vrijdag: tantekedag

... als het lukt ! Vandaag lukt het weer, Veerle moet vandaag niet gaan werken, dus kunnen wij onze gewone vrijdaagse gewoonten weer doorlopen... 's Morgens aan mijne kwampjoeter zitten, onmiddellijk na het middageten winkelen, om halfdrie naar tanteke in de terugweg een stop om kraakverse pistolets te halen die in het vrijdagsavonds ceremonieel genuttigd worden met heerlijk gekruid gehakt.
Een heerlijk vastgeroest gebruik, een vrijdag die netjes in de rij van de vrijdagen zit, zonder ook maar een millimeter uit te steken of in te neigen.
Ik ben gek, ik voel me gelukkig als de dag helemaal zachtjes voortkabbelt zonder dat ook maar een steen het wateroppervlak verrimpelt.
Nu en dan mag er wel eens iets bovenuit steken, maar niet te veel en niet te vaak ! We zijn hier beiden zo op ons gemak, dat we gehoorzamen aan de elementaire wetten van de fysica: een lichaam in rust wil in rust blijven, een lichaam in beweging wil in beweging blijven...Herinner je nog deze "wetten" ? Welnu, het eerste stuk passen wij -onbewust- toe.
Nu, nadat ik plots tot deze vaststelling ben gekomen, zal het onbewuste misschien wat meer gaan behoren tot het bewuste, maar het is en blijft er in gebakken... Wellicht heeft het heel veel te maken met mijn gezondheidssituatie, die me immers verhinderd veel te doen, maar het is naar mijn gevoel ook een vorm van zich goed voelen, zich knus installeren, cocoonen zeg maar.
We zijn met ons beidjes al zo lang bij elkaar dat we - om het in ons schone Vlaams te benoemen- opeen gehand zijn... Ik moet niet kijken om te weten waar Anny is, ik ken haar dagorde, haar manier van doen, en zij kent de mijne. Als iets die normale gang van zaken verstoort, dan lijkt dat veel meer dan het eigenlijk is.
Het bezoek van Germain en Georgette gisteren, dat was in ons leven, een gebeurtenis, een evenement ! Iets wat ons plots zomaar in de schoot geworpen werd, een cadeau, een toegift. Het begon al de dag voordien, met het telefoontje met de melding van de komst, het zette zich voort in het nog vlug naar de winkel gaan om een doos koekjes, en kende zijn hoogtepunt in Het Bezoek.
We wisselden nieuwtjes uit...Heb je het al gehoord van.. maar vertoefden ook in het verleden...weet je nog van... en babbelden over onze hobby's die dicht bijeen liggen (Germain aquarelt op hoog niveau) en wisselden ervaringen in de hobby uit, tips en vaststellingen... We lachten nog eens met het feit dat Germain op de bus naast mijn zuster had gezeten, zonder haar te herkennen, en hoe gegeneerd hij was toen dit later bleek... Kortom, een heerlijke dag vol van gebabbel, geblader in boeken over wereldoorlog 1, waar Germain over geobsedeerd is...
een dag die duidelijk uitsteekt boven de andere, waar we nog wel enkele keren over zullen babbelen in de zin van: "Ik ben benieuwd of dat..." over het vermoedelijk verloop van een van de feitjes die besproken werden tijdens de nieuwtjesuitwisseling.

Heel Horebeke is weg. Een heel dorp verdwenen, van de kaart geveegd, door de wild groeiende maïs... Alle landschapselementen zitten nu volledig weg achter de groene maïsmuur. Soms is het leven op den boerenbuiten ook: ingesloten worden tussen groene muren, en het bekrompen gevoel van de stadse straten hebben. Zelfs rechtopstaande kan ik er niet meer overheen kijken. Het enige wat me enigszins troost is het zachte sonore geruis van de harde, ruwe blaren van de maïs die de meeste -er niet thuishorende- achtergrondgeluiden doet verdwijnen of minstens omfloerst. Het is geen stilte, maar het is wat - in onze jachtige wereld- nog het dichtst er bij komt. Als ik nog iets wil zien van de weidse vlakten, dan moet ik naar boven en door het raam van Koen's kamer kijken, daar zie ik bij helder weer tot in de Gentse zeehaven... Bij heldere nachten zie je de zeeën van lichtjes, op de aarde, sommige pinkend, sommige bewegend, maar de meeste als stille massa's sterren van hoog tot laag, als zonder onderbreking een zwart satijnen doek met glinsteringdingetjes besprenkeld. Mooi. Lichtvervuiling ? 't Is maar hoe je het bekijkt.
Heb je ooit al eens bij nachte een wandeling gemaakt door de landelijke velden, waar geen verlichting is, waar je alleen bij het licht van de sterren je weg vermoed ? Moet je eens doen, alleen of hoogstens met zijn tweetjes, in een gewijde stilte, jij en de nacht. Heerlijk ! Het ziet niet niet alleen anders, het voelt ook anders, het ruikt zelfs anders...
Och, ik weet wel, het lijkt je zo een klein, onbelangrijk, triviaal iets, maar dat is net het schone ! De pracht ligt niet in een overdaad aan kleuren en details, het ligt in de eenvoud, in de essentie der dingen. Het is zoals de sobere romaanse kleine, laaggehurkte kerkjes veel meer tot bezinning noden dan de overdadige van rococo schreeuwende basilieken... In de eenvoud ligt het Ware.
Je voelt je klein in een onmetelijkheid en laat je zweven in de oneindigheid...
Als je gelovig bent is dat bidden, als je het niet bent is raken aan het diepste van je zijn.
En beide liggen zo heel dicht bijeen.

Ik heb mijn brillen... en ben aan het wennen aan het nieuwe... Je ogen moeten zich weer instellen op het scherp zien, zowel van bij als van ver, maar vooral, wennen aan de nieuwe moderne montuur... Ik heb - zolang ik bril- (en dat is al heel lang) altijd van die grote glazen gehad. Nu is het de mode om van die smalle brilglazen te hebben, en je vind omzeggens geen andere monturen meer dan die nieuwsoortige... Bovendien, een mens moet met zijn tijd mee, stilstaan is achterop raken, dus heb ik nu ook zo'n nieuwsoortige smalle-glazen-montuur op mijn neus... Als ik aan tafel zit heb, sorry had ik, de gewoonte om de tv te bekijken door het bovenste van mijn bril... maar dat bovenste is er nu niet meer... Dat ook het onderste gedeelte er niet meer is, dat hindert mij niet, want als ik in die richting kijk, dan moet ik 99 keer op 100 eerst mijn leesbril opzetten. Maar ook dat is zo"n smalle ! Maar die zet ik wat meer voor op mijn neus, à la façon des professeurs et notables, dus dat hindert niet, bovendien laat mij dat toe, nu en dan een blik boven mijn bril te werpen, en dan zie ik -weliswaar niet heel scherp- weer de wereld rondom mij. De kleine wereld van mijn huis. Mijn eigen vertrouwde wereld, waar het goed toeven is.

Ik draag nu 4 (vier !) brillen ! Een om te lezen, een om rond te kijken, een voor de zon en nog een vierde om te kwampjoeteren... 't kan niet meer op. Ik kreeg bij iedere bril ook een brillenetui, maar die gebruik ik zelden, op twee na. Eén voor mijn zonnebril, die in mijn wagen blijft liggen, en een voor mijn leesbril en mijn rondkijkbril. Ja, het klopt wel ! Als ik mijn leesbril opzet, dan stop ik mijn gewone bril in het etui, als ik wil rondzien, dan stop ik er de leesbril in, en zet mijn heeldewereldziende bril op mijn aanvallig neusje.

Mijn oude bril ligt nu netjes in de kast, bij de andere oude brillen, want, mocht ik ooit een glas breken, of weer nieuwe galzen moest hebben, dan kan ik deze nog gebruiken om me te depanneren...of... mocht ik het fysiek nog aankunnen, dan zou ik er minstens één in mijn auto bewaren...want in ons grote europese gemeenschap zijn er landen waarin je als brildrager verplicht bent een reservebril bij te hebben in je wagen ! Zo zijn er ook waar je minstens twee fluovestjes moet bij hebben en noem maar op... Heerlijk toch, alle grenzen zijn weggeradeerd, maar de kleinkloterige wetjes blijven allemaal netjes verschillend om de bezoekers te kunnen pesten.

Ik ga stoppen, niet alleen met alle brillen en bijhorende wetgevingen op te sommen, maar ook met het schrijfsel van deze - weeral regenachtige - dag...

tot de volgende ??