Ubuntu

 

Ik weet niet precies hoe lang ik al met Ubuntu werk, maar het is al heel wat jaartjes... En ik ben er behoorlijk tevreden mee.

Het is natuurlijk niet volmaakt, maar toen ik overschakelde was het een hele verbetering t.o.v.  Windows (welke versie was dat ook al weer ?)...

Vroeger installeerde ik om de zes maand de nieuwe versie, nu werk ik met de Lange Termijn Ondersteuning, en installeer ik maar om de twee jaar de nieuwste versie. En na de eerste proef ben ik daar héél tevreden mee !

Het systeem verbetert altijd maar door, en ik vind het ook heel gebruiksvriendelijk. De overschakeling van Windows naar Ubuntu was vroeger heel gemakkelijk, en naar men zegt, zou dit nog steeds zo zijn...maar ik heb geen Windows meer, en weet zelfs niet hoe windows er nu uitziet. Mijn makker, die computerfanaat is, zegt dat Windows 10 zowat de beste versie is die er ooit was. Goed zo ! 

De grootste reden dat ik van windows weg ging, waren de vele bugs, virussen, wormen en zo voort, en zo voort... Het hing me de strot uit, en toen ik las over Ubuntu, heb ik de stap gewaagd.

In die tijd kon je iemand vragen om je te helpen voor de installatie en wat uitleg... Nu zie ik dat niet meer staan, maar het lijkt me ook veel minder nodig. Het is allemaal zo vanzelfsprekend, en zo normaal... En we werken steeds meer met computers, en we zijn steeds meer en meer thuis in die wereld... Zelfs ik, aan mijn leeftijd... 

We telefoneren met een computer, die veel meer kan dan de computer die in Apollo weet ik veel zat, waarmee ze niet alleen naar de maan vlogen, maar er ook landden en terugkwamen... Niet dat ik die computer van toen klein vond, nee, ik vind mijn telefoon groots.

Zelfs mijn uurwerk is sinds kort een computer, die me vertelt hoe vlug mijn hart klopt, hoeveel stappen ik vandaag heb gezet, hoe de stand van het zuurstofgehalte in mijn bloed er voorstaat en nog heel wat meer (Hij toont zelfs hoe laat het is, en staat altijd juist (radiogestuurd))...

Ik kom uit de tijd die al die dingen helemaal niet verwachtte...

Ik herinner me dat ik zelfs heel verbaasd keek naar de eerste GSM's, en dat wordt nu steeds meer en meer verdrongen door de smartphone, de computer waarmee je ook kunt telefoneren.

Wij stonden verstomd toen men een telefoonkabel van Europa naar Amerika legde, door de oceaan... Nu gaat het allemaal via satellieten ... die hier ergens hoog boven ons al zo talrijk door elkaar heen "vliegen", dat men middelen zoekt om het risico op botsingen kleiner te maken.

(Ik herinner me de "bip bip bip" van de eerste spoetnik, die we iets later konden bekijken in de wereldexpo te Brussel in 1958)

Ik ben blij dat ik dit allemaal kan en mag meemaken... maar als je mij vraagt wat de grootste uitvinding is, dan hou ik het nog steeds bij de boekdrukkunst, die me toelaat spannende avonturen te lezen, 's nachts in bed, als ik weer eens niet kan slapen.

Och, ik weet wel dat ik nu ook boeken kan lezen op mijn smartphone of tablet of... maar dat vind ik niet echt een verbetering. (Het is wel knap dat ik de ganse encyclopedie op dat kleine schermpje kan raadplegen !) (Ik heb de vorige versie nog staan in de kast, en dat zijn 26 dikke boeken, en dan nog heel wat jaarboeken er bij om mee te blijven... Nu staan die dingen daar te staan. Geen mens doet die nog open.

Word ik oud ? Nee... Ik geniet van al die zaken, en ik hoor -gelukkig maar - tot de generatie die zich kan verwonderen over al die dingen.

Mijn kleinkinderen vinden dit allemaal heel gewoon, heel vanzelfsprekend...

Zij zijn oud.

Ikke nie !

rotweer

 

Er was een tijd - heel lang geleden - dat ik nooit beter sliep dan bij stormwind.

Nu lig ik er wakker van, te luisteren of er niets wegwaait, of de pannen... of het kippenhok... of ...

Tja, nu is het van mij, mijn verantwoordelijkheid, mijn eigendom, mijn zorg. En vroeger kon ik dat nog wat delen met Anny, maar nu lig ik alleen naar de wind te luisteren.

Kan ik niet eens zeggen "Heb je dat gehoord ?"...

Nu sta ik enkele keren op, omdat ik toch niet kan slapen. Ik ga dan in het donker voor het raam aan de voorkant van het huis staan en kijk in de donkerte van de nacht.

Kijk naar de takken van mijn lindeboom die heen en weer zwieren... en zucht eens en kruip weer in bed.

                                                  

Ik heb een heel boek uitgelezen vannacht.

Vanmorgen stel ik vast dat de Centrale verwarming uit ligt... Er moet een kortsluiting zijn, want de zekering is uitgesprongen, en slaat telkens weer uit als ik hem induw.

Ik heb nu al een paar keer gebeld naar de man van de Centrale verwarming, maar ja, het is weekend hé, en ik bereik daar niemand. Nu ja, straks nog maar eens proberen...

Koud is het nog niet, en ik heb hier nog een bijverwarming die ik voor één keer kan gebruiken (ik gebruik dat ding meest in de zomer: het kan ook verkoeling geven...)

Gisteren ben ik naar een lijkdienst geweest van een vriend: Bob Vandamme, in het crematorium te Lochristi. Er mochten maximum 50 mensen aanwezig zijn, en je moest een uitnodiging voorleggen om binnen te mogen... Ik vind dat het een gek gevoel geeft... Het doet denken aan een entreekaartje voor een toneelvoorstelling of zoiets. Corona gaf me weer eens de kriebels. En geef toe, zelfs al is het met slechts 50 man, je hebt het gevoel van een groepsbeleving... Bij Anny, waar we alleen met het eigen gezin waren (en waar mensen met een groot gezin zelfs gezinsleden moesten uitsluiten !), heb je dat gevoel niet op dezelfde wijze.

Maar ja, misschien hebben de mensen van gisteren wel datzelfde gevoel... Want ook voor hen was het een sterke beperking van wat het in normale tijden zou zijn. 

Eén voordeel heeft het wel: de intimiteit.

Wie er is voelt zich dichter betrokken dan op een gewone begrafenisplechtigheid.

Ach... het is allemaal zo... zo vergankelijk, zo vlug voorbij, terwijl de echt betrokkenen nog lang lijden onder het afscheid. Dat gaat niet zo snel voorbij.

Het mag gek klinken, maar ik miste - bij Anny - ook het begrafenismaal. Omdat dit voor mij, iedere keer ik zoiets meemaakte, een beetje hielp bij het afsluiten van het directe leed. Je zit met allemaal bekenden en familie bijeen, er wordt gepraat over de afgestorvene, maar ook over heel wat andere dingen... En net dat lijkt - voor mij - een beetje op het afsluiten, het dichtdoen van het boek dat uitgelezen is... 

Dat mis ik nog het meest van al.

Dat afsluiten.

Nu loop ik rond zonder sleutel, kan niet afsluiten, en blijf telkens en telkens weer terugvallen in een put van verdriet. Zo maar. Op de meest onverwachte momenten.

' t Slijt.

Jaja...

Maar héél traag.

Ik heb de sleutel niet.

Voetje voor voetje

 

Bijna iedere dag ga ik nu wandelen. (En zeggen dat ik ooit in een rolwagen zat om nog eens buiten te komen)...

Och, stel je van dat wandelen niet te veel voor... Mijn lange wandelingen zijn zowat 7 en de andere zowat 8 kilometer lang. Wel moet je er rekening mee houden dat het niet allemaal gebaande wegen zijn, er zijn paden bij waar je beter de grond in het oog houdt, zodat je weet waar en hoe je je voet moet plaatsen. En natuurlijk zijn we hier in de Vlaamse Ardennen, en dus zochten de ontwerpers van het wandelknooppuntensysteem naar "leuke" paden waar je kunt genieten van de weidse vergezichten van onze streek... Dat betekent dat je dus ook naar de hoogste punten moet wandelen, en dan weer naar beneden en dan weer omhoog en dan... je snapt het wel. 

Ooit mocht ik mijn gepensioneerde collegae gidsen (met een autobus) om hen onze streek te tonen. Ook de Ronde van Vlaanderen kwam ter sprake, en toen zeiden mijn Waalse collega's me dat de hellingen hier weliswaar niet zo hoog waren als in de Ardennen, maar veel steiler, en ze begrepen heel goed dat de koersen hier héél lastig waren...

Dus ook mijn wandeltochten.

Ik doe er tot nu maar twee, telkens dezelfde, omdat ik die kan aandoen van aan mijn huis, en omdat de afstand voor mij te doen is. Ook al ben ik telkens heel blij dat ik weer thuis ben, en mijn stramme spieren wat rust kan geven.

Op mijn smartwatch kan ik niet alleen zien hoeveel stappen ik doe, maar ook het grootste hoogteverschil dat ik aandeed op mijn tocht. Bij de langste en zwaarste tocht is dat maar liefst 67 meter. Ik heb het donkerbruin vermoeden dat ik die twee keer doe... Eén keer naar de molen (die staan altijd op het hoogste punt) en dan doe ik een hele lange afdaling waarvan het lastigste stukje voor mij de kasseien zijn van de schamperije... en dan kom ik op de Varent, en daar begin ik weer te klimmen, links af naar de Noenendal, en daar is het weer klimmen geblazen... en steil ! (Je bent dan ook al niet meer zo fris...)

Maar mooi is het wel.

Heel in de verte zie ik een molen staan van op de planterije tot op de schamperije, dan ga ik de andere kant uit, naar Noenendal, maar plots als ik boven ben, en het ongebaande stuk noenendal doe, zie ik die molen weer voor me... Heerlijk land.

Hier kun je spreken van " 't zijn weiden als wiegende zeeën..."... (Voor wie onze oude Vlaamse liederen nog kent???)

Corona heeft ook zijn leuke kanten...

Waar je thuis zowat opgesloten en geïsoleerd zit, zo stel je vast dat op de wandeling haast iedereen met je praat. Zelfs een wielertoerist stopte om wat te babbelen. En denk nu niet dat het allemaal van die oude peties zijn zoals ik, die wielerfanaat was hooguit dertig. Soms is het een eerder korte babbel, soms moet ik het gesprek beëindigen omdat ik anders koud middageten zal hebben...

Ik vind dat heerlijk.

Mensen die je noch van haar noch van pluimen kent, waarmee je babbelt over de gewone dingen van het leven... en over Corona. 

Het duurt altijd wel even vooraleer mijn voeten en spieren weer OK zijn... Waar ik nog met de palmen van mijn handen aan de grond kan, zonder de benen te buigen, moet ik mij dan neerzetten om mijn schoenen te kunnen afdoen. Gek. Een uurtje later ben ik (en mijn spieren) weer picobello.

Ik heb er deugd van, en ik vermager stilletjes aan... dat is ook meegenomen !

Moet je ook eens doen ! Kijk eens op je computer of je smartphone naar Wandelknooppunten.be... (Het is ook een app). Je zult vaststellen dat er ontelbaren wandelingen ter uw beschikking staan. Ik kijk gewoonlijk eerst op de computer, daar is het beeld groter en kan ik ook de straatnamen lezen, en ik noteer alle knooppunten die ik nodig heb voor de wandeling. De smartphone kan me helpen mocht ik een knooppunt gemist hebben... Doen !

tot de volgende ?

Tijd

 Zondag (morgen dus) is het precies een half jaar dat Anny overleden is.

Toch in ons kalendersysteem. (Eigenlijk is het toevallig dat we hier wonen in dit systeem.).

Met andere woorden, het is volmaakt zinloos je daar op vast te pinnen, en toch doe ik het. Toch slaap ik al drie nachten niet. Toch herbeleef ik keer op keer op keer weer die dag, die avond, zie ik haar, zie ik de kinderen en kleinkinderen daar zitten, bedrukt, droef, triest...machteloos.

Ik weet dat het idioot is, dat het zinloos is, dat het niets bij brengt, niets verandert... en toch breng ik nacht op nacht wakend door.

Ach ik weet het wel, technisch klopt dit niet helemaal. Slapeloosheid is heel zelden hetzelfde als wakend zijn. Wellicht heb ik momenten gedroomd dat ik wakker lag, gedroomd dat ik lag te piekeren, dat ik bleef waken... Maar doet dat er iets toe? Nee, het is naar mijn gevoel echt wakker zijn, echt waken, echt slapeloos zijn. Dus is het ook slapeloosheid. Want het is mijn ervaring, mijn voelen.

En iedere dag open ik mijn computer met deze beeltenis, een foto van toen we plots een miraculeuze genezing mochten beleven,

Een foto van een mirakel met een heel korte levensduur.  

Iets waarvan ik nu nog steeds niet weet of het een geschenk was, of een verdubbeling van het lijden bij het glijden naar de dood...

"Hoe gaat het ?" "Kun je het een beetje plaatsen?" 

Hoe dikwijls heb ik die vragen al gehoord?

Hoe vaak heb ik geantwoord: " Het gaat wel, de ene dag beter dan de andere..." " Je moet er door hé, je hebt geen andere keuze..."

Het doet me denken aan mijn situatie als chronisch zieke, daar antwoord je ook steeds weer "Het gaat wel"... Tot je het bijna zelf gaat geloven. Tot je zo ingeleefd zit in de situatie, dat het normaal wordt, en je je ook goed voelt, tenzij je juist die dag abnormaal veel pijn hebt.

Wellicht zal het ook zo gaan met het verdriet.

"Het gaat wel"... tot je het normaal vindt...

... en je moet er door ! Je hebt werkelijk geen andere keus. 

Of je moet het opgeven.

En dat zit nu eenmaal niet in mijn karakter.

Wellicht heb ik het ook moeilijk omdat ik nooit rekening heb gehouden met die optie. Ik was al zo lang ziek, slikte (slik !) massa's medicamenten, zou dus wel eerst gaan... Bij de geboorte van mijn eerste kleinkind wilde ik geen peter zijn, vraag dat maar aan Koen, daar ga je langer deugd van hebben... Maar Koen is er al lang niet meer (Overleden in 2001 !)... Ik rekende er niet op lang te leven, zeker niet langer te leven dan mijn geliefden... en toch loop ik hier nog.

Meer zelfs. Door mijn ziekte had ik een langzaam proces van aftakeling ingezet. Ik verzette me daar niet meer tegen, ik liet me gaan, tot ik door dokter Crombez uit die put gehaald werd, hij er in slaagde de pijn op een aanvaardbaar niveau te brengen, waardoor ik weer begon te bewegen, te leven. Nu stap ik tot 8 kilometer (ook al is dat momenteeel echt wel het maximum, en doet dat me pijn! - maar ik denk, hoop dat dit de grenzen nog wat zal verleggen)

Ik leef dus nog.

En wellicht beteken ik nog iets voor kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen...

Misschien heeft het allemaal een ... doel???

absurd

misschien

?

slipslib... of is het slibslip ?

 

Deze morgen voor het eerst weer een lange broek aan gedaan, sokken en mijn stapschoenen... Gedaan met de korte broek en de sandalen (tenzij we nog een Indian Summer krijgen...).

Vanmorgen vroeg lagen de banen nat, maar de app voor het weerbericht van Oudenaarde gaf geen regen meer, dus: wandelen !

Ik besloot mijn lange toer te maken, waarbij ik meestal ook eens kan kijken naar het nu zwangere Jack Russeltje... (geboorte voorzien rond 20 oktober). Het gras was nat, en ik zal, nadat mijn schoenen weer droog zijn, ze eens ferm inwrijven met ledervet, dat is goed voor de waterdichtheid.

Maar niet alleen het gras was nog nat ! Op de Planterij (of is het daar al Schamperij?), is er een stuk waar je op een smal betonnen wegeltje stapt. Dat pad gaat behoorlijk bergaf, dus je stapt iets sneller dan je gewone stap. Maar dat betonnen baantje is wellicht tijdens regenbuien een beetje een beekje... En nu zie je op dat wegeltje regelmatig plekken slib... En dat slib kan dus verdomd glibberig zijn, en dan slip je op het slib.

Van daar slipslib...

Eén been vloog plots een ongewilde richting uit, en de spieren of pezen in mijn lies deden behoorlijk pijn ! Niet stoppen, dacht ik, niet stoppen ! Blijven stappen, zodat de pijn geen kans krijgt zich daar te settelen. Dat lukte. De eerste stappen waren erg pijnlijk, maar na een tijdje ging alles weer min of meer normaal... Misschien ook omdat ik wat trager stapte (schrik !), maar het ging en de pijn ebde langzaam weg.

Tot thuis. Tot ik stilzat.

Wat bewijst dat ik gelijk heb. Beter niet stoppen (als het mogelijk is), en proberen weer gewoon te stappen zodat de pijn zich niet kan vastzetten. Nu heb ik al enkele keren met mijn rechtse been gezwaaid, mijn knie hoog opgetrokken, mijn voet achteruit gezwaaid (Tot spijt van mijn kat die blijkbaar die bewegende voet leuk vond, tot ze een paar meter verder vloog...). (Sorry poes !)

Het gaat. Wellicht gaat het morgen wel pijn doen. Zal ik weer moeten turnen om het los te werken.

Maar ik heb mijn dikke 10.000 stappen gedaan, en ik heb de hondjes noch gezien, noch gehoord.

Wel kwam ik zijp-nat thuis van het zweet. Ik moet hoognodig eens een vestje aanschaffen in Goretex of zoiets, iets wat het water buiten houdt, en het zweet door laat... Wellicht zijn er ondertussen al heel wat stoffen die dat kunnen, en misschien bestaat Goretex niet eens meer. Dat zie ik dan wel. Maar ik moet iets hebben die ik kan dragen in de regen of bij dreigende regen, zonder dat ik nat van het zweet wordt.

Ik heb vragen over de geneeskunde !

Ik zit al jaren met chronische sinusitis.

Ik zit al een paar jaar met (atypische !) ouderdomsastma...

Voor die dingen krijg je pilletjes, druppeltjes, zo'n toestel om tot diep in je longen een of ander medicatie te brengen. Allemaal om de situatie draaglijk of zo draaglijk mogelijk te houden. Genezen? Spreekt men niet meer van.

En ik ben daardoor ook een van de risicopatiënten voor griep en voor Corona...

Nu ga ik al enkele weken wandelen. In onze regio gaat het steeds bergop en bergaf, en dus trap je wel wat op je adem. Je ademt diep en behoorlijk snel om genoeg lucht binnen te krijgen.

Het gevolg ?

Ik wordt gewaar dat ik stilaan al heel wat meer adem krijg. Mijn onbehandelbare astma is aan het genezen, of toch sterk aan het beteren.

En door dat ademen zet je ook je neus en dus je sinussen aan het werk, en ook daar voelde ik dat ik steeds meer adem kreeg, en dat ik steeds minder nood had aan die neusdruppels. Tot helemaal geen neusdruppels meer.

Eergisteren begon plots, zo maar "out of the blue", mijn neus te lopen. Ik snoot mijn neus, en sorry als dit onsmakelijk klinkt, maar ik heb wel drie zakdoeken vol etter gesnoten. De etter liep zo mijn neus uit. Nadien ? Niets meer.

Verstopte neus ? Wat is dat ?

Etter ? Vuile neus ? Wat is dat ?

Ik heb weer normaal adem.

Waarom zeggen de heren medici je dit niet?  Is het zo dat de meerderheid van de mensen dit niet zou aanvaarden? Wil poedertjes, of pillen of flessen krijgen? 

Heren medici, er zijn nog mensen zoals ik, die véél liever op een natuurlijke manier gezezen !

djudedju. Mijn rug doet ook pijn van dat slippen ! djudedju !

Kramp

 Vandaag eerst wat boodschappen gedaan, en dan enkele uren hout gehakseld...

Allemaal niet zo erg, buiten het feit dat ik nu voortdurend de kramp heb in mijn linkerhand. De minste beweging resulteert in kramp.

Ik heb dit nog wel eens, en meest aan die hand, maar toch niet zo erg als nu. (Ik heb het soms als ik met de wagen rij, en dan kun je nog amper je stuur vastnemen met je linkerhand. Normaal is dit niet zo erg, maar als je wat veel moet manoeuvreren, dan is het wel ambetant.

Soms, maar veel minder vaak heb ik het aan de rechterhand, en één keer had ik het aan beide handen tegelijk.

Eén troost, die kramp is niet echt pijnlijk, in tegenstelling met kramp aan de dijspier of de kuit... Daar kan dat echt pijn doen. Zelfs bij mij, met die hoge pijngrens. 

Het ergste is als je geen houding vindt om die verkrampte spier weer uit te rekken en zo de kramp te beëindigen.

Ik heb steeds vaker kramp, dus zal dat ook wel iets te maken hebben met het verouderingsproces. Nu ja, er zijn ergere dingen. 

Er is wel meer aan mijn lijf die niet meer werkt zoals 20 jaar geleden... Ik ga nu een keer of 3 in de week een fikse wandeling maken, maar iedere keer heb ik na het wandelen pijn aan mijn rechtervoet, ook gans de rustdag tussen de wandelingen in... Maar als ik terug ga stappen, dan voel ik die voet niet meer na een kleine 100 meter. Het zal dus wel iets reuma-achtigs zijn. Ik heb één teen waarvan de knokkel dik staat, wat ook al wijst op reuma. Maar die teen doet heel zelden pijn.

Is het niet heerlijk dat ik me druk maak over zulke futiliteiten? 

Dat wijst er op dat ik eigenlijk geen erge ziekten heb (Buiten mijn rug natuurlijk, maar daar sukkel ik nu al 25 jaar mee, en als ik oplet, gaat dat ook wel.) ( Zo had ik ik het hakselen van het snoeihout alleen last van mijn rug en van enkele kleine schrammen.  - Gek is dat mijn huid blijkbaar veel dunner is geworden, en ik heb dan ook veel vlugger dan vroeger schrammen en sneetjes, waarvan ik in veel gevallen niet eens weet waar en wanneer ik dit opliep...)

Zondag en een week is het precies 6 maanden dat Anny overleden is...

Er zijn zoveel, zoo verschrikkelijk veel dingen die me op haar doen denken. De meest triviale dingen bezorgen me soms een terugval in het verdriet, terwijl er soms dingen zijn die veel directer zouden moeten pijn doen, en die passeren zonder er eigenlijk acht op te slaan. Het is niet te begrijpen. Je kunt er geen regel op zetten.

Eén van de dingen die ik het meest mis, dat is keuvelen; babbelen, klappen, praten, want dat is toch de uitlaatklep bij uitstek. Je kunt dingen verwerken met erover te praten, maar ook met het praten over andere dingen, om het feit wat je wilt verwerken, zo aan de kant wordt geduwd, uit het zicht van je gevoelens.

Gek.

Toen Anny nog leefde, dan konden we dagen bijeen zijn en geen vijf woorden echt gesprek voeren... Maar zelfs die kleine dagdagelijkse kleinigheden, "Wat eten we vandaag?" "Is de post al geweest?" Heb je de vuilbak al buiten gezet?"... dat was leven in huis. Dat was het soort warmte die er nu niet meer is.

Zondag is er een rommelmarkt, en als het weer een beetje is, ga ik er eens naar toe. Het zal wellicht raar doen, er alleen te lopen, maar ik zal horen praten, ik zal wellicht zelf wel wat babbelen, ik zal mensen zien... Gekende en ongekende, wat doet het er toe... Mensen.

Op de buiten wonen is prachtig, maar er is, in zo'n tijd, niet echt veel beweging.

djudedju

(Een mens is nooit content hé?

tot de volgende ?

BLM

 

Ik heb een hele tijd gewacht vooraleer dit onderwerp aan te snijden...

Omdat ik niet gelukkig ben met de slogan Black Lives Matter... Voor mij zou dat moeten zijn: Lives Matter.

Maar dan lijkt het - in onze maatschappij - meer op een slogan van de anti-abortus-beweging...

Of op een belijdenis tot het Jaïnisme... Waar letterlijk alle leven heilig is, zelfs dat van een krop sla of een aardappel... (Ik denk dat ze ergens wel gelijk hebben, maar als je naar de ganse natuur kijkt, dan leven we allemaal, planten, dieren, mensen van en op elkaar...)

Maar dat wil ik allemaal niet zeggen.

Ik wil gewoon stellen dat het leven van zwarte, gele, rode, bruine, blanke, en zelfs purperen met witte bolletjes mochten die er zijn, voor mij volstrekt gelijkwaardig zijn, en dat we ze allemaal even lief moeten hebben.

Maar het is niet makkelijk.

Wie of wat niet gelijk is aan de grote massa, valt immers op. Als je op een rozenstruik tussen alle rode rozen in plots een witte ziet staan, dan bekijk je die apart. Ik kies bewust het woord apart, omwille van de connecties die het heeft met Amerika, Zuid-Afrika, Great Brittain en Nazi Duitsland en nog andere, zelfs nu nog, heden ten dage...

Omdat we in alle kranten regelmatig lezen over een misdadiger " van allochtone afkomst - of - met een getinte huid "... en zelden of nooit "een misdadige stadsgenoot"... 

Omdat we ons zelf betrappen dat we bewuster naar hen kijken dan naar onze "ras"-genoten.

Ik heb, toen ik het over homofielen en lesbiennes had, al zo iets geschreven.

Ook zij zijn die witte roos tussen al die rode.

Ze vallen ons op.

Ze zijn "anders" (al is dit woord eigenlijk technisch niet correct).

Ik ben zo oud, dat homo's nog een volstrekt verborgen leven leidden, gehuwd waren, kinderen hadden en wellicht ongelukkig waren.

Ik ben zo oud dat we meegingen met ons moeder naar de markt, omdat daar een zwarte zat die zwarte anijsspekken verkocht...

Ik ben zo oud dat we in het parochieblad nog wekelijks fotootjes bewonderden van de witte pater tussen allemaal halfblote zwartjes...

Ik ben zo oud dat ik al die veranderingen heb meegemaakt.

Ik ben er niet opgegroeid in een maatschappij waarin men al die zaken voortdurend ziet, en waar men de medemens voortdurend er op wijst dat hij of zij al die medemensen als mede-mens moet zien... en in radio, TV, krant de facto het tegengestelde voorgeschoteld krijgt.

 Voor mijn raam staat een lindenboom. Het woord is geen toeval, het duid er op dat het een linde is, en dat het een boom is. Geen mens zal het omschrijven als een verzameling blaadjes, en geen mens zit ook naar slechts één blad te kijken. Ze zijn immers allemaal ongeveer gelijk, blad 1 of blad 7804, het zijn gewoon gewone bladeren van die boom. Maar mocht er daar nu één blad (of enkele) tussen zitten die door een of andere genetisch toeval, geel-wit is, dan zal ik, en iedereen die naar die boom kijkt, hoofdzakelijk kijken naar die uitzonderlijke bladeren.

Ze zijn immers niet gelijk.

Ze vallen op.

En mocht er hier ergens een deskundige zitten, dan zou hij misschien proberen die tak, met die afwijkende bladeren, te enten, om op die manier een ganse boom te krijgen met die afwijkende kleur.

We doen op die manier aan een bewust racisme ten opzichte van mijn linde.

Gek.

Of is die eigenschap die doet opvallen geen racisme op zich? Is het anders bekijken van de zwarte geen vorm van racisme?

Misschien niet, maar mocht hij die zwarte huid niet hebben, dan zou men wellicht in de krant niet schrijven over een allochtoon, want je zou het niet zien, niet weten...

Héél lang geleden las ik ooit een artikel (Ik meen dat het in "Het Zondagsblad" was, een weekend-krant van "Het Volk"...), waar bij ze schreven over de nieuwe mensheid. Men had het over de volledige rassenvermenging, waarbij het eindresultaat iets an alles had maar niet nog duidelijk. Als we ooit zover zouden komen, dan, pas dan, zou het wellicht zo zijn dat er geen racisme meer zou zijn. Toch niet op basis van ras. Misschien nog wel op basis van taal... (die vuile Walen weet je wel (grinnik)) of van godsdienst. Of van...

Als er natuurkundig iets kan gekruist worden, dan is het van hetzelfde ras. (In heel uitzonderlijke gevallen kunnen de twee ouders van een ras zijn die niet helemaal hetzelfde is, maar heel dicht genetisch bij elkaar zit, dan kan er wel een eerste generatie kruising ontstaan, maar die zijn dan niet meer vruchtbaar...)

Logisch zijn zwarten, gelen, roden, bruinen, blanken allemaal van hetzelfde ras.  Anders zouden de kinderen van gemengde soorten niet vruchtbaar zijn.

Racisme is dus technisch een volkomen idioot gegeven.

Maar het is wel ambetant dat "die anderen" zo opvallen, door hun huidskleur, hun rode haren, hun taal, hun godsdienst, hun...

djudedju

het mensDOM

Opa zou zeggen: Il pleut sur la vumme...

 

Ondertussen ben ik al lang zelf opa... en is de tijd zo erg veranderd  dat mijn kleinkinderen, nochtans met West Vlaamse roots, wellicht niet meer weten wat een vumme is of was...

Voor niet-Westvlamingen is dit woord wellicht sowieso Latijn.

Een vumme was het West-Vlaamse woord voor een opper, een hooi- of stro-opper... Maar zelfs een opper is wellicht aan de huidige generatie jongeren niet meer bekend. (En de "franse" zin was een inside mopje van wijlen mijn vader...) (Er was er nog eentje: "Stoelez vous" tegen een gast die mocht gaan zitten)

In de gang van mijn huis hangt een schilderij waarop nog een opper (een vumme) geschilderd is.

Het beeld is nu wellicht alleen nog daarvan bekend... van oude schilderijen en tekeningen.

(Misschien moet ik hen vertellen dat het in het Engels een haystack is... Misschien herinneren zij het zich dan van een of andere film ? )

Ach, het doet er ook niet toe... Het is voor mij één van die vele dingen die me er aan herinneren dat er zo verschrikkelijk veel verdwenen is uit onze wereld... Vanmorgen zag ik nog een cartoon die er ons op wees dat een hele tijd geleden de voorruit van je auto regelmatig moest gepoetst worden, omdat het vol hing met dode insecten, die zich te pletter hadden gevlogen tegen je voorruit... Met andere woorden: we moeten vaststellen dat er heel wat insecten verdwenen zijn van onze aardkloot.

De hooioppers/stro-oppers waren al bezig met verdwijnen toen ik klein was... Je zag er steeds minder en minder.  Dat had ook te maken met de mechanisatie: hooi en stro werden door een machine in nette balkvormige dingen geperst, van zo'n dertig à veertig kilo. Die staken we dan met de hooivork tot aan de opening van de zolder, waar de boer ze binnentrok en netjes opstapelde.

Stro verdween ook nog door de manier van teelt, waarbij men de kracht van de plant niet meer laat gaan naar een lange stengel, maar die groei breekt en zo alle kracht naar de vorming van de aar jaagt... Dus : geen stro meer.

Je moet eens kijken naar de schilderijen van Breughel, daar zie je duidelijk hoe hoog dat stro wel was. Dat lange stro heb ik nog geweten, en toen ze met de machine het graan kwamen pikken, moest er eerst een stuk met de hand gepikt worden, om zo de machine toe te laten tot het veld, zonder verlies aan graan en stro... Achter het machine liepen we dan om schoven te maken, die dan tegen elkaar werden gezet (stuiken) om nog wat te drogen. Naderhand kwamen we met paard en kar die schoven halen, en op de boerderij kwam dan de dorsmachine...

Vanmorgen reden hier twee kolossen van machines de tuinboontjes af... 

De boontjes worden hier dan meteen opgehaald en naar de fabriek gebracht... Geen tijdverlies, en zorgen dat er ook geen kwaliteitsverlies is door verhitting...

Is dat allemaal beter ?

Ik twijfel daar steeds meer over...

Ik zie nu, nu de boontjes verdwenen zijn, een dood veld voor de deur. Dood, want er zit geen leven meer in die bodem. Alles is dood, door besproeiingen maar wellicht nog meer doordat de bodem door al die zware machines in elkaar gedrukt is, en een haast ondoordringbare laag is gaan vormen.

Als er een probleem is met het peil van het grondwater, dan is daar een van de hoofdredenen te vinden. De velden zijn haast even ondoordringbaar geworden als het vele beton van wegen, bedrijven, woningen... 

Tijdens mijn wandelingen zag ik op de verkavelingsbaantjes dat die er al liggen van in 1977... Ik schrok ervan dat het al zo  lang was. Maar dat is ook het ogenblik geweest van de ruilverkavelingen, waardoor de velden veel groter werden... En ook de reden waarom al die grachtjes en beekjes verdwenen. Waardoor de erosie nog veel erger werd... enzovoort, enzovoort...

Ik denk dat we, als we weer een betere waterhuishouding willen, we weer naar kleinere partijen moeten, met beekjes tussen en haagkanten met tronken die vooral dienden om de grond vast te houden en de erosie tegen te houden.  Zo gaan we niet anders kunnen dan ook die machines weer wat meer op mensenmaat te maken, en zal er weer kans zijn om de bodem weer te laten leven...

Geen makkelijke keuze... Maar het is terug naar een wereld op mensenmaat, niet op maat van mastodonten...

Spreken is...

 

Ik heb van vele mensen al gehoord dat zij hun overleden geliefde/moeder/vader... gezien hebben.

Ik heb nog niets gezien.

Misschien ook omdat ik zo'n kleingelovige ben op dat stuk.

Maar toch...

Ik heb Anny horen spreken tegen me.

Echt ? ... ik weet het echt niet.

Het leek in ieder geval zo echt.

Ik lag in bed, een boek te lezen, en geplaagd door de warmte, wroette ik me naar een andere plaats op de te warme matras... "Wat doe'gij nu !"

Ik heb wel 10 minuten zitten rondkijken, nadenken, mijn hoofd schudden en toch niet zeker zijn... Het klonk zo echt, en zo echt op de manier waarop ze zoiets zou zeggen, zo echt op die manier die ik ken van haar, als ik haar onverhoeds wakker maak door te bewegen, door te lang te liggen lezen in een boek....

Het is nu al enkele dagen gelden, en ik weet het nog niet, en zit nog te tobben er over.

Ik heb al menig keer rondgekeken, de TV wat stiller gezet om te horen...

Ik ben gek.

of niet.

En dan heb ik op mijn manier gebeden, zoals ik denk/vermoed dat het is na de dood... Ik heb haar gezegd dat ze hier niet moet blijven, dat ze de volgende stap moet zetten. Als ze nog eens moet reïncarneren, dan moet ze echt niet wachten, hier niet blijven plakken, maar ik hoop dat ze genoeg heeft gedaan, genoeg heeft geleden, genoeg heeft bemind en dat ze de stap naar het eeuwige mag zetten en van het aardse met zijn leed en pijn vanaf is. Moet ze nog eens reïncarneren, dan hoop ik op een goed leven, zonder veel hoogte- maar vooral zonder laagtepunten. Ze heeft genoeg afgezien, een kind verloren en nog heel wat andere dingen, waarvan ik niet durf zeggen wat het ergste is (was)...

Ik kan alleen maar hopen dat de cirkelgang van het leven of ten einde is of dat ze in een beter en aangenamer leven mag terechtkomen.

Maar misschien hou ik haar wel onbewust vast, door mijn verdriet, door mijn verlangen. Ik hoop van niet, wat ik kan er niets aan doen.

Na meer dan een halve eeuw samenzijn, waarvan meer dan 25 jaar dag en nacht (zolang zit ik al thuis door mijn rug)...

Ik kan het niet loslaten. Het ene moment gaat het beter dan het andere, maar echt loslaten...nee.

Ik betrap mezelf dat ik in plaats van naar de TV, naar haar foto zit te kijken.

Op mijn PC is ook haar foto de achtergrond ...

Ik wijt dat ook een beetje aan Corona... In normale omstandigheden zou je wat meer contact hebben met andere mensen, zou je wat babbelen, over andere dingen. Wegdenken.

Bewust kan je dat niet.

Het feit dat je wil wegdenken is in feite al een bevestiging van het feit dat je er wel blijft aan denken, blijft aan hangen.

Misschien is dat ook goed zo... maar het doet wel pijn.

Het is als jeuk... maar een wonde die geneest jeukt ook.

En wellicht slijt het allemaal wel wat, gaat de jeuk wel weg, en zie je nog alleen een wit litteken op je zongebruinde zieltje...

Wen ik en ieder ander in dit geval, moet we allemaal er door komen.

En de mooie herinneringen koesteren, en de andere herinneringen als lessen verwerken...

Het moet.

tot de volgende ?

Een tuimelperte

 

Geef toe, dat is een woord die dreigt in de vergeethoek te geraken. Nu is het een valpartij, niets meer te tuimelen, geen tuimelperten meer.

Soms voel ik me oud worden, gewoon door dergelijke haast verdwenen woorden.

Waar ik het nog erger door voel, is de massale import (!) van vreemde woorden en vooral van afkortingen die de status van woord krijgen... GSM, TV, CD, Ram... en ga zo maar door.

Nee, denk nu niet dat het alleen gaat over technische dinges... Luister eens naar jonge mensen, luister zelfs maar eens naar beroepsmensen op TV en in de radio.

Onze taal loopt gewoon over van de Engelse import.

Nu de UK uit de Europa is gestapt, had ik verwacht dat het Engels als voertaal daar zou verdwijnen... Noppes ! Het is en blijft Engels, ook al gebeurt het soms met het verschrikkelijkste accent dat denkbaar is.

De reden ?

Oh, heel simpel... De VRT en zijn voorgangers hebben er steeds voor geopteerd dat alle films en reeksen in de originele taal getoond worden, met onderschriften.

Kinderen van 4 die hoofdzakelijk voor de TV hebben gezeten en door de TV zijn "opgevoed", hebben soms een grotere Engelse woordenschat, dan een Nederlands/Vlaamse...

En dan heb ik het nog niet over die geheimtaal die ze gebruiken als ze naar elkaar SMS-en... Een van de hoofdredenen waardoor wij, lieden van mijn generatie, die taal niet of amper begrijpen, is gewoon omdat de "afkortingen-samensmeltingen-letterklanken" dan ook op het Engels zijn gebaseerd... Voor ons nog steeds een vreemde taal.

Ik denk dat we misschien een app moeten creëren die een woordenboek vormt met al die vreemde invoer in met de verklaring in gewoon Nederlands... In zover je iemand vindt die en de kennis van die rare dingen kan vertalen in de taal van die andere generatie.

Ik mag nog niet klagen. Ik werk met computer en met gsm (allee toch een beetje), en een deel van die zaken zijn me op de duur vertrouwd geraakt. Maar ik ken heel wat mensen van mijn generatie die door hun gebrek aan kennis en gebrek aan gebruik van die hebbedinges, gewoon uit de maatschappij gestoten worden. Letterlijk ...

Ik ken mensen die bij anderen moeten gaan om hun betalingen te verrichten, want de banken doen het niet meer. Je moet meer betalen als je je tramkaartje niet koopt met je GSM, voor de rit. Je kunt op sommige plaatsen niet meer parkeren, want je moet het parkeergeld betalen met een GSM... en zo kan ik nog wel wat door gaan...

Nu profiteert men van Corona, om steeds meer over te schakelen naar betalen met de kaart, ook voor kleine aankopen in de winkel. Niet schrikken als men binnenkort zegt dat er geen andere mogelijkheid meer is dan betaling met de kaart...  

Veel jonge mensen zouden dit niet eens zo erg vinden. Makkelijk toch die bankkaart ?

Toch maak ik me ook daarover grote zorgen... De vereniging die ieder jaar aan de deur komt met een potje bloemen, een kalender... of wat dan ook, kan dit niet meer, tenzij ze bij voorbaat hun opbrengst vernietigen voor de aankoop of huur van de machientjes om u te laten betalen met je kaart...

Idem met rommelmarkten, Vlaamse kermissen, buurtfeestjes waar je pintje en je wafel nu dienen om de onkosten te recupereren...

Allemaal gedaan... Of... allemaal gekend en is er de mogelijkheid om de Chiro of de scouts of de boerinnenband een aanslag te sturen... 

Weg verenigingen.

Weg gevoel van samenhorigheid...

Deur wagenwijd open voor dictatuur... Of zijn we daar al aan toe met gebruik van Corona ?

djudedju

Delen

 

Het ergste aan alleen zijn (= het ergste van Corona) is niet kunnen delen.

Nee, ik heb het niet over iets weggeven of iets schenken... ik heb het gewoon over de dagdagelijkse dingen...

"heb je dat gezien?"

"Heb je dat gehoord?"

"Je moet hier eens kijken !"

"Ruik je dat ook ?"

"Voel eens hoe glad dat marmer is"

Delen aan ervaringen, 

Delen van gevoelens

delen van de kleine dingen van elke dag... zo maar, delen van het gewone leven.

Ga maar eens naar een museum, alleen of met zijn tweeën... Ervaar de schoonheid van een schilderij zonder dat je dat ervaren kunt delen of doe het Delen van je ervaring, van je gevoel van welzijn dat je ervaart bij al dat moois... Of al dat moois inslikken in je eigen ik... en je gevoelens begraven in je zijn.

Begraven.

Weg

Ik mis een klankbord.

Ik mis het om me te kunnen uitdrukken, ik mis het om te luisteren en mee te leven.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zitten. Zelfs niet om altijd met dezelfden samen te zitten, zonder dat je die gedeelde gevoelens weer kunt delen met anderen, met een klankbord buiten je eigen kleine kringetje.

Het doet me zo'n deugd als er iemand in de winkel durft te praten tegen me. Want het lijkt wel of praten dodelijk is in deze Cronatijden...

Het is zo erg dat ik niet gelukkig ben als ik niet moet stoppen bij de wegcontrole. Gewoon om eens iemand anders te horen.

Het alleen zijn door het overlijden van Anny zou wellicht veel draaglijker zijn, mocht ik iedere week naar de rommelmarkt kunnen, babbelen tegen vreemde mensen, zonder verplichtingen, zo maar keuvelen... zonder enige verplichting, zonder binding, gewoon... Gezellig

Gezellig, met een of meerdere gezellen

Nu zit ik hier alleen maar te zitten in mijn eigen zweet (het is veel te warm om te wandelen)...

Gezellig

djudedju

Straks MAG ik naar de apotheek om wat medicatie voor een van mijn chronische  plagen. Kan ik hopelijk tegen de apotheker wat lullen.

Zo maar

Tijd die gezellig is.

djudedju

Straf voor Groenewegen ?

 Bij het verschrikkelijke accident was er meteen sprake van straffen, gaande van levenslang tot schorsing..

Wat mogen we verwachten?

Als ik (eigen aan oude mensen) eens achteruit mag kijken, naar dergelijke gevallen, dan kom ik bij... Gilles De Bilde...

Herinner jij je nog dat hij bij tweedeklasser Aalst speelde en (omgezien door de scheidsrechter, wel zichtbaar op de camerabeelden) een tegenspeler, Krist Porte een vuistslag gaf, waarbij die sukkelaar zijn neus en oogkas waren gebroken. Heel de wereld sprak er schande van, en er moest een voorbeeld gesteld worden, levenslange schorsing was nog het minste...

Het werd een schorsing, en tijdens die schorsing werd De Bilde aangekocht door Feyenoord... Er was wat protest, maar al heel vlug hoorde je daar niets meer van... en later werd De Bilde een vedette in Anderlecht (de lichte aversie die ik nog steeds voel voor Anderlecht komt grotendeels daardoor !)...

Nadien raapte men die sukkelaar op om vedette te zijn op TV...

Straf voor Groenewegen?

Een schorsing die er geen is ? Zoals  hierboven?

Dit alles komt omdat wij wel spreken over sport, maar het is geen sport !

Ze indoctrineren ons ook hier ! Ze blijven spreken van sport, waar het in feite gaat over een beroep, meestal dan nog met exorbitante lonen. Het loon van een goede wielrenner, een goede voetballer... dat zijn dingen waar wij zelfs niet kunnen van dromen.

Gek genoeg doet dit de massa niet nadenken, niet beseffen dat het een beroep betreft, het is alleen een reden om je kleine zoontje ervan te overtuigen dat hij moet voetballen of op een fiets moet rijden. (Ik zag hier ooit, in het vel voor mijn huis, mannekes van een jaar of 5 oud crossen met een crosmotortje..)

Ach, het mensDOM zullen we maar denken...

Maar geef toe, als je erkent dat het een beroep is, dan klinkt het veel logischer dat ze niet echt zwaar gestraft worden, dat er geen sprake is van levenslange schorsing... Je kunt iemand toch niet broodroven voor een beroepsfout??? (Al is de term broodroven hier wellicht een veel te zwak woord... Die mannen verdienen immers niet hun dagelijkse brood, maar hun dagelijkse ferrari... djudedju)

Wordt toch eens wakker !

Jij betaalt die mannen wel hé !

Jij koopt dat toegangsticket voor de voetbal, jij koopt dingen van de merken die die renners op hun kledij gedrukt dragen en jij gaat met de camper de Toer de Zwans volgen...

djudedju

En oh ja, rij je nu niet rond met een veel te dure fiets in een veel te duur truitje met reclame voor worsten of frisdrank die je eigenlijk verschrikkelijk vindt ?

The lonely Rider...

Het schokte mij, toen ik plots besefte, dat het beste, leukste gesprek van de laatste dagen, met de uitbater van de Marokkaanse winkel was.

Over hoe lekker die gele meloenen wel waren, en die nectarines en die pruimen, en nee, dat is geen echte saffraan, maar het geeft wel die mooie kleur aan je eten.

En hoelang is de beenhouwer nog in verlof ? En de bakker ?

Hij zei me ook dat hij zag dat het mondmasker verschrikkelijk vervelend is als je een bril draagt... "Ja, en eigenlijk moet ik het niet eens dragen ! Ik heb een vrijstelling omdat ik astma heb" "Waarom doe je het dan toch, je zit voortdurend je bril omhoog en weer omlaag te doen ..." "Ja, die glazen dampen steeds aan !" " En in een winkel doe ik dat masker aan, daar beweeg ik niet zo veel dat ik meer adem nodig heb. Om te Wandelen draag ik zo'n plastic-scherm, daar kan de lucht beter bij je neus en mond... en zo heb ik meer adem... Ook al is dat ook nog niet hetzelfde als zo, zonder masker..."

Maar weet je, eigenlijk is het veelzeggend dat dit het beste gesprek is van dagen. Een gesprek niet over Corona, niet over hoe het gaat... maar over pruimen en meloenen.

Erg hé ?

De rest van de dag zit ik hier weer. In de namiddag is het te warm om te wandelen, en op TV zijn het weer heruitzendingen van heruitzendingen van heruitzendingen... In sommige gevallen moet ik daar nog enkele keren dat woord herhalen... Ik ken de dialogen bijna van buiten.

Ik weet exact wat er gaat gebeuren en wanneer ik moet schrikken, moet lachen, moet huiveren.

De parkiet in de kooi, hier voor me zit ook al te slapen, en wellicht ook de kanarie, want ik hoor geen gefluit.

Eigenlijk zitten we alle drie in een kooi.

Naar elkaar te kijken, en ons af te vragen wie nu de toeschouwer is.

Corona.

Ik denk dat ik misschien een van die oude stoelen van op zolder naar beneden moet halen, en voor de deur, op de oprit moet plaatsen. Met een bordje "Heb jij ook nood aan een babbel? Druk dan op de bel aub, en zet je op de stoel"... Dan kom ik ook naar buiten, met ook een stoel, zet die op zo'n drie, vier meter van je vandaan, wijs je er op dat we op privéterrein zitten (voortuin) en dat hij dus dus die totevodde af mag doen... Vrij ademen en eens gezellig babbelen. Over om het even wat, ieder onderwerp is het tijdens corona waar om over te keuvelen.

Over al die takken, die hier in een berg naast ons liggen... "Ah, die liggen wat te drogen meneer ( of madame), om dan eens allemaal door de hakselmachine te halen. Het gehakselde hout gooi ik dan in een dikke laag in de tuin, in de hoop dat het onkruid dan wat langer weg blijft... Ja, mijn dochter en kleindochter heeft hier enkele dagen aan mijn tuin gewerkt. Tof dat ze dat willen en kunnen doen voor hun pa/opa.

Oh! Jij hebt geen kinderen ! Maar de tuin gaat nog om zelf te doen... 

Zit je ook alleen ?

...

Ik denk dan aan die "geen kinderen", en durf niet goed over het alleen zijn verder te praten.

Want misschien is hij wel veel alleender dan ik ben.

Misschien leeft hij al langer in die situatie.

Misschien heeft hij geleerd alleen te...

Zou je dat kunnen leren?

Ik denk het niet. Anders zou hij wellicht niet op de uitnodigende stoel zijn gaan zitten

Een mens is een sociaal dier.

En sociaal contact via een scherm is wel contact, maar dan niet echt.

Niet tastbaar.

Erger nog: niet voelbaar !

djudedju

'k ga weer naar de TV, of misschien ga ik nog eens een mandala maken, een oefening in het berusten.

UUmm... Uum Um 

Om mani padme um...

Wierook branden.

wegdromen

snoeien

De tuin was stilaan een oerwoud aan het worden. Ik vroeg al maanden om de klusjesman van Familiehulp, maar daar is één van de twee mannen al maanden ziek... en de tuin bleef maar woekeren.

Nu zijn al twee dagen Veerle, Kim en Hans aan het werken in de tuin. Hans deed het snoeiwerk zoals het nog nooit eerder werd gedaan ! Nu zal het bijhouden wellicht ook een heel stuk makkelijker zijn. Ondertussen zaten de vrouwen te wieden in de voortuin en vandaag in de tuin achteraan. Ik herken mijn tuin niet meer !

Ik heb gebeld naar Familiehulp om mijn aanvraag te verplaatsen naar september/oktober om de laatste snoei voor de winter te doen. Dat zal dan een heel stuk minder werk zijn dan nu.

Ik heb gisteren een klein beetje geholpen, maar na een korte tijd moest ik weer stoppen. Die rug van mij laat echt niet toe om zoiets te doen. Wandelen gaat nochtans veel beter dan zegge en schrijve 5 jaar terug. Of ik ooit in staat ga zijn om weer zelf wat te tuinieren ??? Hoop doet leven.

Ik heb contact genomen met de politie... En vertelde hen dat ik - voor mijn doen - regelmatig sportief wil wandelen zo'n 4 à 5 keer in de week. Nu is sportief wandelen toegelaten zonder mondmasker, maar wat is sportief wandelen???  Ik denk dat als iemand mij ziet stappen hij niet meteen aan sport denkt. Ik kan, door mijn astma, helaas niet snel meer stappen (al haal ik op het platte toch een goeie 4 km/uur... Maar dat is de snelheid van normaal stappen... dus zal een passerende politieagent vermoeden dat ik daar niet zonder masker mag wandelen, want het ziet er niet sportief uit...

De politie vertelde me dat ik, in mijn geval, best een medisch attest op zak zou hebben, die me toelaat zonder masker te stappen, maar raadde me aan om zo'n plastic gezichtsbeschermer te dragen, voor mijn eigen bescherming en die van anderen...

Het medisch attest had ik zonder probleem, maar het was behoorlijk zoeken om zo'n masker te vinden. Ik heb er dan toch eentje kunnen kopen in een webwinkel... Die dingen zijn behoorlijk duur, maar je moet maar denken dat het een investering is in uw en mijn gezondheid...

Vandaag is het veel te warm, maar hopelijk kan ik morgen of zo, weer aan het stappen. Ik heb thuis al eens wat rondgelopen en gezeten met dat masker op, en ik heb daar véél meer adem mee dan met het gewone stoffen masker ! Bovendien adem je ook veel minder terug je eigen adem weer in.

We hebben dus een oplossing. Oef.

Vandaag is het huis grotendeels verduisterd, om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden. Een goed geïsoleerd huis heeft het nadeel dat de warmte ook niet snel naar buiten gaat, en in de zomer is het dus zaak de zon tegen te houden.

(Nu heb ik geen zicht op mijn net gesnoeide tuin. Djutoch !)

tweede golf

Wandelen is geen sport.
Fietsen wel.
Joggen wel.
Met wat moeite kan ik die redenering wel volgen.
Maar dat golfen ook een sport is... dat hoort in dit rijtje niet thuis. Of wandelen is ook een sport, want het is niet omdat tussen de korte wandelingetjes ze ook nog eens op een balletje kloppen dat dit plots een sport is... (Ik wil desnoods wel een bal meenemen, een wandelstok heb ik al, en ik kan met mijn wandelstok wel tegen dat balletje kloppen)

Oh ja... Wandelen.
Voor mij is er een groot verschil tussen flaneren en wanden. Als je lekker keuvelend met zijn tweeën of nog enkelen meer, met de handen op de rug, allesbehalve inspanning leverend voortbeweegt, dan ben je niet aan het stappen, zelfs niet aan het wandelen, dan flaneer je, langs etalages of langs groene velden, maar je doet inderdaad geen sport. Het is bewegen, maar met weinig voordeel voor je gestel.

Wandelen is een vorm van lichaamsbeweging. Je doet het omdat het gezond is, en omdat je voelt dat je er deugd van hebt. Dat je lichaam er deugd van heeft.

Je hoeft geen kilometers te verslinden, je hoeft geen rugzak mee te sleuren, je moet het gewoon doen om je lichaam te plezieren, voor de gezondheid.

Ik wandel alleen. Want met mijn gezondheid is mijn tempo niet meer wat het was. Ik stap om mijn gezondheid weer op peil te brengen, op peil te houden.
Je kunt ook wandelen in groep of in een groepje. Al naar gelang met hoevelen je bent, lijkt het me ja dan neen wenselijk jezelf en je medestappers te beschermen met een mondmasker.

Ik vrees dat het mondmasker voor mij betekent dat ik moet stoppen met wandelen. Ik stel vast dat ik in de winkelruimten al last heb van dat ding, dat het mijn ademhaling zeer belast (en ook mijn bril bedampt). Hier in onze regio met zijn pittige heuvels zie ik niet stappen met een masker aan. Dus... niet meer wandelen?

Ik doe meest stukken van de wandelwegen van Wandelknooppunten, die zijn heel mooi, en vind je op kalmere, kleinere wegen en voor een zeer groot gedeelte ook op zuivere voetwegen, en veldweggetjes. Waar de een een stukje in het veld moet uitwijken als er een ander zou passeren... (Ik heb er nog maar héél weinig tegengekomen!)

Wandelen is een zachte sport.
Het is niet de snelheid die het hem doet, het is het bewegen in het ritme dat voor jou haalbaar, doenbaar en deugddoend is.
Thuis kijk ik dan eventjes hoeveel stappen ik heb gezet... Volgens velen moet je - voor de gezondheid - een 10.000 stappen per dag doen. Maar ik las ergens dat aan mijn leeftijd 6.000 stappen al genoeg is om een effect te hebben op de gezondheid.
Hoe dan ook, dit houdt in dat wandelen, stappen, marcheren gezond is !

Met andere woorden, dat feit bewijst dat het een sport is.
Het is gezond, en het is gewoon voor je eigen gezondheid, zonder veel kosten en zonder dat je er geld mee verdient.
Gek, voel je het ook aan dat sport en geld verdienen eigenlijk niet passen?
Ik hou er niet van dat mensen werkloos worden, ook niet als dit door een virus komt.
Dus ben ik niet gelukkig dat we moeilijkheden zien ontstaan in de sector van het wielrennen, en wellicht ook in de sector van het voetbal en wellicht ook nog in een paar andere "sporten"...
Maar ik zet sporten hier bewust tussen haakjes. Dit zijn beroepsmensen, in een beroep waar sommigen absurd hoge inkomens hebben. Inkomens die jij hen geeft. Jij bent de supporter, jij bent degene die betaalt om hen te zien, om te kijken naar hun reclamespotjes, en hun grilletjes.

Oh ja... dat is wel sport...
djudedju
Ik kan niet volgen.
Het gaat mijn begrip te boven.

Leve het mondmasker, leve de logica.
... ook al lijken beide niet helemaal samen te lopen...

ademen

Ik ben nu al een tijdje bezig met regelmatig wandelen, en bij mijn gewone dagelijkse turnoefeningen heb ik nog een paar bijkomende oefeningen gevoegd.
Ik ben niet echt aan het vermageren - toch niet volgens mijn weegschaal- maar er is al heel wat vet verdwenen, en vermits het gewicht quasi gelijk blijft, moet dat vet veranderd zijn in spiermassa (stel je nu aub geen bodybuilder voor !!!)... Ik zie er niet alleen wat beter uit, ik zie er ook gezonder uit, en ik voel me ook gezonder.

Nu ja, dat ik geen spieren meer had, dat is niet moeilijk om te begrijpen... Zo'n dikke 10 maanden heb ik alleen in de auto naar de kliniek gereden, in de kliniek bij Anny gezeten en weer met de auto naar huis gegaan... Lange moeilijke dagen die je niet alleen geestelijk vermoorden, maar dus ook je lijf aantasten. Wie ooit een been of arm brak, weet hoeveel spiermassa je verliest in enkele weken...

Bovendien werd bewegen me ook nog eens lastig gemaakt door ouderdomsastma...

Ik voelde me oud.

De enige beweging die ik had was 's morgens mijn turnoefeningen en voor de rest eens instappen en weer uitstappen van de wagen...

Terug beginnen wandelen was dus niet zo makkelijk !
De eerste dagen een klein toertje, waarvan ik dacht dat het al heel wat was, maar na enkele dagen en het installeren van een programma op mijn smartphone, moest ik wel vaststellen dat het al bij al nog gene vette was...

Dus stilaan de afstand wat opgetrokken, en er wat meer van onze mooie heuvels in voegen...

Dan raadde Bart me aan eens te kijken op het wandelknooppunt... Daar kon ik een wandeltocht uitstippelen die niet overdreven ver was, maar op heel andere paden liep dan ik normaal deed... Het waren veelal aardewegen en kleine voetpaadjes, die ver van het verkeer door onze mooie Vlaamse Ardennen liepen... Bergop en bergaf... soms op keien en soms op aarde, soms op nette beton en soms op kasseien die ze wellicht hebben gerecupereerd van een oude afgekeurde Romeinse heirweg... Lastig, mooi en ... in mijn geval nog meer dan voor de meesten onder u: adembenemend. Letterlijk.

Ik stopte niet, hoezeer ik ook om adem snakte...
Mijn pols steeg van zijn gewone 52 naar 114 slagen per minuut...
en ik maar blazen en hijgen...

Maar nu gaat dat al véél beter !

Waarom heeft geen enkele dokter ooit gezegd dat je die vorm van astma (minstens gedeeltelijk) kunt terug naar normaal brengen. Daar ben ik nog niet, maar ik stel vast dat ik gewoon veel meer adem heb en veel makkelijker die inspanningen verteer !

De stijfheid tijdens en vlak na het wandelen verbetert ook.
Kortom: ik kan het je aanraden !
Doe iedere dag bij het opstaan een reeks turnoefeningen, waarbij je vooral aandacht hebt aan je zwakke plekken, en ga regelmatig wandelen.
Het hoeft echt geen sportoefening te zijn, eens goed stappen, en zo mogelijk doe er wat heuveltjes bij, zodat je je eigen ademhaling weer uitrekt naar zijn oude toestand, de toesatnd van vroeger... of toch een beetje in die richting.

Ik heb vandaag weer een kleine wandeling gedaan, op bijna vlakke wegen... een 6300 stappen omtrent. Ik voel me goed.
Nu ga ik mijn middageten bereiden, want ik moet vandaag mijn plan trekken.

Een goede NATIONALE FEESTDAG aan u en de uwen !

'k go vite...

Ze maken me bang !
De tweede golf... en drie kleinkinderen die ergens ver weg op verlof zijn en straks terug komen uit een land waar geel in rood is veranderd ?
Ik mag er niet op denken.

Ik zou momenteel niet durven op vakantie gaan naar Verweggistan... Ik heb nu al complexen omdat ik in de winkel nu en dan - heel dievelings - even mijn mondkapje wat omhoog trek, om weer een normale hap lucht binnen te krijgen. Die ouderdomsastma maakt ademen door een vod echt niet makkelijker.

Ik heb een bezoek aan de familie afgezegd, en morgen durf ik niet naar de rommelmarkt gaan in Parike...

Ik ben bang.
Oh, niet van dood te gaan, maar als ik zie hoe ze doodgaan met Corona... Als ik zie dat er eentje haar been verliest in en door die ziekte, als ik lees dat sommigen na maanden nog steeds niet normaal kunnen ademen en functioneren...
Dan ben ik bang.

Maar eigenlijk ben ik nog veel banger voor wat die pandemie doet met de mensheid.

Op mijn (nu haast dagelijkse) wandeltocht stel ik vast dat de mensheid helemaal anders wordt. Mensen durven haast niet meer met je praten, houden afstand en sommigen draaien hun gezicht weg alsof je er verschrikkelijk uitziet. Of denken ze dat ze zelf veranderd zijn in virus-spuwende geisers?

Anderen zijn - ook al ken je ze niet - heel blij dat er iemand tegen hen durft te praten.

Als je een groepje wandelaars tegenkomt, dan zie je dat de ganse "bubble" in blok reageert, in de ene of in de andere zin.

Maar het lijkt wel of niemand nog gewoon reageert zoals vroeger.
Ik ook niet.
Ik ben ook aangetast door de mentaliteit die ons min of meer opgelegd wordt door de virologen en de overvloed aan onbekwame ministers die ons tegengestelde opdrachten geven, en als ze het zelf niet meer durven zeggen, door het raam proberen te ontsnappen aan de werkelijkheid. (Zo haalt ons "beleid" ook nog eens de wereldpers...)

We lijken steeds meer op rupsen die aan het verpoppen zijn, en daar stil opgesloten in onze cocon hangen te hangen... Nu en dan zie je dat de cocon wat beweegt, dat er leven in zit, maar het klimaat is er niet naar om te ontpoppen... We hangen daar maar in een hoek of een kant, er op hopend dat de virusvogels ons niet vinden en opvreten of voeren aan hun jongen.

djudedju

Vijveren en zessen

Misschien hebt u al gelezen of gehoord dat mijn visvijver lek was... Bart heeft hier, na al het leed met de vijverpomp, ook weer heel wat werk verricht aan de vijver zelf. We hadden (dachten we - hoopten we) het lek eindelijk gedicht, maar niets bleek minder waar. Er moest nog ergens een lek zijn ! (Djudedju !)

De enige plaats waar het kon, was ergens in de plantenbak, een bak met heel veel planten in, waar het water doorheen stroomt, om zo enerzijds wat te filteren, anderzijds de nitrieten en nitraten op te nemen uit het water (meststof voor de planten, gif voor de vissen)... Maar dat betekende dat ik, om die bak te onderzoeken de planten moest verwijderen... En dat is geen sinecure !

Die planten staan als het ware in de modder, en vele staan er al zolang, dat het wortelgestel heel uitgebreid en heel diep zit. Op basis van waarschijnlijkheid, begon ik eerst met de planten in het middendeel te verwijderen. Dat was ook het handigste, want daar zijn ruimten waar het water kan doorlopen naar de andere vijver. Heel wat modder, planten met wortel later, voelde ik plots een scherp stuk in de folie ! (Dat kun je nog zien aan mijn pink, want er was een sneetje in...)

Goed tasten, en ja hoor ! Daar zat het lek !!! Op een moeilijk plaats, doordat de oude bekleding daar in een plooi zat, en het gat netjes in en over die plooi liep. De plantenbak verder uitbaggeren, en zoveel mogelijk van het water uitscheppen, zodat het lek droog en bereikbaar werd...

Door het feit dat het lek ook in de vouw van de folie zat, kreeg ik het niet helemaal droog: als ik er op duwde, dan kwam er nog vocht uit, hoelang ik ook zat te deppen met droge vodden. Enfin, we zouden dan maar proberen het lek te dichten, met een redelijk grote lap dichtingsmateriaal, zodat ik -vocht of niet - voldoende zou hebben om die lap dicht te krijgen zonder dat er vocht tussen de lijm kroop. Het is gelukt ! (Meer geluk dan kennis, maar 't is dicht !)

Een deel van de planten terug geplant, en de rest is voor Bart.

Opdracht vervuld !

Vanmorgen - eerste werk, nog voor het koffiezetten - gaan kijken of er nog waterverlies was...
Nee ! Joepie !
De vijver lijkt eindelijk volledig dicht !!!

De pomp werkt, de vijver is dicht, en de vissen zwemmen vrolijk rond in heerlijk helder water. (Met een net er over, want de reigers komen hier op bezoek !)

Bij al die waterachtige werkzaamheden van de laatste weken, was mijn uurwerk kapot gegaan... Water in het mechanisme (de vermelding waterproof klopt dus niet volledig !)... Na het uurwerk van Bart en co bekeken te hebben, en wetende dat ik nu regelmatig wat wandel, besloot ik een smartwatch aan te schaffen. Nu zie ik hoeveel stappen ik doe op een dag, hoe snel mijn moteur draait, hoe de barometerstand is, en zie ik ook de hoogtemeters... Ik woon hier blijkbaar op 80 meter boven de zeespiegel. Als het zeeniveau stijgt zoals ze altijd zeggen, dan zit ik nog veilig...  En ik kom van de kust en als het klopt, komt nu de kust naar mij... djudedju

Hou het veilig, masker aandoen om dit modderige stukje te lezen !!!

Wankeltochtje

Vandaag voor de eerste keer gewandeld op basis van de wandelknooppunten. Goed systeem...

...

Tenminste, als je oplet, niet begint te babbelen met een ander wandelaar, en vergeet uit te kijken naar die bordjes...

Och, ik heb het me niet beklaagd !
Ik heb een heel end gewandeld in een mooi bos, waarvan ik het bestaan niet kende. Mooi maar lastig !
Eigenlijk zaten er in de stukken waar ik wel correct de weg  volgde, ook behoorlijk lastige stukken. Hele einden ongebaande paadjes en die dan ook nog eens flink bergop gingen... Knap lastig, maar mooi !

Tot ik dus die wandelaar uit Mechelen ontmoette, en aan de klap raakte... dan was het om zeep. Och, een heel eind verder kwam ik weer op een grotere baan en zag ik waar ik was... Ik stapte dan maar gewoon naar huis (nog zo'n 2.5 km ver... en vooral bergop). Het is gek, waarom heb je steeds het gevoel dat bergop veel steiler is dan bergaf... Ook als je in de andere richting stapt. Zot.

Ik heb in totaal 7.678 meter gestapt... Dat is zowat een verdubbeling van de vorige afstanden, al deed ik in de laatste toch al 4.5 km... maar ik was bekaf...
Mijn tempo lag heel wat lager dan in het begin...
en toen ik aan mijn deur kwam en plots stilstond om mijn huissleutel uit te halen, dan had ik de indruk dat ik niet echt vast meer op de been was... Van daar: wankeltocht

djudedju

Maar we gaan vooruit !
(En dat nadat Bart en ik gisteren een halve dag gewerkt hebben aan de vijver. Er was een lek, op een plaats waar we het maar na een tijd vonden...  Een vijver dichten is niet zo simpel, maar het ziet er naar uit dat het nu in orde is ! Dank zij Bart. Ik heb gisteren heel veel op Koen gedacht, dat zou zijn werk geweest zijn mocht hij nog leven...)

Er zijn al grote gaten gevallen in het weefsel van mijn leven !

djudedju

'k planten eki patatten...

Ik kan het niet laten, op mijn bijna dagelijkse wandeltochtje kijk ik niet allen naar de grond onder mijn voeten, maar ook om me heen...
Ik geniet van de wondermooie landschappen van onze mooie Vlaamse ardennen... en zo zie ik, willens nillens ook de vele velden...
Maïs, aardappelen, graan, boontjes gras...

En ik lijd aan de ziekte van oude mensen...
Ik vergelijk met de tijd van toen.

Wat me het eerst opviel, waren de mooie velden met aardappels ! Mooi, want ze staan in bloei, en als je niet te dichtbij gaat kijken, dan doen ze me denken aan hele velden met witte geraniums (pelargonium voor de kenners)... Als ik terugdenk aan toen, dan was de boer niet gelukkig als zijn patatten bloemen gaven...  De reden was dat die bloemen dan zaadbolletjes vormden, en de vorming daarvan zou krachten uit de plant trekken, en resulteren in minder patatten... Patatten die toen niet gesproeid werden, en in de oogstmaand vanzelf dood lagen op het veld: tijd om te oogsten. Niet met van die grote machines, nee, met een klein ding, getrokken door het paard, die de patatten "boven" zwierde. Voor het rapen ervan, waren wij de machines. Op ons knieën met de metalen of wissen patattenmande meetrekkend, aardappels rapend ...


Het graan werd ook niet bespoten zoals nu... Het mocht groeien naar eigen godsvrucht en vermogen, en er was toen nog stro met hopen, want de groei werd niet belemmerd, en het graan stond veelal meer dan "twee -kontjes- hoog" zoals het liedje zegt... Maar het kon ook anders, in een heel droge zomer (hadden we toen ook !) zagen we graan die maar twintig centimeter hoog was, en maar weinig graan bevatte...

Van pikdorsers was er toen wel al "sprake", maar bij ons zag je die nog niet. Het graan werd gepikt, met de hand of met een klein machine. We liepen er achter, namen een armvol graanstengels, en bonden met een handvol van die stengels het graan in schoven, die dan "gestuikt" werden om te drogen in de wind.

Later kwamen we die schoven van het veld halen, op de kar, door het paard getrokken. Om te dorsen kwam er toen al wel een dorsmachine op het hof. Een vervaarlijk ding met aandrijfriemen. Het graan ging in grote zakken, die toen "te lijve" langs de ladder op de zolder gedragen werden, en daar werden uitgegoten om nog verder te drogen. Soms moest men dat regelmatig keren, omdat het graan niet droog genoeg was en zou kunnen verhitten...

Waar ik woonde zagen we geen velden met boontjes of andere groenten, wellicht was de grond er te zwaar. De polderklei was niet altijd een voordeel ! Ik herinner me nog de voederbieten. Dat waren bieten die diep in de grond groeiden. We moesten die met de hand uit die klei trekken. Je kon daar soms aan trekken en sleuren dat heel je lijf pijn deed. Nadien werd het groen afgestekt met de spade en werden de bieten naar het hof gevoerd waar ze min of meer vorstvrij bewaard werden. Dat was ook zo met de aardappelen, die werden in een bunkerachtige kelder gestockeerd.

Wellicht iedere boer kweekte een paar varkens (meestal voor eigen gebruik - de rest van het nest werd als biggen verkocht aan de mensen die thuis een verken opkweekten, ook voor eigen gebruik). In de tijd dat het warm genoeg was, liepen die varkens in het veld. Zodra de zomer ten einde neigde, stak men de varkens binnen in een meestal duister hok, waar ze goed gevoederd werden, om te slachten...

Allemaal dingen die je nu niet meer ziet... Soms omdat het niet meer mag, soms omdat de teelt zo veranderd is.

Was het vroeger beter ?
Dat hangt af van waar je naar kijkt... Toen bloeiden er nog papavers en korenbloemen in het koren, en vlogen er leeuweriken hoog in 't geluchte te zingen dat het "klabetterde"... Maar er was meer kans op een tegenslaande oogst dan nu, nu met al die sproeistoffen en selectieve soorten...

Als ik, voor mij zelf, naar het verleden kijk, dan heb ik de overtuiging dat het toen allemaal meer op mensenmaat ging... Trager, natuurlijker, kleinere velden, grachten tussen de velden, tronken die ze nu moeten beschermen of ze zijn allemaal weg, vogels, kevers, sprinkhanen en krekels... En toch... Toch heb je soms de indruk dat er nu wat winst voor de natuur is, in vergelijking met toen... Vossen waren uitgeroeid, en voor het verdelgen van bepaalde dieren kreeg je een premie... (Nu een boete)

Kortom, het heeft allemaal iets...
En wellicht zal de jongen van nu binnen 50 jaar ook met weemoed terugdenken op zijn jeugd.
Maar toch...
Toch ben ik ervan overtuigd dat we voor een deel dingen terug moeten ! Denk bv aan het grondwater. Zouden de vele grachten, beekjes en greppels niet beter geweest zijn om het regenwater te doen insijpelen?
Ik denk het...
En wie weet, wie weet komt men ooit tot een systeem die goed is voor mens en dier...
Want het leven, alle leven, is kostbaar !

Zwaar !

Ik wandel nu haast iedere dag iets meer dan 4 km... Aan een goede stapsnelheid.
Maar ik deed dit op - voor onze regio - haast vlakke baan. (Als je er met een gewone fiets moet op rijden, dan weet je meteen wat "vals plat" wil zeggen)...
Maar vandaag besloot ik me eens aan het zwaardere werk te wagen. Ik stapte langs het verlengde van de Jagerij, stak de Hauwaert over, en de Noenendal in... Daar zit je haast meteen in het heuvelwerk (de Triatlon van Vlaanderen passeert daar ook !). In het begin serieus bergaf, wat lastig is in de rug en de benen, maar eens je beneden bent, moet je natuurlijk weer naar boven hé... En dat is daar op plaatsen behoorlijk steil !

Ik heb wat last van ouderdomsasthma, en dus heb ik niet meer zoveel adem... Het was puffen en blazen. Maar ik deed het ! Het is (gelukkig) niet overal zo steil, maar het is bergop tot boven de Varent... (Ik dacht aan mijn ma, we hebben daar nog staan kijken naar de Ronde van Vlaanderen, en zagen er Merckx van de fiets stappen... En ons moeder riep naar Poulidor "Allez Poupou !" en hij keek om en knikte verrast...)

Aan de brouwerij Roman op het zebrapad de Hauwaert over, en zo langs de Hoek en de Keirestraat tot thuis...

Iets meer dan 3.7 km "gewandeld"...

... en nat van het zweet...

't doet allemaal zeer. Maar buiten mijn rug is het al weer aan het wegtrekken. Die rug is nu eenmaal mijn zwak punt hé. Maar ik vind het fantastisch dat ik dat weer kan !

Toen ik "ziek" werd, kon ik geen 10 stappen meer zetten... En dan moest ik stoppen van de pijn. Ik heb perioden gekend waar het iets beter was, en dan weer slecht. Ik heb zelfs een tijd met een elektrische rolwagen gereden. Dankzij dokter Crombez van de pijnkliniek in UZ Gent, ben ik stelselmatig terug beter geworden. Niet alleen door de goede pijnstillers, maar vooral door het feit dat hij mij dwong om terug te bewegen. "t Geeft niet wat, 't geeft niet hoe, doe wat je kan en doe het iedere dag !"

Ik turn nog steeds iedere morgen na het ontwaken. Soms valt er eens een oefening weg omdat het niet meer gaat,(ooit door een peesontsteking)  soms doe ik er andere oefeningen bij omdat ik voel dat ik daar moeite heb. Zo heb ik onlangs vastgesteld dat ik moeite had met bewegingen achter mijn rug, dus oefen ik daarop. En een paar weken terug stelde ik vast dat mijn macht - wellicht mede door dat ik een jaar bijna niets anders deed dan naar de kliniek gaan) helemaal verdwenen was. Ik ben terug gaan "pompen"... De eerste keer met heel veel inspanning en pijn 1 keer... Nu doe ik het dagelijks vijf keer, en nu al weer haast zonder pijn.

Ik turn zo iedere morgen ongeveer 20 minuten. En ik kan het iedereen aanraden, echt ! Doen ! Je beseft pas dan wat je allemaal kwijt raakt, hoe je vastroest, met de tijd.

Nu doe ik dus al weer wandelingen.
Niet meer de tochten van 50 en meer kilometer, niet meer met een zware rugzak om, maar ik kom van een periode waar ik haast niets meer kon, en ik heb nu - op mijn leeftijd - het gevoel dat ik weer beter wordt !

Als ik thuis kom vertel ik dan mijn ervaring aan Anny, kijkend naar haar foto, naar de urne... Zonder woorden. Je kunt niet geloven hoe blij ik ben dat er hier nu een kattebeest in huis rond loopt !

djudedju

alleen is het stil hé... En zeggen dat we vroeger soms in een hele voormiddag geen 10 woorden babbelden... Toch is het nu héél anders, anders stil

tot de volgende ?

Mirakels hebben een vervaldatum

Meer dan 30 jaar geleden was ik slank, lenig en liep (joggen) zo'n 60 km per week. Ik voelde me goed.

Zo'n 10 jaar vroeger was ik dik, kort van adem.

Zo erg dat het nodig was er iets aan te doen. Drastisch minder eten, haast geen suikers meer en als ik wat alcohol nutte, een droge sherry of een glaasje witte wijn... Het hielp, maar het bleek al heel vlug dat het niet blijvend was. De enige manier om die slanke lijn te houden was ... joggen, veel joggen. Dat was niet erg, ik voelde me er goed bij, en het klopt dat lopen verslavend is. Runners high is geen fabeltje.

Ik deed nu en dan mee aan zo'n massa-loop: de 20 km van Brussel, de 20 km van Mons... en nog wat leuke joggings in Zottegem, Estinnes au Val... en nog veel andere. Heerlijk. Anny deed een wandeling en ik liep. Nu en dan een grote tocht. Ik jogde wandelingen van 50 km...

En toen...
Plots...
Ik had een week eerder nog een halve marathon mee-gejogd...
Op een morgen kon ik niet meer opstaan. Ik kon niet meer uit mijn bed.
Op mijn kont de trap af.
En met heel veel moeite en verschrikkelijk veel pijn raakte ik 10 meter ver.

Na vele dokters, specialisten en klinieken (ook Universitaire) was het verdict overal: "Je moet er mee leren leven. Er is niets aan te doen! En, vergeet het nooit, meneer, laat het NOOIT, ik herhaal Nooit opereren... (Er heeft ook nooit een van die dokters gesproken van een operatie, ze waren het allemaal  eens dat er niets aan te doen was...)

Drie keer in de week een inspuiting en "heelder" dozen pillen tegen de pijn later, kon ik weer wel wat stappen, was de pijn net dragelijk, als ik heel braaf was. Ik kreeg een rolwagen, droeg een korset... en de pijn bleef, net verdraaglijk, als ik...

Toen kreeg ik maagzweren met hopen. Dat komt van die pijnstillers, en men vertelde me dat zelfs inspuitingen, zelfs zalfjes tegen de pijn, allemaal slecht waren voor de maag...

Ik trok, op advies van goedwillende mensen, naar de pijnkliniek. Ik heb daar wel 30 soorten medicatie gekregen, na drie weken "Gaat het beter?" " Nee, niet echt.." Andere medicamenten... Tot zelfs morfine (Die hielpen wel, maar waar de meeste mensen daarvan slapen, kon ik niet meer slapen, was op van de zenuwen...Ho 8 Stoppen die dingen !" Andere pillen... Andere combinaties van pillen...

Uiteindelijk kreeg ik pillen die de pijn weer draaglijk maakten, maar veel belangrijker was dat de dokter me zegde dat ik iedere dag moest beginnen met turnen, bewegen... "Ik heb rugschool geprobeerd, maar dat lukte niet !" "Dan doe je maar wat wel lukt. Gewoon alles wat wel lukt, maar beweeg."

Ik vang nog steeds iedere dag aan met turnoefeningen, en nu nog breid ik deze soms uit, moet soms stoppen met andere oefeningen... Door een peesontsteking aan de schouder moest ik iets laten, maar toen ik vaststelde dat ik (na het kijken naar "De Buurtpolitie") mijn handen op de rug niet meer tegen elkaar kreeg zonder pijn, oefende ik daar op, en onlangs stelde ik vast dat ik mijn macht verloor. Ik probeerde eens te "pompen", en dat lukte niet meer. Nu doe ik het alweer 5 keer naeen...

Pijn ? Heb ik nog, maar veel minder. (En je leert er ook mee leven!)
En die 10 meter stappen? Wie mijn Facebook leest weet dat ik haast dagelijks meer dan 3 km stap.
Niet vlug, maar ik stap. Pijn ? Jawel, maar dat gaat ook beter bij oefening. De ene dag is beter dan de andere, maar het loont de moeite te vechten...

Dit is dus geen mirakel.
Toen Anny, tegen de verwachting in, zelfs van dokter en specialisten, genas van de acute leukemie, toen sprak iedereen (ik ook) van een mirakel.
Maar kwam de leukemie terug. Onverbiddelijk, en alle middelen waren al uitgeput...
Sindsdien weet ik het: mirakels hebben een vervaldatum...
Jammer... Je was een bijkomende reden om te vechten voor een leefbaar leven, verdraagbare pijn, nog iets kunnen doen in en rond het huis...
Nu moet ik redenen zoeken, maken...
Want het niet doen is niet alleen neerzitten in de plas verdriet, maar dan ook nog met meer pijn..

djudedju
Vervaldata...pfffffff