maandag, januari 21, 2008

Macht

Vannacht lag ik weer wakker te liggen... (ik heb het 4.30 uur weten worden)...Het lezen ging niet goed meer, op een bepaald ogenblik worden je ogen moe, en dan kun je amper nog lezen, op voorwaarde dat je met lange armen geboren bent, en dat je geen last hebt van de kramp...dus lig je daar maar te liggen, te kijken naar de rode cijfers van je digitale klok.
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...

Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !

Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...

Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....


Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...

hoop ik

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: