dinsdag, oktober 25, 2011

Kanker

Gisteren op de vergadering van Ziekenzorg, een uitleg over: "Hoe omgaan met kanker"
Het was interessant, maar eigenlijk veel te kort en er kwam te weinig respons uit de groep. Het is dus niet alleen bij het vaststellen van kanker dat men stilvalt, er over praten zonder directe verbinding lijkt al moeilijk.
Het is natuurlijk een verschrikkelijke ziekte, en ook al zijn er al heel wat gevallen te redden, het is en blijft een naam die doet doemdenken, en het lijkt altijd met pijn en smart gepaard te gaan.
Ik denk dat dit uiteindelijk de grootste reden is van de schrik. Ik geloof niet zo erg dat het de schrik voor de dood is, dan wel de schrik voor het afzien, de pijn, het verlies van zelfredzaamheid...

Natuurlijk is er ook steeds de dood als dreiging, en niemand is op die manier verlangend naar de dood. Als men opteert voor zelfdoding of voor euthanasie, dan is dat net een vlucht voor de pijn, voor het verlies aan zelfredzaamheid, voor de smart en het leed... Maar uiteindelijk toont dit weer op een bepaalde manier aan dat het bij kanker veeleer de schrik is voor de pijn enzovoort, die de grote boeman is en blijft.

Er komt meer bij kijken, het woord alleen al is zo beladen, dat niemand er graag over spreekt.  En het weegt zo zwaar op de patiënt, maar ook op zijn onmiddellijke omgeving, dat het voor een buitenstaander niet makkelijk is om op bezoek te gaan, laat staan er een babbel mee te doen.
Je weet immers niet hoe de patiënt en zijn omgeving zal reageren, noch hoe je ze moet "aanpakken". Sommigen willen /kunnen er niet over praten, en willen over alles babbelen zo lang het niet over de ziekte gaat. Anderen gebruiken de bezoeker gewoon om eens hun verhaal te vertellen, ze verwachten zelfs geen wederwoord, ze willen gewoon het eens van zich af klappen... Nog anderen spreken er wel over, maar op zo'n afstandelijke manier dat het lijkt dat ze over een ander dan over zichzelf bezig zijn, en zo kun je wel verder gaan, want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Bovendien is dat DE ziekte die ook de omgeving aantast. Niet dat het besmettelijk is, of dat het erfelijk is, maar het weegt zo erg op de nabije mensen, dat zij uiteindelijk net zo goed als de patiënt afzien, misschien niet lichamelijk, maar dan wel geestelijk, de druk de stress is reuzegroot, en ook daar vind je weer mensen die er eens willen over praten, of het onderwerp net doodzwijgen, mensen die zich sterk tonen of mensen die echt sterk zijn...
Het lijkt wel of het de ziekte der ziekten is.
Het nec plus ultra van de verschrikkingen.

Het lijkt ook dat het een "moderne" ziekte is. Vroeger hoorde je daar niet zo van. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben: de mensen leven langer, hebben dus meer kans op het ontwikkelen van kanker, en we komen steeds meer en meer in aanraking met chemische stoffen, stralingen en noem maar op. Zit bv niet te dicht bij je TV, want daar schijnen dus ook al stralingen uit te komen en zo heb je heel wat toestellen in huis...onder meer de PC waar ik nu zit op te werken...

Bovendien herkent men nu de ziekte beter. Vroeger zullen er wellicht heel wat mensen aan kanker gestorven zijn, die nooit als dusdanig zijn erkend geweest. Het was een longaandoening, of het vuur in de buik of... noem maar op... Allemaal ziekten die kunnen of liever konden verward worden met kanker.

De wetenschap vordert steeds meer, en steeds meer kankers zijn behandelbaar, en zelfs grotendeels te voorkomen... Dus wellicht komt de tijd dat kanker niet meer de boeman zal zijn...maar dan zal er wellicht weer iets nieuws komen, iets wat we nu niet eens herkennen, misschien zelfs soms verwarren met...kanker ?

Ik geloof niet dat de wereld ooit ziekte- en pijnvrij zal zijn...
Je moet alleen maar "het leven" bekijken, zien hoe ingewikkeld dat in elkaar zit, om te beseffen dat er niet veel nodig is om een storing, een disfunctie te veroorzaken... Alles moet zo netjes en zuiver op elkaar ingesteld zijn, dat het haast niet anders kan dat er wel eens iets moet haperen...
Kanker is daar op zich een heel goed voorbeeld van. Er moet maar een ietsepietsie van een cel verstoord zijn, om verkeerde cellen te produceren... Als dit gebeurt, en het kan zich op die manier verder reproduceren, dan heb je kanker... dus eigenlijk alleen maar een heel klein storinkje in dat heel kleine celletje en 't is van datte...

Zo gezien lijkt het bijna het winnen van het grote lot, als je het niet krijgt. Iedereen krijgt het dan ook, maar gelukkig niet altijd op een manier waarbij die misvormde cel zich verder voortplant en begint te woekeren... Meestal vergaat dat defecte celletje zonder erg aan te richten...
En je kunt er niet echt iets aan doen, je weet het niet eens, je voelt het niet eens...en meestal is het eigenlijk al gevorderd voor je iets gewaarwordt... Gelukkig wordt het "te laat" door de wetenschap steeds verder opgeschoven.

Er is dus hoop...
tot er dan weer een grote onbekende opstaat...

tot de volgende ?

Oh ja, het is ook een dure ziekte ! Vergeet niet om contact op te nemen met de maatschappelijke dienst van je mutualiteit, die je kunnen helpen om alles waar je recht op hebt, ook daadwerkelijk te bekomen... Want in ons klotelandje gaat het bekomen van hulp niet vanzelf... Wie het niet vraagt krijgt niets, en je weet van de meeste van die dingen niet eens van het bestaan af !!!!
Enhanced by Zemanta

2 opmerkingen:

Henk zei

Hoi Toon, mooi stukje. Mijn broer heeft 2 jaar geleden euthanasie gepleegd omdat hij terminaal kankerpatiënt was. Wat je schrijft is herkenbaar.

Hoe kom jij er eigenlijk toe om naar zo'n bijeenkomst te gaan? Want ik begrijp uit je stuk dat je er niet direct wat mee te maken hebt. Gelukkig maar!

Doe Anny de groeten van mij,

Henk

een beetje zoet, een beetje zuur zei

Henk,
Als bestuurslid van Ziekenzorg gaan we ook op bezoek bij zieken... Soms is dat een hele opgave... Vandaar de voordracht over Kanker...