maandag, november 12, 2007

het feest nadert...

Zaterdag is het zover...40 jaar getrouwd...Ik herinner me nog de mooie foto op de kast bij ma, herinnering aan hun 25 jarig huwelijk...Een foto waar pa nog niet getekend was door zijn ziekte. Er is nadien geen feest meer geweest, en ik weet begot niet hoelang pa en ma gehuwd waren toen pa stierf... Ik herinner mij wel de woorden van ons ma toen ik haar terug naar huis voerde na het sterven van pa. Wij waren juist samen "van wacht" toen pa was gestorven, en ik had verdriet en woede gevoeld. Toen wij naar beneden kwamen langs de trap van het hospitaal, lieten ze juist het bezoek binnen, en een massa vrolijke mensen met bloemen stormde langs ons heen naar boven, wij naar beneden...Ik had lust om ze allemaal naar beneden te verdommen...Maar terug naar de woorden van ons ma, toen we terugkeerden met de auto, van het hospitaal naar huis. Wij zagen Mee, onze stokoude buurvrouw juist de straat oversteken, en ons moeder zei, wat bitter: "Kijk daar, die zijn al langer getrouwd dan mijne vent is mogen oud worden..."

Nu zaterdag ben ik 40 jaar getrouwd...Er spookt van alles door mijne kop. Hoe onze ouders ons een beetje meewarig bekeken toen we wilden trouwen, zo jong (wij voelden ons al lang volwassen)en vlak daarop denk ik aan Veerle en Bart, die nog snotjongens waren toen ze trouwden - ze waren begot ouder dan wij waren ! L'histoire se répète...

Ik had nog moeten scharrelen om werk te hebben, want mijn contract op de mailboat was teneinde, en via een collega van pa raakte ik aan werk in St Amandus te Beernem, het "zottekot", als hulpverpleger. Ik verdiende er 4.500 fr in de maand, en de huispacht was 1.200 Fr...Toen ik de kans kreeg om als portier in de vakschool te Brugge te gaan werken, nam ik dat mee, het was een loonsverhoging, en een aangenamer werk, portier en manusje van alles, magazijn, stencils en noem maar op...
In 1970 kon ik beginnen in de Christelijke Centrale van Hout en Bouw, mijn vader was boos dat ik daar was, men zou hem verdenken dat hij mij daar binnen had geduwd...('t was mijn moeder zonder dat pa het wist)
En hier zit ik nu, al meer dan 12 jaar thuis wegens ziekte...
We hebben veel mooie dagen gehad, maar ook veel zware om dragen...Toch waren en zijn we nog steeds meer gelukkig dan iets anders...
Geluk, wat is dat ?
Eén ding weet ik zeker, probeer nooit gelukkig te zijn, dat is een zekere formule om het nooit te bereiken. Probeer het leven te nemen zoals het komt, en peur er al het goede uit, en zet dat in het étagèreke van uw hart en uw geheugen...dat is geluk. Aanvaarden wat er gebeurd, en zelfs in de donkerste dagen naar het goede zoeken.
Ik denk weer aan de sterfdag van pa...De onderpastoor kwam op bezoek, we zaten allemaal rond de tafel, en vertelden over ons vader de humorist, en zaten te lachen met de zachte milde herinneringen. Suzanne kon dat niet, dat paste niet. Ik meen nog steeds van wel, ik meen nog steeds dat ik liever de goede dingen herinner dan de trieste. Ik denk wel dat den onderpaster een beetje raar zat te kijken, wellicht had hij maar heel zelden lachende mensen rond zich op zo'n moment, ik denk dat er veel meer zijn zoals Suzanne, die niet alleen, zoals wij, het verdriet voelden, maar het ook wensen duidelijk te maken. Och, wellicht had zij ook meer verdriet dan wij, omdat wij konden terugvallen op de goede herinneringen, en zij alleen op het verlies...
Ik hoop dat als ik sterf, men ook over mij de dingen gaat vertellen die de aangename herinneringen vormen, en dat het verdriet iets persoonlijks blijft, en verzacht wordt door de goede herinneringen...
40 jaren... Anny was maar 20, ze is nu drie keer zo oud als op die dag...Ik was er maar 21, snotjongens als wij het nu bekijken, maar je ziet dat ouderdom niet bepalend is om een goed huwelijk te hebben... Wat dan wel ?
Oh, geen grote dingen...Leren samenleven, dat is al! Ik ga niet niet zeggen dat wij de ideale formule hebben gevonden, maar wel de formule die ons past. Het is ook niet zo dat bij ons iemand baas is, we hebben na ondervinding van jaren geleerd dat er dingen zijn waar Anny veel gezonder en beter over redeneert dan ik, daar neemt zij de eindbeslissing in, andere bleek ik beter in, daar nam ik de eindbeslissing...Lees goed: eindbeslissing, want meestal was er overleg en beraad vooraleer tot een beslissing over te gaan, en het kan goed dat ik de eindbeslissing neem gebaseerd op wat Anny opmerkte...of omgekeerd.
We hebben vooral geleerd de kleine kantjes van de ander te aanvaarden, het niet toelaten uit te groeien tot ergernis. Jezelf voorhouden dat jezelf ook van die scherpe hoekjes en kantjes hebt, die de ander moet verdragen van jou... Kortom de ander nemen zoals ze is...Probeer nooit iemand om te turnen tot een persoon die past in jou gietmodel...om eens als beeldhouwer te spreken.
En dat is ook het Geluk, dat is geen reuzegroot iets, nee, geluk is een heel klein vlammetje, net genoeg om de duisternis van de nacht zo te verlichten, dat je nergens tegenloopt.

Ook Liefde is zoiets, als je jong bent, is liefhebben niet moeilijk, maar eens dat het lijfelijke aspect ervan weg is, struikelen er velen... Weet dat liefde een werkwoord is, je moet soms echt heel zwaar werken en zweten om liefde te behouden, uit te bouwen... Het lijfelijke heeft daarin een steeds kleiner aandeel, maar blijft toch ergens de lijm, niet sterk genoeg op zijn eentje, maar helpend om met al de vele lieve dingen samen de volwassen liefde te vormen... Liefde is ook een verantwoordelijkheid ! Je hebt iets op de wereld gezet, iets opgebouwd, en je moet het blijvend steunen om het rechtop te houden...Liefde is ook mooi, het is het zout in de soep, de suiker in de pap, de smaakgever in het leven.

40 jaar...ik zie ons weer staan, heel netjes opgetut, poserend voor de klassieke fotoalbum, die je na enkele jaren soms per ongeluk eens in handen krijgt, en vol weemoed bekijkt... We hebben nog alle kaartjes die we toen ontvingen, en als we die eens bekijken, dan zien we dat de meesten of ons ontvallen of uit ons leven verdwenen zijn...40 jaar, een hele geschiedenis, één zucht.

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: