zaterdag, januari 31, 2009

Bertje den bleiter

Nee, ik ga niet over zijn geklungel schrijven, maar over het symptoom.
De laatste tijd horen wij niet anders dan allerlei misstappen, geklungel, verdachtmakingen, kortom dingen die je eigenlijk niet hoort te horen in een regering...
Ik ga al de ministers en ministeries niet opsommen die de laatste tijd in een van onze (te) vele regeringen plots in een kwalijk zonnetje stonden te blinken, maar er is iets aan wat me op zijn zachtst gezegd opvalt !

Wat het ook is, wat ze ook deden of juist niet deden speelt tegenwoordig echt niet meer mee! De regering(en) hebben tegenwoordig een nieuw kenmerk, ingevoerd door Guytje Verhafstoot, en gretig geadopteerd door alle bewindvoerenden in onze contreien...

Het volk moet, wat er ook gebeurde, een hecht front te zien krijgen, en alle gelederen moeten zich sluiten om het fronton, de pui, de voorgevel net te houden en heel te houden. Ze zijn maar één keer uit hun rol gevallen, en dat was bij Leterme, maar die kreeg dan ook veel te veel voorkeursstemmen, en deed af aan het gelijkheidssyndroom.

Het is nog niet gebeurd, maar zoals de tekenen nu zijn, kun je als minister rustig je schoonmoeder de kop in slaan, en je behaaglijk veilig weten in het cordon van de bewindvoerderskliek. Wat je ook deed of net niet deed, alles is goed te praten en wordt door de meerderheid weggelachen. De kliekjesgeest is nog nooit zo groot geweest.

Het is wellicht ontstaan na de heksenjacht bij de ontsnapping van Dutroux, waar ministers plots het veld moesten ruimen omdat de bedienden onder hun bevoegdheid een steek hadden laten vallen. Het was ook een bizar iets, net alsof je voor een foutje in een lap weefsel de grote textielbaron zoudt gaan afdanken... Maar zoals gewoonlijk in dit apenland, zijn ze weer van het ene uiterste in het andere gevallen. Nu mag en kan alles. Zolang je maar minister bent, ben je onaanraakbaar (zoals vroeger de melaatsen ?)...

Ik ga nu niet gaan beweren dat ze, als je fouten genoeg maakt, je kamervoorzitter maken, maar toch...

Walschap schreef het al: "Moeder, waarom leven wij ?"

Binnen Europa hebben wij wellicht de naam van ontwikkelingsland ? Of lopen wij voor op de ontwaarding van de rest van de wereld ?

Vannacht lag ik weer eens te denken... Over het Leven. Eigenlijk denken wij daar nooit over na, maar eigenlijk is het toch een fantastisch iets, dat Leven... Of het nu geschapen is, of ontstaan uit een oersoep of wat dan ook, neemt niets weg van het feit dat het wonderbaarlijk is ! Men heeft ooit in een labo aangetoond dat in een oersoep aminozuren ontstaan, die zowat de grondstof van leven vormen, maar nooit het ontstaan van het leven zelf. Laat ons nu eens veronderstellen dat het helemaal bij toeval is ontstaan, zo maar... een plots toevallig bijeenkomen van de nodige bouwstoffen die dan ook nog op de juiste manier aaneen zijn geklit, en die dan begonnen te leven. Het klinkt al onwaarschijnlijk, maar het verhaal is niet af ! Het leven is pas Leven geworden, op het moment dat in die bouwstoffen iets gebeurde, zodat er een vorm van voortplanting was... Fenomenaal toch ?
En het gaat nog veel verder! Want uit dat ene soort Leven splitsten zich dan, door evolutie, steeds meer en steeds nieuwere soorten af, die op een bepaald moment niet meer bestonden uit eencellige wezens, maar die gingen in een soort van kolonies leven, waarbij ieder deeltje een stukje van het werk deed om als geheel te Leven... En het gaat steeds maar verder en verder, tot er planten ontstaan, dieren en uiteindelijk ook de mens. (Hoewel het helemaal niet zeker is dat dit de laatste was, er zijn wellicht nog steeds dingen bezig te ontstaan?)...
Maar wat nog veel wonderbaarlijker is, is dat ondanks het feit dat door de evolutie er in feite een systeem ingebouwd zit om te overleven, het toch in zijn totaliteit één geheel is... Heel het systeem van leven hangt immers aan elkaar vast. Alles leeft met alles, in een vloeiend systeem.
Dat is wellicht het grootste wonder.
Wij hebben ondertussen, met veel vallen, vastgesteld, dat het verdwijnen van één soort een kettingreactie veroorzaakt. Maar desondanks zien wij dat telkens weer het systeem zich aanpast, en dat er telkens, op een wondere manier een nieuwe vorm van evenwicht ontstaat.
Met recht en reden beginnen we ons ongerust te maken of dat wel blijvend zo al gaan. Of we niet op een bepaald moment een onzichtbare grens zullen overschrijden, waar blijkt dat geen herstel meer mogelijk is, dat het evenwicht voorgoed naar de knoppen is.

Wij moeten ons dan ook meer en meer bewust worden van het feit dat leven als dusdanig heilig is, en dat leven, hoe miniem ook, moet geëerbiedigd worden !
Ieder plantje, ieder beestje heeft immers zijn waarde in het systeem!
En veel te dikwijls zien we, door misstappen onzerzijds, dat bepaalde soorten of verdwijnen, of integendeel explosief vermenigvuldigen en andere soorten gaan verdrukken.
En ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat net de agressievere soorten door ons geklungel de overhand krijgen, dat het nieuwe evenwicht steeds minder lief is, meer agressief. Ergens is dat logisch, want overleven is dan meer dan ooit een daad van zijn plaats verdedigen.
Al die feiten doen mij vrezen dat wij al de grens overschreden hebben, en dat wij stilaan in een nieuwe wereldvorm zijn terechtgekomen, een wereld waarin alleen de sterkste soort overleeft.

En dan heb ik er grote twijfels bij, of wij wel die soort zijn... De Hopi-indianen kunnen heel goed gelijk krijgen dat wij aan een nieuwe aardtijd komen, de tijd van de insecten en de knaagdieren. Ratten en insecten.

Als ik rond me kijk, zie ik steeds meer van die bakken staan met rattengift, maar zie ik de rat niet verdwijnen. En ook de insecten minderen niet, alle insecticiden lijken alleen aanleiding te geven tot het ontstaan van sterkere, resistentere soorten...
Bij de mens lijken in tegendeel steeds weer nieuwe ziekten te ontstaan, en die leiden eerder tot verzwakking dan tot sterker worden van het ras mens...

En desondanks doen we voort met ongebreideld uitputten van de Aarde...
We graven ons eigen graf... in een steeds sneller tempo.
Er komt een nieuw evenwicht voor het leven op deze aarde, maar het lijkt er sterk op dat de mens daarin niet meer past.

Het is meer dan hoog tijd dat wij weer leren denken aan het leven als het Leven.
Dat wij ons inzetten om het Leven in zijn geheel in stand te houden.
Dat wij stoppen met de roofbouw op de aarde.
dat wij eerbied hebben voor het kleinste en onnozelste stukje leven...want het kadert in het Geheel van het Leven.

Thuisfront... Gwendolyn is gevallen.
Als haar knie niet is ontzwollen tegen zondag, moet ik haar dinsdag ook meenemen naar de kliniek, om foto's te nemen... Veerle mag wellicht dan uit de plaaster, en Gwendolyn er in ???
djudedju
en zeggen dat ze allemaal twee grote voeten hebben om op recht te blijven ! (Dat van die grote voeten is echt, bij ons leven ze allemaal op grote voet(en) !

tot de volgende ?

vrijdag, januari 30, 2009

Als 't beestje maar een naam heeft...

Oh Wonder !
Men is tot de vaststelling gekomen dat een koe die een naam krijgt, en bij zijn naam geroepen wordt, ongeveer 280 liter meer melk geeft per jaar !
De koe is minder gestresseerd, en veel tevredener, vandaar de hogere melkgift.
Ik ben daar niet van verwonderd !
Wij, als zoogdier onder de andere, voelen ons ook veel beter in ons vel als we erkend (en herkend) worden... Waarom zou het met dat koebeest anders zijn ?
Ik zie het veeleer als een bewijs uit het niets dat zelfs dat onbetekenende beetje liefde loont... Hoezeer zou dan een zee van liefde ons allemaal helpen ?
Wij onderschatten voortdurend het effect van liefde en lofwoordjes, erkenning en waardering.
Wij zijn er veel te karig mee !
Ik vraag me af of we onze gewone opvoedingmethodes eens niet zouden omkeren, in een poging tot een beter systeem te komen?
In plaats van voortdurend te corrigeren, te reclameren, te kijven en te berispen bij ieder misstap, gewoon ieder goed ding loven en prijzen, een knuffel geven... en het fout gedane negeren, triestig kijken...Wie weet zou dat niet tot betere resultaten leiden dan wat we nu doen...Een totaal gebrek aan lof en eer...
Mocht iemand ons zeggen: "Hé, dat heb jij mooi gedaan !", dan zouden we wellicht eerst eens naar hem of haar kijken om te zien of hij/zij met ons staat te lachen. Zo ver is het gekomen, zo zijn wij ontwend om eens een woordje aan lof, van aanmoediging te krijgen...
De enige aanmoediging die we in de praktijk nog mogen ontvangen is als we ziek zijn, zo van "Maar dat zal wel beteren..." Net of dat iets is wat we zelf in handen hebben. (Misschien toch wel een stuk!)
Maar iedereen weet dat het negeren van een kind voor dat kind héél erg is! Dat wordt aanzien als een strenge straf ! Als we dat combineerden met lof, liefde bij iedere goede prestatie, zou dat niet werken?
Nu zien we in de scholen steeds meer een evaluatie in plaats van een puntenkaart, wat net als alles zijn voor- en zijn nadelen heeft, maar het zou in ieder geval de mogelijkheid moeten hebben om de inzet van het betreffende kind te evalueren ! Mijn kinderen kunnen getuigen, ik heb nooit veel belang gehecht aan hun cijfers, waar ik belang aan hechtte, dat was of ze zich echt ingezet hadden om tot dat resultaat te komen. Ik deed dat uit eigen bittere ervaring ! Ik was er zo eentje die al spelen door de lagere school en het middelbaar ging... Ik moest er niets voor doen, en haalde als ik het wilde toch heel goede cijfers...maar in werkelijkheid deed ik heel weinig inspanning. Iets wat me zuur opbrak toen ik verder studeerde en er zelfs geen benul van had wat studeren was, laat staan hoe je moest doen... Met andere woorden je kleine kan thuiskomen met 90 % van de punten en in mijn ogen straf verdienen, omdat hij geen inzet had ! Terwijl een ander kan thuiskomen met amper 50%, en alle lof verdiend, omdat hij werkelijk alles op alles heeft gezet om tot dit voor hem schitterende resultaat te komen !
Blijkbaar was ik op dat ene puntje (studeren) dan al wat aan het systeem toegekomen van te belonen met lof, met eer, met knuffelen... Een mens zou moeten de kans hebben om al zijn ervaringen van zijn hele leven te kunnen benutten en te kunnen herbeginnen... Misschien zouden we heel anders leven, vooral met veel meer begrip, en begrip is het begin van eerbied en dus ook van wat liefde...
Maar helaas, dat zit er voor ons niet in.
En geef toe, er zijn in ieder leven stukken die je niet graag nog eens zoudt moeten meemaken. Perioden van ziekte, van rouw, van moeilijkheden, werkloosheid, of wat dan ook...
Misschien is het toch maar beter dat we niet kunnen herbeginnen. Dat we tevreden met ons eigen lot zijn. Want al bij al, er zijn er waar het veel erger is dan bij ons! Wij hebben altijd de neiging om alleen met onszelf medelijden te hebben, maar kijk maar eens rond je, en wees tevreden. Als we klagen zien we alleen maar onze negatieve ervaringen, en staren halsstarrig voorbij al de goede dingen... die er toch ook zijn, en die altijd wel zien bij de andere !
Toen ik bij de kapster zat, vertelde ze me van een goede kennis van haar waarbij men net MS had vastgesteld... een verschrikkelijke ziekte waar veelal alleen een bergaf meer in zit... Dan ben ik heel dankbaar dat mijn kwaal stabiel blijft... Ook al doet het pijn.... Ook al heb ik een heel pak beperkingen, er zijn nog een heel pak dingen die ik wel kan, en waarin ik iets kan betekenen.

Het is net zoals je loopt over straat, met je hoofd vol met jouw eigen besognes, zo erg dat je amper ziet dat er nog andere mensen over de straat lopen, naast je of je kruisend... En ieder van die passerenden doet net als jij, alleen met zich zelf bezig zijn... Geen aandacht voor een ander hebbend.

Gek hé ? Precies of onze zorgen doen ons blind zijn voor de ander en zijn zorgen.
Terwijl een vriendelijke groet, een glimlach wellicht al voldoende is om al die zorgen voor enkele tellen aan de kant te doen gaan.
Waarom doen we dat dan niet ?
Omdat we veel te veel bezig zijn met ikke, ik me zelf, mijn eigen egoïsme.

Als ik naar mijn gewone winkel ga (de Colruyt te Brakel), dan zegt bijna ieder bediende me vriendelijk goeiendag. Dat doen ze niet bij allen. Bij mij wel, omdat ik ook steeds vriendelijk ben, en als ik iets moet vragen ook steeds dank u zeg als ze me helpen... Als ze aan de kassa staan, dan zit ik wel eens tegen hen te lullen, zodat ze in plaats van het gewone gezaag ook eens kunnen lachen tijdens hun werk... Laatst vroeg ik aan een van hen of het niet mogelijk was om product X in het assortiment op te nemen... En toen het er stond heb ik de eerste keer dat ik hem zag, naar hem toe gegaan om hem te danken. Dat kost me niets...Waarom doen we dat niet met zijn allen?
Och, denk niet dat ik een heilige ben, maar vriendelijk zijn, dat heb ik met de paplepel mee gekregen van ons moeder, die zei ook steeds goedendag, en was tegen het personeel in de winkel of restaurant of waar dan ook, steeds vriendelijk en beleefd... Als je het niet doet uit liefde voor je medemens, doe het dan potdorie uit eigenbelang, want je zult zien dat het je eigen leven heel wat makkelijker en gezelliger maakt !

Ik heb het al gezegd, de enige keer dat we echt met lof zwaaien naar een medemens, is op zijn begrafenis...Maar dan heeft hij/zij er nog weinig aan.

Is er eens eentje die je gebruikt als klaagmuur, luister dan, wie weet is er ooit een dag dat ook bij jou de nood zo hoog zit dat je dolgraag eens tegen iemand je verhaal zoudt willen doen... En misschien is hij/zij daar dan ook wel toe bereid...wetende wat het voor haar of hem heeft betekend.

Zelfs een koe geeft meer melk, gewoon door haar bij naam te noemen...

Niet te vergeten !!!

tot de volgende ?

donderdag, januari 29, 2009

Zon...

Na twee eindeloze dagen mist (eerlijkheidshalve, gisterennamiddag was het al redelijk) is er nu eindelijk weer zon te zien ! Er hangt nog steeds een floers van nevel over de koude witberijmde velden, maar de zon IS er !
De hemel heeft weer dat tere lichte blauw van de schilderijen van Breughel. Met einders die wit schijnen.
De enige vervuiling zijn de witte strepen van gepasseerde vliegtuigen. Alleen laag bij de horizon is er iets als een witte wolk te bespeuren.
Mooi !

Gisterennamiddag ben ik nog eens gaan wandelen, mijn gewone kleine toertje, door de Jagerij, de Horebeekse Hoek en via de Materse Hoek weer naar huis toe... Al na een paar honderd meter begon de pijn ... in mijn rechter heup en later ook in mijn linkerheup...de rugpijn bleef weg tot ik in de Materse Hoek was !!! Mijn turnoefeningen werpen dus vrucht af !
Ik ben ondertussen ook begonnen met oefeningen om mijn heupgewrichten zo soepel mogelijk te doen werken. Ik geloof niet dat de schade aan mijn heupen echt groot is, ik hoor van diverse mensen dat zij voor een broodnodige operatie hun gewrichten hoorden knarsen, ik heb dat nog niet, dus kan het nog niet zo erg zijn (Ik heb een voorschrift voor het nemen van foto's van mijn heupen, maar ik wacht tot Veerle weer hersteld is...kwestie van niet helemaal in de knoei te raken).
Ik heb je, meen ik mij te herinneren, al verteld dat ik bij het instappen in mijn auto, bijna mijn tweede been (linker) niet meer in de wagen krijg, van de helse pijn... Ik had die pijn ook bij het aantrekken van mijn onderbroek en mijn broek, op het ogenblik dat ik mijn linkse poot moest opheffen om hem in mijn broekspijp te krijgen... Nu is dat, dankzij de bijkomende turnoefeningen al veel verbeterd. De auto gaat nog moeizaam, maar dat komt ook wel nog in orde...zodat ik stillekens het vermoeden heb dat mijn heupen eerder vastgeroest zijn dan wel versleten... Ons vader heeft dat ooit erg gehad met zijn schoudergewrichten, en moest dan speciale oefeningen doen om zijn schouders weer los te werken. Het te weinig gebruiken door de ziekte was bij hem en wellicht ook bij mij de oorzaak van dit vastroesten. (Mensen met een ijzeren gestel hé!)

Als het weer het toelaat zou ik wellicht deugd hebben van een dagelijks wandelingetje. Bewegen als het kan is duidelijk van belang.
Laatst vroeg iemand me of die turnoefeningen geen pijn doen. In het begin was het heel erg pijnlijk, en ik ben dan ook heel langzaam en traag opbouwend begonnen. Oefeningen die ik nu twintig maal doe, deed ik in het begin soms maar vijf, zes keer, en dan nog met veel moeite en pijn. Nu zijn er maar twee oefeningen die me echt nog zeer doen: de oefeningen voor mijn heupen, wellicht omdat ze nog nieuw in het gamma zijn, en de oefeningen tegen de deurpost... Maar dat zijn dan ook net zowat de belangrijkste oefeningen voor het rechtkrijgen van de rug. Je gaat dan met je rug tegen de hoek van de deurpost staan, zodat die hoek netjes in de holte van je ruggengraat zit. Dan kantel je je bekken zo, dat je lendenwervels ook volledig de deurpost raken, je recht je rug zodat je ruggengraat volledig tot aan de nek tegen de deurpost staat. Dat alleen al is niet zo makkelijk, maar dan moet je je gestrekte armen zo hoog mogelijk boven je steken, zodat je ruggengraat werkelijk over zijn volle lengte tegen de deurpost "knelt"... Doe dit zo vaak mogelijk. In het begin had ik al mijn "dikte" na een keer of drie, nu zit ik aan twaalf arm-opsteek-bewegingen... Je moet oppassen als je het doet, want dit is blijkbaar een zware oefening voor de rugspieren, en ik heb in het begin een paar keer meegemaakt dat de spier plots verkrampte, en dat doet serieus pijn... Maar het is een belangrijke oefening voor de rugspieren !

Alle oefeningen zijn er op gericht dat de buikspieren en de rugspieren zo sterk mogelijk worden. De bedoeling is immers dat zij samen twee dingen doen: 1) zij moeten de rug zo recht mogelijk houden, waardoor de druk op de wervels gelijkmatiger is, en je minder kans hebt dat een wervel scheef zittend een zenuw afklemt. 2) Als die spieren sterk zijn, nemen ze zelfs een deel van het werk van de ruggengraat over, zij vormen zelf een stevige kolom waarop het lichaam draagt.

Naar mijn mening voorziet de huidige "ruggenschool" niet voldoende dat er diverse soorten van afwijkingen in de rug zijn, waarvoor je ook andere oefeningen moet doen. In het begin van mijn ziekte ben ik ook naar de ruggenschool geweest, maar werd na enkele sessies aangeraden er mee te stoppen, omdat ik meer negatieve dan positieve gevolgen had. Blijkbaar waren er daar oefeningen bij die voor mij niet geschikt waren. En blijkbaar heb ik door tasten en proberen de voor mij gepaste oefeningen dan wel gevonden. Het zou uiteraard makkelijker zijn als die oefeningen door deskundigen naargelang de aard van de letsels en de aard van de reacties op de oefeningen individueel aangepast worden, maar in werkelijkheid zit je daar in een soort groepsverband, allemaal dezelfde oefeningen te doen... Die oefeningen die wellicht voor de grootste groep als goed zijn ervaren... Wie uit die boot valt... sorry...
Volgens mij zou de ruggenschool dan ook veel meer individueel moeten gegeven worden, zeker voor diegenen die duidelijk niet passen in de groep... Die zouden moeten individueel aangepakt worden. Ik weet niet hoe ik nu zou zijn, mocht men dat indertijd, in de aanvang van mijn ziekte zou hebben gedaan, maar ik weet zeker dat ik in de tussentijd veel minder pijn zou hebben gehad, en veel minder medicatie zou hebben moeten nemen... (en maagzweren van die medicaties).
Mocht je dus ooit zelf aan de sukkel raken met je rug, en je kunt de rugschool niet aan door te veel pijn of door letsels die blijkbaar niet in het plaatje passen, leg je daar dan niet bij neer, en zoek hulp bij een kinesist of zo, die samen met jou de oefeningen zoekt die je wel aankunt, om je spieren weer op te bouwen!!!

Ik heb gisteren ook weer een sculptuur in been bijna volledig afgewerkt. Twee vissen die in een paarbeweging zitten. Dat ze nog niet volledig afgewerkt zijn, komt alleen door het feit dat het zeer fijn werk is, en dat na een tijdje je handen gaan trillen door de concentratie en door het getril van het machientje... Het is dan best om te stoppen, want foutjes zijn in dat stadium niet meer te corrigeren. Ik zit nog wel na te denken over de manier waarop ik het juweel zal hangen... Ik weet het nog niet zeker, maar zit momenteel te broeden op een koperen achtergrond. Ik probeer het eerst nog wel eens uit te tekenen om het effect in te kunnen schatten. Het gesculpteerde stuk is in ieder geval goed meegevallen en oogt zeer mooi als geheel. Ondertussen zit ik ook na te denken over een schilderij... en uiteraard doe ik ook nog mijn pyrografie.
Dat schilderen wordt weer echt nieuw! Vroeger deed ik dat veel en graag, maar sinds mijn rugkwaal kon ik het niet meer aan om op een verticaal doek te werken. Sinds mijn lessen bij ziekenzorg weet ik dat ik het verticale werk heel erg kan beperken, en dan bijna horizontaal kan verder doen... dus: proberen maar !
Met mijn computer, boeken, wandelen en al de rest, ben ik al met al een mens die zich nooit verveelt... Ondanks mijn kwaal. Je kunt niet geloven hoe blij ik daar over ben ! Ik herinner me telkens en telkens weer dat ons vader door zijn ziekte ook in één klap al zijn hobby's zag verdwijnen... Ik mag er niet aan denken !
Wellicht is het ook dat, dat mij, ondanks de pijn er steeds bovenop heeft gehouden!
De pijn heeft mij immers geleerd dat de beste pijnstiller immer volkomen geestelijk is ! Als je kunt bezig zijn, dan duw je de pijn als het ware geestelijk naar de achtergrond ! Daar kan niets tegen op ! Bovendien geeft het je ook nog het bijkomende gevoel dat je niet helemaal afgeschreven bent, je bent niet de nietsnut, je doet nog iets, je bent bezig en met je "werk" kun je nog anderen plezieren... Ook dat is enorm belangrijk !
Vandaar dat ik ook met graagte meewerk in ziekenzorg in de hobbyclub... Ook al kan ik maar enkele uurtjes verpozing bezorgen, voor sommige mensen is dat iets waar ze een hele maand naar uitkijken.
Ik kan dat weten, ik ken het belang van bezig zijn...
bij voorbeeld met een...blog .

tot de volgende ?
Oh ja, volgende dinsdag is er wellicht geen blog, ik moet eerst met Veerle naar de kliniek (uit de plaaster ?) en daarna is het "eetinge" met ziekenzorg...

woensdag, januari 28, 2009

Steenuil

Nee, geen scheldwoord, alleen de spijtige vaststelling dat ook in onze mooie, nog redelijke groene Vlaamse Ardennen, de steenuil bedreigd is in zijn voortbestaan...
De reden ? De ruilverkaveling, de grootste milieuvernietiger aller tijden !
Want... de steenuil nestelt in knotwilgen, in gaten in oude bomen... en die moesten allemaal wijken om de velden groter en ruimer te maken...Geen grachtkanten meer, geen grachten meer en ook geen knotwilgen meer... dus ook geen nestgelegenheid voor de steenuil...
Ook de kievit wordt bedreigt, maar die dan vooral door de grote zware landbouwmachines die zijn nestplaats gewoon kapot rijden...
Leeuwerikken ??? Heb jij er onlangs nog gezien ? Gehoord ? Ja ? Draag zorg voor de herinnering !

Dit jaar zag ik ook nog geen hazen... De velden raken ontvolkt !
Vroeger hoorde ik in de zomer wel eens wilde kwartels, maar of mijn oren zijn verslecht, of die zijn er ook niet meer... En deze week zag ik voor het eerst in een lange tijd weer eens een groenvink, die vroeger hier massaal zaten... Gelukkig gaat het niet met alle vogels zo slecht, maar toch... dat precieuse evenwicht weet je wel... Telkens iets naar de knoppen gaat sleurt het een heleboel andere dingen mee...
Het is net als in onze mensachtige economie... Gaat een bedrijf in faling, dan sleurt het een hele resem van toeleveringsbedrijven mee in de moeilijkheden en veelal zelfs in de val...

De mensen lopen ongerust, zijn gedeprimeerd omdat de economie zo slecht gaat, zegt Luc mij... Hij kwam van een vergadering waar heel wat mensen zaten die maar een week op zes meer werken, de rest is werkloosheid... Hij vertelde me ook dat de bedienden, waar geen economische gedeeltelijke werkloosheid bestaat, gedwongen worden in te leveren en over te schakelen ok 4 dagen werk op de vijf, en een inlevering van 20 % op het loon...
Geen wonder dat je dat ziet op rommelmarkten en dergelijke, en dat je ook ziet dat tweedehandse kledij en dergelijke meer aantrek hebben... Geen wonder ook dat er veel mensen rondlopen met depressies...
Onze maatschappij heeft jaren aan een stuk de mensen opgezweept tot een uitzinnige manier van spenderen, en nu draait men plots de kraan dicht.
Je zou denken, nou dan geven we maar iets minder uit, maar zo werkt het systeem niet ! Bij dat uitzinnig spenderen hoorde immers ook het onbeperkt kopen op krediet, en heel wat gezinnen kampen dan ook met torenhoge afbetalingen, voor het wasmachine, de computer, de tv, de auto, de tweede auto, de nieuwe badkamer met jacuzzi... en de veelal huizenhoge lening voor de betaling van de nieuwe woning... Het kon immers niet op, de lonen stegen regelmatig, je had vast (?) werk, en die moderne dingen bieden telkens weer net een snuifje meer gemak, of ogen beter bij de buren en/of de collega's...
Als je dan moet inleveren, zit je in de knoei.
Heel diep, het water aan de lippen.
Wordt je depressief van, raak je ziek, en heb je nog minder inkomen.
Veelal loop je snibbig rond, snauw en bijt je je partner af, en komt er nog een dure scheiding bovenop, met dan nog ruzie over de verdeling van de goederen en de daarbij horende afbetalingen...
Je ziet geen einde aan de ellende...
Het helpt je natuurlijk niet dat ik (en wellicht ook jou ouders) de kinderen steeds hebben voorgehouden niet verder te springen dan je stok lang is... Maar had je maar geluisterd naar den ouwen...
Die hebben immers ervaring zat op het gebied van crisis... Ze weten misschien nog van de crisis van de jaren dertig, misschien nog van de oorlog, de crisis rond de oorlog in Korea, de oliecrisis hebben ze zeker meegemaakt, de tweede oliecrisis ken jij al, en de tweede grote ineenstorting van de zeepbel der economie is wat je nu aan het savoureren bent... De ene crisis was al erger dan de andere, maar telkens weer zagen we mensen die dachten dat het niet meer stuk kon gaan, en telkens goten de banken wild en ongebreideld met goedkoop geld om zich heen... tot plots de zeepbel barst...
Een zeepbel, want dat is het !
Steeds meer stel je vast dat er gekocht en verkocht wordt met geld dat er in werkelijkheid niet is ! Steeds meer is er op zijn minste een tijdelijk gat van geen goederen meer en nog geen vervangend geld. Om een eerder onschuldig voorbeeld te geven, je koopt met je kredietkaart een kilo snoep, je rekening wordt gedebiteerd, maar het duurt nog zo'n drie dagen vooraleer de winkelier zijn geld krijgt... Bij de fabrikant van snoep is dat nog erger, die levert 100 kgr snoep aan de winkel, maar moet een tot drie maanden wachten op zijn centen, gelukkig betaalt hij de leveranciers van suiker en smaakstoffen ook maar na een maand of zes... En zie je de zeepbel ???Het kan toch niet anders dan dat daar moeilijkheden uit voortvloeien ? De eerste kentekenen zag je al enkele jaren geleden beginnen, toen plots meer en meer bedrijven overschakelden naar een productie "just in time", of te wel een productie geknipt naar de onmiddellijke vraag. Waardoor de perioden van "ijdel" geld beperkter werd.

De trukendoos van de banken is legio... Als jij een betaling doet gaat je geld onmiddelijk van je rekening, maar wordt pas na een dag of drie doorgestort, dus is het geld drie dagen ter beschikking van de bank, zo maar, gratis... Nu denk je wat kunnen ze nu doen met die 50 euro van mij, maar het gaat hem niet over over jou 50 eurootjes, maar over de vele honderden, duizenden die die dagen daar ergens vrij rondzweven in de hemelsblauwe bankluchten... Geld dat op een manier dus twee keer fictief wordt... van zeepbel gesproken...

Maar nu zitten honderden, duizenden gezinnen in de financiële knoei... En ergens is dat nog het minste, veel erger zijn de gevolgen op gebied van gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk... Ieder euro moet vier keer gedraaid worden vooraleer je het uitgeeft... als je ze al hebt...

Maar laten we misschien, heel misschien, een les trekken uit deze crisis... Misschien, heel misschien zal deze crisis ons wakker schudden om anders te gaan leven... en niet meer te kopen met geld dat er nog niet is, geen aankopen op krediet, eerst sparen, en dan pas kopen... Misschien een uitzondering voor de aankoop van een woning, maar dan ook voor een een thuis, niet meer voor een pronkobject, net iets groter en weelderiger dan dat van de buren... Nee, laat ons bouwen aan een warm knus thuis in plaats van een kast van een huis...

tot de volgende ?

dinsdag, januari 27, 2009

Huisvuil...

Tot op heden was ik voorstander van de selectieve huisvuilophaling. Gedenk maar mijn artikels over het houden van kippen als alternatief...
Maar nu hebben ze me pijn gedaan !
Letterlijk !!!
Meerdere keren per week zelfs !
Ze hebben immers, aanhet kruispunt van de keirestraat met de Jagerij een verkeersdrempel aangelegd, zo'n onding met twee grote vierkante stukken rood plastic, waar je ofwel met je wagen moet overkruipen, ofwel een allesbehalve aangename klop in je onderrug krijgt, waar ik zo al pijn heb, zonder dat geklop.

Dat ze die drempel daar leggen is ook al geen blijk van intellect, want iedere ijzeldag weer zien we wagens die op de kruispuntje vastzitten... Het kruispunt is immers netje in een klein maar kwalijk dalletje gelegd. Met ijzel moet je heel voorzichtig het kruispunt oprijden (voorrang van rechts), en als je iets te traag was, of moest inhouden voor een tegenligger, je raakt het bergje na het kruispunt niet meer op... Nu zie ik dat niet meer zo (De winters zijn niet meer zo koud, en ik sta veel te laat op om die kleine rampen nog te kunnen zien), maar de laatste winterprik was duidelijk voldoende om toch minstens één auto die wat gas had gegeven om toch uit het dal te raken, daar in de greppel te pronk te leggen... Nu hebben ze die drempelondingen net daar gelegd, zodat de auto's die van de Hoek komen nu al -zelfs zonder ijzel- heel traag de helling naar de keirestraat op moeten... Ik denk dat ik de volgende ijzeldag maar eens vroeg ga opstaan om als ramptoerist post te vatten aan de nieuwe mensenpesterdingen.

Nu zit je je misschien af te vragen wat de link is met het huisvuil ? Wel, die rugverpestende rotdingen worden gemaakt van recuperatie plastic, dus van de petflessen die jij en ik iedere ophaaldag zo netjes weer in de blauwe zak buiten zet...

We moeten al betalen om die dingen selectief buiten te mogen zetten, en dan gaan ze er ons nog eens mee gaan pijnigen ook... Het geheel komt mij echt pestiger voor ! Ik moet toch eens nazien of ik via de wet op pestgedrag die dingen niet weer kan weg krijgen...

Eén ding is er goed aan. Op die plaats staan er geen woningen.
Want ik mag het niet dromen dat ze zo'n onding voor mijn deur leggen! Niet iedere wagen houd zich in voor die dingen. Er zijn van die testpiloten die het leuk vinden die bulten als springschansen te gebruiken en pogen zo ver en zo hard mogelijk te vliegen. Ook zijn er die rondrijden in die terreinwagens, gebouwd voor Parijs-Dakar en dergelijke, die zich voor zo'n stom klein bultje helemaal niet moeten inhouden, en tenslotte zijn daar ook de grote vrachtwagens die zoveel rijen wielen hebben dat ze het in de stuurcabine hoogstwaarschijnlijk niet eens voelen dat er een bultje lag. (Ze zeggen immer altijd dat ze de fietser onder hun wielen ook niet gevoeld hebben- is het niet?)... Maar die drie soorten "chauffeurs" (???) komen dan wel met een schok terug neer op de rijweg, en die dreun plant zich dan netjes voort door de bodem tot in je huis en je moet je suiker in je kop koffie niet meer roeren, dat deden zij al van op afstand...

Mijn vraag : Is er iemand onder mijn lezers die me zeggen kan hoe ik mijn plastic wel kan meegeven met de blauwe zakken (het is goedkoper dan met het gewone huisvuil), maar op zo'n manier dat ze het plastic niet meer kunnen hergebruiken ??? Of toch niet voor die dingen die ze in Wallonië zo vriendelijk ezelsruggen noemen (maar dan in het francofoons: dos d'ânes)...

Ik wens in ieder geval de uitvinder van dergelijke ondingen, de makers, de leggers, de ordergevers, de vragende partijen en heel de trammelant even veel rugpijn als ik mag genieten !

Let op, ik heb niets maar dan ook niets tegen verkeer(d)remmers, maar er bestaan oplossingen die niet rugonvriendelijk zijn !!!!!

Maar ja, wie denkt er als gezonde mens ook eens aan het uitschot van de maatschappij, de niet-productieven, de profiteurs die op ziekenkas zitten...???

Oef, voila, ik heb het weer eens gedaan, ik heb mijn gedacht gezegd op een sarcastische, ironische manier, en de eerste bedoeling is daar mee al bereikt: ik ben een beetje gekalmeerd... De tweede bedoeling is nog een vraagteken: ik weet niet of de juiste man dit artikeltje ook zal lezen, en er misschien lering uit zal halen... Maar de juiste man, dat is een politieker... en ik weet niet of die ironie en sarkasme wel kunnen lezen.

Het is weer eens mistig. Gelukkig maar, want sinds we weten dat het ontbreken van nevel door een te zuivere lucht een oorzaak is van de global warming, moeten wij juichen bij iedere vlaag mist door vervuilde lucht... (Dat is ook sarcasme mocht je twijfelen).

Maar al bij al vind ik mist toch maar een triestig weer. Je ziet plots niet meer zoals je gewoon bent, het is alsof je kijkt door een raam met de gordijnen dicht. (In mijn huis hangen daarom geen gordijnen, ik wil genieten van de wereld)

Dat doet mij denken aan ... postuurkes. Nu ga je zeggen, wat hebben gordijnen te maken met postuurkes? Wel, je moet maar eens goed kijken... Heel wat van de woningen die de inkijk in hun woning verhinderen met een gordijntje (wat doen ze daar dat niet mag gezien worden?), vinden het dan nodig om een of meer mooie (?) postuurkes of vazen voor het raam te zetten. En die dingen worden daar dan enkel en alleen voor de passanten gezet, want ze staan aan de buitenkant, van in huis zijn ze alleen door de mist van het gordijn zichtbaar, maar ze zijn er voor de langskomende kijkers... Ik weet zelfs een prachtige klok staan in delftsblauw, die met de eeuwig stilstaande wijzers naar de straat staat te pronken wetende dat hij twee keer per dag het juiste uur wijst... Wie me kent weet dat er in mijn huis heel wat van die postuurkes en dergelijke staan, maar die zijn er niet voor de goegemeente, maar voor ons... Omdat we ze graag zien, of omdat we ze niet graag zien, maar omdat ze een souvenir zijn van tante dinges of van de vriend die er niet meer is, of omdat x nu en dan nog eens langskomt en wat zou hij (zij) denken als het er niet meer stond... reden te over dus... Maar ik moet toegeven, aan een raam in huis staan er ook postuurkes... Maar ze staan wel met hun rug naar de straat.

Ik zie nu mijn zussen knikken uit alle macht als ik zeg dat ik eigenlijk veel te veel van die dingen heb staan, maar kijk, ergens horen ze er bij... Allen bij een ongelukje verdwijnt er eens eentje, en nu en dan komt er nog eentje bij...Waarvan we dan al voor de aankoop wanhopig zitten te denken : "Waar gaan we dat kunnen zetten?"

Maar dat geeft niet, we houden er van. Geef toe, als je in die huizen komt waar de muren nog vol hangen met familiefotootjes en allerlei snuisterijen, dan is dat gezellig. Het is niet echt mooi, het is niet esthetisch, maar het is er steeds knus en gezellig, het leven bruist zelfs aan de muren als het ware. Hier en daar vind je ook zo'n gezellig oud cafeetje, met aan de muren allerlei herinneringen aan vroegere tijden, oude bekers van niet meer bestaande verenigingen en dergelijke meer, alles overgoten met een bruin waas van nicotine van duizenden en duizenden sigaretten...

Vroeger, heel lang geleden was ieder huis een beetje zo... De mensen houden er immers van iets te hebben om naar te kijken, iets te hebben om eens aan terug te denken, en iets anders was er niet dan al die fotootjes en postuurkes...Nu staat er een tv, een lichtbak, waar de mensen als konijnen, klaar voor het nekschot zitten naar te staren... Geel mij maar dat fotootje van Oma, en dat van Patrick, die zo vroeg is gestorven...en natuurlijk de foto's van onze Koen. En ook van onze kleinkinderen... Eerlijk die zeggen me veel, veel meer dan "Familie" of "Thuis" of "Buren" of wat dan ook... Dat zijn echte dingen, echte stukjes van ons leven...misschien zelfs een stuk minder vergankelijk dan de persoon die er op gekonterfeit is...

Kortom, mijn huis is een thuis en is precies zoals mijn bovenkamer, een beetje rommelig, maar knus en gezellig...

tot de volgende ?

maandag, januari 26, 2009

La douce France

Vandaag was het weer winkeldag, nu naar Auchan te Leers. Ik heb het gewaagd om met de gps naar de winkel te rijden, en dat zou perfekt geweest zijn, hadden ze niet aan een brug moeten werken, en ons met zijn allen de kouter in moeten sturen...
Ik dacht - heel overmoedig- het masjientje zegt routeherberekening, dus hij weet de weg... Overmoed, niets dan overmoed ! Blijkbaar is het wondere ding soms gefixeerd op de route die hij in zijn "gedachten" had, en wil persé terug naar die weg... En dat lukt niet, dus weer de kouters in... Het is wel leuk als sightseeing, maar gelukkig maar dat wij geen enkele reden hadden om ons op te jagen... Want we hebben nogal rondgetoerd.. Toch moet ik eerlijk toegeven dat de gps, zonder die kapotte brug, een kortere en vooral snellere weg had uitgestippeld...
Dus, vivan de global position system....
Om terug te keren heb ik dan ook in de boosheid volhard, en nog eens de kapotte brug in de verte mogen aanschouwen... Maar nu deed ik het heel wat korter (ervaring hé )...

We hebben heel rustig onze boodschappen gedaan, en onder meer ook wat verse vis meegebracht, onder meer lotte, die stond in de aanbieding! Een heerlijke vis ! Ook weer wat schartongen, die zijn omzeggens even lekker als tong, en maar een derde van de prijs! Amper 5 euro de kilo ! (eigenlijk 4.95) Met verlekkerde blikken hebben wij dan naar de krabbepoten staan kijken, van die speciale spinkrabben, poten van bijna een halve meter lang, maar het was meer dan 25 euro de kilo, en zo gek zijn we nu ook niet...

Kortom, het was een gezellige winkeldag... Hoewel ik steeds beter er in slaag om kalm en onverstoord door het leven te gaan, moet ik zeggen dat de GPS daarbij een hulp is ! Vroeger moest bij een of ander wegversperring, de kaart bovengehaald worden, en moest Anny de kaart lezen, terwijl ik reed... Dat was een regelrechte aanslag op mijn gemoedsrust ! En dat was dan ook een van de heel weinige keren dat ik bitsig deed... En Anny ook, die zich steevast weerde met het feit dat ze dat niet kon lezen in een auto... Kortom, de gps is een hulpmiddel om nog rustiger en kalmer door het leven te gaan... Zelfs nu, nu we duidelijk in de knoei kwamen, heb je nooit dat gevoel, het masjien weet telkens weer te zeggen: "routeherberekening", en wijllie weg....

En nu zit ik, na het nutten van een heerlijk versgebakken stuk stokbrood, weer aan het bloggen. Op de achtergrond hoor ik het nieuws op de tv (Anny is aan het kijken) en hoor de laatste ontwikkelingen over de moordenaar van de baby's in Dendermonde (Dèrmonde in ons taaltje), blijkt hij nu ook nog een bejaarde dame vermoord te hebben enkele weken terug. Ook zo maar. Voor de lol.

Ik zie de lol niet zo goed in, maar ja, wij zijn dan ook niet in staat ons motief en verstandelijke vermogens van de dader in te beelden...

Ergens op internet kun je een filmpje vinden over de opleiding van de Amerikaanse soldaten tot ware moordmachines, die voor aleer ook maar even na te denken, de trekker over halen. Daartoe krijgen ze een speciale opleiding, die er in werkelijkheid in bestaat, het geweten uit te schakelen, en de man om te vormen tot een echte moordmachine.

Ik kan me dan ook inbeelden dat mensen die voortdurend naar die bizarre soorten films kijken in feite zich zelf indoctrineren... Wat dan weer de vraag doet rijzen of dergelijke dingen eigenlijk wel aanvaardbaar zijn ? We zien het ook in het nabootsingsgedrag, die er nog al dikwijls oorzaak van is, dat na één zo'n ramp, er plots navolgers zijn, en er een rijtje dergelijke oenen schijnen geroepen te zijn tot het plegen van dergelijke gruweldaden... Indoctrinatie lijkt dus in deze gevallen maar een klein duwtje te zijn in de malafide richting...

Maar het zijn allemaal symptomen dat er iets mis is met onze maatschappij... Ik ga niet van her al mijn bedenkingen op sommen, maar al deze calamiteiten zouden toch een alarmsignaal moeten zijn voor de gezagsdragers, maar die houden zich veel liever bezig met oeverloos gezwets en verspringen van partij naar partij...

Kortom, we zeggen wel allemaal ach en wee, we kijken met veel instemming naar de stille optocht en naar de begrafenisplechtigheden, knikken dat men eindelijk eens streng zou moeten optreden, en zetten ons tevreden weer neer. We hebben het toch eens gezegd.
En we zetten de kinderen weer voor het scherm, want dan zijn ze stil, en heb je er geen zorg aan.
djudedju.

Zelfs onze honden worden getraind om niet honds te zijn, maar gericht op de wil van het baasje. Dat sommige baasjes agressievelingen zijn, is de reden dat sommige rassen van honden nu in een kwaad daglicht staan, als zijnde agressief... Dat de enige agressieveling in feite het baasje is, dat mag niet gezegd worden...

We willen alles naar onze hand zetten... En beseffen niet dat we alleen met eerbied iets kunnen bekomen van de natuur...van mens, van dier en van plant... Alle agressieve technieken werken vroeg of laat als een boemerang, en komen in ons gezicht terug. Vooral wij westerlingen zijn daar ziek aan ! Wij zijn zo verdomd prestatiegericht ! Zelfs als we puur voor de ontspanning eens gaan joggen of gaan fietsen, moeten we zo nodig iets sneller rijden dan die ander, iets harder lopen, kortom we zijn in alles en overal strebers...

Heb je vandaag al eens buiten gelopen of gereden ? Heb je die mens gezien ? Amper hé, want we lopen de medemensen zo maar voorbij, zonder enige aandacht voor hun persoon... We hebben immers veel te veel werk om met ons zelf bezig te zijn. We stappen naar het werk of naar de winkel, en ondertussen maalt ons eigen verstand voortdurend rond ons eigen persoontje... Hoe druk wij het hebben, hoeveel pijn onze knie doet, wat ik zal doen met dat dossier, zou er al een antwoord zijn op die vraag...??? en we lopen iedereen straal voorbij, niet beseffend dat die ander eigenlijk net hetzelfde aan het doen is ! Ook hij of zij is bezig met zijn of haar leventje, zijn of haar moeilijkheidjes, zijn of haar pijntjes...
En weet je wat ? Ergens zijn we dan boos dat "de ander" geen begrip heeft voor onze moeilijkheden, onze ziekte, onze miserie... terwijl we ze straal voorbijlopen !
We hebben echt geen greintje medeleven meer met anderen, maar zijn kwaad omdat zij geen aandacht hebben voor ons.
Maar zo werkt het niet !
Ook daar in is het als met het verhaaltje, dat als iedereen voor zijn deur veegt, heel de straat proper is ! Het is pas als jij zelf begrip en medeleven hebt voor de anderen dat zij het zullen hebben met jou !

Wees eens wat relaxer, jakker jezelf niet zo af, haast je langzaam, adem rustig en diep je longen en je geest schoon, en heb tijd voor de belangrijke zaken, de mens, de natuur, de aarde... en dan pas voor je eigen ikje...

tot de volgende ?

zondag, januari 25, 2009

Rommelmarkt...

Vanmorgen naar de rommelmarkt geweest in Flanders Expo... Ook daar begint de crisis door te wegen... Gek eigenlijk als je dan leest dat het autosalon wel goed verkoopt...
Blijkbaar is de auto niet langer een luxeproduct, maar hoort bij de "levensnoodzakelijke" dingen??
Nu, ik moet toegeven dat voor mij de auto inderdaad echt onmisbaar is. We wonen hier in the middle of nowhere, geen winkels in de omgeving, en we moeten dus wel op verplaatsing om te kunnen winkelen...
Met mijn rug moet ik ook niet zoeken naar een alternatieve oplossing, want stappen en/of dragen is er niet echt bij. Ik ben al blij dat ik de winkel zelf aan kan. (En de rommelmarkt als het niet te groot is). Dus kan ik aannemen dat ook voor de anderen de auto een gewoon dagdagelijks gebruiksvoorwerp is, en niet meer echt een luxeproduct. De idee van luxe begint tegenwoordig wellicht bij hoger verbruik en echte luxueuse uitvoeringen.
Je moet eerlijk zijn, het idee luxeproduct is een idee dat nu en dan eenbijstelling behoeft !
De eerste (gas)fornuizen om het eten op te bereiden, waren indertijd ook een luxe... Je kon je eten ook bereiden op de kachel. Kort nadien, bijna gelijktijdig kwam er ook de oven bij, en niemand zal er nu ooit nog aan denken een mixer als een luxe te beschouwen... Heel wat dingen die je nu in ieder huis vindt, en die als heel gewoon gebruiksvoorwerp aan zien worden, waren het vijftig jaar geleden nog niet. Denk aan een föhn, voor de rokers een aansteker, en ga zo maar door...
Eigenlijk staan we daar nooit meer bij stil, maar het was ooit anders !
We zouden allemaal eens per jaar moeten in een hut gelogeerd worden, zonder elektriciteit, zonder gas, zonder telefoon, zonder auto... Eens terug naar de basis. We zouden nogal afzien, en de aanpassing zou helemaal niet zo evident zijn voor de meesten onder ons.
Wellicht nog minder voor de jongere generatie dan voor ons, die toch nog enig idee heeft van het leven vroeger.
In de korte winterkoude die we onlangs kenden, reed ik met Fré om kolen en dergelijke voor de kachel van Veerle en voor ons. Veerle had gevraagd ook van die aanmaakblokjes mee te brengen, maar blijkbaar waren die zo massaal aangekocht dat ze niet meer te krijgen waren.
Veerle vroeg hoe ze dan de kachel moest aanmaken.
Wij keken eerst wat verbaasd over de vraag, maar eigenlijk is die vraag heel normaal, want ze heeft nooit een kachel zien aanmaken op de oude manier, met papier en aanmaak houtjes...
Om maar te zeggen dat het niet zo evident zou zijn om te overleven in een maatschappij zonder al die hulpmiddelen...

Je moet maar eens kijken naar de ramp die een elektriciteitspanne met zich meebrengt... Of het water dat niet meer uit het kraantje stroomt... of de gas voor wie daar mee werkt... En dat zijn in onze regio gelukkig korte onderbrekingen. Heb je het gehoord op tv, in het moderne (!) Kamerika zaten ze in sommige streken al meer dan een week zonder elektriciteit.... Hier zouden de mensen al dik in de problemen zitten ! Wij hebben in de meeste gezinnen geen middelen in huis om dat te overbruggen ! Veel huizen hebben alleen centrale verwarming, en zonder elektriciteit werkt die niet, om maar één probleem te noemen. Ook zijn er veel die hun huis niet meer zouden kunnen verlichten ! (Bij mij zijn het bijna allemaal elektrisch bediende rolluiken, mocht dus 's nachts de stroom uitvallen, dan zit ik de facto in het donker !!!) Gelukkig heb ik heel wat alternatieven om mijn huis te verlichten, en voor de verwarming heb ik nog een kachel ook, waarop ik ook kan koken...

Maar stel je maar eens de vraag hoe jij het zou doen... Van de wekker die veelal elektrisch is, tot het zetten van de koffie, en ga zo maar je dag eens in gedachten af... We hebben onszelf overgeleverd aan de macht van de energieleveranciers en co...

Kijk dan nog eens naar de gebieden in oorlog, en stel je de vraag hoe jij zonder dak boven je hoofd zou overnachten...

We zijn ontzettend kwetsbaar geworden ! Door alle hulpmiddelen zijn we de elementaire overlevingstechnieken verleerd. Hopelijk hebben we ze nooit meer echt nodig, maar wie weet denk je er nu aan om toch maar te zorgen dat je een en ander in huis hebt ?

En dan stel je vast dat al die gewone dagdagelijkse dingen eigenlijk dus wel luxe zijn... Het idee is een beetje ontnuchterend he ?

Terug naar de rommelmarkt... Ik heb een rol kalkpapier en een rol millimeterpapier gevonden, aan de prijs van 2 euro... Bart weet wat dit is, en weet dat ik een koopje deed! Iemand die niet thuis is in tekenen zal wellicht minder belang hechten aan die vondst, maar het zijn hulpmiddelen die je dikwijls kunt gebruiken, ik zeker, om bijvoorbeeld foto's over te brengen op hout, waar ik het dan kan bewerken met pyrografie. Met die twee rollen heb ik wellicht genoeg voor de rest van mijn tijd, want ik werk er altijd zuinig mee!

Ook voor het schilderen met acryl op doek vond ik een verfverbeteraar, wat je toelaat "gladder" te schilderen, en langer te schilderen, want acryl heeft het voordeel dat het zeer snel droogt, maar bij schilderen op doek is dat soms ook wel eens een nadeel... die ik nu beter zal kunnen overbruggen. Ik heb nog enkele doeken liggen, en nu mijn rug iets beter is, wil ik wel eens proberen om weer aan die kunstrichting ook mee te doen... Als ik het nog kan... Maar zelfs als ik er niet meer in luk pareltjes te schilderen, dan zal ik me toch geamuseerd hebben...

Je ziet... bezigheid genoeg !!

tot de volgende ?... en denk er om, ontspan je nu en dan eens, en adem heel bewust, heel die in en langzaam weer heel diep uit... Dat reinigt niet alleen je longen, maar vooral ook je geest.

zaterdag, januari 24, 2009

Ramp

Gisteren hingen wij aan de radio, zaten bij de tv en keken op internet naar de laatste verschrikkelijke berichten uit St Gillis bij Dendermonde...
De eerste reactie is onbegrip: "Hoe krijgt iemand het in zijn koker om zo'n kleine onschuldige bloedjes van kinderen kwaad te doen?"
Er is niet echt een antwoord op, of toch misschien?
Je ziet immers dat dergelijke calamiteiten steeds meer gebeuren in onze Westerse "beschaving"...
We moeten toch eens beginnen nadenken wat er aan het mislopen is !
Ik denk dat het bij de opvoeding van de kinderen begint!
Daar loopt er blijkbaar iets fundamenteel scheef! Kijk maar eens in je krant, tv en andere media... Telkens weer hoor je dat jongeren gewelddadig zijn, ze werpen grote stenen van bruggen op passerende auto's of treinen, ze slaan buschauffeurs in een, ze vormen benden waar geen mens meer durft te passeren... Mocht ik nu een rechts element zijn, dan zou ik zeggen dat het merendeels vreemde elementen zijn, maar in feite gaat het gewoon over jonge mensen die het in onze maatschappij niet hebben kunnen waar maken. Dat daar een groter aandeel jongeren bij zit van vreemde origine heeft met diverse elementen te maken: 1) Zij beginnen veelal de school met een taalachterstand omdat ze thuis een totaal andere taal praten, 2) ze krijgen met hun vreemde naam minder makkelijk werk, 3)hun huidskleur wijkt veelal iets af, waardoor ze binnen onze maatschappij gestigmatiseerd zijn en nog enkele andere redenen...
Maar telkens weer botsen wij op de opvoeding van de kinderen...
Ik ga geen oordeel vormen over het feit dat de kinderen veelal niet meer thuis opgevoed worden, maar ik wil wijzen op de verschillende opvoedingsmethodes die de kinderen vanaf hun prille jeugd ondergaan en de verwarring die dit wel moet wekken bij hen. Wat zijn de regels als je om 7.00 uur van uit je bed in een kinderopvang wordt gezet, vanaf 17 uur bij Oma, om 18 uur thuis bij mama en papa, die moegewerkt en gestresseerd zijn door het verblijf in de files... In het weekend afwisselend bij de biologische vader en een ander moeder , of bij de echte mama en een nieuwe papa... die allemaal hun rechten laten gelden op het "bezit" van het kind, en eigenlijk vooral willen relaxen en ontspannen in het weekend, na de drukke week... Zijn ze iets ouder, dan landen ze bij oma en opa, naar de kleuterschool, weer oma en opa, weer kleuterschool, oma en opa, afgehaald door een moeë en gestresste mama, en voor de tv gezet tot slapenstijd...
Ieder van die middens heeft zijn eigen manier om de kinderen op te vangen en op te voeden, maar een heel deel bestaat er in hen vooral stil te houden en braaf te houden, en dus is de tv de opvoeder bij uitstek...
Buitenspelen is er niet meer bij, want je weet niet wie en wat er hier allemaal rondloopt...
De enige contacten met andere leeftijdsgenootjes is de school, en daar krijgen ze amper de tijd om via spel te leren samenleven, want ze moeten leren voor de grotemensenmaatschappij...
Kortom, een kind heeft gewoon de kans niet meer om kind te zijn... Hij moet vanaf het begin een minivolwassene zijn. Braaf en netjes in de rij.
Lekker ravotten, ruzie maken, vechten om de "pikorde" te bepalen in hun eigen wereld mag niet, want je mag niet pesten, niet vechten, niet... niet...niet
Niet ! Het grote orde woord voor het kind van kleuter zijn af tot aan de puberteit, waar hij of zij dan ongewoon scherp revolteert en probeert op extreme manier alsnog de verloren tijd in te halen en toch zijn plaats in de maatschappij te veroveren...
Op manieren die helemaal niet passen in de maatschappij, waardoor ze nog meer en meer in het verdomhoekje geduwd worden...
En wij schudden het hoofd en vragen ons af "hoe is het mogelijk?"
In plaats van ons af te vragen wat er verkeerd is gelopen, en vooral, wat hebben we verkeerd gedaan???? Of gewoon niet gedaan???

Ik heb al meer dan eens gepleit, en vraag het nu nog maar een keertje... Mag een kind eindelijk nog eens kind zijn met de kinderen???????????????????????????????????

Laat een kind eens de tijd en mogelijkheid om zelf zijn plaats te vinden in de wereld, met vallen en opstaan (en ga aub niet direct tussenkomen als ze eens ruzie maken ! Of als ze eens vallen en wenen!!! - laat ze op eigen tempo groot worden! mens worden !)

Ik ga niet gaan beweren dat je nooit eens zult tussenbeide moeten komen, maar je zult zien dat het hoogst zelden echt nodig zal zijn. Ik kom uit een generatie waar we als kind nog kind mochten zijn, en ik heb veel gevochten, maar wij zouden in die tijd nooit hebben geslagen op de bril van onze tegenstrever... Want het was niet de bedoeling hem te kwetsen, het was alleen de bedoeling om een plaatsje op te schuiven of je plaats te behouden in de rangorde onder kinderen... Als die groepen jongeren nu vechten, dan is het met de bedoeling te kwetsen, uit te schakelen... Want zij hebben nooit geleerd dat het in feite gaat over een rangorde, daarom vechten zij om uit te schakelen... zij kennen gewoon de tussenstap niet, die als je hem wel kent, een eindstap is...

Als je nu kinderen ziet vechten, dat is het een explosie van onbeheerste woede... Wij hadden dat uiterst zelden of nooit... Hoe kwaad wij ook waren, wij hadden een deel ingegroeide normen en waarden, opgebouwd in een groei naar volwassenheid. Zelfs woedend, over toeren, zouden wij die bril nooit kapotslaan, dat hoorde gewoon niet.

Maar er is nog iets mis met onze huidige opvoeding!
Ze ontspannen zich niet meer! Of ze zitten in het strikte gareel, of ze hangen voor de tv...
Heb je al eens een kind echt bekeken als hij voor de tv zit ?
Ze zitten echt verkrampt, een van de houdingen die ik heel veel observeer is met de knieën opgetrokken, de rug voorover gebogen, en het hoofd steunend op een hand, sommigen met de vingers in de mond om te nagelbijten...
Zo te zien is tv-kijken een verdomd zwaar werk!
Maar laat ons een kijken of jij zelf wel je eigen kunt ontspannen!
Je zit nu deze blog te lezen, en dat zal voor jou wellicht een ontspanning zijn. Dus zou ik mogen veronderstellen dat je ook je lichaam ontspant ?
Wil je eens na kijken aub ? Laat ons onderaan beginnen, met je tenen... Zijn je tenen ontspannen, of hou je ze ingetrokken ? en nu stilletjes naar boven, kijkend of alle spieren wel zo los mogelijk er bij hangend, voet, onderbeen, dijbeen, buikspieren, rugspieren armen, handen, schouders (! ook een moeilijke), nekspieren, kaakspieren, tong...gans het rijtje... En dan heel rustig helemaal uitademen, en helemaal inademen, met de buikademhaling, heel diep, heel traag en rustig... Voel je je nu niet beter ?
Nog niet echt happy ?
Dan heb ik voor jou nog een klein hulpmiddeltje... Midden op je voorhoofd, juist boven de neus, zo'n twee centimeter boven de grens van je neus en voorhoofd, zit een punt waar je zachtjes met je vinger op duwt (niet te hard, gewoon een lichte druk)...Hou dit zo'n half minuutje vol, en haal dan heel traag je vinger weg, zo traag dat je niet goed kunt zeggen wanneer je vinger eigenlijk niet eens meer je huid aanraakt... In de tao is dit het gelukspunt... Onthou dat als je weer eens depri bent, of zo gestresseerd dat je het niet meer ziet zitten...
Hoe voel je je nu ?

Leer het je kinderen ook maar, leer ze eens bewust ontspannen, bewust ademhalen, maar leg het niet op !!! Je dwingt hen al genoeg in allerlei garelen, doe het waar ze het zien, en het bijna onbewust zullen navolgen...

Oh ja, nog wat nieuwtjes van het thuisfront... De wasmachine van Veerle heeft de pijp aan Maarten gegeven. Gisteren ben ik dan ook met haar naar de electrozaak gereden, om een nieuwe machine te kopen... Vandaag gaan ze hem komen leveren. Ze heeft meteen ook een droogmachine bijgekocht, want ondanks ze ook ons huis erbij neemt als droogruimte, lukt ze er in de wintermaanden niet in de was van het gezin tijdig droog te krijgen... Vroeger droogde de was in mijn garage betrekkelijk snel, maar met de petroleumcrisis heb ik alle buizen heel degelijk geïsoleerd, en nu droogt het in mijn garage ook maar beetje bij beetje... Isoleren heeft duidelijk ook nadelen !

tot de volgende ?

vrijdag, januari 23, 2009

snot(ver)valling

Sinds ik enige weken terug met een snotvalling was gezegend, heb ik nog steeds het gevoel dat heel mijne kop nog steeds vol snot (een grote verbetering hoor ik u al denken)...
Ikke dus op zoek naar alternatieve hulpmiddelen, en wat lees ik bij de beoefenaars van tao en zen en co? Je moet gewoon twee keer per dag een fijn sneetje verse gember opknabbelen, of bij gebrek daaraan een kwakje mosterd zo puur opeten...
Ik heb het nog niet geprobeerd, maar mijn geheugen (tussen al het snot in) zegt mij dat er inderdaad een verband is tussen pikant en lopende neus... Dus straks ga ik met een theelepeltje een schepje mosterd uit de pot scheppen, en de tao weer eens uitproberen...
Wedden dat het helpt ?
Oh ja, ik ontdekte in dezelfde speurtocht ook een middeltje tegen hoge bloeddruk, helemaal gratis en voor niets !
Je neemt het topje van je linker middenvinger vast, netjes aan weerszijden van je nagel, duwt er masserend op (dus duwen, niet duwen, duwen, niet duwen...) en ondertussen trek je ook nog wat aan die vinger. Na een tijdje doe je hetzelfde met je rechter middenvinger. Ik heb het geprobeerd, ik ben altijd nogal aan de hoge kant met mijn bloeddruk, neem er pillen voor, en ik heb mijn bloeddruk gemeten, dan de truuk met de vinger gedaan, en weer gemeten... Er is een spectaculair effect ! Volgens de richtlijnen kun je dit best regelmatig blijven doen, zodat het effect zo groot mogelijk is, en blijvend...
Je vindt dit ook terug in boeken over acupressuur !
Internet is voor wie de moeite wil nemen, een enorme bron van kennis en nuttige dingen... Ik heb gisteren ook een site gevonden met allerlei nuttige tips om ecologischer te wonen, lees spaarzamer, want gek genoeg is het meestal goedkoper om ecologisch te leven dan andersom... Dus ga ik nu eens op mijn gemak op die site gaan rondstruinen... Er lijken op het eerste zicht heerlijke en ook gekke dingen tussen te zitten, wellicht hoor je er nog van, en als het werkelijk de moeite loont, dan geef ik je het adres wel door !

Ik kreeg een reactie op mijn artikeltjes over tao, yoga en co... Dat ik er in slaagde dat nu eens gewoon nederlands te schrijven. Weet je, beste anoniem (lees Luc courgette), ik geloof niet zo erg in het volkomen overnemen van de werkelijk oosterse filosofie erachter... Dat is immers niet onze wereld, maar dat wil niet zeggen dat er geen enorme winstpunten in te rapen zijn, alleen moeten wij het dan wel vertalen naar onze wereld toe, het mag volgens mij geen geheimzinnig en ver van je bed dinges zijn! Ik poog er de dingen uit te halen die wij als westerling kunnen be-leven...
Ik zou je ook kunnen vertellen dat we ons moeten inbeelden dat er zo'n 5 cm onder onze navel een kamer is waarin wij alle kracht verzamelen (de nieren zijn héél belangrijk in tao), dat we die kracht laten doorstromen naar een soortgelijke kamer juist achter de onderste ribben, waar het gevoel gevoed wordt (adem en hartslag) en weer verder laten doorstromen naar nog zo'n kamer in onze hersenen, juist onder onze kruin naar voren toe gelegen, waar we de geestelijke kracht verzamelen en helende kracht en dergelijke, maar wij zijn niet zo ingesteld op het geestelijk inbeelden van kamers in ons body... dus probeer ik die dingen om te zetten in voor ons begrijpbare dingen, ga ik denken aan onze basis met nieren en darmen en dergelijke, ga ik naar hart en longen toe, en probeer de krachten van het verteren van mijn aardse voedsel (nieren en darmen) te beseffen, te voelen, hoe zij invloed uitoefenen op mijn hartslag, bloeddruk, ademhaling (eet eens heel (te) veel en kijk eens naar je moeizame ademhaling!) Laat dan het zuurstofrijke bloed uit je longen naar je hersenen gaan om daar je brein te doen werken op hoog en zelfs bovennatuurlijk niveau (genezende kracht, meditatie en zo meer)...
Dan vertel ik omzeggens hetzelfde maar in westerse gewone taal, op een manier zoals wij denken.
Ik wil niets afdoen van de mensen die er wel in slagen zich echt in te leven in die oosterse manier van denken, maar ik denk dat het veel nuttiger is om deze manier van leven en denken te integreren in onze manier van leven en denken...
Tao betekent "weg", in de zin van baan... Als je echter dieper op de tao ingaat, dan zie je in dat ze in feite steeds streven naar de middenweg, de gulden middenweg, geen hoogten, geen laagten. Vooral geen boosheid, maar liefde voor het leven en voor de mens...
Ik kan het niet verifiëren, maar ik las dat tao ook de enige filosofie of religie is die nooit oorlog voerde... Dat kan ook moeilijk anders, omdat het alleen naar evenwicht streeft en naar liefde voor het leven en de mens. Bovendien is tao geen instituut, dus zijn er ook geen machthebbers die zo vlug geneigd zijn al het mooie van een godsdienst om te zetten ten eigen gewin en tot hun eigen glorie en macht...

Daarom is tao niet alleen een filosofie voor oosterlingen, maar veeleer een levenshouding die door eenieder kan worden gedragen... Dat is ook de reden waarom ik de oosterse denkwijze poog om te zetten in onze taal.

Ik vind heel wat al heel leesbaar en verwerkbaar materiaal in The Barefoot Doctor... Die naar mijn gevoel alleen nog de fout maakt het net een beetje met geheimzinnigheid en mystiek te omkleden, maar dat is wellicht een beetje logisch, vermits hij er zijn beroep van heeft gemaakt. Als hij het sfeertje ervan weg doet, kan hij het niet meer verkopen, want dan wordt het gewoon gemeengoed, zoals het zou moeten zijn...

Ik noem het alleen nog bij zijn naam tao, omdat ik weet dat dit meer interesse wekt, en meer doet nadenken dan dat ik gewoon zou zeggen: Vanaf morgen begin je ieder mens die je tegenkomt te begroeten, terwijl je inwendig denkt "het is een goede mens, die helemaal geen kwaad in de zin heeft"... Je doet dit voortdurend, bij iedere mens die je tegenkomt, en je zult zien dat je na enkele dagen veel positiever staat tegenover de vreemde mens dan vroeger, je hebt jezelf overtuigd van het goede in de mens als dusdanig... Maar dat is tao ! En ik hou niet van zeggen dat je het Yin en Yang in evenwicht moet brengen, nee, ik vind het veel begrijpelijke te zeggen dat we eindelijk eens het goede in het leven, ons leven, en het leven rondom ons moeten laten primeren. Want nu hellen we steevast over naar het negatieve, het wantrouwen... dus moeten we echt een duwtje geven in de positieve richting, om het evenwicht uiteindelijk te vinden...Weet je wel, de middenweg...

We moeten dus gewoon eerbied hebben voor Het Leven... en dat wil ook zeggen dat we ondermeer onszelf moeten verzorgen, bewegen, bewust eten en drinken, rekening houdend met onze echte lichamelijke behoeften... Zodat we steeds het gevoel hebben in een perfecte body te zitten, en we leren de stress van ons af te zetten (dat gaat veel beter in een gezond lijf!)

Oh ja, nog een nieuwtje uit ons kleine leefwereldje... Je weet dat Veerle met haar voet in de plaaster zit, wegens een gebroken enkel ?? Welnu, onze Bart is nog eens gaan joggen, verzwikte zijn voet... en brak een beentje in de voet...Zit nu ook in de plaaster! Ik denk er over onze familienaam te wijzigen in de familie Brekebeen...
djudedju...

tot de volgende ??

donderdag, januari 22, 2009

Recessionista's

Voor mij een volkomen nieuw woord.
Gelukkig stond er én een foto én een woordje uitleg bij...
Blijkbaar had Saartje Vandendriessche een gewoon confectiekleedje aangetrokken om naar de chique galavoorstelling te gaan van de "Gouden Schoen"...
Dat zou een nieuwe trend zijn, en een trend moet nu in deze tijd ook meteen een naam krijgen...
Het woord zou een samenstelling zijn van recessie en fashion, gepersonaliseerd met het -ista er aan te hangen (wellicht recessionisto's voor mannen ???)
Het zou in deze slechte tijden niet meer passend zijn om met kleedjes die meer dan een maandloon (hun maandloon??? Dat moet nogal wat kosten die dingen!!) kosten.
Het past in deze tijden om soberder te leven... zou het devies zijn.
Niet dat ik bij Saartje direct denk aan sober, maar kom, modes worden nu eenmaal gelanceerd door publieke iconen... en dat is Saartje dan weer wel. (Eigenlijk wil ik al heel de tijd Sara schrijven, want ik vind het geen mens om een lief verkleinwoordje toe te kennen, maar och, ze loopt zo door het leven, dus...)
Maar het idee dat ze nu eindelijk eens zouden afzien van al die dure (en niet betere!) merkkledij, dat spreekt me dan wel aan, dus voor een keer : leve saartje (bij gebrek aan sympathiekeren, maar dat is een persoonlijke mening van een zagevent).

Ik had al opgemerkt dat ook bij de jeugd blijkbaar eindelijk die verfoeilijke mode van merkkledij wat aan het milderen is... Want ik weet heel wat gezinnen die zich pijn deden voor het aanschaffen van die dure gekke kledij, omdat zoontje- of dochtertjelief niet zouden "afsteken", en niet zouden gepest worden door de anderen...
Ik ben altijd zo gelukkig geweest dat mijn kinderen zich profileerden als anders, en toen al makkelijke kledij prefereerden boven merkkledij, en ze wilden niet in het rijtje lopen (van wie zouden ze dat mee hebben...)
Ik weet ook niet, maar ik neig eerder naar niet, dat Anny zou toegegeven hebben aan die goestjes naar merkkledij. Maar de vraag en dus ook de moeilijkheid is er nooit geweest.
Vroeger kon je zeggen: "Goedkoop is kwa koop", maar heel wat van die zogezegde merkkledij was én duur én niet deugdelijk... Het moest ook niet, want de bedoeling is niet dat je het jaaaren draagt, het is na een seizoentje al lang en breed démodé, en hoort alleen nog thuis in de afvalcontainer, of misschien nog in de container voor tweedehandskledij... voor de arme negertjes van China.

Voor mij hoeft kledij te passen (qua maat) en moet het makkelijk zitten. Ik draag dan ook omzeggens altijd slobberbroeken en slobbertruien, en voel me doodongelukkig als ik eens wat "deftigs" aan moet, want volgens de goegemeente is deftig iets wat strak zit, kleurloos is en helemaal niet makkelijk zit... (Ik praat voor mannen, voor vrouwen vervalt het aspect kleurloos veelal)...
Ook als ik schoenen ga kopen, dan zoek ik eerst en vooral naar schoenen met een brede leest en van zacht materiaal, zodat ik weet dat ik ze kan aantrekken, en dat ze meteen aan mijn voeten zitten alsof ze daar al vijf jaar zaten... Andere schoenen moet ik niet hebben. Veto !
Ik ben heel gelukkig dat ook mijn eega van dat idee is, en ook zij loopt voornamelijk rond in een trainingspak en een trainingsvestje... En ook zij zucht als ze eens wat anders moet aantrekken.
Wij zijn wellicht de slechtste klanten van modeboetieken die er denkbaar zijn, maar we zijn perfect gelukkig... en gemakkelijk !
Ik heb vandaag mijn haren gewassen, en meteen ook een andere trui aangetrokken, maar de diene die ik klaarlegde voor de was is zeker al vijftien en meer jaren oud... Heerlijk makkelijk, ruim en het geeft niet als ik eens mors met een of ander, 't is toch een oud ding.
Die me zo niet wil zien, doet maar zijn ogen even dicht tot hij voorbij gelopen is.
Geef toe, is er iets zaliger dan makkelijk zijn ?
Nee, volgens de boekjes moet je nodig ieder seizoen weer ander kledij aan doen, volgens de nieuwe mode en in de nieuwe kleurtjes... Een mens doet het niet, maar als je aandachtig de mode volgt, zie je dat nu en dan de oude snit weer terug komt ! Het zou lonen als je al je kledij zorgvuldig bewaarde, met de kledij van zegge twintig jaar kun je een heel lang mensenleven perfect in de mode zijn... Om maar te zeggen hoe idioot het allemaal is.
Wat mij persoonlijk heel sterk verwondert, is dat we desondanks toch beïnvloed worden door de modetrends.. Bij mij valt me dat meest op bij auto's... Ik herinner me nog heel goed hoe mooi we de "haaienvinnen" achteraan de auto's vonden, en hoe we ons nu afvragen wat we daar ooit in zagen...
Het is ook goed voor de economie dat er meer andere mensen zijn dan mensen van mijn kaliber, anders waren er nog meer textielbedrijven ter ziele... Maar toch zal ik nu niet meer veranderen, ik hou van mijn gemak en van mijn slobberkleren...
En ik heb nachtmerries als ik de prijzen zie van sommige van de kleedjes en pakken die je ziet in de etalages van die chique (???) boetieken...

Gisteren werd ons aller koningin Fabiola op de site van de VRT en van Gazet van Antwaarpen eventjes dood verklaard...
Kijk, daar droom ik van !
Ik zou graag mijn eigen doodsbericht en doodsprentje kunnen lezen...
Dat is immers de enige keer dat ze niets dan goeds van je zeggen.
Plots ben je de kerel die zonder enige fout of zonder enig gebrek al weldoende rondliep op een aardkloot die ons niet verdiende...
Stijn Streuvels heeft zo ook eens al de lof over zichzelf kunnen en mogen lezen, ze hadden hem ook dood verklaard toen hij nog blakend van gezondheid rondliep...
Gek, maar er is geen moment in je leven dat zo verheerlijkt wordt als op het moment dat je er niet meer bent.
En toch... we weten allemaal dat het deugd doet om eens bestoeft te worden!
Waarom zijn we dan zo karig met lof voor al wie rond ons loopt en leeft ?
Als kind krijg je nog wel eens een woordje van lof als je thuis komt met een goede puntenkaart, maar nadien? Noppes, niente, nada...
Het kost nochtans geen geld, het is een van de dingen die we gratis, zo maar, mild om ons heen zouden kunnen strooien, maar we vertikken het gewoon.
De reden ? Het is moeilijk te zeggen dat een ander goed is, want we vinden, diep in onszelf, dat alleen wijzelf het loven waard zijn... en misschien onze wederhelft ook nog een beetje, onze kroost zeker, maar al de rest ???
Willen we dat eens doorbreken, en eens zeggen tegen de buur, de collega, de vriend dat hij het zo goed gemaakt heeft ? Gewoon, eens het wierookvat vatten en een beetje zwaaien. Het hoeft niet te veel te zijn, want wierook en lof bedwelmen nogal... Gewoon een beetje, net genoeg om hem of haar gelukkig te maken.
Wedden dat dat geluk ook een beetje op u afstraalt ?

tot de volgende ?

woensdag, januari 21, 2009

Dierenliefde

Je zult al wel opgemerkt hebben dat ik behoor tot de massa mensen die van dieren houd... Maar ik ben geen fan van Gaia en Peta en ALF en dergelijke... Als het er op aan komt is het voor mij "slechts" een dier... Herinner je het feit dat ik ooit een kat moest doodrijden, omdat ik geen verkeersongeval wilde en kon veroorzaken. Maar het doet me nog steeds ergens pijn, en ik moet er maar aan denken om weer het afgrijselijke geluid van een kat onder je wielen te moeten horen...

De hierboven genoemde organisaties willen echter mensenrechten toekennen aan de dieren, let op, zij camoufleren het onder de noemer dierenrechten, maar in werkelijkheid geven ze het identieke rechten als aan ons zelf...

En dan zit ik voor mijn TV, te kijken naar een uitzending over "grote katten", en zie hoe een familie cheeta's een antilope pakt, en nog terwijl de moeder het beestje wurgt, zijn de jongen al begonnen het levend op te vreten...
Ik weet wel, het is de natuur, maar plezant vind ik het niet. Ik heb bewondering voor de snelheid, de tactische manier van jagen van de cheeta, maar dat wurgen en levend opvreten, dat spreekt me niet erg aan.
En dan steek ik mijzelf in het vel van Gaia of consorten... Moeten we niet een apart wildpark oprichten voor cheeta's, waar wij zorgvuldig en onder verdoving geslachte oude en ziekelijke antilopen voeren aan die sloebers van roofdieren? Of kunnen we ze niet omscholen tot vegetariërs, waarbij we hen voeden met supersnel lopende knolselders ?
Want dat is toch wat ze met ons als mensheid voor hebben?
En ze zwijgen momenteel nog als vermoord over het feit dat men ook bij planten heeft vastgesteld dat er reactievermogen is, dat ze zelfs op een of andere manier met elkaar communiceren en ga zo maar door... Maar wellicht zal dat het volgende actiepuntje worden... Als we het vlees ontwend zijn, gaan we ook de planten moeten laten omwille van hun rechten... en gaan we leren leven op volkomen artificieel gemaakte voedingsstoffen, vervaardigd in bedrijven die volkomen ecologisch en diervriendelijk zijn, en beplant met allerlei gewassen die ook recht hebben op hun plaatsje...
Je voelt met je ellebogen dat dit niet logisch is, niet kan... Wij zijn een deel van de natuur, we zijn omnivoren (die weliswaar in onze westerse wereld veel te veel vlees eten en te veel eten in het algemeen...), maar we zijn gebouwd op een systeem die een schakel is in het geheel.
We leven dus van de vruchten (plantaardig en dierlijk) van de aarde.
Het grootste probleem is dat wij, door ingrepen in de natuur, er in geslaagd zijn steeds meer kunstmatig te kweken voor onze bevoorrading, en daardoor een te explosieve aangroei als soort kennen. We wringen steeds meer en meer de natuur naar onze behoeften, en zien nu met schrik dat die natuur stilaan bezig is met daaraan kapot te gaan.
Ik ben wel akkoord met Gaia en co, dat we de dieren geen onnodig leed moeten bezorgen, maar stel me de vraag van waar tot waar dat loopt... Ik ken heel wat vinkenliefhebbers, je weet wel die in het seizoen met hun vink in een kooitje langs de baan zitten, de liedjes te tellen die het beestje produceert... Die mensen worden door heel wat natuurliefhebbers in het verdomhoekje gestopt, maar toch... Een vink in de natuur leeft amper 3, met veel geluk 4 jaar... Een vink in dat kooitje en 's winters in een volière, leeft meer dan 10 jaar...
Tanteke had nog een half jaar te leven, maximum !!!!... Ze zit nu in een home, op een klein kamertje, maar wordt verzorgd tot en met, en is dat half jaar al lang voorbij, en ziet er niet naar uit dat ze direct het bijltje erbij zal neerleggen... Iedereen is het er over eens dat het voor tanteke een ideale oplossing is, met alle kans op een goede oude dag... Mag dat niet voor de vink ???? Is dat dan dieronwaardig ?
Ik durf daar niet zo maar op te antwoorden. Ik weet wel dat die beestjes gesoigneerd en verzorgd worden tot en met, want het zijn de lievelingen van de vinkenier.
Net zoals tanteke gesoigneerd wordt door de verpleegsters met dienst, met dat verschil dat de vinkenier er ook nog een portie liefde bij doet...
Ik las ook een artikel over kippen... Uit het onderzoek bleek dat de kippen in een batterij minder stress kenden dan de kippen met een uitloop...
Ik vind dat een beetje normaal... Die kippen kennen niets anders, hebben dus ook geen andere verlangens, en hebben daar eten en drinken en hoeven niet te jagen en te jachten om aan een "karige bete broods" te geraken... De kippen met een uitloop moeten zich haasten en reppen om tijdig bij de voederbak te zijn, voor de anderen alles hebben opgepikt, en leven steeds met een half oog op de lucht boven hen, want vandaar komen de roofvogels en het gevaar...

En zo komen wij op de vraag wat is geluk ? Of het nu het geluk is van een dier of van de mens ???
Als mens maken wij daar een abstract begrip van, maar voor een dier of een heel simpel natuurmensje, is dat veeleer een synoniem van tevredenheid en rust... Iets wat wij al lang vergeten zijn, vooral omdat we niet meer weten wat rust is...

En zo kom ik weer tot het artikeltje van gisteren... De nood van de westerse mens op rust op ontspanning... En die hij steevast invult met lichamelijke beweging en gestresseerde reizen... Ik wil hem het recht op een reisje niet ontzeggen, integendeel, maar dat is niet "rust" niet "ontspanning"... Rust en ontspanning vinden we maar echt als we er in slagen te onthaasten. Als we iedere dag een tijd voorbehouden om eens werkelijk te niksen... Ons af te sluiten zelfs voor de gedachten die ons steeds weer besluipen en ons weer naar de wereld vol spanning voeren. In het begin is dit niet makkelijk... Een van de manieren om je geestelijk vrij te maken is mediteren. Ben je godsdienstig, dan heb je daarin mogelijkheden, ben je het niet, dan kun je mediteren over allerlei vraagstukken, zoals de vraag of een boom die omvalt in een bos waar niets of niemand is om het horen, ook lawaai maakt... of wat is het geluid als je klapt met één hand... Idioot, ja, maar het helpt je om de dagdagelijkse beslommeringen buiten te duwen en eens werkelijk te ontspannen... Als je de kans hebt, leg je dan neer op de vloer, ontspan bewust al je spieren, doe het in volgorde, eerst je benen, dan je armen en zo voorts, zo dat je zeker bent dat werkelijk alles los laat... en adem langzaam en die in en uit, met heel je buik (niet alleen met je borstkas !)... Wedden dat je in tien minuten al heel wat beter voelt ?
doen !

tot de volgende ?

dinsdag, januari 20, 2009

De kleren maken de man...

Deze week zat ik op de Duitse tv-zender te kijken naar het skiën. Ik zag al springen, snelheid en ook een stukje bobsleeën...
Vooral het snelskiën hield al mijn aandacht gaande. Ik betrapte mijn eigen zichzelvens er voortdurend op dat ik zat te bidden dat ze toch niet zouden vallen. Die mannen duikelen de berg af aan snelheden van 140 en meer kilometers per uur, en gaan aan die snelheid nog wat bochtjes liggen maken...
Eentje kukelde toch om ver, gelukkig in het begin, dan gaan ze nog maar een goede 70 kilometers per uur... Gelukkig viel hij op zijn rug en zij, gleed tot tegen de nette die het parcours op sommige punten afschermden, en in een vloeiende beweging stond hij ook weer recht.
Niets gebeurd.
Maar hij stopte toch maar, niet van de pijn, niet van de schrik, maar gewoon, hij had geen kans meer om snel genoeg beneden te zijn...

Ik heb bij al die gelegenheden ook naar de kleren gekeken... Ik heb altijd geleerd dat de beste bescherming tegen de kou is: enkele lagen losse kledij boven elkaar, zodat je isolerende luchtlagen opbouwt.
Dat is allang verleden tijd.
Nu hebben ze thermopakken, die maar één laag hebben, maar van een speciale stof, die de warmte binnenhoudt, en de kou buiten. Dat moest wel, want dan kun je nauw aansluitende pakken maken, die minder luchtweerstand bieden, waardoor je nog enkele milliseconden vlugger de berg af kunt glijden...
Bij heel koude dagen deden wij vroeger twee paar echte wollen sokken boven elkaar aan, met onze voeten in normaal iets te ruime schoenen, weer het systeem van isolerende lagen aan het toepassen...
Nu hebben ze van die nauwaansluitende dingen aan hun voeten, die wellicht ook weer in een of andere speciale stof gemaakt zijn, en bovendien hebben ze nog een systeem er bij ingebouwd, waardoor het zweet er wel uit gaat, maar water er niet in kan... Eenzijdig lekke schoenen dus.
Op de olympische spelen zagen wij de zwemmers in speciale pakken, die in feite een nabootsing zijn van de structuur van een haaievel. Blijkt dat dit veel minder weerstand heeft in het water dan ons gewone mensenvelletje... Kun je ook weer enkele nanoseconden sneller...
Sneller...
Steeds maar sneller...
Ik heb een van de vorige blogs nog even herinnert aan de tijd dat Merckx de ronde won... Je moet eens opzoeken aan welke gemiddelde snelheid de tour toendertijd gewonnen werd ! En vergelijk dan eens aan welke gemiddelden de laatste tours gewonnen werden.
Als je daar gewoon naar kijkt, dan moet je tot de conclusie komen dat Merckx groot geluk had dat hij reed in een tijdvak van allemaal prutsers... Maar we weten allemaal dat het komt omdat de moderne fietsen lichter wegen, de banden beter lopen, de versnellingen veel soepeler zijn en beter aangepast, en ... de rennerspakjes heel wat minder luchtweerstand bieden... Zo rij je een stuk sneller dan Merckx in zijne tijd.
Sneller, alsmaar sneller

Ik heb in mijn peecee wat meer ram gestopt, waardoor hij weer een stuk sneller gaat, en in staat is de moderne bestanden op een adequate manier weer te geven, alhoewel, bij bepaalde videofilmpjes heb ik nog steeds wat moeite, want mijn processors en mijn huppeldepups zijn niet aangepast aan de nieuwe vereisten inzake snelheid, nodig voor de moderne peecee...
sneller, steeds maar sneller
Mijn eerste kwampjoetertje hier thuis had een harde schijf van 30 mega... Nu kun je daar zelfs geen windows meer op zetten... Met ander woorden je kunt er niets meer mee doen...

Heel onze maatschappij zit in een versnelling, die stilaan het menselijk verliest.
We zijn bezig sneller te gaan dan we geestelijk aan kunnen. De kans dat we over kop gaan is steeds groter en groter.
Geen wonder dat we steeds meer en meer mensen zien die tilt slaan, die het niet meer aan kunnen, die zich plots geestelijk gaan afsluiten van de huidige wereld...
Je hebt dat ook bij sommige mensen die misselijk worden op de achtbaan, of zelfs op een ouderwetse zwiermolen... Maar dat is gelukkig alleen een lichamelijk en snel voorbij gaand euvel...Iemand die echter geestelijke snelheid niet aan kan, en geestelijk misselijk wordt, daar is in veel gevallen niets meer mee aan te vangen... Reddeloos verloren voor onze maatschappij.

Misschien, heel misschien... Zouden we ze niet kunnen laten herstellen in die stukjes van de wereld waar ze nog niet gek zijn op snelheid ??? Ze gewoon laten leven op het ritme van de natuur, het natuurlijke ritme ?
Kunnen we dat niet inbouwen in ons systeem, dat we nu en dan echte pauzes, echte breaks hebben, waarin we breken met de snelheid ? Want nu moet je eens zien hoe ze zich "ontspannen", een rondje gaan lopen en kijken of ze hun eigen persoonlijke rekord niet kunnen beteren, op reis gaan met de auto, ver weg in zo'n kort mogelijke tijd en dan vlugvlug van het ene bezienswaardige naar het andere om toch zoveel mogelijk "genoten" te hebben... Of het oeverloos lang uitgestrekt gaan neerliggen in de zon om thuis te kunnen tonen dat uw vakantiebestemming veel sneller bruint...
Nee, eens echt ontspannen... alles uit je geest bannen, vertoeven in het zalige niets...
Waar denk je dat al die plotse interesse voor Zen en andere Oosterse meditatietechnieken op duiken??? Uit nood, grote nood, omdat wij westerlingen het onthaasten verleerd zijn.

Ik las een heel leuk bericht !!! Ik weet niet of ik over de grond moet gaan liggen rollen van de lach, of bittere tranen gaan zitten schreien !!!
Geleerde bollen (waarom nooit eens een geleerde kubus?) hebben ontdekt dat er in de gebieden waar er steeds minder mist is, de zon meer en beter de aarde kan bereiken, waardoor de aarde sneller opwarmt.
Lijkt logisch, maar waarom is er plots minder mist dan vroeger ?
Omdat de lucht veel zuiverder is !
Wat moeten we nu doen ?
Meer auto rijden om CO2 te produceren, of allemaal met de diesel er op uit om meer fijn stof te maken???
Of toch eindelijk gaan beseffen dat de aarde veel, veel , veeeeeel groter is dan wij allemaal samen, en dat klimaat onder haar bevoegdheid valt ???
Dat wij maar moeten ondergaan wat moeder aarde doet?
Ja zeker...

Hier, zie ik een klare hemel (opwarming? nee 't is verdomme koud!) en scherp afgetekende boomsilhouetten... Mooi !
Weet je, daar kan ik van genieten... Zo maar door het raam kijken, op niets denken, en genieten van de natuur, veilig in de warmte van mijn huisje... Meer moet dat niet zijn.

Vanmorgen heb ik plots vastgesteld dat al mijn morgens van gymnastiek eindelijk resulteren in een betere houding, zonder er te moeten op denken, zonder er een inspanning voor te doen. Ik wilde mijn bekken weer naar voor duwen om mijn rug recht te krijgen, en merkte, tot mijn eigen verbazing, dat mijn bekken al gekanteld stond...
Wellicht zal het nog niet heel de dag zo blijven, wellicht zal bij vermoeidheid mijn rug wel weer in zijn vervloekt boogje gaan staan, maar ik heb het gevoel dat ik een enorme stap heb gezet !
Leve de gymnastiek, leve de oefeningen in de ontspanning van je lichaam volgens de tao en de zen en dergelijke dingen... Verwacht nu niet mij te zien zitten in een lotushouding, ik zal dat wellicht nooit kunnen, ik ben en blijf een stijve hark...Maar ik heb geleerd, dagelijks via mijn turnen en via mijn ontspanningsoefeningen (meer gericht op lichamelijk ontspannen dan wel op geestelijk ontspannen), dat mijn lichaam zich beter en losser en vrijer voelt, als mijn lichaam er in lukt de spieren te vergeten, de botten te vergeten, en gewoon massa te zijn, zonder enige spanning. Dit kan maar mits een goede houding, want iedere verkeerde houding veroorzaakt spanning van spieren en/of botten... Maar gek genoeg moeten wij daaraan werken...
In onze maatschappij waar alles op snelheid, alles op prestatie is gericht, is men verleerd eens alles los te laten, alles, met inbegrip van de spieren en het skelet...

Ik begin het stilaan te kunnen, en kan het je aanraden... Ga gewoon op je stoel zitten, rechtop ! Niet met een holle rug, dus schuif je bekken iets naar voor, om het op zijn Vlaams te zeggen, schuif je dikke gat iets naar voor terwijl je rug blijft waar hij is. Hou je rug recht op, laat je hoofd iets naar boven gaan, alsof hij lichter is dan de lucht, maar hou hem recht, de kin iets naar binnen. Als je zo zit, laat dan de armen hangen, zodat je schouders en je borstkas breder worden, bevrijd van die spanning. Laat nu je spieren los, maar bewaar je houding. Je zult zien dat je geen of amper spieren nodig hebt om zo te blijven zitten. In het begin is het veel moeilijker je spieren te lossen dan je houding te bewaren... Gewoon je spieren en vlees laten hangen aan de kapstok van je rechtoppe skelet. Haal nu langzaam en die adem met je buik... Heerlijk toch dat je recht kunt zitten ? Eindelijk !!!

Tot de volgende, en ontspan je !!!

maandag, januari 19, 2009

Mars

Sjongejongejonge, ze denken dat er nu toch leven zou zijn op Mars...
Is er één reden waarom er geen leven zou zijn?
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat het heelal wemelt van het leven. Wat hier kan, kan uiteraard ook op andere plaatsen.
Niet dat ik direct een fan ben van groene of grijze mannetjes en meisjes, maar ik kan me geen enkele zinnige reden indenken waarom er op andere planeten geen leven zou zijn.
Of er nog veel "verstandige" soorten zijn (alhoewel, we vergelijken dan best niet met onze soort, want als we zien wat er momenteel allemaal gebeurt in het midden-Oosten en omgeving, dat pleit niet erg voor "verstand") weet ik niet, maar het zou me sterk verwonderen dat er geen zouden zijn.

En dan zit ik door te denken... Wij houden hier zo erg vast aan onze gewijde teksten (bijbel, koran, boeddha en ga zo maar door)... Hoe zou de ontwikkeling daar gegaan zijn ?
Ik kan me perfect voor stellen dat er soorten zijn die geen besef hebben van goed en kwaad zoals wij dat zien. Soorten die veel eer ingericht zijn zoals hier een mierennest of een bijenzwerm, waar alles gebeurt voor de gemeenschap... Stel dat je met zo'n soort in aanraking komt... Hoe zouden wij daar mee communiceren?
Als we kijken naar de talrijke filmpjes op tv over dergelijke onderwerpen, zien we dat ze allemaal wel iets menselijks hebben, en wonder boven wonder, ze praten allemaal Engels....
Het lijkt wel of onze fantasie dood loopt op het ogenblik dat we de grenzen van onze aarde overstijgen... En wellicht is dat ook werkelijk het geval ! We kennen immers maar dat, en al wat we kunnen fantaseren is ook op een of andere manier gebonden aan onze kennis. We kunnen gewoon niet verder gaan... Onze geest is daartoe veel te beperkt.
De kans is dan ook zeer groot, mochten we er ooit in slagen om naar andere werelden te reizen, dat we het "verstandelijke" leven niet eens als dusdanig zouden herkennen.
Wij denken bij verstand aan vuur, wiel, dingen maken, dingen gebruiken...Maar wie zegt dat dit de enige mogelijkheden zijn ? Dat zijn onze mogelijkheden, maar misschien ligt dat wel heel anders voor wezens die heel anders ontwikkelden op een heel andere wereld, met heel andere basisstoffen. Bij alles wat leven is denken wij ook aan zuurstof, en het is echt nog niet lang geleden dat de wereld der geleerden op de kop stond omdat men plots anaërobe beestjes had ontdekt.
Plots lijkt er ook leven mogelijk zonder zuurstof, zelfs hier op ons eigen wereldje...
Nee, onze fantasie schiet gewoon al te kort op ons eigen wereldje... Hoe zeer zullen wij dan fouten maken op andere werelden?
Zelfs het idee "beschaving" is iets wat wij projecteren op onszelf, ondanks het feit dat we blijkbaar nog heel ver af staan van een echte beschaving met eerbied en begrip voor alle anderen. Hoe zal het dan ook ooit lukken met totaal vreemden ? Waar bij wij op geen enkele manier een brug kunnen leggen naar een vertrouwde manier van denken ???
Nee, ik hoop dat we, voor we ooit echt de ruimte in kunnen, eindelijk zelf al tot een echte beschaving zijn gekomen... Als we daar ooit in lukken.

Gisteren ontving ik hier een mailtje met een verwijzing naar een filmpje over Molenbeek, een klein gemeentje in het Brusselse, gemaakt door en met een Marokkaanse reporter (vrouw), die haar nederlands even goed kent als haar Arabisch, maar die zich Belg voelt. Op het filmpje zie je hoe de reporters en de camera verjaagd worden door een Arabische marktkramer, die zich voorstelt als de baas van de gemeenschap op de markt. Het politiebureel is op de markt gelegen, maar de politie komt pas tussen na lang aandringen en hoog oplopen van de moeilijkheden... De politie probeert gewoon moeilijkheden te vermijden, en aanvaard daarvoor eigenlijk lijdzaam de houding van de Arabische inwoners. De Marokkaanse reporter vertelt verder dat zij bang wordt, omdat het fundamentalisme en de agressie steeds meer en meer escaleert, vooral bij de jongeren, en wijst er op dat heel wat van de oudere Islam's zelf bang zijn van die ontwikkeling...

Wat brengt mensen tot die agressie tegenover anderen?

Wat kunnen we doen om dat te doorbreken?

Ik moet hierop het antwoord schuldig blijven... Niet dat het antwoord zo moeilijk is, maar het is zo moeilijk uitvoerbaar... Het antwoord is immers gewoon: Liefde...
Maar ken jij veel mensen die bij het krijgen van een klets op hun gezicht, gedwee de andere wang aanbieden?
Nee, wij zijn veel meer mensen die zeggen: "Ah, hij doet dat, dan doe ik dat !, 't Zal hem leren!" Ook al weten we dat hij daardoor niet leert, in tegendeel...
Neem nu de strijd rond Gaza... De Hamas schiet voortdurend prutsraketjes af naar de Joden. Die maken zich kwaad en gaan ten strijde, met man en macht.
Plots zie je dat bijna heel de wereld compassie (?) krijgt met de mannen met de kleine prutsraketjes tegenover die loebassen met hun heel groot arsenaal aan gesofisticeerde wapens. En plots lijkt het in het collectieve geheugen uitgewist dat het wel die met hun prutsraketjes waren die voortdurend bleven schieten, ook als de anderen niets deden. Dat alleen al wijst er op dat we er zelfs niet eens in slagen om de zaak nuchter te bekijken, laat staan nuchter te behandelen ! We worden op een of andere manier partij in het geding. We stellen onszelf in de plaats van de underdog... En vergeten gemakshalve dat dat kleine keffertje heel scherpe tanden had in de vorm van terroristische aanslagen...
En eigenlijk weten we, dat hoe meer mensen er zich mee gaan moeien, hoe ingewikkelder het geheel wordt. De enige oplossing ligt in handen van de twee betrokken partijen.
Begrip, Liefde voor elkaar...
Maar daartoe moet je bereid zijn om allereerst het verleden te vergeten.

Wat zien we nu? Steeds meer mensen voelen zich geroepen om hun stem te laten horen, en over heel de wereld zie je betogingen voor de vrede uitlopen in agressie ???

Ik heb, gezien mijn beroepsverleden, heel veel betogingen meegemaakt, en één van de eerste punten die me bekommerde was telkens weer de zorg dat het niet uit de hand zou lopen, dat men niet zou toegeven aan de roep van agressoren die bij iedere betoging opdagen, met als enige doel geweld uit te lokken. Op iedere betoging zijn ze er ! En in veel gevallen lukken zij er in een deel van de massa mee te krijgen en de betoging te doen ontaarden in geweld. Wij hebben het bij onze betogingen steeds kunnen vermijden, omdat we er op voorzien waren en de deelnemers op voorhand verwittigden tegen die mensen.

Maar als ik nu de beelden zie op tv, dan lijkt het aantal van die agressoren steeds maar toe te nemen, en lijkt het hun steeds maar makkelijker om de rest mee te trekken in vlagen van geweld.

Het gekke is dat dit niet als geweld wordt voorgesteld, maar als uitingen van de volkswoede tegenover die of deze partij in het geding... Met andere woorden, de overheid neemt het geweld min of meer aan, en probeert zelfs dit geweld enigzins te vergoelijken...

Weten ze dan niet dat agressie als een sneeuwbol is ? Hoe langer je hem laat rollen, hoe groter hij wordt, en hoe rapper hij loopt...

We doen dus net het omgekeerde van het stoppen van de cirkel van geweld, we jagen hem aan !
Ik kan me ook niet ontdoen van de indruk dat alles nog wat opgezweept wordt door pers en tv, die heel mooie en spectaculaire beelden kunnen schieten van dit geweld... en het steevast ook weer in één bepaalde hoek duwen, zonder ook maar één poging om het ergens op een neutrale manier te duiden.

Ik kies niet, noch voor de ene, noch voor de andere partij. Gewoon omdat we door de voortdurende misleiding in dit geschil echt niet meer kunnen onderscheiden wie gelijk of ongelijk heeft. En eigenlijk heeft dit in de huidige stand van zaken ook geen echt belang meer, men jaagt gewoon het geweld steeds meer aan. Het besluit, het enige mogelijke besluit is dan ook, dat momenteel, geen enkele partij nog "zuiver" is. Beiden hebben schuld, beiden hebben recht. Ze moeten alleen eindelijk dat ook willen inzien en daarnaar handelen.

Alle externe bemiddelingspogingen gaan uit van het gelijk van een partij en de schuld van de ander... En zo lang je dat doet, maak je de strijd alleen nog erger.

Zoals het nu bezig is, en voortdurend aan het uitbreiden is, steeds verder en verder weg van het oorspronkelijke strijdtoneel, zit de kans er in dat we inderdaad bezig zijn te groeien naar de fout die we ondertussen al enkele malen hebben begaan, en de strijd opvoeren tot een wereldoorlog. Sommigen stellen dat de Koran agressief is, maar dat is niet echt zo, het zijn bepaalde predikers (imams) die de woorden op die manier uitleggen... We moeten maar in onze geschiedenis teruggaan om hetzelfde fenomeen te zien met de bijbel en de kruisvaarders en dergelijke, want we kunnen er een hele resem opnoemen.
Ook daar was het niet de godsdienst die de schuldige was, maar de predikers, die niet het geloof predikten maar hun eigen macht en glorie...

... en dan zouden wij al denken aan gaan naar andere werelden????

sjongejongejonge....

tot de volgende ?

zondag, januari 18, 2009

Phaleonopsis

Tegenwoordig zal wel bijna iedereen weten dat dit een orchidee, om niet te zeggen dé orchidee...
Het is ongetwijfeld de makkelijkste van alle orchideeën om binnenshuis te houden en weer tot bloei te brengen. Er zijn nog enkele soorten die makkelijk haalbaar zijn, maar die vergen toch al enige groene vingers... De Phaleonopsis is alleen moeilijk van naam. Is hij uitgebloeid, dan knip je de bloeistengel af, zo dat nog twee à drie ogen overblijven... Daar uit groeit dan met een ietsjepietje geluk weldra een nieuwe bloeistengel op...
Mensen die ondanks alles toch nog miserie zouden hebben om deze plant goed te houden, hebben wellicht te kampen met te droge lucht in huis. Dat is makkelijk op te lossen ! Je neemt een onderschaaltje die enkele maten te groot is voor de bloempot, legt daar keitjes in, of nog liever argexbolletjes (gepofte kleibolletjes), giet daar water over, zodat de de bloempot amper het water raakt, of net niet. De watervoorraad zal verdampen, net onder de plant, en dat zal wellicht genoeg zijn om de plant netjes te kunnen over houden. Neem het onderschaaltje zo groot mogelijk! En geef geen water via dat onderschaaltje, maar bevochtig de orchidee in de bloempot zelf. Het schaaltje is er enkel voor de bevochtiging van de lucht !

Hoe kom ik aan dat onderwerp ?
Wel er was weer rommelmarkt in Kalken, van de basketclub van Laarne. Dat is een mooie en een gezellige rommelmarkt, waar we steeds naar toe gaan indien het mogelijk is. Eén van de sponsors levert er iedere keer bloemen om te verkopen, en die worden dan nog verkocht aan een zeer goedkope prijs. Het zijn potten met twee bloemstengels, aan 8 euro... Echt goedkoop, en je steunt er de ploeg ook nog mee.

Zodoende... kom ik er toe je te praten over de orchidee...

Ik heb reeds dikwijls deze rommelmarkt bezocht, maar nu ben ik er naar toe gereden met de gps. Ik vind het nog steeds een leuk speelding, en tot mijn verbazing weet hij telkens een kortere weg te vinden dan ik al deed... Zelfs in het terugkeren, toen ik dacht dat ik slimmer kon zijn zijn dan hij (bij mij zit er een mannenstem in !), bleek ik in werkelijkheid dezelfde afstand te hebben gedaan, maar veel trager omdat ik dan ook nog langs kleine weggetjes rijd... Slim machine !
Ik heb eens zitten lezen hoe dat in feite werkt, en het staat eigenlijk in verbinding met drie satellieten... Het grote wonder voor mij, is dat dit kleine bakje er in lukt die satellieten te bereiken, en op basis van die gegevens zijn plaats, zijn snelheid en de tijd te berekenen... Knappe mannen die dit hebben ontworpen.

We vinden tegenwoordig al die dingen zo gewoon, zo dagdagelijks, dat we ons helemaal niet meer verbazen over al de dingen die we gebruiken en zien benutten... Misschien doe ik dat nog wel, omdat ik nog uit de tijd kom waarin al die zaken ontstaan zijn... Ze zijn ooit nieuw, nagelnieuwe dingen geweest voor mij. De radio bestond al, maar ik was twaalf jaar oud toen de eerste TV in onze straat kwam, bij Mee en Pee, waar we dan ook met open mond gingen kijken naar de uitzendingen van onder meer de wereldtentoonstelling in Brussel in ...1958... Een halve eeuw geleden... We hebben vol verbazing de transistorradio's weten komen, de portatiefkes zoals we ze toen noemden. Dat waren nog behoorlijk zware dingen, maar in een ijltempo werden ze steeds maar kleiner en steeds maar lichter, tot... ze zowat weer verdwenen zijn uit het straatbeeld. Het is jaren geleden dat ik nog mensen zag flaneren langs de straat met een portatiefje in de hand... De FM golflengte kwam er toen ook, met veel betere ontvangst van de steeds modernere muziek. Dank zij dat portatiefke waren er toen ook de eerste vetkuiven (Elvis Presley) en de langharigen (de Beatles)... alhoewel, als je nu een foto bekijkt van die beatles, ze helemaal geen lang haar blijken te hebben... Wij zagen de landing op de maan, en Eddy Merckx die de tour won, krek op dezelfde dag, en ergens tussen al mijn boeken, moet hier dan ook nog een nummer liggen van het speciale tourkrantje van wijlen het dagblad "Het Volk", waarin in hetzelfde nummer zowel het wonder van een Belg die weer eens de tour won, en de mens die wandelde op de maan. In dat krantje waren dit duidelijk even grote wonderen...

Och, ik kan blijven op noemen, beginnen bij de wasmachine die we thuis hadden, waar je onderaan hout moest stoken (we moesten massa's stoofhout kappen voor dat ding!). Toch was het al een elektrisch ding, waarin een grote vleugel zat die heen en weer zwaaide, waardoor je de was en het sop telkens weer whoesj, whoesj, whoesj hoorde doen... Toen werd de was buiten gehangen op de wasdraad, en op de juiste tijd van de maand zag je dan heelder rijen drogende netjes afgekookte maandverbanden te drogen hangen... De was werd toen ook nog op den bleek gelegd, om netjes wit te trekken in de zon, werd de was uitgespreid op het gras... Stoomstrijkijzers waren er ook nog niet, en voor het strijken aan te vatten, haalde ons moeder stuk voor stuk de gewassen stukken uit de mand, legde die open en stak haar hand in een kom met water, en besprenkelde toen het wasgoed. Dan werd het stuk wasgoed opgevouwen en heel hard opgedraaid, met de bedoeling dat het vocht van de besprenkeling het volledige stuk afdoende zou bevochtigen om het te strijken... In het begin zag ik dat nog doen met "plakkers", gewone gietijzeren strijkijzers die op de kachel gewarmd werden... Een strijkplank was er ook nog niet, een oud deken werd strijkdeken, en werd op de keukentafel gelegd, en daar werd op gestreken. Ons moeder had dan een strijkijzer waar ze mee bezig was, terwijl het andere al stond heet te worden...
En dan ben jij verwonderd dat zelfs een stoomstrijkijzer door mij nog steeds met enige bewondering bekeken wordt ?
Nu laten ze de oude strijkijzers zoals we thuis hadden verkoperen, en die worden als een sieraad uit een ver verleden op de kast ten prijk gezet...
Ik zit alleen nog te wachten wanneer ze ons gaan oppakken, vergulden en in een étagère zetten... Homo fossilis... uitgestorven... zaagde te veel over de tijd van toen.

En toch is het voor mij geen zagen, het is ook geen heimwee...Nee, het ver- en bewondering voor wat de mens in die luttele jaren allemaal heeft gemaakt tot nut van iedereen... en te zelfdertijd minstens evenveel naar de knoppen heeft geholpen...
Begrijp jij dat ?
Ik niet dus.

...je zou denken dat ze toch beter zouden moeten weten????????


tot de volgende ?