Ik heb van vele mensen al gehoord dat zij hun overleden geliefde/moeder/vader... gezien hebben.
Ik heb nog niets gezien.
Misschien ook omdat ik zo'n kleingelovige ben op dat stuk.
Maar toch...
Ik heb Anny horen spreken tegen me.
Echt ? ... ik weet het echt niet.
Het leek in ieder geval zo echt.
Ik lag in bed, een boek te lezen, en geplaagd door de warmte, wroette ik me naar een andere plaats op de te warme matras... "Wat doe'gij nu !"
Ik heb wel 10 minuten zitten rondkijken, nadenken, mijn hoofd schudden en toch niet zeker zijn... Het klonk zo echt, en zo echt op de manier waarop ze zoiets zou zeggen, zo echt op die manier die ik ken van haar, als ik haar onverhoeds wakker maak door te bewegen, door te lang te liggen lezen in een boek....
Het is nu al enkele dagen gelden, en ik weet het nog niet, en zit nog te tobben er over.
Ik heb al menig keer rondgekeken, de TV wat stiller gezet om te horen...
Ik ben gek.
of niet.
En dan heb ik op mijn manier gebeden, zoals ik denk/vermoed dat het is na de dood... Ik heb haar gezegd dat ze hier niet moet blijven, dat ze de volgende stap moet zetten. Als ze nog eens moet reïncarneren, dan moet ze echt niet wachten, hier niet blijven plakken, maar ik hoop dat ze genoeg heeft gedaan, genoeg heeft geleden, genoeg heeft bemind en dat ze de stap naar het eeuwige mag zetten en van het aardse met zijn leed en pijn vanaf is. Moet ze nog eens reïncarneren, dan hoop ik op een goed leven, zonder veel hoogte- maar vooral zonder laagtepunten. Ze heeft genoeg afgezien, een kind verloren en nog heel wat andere dingen, waarvan ik niet durf zeggen wat het ergste is (was)...
Ik kan alleen maar hopen dat de cirkelgang van het leven of ten einde is of dat ze in een beter en aangenamer leven mag terechtkomen.
Maar misschien hou ik haar wel onbewust vast, door mijn verdriet, door mijn verlangen. Ik hoop van niet, wat ik kan er niets aan doen.
Na meer dan een halve eeuw samenzijn, waarvan meer dan 25 jaar dag en nacht (zolang zit ik al thuis door mijn rug)...
Ik kan het niet loslaten. Het ene moment gaat het beter dan het andere, maar echt loslaten...nee.
Ik betrap mezelf dat ik in plaats van naar de TV, naar haar foto zit te kijken.
Op mijn PC is ook haar foto de achtergrond ...
Ik wijt dat ook een beetje aan Corona... In normale omstandigheden zou je wat meer contact hebben met andere mensen, zou je wat babbelen, over andere dingen. Wegdenken.
Bewust kan je dat niet.
Het feit dat je wil wegdenken is in feite al een bevestiging van het feit dat je er wel blijft aan denken, blijft aan hangen.
Misschien is dat ook goed zo... maar het doet wel pijn.
Het is als jeuk... maar een wonde die geneest jeukt ook.
En wellicht slijt het allemaal wel wat, gaat de jeuk wel weg, en zie je nog alleen een wit litteken op je zongebruinde zieltje...
Wen ik en ieder ander in dit geval, moet we allemaal er door komen.
En de mooie herinneringen koesteren, en de andere herinneringen als lessen verwerken...
Het moet.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten