de ramp in Tjernobyl heel het land in opdracht moest voorliegen.
Als je nu in Duitsland een everzwijn neerschiet, dan mag je die niet opeten, de radioactiviteit is te hoog. Ten gevolge van Tjernobyl.
Duitsland is een buurland.
Volgens onze regering stopte de radioactieve neerslag netjes aan onze grens.

Als ze ons nu zeggen dat de reden van het plotse stilleggen van een kerncentrale niet gekend is, wat denk jij dan? Ik ook, ik denk dan ook aan alle mogelijke scenario's, de slechtste het eerst.

Maar ja, we hebben gelukkig heel goede en wijze politici in ons land, die van uit hun studies matjesvlechten bij Zuster Creativa, weten dat het perfect veilig is om de kerncentrales in ons land steeds langer te laten werken, ook al zijn ze eigenlijk al lang afgeschreven, onveilig en vertonen ze allerlei mankementen.

Dus zitten wij hier heel gerust te zijn.


We kunnen in geval van nood bij de apotheek gratis pillen krijgen uit de restjes van de ramp bij  Sellafield...

Gisteren is de verpleegster er in geslaagd om de kern van het kwaad uit mijn abces te halen. Ik heb haar verteld dat eerst die harde bal talg uit het abces moest geraken, vooraleer er sprake kon zijn van genezen, en dat ze moest proberen die kern er uit te krijgen. Het brave mensje heeft dan geduwd en gezocht in de wonde tot ze het onding zag, en heeft het er met een pincet kunnen uithalen. "Doet het niet te veel pijn?" "Nee nee, trouwens ik heb liever de korte pijn dan de lange !" 
Ik vertelde haar over ons moeder, die als adagio had "Harde dokters maken zachte wonden", en dus altijd met de grove middelen te werk ging. Je moet het maar eens vragen aan mijn jongste zus, die weet dat héél goed ! (Lieve was eens op haar knie gevallen in een aswegel. De as zat in haar knie, en ons moeder dacht dat het beste middel zou zijn: het uitschuren met een borstel... Lieve heeft nu nog steeds as in haar knie...)

Ik denk (hoop) dat ik nu binnen een paar dagen wel van dat abces zal af zijn. Maar helaas nog niet van de antibiotica... Deze nacht heb ik weer een nieuwe pyjama mogen aantrekken, ik lag weer nat van het nachtelijk zweten in bed. 

De pijn die ik nu nog voel in mijn lies, heeft naar mijn gevoel meer te maken met de wond dan met het abces. Ik ben benieuwd wat de toestand echt zal zijn deze namiddag, als de verpleegster de wiek verwijdert...

Tot de volgende ?

woensdag, augustus 12, 2015

Maar 10 dagen ?

Gisteren is voor het eerst de verpleegster langs gekomen om mijn wonde/zweer/abces te verzorgen. Toen ze het verband had weggenomen, de boel eens bekeken en betast had, vroeg ze " En de dokter heeft maar 10 dagen verzorging voorgeschreven? Dat zal wel wat weinig zijn !"
Nadien verklaarde ze dat ze dit inschatte op basis van het "harde" gedeelte van het abces...
Niet dat ik daar meer mee weet, buiten het feit dat ze me wellicht nog wat langer gaan komen kietelen.
De pijn valt mee. De meeste pijn is er op momenten dat je van houding verandert, van zitten in staan, of van liggen in zitten. Dat komt omdat je dan de druk op dat boeltje verlegt. Dan doet het enkele tellen snijdend pijn. Dezelfde pijn bijna die de verpleegster veroorzaakt als ze gaat koteren in de wonde, en als ze de nieuwe wiek in de wonde duwt. Het uitduwen van de etter is een andere pijn, en is niet snijdend, eerder dof.

Maar wellicht zit ik dus nog een tijdje met dat ding opgezadeld. Het meest ambetante is de plaats waar dit onding zit, vlak in de lies, een lichaamsplooi die verschrikkelijk vaak beweegt bij al wat je doet.

Maar ik ben al in zoverre weer beter, dat ik al weer aan het prutsen ben, heel voorzichtig, en aan kleine dingen die geen beweging vergen. Gisteren heb ik de haarspeld van Lieselotte, mijn kleindochter, op haar verzoek versierd met een hagedis. Ze had gevraagd om een hagedis in het hout te branden (pyrografie), maar toen ik het zag, heb ik dat haar uit het hoofd gepraat, het hout was behoorlijk donker, en dus zou je het brandwerk niet echt kunnen doen uitkomen. Ik raadde haar aan het er in witte verf op te schilderen... Maar ook dat liet ze liever door opa doen. Ik ga er straks nog een laagje vernis op zetten, en eigenlijk mag ze het dan vanavond al komen halen... Het is mooi geworden. Misschien ga ik deze middag eens proberen van een oude vork een olifant te maken (een hangertje )... Maar misschien zal dit nog niet lukken, want daarvoor moet ik de vork wel helemaal recht krijgen. (En dat vergt kracht, en spieren gebruiken loopt door tot in je lies, probeer het maar eens !)

Deze morgen heb ik wel alweer wat geturnd, niet alle bewegingen die ik normaal doe, maar toch al een deeltje... Mijn rug voelt ook al weer wat beter. En vannacht heb ik wat meer geslapen, alleen mocht ik midden in de nacht opstaan om mijn pyjama uit te trekken me af te drogen en een nieuwe en verse pyjama aan te trekken... Ik denk dat dit nachtelijke zweten komt van de antibiotica die ik nu moet slikken.

Heb je het gelezen/gehoord dat het BIVV zal ijveren voor een eenvoudiger en klare verkeerswetgeving ? Het zal - helaas voor de mensen van BIVV - wel bij deze wens blijven ! In ons landje wensen de juristen precies die overmaat aan tekst en onduidelijkheden en dubbelzinnigheden, want dit creëert de levensruimte voor een massa advocaten, die oeverloos kunnen bewijzen, tegenspreken en weerleggen, allemaal met dezelfde tekst. Advocaten zijn juristen. Heb jij in ons landje al ooit geweten dat buiten de houtvester er iemand de tak afzaagde waar hij opzit?
Bovendien moet zo'n aanpassing ook nog eens door het parlement... En heb je daar al eens gekeken hoeveel advocaten daar zitten???
BIVV, droom lekker verder...

Ook met verbijstering gelezen, hoe in Dubai een jonge vrouw verdronken is omdat de echtgenoot de redders verbood haar aan te raken?
Het heeft weer eens met religie te maken... Een vrouw mag niet aangeraakt worden door een andere man dan de hare.
Ik schrijf opzettelijk religie, en zie dat als iets heel anders dan een Geloof.
Religie is het veelvoud aan rgeltjes en interpretaties die opgelegd worden door de religieuze organisatie, door mensen dus, en dat betekent veelal door ... MACHTbeluste kereltjes, die het geloof misbruiken om te heersen over anderen.

Ach, ik kan me soms zo heel erg kwaad maken op al die zaken die zo duidelijk onjuist, onrechtvaardig zijn... Neem nu ook al die heisa over het al dan niet verdoofd slachten... Ik heb daar al eerder over geschreven, en mijn standpunt is nog steeds hetzelfde. Zolang we vlees (vis en dergelijke daar ook bij nemen) willen eten, gaan we dieren moeten doden. Dit is voor een normaal mens geen prettige opdracht. Dus doe je dat zo pijnloos mogelijk voor het dier. Of dit met een verdovend middel moet gebeuren is een andere discussie. Als kind maakte ik nu en dan het slachten mee van een varken. De boer gaf het varken met een flinke moker een klap op de hersenpan, zodat het beest bewusteloos was. Toen ik zelf konijnen moest dood doen, gaf ik ze een ferme klap met de zijkant van mijn hand, juist onder de oren, en de konijnen waren in een klap dood, nog voor je ze de keel afsneed. En, Tiens, als we palingen vingen, dan sneden we met een mes, een ferme snede onderaan in de verdikking die je ziet net onder de kop. Op die manier snij je de hersenstam door, en is alle pijn en gevoel afgesneden.
Ik heb mijn kinderen geleerd hoe ze een kip, een konijn moesten dooddoen en kuisen... "Pa, ik doe dat niet graag!" "Zoon, het zou me verschrikkelijk spijten mocht je dat wel graag doen!"... Op die manier heb ik ze mede bewust gemaakt van het doden van de dieren die we straks op ons bord krijgen. Ik ben iemand die graag een stukje vlees/vis eet, maar ik blijf me bewust van het feit dat de dieren daarvoor moeten sterven.
Het is iets wat bij onze natuur hoort, we zijn omnivoren, dus eten we ook vlees, het hoort bij ons natuurlijke dieet. Maar we eten nu veel meer vlees dan ooit tevoren ! Gewoon omdat we het binnen ons bereik hebben, en omdat velen er nooit bij stilstaan dat men de dieren daarvoor moest doden.
Dat is een nieuw fenomeen! Als kind hadden wij veel minder vlees aan tafel dan nu. Wij hadden er het geld niet voor.
Ik ben er ook van overtuigd dat we eerbied voor het leven moeten hebben. Ik voel me in deze verwant met de Indianen, die bij ieder gedood dier de Manitou dankten en het dier om vergiffenis vroegen.

Ik weet dat we ook kunnen leven zonder dierlijke producten, maar ik ben een echte omnivoor, en ik hou van dat stukje vlees. Maar niet zonder eerbied voor het leven, voor het dier en tegen het onnodige lijden.
Ik kan me wel een God inbeelden, die regels oplegt over de meest pijnloze manier van doden, maar kan me echt niet voorstellen dat Hij (Zij?) het eist dat we het doen in een bepaalde richting of als offer aan Hem (Haar)... Uiteindelijk doden we dan de schepsels van die God !

En vergeet niet, dat in veel gevallen het leven dat we die "slachtdieren" (Het woord alleen al) geven, véél erger is dan de dood ! Kippen en varkens moeten de korte tijd van het hen toegemeten leven doorbrengen op een mini-ruimte, op een manier die je zelfs een Dutroux niet zoudt toewensen...

Tot de volgende ?

dinsdag, augustus 11, 2015

Talgklier

In de huid zit een mechanisme om de huid te smeren. Dat zijn de talgklieren. Een tof systeem... als het normaal werkt.
Bij mij dus niet. Een talgklier sloeg op hol en een ontsteking was het gevolg. Het gevolg van die ontsteking was een abces van bijna een kippenei groot.

Toen de dokter gisteren kwam, keek hij heel bedenkelijk naar dat abces. Hij ging terug naar zijn auto en kwam terug met zijn gereedschapskoffer... Gereedschap om te snijden, te peuteren, te koteren en wat weet ik nog allemaal.

Ik heb een goede tandarts ! Mijn tanden, die voor grote gedeelten bestaan uit plombering, zijn niet in stukken gesprongen, mijn kaakspieren zijn niet verkrampt gebleven, maar ik denk dat ik dichtbij al die rampzaligheden aanzat...

Wat de dokter allemaal heeft uitgestoken kan ik je niet vertellen, want ik kon het niet zien vanuit mijn liggende positie. Al wat ik zag, was het achterwerk van de dokter, die haast naast mijn hoofd stond, en voorovergebogen aan dat abces in mijn lies stond te prutsen.

Ik dacht een moment aan het tandartsenmopje... Bij mijn tandarts ligt een boekje met allemaal cartoons over tandartsen. Op een ervan zie je een man in de stoel liggen, terwijl hij stevig de edele onderdelen van de tandarts vast heeft... "Kijk, mijnheer de dentist, we gaan goed overeen komen hé, we gaan elkaar geen pijn doen..."

Maar je kunt echt niet aan mopjes denken als ze bezig zijn met in je te snijden, te koteren, en te duwen om de etter te verwijderen. Nu en dan zag ik dat hij van instrument veranderde, maar er was geen verschil in de pijn te voelen. Van het moment dat hij dat in die wonde kwam, met wat dan ook, voor welke beweging dan ook, de pijn was snijdend. Het duwen aan het abces was een andere, maar niet mindere pijn.

Op het einde nam hij een flesje isobetadine, goot daar een beetje van in een potje, knipte een stuk van een smal lintje af, doopte dat in de ontsmettingsvloeistof, nam het vast met een pincet, en begon het lintje in de wonde te duwen... " Je moet de thuisverpleging laten komen, want ze moeten dat nog een dag of tien blijven doen !" Leuk. Het is heel aangenaam als ze zo'n vod in een wonde duwen, en wellicht zal het even leuk zijn als ze deze vod er uit zullen trekken... djudedju. Moeder, wat doen ze allemaal met je zoon?

Eén ding moet gezegd: toen de dokter alles verbonden had, was die drukkende spannende pijn voor een groot deel weg. Als ik nu eenmaal in een bepaalde houding zit, is het uit te houden. Alleen het bewegen is nog steeds niet te doen. Eenmaal ik recht ben, kan ik nu al voorzichtig wat rondstappen zonder te veel pijn te hebben.

Deze namiddag komt de thuisverpleegster voor de eerste keer die wiek uit halen, en een nieuwe wiek in stoppen. Ik hoop dat het een voorzichtig mensje is, dat heel zachtjes te werk gaat... Ik heb echt geen pijn meer nodig. Ik heb er al genoeg, want  door het feit dat ik nu niet kan turnen en dat ik scheef en schots zit en lig, om de pijn in de wonde zo klein mogelijk te maken, zit ik nu weer met verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Het kan niet op.

Tot de volgende ?

maandag, augustus 10, 2015

zweer

Ik heb in mijn lies een abces, een zweer van bijna een kippenei groot, en verrek van de pijn. Ik heb zonet de dokter opgebeld dat hij dat rotding moet komen opensnijden, zodat het vuil en de drukkende pijn er uit kan.

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets heb, en ik weet dat dit de enige oplossing is om van de pijn af te raken in een korte tijd. Het is wel pijnlijk als ze het insnijden, want ze kunnen dat blijkbaar niet verdoven. Maar liever de korte pijn dan...

Zaterdag zijn we nog naar de rommelmarkt kunnen gaan, dan zat de zweer er al, maar er was nog haast geen echte pijn. Gisteren ben ik thuis gebleven, krimpend van het zeer, en deze morgen was ik al weer heel vroeg wakker van de pijn. Ik heb bijna niet geslapen in 2 dagen, en weet niet meer welke houding ik moet aannemen om de pijn te verdragen, want door dat gedrag heb ik nu natuurlijk ook weer veel pijn in mijn rug en benen.

Bijkomend probleem is dat je in je lies haast geen verband kunt aanbrengen. Maar daar ik al eerder met dit probleem heb gezeten, heb ik er ook een "oplossing" voor gevonden. Ik neem een maandverband van mijn vrouw, en leg dit in mijn onderbroek. Klinkt misschien ridicuul, maar het werkt, en daar gaat het om.

Ik ga stoppen... ik heb echt voor niets goesting.

tot de volgende, in betere tijden !

vrijdag, augustus 07, 2015

mijn parkeerkaart

Ik heb al wellicht zo'n kleine 20 jaar een parkeerkaart, omdat ik slecht te been ben. Voor mij zou de parkeerkaart gerust iets anders ingevuld mogen worden. Ik zou het heel logisch vinden dat voor mensen in mijn toestand, de kaart recht gaf op dubbele of driedubbele tijd.
Ik maak dit iets duidelijker: je moet je parkeergeld betalen in functie van de tijd dat je ergens zult staan. Voor mij zou de kaart zo mogen zijn, dat ik dubbel zo lang mag staan voor hetzelfde geld, omdat ik nu eenmaal genoodzaakt ben traag te stappen. Ik kan niet vlug meer uit de voeten.
Voor andere mensen is de kaart zoals hij is helemaal goed, er zijn immers mensen die haast niet meer uit de voeten kunnen, of die met rolstoel en dergelijke attributen opgezadeld zitten. Ik wil gewoon maar zeggen, ik heb mijn kaart eerder nodig omwille van het feit dat ik veel meer tijd nodig heb dan een ander om een verplaatsing te voet te doen (bv winkelen). Ik kan me nog heel wat mensen voorstellen die eigenlijk eerder een tijdsprobleem hebben dan wel een echt verplaatsingsprobleem. Op mijn slechtste dagen heb ik wel degelijk ook een verplaatsingsprobleem, dan kan ik haast helemaal niet meer uit de voeten.

Er zijn in België 571.056 parkeerkaarten ... Maar er zouden 200.000 kaarten eigenlijk van overledenen zijn. Ik betwijfel dit getal. Ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen de kaart niet hebben teruggestuurd, maar gewoon hebben vernietigd. Maar er word inderdaad heel wat misbruik gemaakt van de parkeerkaart !

We hebben al allemaal wel eens een jonge mens, uit zijn sportieve wagen zien springen en elegant weg zien huppelen, terwijl hij met een parkeerkaart als invalide in de wagen heeft liggen. Ho ! Niet te vlug oordelen, er zijn ziekten die niet voortdurend belemmerend werken, en waar de zieke op zijn goede ogenblikken inderdaad ogenschijnlijk gezond is, maar je kunt best gelijk hebben, en de kans is groot dat daar inderdaad een kaart ligt in de wagen die of een vervalsing of een kaart van een overledene is.

Ik vind dat erg.
Vroeger gaf de vereniging van gehandicapten een kaartje uit, die je onder de ruitenwisser van de wagen die zonder kaart parkeerde op een invalidenstandplaats kon schuiven. Daarop stond dan de vriendelijke vraag of betrokkene ook de invaliditeit bij deze parkeerplaats wou krijgen?
En toch is voor mij het staan -zonder parkeerkaart- op een standplaats voor invaliden soms te pruimen. Ik zag ooit uit zo'n wagen een man stappen met een gebroken been en arm... Die kon op dat moment veel minder uit de voeten dan ik. Maar voor dergelijke mensen is de kaart niet voorzien, omdat het slechts gaat over een tijdelijke toestand.

Ik wil maar zeggen, de kaart lost niet alles op, en het misbruik is niet altijd echt misbruik. Natuurlijk kan de politie die controleert daar niet staan wachten bij de wagen, om te zien of het soms iemand betreft die tijdelijk getroffen is door een handicap...

Maar als het duidelijk iemand is die helemaal niet mankeert, en die gewoon die plaats inpikt omdat het dichter bij de ingang van de winkel is, dan ben ik ook kwaad. Die plaatsen zijn er voor mensen die minder mobiel zijn, niet voor luie mensen.

Maar ja, het is allemaal zo menselijk hé... Vroeger, voor ik ziek werd, waren mijn vrouw en ik, fervente wandelaars, en we waren lid van een wandelclub (Dwars door Brakel). We reden naar heel wat wandeltochten, en stapten er dan gewoonlijk de dertig of veertig kilometer, soms zelfs de vijftig. Welnu, je moet echt eens gaan kijken naar zo'n wandeltocht ! De mensen gaan er heen om kilometers te gaan stappen (gewoonlijk is er een keuze tussen 6, 12, 20, 30 en soms nog grotere afstanden). Ze komen veelal toe met de wagen, en doen er dan alles aan om toch maar zo dicht mogelijk bij de inschrijving te kunnen staan... Wat de logica daarvan is, is mij een raadsel ! Maar blijkbaar is de reflex om zo dicht mogelijk bij het doel te gaan staan sterker dan de logica van: "Ik ga daar heen om te voet te gaan, te gaan stappen..."
Bizar.

Om zo'n parkeert te krijgen, moet je een medische controle ondergaan, dus de kans dat je een kaart krijgt zonder dat er feitelijke redenen zijn, is héél klein... Maar zoals gezegd, voor mij zou men gerust ook gebruik mogen maken van tijdelijke kaarten. Aan veel winkels zie je nu parkeerplaatsen voor zwangere dames, dat is ook een tijdelijk iets. Dat zwanger zijn is meestal zo zichtbaar, en voor het zichtbaar is vormt het gewoonlijk geen reden om wat stappen te gaan sparen. Maar voor iemand die door een tijdelijke ziekte is getroffen, die minder mobiel maakt, daar zou ook iets voor moeten bestaan. Een kaart met een duidelijk afwijkende kleur en heel duidelijk begin en einddatum van de ongeschiktheid.

Misschien om eens over na te denken?

tot de volgende ?

donderdag, augustus 06, 2015

Visserke vis

Gisteren zijn we (Bart, mijn zoon, Ewoud, mijn kleinzoon en ik) gaan vissen. Van 12 uur in de middag tot ongeveer 17 uur...

Er was stralend weer, met een beetje wind, die echter (door de bomen) het water amper beroerde. Het water was zeer blond (bloei), en de bliek beet maar bij mondjesmaat. Ik heb er een stuk of dertig gevangen, Bart maar een twintigtal en Ewoud zat daar wellicht ergens tussen in.

Maar ik had ook een karperlijn gelegd (met een werphengel), en ik heb maar liefst 8 karpers gevangen, waarvan twee exemplaren van  respectievelijk 6.5 kg en 6.250 kg... Ik weet het zo precies, omdat we deze gewogen hebben !


Zoals je kunt zien, was er een boerenkarper (bovenaan) en een spiegelkarper (eigenlijk is het bijna een lederkarper, hij heeft maar enkele schubben !) bij die twee zware exemplaren ! 

Misschien vraag je je nu af, of dat wel mogelijk en doenbaar was voor mijn rug, maar er is een immens verschil tussen karpers vangen met een karperlijn of met een blieklijntje. Met een blieklijntje kun je meer dan een halfuur over en weer lopen om de vis zo uit te putten dat je hem kunt scheppen, met een echte karperlijn draai je de molen op en dwing je de vis nader. Je moet wel stevig vasthouden, en ook het opdraaien van de molen gaat stug, maar in enkele minuten is het leed geleden... Op die manier is "karperen" geen overdreven zwaar werk !

Maar het is wel heerlijk vissen !

Bart had gelukkig er op gedacht om zonnecrème mee te brengen, zodat deze keer mijn knieën niet bloedrood staan. 

Het was een heerlijke namiddag ! 

Leuk is ook dat Bart met zijn GSM iedere keer foto's nam, zo blijft de herinnering bewaard. Als ik met Anny ga, dan is dat niet het geval. 

Wat bijzonder was, is dat ik ook een graskarper heb gevangen. Daar zitten er heel weinig van op de vijver. 

Zoals je kunt zien is deze karper veel minder zwaar gebouwd, heeft een smaller lijf en toont langer in verhouding.

Deze morgen ben ik al naar de kapster geweest, Anny zit daar nog. Straks belt de kapster me op, als ik Anny kan gaan ophalen. Dus zit ik hier alleen, in een stil huis (dju, de radio speelt nog niet !)

We zitten weer in volle zomer, prachtig weer, maar warm, ik moet weer maatregelen nemen om de temperatuur binnenshuis leefbaar te houden. Vooral voor mijn aquarium is dat van belang. Als de temperatuur stijgt, daalt het zuurstofgehalte ! En mijn tweede zorgenkind is de slaapkamer: ik haat het in een warm bed te kruipen in een warme kamer !

Ik ga stoppen...

Tot de volgende ?

woensdag, augustus 05, 2015

Jebro

De houding van de katholieke kerk tegenover aliens doet me een beetje glimlachen... of is het grimlachen? Het kan niet dat er nog ergens een Jezus zou geweest zijn, maar er is niets tegen het dopen van aliens...

Als er ergens anders leven is, en die hebben ook een soort dat verstand heeft ontwikkeld, dan is de kans groot dat ook zij begonnen zijn met de vraagtekens in te vullen met een godsbeeld. Wellicht hebben ze ook voor zichzelf een scheppingsverhaal bedacht, en wellicht hebben zij ook profeten gehad, en wellicht verwachten ook zij ooit "Het Koninkrijk der Hemelen", het rijk van God op aarde...
Dat zijn immers kenmerken van haast alle godsdiensten die we kennen, dus de kans lijkt groot dat wie denkt op de manier die wij denken noemen, ook denkt op dezelfde wijze.

Maar er zijn andere opties...
Misschien namen zij wel een goede start, en aten niet van de appel... en was er geen zondeval, en leven zij nog steeds in het Alien-paradijs ?
Of misschien hebben zij wel op het cruciale moment gekozen voor de goede in plaats van luidkeels Barabas te roepen?
En is de geestelijke "broer" van Jezus (vandaar de titel Jebro) er in geslaagd zijn missie op een leuke manier te beëindigen... en hebben zij een wereld vol vrede en vreugde... (En om de moslim plezier te doen: dan was er ook geen bijkomende profeet meer nodig !)

Of misschien heerst op die wereld wel het kwaad, net zoals hier.
En moeten mensen voortdurend kampen tegen het kwaad en de onwil.

Maar de houding van de kerk lijkt me op zijn minst "onvoorzichtig", en opnieuw helemaal doordrongen van het idee dat wij hier, mensjes van de Aarde, het elitaire deel zijn van dat onmetelijke heelal... Was Galileo nog niet genoeg om hen te genezen van dergelijke fouten?

Wat zijn wij ?
Op stoffelijk gebied een samenraapsel van atomen, en atomen zijn voor meer dan 70 % niets, en voor de rest kleine deeltjes die om elkaar heen draaien. Het mag eigenlijk een wonder heten dat we niet doorheen onszelf kunnen kijken, maar we zijn zo onvolmaakt dat we het niets niet kunnen zien zonder gebruik te maken van kostbare machines. (En als ik het "normale" beeld goed wil zien, dan moet ik ook een bril opzetten!)

Op kosmisch vlak is onze aarde slechts een niemendalletje, en kunnen we niet anders dan als bewoners van dat stofje concluderen dat wij nog minder dan niets zijn...maar met een enorm ego !
Misschien slagen we er ooit nog in, om als soort een andere soort te bereiken, of bereiken zij ons. En heel misschien lijken ze wel wat op ons (Er bestaat een wetenschappelijke theorie die zegt dat het leven komt van "kosmisch zaad". De vondst van bepaalde "kiemen van leven" op de komeet die men nu aan het onderzoeken is, wijst ook in die richting !) . Er is dus een reële kans dat zowat al het leven in de kosmos van dezelfde origine is, en dat we effectief op elkaar lijken...

Maar vooral dan is de kans heel groot dat ook de ontwikkeling min of meer gelijkenissen vertoont, en dat het idee God universeel is. In plaats van die kans open te laten sluit de kerk de deur. Gek.
Lijkt het idee dat wij de enige uitverkorenen zijn dan belangrijker dan het idee van een werkelijke almachtige god die universeel is?

Weet je, ergens hoop ik het nog echt mee te maken dat we in contact komen met aliens... en dat die echt humanoïde zijn... en dat ze een godsdienst hebben... Lijkt me leuk, dan kunnen we misschien ooit komen tot een universele godsdienst, gebaseerd op werkelijke feiten... Of zou het ook daar een geloof zijn in zaken die ze pas zullen zien als ze overleden zijn. (Is het overlijden voor hen hetzelfde als voor ons?)

Momenteel heb ik een kosmos van vrijheid om te fantaseren... Heerlijk !

tot de volgende ?