Het ergste aan alleen zijn (= het ergste van Corona) is niet kunnen delen.
Nee, ik heb het niet over iets weggeven of iets schenken... ik heb het gewoon over de dagdagelijkse dingen...
"heb je dat gezien?"
"Heb je dat gehoord?"
"Je moet hier eens kijken !"
"Ruik je dat ook ?"
"Voel eens hoe glad dat marmer is"
Delen aan ervaringen,
Delen van gevoelens
delen van de kleine dingen van elke dag... zo maar, delen van het gewone leven.
Ga maar eens naar een museum, alleen of met zijn tweeën... Ervaar de schoonheid van een schilderij zonder dat je dat ervaren kunt delen of doe het Delen van je ervaring, van je gevoel van welzijn dat je ervaart bij al dat moois... Of al dat moois inslikken in je eigen ik... en je gevoelens begraven in je zijn.
Begraven.
Weg
Ik mis een klankbord.
Ik mis het om me te kunnen uitdrukken, ik mis het om te luisteren en mee te leven.
Een mens is niet gemaakt om alleen te zitten. Zelfs niet om altijd met dezelfden samen te zitten, zonder dat je die gedeelde gevoelens weer kunt delen met anderen, met een klankbord buiten je eigen kleine kringetje.
Het doet me zo'n deugd als er iemand in de winkel durft te praten tegen me. Want het lijkt wel of praten dodelijk is in deze Cronatijden...
Het is zo erg dat ik niet gelukkig ben als ik niet moet stoppen bij de wegcontrole. Gewoon om eens iemand anders te horen.
Het alleen zijn door het overlijden van Anny zou wellicht veel draaglijker zijn, mocht ik iedere week naar de rommelmarkt kunnen, babbelen tegen vreemde mensen, zonder verplichtingen, zo maar keuvelen... zonder enige verplichting, zonder binding, gewoon... Gezellig
Gezellig, met een of meerdere gezellen
Nu zit ik hier alleen maar te zitten in mijn eigen zweet (het is veel te warm om te wandelen)...
Gezellig
djudedju
Straks MAG ik naar de apotheek om wat medicatie voor een van mijn chronische plagen. Kan ik hopelijk tegen de apotheker wat lullen.
Zo maar
Tijd die gezellig is.
djudedju
Geen opmerkingen:
Een reactie posten