woensdag, december 29, 2010

Dooi

Front and Back of Dutch In memoriam card, prin...Image via WikipediaHet is aan het dooien... eindelijk, hoe mooi de wereld onder de dikke sneeuwlaag ook is, ik ben blij dat het weer "normaal" wordt. Als die sneeuwlaag er ligt, dan lijkt de lente nog veel verder weg. Het doet mij wat denken aan die oude films en oude foto's, waarop je leegstaande huizen zag, alle meubels, stoelen incluis, die netjes bedekt waren met witte lakens... Ostentatief vermeldend: de bewoners zijn rijk en kunnen een lange en verre reis maken... Thuis heb ik dergelijke dingen nooit gezien, maar ja, ik kan me niet herinneren dat wij ooit echt eens op reis zijn geweest, oh ja, toch één keer, naar Retie... en één keer (maar zonder Pierre en Suzanne - alleen de twee kleinsten mochten mee) naar Zwitserland. Wellicht was die reis zelfs gedeeltelijk ingegeven door mijn vaak ziek zijn, en berglucht heette zo versterkend te zijn. Maar dus ook toen lagen er geen lakens over onze meubelen... Ik weet niet eens of wij zoveel lakens zouden gehad hebben om alle meubelen mee af te dekken.
Maar ergens doet de sneeuw mij dus denken aan leegstand. Aan doodsheid.
Ik hoe van groen, van bloemen en van zon...
Ik denk dat dit misschien komt door het feit dat ik midden in de zomer ter wereld ben gekomen?
Toch moet ik ook iets hebben van dit ze(e)(i)kklimaat... ik heb het bijna nooit te warm of te koud. Ik kan rustig zitten vissen in de blakende zon, en het moet al heel erg vriezen wil ik handschoenen aandoen... Ook al heb ik dan een wandelstok vast met een koperen handvat, ik krijg maar heel zelden koude handen.
(Misschien is dat wel omdat ik van mezelf een dikke isolatielaag heb? Ik herinner me dat ik in een "magere" periode van mijn leven, wel sneller koud had!)
Maar nu is het dus aan het dooien! In het veld zie ik al de hoogste ribbels van het deerlijk gehavende veld weer boven de sneeuw uit komen, net alsof iemand met een slechte Bic lijntjes heeft getrokken op een wit vel papier. Misschien zal Hij straks ook nog een lijntjes bij trekken zodat er ruitjes ontstaan, en komt Ons Heer dan met Sinte Pieter hier in het veld wat O x O is oxo spelen....
(Ik ben gek...)
Maar dat komt omdat ik content ben met de dooi.

Ik weet niet of ik morgen zal kunnen bloggen op het normale tijdstip, ik moet immers tamelijk vroeg in de kerk zijn, op de uitvaart van Annie. Ik zie er tegen op... Afscheid nemen is nooit plezant, en het dan ook nog eens publiek moeten doen... helemaal niet leuk.

Ik heb eerlijk gezegd minder last met het schrijven van een tekst... Ik schreef al verschillende teksten voor doodszantjes (ik prefereer het sanctjes te noemen, want oorspronkelijk waren die dingen versierd met een Heiligenbeeltenis... en dus denk ik ergens aan Sanctus of Sancta...). Nu staan op de meeste van die doodssanctjes geen heiligen meer, maar een foto van de afgestorvene, of een dromerig stukje natuur. Veel prozaïscher dan vroeger. Ik denk soms met wat weemoed terug aan die sanctjes van toen, met een zwart boordje rond, en een prachtige gestyleerde, strakke afbeelding van Ons Heer aan het kruis... Ik vond en vind dat nog steeds mooi. Die tekeningen waren veelal wat Art deco -achtig, soms zelf wat Jugendstil... heel sierlijk en heel ingetogen, oproepend tot devotie.

Heel vroeger, in de ene streek al wat langer dan in de andere, werd er ook aan de kerk , voor de begrafenis, een uitvergrote doodsbrief uitgehangen, de bevolking mededelend dat een van de parochianen over leden was... Hier deelt men veelal doodsbrieven uit over gans de gemeente. Men wil de gemeenschap betrekken in het grote verdriet... In de hoop dat gedeeld verdriet maar half verdriet meer is ? (Het helpt niet !)

Een lijkdienst is een prachtig iets, het is een manier om voor de laatste keer, de afgestorvene nog eens in het zonnetje te zetten, de gemeenschap en jezelf de kans biedend alle goede dingen geestelijk in te kaderen en voor de rest van je leven zo te herinneren. Iedere overledene heeft plots geen één slecht of minder kantje meer, al het goede wordt uitvergroot en het mindere doodgezwegen en mee begraven. Het werkt troostend, het maakt het afscheid iets draaglijker, al was het maar omdat het de kans biedt je verdriet eens ongeremd te kunnen laten vloeien... En voor de gelovigen biedt het de hoop op een verder leven in het Paradijs...zo was het lijden ook niet voor niets. Geloof is een prachtig ding ! Het biedt steun waar er anders geen meer is. Het is een houvast, een handvat, een steun, een zekerheid, wellicht eerder een hoop dan een zekerheid, maar heel eigenaardig, hoe dichter de dood komt, hoe zekerder het wel lijkt te worden voor de betrokkenen...

Ook dat is een soort dooi... dooi van de schrik voor de dood...

tot de volgend.
Enhanced by Zemanta

2 opmerkingen:

rob alberts zei

Afscheid nemen roept allerlei op.
Maar vooral het delen van verdriet met elkaar verwarmd elkaar.
Er zijn voor elkaar is troostend.
En maakt het verdriet minder?
Vandaag liep ik door het park.
Door de sneeuw heen zijn allemaal mollen een weg naar boven aan het zoeken.
Prachtige molshopen, glimmend zwart met rulle grond omzoomd met maagdelijke witte sneeuw.
Sterkte met het verlies!
Vriendelijke en bemoedigende nieuwjaarsgroet uit Amsterdam-ZuidOost

een beetje zoet, een beetje zuur zei

Dank u voor deze mooie en lieve woorden !