Oh Wonder !
Men is tot de vaststelling gekomen dat een koe die een naam krijgt, en bij zijn naam geroepen wordt, ongeveer 280 liter meer melk geeft per jaar !
De koe is minder gestresseerd, en veel tevredener, vandaar de hogere melkgift.
Ik ben daar niet van verwonderd !
Wij, als zoogdier onder de andere, voelen ons ook veel beter in ons vel als we erkend (en herkend) worden... Waarom zou het met dat koebeest anders zijn ?
Ik zie het veeleer als een bewijs uit het niets dat zelfs dat onbetekenende beetje liefde loont... Hoezeer zou dan een zee van liefde ons allemaal helpen ?
Wij onderschatten voortdurend het effect van liefde en lofwoordjes, erkenning en waardering.
Wij zijn er veel te karig mee !
Ik vraag me af of we onze gewone opvoedingmethodes eens niet zouden omkeren, in een poging tot een beter systeem te komen?
In plaats van voortdurend te corrigeren, te reclameren, te kijven en te berispen bij ieder misstap, gewoon ieder goed ding loven en prijzen, een knuffel geven... en het fout gedane negeren, triestig kijken...Wie weet zou dat niet tot betere resultaten leiden dan wat we nu doen...Een totaal gebrek aan lof en eer...
Mocht iemand ons zeggen: "Hé, dat heb jij mooi gedaan !", dan zouden we wellicht eerst eens naar hem of haar kijken om te zien of hij/zij met ons staat te lachen. Zo ver is het gekomen, zo zijn wij ontwend om eens een woordje aan lof, van aanmoediging te krijgen...
De enige aanmoediging die we in de praktijk nog mogen ontvangen is als we ziek zijn, zo van "Maar dat zal wel beteren..." Net of dat iets is wat we zelf in handen hebben. (Misschien toch wel een stuk!)
Maar iedereen weet dat het negeren van een kind voor dat kind héél erg is! Dat wordt aanzien als een strenge straf ! Als we dat combineerden met lof, liefde bij iedere goede prestatie, zou dat niet werken?
Nu zien we in de scholen steeds meer een evaluatie in plaats van een puntenkaart, wat net als alles zijn voor- en zijn nadelen heeft, maar het zou in ieder geval de mogelijkheid moeten hebben om de inzet van het betreffende kind te evalueren ! Mijn kinderen kunnen getuigen, ik heb nooit veel belang gehecht aan hun cijfers, waar ik belang aan hechtte, dat was of ze zich echt ingezet hadden om tot dat resultaat te komen. Ik deed dat uit eigen bittere ervaring ! Ik was er zo eentje die al spelen door de lagere school en het middelbaar ging... Ik moest er niets voor doen, en haalde als ik het wilde toch heel goede cijfers...maar in werkelijkheid deed ik heel weinig inspanning. Iets wat me zuur opbrak toen ik verder studeerde en er zelfs geen benul van had wat studeren was, laat staan hoe je moest doen... Met andere woorden je kleine kan thuiskomen met 90 % van de punten en in mijn ogen straf verdienen, omdat hij geen inzet had ! Terwijl een ander kan thuiskomen met amper 50%, en alle lof verdiend, omdat hij werkelijk alles op alles heeft gezet om tot dit voor hem schitterende resultaat te komen !
Blijkbaar was ik op dat ene puntje (studeren) dan al wat aan het systeem toegekomen van te belonen met lof, met eer, met knuffelen... Een mens zou moeten de kans hebben om al zijn ervaringen van zijn hele leven te kunnen benutten en te kunnen herbeginnen... Misschien zouden we heel anders leven, vooral met veel meer begrip, en begrip is het begin van eerbied en dus ook van wat liefde...
Maar helaas, dat zit er voor ons niet in.
En geef toe, er zijn in ieder leven stukken die je niet graag nog eens zoudt moeten meemaken. Perioden van ziekte, van rouw, van moeilijkheden, werkloosheid, of wat dan ook...
Misschien is het toch maar beter dat we niet kunnen herbeginnen. Dat we tevreden met ons eigen lot zijn. Want al bij al, er zijn er waar het veel erger is dan bij ons! Wij hebben altijd de neiging om alleen met onszelf medelijden te hebben, maar kijk maar eens rond je, en wees tevreden. Als we klagen zien we alleen maar onze negatieve ervaringen, en staren halsstarrig voorbij al de goede dingen... die er toch ook zijn, en die altijd wel zien bij de andere !
Toen ik bij de kapster zat, vertelde ze me van een goede kennis van haar waarbij men net MS had vastgesteld... een verschrikkelijke ziekte waar veelal alleen een bergaf meer in zit... Dan ben ik heel dankbaar dat mijn kwaal stabiel blijft... Ook al doet het pijn.... Ook al heb ik een heel pak beperkingen, er zijn nog een heel pak dingen die ik wel kan, en waarin ik iets kan betekenen.
Het is net zoals je loopt over straat, met je hoofd vol met jouw eigen besognes, zo erg dat je amper ziet dat er nog andere mensen over de straat lopen, naast je of je kruisend... En ieder van die passerenden doet net als jij, alleen met zich zelf bezig zijn... Geen aandacht voor een ander hebbend.
Gek hé ? Precies of onze zorgen doen ons blind zijn voor de ander en zijn zorgen.
Terwijl een vriendelijke groet, een glimlach wellicht al voldoende is om al die zorgen voor enkele tellen aan de kant te doen gaan.
Waarom doen we dat dan niet ?
Omdat we veel te veel bezig zijn met ikke, ik me zelf, mijn eigen egoïsme.
Als ik naar mijn gewone winkel ga (de Colruyt te Brakel), dan zegt bijna ieder bediende me vriendelijk goeiendag. Dat doen ze niet bij allen. Bij mij wel, omdat ik ook steeds vriendelijk ben, en als ik iets moet vragen ook steeds dank u zeg als ze me helpen... Als ze aan de kassa staan, dan zit ik wel eens tegen hen te lullen, zodat ze in plaats van het gewone gezaag ook eens kunnen lachen tijdens hun werk... Laatst vroeg ik aan een van hen of het niet mogelijk was om product X in het assortiment op te nemen... En toen het er stond heb ik de eerste keer dat ik hem zag, naar hem toe gegaan om hem te danken. Dat kost me niets...Waarom doen we dat niet met zijn allen?
Och, denk niet dat ik een heilige ben, maar vriendelijk zijn, dat heb ik met de paplepel mee gekregen van ons moeder, die zei ook steeds goedendag, en was tegen het personeel in de winkel of restaurant of waar dan ook, steeds vriendelijk en beleefd... Als je het niet doet uit liefde voor je medemens, doe het dan potdorie uit eigenbelang, want je zult zien dat het je eigen leven heel wat makkelijker en gezelliger maakt !
Ik heb het al gezegd, de enige keer dat we echt met lof zwaaien naar een medemens, is op zijn begrafenis...Maar dan heeft hij/zij er nog weinig aan.
Is er eens eentje die je gebruikt als klaagmuur, luister dan, wie weet is er ooit een dag dat ook bij jou de nood zo hoog zit dat je dolgraag eens tegen iemand je verhaal zoudt willen doen... En misschien is hij/zij daar dan ook wel toe bereid...wetende wat het voor haar of hem heeft betekend.
Zelfs een koe geeft meer melk, gewoon door haar bij naam te noemen...
Niet te vergeten !!!
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten