Kramp

 Vandaag eerst wat boodschappen gedaan, en dan enkele uren hout gehakseld...

Allemaal niet zo erg, buiten het feit dat ik nu voortdurend de kramp heb in mijn linkerhand. De minste beweging resulteert in kramp.

Ik heb dit nog wel eens, en meest aan die hand, maar toch niet zo erg als nu. (Ik heb het soms als ik met de wagen rij, en dan kun je nog amper je stuur vastnemen met je linkerhand. Normaal is dit niet zo erg, maar als je wat veel moet manoeuvreren, dan is het wel ambetant.

Soms, maar veel minder vaak heb ik het aan de rechterhand, en één keer had ik het aan beide handen tegelijk.

Eén troost, die kramp is niet echt pijnlijk, in tegenstelling met kramp aan de dijspier of de kuit... Daar kan dat echt pijn doen. Zelfs bij mij, met die hoge pijngrens. 

Het ergste is als je geen houding vindt om die verkrampte spier weer uit te rekken en zo de kramp te beëindigen.

Ik heb steeds vaker kramp, dus zal dat ook wel iets te maken hebben met het verouderingsproces. Nu ja, er zijn ergere dingen. 

Er is wel meer aan mijn lijf die niet meer werkt zoals 20 jaar geleden... Ik ga nu een keer of 3 in de week een fikse wandeling maken, maar iedere keer heb ik na het wandelen pijn aan mijn rechtervoet, ook gans de rustdag tussen de wandelingen in... Maar als ik terug ga stappen, dan voel ik die voet niet meer na een kleine 100 meter. Het zal dus wel iets reuma-achtigs zijn. Ik heb één teen waarvan de knokkel dik staat, wat ook al wijst op reuma. Maar die teen doet heel zelden pijn.

Is het niet heerlijk dat ik me druk maak over zulke futiliteiten? 

Dat wijst er op dat ik eigenlijk geen erge ziekten heb (Buiten mijn rug natuurlijk, maar daar sukkel ik nu al 25 jaar mee, en als ik oplet, gaat dat ook wel.) ( Zo had ik ik het hakselen van het snoeihout alleen last van mijn rug en van enkele kleine schrammen.  - Gek is dat mijn huid blijkbaar veel dunner is geworden, en ik heb dan ook veel vlugger dan vroeger schrammen en sneetjes, waarvan ik in veel gevallen niet eens weet waar en wanneer ik dit opliep...)

Zondag en een week is het precies 6 maanden dat Anny overleden is...

Er zijn zoveel, zoo verschrikkelijk veel dingen die me op haar doen denken. De meest triviale dingen bezorgen me soms een terugval in het verdriet, terwijl er soms dingen zijn die veel directer zouden moeten pijn doen, en die passeren zonder er eigenlijk acht op te slaan. Het is niet te begrijpen. Je kunt er geen regel op zetten.

Eén van de dingen die ik het meest mis, dat is keuvelen; babbelen, klappen, praten, want dat is toch de uitlaatklep bij uitstek. Je kunt dingen verwerken met erover te praten, maar ook met het praten over andere dingen, om het feit wat je wilt verwerken, zo aan de kant wordt geduwd, uit het zicht van je gevoelens.

Gek.

Toen Anny nog leefde, dan konden we dagen bijeen zijn en geen vijf woorden echt gesprek voeren... Maar zelfs die kleine dagdagelijkse kleinigheden, "Wat eten we vandaag?" "Is de post al geweest?" Heb je de vuilbak al buiten gezet?"... dat was leven in huis. Dat was het soort warmte die er nu niet meer is.

Zondag is er een rommelmarkt, en als het weer een beetje is, ga ik er eens naar toe. Het zal wellicht raar doen, er alleen te lopen, maar ik zal horen praten, ik zal wellicht zelf wel wat babbelen, ik zal mensen zien... Gekende en ongekende, wat doet het er toe... Mensen.

Op de buiten wonen is prachtig, maar er is, in zo'n tijd, niet echt veel beweging.

djudedju

(Een mens is nooit content hé?

tot de volgende ?