Voetje voor voetje

 

Bijna iedere dag ga ik nu wandelen. (En zeggen dat ik ooit in een rolwagen zat om nog eens buiten te komen)...

Och, stel je van dat wandelen niet te veel voor... Mijn lange wandelingen zijn zowat 7 en de andere zowat 8 kilometer lang. Wel moet je er rekening mee houden dat het niet allemaal gebaande wegen zijn, er zijn paden bij waar je beter de grond in het oog houdt, zodat je weet waar en hoe je je voet moet plaatsen. En natuurlijk zijn we hier in de Vlaamse Ardennen, en dus zochten de ontwerpers van het wandelknooppuntensysteem naar "leuke" paden waar je kunt genieten van de weidse vergezichten van onze streek... Dat betekent dat je dus ook naar de hoogste punten moet wandelen, en dan weer naar beneden en dan weer omhoog en dan... je snapt het wel. 

Ooit mocht ik mijn gepensioneerde collegae gidsen (met een autobus) om hen onze streek te tonen. Ook de Ronde van Vlaanderen kwam ter sprake, en toen zeiden mijn Waalse collega's me dat de hellingen hier weliswaar niet zo hoog waren als in de Ardennen, maar veel steiler, en ze begrepen heel goed dat de koersen hier héél lastig waren...

Dus ook mijn wandeltochten.

Ik doe er tot nu maar twee, telkens dezelfde, omdat ik die kan aandoen van aan mijn huis, en omdat de afstand voor mij te doen is. Ook al ben ik telkens heel blij dat ik weer thuis ben, en mijn stramme spieren wat rust kan geven.

Op mijn smartwatch kan ik niet alleen zien hoeveel stappen ik doe, maar ook het grootste hoogteverschil dat ik aandeed op mijn tocht. Bij de langste en zwaarste tocht is dat maar liefst 67 meter. Ik heb het donkerbruin vermoeden dat ik die twee keer doe... Eén keer naar de molen (die staan altijd op het hoogste punt) en dan doe ik een hele lange afdaling waarvan het lastigste stukje voor mij de kasseien zijn van de schamperije... en dan kom ik op de Varent, en daar begin ik weer te klimmen, links af naar de Noenendal, en daar is het weer klimmen geblazen... en steil ! (Je bent dan ook al niet meer zo fris...)

Maar mooi is het wel.

Heel in de verte zie ik een molen staan van op de planterije tot op de schamperije, dan ga ik de andere kant uit, naar Noenendal, maar plots als ik boven ben, en het ongebaande stuk noenendal doe, zie ik die molen weer voor me... Heerlijk land.

Hier kun je spreken van " 't zijn weiden als wiegende zeeën..."... (Voor wie onze oude Vlaamse liederen nog kent???)

Corona heeft ook zijn leuke kanten...

Waar je thuis zowat opgesloten en geïsoleerd zit, zo stel je vast dat op de wandeling haast iedereen met je praat. Zelfs een wielertoerist stopte om wat te babbelen. En denk nu niet dat het allemaal van die oude peties zijn zoals ik, die wielerfanaat was hooguit dertig. Soms is het een eerder korte babbel, soms moet ik het gesprek beëindigen omdat ik anders koud middageten zal hebben...

Ik vind dat heerlijk.

Mensen die je noch van haar noch van pluimen kent, waarmee je babbelt over de gewone dingen van het leven... en over Corona. 

Het duurt altijd wel even vooraleer mijn voeten en spieren weer OK zijn... Waar ik nog met de palmen van mijn handen aan de grond kan, zonder de benen te buigen, moet ik mij dan neerzetten om mijn schoenen te kunnen afdoen. Gek. Een uurtje later ben ik (en mijn spieren) weer picobello.

Ik heb er deugd van, en ik vermager stilletjes aan... dat is ook meegenomen !

Moet je ook eens doen ! Kijk eens op je computer of je smartphone naar Wandelknooppunten.be... (Het is ook een app). Je zult vaststellen dat er ontelbaren wandelingen ter uw beschikking staan. Ik kijk gewoonlijk eerst op de computer, daar is het beeld groter en kan ik ook de straatnamen lezen, en ik noteer alle knooppunten die ik nodig heb voor de wandeling. De smartphone kan me helpen mocht ik een knooppunt gemist hebben... Doen !

tot de volgende ?