Image by Ruben Swieringa via Flickr
Ik ben geen dokter, en kan ook niet echt instaan voor mijn diagnose van de pijn, maar ik stel vast dat, als ik erge pijn heb, er meer dan één ding tegelijk gebeurt in mijn rug. En een er van is volgens mij wellicht (mede) de bron van die myogelosen (of hoe het meervoud van die dingen ook luidt in het Nederlands).
Ik stel vast dat, als ik veel pijn heb, ik onbewust een houding aanneem die de pijn minder erg maakt. Maar dat is slechts een soort tijdelijke oplossing, en meer zelfs, zelfbedrog!, want, door die abnormale houding ontstaat na een tijdje een soort verkramping, en heb je een nieuwe plaats en oorzaak van pijn in je rug. Ik vermoed dat zo ook die verharde, verkrampte spierknobbels die myogelosen zijn, ontstaan...
Dus is het zaak je niet te laten verleiden tot die blijkbaar soelaas biedende houdingen, maar te proberen om je rug zo ontspannen mogelijk te houden, ook al doet die houding je misschien ook pijn. Maar het opspannen van je spieren in een pijnreflex is uit den boze! Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, want je neemt die "beschermende" houding meestal niet bewust aan, maar onbewust zoekt je lichaam die pijnsignalen uit te schakelen, en onbewust neemt zij daartoe een of andere houding aan, ook al is die in werkelijkheid foutief.
Het is dus in werkelijkheid een proberen te reageren, telkens je ook maar het minste signaal van spanning voelt, ook al is dat op zich al een bewijs dat je bezig zijt met het opspannen in plaats van het ontspannen...
Uit deze woorden kun je wellicht al afleiden dat ik weer met pijn zit... 't Was nog niet helemaal hersteld van de uitstap naar Auchan/ Au Poisson d'Or met Luc en Cecile, en zondag dan in Puyenbroek de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed, waar je ook al wat rondstapt...
Het is niet zo erg dat alles geblokkeerd is, maar het is wel zo erg dat alles wat je doet blijkbaar meteen gaat nestelen in het centrum van de pijn...Sinds gisteren neem ik dan ook weer (tijdelijk) de volle dosis van pijnstillers en ontstekingswerende middelen die mij zijn voorgeschreven. Daarmee is het vandaag al weer iets beter... Maar morgen moet ik op jaarlijkse controle bij de hartspecialist, en daar moet ik ondermeer fietsen tot mijn tong tussen de ketting draait (Vooral als je dat niet meer gewoon bent, is dat lastig...) en daarna gaan we samen iets eten en wat winkelen...dus ook niet meteen een rustdag. Oh ja, dus zal er wellicht geen blog zijn morgen!
Mocht de pijn te erg zijn, dan zal het winkelen wellicht kort zijn... en beperkt tot het hoogstnodige, we zien wel.
Deze blog is mede het bewijs dat pijn, als het te erg wordt, niet zo makkelijk aan de kant kan worden gezet, maar toch, zelfs nu, doet het minder pijn als ik met iets bezig ben.Zoals nu, met het bloggen. Maar het moet iets zijn, wat je echt graag doet, en waar je echt mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat dingen die tot een automatisme verwaterd zijn, helemaal niet meer dat therapeutische effect hebben...
Wat ook gunstig is, is babbelen, want ook dat doet je op andere dingen denken, en voor mij, als fervent boekenlezer, is een goed spannend boek ook heel zelfredzaam. Wat me niet zo helpt is bijvoorbeeld een sudoku, ik doe dat graag, maar blijkbaar is het denkproces daar minder boeiend, meer lastig, en glij ik makkelijker terug naar de pijn.
Met andere woorden, het is wellicht voor iedereen wat anders, maar het blijft een feit dat bezig zijn de pijn onderdrukt. De kwestie is iets te vinden wat je zo graag doet dat het je volledig in beslag neemt, en je moet dan ook nog rekening houden met je lichamelijke mogelijkheden. Dat wil zeggen, ik kan bv geen beelden meer sculpteren of kleien, omdat ik daarbij moet rechtstaan. Mijn mogelijkheden zijn beperkt door mijn rugspieren... Zelfs schilderen op doek is al knap lastig, omdat je daarbij niet kunt leunen op iets, bij het schilderen zit je voor je doek dat vertikaal voor je staat. Ik kan me wel wat verhelpen door het doek op een hellend vlak voor me te leggen, maar dan heb je de moeilijkheid dat je tekening wellicht een perspectivistische vertekening krijgt. Je moet maar een kijken naar de wegmarkeringen om te zien wat ik bedoel. Als je in je wagen zit, dan zie een volkomen normaal STOP woord staan, maar als je er naast gaat staan, dan zie je dat zelfde woord op de beton heel lang uitgerokken en vervormd.
Je moet dus je mogelijkheden onderzoeken, en daarbinnen moet je dan gaan werken.
Het is dan ook van uit mijn eigen pijn, dat ik via de Crea van Ziekenzorg iets wil meegeven van dit "medicament", ik wil mee gaan zoeken met de andere pijnpatiënten naar dingen die ze én kunnen én heel graag doen, zodat ze bezig zijn, en de pijn eventjes aan de kant kunnen duwen.
Ik ben dan ook een "bezige" zieke. Ik zit niet zo maar te zitten, ik leg me niet neer bij mijn pijn, in tegendeel, ik ga bij pijn bijna nog meer dan anders zoeken om bezig te zijn. Zoeken, omdat de pijn je wel beperkingen oplegt. Misschien ben je nog bij de gelukkigen die hun genot vinden bij een fikse wandeltocht, ik weet bij ondervinding hoe heerlijk dat is (was...), maar dat kan ik niet meer, dus moet ik een stukje opschuiven naar wat wel mogelijk is, en heb ik een heel pakket van wat ik graag deed moeten laten vallen. Maar dit mag geen reden zijn om het op te geven! Integendeel, het is een uitdaging om weer te zoeken naar nieuwe mogelijkheden en kansen.
... en ben je moe, stop dan eventjes, want voor de pijn is het ook niet wenselijk dat je die grens gaat overschrijden, want dan geef je de pijn weer een nieuwe kans. Dus doseer en geniet van al die vele dingen die je wel nog kunt, het zijn er veel, veel meer dan je denkt!
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten