korterster

De dagen worden dag na dag na dag korter, korterst,korterster...
De morgen blijft altijd maar langer in de nacht hangen, en de dag is zijn leven moe en sleept zich amper zichtbaar voort tot hij, in wat nog namiddag zou moeten zijn, hij zich overgeeft aan de nacht...
Ik zit in de namiddag voor het raam aan pyrografie te doen, en moet licht gebruiken.
Mensen die depressief zijn worden genezen met een lichtkuur.
Al de anderen mogen in de sombere dagen blijven zitten, pogend nog wat licht te vinden in de ogen van de ander...

Ik haat de winterperiode !

Niet voor de kou, niet voor de sneeuw en het ijs, maar voor het stelen van het LICHT. Wellicht al zo lang er mensen zijn, hebben ze de zon, het licht aanbeden, en toen dat ketters werd, was het veel makkelijker om de nieuwe god ook "het licht der aarde" te noemen, dan de aanbidding van het licht uit te roeien...
Mensen die nog amper mens waren, kinderen die nog amper het zicht hebben, allen keken en kijken zij op naar het licht, bron van leven en warmte...en hier in deze regionen zijn er die de herfst verheerlijken, wetend dat dit fenomeen ontstaat door het tekort aan licht , aan leven, aan warmte...

Ik wou dat ik een ode aan de zon kon schrijven, maar bij al die heerlijkheid, bij al dat ontastbare, bij al die warmte komt mijn woordenschat tekort...Er zijn geen woorden die leven geven, die warmte geven...alleen de lach, de warme glimlach komt ergens in de buurt.

Kunnen wij dan niet met zijn allen, de winter bestrijden met onze glimlach ? Kijk eens om je heen, in de drukke winkelstraat, waar je stroef doorheen stapt, op zoek naar het ultieme geschenk voor ... Kijk eens naar de mensen, kijk naar hun gezicht, en voel hoe je plots warmte voelt bij het zien van de lach van een kind, de glimlach van een moeder...Doe dat ook eens ! Glimlach de mensen toe, maak van de glimlach je gewone gezichtsuitdrukking, wees de bron van de menselijke warmte. Doe het, allemaal ! En kijk, je zult zien dat het besmettelijk is, dat jou glimlach ook op lippen van die bitse heer plots een verzachtende lach verschijnt.

Herinner je nog het gedicht van Van Ostaeyen ? Marc groet 's morgens de dingen, dag vis, dag visserke vis, dag vis met de pet...

Een kind, een klein kind, groet nog de dag, het licht, en straalt de dag, het licht weer verder uit...wij zijn dat vermogen kwijt ! Laat ons weer allen zonaanbidders worden, niet die bol aan het firmament, maar het licht, de warmte, niet op je gezicht, maar in je, die in je, en straal het uit naar de anderen, naar hun kern, in-nig !

In de winter nog veel meer dan in de zomer, lijkt het alsof je helemaal alleen loopt op de straat, alsof al de anderen maar objecten zijn, waar je alleen niet tegen mag lopen... Glimlach! steek je licht aan !

Ooit heeft de bond zonder naam gepoogd iets te lanceren om de mensen weer in contact te brengen met elkaar... Je kon een klein ankertje op je vest steken, als symbool dat je openstond voor een gesprek... Het heeft niet gewerkt. Het is ook niet de goede methode, de enige goede methode is zelf de opening te maken, met een glimlach, met een woord...een gebaar. Ik heb het al in veel wachtzalen gedaan, tot gisteren toe, in de wachtzaal van de autokeuring...en het lukte, we raakten meteen in gesprek, en toen het zijn beurt was om te betalen en te verdwijnen, draaide hij zich nog eens om "'t Beste hé, en goede eindejaarsfeesten !" "Voor u en de uwen ook" heb ik geantwoord, glimlachend, want ik was blij... blij met het warme woord.

De man zat er pertang nogal stuurs te kijken, hij kwam voor een herkeuring, nog eens geld kwijt... maar in het gesprek kwam hij tot de conclusie dat het misschien wel goed was dat men het euvel ontdekt had, voor hij een ongeval had of veroorzaakte..., gewoon door eens te klappen, van verbitterd tot begrip... The power off a smile...

tot de volgende ?