't Is nu kwart over acht, dus heel vroeg voor mijn doen ! Maar ik heb dan ook een vlugge start gekend ! Veerle moest om 7 uur al in de winkel zijn om het brood te bakken (?) en daar Fre ook gaan werken is, moest Anny de tweeling gaan wekken en op de schoolbus krijgen... Zodra Anny weg is zijn die twee rotzakken van honden ambetant, en bedenken plots dat ze vandaag ook hoognodig uit hun mand moeten, en dat ze vlugvlugvlug naar buiten moeten...
Dus ga ik het bed uit, naar 2c , en daar moet ik mij dan zitten opjagen omdat een van de woefkes het nodig vindt te proberen een wolf na te doen. Vlug gewassen, mijn zus zou zeker verontrust zijn en mijn nek inspecteren. en dan naar beneden en de honden uitlaten, koffie zetten mijn kop yoghurt uit de frigo halen, wat stoppen om de pijn te laten zakken, koffie verder opgieten...honden weer binnenlaten...
En dan verwacht ik vandaag ook nog eens bezoek, in de voormiddag. Vandaar de titel, vlug een blogje, nog vooraleer ik mijn mailtjes heb bekeken, die lopen niet weg, maar ik moet mijn lezers en lezeressen niet te veel laten wachten ... vandaar een kortje.
Zoals u ziet aan bovenstaand relaas, is de pijn toch al ietske gezakt.
Maar dat maakt dat ik de voorbije dagen heel heel weinig heb gedaan, en dus ook niet veel ben tegengekomen om over te vertellen. Je ziet, pijn belet ook het sociaal verkeer !
Maar wie ben ik om te klagen, er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan ik. Maar je ziet, ik ben er ook maar ene die eerst zijn eigen zeer voelt, en dan pas naar de ander kijkt. 't Zou eigenlijk omgekeerd moeten zijn, we zouden veel meer kunnen verdragen.
We hebben hier een nieuwe pastoor op de parochie, en ik las dat het de oud kaj-proost zou zijn...Wie weet hebben we dan weer voor het eerst in lange tijd een echte pastoor. Den diene na Georges Van Hoolandt was maar zozo, maar ik wist dat al voor dat hij hier was, ik kende hem al van in Brakel, waar ik hem soms ontmoette op vergaderingen van de bouwvakkers...Hij was daar ook niet gegeerd. Allee, hoop doet leven. Op de foto in de krant zag het er een rare uit, met een oranje hemd en heel modern en jeugdig gekleed. Het devisu ziet er dus al heel anders uit...
Ze kunnen nu natuurlijk niet meer wat in de tijd van Georges wel kon... Nu moeten ze drie of vier parochies bijhouden, en onze Georges zaliger deed alleen Mater, en bezocht al zijn parochianen tot twee keer per jaar. Hij was overal welgekomen, bij kerkganger en bij anderen, en hij had voor iedereen echte en warme interesse. 't Was echt een toffe pee, en hij wist ook nog te preken op een manier dat iedereen aan zijn lippen hing, en deed soms iedereen lachen, soms iedereen wenen... Het was nochtans niet echt een redenaar, nee, hij wist de mensen te raken door zijn "vertellingsjes", hij benaderde de dingen steeds op een verrassende manier. Hij had een hond die nu en dan binnenbrak bij de mensen, en konijnen pikte... Georges betaalde de konijnen en reclameerde tegen zijne hond, op een manier die ik gebruik als ik de hond wil belonen... Ik heb hem nog gevraagd of hij nu wilde dat de hond stopte, of dat hij er meer moest pikken??? Georges lachte dan eens ''t es woar hé" zei hij dan... Zo een paster gaan we hier niet rap meer zien, deze lopen er niet dik.
Ooit moest ik bij de pastoor zijn in de voorbereiding van de zomerspelen, en hij was nog niet thuis...Zijn "meissen" een stokoude oudejongejuffrouw zei ons te zitten en "drinkt'iet ?" Ah ja hé... 't Menske verdween in de kelder en kwam terug met enkele trappisten. Ze zette ze op tafel, ging naar de kast en gaf ons elk een limonadeglas... 't Is raar, maar die trappist was niet zo lekker als anders....
Die zomerspelen zijn ook al lang ter ziele... Het was nochtans een evenement waar heel de parochie aanwezig was. Iedere wijk had een ploeg en er moest gekampt worden met allerlei gekke spelletjes... Ooit hebben we de dames van de ploegen doen levende palingen pakken uit een emmer en ze moesten ze aan de andere kant van het veld in een andere emmer doen... Het volk lag plat van het lachen met de dames die wanhopig probeerden de palingen vast te houden... Nogal een geluk dat gaia er toen nog niet was !
Ooit was de laatste proef het aankleden van de ploegleider in baby, met tutter en pisdoek en al... Ik was ploegleider, en Martine die ook in de ploeg zat kreeg mijn doek niet rond mijne buik, haar armpjes waren te kort...Die foto stond natuurlijk 's anderendaags in de krant...
Waar is de tijd...
Nu zie je die simpele geestige dingen niet meer, alles moet veel gesofisticeerder zijn, of het is niet goed. In die tijd brachten wij met die spelletjes een pak geld op voor de goede werken van de pastoor...en wij wisten dat het goed gebruikt werd. Wij kenden de paster, en hij kende ons! Wij hadden familie die minder op bezoek kwam dan de paster !
Die pastoor ging ook op café, deed zelfs wel eens mee aan een kaarting, zelfs al was dat een kaarting van de liberalen of de socialisten... en wellicht was hij de enige pastoor die ook op die evenementen uitgenodigd werd ! Net zoals ik de enige was die ooit uitgenodigd werd in het atheneum als propagandist van het acv... en ik was er de enige vakbond ! Ik werd er dan ook niet gevraagd als vakbond, maar als mens, omdat ze mij kenden...Zo was het ook met Georges.
Het is jammer dat er niet wat meer mensen zijn die de brug kunnen leggen naar de "anderen", er zou heel wat minder miserie zijn...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten