Snoep

Er is heel wat veranderd in de loop van mijn leven... Nu komen de kleinkinderen, "Oma, mag ik wat snoep?" en het antwoord al wetend, staan ze al met de kastdeur in hun handen, grijpensgereed....

Toen ik klein was, herinner ik me dat we de zondag 6 frank kregen, 5 frank was voor de spaarboek (leren sparen!) en die ene frank mochten we "verdoen"... We gingen dan na de mis naar 't spekkenwinkeltje, bij Georgetje, een heel knap madammeke die getrouwd was met een heel lelijke vent. Zo zag ik het dan... In werkelijkheid was Georgetje wel een knap madammeke, maar vooral, zij was zowat de enige die ik kende die ook al gebruik maakte van verf en pommade om het ouderwets uit te drukken... Haar man was niet echt een lelijkaard, maar paste volgens mij niet bij de bijna etherische verschijning van het opgeverfde Georgetje.
Die vijf frank voor de spaarboek, moesten wij heel in het begin mee nemen naar de school, en daar konden wij die vijf frank op ons spaarboekje zetten, bij de Spaar en Lijfrentekas. (Lijfventenkas zeiden wij). Het zal wellicht toen ik naar het college ging verandert zijn, en moest het in mijn spaarpot, en nu en dan zette ma of pa dat dan op ons boekje. Ondertussen was dat een spaarboekje bij de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie, een spaarbank met linken naar de Kristelijke arbeidersbeweging...
Voor die éne frank die wij mochten "verbrassen", kregen wij toendertijd vier karamellen of ander snoepjes. Toen al waren er sommige duurder, en daar kreeg je er toen maar 1 of 2 of 3 van voor je frank. Het was iedere keer weer een wikken en wegen waaraan wij ons geld zouden uitgeven. eerst stonden wij met een hele groep kinderen te drummen voor het uitstalraam om alle mogelijkheden eerst uitgebreid te bekijken, en de commentaren van de anderen af te luisteren, en dan gingen we naar binnen, om te kopen, maar ook dat was soms nog een lange en moeizame bevalling... Georgetteke moet engelengeduld hebben gehad voor die ene luttele frank...

Nu en dan kregen we ook nog eens tussendoor (zo herinner ik het mij) een stuk "pekkoeke", hier noemen ze dat "klijssebrood", en in feite is het een soort steenharde zwarte drop in stokvorm. Ons moeder gaf ons dan een stuk van die pekkoeke, die ze met het broodmes afhakte van het grote stuk. je kon dat meteen opzuigen, maar veel leuker was het om dat stuk in een bierflesje te doen ( eentje van het merk Krüger !), we deden daar dan water bij, een kurk er op, en schudden maar. Om goed te zijn moest je dat minstens één nacht onder je bed zetten en dan was de pekkoeke opgelost. Als je dan het flesje schudde, dan kreeg je een massa zwartbruin schuim, en dat zogen wij dan uit de fles, tot onze lippen soms aan de fles bleven hangen... Dat was lekker ! (Toen ik het in latere jaren eens deed voor mijn kinderen, vonden ze er niets aan, maar ja, die hadden al zo veel meer keus...)

Veel meer snoep kan ik me echt niet herinneren, oh ja, paaseieren en met klaas ook klaaspieten in chocolade en vooral in speculoos.... En that was it...

Toen onze kinderen klein waren was er bijna altijd snoep te vinden in de kast, maar ze kregen dit maar mondjesmaat... Het was een beloonprincipe, en als er andere kinderen waren ook gewoon snoep. Het was al lang geen vier spekken meer voor één frank, je kocht toen snoep per honderd gram, of in voorverpakte plastic zakjes....

Nu dus... Oma, mag ik een snoep... en ze grijpen de grote doos met een rijke keuze aan soorten vast, en zitten met hun handen te roeren in de hoop iets te ontdekken dat nog lekkerder is dan degene die ze veiligheidshalve al vast hebben...

Ik heb altijd het gevoel dat onze snoep toen veel lekkerder was.

Ik herinner me dat we "ontdekten" dat je ook kon lopen kauwen op ... teer ! Als er ergens dakwerken bezig waren, werd er soms teer in grote emmers gesmolten boven op een vuurtje, die teer werd dan op het dak uitgegoten (gestreken? want ze hadden van die toegeklitte borstels bij). Soms vond je dan op de straatkeien een druppel gestolde teer. Die haalden we er af en we kauwden daar uren op. Nu weet ik dat teer giftig is, maar heel erg kan dat toch niet geweest zijn, we lopen er nog...

Je kon ook kauwgum maken van tarwe. (We spraken toen van chicletten, met een sj-klank vooraan, mijn kinderen noemden het sjieken, en de kleinkinderen, gewoon, kauwgum) Je moest de rijpe, maar nog niet uitgeharde tarwe hebben. We trokken de halmen af, rolden die in ons handen, blaasden regelmatig het kaf weg, tot we een greepje zuivere volgroeide maar nog min of meer zachte tarwe in handen hadden. Dat stopten wij in onze mond, en kauwen maar. Als je dat lang genoeg volhield, en de harde stukjes inzwolg, dat had je op de duur iets over waar je kon blijven op knabbelen, net kauwgum. Ook dat leerde ik eens aan mijn kinderen, maar ze vonden gewone kauwgum smakelijker en makkelijker. djudedju.

Wat ook lekker zoet was, waren de riet en graspijpjes... Als je groen gras of riet voorzichtig uit elkaar trekt, dan heb je onderaan een stukje groen, dat heel zacht is, en heel zoet is... Riet had nog meer talenten, je kon een blaadje nemen, dan de punt van het blad omplooien, in het midden van het blad met je nagel een inkerving maken, het omgedraaide stukje daar door trekken, en als je dat dan in het water zette, dan had je een zeilboot! De wind blies in het omgevouwen stuk, en het stukje dat je door het blad stak was de kiel... Maar ook dat vonden mijn kinderen onnozel...
djudedju.

Het enige waar ik ze mee echt kon verleiden was gaan vissen, en een vlieger maken...Al de rest van mijn kinderlijke wijsheid van toen was maar gepruts bij de mogelijkheden die zij toen al hadden.

Het is niet alleen de snoep die veranderd is...
Alles is veranderd.
Heb jij soms ook heimwee naar het verleden?
Naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was, veel minder complex ?
Toen de muziek nog muziek was (ook al zei mijn moeder van niet).
Toen Suske en Wiske nog niet die bedillerige boekjes waren.
Toen je ruzie maakte voor "Het kapoentje", de bijlage van Het Volk op donderdagnamiddag... Want toen moesten we de zaterdagvoormiddag nog naar school...
Toen... Toen...Toen...
hjaaaah !

tot de volgende ?