Bietencampagne

Image via WikipediaGisterenavond werden wij plots opgeschrikt door onderaards gerommel... 't Bleek dat er voor onze deur een enorme kolos van een machine stond te draaien en te wroeten in de sompige aarde van het bietenveld. Een machine die ik nog nooit gezien had, groot, groter, groots... Op de baan er naast stonden vrachtwagens netjes in een rij aan te schuiven... De bietenbergen zouden verdwijnen.
Een half uurtje later was alles stil, en toen ik door het raampje langs de trap ging loeren, stond de machine in panne, en stond er een camionnette bij, met de lichten aan, en men was bezig met de herstelling...
Vanmorgen schoot plots alles weer in gang, het onderaards gerommel incluis...
Ons voetpad ligt open, en de tuin van mijn buurman, want er is iets aan de telefoonleiding. Momenteel staat hier een soort computerachtig meettoestel in mijn huis, want ze vinden de leiding niet terug, en met dat spel in mijn huis en een spel waar de man mee rond wandelt in onze voortuinen tot op de straat, zouden ze de leiding moeten terugvinden... Maar het klopt niet... Volgens de papieren moet de leiding op 6.5 mtere zitten, volgens de meteing zit hij op 5 meter, dus: Nieuwe putjes maken...
Het is leuk hier te wonen.
Aan de ene kant grote vrachtwagens, en aan onze kant putjesscheppers... en een groot geluk dat hier weinig verkeer is, want anders hoorde je in de radio: "file in de Keirestraat te Mater..."
En ondertussen ben ik ook nog eens naar de huisdokter geweest... Ik moest een ziekteattest hebben voor de komende periode... Normaliter stuurde ik telkens een pampierke op met een ziekteperiode van 6 maanden, nu heb ik er voor de laatste keer, een periode van 7 maanden laten op zetten, want dan ban ik op pensioen.
Ik lachte er mee bij de dokter, dan ben ik niet meer ziek. Plots ben je op pensioen, en ziek zijn bestaat niet meer. Of toch niet meer op dezelfde wijze... Administratie en logica...
Maar ik ben voorlopig weer goedgekeurd... voor de ziekte.
Want genezen zit er helaas niet meer bij. Het gekke (het goede!!!) is dat ik buiten die rugpijn eigenlijk zelden of nooit iets heb. Men doet ook niets, ik moet pijnstillers en ontstekingsremmers nemen, en voor de rest: er mee leren leven. En dat lukt, dus niet klagen.
Ondertussen zijn ze het meettoestel terug komen halen, de leiding is gevonden.
Mama komt hier te lope aan, Veerle staat ginder ver in de rij geblokkeerde wagens aan te schuiven...
Alles komt goed...
met veel tijd en veel boterhammen...
Ik ga stoppen, ik ben al enkele keren mijn internet kwijtgeweest, dus nu vlug voor het weer zo ver is...

tot de volgende ?