Straks

Image by janwillemsen via FlickrStraks gaat hier de bel, en staan de vrienden voor de deur, om samen eens de bloempjes buiten te zetten ter gelegenheid van mijn (komende) 65 jaar...
Het is een traditie met enkele vrienden, die al voor mij op pensioen gingen (ook al zijn ze iets jonger), om dat heuglijke feit samen te vieren.
Hoewel heuglijk ?
Een verjaardag is immers een stom iets, en was ik moslim, dan had ik nu een andere leeftijd, was ik Hindoe misschien nog een andere. Ik verjaar zondag dus bij gratie van de Juliaanse kalender, aangepast door verschillende heersers en pausen (ook heersers)....
Maar we leven nu eenmaal in dat systeem, en dus wordt ik van zieke plots gepensioneerde. Ik wou dat mijn rug dat ook wist, en zich aan die statuutwissel hield.
Eén dingetje verandert er niet. Als invalide ben ik voor mezelf ten laste, ten minste op belastingstechnisch gebied. Ik heb dus niet alleen een lastige vrouw, ik ben het ook nog eens daar boven op.(Op de vrouw...)
En dat blijft zo, ik ben voor zo lang ik leef en er geen wijziging komt aan die wetgeving, mijzelf ten laste. Om het anders uit te drukken, ik mag mezelf aftrekken van mijn inkomen. Klinkt een beetje vulgair. Maar belastingen hebben nu eenmaal iets vulgairs.

Anny zit nu boven haar haar te wassen en er krulspelden in te draaien, straks gaat het geluid van de radio verdwijnen onder het zeurderige geluid van een haardroger... en dan zitten we samen te wachten op de vrienden.

We gaan niet ver. Ik was van plan om met ze te gaan eten in "Kerkgate", maar die zijn in verlof als ik ze nodig heb (mijn haarkapster ook !)... Dus gaan we naar 't Horenbecca. Als mijn linde niet in volle blad stond kon je het wellicht zien staan van waar ik zit. Niet ver dus. Mocht het niet zo'n verschrikkelijk natte julimaand zijn, konden we misschien te voet gaan.

Ach, het speelt allemaal niet zo'n rol waar we heen gaan, als het maar te eten is, en vooral, als het maar echt gezellig wordt, als we weer eens gezellig kunnen keuvelen en tegen elkaar zeveren en de laatste moppen vertellen en zagen over de politici... Heerlijk samenzijn...
En hierbij moet ik eventjes iets biechten...
Wij, de mannen, vertellen steeds weer dat het de vrouwen zijn die het meest babbelen, maar op dergelijke bijeenkomsten van collegae en vrienden valt het mij op dat het integendeel de mannen zijn die het hoogste en het drukste woord voeren. Het zal dus weer een van die mannelijke chauvinistische uitingen zijn, om de schuld van alles en nog wat op de vrouwen te leggen...

Wellicht zal er vandaag ook gepronostikeerd worden over het al dan niet lukken van de zoveelste regeringsonderhandelingen...  Ik hou het op een Njet, al hoop ik op een Da...  En de NVA geniet van zijn positie, zit eindelijk waar ze wil, aan de zijlijn, aan de kade, aan de wal... en de beste stuurlui die staan daar... blabla te geven en alles te weten.

Maar laat mij mijn en uw dag niet vergallen... Het regent al, dat is al erg genoeg. En ik zie allang het heerlijke landschap voor mijn raam niet meer, want die maïs die er nooit meer door zou komen na die ellendige droogte in het voorjaar, staat veel te hoog om er nog overheen te kunnen kijken... Goed voor de boer, jammer voor mijn uitzicht... Maar ik moet toegeven dat het veld voor mijn deur een uitzondering is, er zijn heel veel velden waar de maïs amper een half meterke hoog staat... Het veevoeder zal ook weer een stuk duurder worden (mijn kippen !!! en al de logerende mussen en andere vogelbeesten !!!)
Maar hier zitten er gelukkig dus nog mussen, met hopen, allemaal in mijn kippenhok, want ook een mus schuilt voor dat regenweer !

tot de volgende ?