dinsdag, juni 30, 2015

Warm

We zitten in een hittegolf... Temperaturen die naar of zelfs over de dertig graden Celsius gaan. Voor ons land en dus voor ons, is dat echt héél warm weer.
Als je in het zuiden zit, dan heb je veel meer kans op dergelijke temperaturen, maar gek genoeg lijkt het daar makkelijker te verdragen dan hier. Ik hoorde ooit zeggen dat dit te maken had met het feit dat bij ons de lucht vochtiger is (zeeklimaat (Ik schreef ooit op een bord: Wij hebben hier een echt zeekklimaat - maar de leraar kon er niet mee lachen...)).

In ons huis is de temperatuur verdraaglijk ! We schermen alle zon af met rolluiken en/of zonnewering, houden in de warme uren alles potdicht zodat er geen of amper warme lucht binnen krijgen in huis, en zodra het buiten weer wat frisser wordt dan in huis, zetten we zoveel mogelijk ramen open. Dan komt de frisse lucht binnen en koelt het binnen weer wat af.

Dat maakt dat we nog steeds goed kunnen slapen, in een bed in een kamer die niet bloedheet is. Voor ik rolluiken had, durfde ik, met zo'n weer, wel eens witte beddenlakens voor de ramen hangen (met een stevige elastiek om de hoeken gespannen en zo over vier nageltjes op spannen). Dat werkt haast evengoed als zonwering of rolluiken.

Het is immers niet leuk om te verblijven in een huis waar het te warm is. Je zit in je eigen zweet te zitten, en je voelt je vies en plakkerig. Nu zit ik hier terwijl de laatste koelte nog binnen komt. Straks gaan de ramen weer potdicht, en wordt de zon buiten gehouden.

Deze namiddag gaan we alle twee naar de dokter. Nee, we zijn niet ziek, maar ik was nogal geschrokken toen mijn motor nu en dan een slag oversloeg, en dacht dat het misschien toch wel geen kwaad kon om eens de motor te laten bekijken... En Anny zou dan misschien best ook eens laten kijken, je kunt niet weten dat we beter iets doen of iets laten om ons hart in optimale staat te houden. Het enige waar ik schrik van heb, is dat het vandaag zo warm is, en in de meeste hospitalen is het sowieso al warm... Het zal zweten worden, zeker als we daar op die fiets moeten gaan stampen.
Nu ja, dat zal ook passeren met voorbijgaan.

Nu ik weet dat die overslag een onschuldig iets is, maak ik me niet meer ongerust, en dus gaan we gewoon voor de zekerheid. Dat is een gans ander gevoel dan " We hebben daar iets gezien, en zouden dat graag wat verder onderzoeken "... Dan ga je -hoe dan ook - met wat schrik naar het onderzoek.

Overmorgen komen ze mijn mazouttank kuisen... Ooit had ik, bij een felle stortbui, wat water in mijn tank gekregen. Mijn brander werkte, maar nu en dan "hoestte" hij. Dat kwam doordat er een miniem partikeltje water mee kwam, en de normale verbranding verstoorde.  Vooral 's nachts was dat vervelend, dan werd je wakker van het gehoest van de brander. (Ik lachte soms dat mijn brander een chronische bronchitis had!)
Dus hebben wij besloten om de tank zo ver mogelijk leeg te branden, en dan de tank te laten kuisen. Nu is het zover. Er zit nog wel wat mazout in de tank, maar hoe lager de mazoutstand kwam, hoe meer de brander hoestte... Het was echt niet meer te doen.

Zodra de ketel weer netjes is, nieuwe mazout in doen, en dan eindelijk weer over warm water beschikken... Oef.

Je ziet, zelfs als er eens geen vergadering is, dan is er iets anders om de gepensioneerde mens bezig te houden !
djudedju

Gisteren is Luc hier geweest met twee oude fietsen voor Frederik. Hopelijk lukt het met zijn stage, en krijgt hij vast werk, maar dan moet hij een fiets hebben die aan het station blijft staan, dag in dag uit... Een deftige fiets loopt het risico gepikt te worden, dus zochten we naar een oude, lelijke, het pakken niet meer waard zijnde fiets... Luc had er zo nog staan van zijn kinderen...
Nu die fietsen nog wat in orde brengen en dan kan Frederik gerust zijn.
En wij ook.
Danke Luc !

tot de volgende ?

maandag, juni 29, 2015

'n preutekoeler...

Zaterdag waren we in Tielt, een rommelmarkt met zo'n 300 kramen, en zondag gingen we op bezoek bij de Jef, om samen naar de rommelmarkt te gaan in Welle, een markt met zo'n 800 kramen, waarvan we er minder dan de helft bezoeken... en dan eens lekker gaan eten en bij babbelen.

Op beide rommelmarkten ben ik met 2 wandelstokken naar huis gekomen.

Het was heerlijk wandelweer, en we genoten van de sfeer, het weer en de leuke babbels.

In Welle waren we, na al heel wat kraampjes kijken, beland op de markt. Daar stond een massa tafels en stoelen, en kon je, heerlijk in het warme weer, eens gaan zitten en iets drinken... We kozen een tafeltje, en zaten op ons gemak toen plots een boom van een vent naar ons toe kwam. Als ik zeg een boom, dan bedoel ik ook een boom ! 't Manneke was zo'n 2 meter hoog, twee keer zo breed als ik (en ik ben geen smalle), en twee keer zo dik !

Ik vormde zijn doel, en plots galmde zijn stentorstem over de markt, in plat Gents: "Manneke, gaa zaat precies Walter De Buck ! Ik zaag aa doar zitten, en ik poaisde "dan kan nie" maar zuun board, da kan nie missen ! Gulder goa van moai eu pint drinken !" en meteen zette hij zich neven mij, en ging aan het vertellen in zijn heerlijke Gentse dialect...

Hij had altijd in de stellingbouw gewerkt, en was in het weekend en op de Gentse Fieste DJ van dienst. Hij had Walter De Buck goed gekend, en die baard a-van mij had hem weer eens doen terugdenken aan zaan kameroad... "Zaan Vlieger goat ieuwig bloaven bestoan, want neu zeingen ze da oep de Gantoise !"

Wij dronken, al keuvelen en al lachen met zijn vele kluchten en zijn oude Gentse liedjes (veelal met wat obscene teksten, zoals veel volkse liedjes), en trakteerden een pint terug. Zijn vrouw stond op de rommelmarkt ("En ge raakt ze nie kwijt?" vroeg ik, maar hij snapte het niet), en hij hield zich bezig om met de mensen te gaan klappen en pinten te drinken. Ik vermoed dat hij nog heel wat Walter De buck's of Luc de Vos zal gezien hebben, als hij maar wat kon babbelen, lol maken en pinten pakken. Hij deed het niet om op de schooi te leven, want hij begon met heel de bende te trakteren.
Een man die niet alleen kon zijn, die voortdurend moest kunnen babbelen en lollekes maken en pinten drinken... Hoe aad zaade gaa ? Ik zei het hem... Oei, zoe aad goa'k ik noeit weurden!... Mee al da bier da'k zoip... Mor ik heb er wel hiel veel deugd af ! Kurt en goe !

Ons moeder zei altijd: "Ons Heer moet van elk zijn getal hebben", maar van diene numero zal er wellicht maar ene zijn...

Hij leerde ons ook wat echte Gentse woorden, woorden die nu niemand meer kent, want -er klonk verdriet in zijn stem- het Gents gaat verloren, gelijk al de dialecten... En dan begon hij met die echte Gentse woorden van toen, ik heb er maar eentje onthouden, omdat het zo echt de volksmens van toen bloot legde... Weet je wat een "preutekoeler" is ? Ik wist het ook niet. Dat is een arduinen dorpel, een zulle gelijk of dat we zeggen. " 't vraavolk gink daar oep zitten, en zoen blaauwe steen, dat es oltaad kaad,  dus da es ne preutekoeler..."
't Is maar dat je het ook weet...

djudedju

tot de volgende ?

vrijdag, juni 26, 2015

De uitstap van Ziekenzorg

Gisteren was het eindelijk zover... We waren met 50 ingeschreven leden, die om 13 uur stipt op de bus moesten aanwezig zijn.
Daags voordien was ik naar de Thuiszorgwinkel gereden om 6 rolstoelen te halen, voor de leden die minder goed te been zijn. Mijn auto zat zo vol (de zesde rolwagen had ik boven op de andere vijf moeten schuiven, waar hij haast klem zat tussen dak en rolwagen ! Ik heb er de nacht haast niet van geslapen: zou ik die rolwagens er nog uit krijgen???)

Nog voor 1 uur waren ze allemaal aanwezig, uitgenomen één... Men had die persoon al enkele dagen niet meer gezien, hij antwoordde niet op telefoon en deed zijn deur niet open... Wij vreesden dat er iets zou gebeurd zijn, en deden het nodige opdat zijn zoon zou verwittigd worden van de feiten.

Weg waren we... Met een klein omwegje aan de start: ze zijn aan het werken op de baan Brakel - Oudenaarde...

Onze eerste halte was de basiliek van Dadizele. De chauffeur zette ons af aan het mooie gebedsparkje, waar we doorheen wandelden naar de basiliek. De mensen met de rolstoelen moesten iets verder doorrijden naar de ingang zonder trappen... In de kerk gaf ik de uitleg wat een basiliek eigenlijk was, en hoe je kon zien dat de kerk niet zo maar een kerk was, maar een basiliek.
Na de uitleg kuierden de mensen door het mooie heiligdom, gingen achteraan in de kerk een legendarisch stukje rode zijdedraad halen, verbonden aan een van de legenden van deze kerk. Dan terug naar de bus, en op naar 't Spaans Dak, een mooie gelegenheid, waar een zaal was klaargezet voor ons, met voor iedereen een lekker stuk taart en twee koppen koffie. Eigenlijk is deze gelegenheid bijna op wandelafstand, maar de bus moest toch die richting uit, en voor velen is wandelen niet zo makkelijk meer, dus lieten we ons voeren !

Iedereen zat op zijn gemak te genieten, wie het nodig vond kon ook gebruik maken van deze stop om het sanitair te gebruiken, en omstreeks 4 uur reden we naar "De Nachtwaker", de tuinzaak die gespecialiseerd is in fuchsia's !

De patroon van de zaak was meteen ook onze gids, en vertelde ons in een smakelijk West Vlaams het ontstaan van de zaak (gewoon uit een hobby gegroeid !), en gaf ons heel wat nuttige uitleg over het kweken van fuchsia's en hoe je ze kon de winter doorhelpen...
Dan slenterden we door de tuin en de serre, vergaapten ons aan de tweeduizend variëteiten van klokjes, konden er niet over dat er zo veel soorten waren (al vertelde de eigenaar ons dat er eigenlijk een tienduizend soorten bestaan !), en stonden versteld over de modellen, de grootte van sommige bloemen, of net hoe klein ook mooi kan zijn, of naar die gekke bloemen die er helemaal niet uitzien als klokjes, en stelden vast dat er zelfs soorten waren waar de klokjes niet hingen, maar het pronte klokje naar de hemel richten...

Op het einde van het bezoek aan de bloemenpracht bood de man ons nog een kans op een gunstkoop! We konden een van die prachtige grote hangers krijgen, in die speciale potten met een geheim systeem voor de watervoorraad, een pot staande fuchsia's en een doos van de speciale meststof, alles samen voor de prijs van 20 euro. Haast iedereen ging in op het aanbod !

We hadden echter een klein probleempje, een bus met in de koffer zes rolstoelen, bood niet genoeg ruimte meer om al die bloemen er ook nog in kwijt te geraken. De vriendelijke chauffeur deed wonderen om alles toch veilig opgeborgen te krijgen, ook al stonden er op het laatste een deel bloemen in de bus en op de lift... En zag ik de chauffeur de kofferruimten dicht duwen met al zijn macht... "'k Ga ze maar sluiten met de sleutel ook," zei hij "ik zou niet graag die bloemen verliezen op de autostrade..."

We waren een uur later thuis dan verwacht, maar dat kon niemand iets schelen ! Iedereen was tevreden van de wonder mooie uitstap !

Toen ik al thuis zat, proberend mijn pijnlijke rug wat te vergeten, ging te telefoon... De man die niet aanwezig was bleek overleden te zijn... En dan blijkt zelfs zo'n gouden dag toch nog een donker randje te krijgen... Jammer. We bieden in ieder geval zijn familie en zijn vrienden onze deelneming aan.

Tot de volgende ?

donderdag, juni 25, 2015

Grote vakantie

Straks begint de grote vakantie weer... Duizenden kinderen en jonge mensen gaan blij of schoorvoetend naar huis met hun rapport... In duizenden gezinnen zal blij gefeliciteerd worden of zal er gefulmineerd worden. In duizenden gezinnen bereiden jonge mensen zich voor om de eerste stapjes te zetten via een vakantiejob, of zijn eindelijk toe aan het echte werk.
Anderen trekken zuchtend de trap op naar hun kamer, gaan studeren ter voorbereiding van van de herexamens.

Het is zomer en twee lange maanden verlof lachen de jeugd toe.

Weet je, ergens heb ik compassie met de jeugd, omwille van die veel te lange vakantie...

Als ik kijk naar mijn studerende kleinkinderen, dan krijgen ze nu meer stof te verwerken dan wij in onze tijd, en ze moeten het doen in veel, veel minder tijd.
Voor goede studenten is dat niet echt een bezwaar, maar voor middelmatige en hardleerse studenten is de studie zwaar, heel zwaar.
Wij hadden ieder jaar heel wat meer dagen school... Crocus- en herfstverlof bestonden nog niet, kerst- en paasvakantie waren toen nog maar één week, en de grote vakantie was ook een heel stuk korter. Ik las dat dit maar één maand was, maar dat herinner ik me niet meer.
Ik weet wel dat ik de tijd heb meegemaakt dat we de zaterdag geen halve dag meer naar de school moesten. (Tenzij ik strafstudie had, en dat gebeurde wel eens, ik was een heel brave jongen...)

Wel stel ik vast dat de studenten van nu veel minder aandacht hebben voor gedichten, literatuur, aardrijkskunde en dergelijke... Wellicht is dat opgeofferd aan de tijdsdruk. Jammer, want dat waren in mijn herinnering net de vakken die ik belangrijk en leuk vond.

Eén ding die toen niet bestond en nu nog steeds niet, is de vorming van het denkproces in de zin van leren anders denken, leren oplossingen zoeken op een andere manier. En dat zou eigenlijk een van de voornaamste vakken moeten zijn: mensen leren zaken oplossen met de voorhanden zijnde middelen.
Handvaardigheid en leren je woning onderhouden zou ook wel mogen...

Wat zien we nu? Na decennia waar de kinderen niet meer leren breien of naaien, rijzen de clubjes uit de grond en zie je overal jonge vrouwen die leren naaien en leren breien. (Voor mijn leeftijd wonderlijk: er zitten ook mannen bij !)

Ik denk niet dat er ook maar één van mijn kleinkinderen zijn eigen fiets kan herstellen. Ik weet zeker dat je ze er nooit zou kunnen toe brengen om een konijn te slachten, en ze weten zeker niet hoe je dat moet doen, en hoe je de pels er af moet halen. Als de oude koekoeksklok het opgeeft, dan kopen ze een andere... wij gaan toch eerst eens kijken of we dat ding niet weer in gang krijgen met wat kuisen en smeren van de mechaniek...

Wij speelden meer met dingen die we zelf maakten dan met geschenken van de sint. En dat geschenk van de sint was veelal een meccano, ook weer om zelf dingen mee te maken. Nu zitten kinderen voor de TV of de computer, of lopen ze rond starend naar het schermpje van hun smartphone.

Wij mochten nog in bomen klimmen en takken afsnijden die geschikt waren voor een boog of pijlen of katapult. Wij wisten heel wat van de natuur, gewoon door er in te spelen. Onze spelletjes waren veelal heel wat gewelddadiger dan nu, maar er gebeurden zelden ongelukken.

Het probleem van pesten bestond toen ook, maar dat werd meestal door de kinderen onderling opgelost. Pesten gebeurt meestal door diegene die verbaal sterk is, en wie verbaal niet sterk is kan zich niet verdedigen. Vroeger konden we dat wel: we klopten er op. Nu mag dat erop kloppen niet meer. Gelukkig maar, want als je nu ziet kloppen, dan is dat heel anders en heel wat gevaarlijker dan vroeger.
Als wij vroeger vochten met iemand met een bril op, dan vermeden we die bril, want dat was een duur iets en het was gevaarlijk daar op te slaan. Nu slaan ze specifiek naar die bril en naar de gevoelige en tere organen. Want ze hebben niet leren vechten als een spel, maar van de TV, waar vechten een zaak van leven of dood is.
Wij vochten heel wat af, zo maar, voor de lol, als spel, als een zoeken naar wie de sterkste was, wie de leiding kreeg in de spelletjes.

Je hoort me niet zeggen dat het toen beter of slechter was, maar ik denk dat het natuurlijker was. Ons spel had dezelfde functie als het spel van de pups in een nest hondenjongen... Leren zich te verdedigen, leren een plaats te veroveren in de wereld. Nu is er haast geen spelen meer, en zeker geen vechten meer, want dit is uit den boze.

Maar ik zag liever dat onschuldige vechten van toen, dan de vechtpartijen van nu, waar ze iemand die op de grond ligt gaan trappen geven in buik of tegen het hoofd. Ik heb zo'n dingen nooit ofte nooit gezien in mijn jeugdjaren.

Ach, alles heeft zijn tijd, en wellicht zal men de opvoeding van nu ook weer willen gaan bijschaven in de toekomst... Want in de wereld gaan al die zaken heen en weer, van het ene uiterste naar het andere... Heb je gezien hoe ze onhandelbare kinderen in Amerika op strafkamp zenden, waar ze een haast militaire tucht opgelegd krijgen, incluis de straffen?  Dat is helemaal in tegenstelling met de softe opvoeding van hier en nu...

Ach, het zal allemaal mijn tijd wel duren... en achter ons trekken ze toch de ladder op.

tot de volgende ?

woensdag, juni 24, 2015

kijk, daar gaat de tijd !

Ik heb steeds meer het gevoel dat ik nu echt gepensioneerd ben ! Ik heb geen zier tijd meer over. Ik ben dit jaar nog niet één keer kunnen gaan vissen !
Deze week was gisteren de enige dag van de week waarin niets was gepland...Dan rinkelde in de voormiddag de telefoon dat er bezoek kwam. Best heel leuk, en heel aangenaam, maar als ik dan in mijn agenda kijk... dan zucht ik een diepe zucht.

Als ik een eerlijke analyse maak, dan weet ik dat dit niet klopt, of toch niet helemaal.
Het is wel zo, dat ik weer - en steeds meer- een agenda moet bijhouden, maar in vergelijking met vroeger is het eigenlijk kalm en rustig, maar in vergelijking met dagen zonder iets op de agenda, lijkt het druk.

Toen ik ging werken was ik van goed 8 uur op het bureel tot twaalf, van halftwee weer tot halfzes, tenzij ik ergens zitdag hield, dan kwam ik vlug een boterham eten om naar de zitdag te gaan die duurde tot 19 uur. In veel gevallen werd de zitdag gevolgd door een aansluitende vergadering, en zat ik weg tot 10 uur à 10.30' uur... Als er geen zitdag was, dan was ik thuis van iets na halfzes tot omstreeks zeven, en moest ik dan een vergadering gaan geven tot omstreeks 10 uur... Gemiddeld gaf ik per week toch zo'n drie vergaderingen en per maand waren er nog zes avonden met zitdagen... Dan kun je van een drukke agenda spreken... Nu spreek ik van een drukke agenda als er één item per dag op staat...

Gepensioneerden (waar ik bij hoor) overdrijven dus wel een beetje als ze het over druk hebben...

Eigenlijk is het dus eerder een luxeprobleem dan wat anders.
Natuurlijk heb ik het drukker dan die gepensioneerde die zich geen enkele verplichting op de hals haal, maar ik kan me geen leven indenken in een maatschappij waar geen activiteiten zijn, en het merendeel van die activiteiten zijn het werk van vrijwilligers, van bewegingen die zich inzetten voor de gemeenschap.

Eigenlijk zou je de gepensioneerden in vijf categorieën kunnen indelen:
1) de gepensioneerde die niets doet
2) de gepensioneerde die zich probeert fit te houden en  haast dagelijks gaat fietsen, lopen of              wandelen
3) de gepensioneerde die deelneemt aan alles of enkele activiteiten van organisaties als kijker, als genieter van het aangeboden evenement
4) de gepensioneerde die zich engageert in één of meerdere bewegingen, en die dus mede instaat voor de organisatie van de activiteiten waar categorie 3 heen gaat
5) de gepensioneerde die nog niet weet dat hij op pensioen is, en blijft werken tot ter dood...

Eigenlijk zijn er nog meer categorieën, onder meer de mensen in een rusthuis, de mensen die ziek zijn op een manier die activiteiten haast volledig uitsluit...

Pensioen moet genieten zijn... Na een leven lang werken moet de mens recht hebben op een tijd van rust en genieten. Dat wil volgens mij niet zeggen van nietsdoen, want ik denk dat ik gek zou worden als ik niets deed. Maar het moeten dingen zijn die je leuk vindt, die je doet omdat je het graag doet.

Naast het weekend, de tijd om te recupereren, moet er ook een echte rustige tijd komen voor jezelf. Voor veel mensen is dat een moeilijke opdracht !
Veel mensen weten niet wat ze met al die tijd aan moeten, hebben na heel het huis op orde te hebben gebracht, niets meer te doen. Vervelen zich te pletter.
Voor hen zijn er onder meer al die activiteiten.
Profiteer er van ! Neem deel aan een en ander. Ga ook eens naar dingen waarvan je eigenlijk niet meteen iets verwacht, wie weet is dat net iets waar je je lekker bij voelt.
Want, hoe gek het ook klinkt, pensioen is en mag geen nietsdoen zijn ! Het moet de tijd zijn om eindelijk eens datgene te doen wat je al altijd wou doen, of om een hobby te zoeken die je graag doet.

En dan kan het best dat je zegt: "God, wat heb ik het druk ! Nu ben ik op pensioen, en ik heb geen tijd om iets te doen !" Eigenlijk wil je zeggen dat je geen tijd hebt om alles te doen waar je lust in hebt.

Ook op pensioen zijn moet je dus leren en beheersen... Het moet leuk blijven.
Ik kan ieder weekend thuis zitten voor de TV in de plaats van een rommelmarktje af te lopen, maar ik ben véél liever op die rommelmarkt dan voor de TV... Het is dus een kwestie van keuzes maken.

Als je echter verantwoordelijkheid op je neemt, en actief gaat meewerken in een beweging, dan leg je jezelf voor die momenten vast, je neemt een plicht op je. Je bent door deze keuze dus eigenlijk niet meer echt vrij... Maar als niemand dat doet, dan is er niets voor al die anderen.

Doe echter niet meer dan je zelf leuk blijft vinden ! Ik ga niet zeggen dat ik jubelend naar iedere vergadering ga, maar meestal doe ik het zonder ook maar één bedenking (tenzij: druk ! Jongens, ik heb het druk !)... maar ik ben gelukkig, mede door het besef dat ik ook anderen een beetje laat mee genieten van mijn activiteit.

Het lastigste is voor mij het feit dat ik ook de boekhouding moet doen... Ik heb nooit graag gecijferd, en ik doe het nog niet graag, maar blijkbaar was ik de enige die dit er nog wel even bij kon nemen... Mocht er zich iemand geroepen voelen...

En, mocht jij nog aan het zoeken zijn om die plotse zee van tijd in te vullen, wij hebben nog heel wat ruimte voor je in de vele bewegingen die je vind in iedere gemeente !

tot de volgende ?

dinsdag, juni 23, 2015

De Belle Epoque...

De Belle Epoque was een waar tijdsscharnier. Het was in die periode dat we van de "oude wereld" in de "nieuwe wereld" stapten. Het was de tijd van de grote uitvindingen, de grote ontdekkingen, de kolonisering van de "onbeschaafde" gebieden, de tijd van de eerste Wereldtentoonstellingen, waar men stoefte met de laatste nieuwe verwezenlijkingen. Het was de tijd waarin men tijdens een internationale tentoonstelling in Brussel, te Tervuren een gans negerdorp vanuit Congo Vrijstaat (privé eigendom van Léopold II) aan de vijver neer pootte, en hen met prauwen liet rondjes varen op de vijver. Iets verderop een stukje "beschavingswerk door een pater" die de negertjes les gaf. (Voor het nieuwsgierige publiek). (Het enige werelddeel dat ontbrak op deze tentoonstelling was Oceanië)

Het was de tijd van de opkomst van de spoorwegen, de buurtspoorwegen (en iets alter de tramways). Het was het tijdperk van de opkomst van de automobiel, die in veel steden stapvoets moesten rijden, in andere maximum 10 km per uur. (De eerste auto's haalden de ontzettende snelheid van 30 km/uur !!)

Het was de tijd van de eerste vliegtuigen en van de Zeppelins.
Het was de tijd waarin plots alles in versnelling ging naar automatisering, naar industrialisering. Het was ook de tijd van de uitbuiting van het proletariaat en de van de opkomst van de vakbonden. Het was een wereld met twee snelheden, waar nog heel wat oude ambachten vochten voor het behoud van hun verworven stek, maar die stilaan werden weggedrukt door de nieuwe industrie en vooral door de opkomst van het nieuwe fenomeen: de grootwarenhuizen. Innovation liet in Brussel een prachtig bouwwerk neerpoten door architect Victor Horta (Afgebrand in 1967 met enorm veel dodelijke slachtoffers).

Het was de tijd van de beluiken in de grote steden, waar men de tuinen van de oude grote herenhuizen vol pootte met kleine huisjes, van twee kamertjes, dicht bijeen en soms opeen, waar honderden mensen "woonden". De huizen stonden aan een "straatje" van soms maar twee meter breed, met een geul, als goot in het midden van de straat. Eén toilet voor de ganse straat, en veelal ook één openbare pomp voor het water (Vandaar de vele gevallen van tyfus !!!).

Het was de tijd van héél rijk en héél arm.
Het was een prachtige tijd voor wie aan de rijke kant zat, het was een ellendige tijd voor wie bij de armen hoorde.
De massaproductie in de fabrieken vernietigde het oude thuiswerk (van kleine schrijnwerkjes over thuisweven, over keuterboertjes, over handschoenwerkers, over scharenslieps en ga zo maar door)

Het was ook het begin van de grote vervuiling. Niemand besefte de gevaren van die vervuiling, de machines draaiden op vette kolen en cokes, grote zwarte wolken hingen boven de steden, mede door het stoken van kolen in de kachels in al die kleine huisjes.

De verlichting ging in die tijd over op gas en iets later op elektriciteit. Elektriciteit die in de beginperiode gemaakt werd door honderden kleine bedrijfjes, soms in beheer van de steden. Het duurde een hele tijd vooraleer men de noodzaak inzag om het elektriciteitsnet aan elkaar te schakelen, en zo te komen toe één net. Het gevolg was het verdwijnen van de kleine elektra-bedrijfjes.

Het was de tijd waarin men begon in te zien dat men de uurwerken moest gaan regelen naar één centrale tijd, en niet naar het echte zonne-uur. (De opkomst van de spoorwegen had daar heel veel mee te maken.

Het was de tijd dat men begon te denken aan verkeerswetgeving. In het begin ging het alleen over verboden ! Maar al heel gauw ontstond Touring als vereniging. Onder leiding van Touring ondernam men ook een boottocht met een pleziervaartuig op de kanalen, wat aanleiding gaf tot restauratie en verbetering van de kanalen, wat op zijn beurt ook de mogelijkheid gaf om de economisch interessante binnenvaart te stimuleren.

Het was een wondere tijd, het was een helse tijd.

Het was het begin van de moderne tijden.
Al het moois van de tijd werd haast op één slag vernietigd met de eerste wereldoorlog.
Duitsland veroverde niet alleen bijna gans ons land, maar roofde het ook stelselmatig leeg. In heel veel gevallen vond men na de oorlog alleen lege fabriekshallen terug.

Na de oorlog zag je dan ook een opflakkering van zaken die haast verdwenen waren, tot de industrie zich wist te herstellen en het verdwijnen van alle oude ambachten nog veel sneller ging.

Een heerlijk wist-je-datje: Onze Nationale trots, de FN wapenfabrieken werkten héél lang met thuiswerkers. Onze beroemde wapens waren onder meer zo beroemd door de schitterende wapenkolven van de geweren. Die wapenkolven werden niet in een fabriek gemaakt, maar waren het product van het handwerk van thuiswerkers ! (Om maar te zeggen dat niet alles verdween... )

Ik ben van na de tweede wereldoorlog, en kende nog de kleine boerderijtjes, de scharensliep, de venters, de handelaars die met hun kar door de straten sjokten (met de hulp van een of meerdere trekhonden). De schoenmaker, de beenhouwer en de bakker kwamen aan huis... Allemaal zaken die haast helemaal verdwenen zijn. Hier op "den buiten" zie je nog wel een bakker en de visboer en ééns in de week een groentekar... Gelukkig voor hen die geen eigen vervoer hebben en/of slecht ter been zijn. In gans ons dorp is er geen één winkel meer over. Geen bakker, geen beenhouwer, geen kruidenier... De wereld heeft zich totaal gefocust naar de grootwarenhuizen, naar de modern way of life...

djudedju

tot de volgende ?



maandag, juni 22, 2015

de snelweg naar het einde

Ik heb reeds enkele keren geschreven dat het grote uitsterven begonnen is. Ik wees er reeds enkele keren op dat verschillende diersoorten al -veel vroeger dan verwacht - zijn uitgestorven, en dat er steeds meer op de rode lijst terecht komen.
Maar nu heeft een studie uitgewezen dat het grote uitsterven daadwerkelijk BEZIG is !
Op dit ogenblik gaat het uitsterven van gewervelde dieren 114 keer sneller dan men had verwacht !
114 keer sneller !
Dat wil zeggen dat de mens ook daadwerkelijk in de gevarenzone zit !
Dat komt er op neer dat binnen 2 à 3 generaties ook bij de mens het daadwerkelijke uitsterven zal bezig zijn !
...
...
Als de versnelling van het uitsterven niet nog toeneemt, anders zit de kans er dik in dat mijn kleinkinderen nooit kleinkinderen zullen zien... of hoogstens eventjes. (Wat misschien nog erger is)

Het is dus niet meer vijf voor twaalf, maar hooguit enkele seconden voor 12 !
We moeten zo spoedig mogelijk het stuur omgooien. We moeten alles op alles zetten om de vervuiling en de uitputting van de bronnen tegen te gaan. We moeten alles op alles zetten om een degelijk beleid te gaan voeren die het milieu, die de aarde niet meer verder belast.
Dit wil zeggen dat we het gebruik van fossiele brandstoffen zo spoedig mogelijk moeten gaan afschaffen, dat we alles op alles moeten zetten om over te schakelen op niet milieu-belastende vervangmiddelen.
Dit zal inleveren betekenen.
Maar als we dat niet doen, hollen we regelrecht naar het einde.

Ik schrijf ook wel eens science fiction, maar dit is realiteit.
We moeten anders gaan leven, gaan leven op een manier die de aarde niet meer belast, of toch minder belast dan het natuurlijke recuperatievermogen van de aarde aan kan. En dan lees ik dat er een land in Zuid Amerika haar ganse oerwoud verkocht heeft aan China, om het te rooien en te benutten. En dan lees ik dat ze olie gaan boren in de poolgebieden en in de volle zee (op diepten die haast ondenkbaar zijn), dat ze zelfs spreken van hier opnieuw boringen te doen, om te zien of dat kleine beetje olie onder onze Vlaamse Ardennen nu -door de kostprijs van de olie- toch niet lucratief zou kunnen zijn.

De wereld waar wij nu in leven, is niet houdbaar. We zijn nog niet of amper zowat halverwege het jaar, als wij de jaarlijkse capaciteit van de aarde en van zijn recuperatievermogen overschrijden. Dat wil zeggen dat dit steeds sneller gaat, en dat de dood van de aarde steeds sneller dichterbij komt.

Het zijn echt niet alleen de neushoorn en de olifant die aan het uitsterven zijn omwille van hun hoorn of ivoor, nee steeds meer diersoorten zijn daadwerkelijk aan het uitsterven, en dat komt allemaal door de mens, die het milieu aantast, de soorten uitroeit, mono-teelten toepast, de aarde omwoelt en uitgraaft naar zeldzame grondstoffen. Die het nodig vindt exotische vruchten vers aan te bieden op de andere kant van de aardkloot.

Wij hebben geen keus meer, of we stoppen dit, of we gaan kapot.
En denk niet: "Het zal mijn tijd wel duren...", want je zou wel eens gelijk kunnen krijgen ! Het zou best kunnen dat het met jouw tijd allemaal op is.

Genesis 27: En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hen. En God zegende hen en God zeide tot hen: Weest vruchtbaar en wordt talrijk; vervult de aarde en onderwerp haar, heerst over de vissen der zee en over het gevogelte des hemels en over al het gedierte, dat op de aarde kruipt.

Hoog tijd dat we de aarde niet meer onderwerpen, dat we er niet over heersen als een tiran, een uitzuiger...
Blij dat zelfs de kerk dit inziet en oproept anders te gaan leven, te stoppen met deze zinloze consumptie-maatschappij.

Wil je nog een wereld voor je kinderen? Kleinkinderen?
Doe dan wat nodig is, en ga anders leven, leven bewust van het feit dat de aarde geen onuitputtelijke bron is, maar een levend organisme, en dat een dode aarde ook onze dood betekent !

tot de volgende .

vrijdag, juni 19, 2015

De werkmenschen

De tuiniers zijn er. Om de haag te scheren.
Onkruid wieden en co is er niet bij, want ze hebben veel te veel werk, en de dienst heeft te kampen met heel wat afwezigheid door ziekte.
Nu ja, de haag is het voornaamste...
Alhoewel?
Sinds een goed jaar zien we dat een stuk van de haag is afgestorven, en dat afsterven lijkt steeds verder en verder te gaan... Ik vroeg de tuiniers om uitleg "De leeftijd meneer, sommige ligusterhagen hebben dat. Op een bepaalde leeftijd beginnen ze te sterven, en ja, dat sterven zet zich verder." "Is daar niets aan te doen?" " Nee meneer... je kunt daar niets aan doen."
In een van de afgestorven stukken, is de haag doorgroeit met kerria, die bovendien ook nog mooie gele bloempjes heeft... Misschien is dat een mogelijkheid ?

De tuinder zegt "ja", maar het zal niet makkelijk zijn om aan te planten. Maar dat hoeft niet erg te zijn, Kerria Japonica groeit verder langs zijn wortelstok, en dus kan het zichzelf oplossen... Nog beter !

Lang zullen ze hier niet zijn, met 4 man een haag attaqueren... dat moet wel snel gaan. Ik heb hen vlug nog elk een flesje cola gegeven, en dan zijn ze meer dan tevreden. Ik ook. Al had ik graag gezien dat het onkruid ook gewied werd, maar ja, als het niet kan...

Kijk, dat is maar één van de ergernissen die ziek zijn je bezorgt. Je kunt niet meer zelf je huis en tuin onderhouden, je moet alles laten doen. Dat maakt je afhankelijk en dat kost geld. 

Dat is een van de weinige dingen waar ik nog steeds niet goed mee overweg kan. Ik ben altijd nogal een onafhankelijk baasje geweest, en nu zit je plots met die afhankelijkheid. 

Ondertussen is de haag geschoren, alles opgeruimd en mee genomen in hun vrachtwagen, en ze gaan hun best doen om half juli terug te komen om de tuin te wieden... Oef.

Gisteren en eergisteren heb ik al wat zitten weven aan mijn mandala... Het is niet zo makkelijk om dat in een wiel te doen. Bij het maken van een normale mandala kun je bewegen zoals je wil, maar in een wiel komt de opening waar je de wol moet doorheen halen, altijd maar kleiner. Ik denk dat ik binnenkort een latje ga moeten maken (Zou Bart niet zo iets hebben?), om de wol door de open ruimte te halen. Maar het resultaat tot op heden mag gezien zijn ! Ik denk er over om eens met Crea Mater-Welden mandala's te maken...

tot de volgende?

donderdag, juni 18, 2015

Napoleon bon à partir...

Wie mijn blog al een tijdje volgt, weet dat ik niet moet hebben van veroveraars en van politici. (Kortom, ik moet niets hebben van mensen die willen (over-)heersen).

Ik ben dus helemaal geen bewonderaar van Alexander de Grote, noch van Caesar, noch van Napoleon, noch van Hitler, noch van Leopold II, noch van Willem III, noch van Nelson, noch van Patton, Von Rundstedt of Montgomery's en dergelijke ... En wellicht zul je me er op willen wijzen dat ik "bevrijders" over de zelfde kam scheer als een Hitler en dergelijke ? Ja, want ook die waren alles, behalve menslievend. Ook zij offerden duizenden mensenlevens op. En als ik over totaal onmenswaardige dingen spreek in dat verband, dan zit het bombardement van Dresden en de atoombommen op Japan zeker ook in de top tien.

Maar eigenlijk wil ik in dat lijstje alle lieden zetten die anderen onderdrukken of onderdrukten.

Minstens één van de verre voorouders van mijn vrouw, ligt ergens in het verre Berlijn begraven, slachtoffer van de grote mars op Moskou door Napoleon... Duizenden Vlaamse en Waalse jongens werden willens nillens ingelijfd in de grote Armée van Napoleon om geslachtofferd te worden aan de megalomane dromen van dat manneke.

Ik heb me al honderden keren afgevraagd "Zou ik in staat zijn te schieten op een mens, en dan nog een mens die ik niet ken?" Ik kan het me niet indenken, maar wellicht schiet je terug als zij op jou schieten. (Al wijzen de kerstmis-vredes aan de IJzer wel een beetje in een andere richting...) Misschien is het ook minstens gedeeltelijk te wijten aan indoctrinatie en aan chemische middelen. (Ik heb een man gekend die ten tijde van de laatste oorlog in de keuken werkte, en me vertelde dat ze iets in het eten en het drinken moesten doen...)

Als ik hoor en lees dat men nu weer aan de Russische grens met veel vertoon gaat "oefenen", als ik lees dat het Russische leger terug meer kernwapens gaat installeren, als ik hoor dat de presidentskandidaten in Amerika de versterking van hun leger en hun macht als propagandamiddel gebruiken... Dan denk ik: "Nee, ze worden niet wijzer...".

Ergens, tussen al die boeken die hier liggen en staan, zit ook een klein werkje die alleen maar gaat over het feit dat er, na de laatste wereldoorlog eigenlijk nooit vrede was... Er was altijd wel ergens een oorlog, een opstand, een revolutie, een genocide... En al is het boekje ondertussen al enkele decennia oud, het klopt nog steeds als een zwerende vinger !

Wat is het toch dat de mens zo stelselmatig lijkt te leiden naar MACHT ? Het lijkt wel een rode draad in het mens-zijn. En misschien is het dat ook wel. Misschien is het net die drang tot overheersen die van de naakte aap een mens maakt. Misschien is het net dat die de mens dwingt in de richting van ontwikkeling, tot "verstand"...maar blijkbaar niet tot rede.

Soms denk ik: de mens is een omnivoor, dus hoort ook wat vlees tot zijn menu, maar ken jij andere vleeseters die vlees gaan produceren? De mens doet het. Maar wij produceren ook graan en aardappelen en andere groenten en fruit, zelfs als we die teelten moeten gaan beschermen met extreme scheikundige giften, die leiden tot ziekten en kankers. Kortom, wij dwingen zelfs de wereld tot productie. Ook al zien we dat we de wereld op korte termijn helemaal naar de knoppen helpen. Ook al zien we dat we uiteindelijk bezig zijn aan de ultieme zelfvernietiging.

Wij beheren de aarde niet, wij roven haar leeg, en verkrachten haar, putten haar uit en vernietigen wat wij schadelijk noemen voor ons doel. (Terwijl we door onze manier van werken eigenlijk net die plagen zelf veroorzaken !)

Eigenlijk komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. Wie de mensen niet wil veroveren, dwingen, overheersen, doet het met de aarde.

Wij noemen dat verstand.

???
djudedju

tot de volgende ?

woensdag, juni 17, 2015

als grootmama bevalt !

Of liever: ze bevalt niet !

De rechtbank heeft de grootmoeder verboden moeder te worden van de kinderen van haar overleden dochter. Haar dochter was overleden aan kanker, maar er waren eicellen van haar ingevroren. Nu wilde de grootmoeder van die eicellen gebruik maken om aldus te kunnen bevallen van haar eigen kleinkinderen. Maar het is dus verboden.

Ik ben voorstander van alle mogelijke technieken die het mogelijk maken dat een vrouw zou kunnen moeder worden, als dat haar wens is. Maar eerlijk gezegd vind ik bevallen van je kleinkinderen ook een beetje er over. Daar gaat het immers niet meer om een vrouw aan de ultieme kinderwens te helpen, maar voor een kleinkind.

Ik weet dat kleinkinderen -haast meer dan je eigen kinderen- nauw aan het hart liggen van de grootouders, maar om nu maar meteen in één beurt én moeder én grootmoeder te gaan zijn??? Nee, dat is er over. Bovendien is een grootouder de facto niet echt meer de opvoeder... Het is veeleer een stootkussen, een bumper, een knuffel voor de kleinkinderen.

Als je jong bent, en je kind valt van de trap, waar hij is op gekropen ondanks het verbod, dan kijk je eens of hij in orde is, en zo ja, dan ga je bestraffend optreden omdat hij de trap is opgekropen. Een grootouder niet, een grootouder is niet meer in staat om naast die val (oeioeioei !) ook nog eens te gaan reclameren... dat dutske.

Ik denk dat dit meer met leeftijd te maken heeft dan wat anders. Ik heb nooit schrik gehad van hoogte, maar als ik nu een scene zie op TV van een grote hoogte, dan voel ik de schrik tot in mijn buik. Dat is niet plots begonnen, dat is gegroeid, en het wordt steeds erger... Vandaar dat ik denk dat het met leeftijd te maken heeft. Je weet dat je voor je oude knoken moet opletten, die zijn breekbaarder dan vroeger, en wellicht genezen ze ook minder snel... Ik denk dat het dit weten is, die in je onderbewuste de grenzen gaat verleggen, waardoor je meer schrik krijgt. Bij mij is dat misschien nog verergerd door het feit dat mijn ruggenpijn ook nog eens zou kunnen verergeren door een val.

Natuurlijk zou je als grootouder ook kunnen opteren voor de moderne opvoeding... Of beter on-opvoeding. Want heel wat kleine kinderen zitten haast heel de dag voor de TV... Of dat de goede opvoeder is ???? Makkelijk is het wel voor de oppasser.

Er zijn nog zo'n dingen die mij niet echt bevallen, en waar ik het oude systeem beter vind... Ik denk onder meer aan de luier. Nu zijn het pampers, die je toelaten heel de nacht door te slapen, want het kindje krijgt geen nat gevoel aan zijn billetjes. Die nacht, daar kan ik nog inkomen, voor de rust van én moeder én kind, maar tijdens de dag denk ik dat de kinderen beter wel geconfronteerd worden met het ongemakkelijke gevoel van natte billetjes ! Het helpt ze om eerder zindelijk te worden. Je moet maar eens praten met de juf uit de peuterklas !

Kinderen hebben, kleinkinderen hebben... Het is niet alleen maar leuk. Er komen ook heel wat momenten waar je echt aan opvoeding moet doen, tegen de koppigheid van kind of kleinkind in. En dat is lang niet altijd makkelijk !

Maar er is wellicht niemand die zijn kinderen zou willen missen.

Toch...
Toch heb ik soms bedenkingen...
Overal lees je tegenwoordig dat je heel moet moet nadenken, je heel goed moet informeren, je heel goed moet beraden... vooraleer je een huisdier neemt, want je neemt een huisdier voor gans zijn leven... Men raad zelfs aan om nadien naar de hondenschool te gaan, om net als je hond geleerd te worden hoe je met het beestje moet omgaan !!!
Moeten we niet eens dezelfde raad gaan geven aan de would-be ouders ? Want kinderen, dat heb je voor heel je leven... en zelfs misschien nog kleinkinderen op de hoop toe...

Moet opvoeding eigenlijk niet in het pakket zitten van iedere schoolse en naschoolse opleiding ?

tot de volgende ?

dinsdag, juni 16, 2015

oog en oor

Gisteren zag ik (op facebook !) een foto van de donder. Ik riep naar Anny: "Heb jij al ooit een foto van de donder gezien?" "De donder? De bliksem wil je zeggen, zeker ?" "Neenee, de donder!"
Anny kwam meteen ook eens kijken. Het was een bizarre foto, met een duidelijk zichtbare bliksemflits, en naast die bliksemflits een hel vlak van streperig licht.
Bizar, maar je kon het amper een spectaculair beeld noemen.
Er stond vermeld dat dit de eerste foto was die ooit van de donder was gemaakt.

Ik zou ik niet zijn, als niet meteen weer eens mijn fantasie op hol sloeg...

Wij zien maar een klein gedeelte van het spectrum, wij zien bijvoorbeeld geen infrarood, om er maar eentje te noemen, maar als je dieper gaat graven in de materie "licht", dan stel je vast dat licht eigenlijk golven zijn, met een bepaalde lengte. Geluid zijn golven met een andere lengte. Ook van het geluid horen we maar een heel klein stukje, er is enorm veel geluid die we niet horen.
Sommige dieren zien veel meer soorten licht dan wij, andere zien alleen ander licht dan wij. Dieren horen veelal veel meer dan wij, en wellicht zijn er die alleen horen wat wij niet horen.
Nu heeft men de donder, een geluid, gefotografeerd.
Er zit een zekere logica in: geluid zijn golven, licht zijn golven. Waarom zouden wij dan geluid niet kunnen zien, en het licht niet kunnen horen?
Jaja, ik weet het wel, wij kunnen het niet, niet met onze natuurlijke organen, maar met de huidige technologie, of de technologie van morgen? of desnoods van overmorgen?

Stel je voor, doofstommen zijn gewoonlijk alleen maar doof... en kunnen niet praten omdat ze niets hebben om na te bootsen, want ze horen het gewoon niet. Stel nu eens dat we hen een bril geven waardoor ze zien wat we zeggen? Dat ze leren ditzelfde geluid zichtbaar te produceren... Geen doofstommen meer !
Stel je voor dat je licht kon hoorbaar maken... Geen blinden meer !

Maar - daar gaat die fantasie van mij weer ! - stel je voor dat we nu plots in staat zijn dingen te zien waarvan we het bestaan niet kenden, horen waarvan we geen vermoeden hadden dat het er was ?

Stel dat je plots in staat was onzichtbare wezens te zien... en dat ze verdomd heel wat trekken weg hadden van duivels en engelen ? Dat je plots kon zien dat doodgaan eigenlijk maar overgaan was naar een andere fase ? Dat er dus wel degelijk leven was na de dood, nu zelfs zichtbaar ! Dat je kon zien hoe sommigen terug lijfelijk gingen, en dat er dus wel degelijk een soort reïncarnatie was ?

Zou jij dan niet op het gekke idee komen, dat er ofwel ooit mensen bestonden die op die manier konden zien of konden horen? Dat al die fantastische wezens helemaal geen fantasie waren, maar een weergave van een werkelijkheid?

Stel dat je, moe van al dat nieuws, je neerzet op het mos, je rug tegen een dikke linde, en je plots bewust werd van schreeuwend mos, en een zacht pratende linde?

Dat je eindelijk kon converseren met je kat, en heerlijk lol maken met je hond. Welke soort humor zou een hond hebben?

En... waarom zou je niet vaststellen dat er al heel lang buitenaardsen  onder ons zouden zijn?

Fantasie ?
Ja...
Maar weet je, er is meer op aarde, Horatio, dan je in je wildste dromen kunt dromen...

djudedju

tot de volgende ?

maandag, juni 15, 2015

God schrappen

De KUL, Katholieke Universiteit van Leuven heeft beslist het woordje God te schrappen uit de naam van de cursussen. Geen Godgeleerdheid meer maar Theologie of Studie van de religie...
(Om eerlijk te zijn, ik zit al in een knoop met het woord Theologie, want dat is een letterlijke vertaling van...Godgeleerdheid...???????????????????????)

Maar men schrapt het woord God, omdat dit te veel binding zou hebben met de katholieke leer, met de Christenheid.

Of ik nu katholiek (Christen) ben of niet, ik heb in mijn moedertaal geen ander woord voor God dan god. Of ik het nu schrijf met of zonder hoofdletter. Ik weet dat er ook Allah, Jahweh, Jehovah, Krisjna, Sjiva, Thor, Jupiter, Zeus en nog een ellenlange lijst andere god-namen bestaat, maar die zijn voor mij gebonden aan een bepaalde godsdienst. God heeft dit voor mij niet. God is voor mij het woord dat wij in onze dagdagelijkse taal gebruiken voor het opperwezen, de Creator, de Schepper.

Maar goed, die geleerde proffen zullen het wel beter weten, zeker? (Alhoewel... Torfs heeft aan politiek gedaan, en dat pleit NOOIT voor het hebben van gezond verstand)

Ik had altijd een beetje het gevoel dat wij het woordbegrip god geleend hebben (of gekregen hebben) uit het latijn, de taal van de bezetter van zoveel eeuwen terug. Zij hadden een briljant systeem om andere volkeren te gaan overheersen. Zij lieten de veroverde volkeren onder meer hun eigen godsdienst behouden. Meer zelfs, als het een figuur was die hen iets nieuws bracht, of die ze leuk vonden, dan adopteerden ze die in hun eigen reeks goden. Sommige van die importgoden hadden veel sukses, zoals bijvoorbeeld Mithras,
die in het begin van het Christendom zowat de concurrent numero uno was... Het is van de Romeinen dat wij dat begrip God erfden. Het was gewoon het enkelvoud van "de goden", Als je het had over één god, en niet het gehele pantheon... (Pantheon is gewoon "alle goden").

Ook in de christenheid duiden wij God niet zomaar aan, we spreken over God de Vader, God de Zoon en de Geest. De drie-eenheid. God is het overkoepelende begrip van die drie-eenheid.
Dus de KUL met Torfs zit gewoon verkeerd met zijn conclusie.
(een politicus... wat wil je...)

Volgens mij zijn het studenten van niet-Vlaamse oorsprong, die -verkeerdelijk- god gebonden hebben aan het Christelijke begrip God.

Bovendien vind ik het idee van Godgeleerdheid (of Theologie als je dit prefereert), een absurd iets. Hoe kun je pretenderen dat je geleerd bent in het idee, het begrip God ??? Of je nu gelovig bent of niet, het is een absurd idee. Je kunt iets of iemand die allesomvattend is, de bron is van alles wat is onmogelijk bevatten. Het is een contradictie op zichzelf.
Wat men in feite doet is een studie over de religie. En dat is heel iets anders.
Men zou dus -wil men eerlijk en correct zijn- moeten spreken van een godsdienstgeleerdheid.
En godsdienst... sorry, maar dat is iets van en voor mensen.
Op het ogenblik dat een geloof een religie wordt, een georganiseerde en georkestreerde organisatie, dan is net die organisatie van mensenhand.
Als je godsdienst puur neemt, ontdaan van alle toevoegsels, menselijke opzichten, structuur, macht en riten, dan heb je geen naam meer nodig voor god.
Dan doet dit er helemaal niet meer toe.
Dan ben je in god.
deel van.

Tot de volgende ?


vrijdag, juni 12, 2015

de rolwagen

Het lijkt wel of de laatste tijd mijn leven staat in het teken van de rolwagen...
Daags voor de uitstap van Ziekenzorg moet ik zes rolwagens halen in de Mediotheek, en daags na de uitstap moet ik die terug gaan brengen.
En gisteren op de vergadering van Crea verbondelijk, was men op zoek naar een soort rode draad die de stand van Crea op de bewegingsdag (december) moest aanwijzen doorheen het ganse gebouw van het ICC in Gent... En ik opperde dat we misschien versierde rolstoelen konden plaatsen, zo duidende én op ziekte én op creatief bezig zijn... Natuurlijk werd juist dat idee weerhouden, en dus kreeg ik gisteren al een oude kaduke rolstoel mee om het ding creatief op te fleuren...

Vannacht heb ik dan liggen piekeren, peinzen en nadenken: hoe fleur je een rolwagen op ? En dan nog met een budget van zegge en schrijve 20 euro... Ik ben er nog niet uit. Wel zou ik in de wielen een mandala willen weven. Mocht je geen idee hebben wat of hoe zo'n mandala er uit moet komen te zien, google dan eens naar "mandala weven", je krijgt meteen een heel pak afbeeldingen...Maar ik mag er geen een publiceren, blijkbaar zijn ze allemaal beschermd (?)... djudedju.

Ik moet daarvoor heel wat wol van heel wat kleuren aanschaffen... Maar ik heb er geen idee van wat de breiwol momenteel kost. Nu ja, we zullen wel zien... Maar dan heb ik alleen leuke wielen aan mijn rolstoel. Wat doe ik met zitting en rugvlak ? Ik met mijn grote bek, moet altijd maar ideeën naar voor brengen, en ben er dan het slachtoffer van.

Ik zou moeten beter weten ! Ik was in een vroeger leven lid van het redactiecomité van het maandblad van Hout en Bouw... Iedere twee jaar was er een nieuwe conventie, en dus publiceerde men steevast een boekje met de volledige wettekst van de nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst. Ik met mijn groot bakkes, opperde dat we dat beter eens zouden vertalen in mensentaal, zodat het leesbaar was voor de gewone bouwvakarbeider, en dus ook bruikbaar. Die dorre wetteksten zijn voor de gewone mens uit de straat niet wat echt leesbaar, en veelal zelfs haast niet te begrijpen. Natuurlijk werd mijn idee door iedereen omarmd, maar wie kreeg de grootste brok om te vertalen in mensentaal? Je mag twee keer raden... En gisteren heb ik dus bewezen dat ik niet bijleer. Ik doe mezelf iedere keer weer een pak werk aan.

Nu ja, om eerlijk te zijn, ik doe het wel graag, en ik ben dan fier op het resultaat. Ook al zucht en zweet ik dan bij het uitvoeren van de mezelf aangedane taak... Ik heb het al zo druk. Ooit heb ik zo eens het podium voor een congres opgesierd met een stuk stelling, waarop silhouetten van werkende arbeiders gemonteerd waren, enkele op de stelling, eentje op de grond, eentje op de ladder... Maar ook die dingen heb ik allemaal zelf mogen maken. Figuren tekenen op ware grote, rekening houdende met de maten van de stelling, de sporten van de ladder... Die dan uitzagen en in het zwart verven, en op de dag voor het congres heel dat zaakje daar opbouwen... Er kwam ondertussen niemand mijn werk verder zetten, zodat nadien er een hele stapel op me lag te wachten.

Ook dat was een idee die me een heel pak werk bezorgde (en ook aan Anny, want zij heeft die silhouetten zwart geschilderd)... Je ziet, ik leer niet bij. Gelukkig maar. Want ik hou er wel van, en ik ben er trots op dat ik nu en dan goede ideeën heb. (Mijn stelling is nadien gekopieerd door een Zwitserse vakbeweging...)

Maar dat wil niet zeggen dat het altijd zo eenvoudig is. Het idee van die stelling was eenvoudig op zich, maar de uitwerking, en de constructies om die figuren dan rechtop te doen figureren, dat moet je dan nadien gaan uitzoeken en uitfineren... Nu ja, dat hoort bij het leuke zweet.
 
En dus zit ik nu met een rolstoel.
djudedju
Misschien kan ik...

tot de volgende ?

donderdag, juni 11, 2015

Oudenaardse liedjes



(Gelieve, vooraleer verder te lezen, hierboven de muziek van Steef Verwee eens aan te horen. Dank u)

Als je niet van Oudenaarde bent, dan zul je wellicht twee, drie keer moeten luisteren om het allemaal te begrijpen, maar de poëzie van het Oudenaards is duidelijk aanwezig.

Om eerlijk te zijn, tot voor kort wist ik niet eens dat wij in Oudenaarde een eigen liedjeszanger hadden. Ik ben niet meteen een persoon die vaak theaters en muziektempels ga bezoeken. Om niet te zeggen dat ik dat nooit doe. Mijn kennis van muziek gaat niet veel verder dan wat ik toevallig hoor op de radio, en wat ik me herinner uit mijn tiener-tijd, en dat is al héééééél lang gelden.

Ik had voor het eerst iets vernomen in een haartikeltje op Facebook, en ik had de bedenking gemaakt: "Tiens, die CD is te koop in het Stadhuis ! Als ik nog eens in Oudenaarde kom...) Maar ja, ik kom niet zo vaak in Oudenaarde, en ik was dat berichtje al lang en breed weer vergeten.

Maar op de evaluatie-vergadering van Onderstroom, hebben we zo'n CD als geschenk gekregen, en we hebben hier met volle teugen genoten van die volksliedjes in het Oudenaards. Volksliedjes zijn soms ondeugend, en zo zitten er ook tussen, liedjes waarbij je zit te monkelen, binnenpretjes hebt die je niet openlijk durft te tonen, maar die eigenlijk tot ons erfgoed behoren. Vlamingen durven wel eens spotten, grof zijn, boers, en soms dat alles samen met een laag seks er tussen...

Heb je er al op gelet? Het dialect is weer in !
Ik zie op Facebook een prachtig initiatief over het West Vlaams, ik hoor op de radio heel wat liedjes in het dialect, van uit zo wat alle regio's van ons Vlaanderland. Ik met mijn dada voor taal ben daar uiteraard héél gelukkig over. Taal en vooral de taal die leeft bij de mens, dat is altijd mooi ! Soms hoor je mensen zeggen "Gents is niet mooi" of "Oostends dat is zo plat" of iets van dergelijke strekking. Ik ben het daar niet mee eens. Taal is altijd mooi. Soms zit ik heel stilletjes te luisteren naar de taal in een van die filmpjes uit Syrië of andere Iraks, en ik doe mijn ogen dicht en luister ... Ik begrijp niets van die taal, maar je hoort de emotie en stelt vast dat ook die taal, net zo goed als de jouwe, emotie kan vertalen. Is dat niet prachtig ?

Ach, ik ga niet weer lamenteren over taal...
Alleen, voor wie echt de Oudenaardse liedjes niet begreep, hieronder de tekst...

De Riebedepie Song...

In 't zuipen en in 't neuzen een groot talent
Maar toch buisdegie in Gent
Liet het niet aan z'n herte komen
en ging gaan vechten tegen de Koreanen.
Achter zeven maanden front
nog nie geneusd, zelfs gienen stond
Dood van goestinge wastie verdomd

    refrein

Maar veur zijne riebedepie
was het bekend dat ie
achter de duizend geuzen
de grootste crak was in het neuzen.


Maar tons kwam eindelijk de congé
Loopte gie direct achter den thee
Vree rap bij die Japanezen
En neusdege daar mee een Oosters wezen.
Mee veel plezier achter zo een vasten
Weer aan 't front, uit mee het tasten.
Ie kost em weer mee't vechten belasten.

Maar al rap kreeg zijnen neuze couleuren
Rood en blauw en geel van veuren
En daarbij twie purperen bollekies
Op een fond van gouie streepkies.
Sunlight zepe, eaude javel,
Niets aan te doen 't bleef bij gekleurd vel
Jij naar tazet bij dokteur Crucke Koen.


DEDJU 't zijn de couleurs van de riebedepiet
'k zage dat subiet
'k schreef hem nen goeien brij veuren,
te leggen op zijn couleuren
In 't begin ging het reuze,
Maar al rap had hij geen keuze
Mee de couleurs verloor hij zijne neuze...




DE SEEVEE

Wat ee de Seevee gedaan? Eentje - eentje.
En hoe was de match? Oh, 't was just lijk Bontie op zijn verkie.

refrein
't was just lijk Bontie op zijn verkie, zijn verkie
't was just lijk Bontie op zijn verkie, zijn verkie zonder stert


De Seevee die moest ne keer spelen
Tegen Mons nen grote match
Maar het duurdege nog nie lang
of 't werd een partietje catch.
Den arbiter, kost het anders,
Was nen vieze Walenkop
Trok voor 't Walenvolk partieje
En subiet zot ter hem op.


Den arbieter floot pinantie
Om dat Schiete, onzen back,
Zo'n Waale, mee veel pretentie
Beentje trok op zijn gemak.
Bontemps was al aan 't manken
Dolfie Ingels gloeiend kwaad
Puitie liep langs 't lijntje al jankend.
Schiete allene bleef paraat.

Het publiek direct in actie
"zeg8 arbiter! ziede niet !
"Salle Flamand" riep er nen Waale.
De reactie kwam subiet.
Als Matthijs egaliseerde
Op de laatste match minuut
't was of dat ze beefdege, d'erde.
Was mij dat een groot tumult.

Den arbiter die moest vluchten
Langs de Schelde mee nen boot
Zo vree was't publiek te duchten
't Scheeldege geen haar of ie was dood.
Om den uitslag tons te vieren
Mee wa zang en pianospel
Gingen ze nog wat gaan pintelieren
In 't Trompetje bij Michel.


De maandag stond in 't nieuws van den dag te lezen:
"Oudenaarde ee nen kalmen match beleefd"
Maar den reporter was mee zijn stekelbeeze naar de cinema Lumen geweest. En...

Voila, neui wittiget oe da 't gaat in Aanarde..

tot de volgende ?

woensdag, juni 10, 2015

Werkbaar werk...

Ooit was er een werkgever die, bij de modernisering van zijn bedrijf, met de beste bedoelingen zijn oudste werknemer een "makkelijk" werkje gaf...

Het was een bedrijf waar men vezelplaten maakte, en na een heel sterke modernisering, was er onder meer een groot bord, waar allerlei lichtjes op te zien waren... Petrus werd, als oudste van het bedrijf, aangesteld om de godganse dag op een stoeltje voor dat paneel. "Al wat je moet doen, Petrus, is die lampjes in de gaten houden, en als er eentje gaat pinken meteen op het bijhorende knopje drukken..."

Toen Petrus al enkele keren zo'n knipperend lichtje had gemist, scheelde het niet veel of hij werd afgedankt. Tegen de man van de vakbond fulmineerde de werkgever: "Je geeft ze dan een mooi jobke, en dan verprutsen ze het nog !"

Het vergde heel wat overtuigingskracht om de werkgever te doen inzien dat het echt niet te doen was om 8 uur aan een stuk naar lampjes te staren ! Uiteindelijk kwam men tot een oplossing waarbij de vier oudste werknemers elk om beurt één uur zouden lampjes-kijken, en dat twee keer per dag. Het systeem werkte perfect !

Ik hoorde mini-ster Peeters pleiten voor werkbaar werk... Nu de mensen effectief langer moeten gaan werken, zou men dat ook mogelijk moeten maken door het werk werkbaar te maken...

Hij heeft gelijk, overschot van gelijk, want in de tijd van Petrus uit de echt gebeurde historie hierboven, moest men effectief werken tot zijn 65, en ik kan je vertellen dat er heel veel, te veel, waren, die dit niet uithielden en ziek werden voor die leeftijd, of erger, doodgingen. Nu gaan ze effectief moeten werken tot hun 67 ???

Dan gaan ze zeker het werken meten werkbaar maken, of er schiet niemand meer over om op pensioen te gaan. Het werken is er misschien lichamelijk iets lichter op geworden, maar de werkdruk is hoger dan ooit !

En de historie hierboven wil je gewoon maar zeggen, dat het niet zo eenvoudig is om werk werkbaar te maken...

Het voor een paneel met lampjes zitten mag er dan uitzien als licht werk, dat wil niet zeggen dat het werkbaar werk is. Je kunt gewoonweg geen acht uur aan een stuk geconcentreerd naar dat ding blijven staren !

Ik bezocht ooit een bedrijf dat elektronica-onderdelen fabriceerde. Dat werd gedaan met een systeem van lopende band. De dames zaten aan een lange tafel, waar telkens weer een nieuw werkstuk voor hen schoof. Aan ieder werkstuk moesten ze dan één of enkele onderdelen vast solderen... Zwaar kon je het werk niet noemen, maar geestdodend is het wel ! (Zoals het meeste bandwerk !)

Het bedrijf was er echter in geslaagd mensen te verzamelen, die deze soort van werk aan konden. De dames zaten vrolijk tegen elkaar te babbelen terwijl ze die stukjes vast soldeerden. Eigenlijk waren ze een beetje veranderd in robots, domme werkkrachten, die automatisch bepaalde bewegingen deden, zonder er bij na te denken. Dat jezelf-veranderen- in robots, was de enige manier om een dergelijk werk te overleven. Maar hou je dat uit van je twintig tot je 67 ???
Ik twijfel daar sterk aan.

De vakbonden eisten op een gegeven moment dat de bouwvakarbeiders regenkledij zouden krijgen. Het was niet te doen dat ze in nat weer moesten werken en op de lange duur kletsnat werden. Het gevolg van die verstandige eis was echter dat de bouwvakarbeider nu ook in echte regen moest aan het werk blijven. Zolang de cement niet weg regende voor je de steen er op kon leggen, was het werkbaar weer... Maar dat hou je geen heel leven uit ! Want die regenkledij is niet van het goretex type, en de arbeiders werden onder die water- en luchtdichte kledij kletsnat van hun eigen zweet... en koelden af in de ijzige wind.

Wat is werkbaar werk ?
Gek genoeg zou ik dan diezelfde bouwvakarbeider willen als model nemen... Natuurlijk niet op de manier zoals het nu veelal gaat, natuurlijk niet in eigenlijk onwerkbaar weer, natuurlijk niet op dat door machines opgelegde helse tempo... Maar de bouwvakarbeider die nog echt een bouwwerk opricht, door en met het werk van zijn handen. De bouwvakarbeider die nog kan en mag fier zijn op zijn werk, die je nog fier wijst: "Zie je die gevel daar? Dat hebben wij gemetst ! Echt vakwerk, en die stukken in visgraatmotief ! Schoon hé ?"

Voor mij is werkbaar werk in de eerste plaats werk waar de arbeider nog fier kan op zijn. Met bandwerk kan dit nooit. Er is geen mens die er zal op denken te zeggen: "Zie je daar die Volvo ? Daar heb ik vier vijzen van vastgedraaid!".
Arbeidsvreugde...
Iets wat haast niet meer bestaat.
Werk mag best wat lastig en/of wat moeilijk zijn, als je het graag doet, als je werkelijk iets maakt, iets waar je fier op bent, dan valt werken echt wel mee. Natuurlijk moet het ritme van het werk ook menselijk zijn, moeten de lasten die je moet dragen menselijk en niet te belastend zijn, maar arbeidsvreugde, het gevoel werkelijk iets te hebben gemaakt, dat is wat werk echt tot mensenwerk maakt.
(foto: kasseien is een zeer lastig werk, maar zo'n mooi werk, daar schep je arbeidsvreugde uit !)

Eigenlijk is het nu een geschikt moment om terug te gaan naar de tijd waar werk nog arbeidsvreugde bracht, waar de arbeider nog echt iets maakte waar hij fier op was. Nu we stilaan bewust worden (of zouden moeten worden !!!) van het feit dat "Meer en sneller produceren" niet houdbaar blijven, kunnen we misschien terug echt werk, werk waar we werkelijk iets doen waar we fier op zijn.
Dan zouden we ook weer de arbeiders hebben die voor hun patroon staan, en patroons die voor hun arbeiders staan, omdat ze eigenlijk één geheel zijn, één groep die er in slaagt mooie en goede dingen te maken !!!

Oh ja, om je gerust te stellen, dames, u kunt en moogt alle mannelijke termen rustig vervrouwelijken, want voor jullie geldt dezelfde redenering uiteraard evengoed als voor de mannen. En voor de transgenders en ...co.

(Die arbeidsvreugde, dat is een van de redenen waarom ik zo graag blog, ik maak iets wat ik graag doe, en waarvan ik weet dat het iets is, iets heeft...)

tot de volgende ?

dinsdag, juni 09, 2015

De brouwerij

Ik denk dat het om en bij de dertig jaar geleden is dat ik De brouwerij ("onze" brouwerij) nog eens bezocht.
De brouwerij Roman staat op amper een kilometer van mijn deur, maar geef toe, je gaat er niet zo maar op bezoek als bij een oude tante. Nee, je moet wachten op een invitatie of op een actie van een vereniging waar je bij hoort, die je mee neemt op zo'n bezoek.
Gisteren was het een afsluitende vergadering van Onderstroom, die plaatsvond in de brouwerij, en waar wij naast de vergadering met evaluatie ook de kans kregen op een bezoek aan de brouwerij.

Ik was eerlijk gezegd niet van plan mee te gaan... Er horen bij het bezoek nogal wat trappen, maar het alternatief was daar een uur zitten wachten.

Maar ik beklaag het me niet. Wel had ik heel wat pijn, maar het was interessant, en de brouwerij is heel anders geworden in al die jaren. Bovendien hadden we een schitterende gids, ik zou bijna het woord gepassioneerd in de mond nemen, die ons alles vertelde over het brouwproces, en hoe het evolueerde.

Tot mijn (en wellicht ook van anderen) verbazing, brouwt men in de brouwerij niet alleen de eigen bieren, maar brouwt men ook bieren voor andere brouwerijen en enkele van die speciale biertjes die verbonden zijn aan streken of feesten.
Momenteel zijn de topbieren van de brouwerij de bieren uit de gamma van Ename, en sinds kort is het Gentse bier Strop ook aan een steile opmars bezig. (Dus het Gentse bier is eigenlijk Oudenaards: zou het niet het moment zijn om het groot kanon terug te vragen aan de Gentenaars ?)

We zagen er de prachtige oude brouwketels, die nog steeds in gebruik zijn, maar ook die ultramoderne dingen, die er heel wat minder poëtisch uitzien, maar blijkbaar veel beter zijn. Ook de grote hall waar het bier gebotteld wordt of op vaten getrokken wordt, was de moeite waard.

Brouwen is steeds meer een wetenschap, maar dan wetenschap waar gevoel en smaak nog steeds boven de kennis uit gaat, al is zonder de kennis geen stabiele smaak mogelijk.

Na het brouwerijbezoek zijn we in het proeflokaal belandt, waar we de voorbije "Onderstroom" evalueerden. Er waren uiteraard wel wat bedenkingen en wat verlangens, maar globaal gezien was iedereen meer dan tevreden. Er werd besloten dat Onderstroom in het vervolg om de twee (sommigen prefereerden om de drie) jaar zou plaats vinden. Voor ons lijkt 2 jaar een beetje kort, we doen niet alleen enkele demonstraties, we stellen ook onze werken tentoon, en in twee jaar hebben we nog niet zo heel veel bij elkaar ... Wij hoorden dus bij de mensen die drie jaar verkozen. Als ze beslissen tot om de twee jaar, dan doen we maar om de vier jaar mee, maar met volle enthousiasme, want het was een heerlijk gebeuren !

Koen heeft me beloofd dat hij de vele foto's zou doormailen... Ik beloof je, als het zo ver is, dat ik je nog wel eens enkele beelden toon.

Tot de volgende ?

(een relaas van de man die in de brouwerij met de lekkerste bieren doodleuk cola-light zat te drinken, weliswaar de Cola van Roman...)

maandag, juni 08, 2015

de appel

Eigenlijk begint het verhaal met een vergeten appel.
Helemaal achteraan in de lade van de koelkast was hij blijven liggen, verstopt achter de groenten en het nieuwere fruit.
En pas toen de lade bijna leeg was, en Anny hem eens wou schoonmaken, zagen we de appel.
Een verrimpeld klein bolletje, nog wel met de mooie appelkleur, maar het zag er uit als de Methusalem onder de appelen...

Toen ik kind was, was er nog geen frigo, waren er een heleboel dingen die echt seizoensgebonden waren, en dus stond het bewaren hoog op het lijstje van vereiste kennis van iedere huisvrouw. Ook ons moeder was een genie in het bewaren, van vlees, van bonen, zelfs van eieren... en uiteraard ook van appelen.

In de tijd van de appeloogst werden er massaal appelen gekocht, en die werden netjes in houten fruitbakjes, op een laag krantenpapier op de zolder gezet. Daar bleven ze goed. We moesten ze nu en dan wel eens "verlezen", dat wil zeggen, de appelen die een spoor van rot vertoonden er uit rapen. De appelen die niet helemaal rot waren die dienden nog voor de appelmoes. Maar één rotte appel in de mand kan heel de mand aansteken. (Dat hoorde vroeger bij de "opvoedkundige zegswijzen en spreuken)

Na enkele maanden waren die appelen best nog lekker, maar ze zagen er niet uit. Het waren allemaal van die verrimpelde bolletjes, net als de appel uit mijn koelkast.

Wetenschappelijk is het makkelijk uit te leggen: het vocht uit de appel verdampt, vervliegt, en eigenlijk droogt de appel uit. Daardoor wordt het volume kleiner, maar daar het vel niet mee krimpt, gaat het in rimpels liggen...

Ik was er een beetje verwonderd van, want het was één van die moderne rassen, en ik had niet verwacht dat die nog steeds dat vermogen hadden.

Nu eten we veel gezonder dan toen, want zowat heel de winterperiode aten we bewaarde dingen (met uitzondering van de groenten die tegen de vorst kunnen, en groenten die op een manier bewaard werden die geen merkbare veroudering veroorzaakte. (Bijvoorbeeld, prei en wortelen, die in de grond of aangeaard bewaard worden). Maar voor de rest: allemaal bewaarde dingen. Minder vitaminerijk, en ook iets minder smakelijk. Vlees werd hoofdzakelijk gezouten of in vet bewaard, wat ook niet echt de gezondste manier is om mee te leven.

Het gevolg was, dat de meeste mensen, na de winter, het nuttig vonden om het lichaam eens te kuisen, en daarvoor werd een purgeermiddel genomen, zodat je eens hevig de diarree had, en dan was zogezegd al het vuil van de winter uit je lijf.  Steevast kregen we dan ook nog eens de diarree van de eerste nieuwe aardappels met nieuwe worteltjes en nieuwe erwtjes, het typische menu om eens echt fris en nieuw te eten...

Nu is er geen mens meer die naar de apotheek gaat om in het voorjaar eens lekker (???) de diarree op te roepen... Dat hebben we allemaal niet meer nodig, want we ten het ganse jaar alsof het lente is. En dat is het ook, we importeren de lente, we importeren het verse fruit, de verse groenten. We eten vers-geplukte ananas, en passievruchten en granaatappelen...
In het begin dat die vruchten uit het zuiden hier arriveerden, waren dat sinaasappelen en mandarijntjes, en daarmee hadden we het zowat gehad.
Heel veel van de dingen die we nu normaal vinden, waren toen voor ons gewoon onbekend. We hadden hoogstens een gelezen over die dingen.
Nu zie ik op de rommelmarkt een mooie voluptueuze negerin in zo'n heerlijk zonnig kleed, maniok eten en bakbananen. En ik at al de meeste van die vreemde dingen minstens één keer. (Soms was dit genoeg, want ik vind ze lang niet allemaal lekker).

Als ik naar Auchan ga, dat is de grootste onder de winkels die ik regelmatig frequenteer, dan slenter in nu en dan eens langs de toonbaken met groenten en fruit... En daar liggen dan nog heel wat dingen waarvan ik niet weet wat het is, of hoe je het zou moeten opeten... Er liggen kleurige dingen bij, maar ook saaie bruine dingen, kleine vruchten maat ook joekels van dingen met vreemde vormen. Vruchten met stekels of scherpe boorden op, felgeel of knal - bijna fluo- oranje...

Soms stel ik me vragen als ik de prijs van die dingen bekijk... Als dat hier zo goedkoop aangeboden wordt, na een reis van duizenden kilometers, hoeveel kreeg de boer ginder ver dan??? Of liever kreeg hij niet. Want eigenlijk kan het niet dat die mensen er een menswaardig loon voor ontvangen hebben. Wij vreten van hun armoede.
Letterlijk.

En we kunnen eens hevig doorbomen over het ecologische aspect van het vervoeren van nieuwe aardappeltjes midden in de winter, zodat je met kerstmis nieuwe patatjes kunt eten... Op de kap van een arme boer ergens in de Andes.
Vliegtuigen die kerosine zuipen vliegen heen en weer met patatten.
djudedju

Moeten we niet eens wat meer nadenken voor we ingaan op al die luxe?
Moeten we naast een actie voor "Schone kleren" ook niet eens nadenken over een actie over schoon fruit en schone groenten?

... en moeten we niet eens nadenken over het feit dat we hier haast niet meer onze eigen voeding kunnen kweken, want we jagen de boeren weg voor een pote klei om stenen mee te bakken.
djudeju dedju !

tot de volgende ?



vrijdag, juni 05, 2015

Bobbie

We hadden de kinderen beloofd dat ze een hond kregen... Sindsdien hadden we geen rust meer, de hond moest en zou er komen.
Op een zaterdag reden we naar Ronse, want daar was een veearts die een soort asiel had. We belden aan, en werden naar de ruimte geleid die vol zat met honden. Heel mooie rashonden van allerlei soorten, die duidelijk de voorkeur genoten van de veearts, en helemaal achteraan een kleine zwarte pup, die heel triest zat te zitten, maar meteen opgewonden naar de tralies vloog toen hij de kinderen zag. Wat de veearts ook vertelde, onze keuze was gemaakt: die kleine zwarte pup moest en zou het zijn.
We mochten de hond nog niet mee nemen... Het was een verloren gelopen beestje, en er was nog steeds een mogelijkheid dat de eigenaars het zouden komen opeisen... We moesten veertien lange dagen wachten...

Eindelijk was die zaterdag daar, en voor dag en dauw zaten alle drie de kinderen bij ons op ons bed. Of het nog geen tijd was, of we nog niet...
Ik bracht het gesprek op de naam "Hoe zouden we het hondje heten?"
Het regende namen, maar iedere naam die naar voren werd gebracht werd door de anderen af gekeurd en gekraakt tot er niets meer van over bleef... Het bleef duren, de hond was er nog niet, en er was al discussie, haast ruzie over... Tenslotte zei ik: "Als je dan echt niet overeen komt, dan nemen we gewoon de naam die elke hond heeft: bobbie !"
Ze keken elkaar een moment aan, en knikten toen alle drie.

Eindelijk was het tijd. We zouden naar de veearts gaan en vandaar nog rap eens naar de GB om nog wat inkopen te doen. Ze knikten, alles was goed, als de hond er maar kwam.

We kregen de pup, na een deel formulieren te hebben ondertekend, en de toelating te hebben gegeven dat ze de hond mochten komen zien om te controleren of we wel goede baasjes waren... en dan naar het eigenlijke asiel, ze kregen de hond in hun armpjes, het beestje kronkelde in hun armen van tevredenheid, en likte de kinderen waar hij maar likken kon.

Toen wij in de auto stapten, roken wij de hond...
Heb je ooit al een hond uit een asiel gehaald ? De geur van het asiel, van al die dieren lijkt zich te concentreren in jouw nieuwe aanwinst !

We reden naar de GB, en de kinderen bleven alle drie in de auto, bij de hond, bij Bobbie ! Naast de gewone aankopen voor het gezin brachten we ook een riempje en een halsbandje mee...
Thuis gekomen was het eerste werk het wassen van de hond. In het grote bad zag je het kleine beestje haast niet staan, maar uiteindelijk rook het hondje gewoon weer naar één hondje, en niet naar een heel asiel. Ik denk dat er nooit een hondje zo moe was als bobbie die eerste avond bij de kinderen.

We hebben nooit meer zo'n hond gehad. Dat was de ideale kindervriend. Ons huis was een thuis voor haast alle kinderen uit de wijde omtrek, en bobbie werd de hond van alles wat kind was.
Hij moest de slede trekken in de winter, ze gingen er mee "op jacht" en vertelden hoe ze haast een fazant gepakt hadden, ze wandelden er mee, ze lieten het beestje zich afjakkeren naast hun fiets, ze stonden op en gingen slapen met bobbie...

Bobbie was geen gewone hond, hij had geen stamboom, geen ras, maar hij liep een ladder omhoog, en liep de ladder, de kop naar beneden ook weer af. Hij jaagde alle katten na, uitgenomen de onze. Op een keer jaagde hij een kat na, die de trap op rende naar het platform, en vandaar het dak op liep, tot op de vorst van het dak. Tot de verbijstering van het kattenbeest liep de hond hem na, en de kat kon zich alleen redden door op de schoorsteen te springen, waar hij als versteend van schrik zat te staren naar de hond onder hem, op de vorst van het dak. Wij riepen Bobbie bij ons, en tegen zijn zin kwam hij het dak af... De kat bleef doodstil zitten.

Toen wij een uur later buiten kwamen, zagen wij tot onze verbazing de kat nog steeds onbeweeglijk zitten op de schoorsteen. Het beestje was warempel versteend van schrik ! Ik ben van arremoe het dak opgekropen om de kat van de schoorsteen te plukken en naar beneden te brengen. Ik denk niet dat die kat ooit nog in onze tuin is gekomen !

Buiten onze Koen waren de kinderen al allemaal het huis uit, toen Bobbie van de veearts het bewuste euthanasie-spuitje kreeg. Het beestje kon niet meer lopen, wist niet hoe zich te houden van de pijn in alle gewrichten en door zijn kapotte rug. We waren er allemaal niet goed van.
Dat spuitje was om hem verdere pijn te besparen, maar zijn dood deed ons pijn.
't was maar een hond... Nee, het was Bobbie, die kleine zwarte rakker die voor onze kinderen een groot deel van hun opvoeding was.
Ieder kind zou een hond moeten hebben, maar dan een goede hond, niet noodzakelijk een rashond, maar een echte vriend voor de kinderen !

een Bobbie !

tot de volgende ?

donderdag, juni 04, 2015

16 man

Wie herinnert zich niet het liedje...

16 man op de kist van een dode
ohjoho met een bottel vol rum
Schnaps te drinken is hellevaartsmode
Ohjoho met een bottel vol rum...

We zagen allemaal al beelden uit diverse kampen waar men inderdaad haast boven het lijk van de vijand staat te drinken en lol te maken.

Nu ook weer ? In het geval van de doden van Verviers ?

Ergens huiver ik dan.
Om meer dan één reden !
Niet alleen om die "hellevaartsmode", maar in het geval van Verviers ook omwille van de vele vragen die ik heb.

Het kan best zijn dat daar inderdaad extremisten waren, die bezig waren met de voorbereiding van een bloedige aanslag in ons zo rustige landje, maar eigenlijk weten we dat niet.
Men zegt het ons.
... en wij hebben het maar voor waarheid aan te nemen.

Dat er zo weinig vragen rond gesteld worden door Jan met de Pet, lijkt mij eerder een xenofobe reactie dan wel een geloven. Het doet me wat denken aan het sarcastische mopje... Bush deelt, voor een massaal aanwezige pers, mee dat ze het ganse Midden Oosten gaan plat bombarderen, honderden miljoenen moslims dood en één coiffeur... De pers zwijgt, vol verbazing, tot één man van de pers vraagt: "Waarom die éne coiffeur?" Waarop Bush zich omkeert naar zijn staf en zegt: "Zie je wel dat ze niets maken van die honderden miljoenen moslims?"...

Waren het zogezegd Vlaams extremisten geweest die een aanslag planden in Wallonië, dan kregen we wellicht een heel andere reactie.

En toch gaat het hem dan net over hetzelfde: er zijn kinderen van moeders vermoord. Mensenkinderen.
En we weten niet of het terecht was of niet (En dan ga ik de discussie uit de weg of er ook maar één denkbare reden kan bestaan om een medemens te vermoorden.)
Ook na de feiten is er niets gebeurd.
Heel gek !
Want als er een politieagent een bandiet neerschiet - zelfs al is het maar verwonden -, dan staat heel de gerechtelijke wereld op zijn kop, en wordt de betreffende agent ondervraagd en tijdelijk geschorst, tot onomstotelijk blijkt dat het een geval van zelfverdediging was, dat een andere oplossing niet voor handen was...

Nu, in het geval van die jonge mensen van Verviers... Niets.

Zelfs geen onderzoek achteraf.
Laconiek de mededeling "Het waren extremisten".
Ik zeg niet dat ze liegen, ik zeg dat ik het niet weet, en dat niemand ons ook maar enige klaarheid schenkt.
Ik keur extremisme niet goed, ik huiver van die onmenselijke manier van oorlogvoeren waarbij de onschuldigen slachtoffert om zijn eisen te verwezenlijken, maar hier zijn ook mensen gedood, zonder enige duidelijk openbaar gemaakte reden.
Het zijn extremisten.

Oh ja? En die ene die aan de dood ontsnapte, die was dan niet betrokken.
Nogal een geluk hé, dat net die ene onschuldige ontsnapte aan de kogelregen?
Of was het om een proces te vermijden?
Ik weet het niet.

Dat drinken boven de lijken van de slachtoffers vind ik veel minder erg dan het niet weten, dan de vragen waar ik blijf mee zitten... Dan de mogelijkheid dat men onschuldigen doodde.

Die lijken konden ze geen pijn meer doen, en je kunt doden niet meer beledigen of kwetsen. Je kunt wel de nabestaanden beledigen en kwetsen... Maar wie denkt daaraan in het heetst van de strijd.

16 man op de kist van een dode...
We zongen dat indertijd bij het kampvuur.
Vrolijk.
Vro
LIJK
...LIJK...

djudedju

tot de volgende ?