I'm Blogging

Image by ➨ Redvers via Flickr

en dat is iets voor oude mensen.
Men heeft immers vastgesteld dat bloggen helemaal niet meer in is bij de jongeren.
Dus...maar weer het gezaag van diene ouwe tsjok... In de vage hoop dat, bloggen ze zelf niet, misschien lezen ze nog wel blogs... Ik heb er een leuke ontmoet, http://deroonseniere.blogspot.com.
wellicht vind jij er niets aan, want het is een eerder politieke blog uit een door tweetaligheid en vele immigranten geplaagd Ronse... Ik heb er een abonnementje op gepakt, nu krijg ik telkens bericht als er een nieuwe is. Kan ik mij weer verkneukelen in die spitse pen. (Die bovendien ook nog wel eens in 't Roonsisch durft te schrijven. (Vandaar mijn zielsverwantschap? Ik hou ook zo van het warme van de streektalen!
Je kunt er bv een mooi stukje lezen over de blijde gebeurtenis dat er weer een ééntalig straatnaambordje verscheen in Ronse...en in het volgende blogje hoe het weer verdween... Die tweetaligheid is meteen dus ook een tweespalt.

Je moet het maar eens bezoeken, het is heel wat anders dan mijn gebabbel, maar het is zeker ook leuk om lezen, en voor de mensen uit de streek is het dubbel interessant. (Met dank aan mijn buur Eddy, die dit blogadres ooit doorspeelde) Als je soms mailtjes van mij krijgt, dan heb je misschien al wel eens gemerkt dat er titels zijn in een heel speciaal taaltje... dat komt van mijn buur, en is Roonsisch... Een heerlijk taaltje! Net zoals je Gentenaars zo kunt herkennen aan hun taal, kun je ook de Roonseniere uit een massa van duizenden uitpikken... Méé piesthuufd in zaan bozze, oep zane klakvélou de kruisies nor beneen. (Met geperste kop in zijn zak, op zijn bromfiets de Kruisies naar beneden) Voor de meeste vlamingen zal dat Roonsiesch net een brug te ver liggen, maar het is héél leuk om het eens te proberen. Nu, er zijn vele dialecten die heel ver uiteen liggen. In Lembeek (niet zo ver van Halle, dus in de omtrek waar die grote treinramp was) spreekt men aldus: Mie aa kaa, oe a Mie kaa? On de mêt a Mie kaa... Mie heeft het koud, waar heeft Mie koud? Op de markt heeft Mie koud... Ons Westvlaams: de ruute is gebrok'n en oa't rint, rint ter in... De ruit is gebroken en als het regent, dan regent het er in.
Heerlijk toch? Limburgs ken ik niet voldoende om daar ook enkele woordjes van neer te pennen, maar dat is nog een heel andere taal.

Al die dialecten liggen aan de basis van ons Vlaams, ons Diets, ons Nederlands... En misschien vind je dat niet belangrijk, maar aan de hand van de gesproken talen op Taiwan, Hawai Tahiti, de Filipijnen, tot in Nieuw Zeeland toe, heeft men kunnen bepalen dat al die volkeren uit Taiwan kwamen, en in welk tempo ze van eilandengroep naar eilandengroep zijn geëmigreerd... Geschiedenis vastgelegd op basis van de taal, van het veranderen, evolueren van de taal... Kijk maar naar de meeste Europese talen, die ook voor een groot stuk van dezelfde oertaal zijn voortgekomen. De Indo-Germaanse taalgroep...

Voor wie echt eens wat meer over de geschiedenis van de taal, de geschiedenis van de schrift wil lezen, kan ik verwijzen naar een website voor het onderwijs in Nederland, waar je van hot naar her springend heel dit pak informatie op een schoteltje krijgt aangereikt. www.wjsn.nl Moet je echt eens bezoeken. Wist je overigens dat er ook ooit een kruistocht is geweest tegen Vlamingen en Nederlanders in Duitsland ??? Nee, ik ook niet, nooit gehoord... Ik wil maar zeggen, je kunt op internet ook nuttig rondsurfen, en bij leren...

Of gezellig genieten van een blogje ...
tot de volgende ?

de veearts

Image by wallyg via Flickr

Ik heb zojuist de veearts opgebeld... Met wat leedwezen, want het is wellicht om mijn beide honden uit het leven te halen. De oudste, Sloeber, eigenlijk een restantje van de scheiding van Veerle, heeft geen adem meer. Het beestje is totaal opgeleefd. De laatste keer dat we zijn dikke pels lieten afscheren, stonden wij vol verbijstering te kijken naar het restantje hond. Het beestje was bangelijk mager, letterlijk vel over been, maar leek overigens gezond. Ondanks zijn magerheid deed hij niets dan eten. Volgens de dame die de hond toiletteert, was het beestje "zichzelf aan het opeten", een typisch iets voor oude versleten hondjes... En onze Bobbie, die sukkelt al een paar maand rond in huis met verlamde achterpoten, en het wordt erger en erger. Hij lijkt overigens wel nog gezond, en lijkt geen pijn te hebben, maar het beest heeft gewoon geen leven meer, en nu en dan verliest hij zijn grote boodschap in huis, wellicht zonder dat hij er iets kan aandoen, en dan ligt hij daar wanhopig en beschaamd te kijken.
Kortom, het is noch voor de honden , noch voor ons nog een leven.

Weet je wat ik een beetje gek vind? We vinden het logisch en diervriendelijk om een dier te laten inslapen als het leven geen leven meer is, maar over euthanasie redeneren we veel passioneler.

Het is wellicht onze cultuur, met daarin verweven heel duidelijk het geloof dat van al heel langs in onze cultuur verweven zit, die ons op die manier doet denken, doet reageren. Dit is niet overal zo, in Japan, met Shintoïsme verweven, is het beëindigen van het leven helemaal geen oneer, bijna integendeel, het is een "de eer aan zichzelf houden". En als we de geschiedenis mogen geloven, waren ook in Griekenland en in Rome zelfdoding niet beschouwd als een vlucht of een oneer, men ging zo ver, bij een ter dood veroordeling de veroordeelde de kans te geven er zelf een einde aan te maken, om eervol te gaan... (Socrates met de gifbeker)

Misschien is het ook hiermee een beetje zoals ik gisteren beschreef over de Eugenetica... De kerk nam hierin een positie in, onder de algemene noemer van "Eerbied voor het leven", en zelfmoordenaars werden niet in gewijde aarde begraven en zo voorts en zo voorts. Met andere woorden, eens de kerk een positie heeft ingenomen, blijft ze daar bij, ondanks het feit dat de problemen soms héél anders zijn dan in de tijd dat die houding werd aangenomen.

Neem bijvoorbeeld het "in leven houden" van een doodzieke, ook al is er geen enkele hoop meer op beterschap. Wij zijn geneigd te zeggen dat ze de mensen toch niet nodeloos moeten laten afzien, maar de kerk blijft dit zien als een schending van het Leven (ook al is er een merkbaar verschil tussen de officiële stellingname en de praktijk in de bisdommen). Maar het gaat het er hem over, dat de kerk ooit deze positie heeft ingenomen, op een ogenblik dat er nog geen middelen waren om het leven kunstmatig te verlengen, noch een mogelijkheid om te bepalen of de ziekte werkelijk terminaal was!

Ik heb de indruk, dat de stellingname van de kerk alsdusdanig, goed was en logisch was, op het moment van de stellingname, maar dat men er verkeerdelijk het etiket "eeuwigdurend" heeft opgeplakt. Het doet mij een beetje denken aan de moeizame keer die de kerk heeft moeten nemen over het feit dat de aarde niet het centrum van het heelal was.

Soms kan ik mij niet ontdoen van het gevoel dat "men" het heel moeilijk heeft om zijn ongelijk toe te geven. Dat is ook niet makkelijk, maar het is veel minder erg dan krampachtig vasthouden aan achterhaalde waarheden. Soms heb je ook het gevoel dat ze ginder ergens in een ivoren toren leven, en de voeling met het echte leven, met de realiteit een beetje kwijt zijn, en de ideeële zaken naar buiten brengen, ook al is dat idee niet meer te koppelen aan de realiteit, en ontstaat er een breuk tussen de "leiding" en de "onderdanen".

Het is ook niet makkelijk!
Door de gewijzigde omstandigheden moet je soms je voorganger ongelijk gaan geven, de leiding ongelijk geven, het gevoel krijgen dat je jezelf ondergraaft.
Maar komt dat niet op zijn minst gedeeltelijk door dat die leiding zichzelf een aureool heeft gegeven van onfeilbaarheid ?
Ik weet niet, of dit, gezien de vele ervaringen uit het verleden, een goede zet was ?
Zij mogen dan zichzelf zien als de beheerders van de puurheid van de leer, dat wil niet zeggen dat de leer niet evolueren kan...bijna in tegendeel zou ik zo zeggen, want als je de leer werkelijk naar zijn essentie terugbrengt, dan is evolutie daar in heel makkelijk thuis te brengen.
En gaat het niet in feite over de essentie, en niet over de leer? Wat ik lees over de farizeeërs lijkt er niet op dat Kristus een lettervreter was...

tot de volgende ?

De treinramp

Image by gerhard.loub via Flickr

Gisteren stond Begië, La Belgique, Belgium voor één keer in het centrum van het nieuws. op welke post je ook de tv openzette om het nieuws te bekijken, daar was de treinramp.
Ik lees vandaag 18 doden.
In verhouding met andere treinrampen in India en andere arme landen, is dit klein bier. En toch haalt dit feit meer, veel meer het nieuws. Net omdat het in een "beschaafd" land is? Omdat men niet verwacht dat in het gesofisticeerde België dergelijke rampen kunnen?
Het kan dus wel.
Jammer genoeg.
Of de oorzaak nu een menselijk falen is of een falen van de techniek, doet eigenlijk niet ter zake. Een pak mensen zijn dood, gewond, geschokt.
Laat ons nu eens veronderstellen dat het ongeval het gevolg is van een menselijk falen van een van de machinisten.
Ga je dan mee aan kant staan huilen met de wolven om zijn bloed?
Of denk je aan die vele keren dat jij en ik en iedereen in het verkeer een fout heeft gedaan, die gelukkig goed of veel minder erg is afgelopen... En denk je bij jezelf: "Het kon ons ook gebeuren?"

Hoe luidt het ook weer? "Wie zonder zonden is..."

Dat neemt niet weg dat die man in casu wellicht al duizend keren die minuten heeft herbeleefd, en dat hij dat nog vaak zal doen. Zich telkens en telkens weer afvragend hoe het kon gebeuren. Maar het is niet de fout die erg is, het zijn de gevolgen, net zoals jij en ik die keer voor een bijna identiek te noemen fout, er vanaf kwamen met een bluts in de carrosserie.
Ik leef mee met de slachtoffers, met de families daarvan, maar ook met die machinist, en zijn gezin, zijn familie... Heb je de opluchting gehoord van de vader van de machinist te Pécrot ? Omdat het onderzoek heeft uitgewezen dat niet de machinist alle schuld trof...
Laat dit een voorbeeld zijn opdat je niet oordeelt en veroordeelt.

Vannacht heel de nacht liggen snotteren en hoesten, en dus veel tijd gehad om na te denken...
Ik dacht ondermeer aan godsdienst...
Op het moment dat men in Amerika (jaja!) bezig was met de eugenetica, waarbij duizenden arme mensen (White Trash) werden gesteriliseerd, omdat ze niet volwaardig zouden zijn om nakomelingen op de wereld te zetten. De redenering was heel simpel, kijk eens naar onze huisdieren, wat we door selectie hebben bekomen! Dat moeten we ook kunnen met de mens. Weg dus met de dommen en de armen. Op dat moment is de paus van dat moment tussengekomen en verklaard dat het Leven heilig is, en dat eugenetica dus een misdaad was.
De omschrijving en de reactie op die feiten zijn nu nog steeds het leitmotiv om op te komen tegen abortus, euthanasie, maar ook tegen voorbehoedsmiddelen...
Je kunt dus niet anders dan stellen dat de paus op dat moment gepast heeft gereageerd, maar dat de reactie nu wel wat overtrokken is, zeker tegen voorbehoedsmiddelen in een door Aids getroffen Afrika...
Dat heeft mij doen denken dat godsdienst eigenlijk ook moet kunnen inspelen op de gebeurtenissen in de tijd, en dat men soepel moet kunnen ingaan op de zaken die zich stellen. Uiteraard zonder af te doen aan de geest van de godsdienst an sich.
Om op de Aids in te gaan, zou men kunnen stellen dat voorbehoedsmiddelen aangewezen zijn bij geslachtelijk verkeer buiten het huwelijk of zelfs binnen het huwelijk als een der partners aidslijder is, maar dat geslachtelijk verkeer in eerste instantie een daad is tot voortplanting, en dus thuishoort in het huwelijk. Daarmee zou men het huwelijk niet afbouwen, maar de bescherming van de mens voorop stellen, zelfs binnen een overtreding van de godsdienstige wet. Er als het ware een gradatie in bouwen. Vroeger kenden we dat met de dagelijkse zonde en de doodzonde, maar die begrippen zijn zo zeer vervaagd, dat we wellicht anders moeten gaan reageren, andere namen andere omschrijvingen geven...
Daarmee bewijs ik eigenlijk twee keer dat godsdienst, of men het nu wil of niet, geen statisch gegeven is, kan zijn, mag zijn. Het moet een leidraad zijn binnen de huidige wereld, dus moet het ook op de werkelijke gegeven toestand ingaan.
Het lijkt mij dan ook een beetje gevaarlijk om, zoals de Koran, zich vast te pinnen op de ene onveranderlijke tekst, als men niet de verklaring van die tekst kan en mag geven in een vertaling naar de tijdsgeest toe. Ik noem de Koran, omdat daar zelfs vertalen niet toegelaten is, laat staan actualiseren van de geest van de tekst, maar er zijn in heel wat godsdiensten mensen die zweren op de letter in plaats van op de geest van het geheel.
Ook momenteel zien we, binnen de katholieke kerk,ook sporen van die verstarring, en zien we dat de leiding geen voeling en geen binding meer heeft met de basis.
Jammer.
Want kijk... Hoe meer de mens het pedaal van de godsdienst verliest, hoe meer hij zoekt naar zekerheden, naar een strenge strikte lijn, en zie: alom zie je een drang naar een politiek die naar uitersten gaat neigen, hetzij uiterst rechts, hetzij uiterst links.
Kijk maar naar de verrechtsing, ook hier bij ons.

tot de volgende ?

lucet 2

Image by Provinciaal Historisch Centrum Zuid-Holland via Flickr

Er bestaat een nederlands woord voor: punnikgaffel.
Ik weet niet of het een "goed" woord is, want in de Dikke Van Daele vind ik het niet terug. Maar het zegt wel min of meer wat het is. Men heeft talrijke (?) archeologische vondsten gedaan van dergelijke instrumenten bij de Vikings, maar pas nadat men de oude bepaling van "een soort klossen" heeft kunnen omzetten naar wat het wellicht werkelijk was. Hoewel men daar de oorsprong legt, zijn er blijkbaar ook dergelijke dingen gevonden bij de oude Romeinen (en waar hadden die het gepikt???, want zoveel hebben ze niet zelf uitgevonden, buiten oorlogvoeren en ruzie maken. Ik heb met veel aandacht de Geschiedenis van Rome doorworsteld, en er is maar een grote vijand geweest voor de Romeinen, waar ze meest van alles tegen gevochten hebben: de Romeinen...(de beschavers weet je wel???))
Nu, wat ook de oorsprong is, het lijkt dus wel oud te zijn. Wellicht is het zelfs oorspronkelijk begonnen met het leggen van knopen op eigen vingers...Toen dat het leuke vierkante resultaat gaf, was het wellicht op een gewonde spriet van een tak als volgende stap in de ontwikkeling. Ik zag het ook in allerlei formaten, en wat nog leuker was, men heeft zelfs een dubbele lucet, waarbij twee lucets haaks op en in elkaar geschoven zijn, en waar men beurtelings werkt met de twee lucets, elk met een andere kleur van wol er op. Dan krijg je een heel leuk iets, een koord, waar bij iedere hoek afgewisseld worden in kleur, en je dus een koord krijgt met een eindeloze zijde in wit, een zijde in zwart, weer wit en weer zwart... Heel leuk.
Je vindt zelfs allerlei fantasietjes, maar hoe je die moet maken??? 't Zal zoekwerk worden, maar het is dus een heel leuk item!

Ik zal proberen er enkele van mijn (nu ja, mijn...) handwerksters op te zetten. Zij hebben een soort aangeboren gevoel voor werken met draad. Je zou echt eens sommige werkjes moeten zien! Met de lucet kan ik misschien ook voor hen een soort verrijking brengen in het palet.

Ondertussen kreeg ik van Bart een telefoontje, hij heeft voor mij een weefkam besteld. Een weefkam is een instrument, een soort houten plank, waarin verticale gleuven gemaakt zijn. In de stukken lat die tussen die gleuven zitten, is telkens een gaatje gemaakt in het midden. Als je dan draden laat lopen door een gleuf, door een gat, een gleuf, een gat en zo verder, dan heb je een handig werktuig om te weven op de manier van eeuwen en eeuwen terug, of zoals de Indianen ook deden. Door de weefkam op te heffen heb je andere draden boven dan bij de neerwaartse kam. Dus kun je de inslagdraad zonder moeilijkheden telkens op de juiste wijze aanbrengen, en zo kun je "bandweven"... Ook daar zijn de mogelijkheden legio, kijk maar eens naar de prachtige werken van de Indianen.

Je ziet, ik probeer zelfs voor de naald-en-draad kunstenaars in ons groepje, alternatieven bij te brengen. Ik ga straks eens proberen om nog een lucet te maken, maar nu kleiner, en uit been, en met de (on)nodige versieringen. Als dat lukt, dan ook nog eens proberen een stel te maken die ik kan ineenschuiven... zo blijf ik bezig...tot meerdere eer en glorie zoals ze zeggen.

Ik heb op de rommelmarkt ook een kartelschaar (is dat de juiste naam? zo een schaar om zigzag mee te knippen...) aangekocht voor 8 euro, en twee enorme rollen tweezijdige kleefband, bruikbaar voor alles en nog wat. Dat is een moeilijke taak. de bedoeling is niet geld uit te geven, maar geld te sparen. Zodat de leden op een zo goedkoop mogelijke manier werkjes kunnen maken. Als ik dus echte koopjes zie, dan breng ik die mee, maar het is steeds afwikken en afwegen over de bruikbaarheid, de kostprijs en de mogelijkheden. Ik voel me er steeds wat ambetant bij, maar tot op heden heb ik nog geen miskopen gedaan. Gelukkig maar. Want omgaan met een andermans portemonnaie is iets waar ik niet echt happy bij ben.

Hé, mochten jullie soms ideeën hebben voor knutselwerkjes, of ergens op zolder boekjes met technieken, één adres... Ik zal jullie dankbaar wezen, en de leden ook!

tot de volgende ?

Winterse én zomerse ellende

Image by AnneTanne via Flickr

Op de wegen waar er gestrooid is, en voldoende gereden wordt, zijn de wegen niet meer glad, maar het is niet aangewezen om er "normaal" op te rijden! De wegen zijn er slecht aan toe, en dat is zacht uitgedrukt! Er zijn wegen waar de putten de een na de ander het wegdek sieren, en ik zag zelfs stukken weg, waar de beton afgeschilferd was in diepe en minder diepe putten... Met andere woorden, na de winterellende mogen wij ons verwachten aan de ellende van ontelbare wegenwerken, veelal -helaas- maar oplapwerk, maar voldoende om ook dan weer voor hinder te zorgen en het normale verkeer op te houden.

Toch vond ik vandaag de zomerse ellende op de weg véél erger dan de winterse... Heb je ooit al eens het genoegen gesmaakt zo'n 10 km lang in een sliert wagens te zitten, die aan zo'n 25, maximum 30 per uur voortsjokken, achter een bende wielerterroristen? Eén adres: de Vlaamse Ardennen... Op een grote brede baan, waar een gelijkloopse parkeerstrook naastlag, verwachtte iedereen dat de terroristen zich eventjes aan de kant zouden houden en fietsen zonder te hinderen, maar hó maar, het is veel leuker als je al die automobilisten kunt hinderen...

Voorbijsteken is er niet bij, onze wegen zijn, door het landschap meestal bochtenrijk, en dus heb je geen overzicht, of, als er al eens een recht stuk is, dan heb je meestal wel een of meerdere tegenliggers. Weet je, de meesten van die wieleraars rijden in de week met de wagen naar het werk. Mocht ik ze kennen, ik zou met liefde met mijn auto aan een slakkengangetje voor hen uit gaan rijden, kwestie van de pasmunt weet je...

Och, ik heb niks tegen die fietsers, maar waarom hebben zij zoveel tegen ons???

Het leukste is dat er op het grootste gedeelte van de weg, waar we voortsjokten aan 25 per uur, een mooi fietspad lag te blinken, maagdelijk leeg...

Ondertussen begint het weer te sneeuwen, en het vriest nog steeds 2.5 ° Celsius. Dus als het vlugger zou beginnen vallen, zitten we weer met die ellende ook.

Een geluk dat we met de Global Warming zitten, anders moesten we straks nog trager rijden.
Voor de pinguins.

Maar mooi is het wel, heel onze mooie Vlaamse Ardennen zijn één groot schilderij...De Saedeleer, Saverijs en co zouden hele doeken volsmeren met dit hemelse uitzicht. Als je nu Berg Stene naar beneden rijdt, dan moet dat rustig doen, en genieten van die weidse landschappen. Ik noem Berg Stene, maar zo kan ik honderden punten opsommen. Kijk, nu kunnen wandelen, of rustig fietsen (niet in zo'n bende elkaar 't hart afjakkeren), en genieten...

Maar ja, de meeste mensen nemen daar de tijd niet voor, hebben geen oog voor al die pracht, en zitten thuis naar de TV te kijken, naar natuurfilms van verre oorden... Hier zitten prachtige staartmezen aan mijn voederbakje...Veel mooier!

tot de volgende ?

dat is wel een pijp

Image by paolovalde via Flickr

Het is dus geen Magritte.
Het is ook geen gewone pijp, maar een pijp in terracotta of zoiets, en zo zwart als de nacht. Het is dan ook uit Zwart Afrika, van de Bahoem of Banoem ??? De steel is gedeeltelijk uit been gesneden.

Met andere woorden, we zijn naar de rommelmarkt geweest, te Deinze. Met nog andere woorden, ze zijn gisteren dus met de bulldozer geweest om sneeuw te ruimen.

En het was weer hier alleen, hier aan het grote veld, de rest van de wegen waren redelijk berijdbaar. In Deinze lag er amper sneeuw, je zag tussen het dorre gras dat er wel wat sneeuw lag, maar je zag veel meer gras dan sneeuw. Hier is het één grote sneeuwvlakte voor mijn deur. Bizar hoeveel dat kan schelen op zo'n kleine afstand.
Als het weer het toelaat, gaan we morgen naar Merelbeke rommelmarkten... Zo veel markten zijn er niet in deze tijd van het jaar, en dan hebben we er al heel wat gemist door het slechte weer. Het was leuk er weer eens te zijn, en al die oude bekenden te zien en mee te keuvelen. De man van wie ik de pijp kocht, zou er voor de laatste keer bij zijn...Hij is al ooit een geopereerd aan de hersenen, en nu heeft hij weer pijn en moet hij weer op onderzoek. Hopelijk is het niet erg, is het geen terugkeer van zijn oude kwaal... Hij was al bij de weinige gelukkigen die zoiets mochten te overleven. Dan mag ik met mijn rug niet klagen, daar kun je oud mee worden.

Och ja, het leven is maar een zucht... Straks moet Monique ook geopereerd worden aan de knie, en zal ik enkele keren de hobby alleen moeten trekken. Dat is niet erg, tenzij de naaiende en breiende leden met vragen zitten, want dan zit ik daar met mijn mond vol bijterkes... Als het weer wat deftig blijft, ga ik "gras" kopen te Ronse, in een zaak voor maquettenbouw, en kunnen we binnenkort beginnen aan het grote werk: de kerststalletjes. Klinkt een beetje gek in deze tijd van het jaar, maar het is een werkje die wel enkele sessies zal vullen, dus moeten we het doen op het moment dat we niks speciaals hebben, want anders raakt het nooit af. Bovendien zou ik graag een paar van die kerststallen (eigenlijk grotten) kunnen tentoonstellen in september.

Je ziet, we blijven bezig hé...

Deze namiddag nog naar Tanteke, en de zaterdag is ook weer voorbij. Bart komt ook langs, ik heb hem benieuwd gemaakt naar de koorden die ik met de lucet maak. Voor de eerste keer dat ik iets heb uit zijn soort van dinges, dat hij niet kent... Joeps!

Voila, dat is zowat al het nieuws, veel is het niet, en ik ben vandaag niet in een filosofische stemming (ne mens mag niet overdrijven daarin hé), dus is het maar een kort blogje, eentje voor het weekend...

Oh, ja, wie met Gmail werkt, kan nu Buzz installeren, en via die weg kun je meteen ook mijn blogjes lezen...

Groetjes en tot de volgende ?

weer sneeuw met hopen

Image by Kaptain Kobold via Flickr

of liever: op hopen, en weer hier, vlak voor de deur, langs heel het veld. Het verkeer volgt wijs de natuur, en rijdt dus op één rijvak, is er een tegenligger, dan wacht die wat. Blijkbaar heeft mijn buur zich nog niet kwaadgemaakt, want er is nog geen bulldozer te zien. En koud dat het is! Wij dachten, 't zal door die wind zijn, maar vanmorgen is er geen wind meer, en onze slaapkamer voelde toch zo koud aan. 't Zal aan ons liggen, of misschien is mijn centrale verwarming solidair met de dikketruiendag, en is vanzelf een graadje lager gegaan, maar ik heb geen dikke pyamanacht horen aankondigen.

Vorige week las ik in de Knack (op mijne pc) dat de Global Warming heel wat leugens bevat, en zeker niet altijd juist is ingeschat, en dat we eerder afstevenen op een Global coolingdown... Dezelfde avond staat Frank de Boosere te leuteren dat het wel Global Warming is, en dat januari echt niet zo koud was, en dat we het beeld moeten bekijken over héééél de wereld, en over een tijdsspanne van 30 jaren...

Kortom, ik wist vroeger al niet wat geloven, en weet het steeds minder, maar ik trek het me niet aan ! Wat ik me wel aantrek is die vervuiling, dat fijn stof en de CO2 en al de andere vuiligheid die ze lozen in de lucht die we moeten inademen, het water dat we moeten drinken, en de vruchten die we moeten op eten...

Wat er ook van zij, op een dag zoals vandaag zit ik stiekem wat te hopen op wat "warming". Ik heb het niet te warm. Ik was me elke dag met koud water, maar vandaag leek dat water me veel kouder dan anders. Ik zit hier op mijn klavier te tokkelen om warme vingers te krijgen. Voor die twee die ik gebruik helpt het al een beetje. En mijn duim op de spatie balk doet mij opteren voor korte woorden...

Maar mijn voeten, in mijn open sandalen, die krijgen al weer warm. Want voor één keer had ik ook koude voeten. Anny is er niet goed van. Haar privé centrale verwarming ligt blijkbaar in panne.

Wat ik wel leuk vind, is dat het al een heel stuk vroeger weer licht is, en met de sneeuw als reuze reflector geldt dat dubbel, dus is het 's morgens al licht en helder, en voel ik zo aan mijn ingebouwde kalender dat de lente nadert, en het visweer...

Gisteren heb ik wat met mijn zelfgemaakte lucet zitten werken. Ik heb gewerkt met één draad, met twee en zelfs met drie draden... en vierkante koorden gemaakt. Leuk, en helemaal niet moeilijk. Het is wel een heel werk om zo'n lucet te maken... Ik ga eens diep in de ogen moeten kijken van Luc (courgette) en vragen of zijn neef nog wat vrij hout en vrije tijd heeft... Hij moet het niet afwerken, dat doe ik wel, als ik de plankjes in model zou kunnen krijgen, dan zie ik me wel in staat onze hobbyclub aan het werk te zetten met de lucet. Het is leuk, niet moeilijk en je kunt heel wat doen met het resultaat.

Ik heb wel vastgesteld dat niet alle draden geschikt zijn... Met koorden gaat het niet, want die vertonen de neiging uit te vezelen bij het veelvuldig doortrekken (over elkaar schuren). Ook breiwol met wollige vezels gaan niet, want die vezels trekken zich muurvast, en je kunt de draad niet meer doortrekken. Van de dingen die ik nu probeerde, gaat gewone breiwol best. Als je werkt met twee of drie kleuren, dan krijg je een leuk mengsel van kleurspatjes.

Toch nog maar eens verder zoeken naar draadsoorten en mogelijkheden.

Ik heb ook ontdekt dat ik een typische man ben... Op de hobby zie ik sommige dames breien, en die zitten dan ondertussen te keuvelen en naar elkaar te kijken, terwijl de breinaalden steeds in het zelfde ritme verder tikken... Ik moet kijken naar mijn lucet... Het schijnt dat het eigen is aan de vrouw, om verscheidene dingen gelijktijdig te kunnen doen. Wetenschappelijk is vastgesteld dat er bij hen meer "bruggen" zijn ontwikkeld tussen de linker- en de rechterhersenhelft... Zeg dus niet dat vrouwen minderwaardige wezens zijn, zoals een Plato, een St Augustinus en... Darwin wel zegden... Dat werd er indertijd dusdanig ingehamerd bij de mens, dat ik ons moeder steevast hoorde zeggen: "Waren er geen slechte vrouwen, dan zouden er geen slechte mannen zijn" , de vrouw, als bron van alle kwaad. Gelukkig zijn we ondertussen al ietsje slimmer geworden, en zien dat de dames net zo goed en wijs en dom en slim en slecht zijn als de mannelijke helft van de bevolking... er is maar weinig verschil te merken, tenzij bijvoorbeeld dat de dames beter zijn in het doen van meerdere dingen op hetzelfde ogenblik...

Maar ja,dergelijke vooringenomenheid vinden we echt niet alleen bij de mannen over de vrouwen, we stellen vast dat er nog steeds zijn die zwarten minderwaardig vinden, die bepaalde etnische groepen diefachtig noemen en ga zo maar door... Gek dat ze zich zelf altijd hoog achten en onberispelijk... tommetoch...

tot de volgende ?

Lucet

Image via Wikipedia

Nee, het is geen vrouw, het is een ding, een klein hebbeding. Een ding om te gebruiken in de hobby.Ik was eigenlijk wat aan het grasduinen op internet, in alles wat weven betreft, met nadruk op hobbymatig weefwerk... En meer specifiek, ik zocht naar weeframen, zijn die te koop? betaalbaar? (Binnen de heel lage normen van onze hobbyclub), ook die punniklatten zocht ik, waarop je via punnikwerk een sjerp kunt "breien", en dergelijke dingen meer, en zo botste ik op de "lucet".

Vermits op de TV de politiekers weer het scherm aan het vervuilen waren, ben ik naar mijn werkkamer gegaan, heb er wat gerommeld tot ik een geschikt stukje hout vond, en heb een lucet gemaakt, uitgesneden uit een verloren stukje hout.

Ik zal u geen beschrijving geven van het toestel in kwestie, maar zet meteen een foto in mijn blog, zodat het u duidelijk is wat het is. Wat je ermee doet? Ik vind dat het eigenlijk ook een soort punniken is, maar wat je bekomt is leuk! Je verkrijgt namelijk een vierkant koord! Het doet een beetje denken aan de skoebidoe, maar dan in alle denkbare, weefbare materialen. Nu zul je zeggen, wat kun je met een koord doen? Heel veel ! Je kunt er, om maar één voorbeeld te nemen, door het aaneen naaien een soort mandje mee maken, en je kunt er talloze dingen mee opsieren. Maar het bekomen koord is niet zo maar een koord! Er is iets geks mee! Als je een gewoon koord doorknipt, dan vezelt dat koord meteen uit, maar een lucetkoord doet dit niet, dat blijft netjes een vierkant koord, en je moet echt al moeite doen om het te doen vezelen. Het lijkt mij ook een wonderbare materie om macramé mee te maken, want geef toe, vierkante koorden zijn niet zo evident!

Mijn lucet is ondertussen klaar, en ik moet nu alleen nog maar eens goed de werkwijze instuderen, zodat ik ook zelf die leuke koorden kan breien(?) Punniken (?) of "lucetten"????
Duidelijk is dat het een heel oud soort werktuig is, het is blijkbaar een van die ingenieuze dingen uit een ver verleden, die door ons bekeken worden als hobbyding, maar wellicht een echt gebruiksvoorwerp waren in vroegere tijden. Toch leuk dat je zoiets vind op dat wondere internet, zelfs met filmpjes om je de werkwijze aan te leren.

Internet is wonderbaar! Het is meer dan een enorme bibliotheek, het is een onuitputtelijke bron van kennis en wetenswaardigheden. Jammer genoeg is het ook een vuilnisbak vol met afval van de menselijke on-geest, en struikel je er over porno, manieren om in te breken en dergelijke ondingen. Soms kom je op die ondingen buiten je willen, buiten je weten. Zo had ik laatst kennis gemaakt met de interessante winkel Action, waar je als hobbyist heel wat kunt vinden aan heel goedkope prijzen, en toen ik thuis kwam, dacht ik bij mezelf, ik ga eens kijken of je de publiciteit niet kunt krijgen via e-mail... Maar toen ik googlede wist ik niet meer of het nu Action of Aktion was, en rampzalig genoeg koos ik het laatste, en zat midden Duitse porno... Gelukkig eentje die niet meteen ergens in je systeem dingen zet, waardoor je telkens en telkens weer daar terecht komt. Gelukkig bestaan er heel goede programmaatjes die je kunt installeren op je pc, waardoor die dingen niet te voorschijn komen, als je kinderen ook wel eens op het net surfen... In firefox kun je die dingen via de enorme reeks add ons makkelijk in het systeem installeren. Ik kan je ook WOT aanraden, die je verwittigd als je op een gevaarlijke site komt, gevaarlijk in die zin dat het een site is die dingen op jouw systeem installeert ! Misschien zijn dergelijke dingen er ook voor I.E., maar dan zul je daar wel dik moeten voor betalen, want de Bill Gates, die al die goede werken doet, doet dit dank zij de verkoop van zijn producten aan dure duuuure prijzen... en zeggen dat je alles gratis kunt vinden op dat zelfde internet... en zonder ook maar één wet te overtreden.

Geen wonder dat men heeft vastgesteld dat ondertussen al meer dan 70 % van de bedrijven met één of meer producten werken die ze vinden op open source, en het aantal dat volledig werkt op gratis systemen is steeds maar groeiende... Logisch, als je kijkt wat microsoft vraagt aan bedrijven om met haar producten te werken op een netwerk!

Zelfs die arme dutsen van het Witte Huis werken met een gratis (Belgisch!) systeem op de pc's van het Witte Huis...

Wat zit jij dan nog te twijfelen?

Ik ga stoppen, nog wat naar mijn mails kijken, en dan met hetfilmpje van lucet bij me, eens in studeren hoe ik die wonderlijke vierkante koorden kan maken...

tot de volgende ?

Geamuseerd

Image by Denis Collette...!!! via Flickr

Gisteren heb ik mij geamuseerd... Ik heb eens mijn fantasie de vrije loop gelaten in een fantastisch verhaal tijdens het bloggen, ik heb na de middag de mensen van de hobby weten te enthousiasmeren voor het maken van parels uit papier, en nadien hebben wij gezellig getafeld en genoten van de kookkunst van Monique... Kortom een hele dag genieten en doodmoe en met pijn thuiskomen... Een kermis is een geseling waard zei ons vader zaliger... Er is iets van.

Maar het meest heb ik me geamuseerd in mijn blog... Eens diep duiken in de verhaaltrant van 100 en meer jaren terug, gezellig aan de haard elkaar de meest griezelige verhalen vertellen om elkaar en je zelf bang te maken van die donkere nacht, die huilende wind en die vele onverklaarbare dingen. Een hemd die ergens aan de wasdraad was blijven hangen, was een echt spook, en de fantasie van de mensen deed de rest. Er was geen TV, geen radio, en lezen konden de meesten amper, dus er waren ook geen boeken... 's Avonds was dan ook het tijdstip waarop de buren wel eens bij elkaar gingen zitten, en bij het kaartspel of het dobbelen hun amusement vonden. Veelal werden die avonden ook besloten met verhalen vertellen, en de vele spookverhalen werden van generatie naar generatie overgeleverd, en steeds weer aangepast aan gekende, bekende omstandigheden en figuren. Ergens heb ik nog een boek met een ganse verzameling van die oude vertellingen, over heksen en tovenaars, spoken en de duivel... Eén van die verhalen gaat zelfs (in het boek) over ene...Goderis. Als ik me goed herinner een nogal dubieus figuur, zoals de meesten van de "helden" in die spookverhalen.

Wellicht liggen in sommige gevallen echte gebeurtenissen aan de verre oorsprong van die zeisen en legenden, maar zijn die zo veranderd en vervormd, dat ze niet meer te herkennen zijn, en wellicht zullen er ook wel zijn ontstaan uit de ongebreidelde fantasie van echte vertellers, net zoals ik er gisteren eentje uit mijn duim zoog... (Mijn linkse, de meest fantasierijke)

Dwaallichten boven de vennen waren vreemde, onverklaarbare dingen, en die verhalen gaven een soortement van uitleg...Niet echt geruststellend, maar toch, er was plots iets dat herkenbaar was, niet meer onuitgelegd.

Net zoals heel veel van het onverklaarbare duidelijk lijkt opgevangen in het vangnet van het geloof, zo creëerde men een soort geloof voor al die kleine bizarre dingen, en via zeisen en legenden werd die verklaring in een soort volksgeloof opgenomen. Als je kijkt op oude schilderijen en etsen, dan zie je dat zelfs in heel devote, stichtelijke werken, het geloof en het bijgeloof weelderig door elkaar heen groeiden en bloeiden. Voor de gewone man waren die verhalen aan de haard van hetzelfde gehalte als de bijbelse verhalen en histories, een achtergrond, een uitleg van al dat vele, grote, onverklaarbare. In sommige gevallen werd dit volksgeloof gebruikt en misbruikt door de kerk zelf, zo niet officieel, dan veelal door parochiepriesters en dergelijke... Meestal wel met goede bedoelingen, maar toch, zo kuiste men bij het laatste concilie een heleboel heiligen op, die wel op de kalender stonden, maar blijkbaar nooit echt hadden bestaan...

Nu zie je bijna een omgekeerde wereld... Nu kan de mens vanuit wetenschappelijke kennis heel wat zaken zelf verklaren, en meteen acht hij het logisch en denkbaar dat alles wel verklaarbaar zal zijn, en dat God dus niet zal bestaan, zijnde niet wetenschappelijk... Misschien is het een logische reactie, misschien is de verhalende stijl niet meer van deze tijd, en ziet de mens niet meer het bos door de bomen, niet meer de God achter de belerende verhaaltjes. Maar de gewijde teksten zijn opgemaakt in een bepaalde tijdsgeest, en zijn, zoals het toen hoorde, verteld, uitgelegd in parabels en vergelijkingen... Wellicht kun je ook God niet zo maar uitleggen in logische bewoordingen... en geloof kan maar bestaan bij gratie van het niet kennen. Ik moet niet geloven in het bestaan van mijn handen, ik zie ze voor me op de toetsen slaan... Ik moet wel geloven in mijn fantasie, want ik kan er wel de vruchten van zien, maar niet de fantasie op zich.
Het is dan ook idioot een godsbewijs te willen formuleren, want op het moment dat je dat formuleert, verliest het zijn aspect. Je gelooft dus, of je gelooft niet.Punt. En zelfs al doe je dat binnen een "geloofsgemeenschap", toch is en zal je ervaring, eigen geloof altijd een individueel iets zijn en blijven. Geloof is immers niet vast te pakken, niet tastbaar, anders is het geen geloof meer, maar een vaststelling.

Daarom dat ik stel dat wie niet gelooft in het bestaan van een God, eigenlijk ook een strikt individueel geloof heeft, in een even ontastbaar gegeven als het wel bestaan. Of je nu je leefregels uit strikt humane of uit goddelijke regels maakt, veel verschil is er niet in de praktijk, met een uitzondering, dat stuk waar de gelovige dienst bewijst aan de God.

Sjonge, wat zijn we weer moeilijk aan het doen. Weet je, het is veel leuker om te vertellen over de witte wijven... Het is als het verschil tussen schilderen op de wijze van een Memlinc of gewoon expressie neerkwakken à la Monet...

tot de volgende ?

De witte wijven

Image by TheoJunior via Flickr

Gisteren was er geen blog, we zijn er eens op uit geweest, maar vandaag ga ik het goed maken, ik doe jullie een echt verhaal cadeau, een vertelleinge, met dialectwoorden doorspekt, omwille van de sfeer en het...bangelijke...

In de vooravand waren de drie Tjampies afgezakt tot bij Dzeef, om er een boom te kaarten. 't Is nog vroeg donker, dus stond de Lampe Belze op tafel, en daarneven de de dreupelflasse, mee goeie dzeneuver. Den tweede boom aa wa lange geduurd, en 't was nog te vroeg om al naar huis te gaan en te laote om nog een boom te kaarten, en dus had den Dzeef zijn Lampe Belze uitgedroaid, en zo'n klein nachtpitje op pieterolie aangestoken, en ze gingen met hunne stoel en de flasse dzeneuver bij den haard zitten. Veel vlamme was er niet meer in, maar de gloeiende asse gaf nog wat licht en heel veel warmte.

Den ene vertelde wat, den anderen vertelde wat, en djuust os 't wat stille viel, schraapte Dzeef zijn kele, spikkelde eens in de gloeiende asse...
" 't Moet à peut près rond dezen tijd geweest zijn, 'passeerde joar, da'k een hele dag was goan karweien voorbij Tjolliesveld, bij Lampies... en in den avond vroeg de bazinne mij om mee aan te zitten en we aten een telloorke kirrepap en een schelle van den balk, en dronken daarachter nog een druepel of twee, en tons da 'n 'ik voorts gingen, was 't al goe donker... As ik bijkans aan 't bos van Tjollies was, viel het mij op, hoe endelijk donker dat geworden was, der was geen moane, geen sterreke, en over de velden hing er ook nog een dikke mist...'k Liepe precies door de zwarten velours... En stille, doodstille...der was niet dat roerde, er was geen loverke wind, alles leek dood... 'k ben nie rap benauwd, mor zo alleene in diene donker... 'k liepe niet op mijn gemak; ne mens hoort zo van die vertelleingen...
En al mê ne keer hoor ik in de verte muziek...Midden in de stikken, en in den pekkedonker ! Ik stond op slag stille, en tedju, diene muziek kwamp dichter en dichter. 't Was precies van diene bohemermuziek, van dat wild en jachtige dingen, ge weet wel, schone moar driftig en jachtig en opwindend... En aol mê ne keer zagen'k vanuit de donkerte twee witte wijven komen...Precies engelen, schone, schone, ge n'hebt er geen gedacht van! Helegans in 't wit, moar ze 'n hadden geen vleren, en z'hadden pikzwart hoar en zwarte ogen, schone ogen, ge voeldigde uw eigen verdrinken in die ogen, ze sleurden eu mee in diene wilden dans... en willen of niet, ge kost niet stoppen, ge moest mee, altijd maar jachtiger, altijd moar driftiger, ge vergat er uw eigen deure...ge wierd er noar toe getrokken...
Ik wist op gien joar waar da'we noar toe dansten, 't ging veels te zeere, en ik zage moar die ogen, die diepe schone ogen, die lokten en blonken en trokken...

En al meteens schoten d'er vlak voor mij, twee grote groenige vlammen uit de grond, 'k verschoot zo daonig dan'k piepten van schrik, en 'k zei " Djezus, Maria, Djozef !" en zie, 't kraakte en 't donderde, de vlammen, de wijven, de muziek ... 't was al weg... En ik stonden doar, vlak voor den groten vijver! Nog één stap en 'k was begot verzopen ! 'k stond al in de zomp, het koude water kwam al aan mijn knoesels, en tedju, ik was mijn klompers kwijt !

Ik ben die nacht gelopen, op mijn kouselinge voeten, deur alles deure, thuis zage'k dat mijn handen vol scharten stonden van de bramen, en 'k had zelfs een scheure in mijne broek...Moar 't koste mij allemoal niet schelen, 'k was thuis...en 'k heb nog nooits mee zoveel overtuiginge en devotie mijne Vaderons gebeden als dienen avond...

Dzeef zweeg een wijle, en niemand en roerde of durfde ook maar adem te halen...

'k Ben 's anderendaags in den klaren mijn klompers gaan zoeken, maar ik heb ze niet gevonden...En mijn benen deden zeer, 't was precies of ik had te voete naar Halle weest beewegen en weere... Mij en krijgen ze nie meer in zo'n weere buiten... Dzeef spikkelde nog eens in de asse.

De drie broers stonden, op...'t Was hogen tijd om naar huis te gaan.
En buiten, in den donker, klapten ze luide tegeneen, en liepen met grote armzwaaien, zodat ze malkander steeds weer even aanraakten... naar huis...
djudedju


tot de volgende ?

de kunstacademie

Image by F.d.W. via Flickr

Gisteren zijn we in de namiddag eerst bij tanteke geweest, en daarna naar de opendeurdag van de academie van Zottegem, waar ons Lieselotte leerling is... Voordien had ik al zitten nadenken hoe ik het best van Huise (tanteke) naar Zottegem kon rijden, tot ik plots weer dacht aan mijn gps... Bij het verlaten van tanteke de gps ingesteld op het adres van de academie, en wijllie weg... Langs kleine mooie weggetjes die we nog nooit ofte nooit gezien hadden... Toeristische route, en met dit weer zonder wielerterroristen.
Natuurlijk kon je niet parkeren bij de academie, en begonnen wij met het zoeken van een parkeerplaats. In een wat verderaffe (leuke verbuiging ) zijstraat vond ik nog net een gaatje, en dan maar te voet academiewaarts getogen.
De academie van Zottegem zit in een tijdelijk verblijf, een deeltje in een gebouw, een deeltje in een grote duidelijk voormalige garage en de rest in van die gestapelde containers met van die metalen trappen in roosters, waar je best geen hoogtevrees hebt.
Weet je waar Lieselotte zat? Juist, in de laatste container zat ze een fazantebeest die daar schamel en wat verfomfaaid opgevuld stond te wezen, na te schilderen, met bister. Ik had het product nog nooit als "verf" zien benutten, maar het is mooi !
Nadien zagen we nog Bart en Els, die ook eens kwamen zien, en hun dochter kwamen halen (om 17 uur stopten de verf- en andere werkzaamheden).

Wat mij aangenaam verrast had en heeft, is de afdeling keramiek, daar maken ze echt mooie dingen! De rest was wat je kent en ziet in iedere academie, begaafde en minder begaafde leerlingen die opdrachten uitvoeren, en meestal nogal de stempel van de leraar ondergaan. Als ze talent hebben, en het verder beoefenen, zal het heel wat werk kosten om dit stramien van schoolsheid weer af te werpen en te groeien tot een eigen stijl. In de keramiek zag ik dit niet, zag ik allerlei stijlen door een, en leek iedereen zijn eigen ding te doen, hoogstens begeleidt door de leraar die blijkbaar alle stijlen aan kon en zijn stijl niet dominant opdrong. Heerlijk.

Ik heb ook academie gelopen, weet dus wat ik zeg. Dit is geen afkeuring, dit is een vaststelling, en het is niet zo erg fout dat de leraar de leerlingen beïnvloedt met zijn stijl, want ook dat is een manier om les te geven. En als de leerling zich dat eigen maakt, kan hij zich van daaruit loswerken naar zijn eigen ding. Het voornaamste is immers dat men de techniek leert kennen en de mogelijkheden van de materialen waarmee men kan werken. De rest komt dan wel er uit, als het er al in zit...

Heb je die blog gelezen, van enkele dagen geleden, die ik er zo maar tussen heb geworpen, over dat voorwerp uit de tijd van de oude Grieken? Nee? Moet je echt eens doen! Je staat met je mond open bij de vaststelling van de prestaties van die mannen toen... Wij denken nog veel te veel in hokjes, denken te veel dat de ontwikkeling van de mens een steeds hoger op gaand iets is...Maar zo een ding doet je plots vaststellen dat men nu en dan blijkbaar plots een heel stuk weer naar beneden is gegeleden, en dat dingen die er ooit al waren weer helemaal opnieuw moeten worden uitgevonden. Dat de weg bergop niet zo rechtlijnig was, en dat we soms blijkbaar een heel stuk ineens moeten hebben verloren, en weer moesten herbeginnen.

Von Däniken schrijft dit en andere dingen dan ook toe aan bezoekers uit andere werelden... Want het lijkt wel onmogelijk dat we ooit die kennis hadden en het weer verloren... Nu is dit voor ons bijna ondenkbaar, omdat wij de kennis van heel de wereld voor en bij ons hebben via boeken en internet..., maar in die tijd was er nog geen boekdrukkunst, en als die wetenschap al op papier (of een andere materie) werd gezet, dan was het op één, of op hoogstens een paar exemplaren, waardoor de kans op verdwijnen plots wel heel erg groot is... Ik denk dat we met veel meer aandacht onze overleveringen moeten nalezen! De avonturen van de Goden, zijn wellicht voor minstens een deel terug te brengen tot generaties voor de toenmalige, die nog in het bezit waren van bepaalde kennis, die zij dan niet meer hadden. Wellicht is de kunst van het vliegen ook ooit al eens eerder uitgevonden, want je leest in diverse mythologiën over vliegende goden. Nu zou je dat kunnen terugbrengen tot bovenmenselijke gaven, maar in veel van de godenverhalen, doen de goden dat niet zo maar, maar gebruiken ze een machine, soms heel bizar beschreven, maar soms voor ons, vanuit onze kennis, herkenbaar... Hoe dit kon verdwijnen? Eigenlijk is dat niet echt zo moeilijk... Als de mensheid nog niet uitgezwermd was, was een fikse natuurramp al voldoende om de meesten te doden... Als de mensheid wel al wat uitgezwermd was, dan was de kennis wellicht niet verspreid, en dus was ook daar weer een fikse ramp voldoende om alles te wissen... Denk je eens in dat in Haïti, alle wijzen van het land bijeen werden gehouden in één instituut, in dienst van het land... Als dit door die aardbeving werd geraakt, dan waren zowat alle kennis samen met alle geleerden in één trek verschwunden... Nu kan dit niet meer... de kennis is niet meer bewaard in één plaats... Maar je ziet best in dat het mogelijk is, en dan zijn plots legenden en mythologiën van een heel ander gehalte dan wij ons indenken.
Von Däniken kan natuurlijk gelijk hebben, maar als "de goden dan kosmonauten waren", waarom zouden ze dan nu niet meer tussenkomen? Er zit iets onwaarschijnlijks in die theorie... Ik denk dat wij het meer moeten gaan zoeken in het vergaan van bepaalde beschavingen door rampen. Trouwens, in de bijbel, en in heel wat andere godenverhalen, worden dergelijke rampen dik uitgesmeerd, denk aan de zondvloed, aan de toren van Babel, Sodomma en Gommorra en lees eens de Indische Hindoe literatuur er op na... Rampen en oorlogen in overvloed!

Maar wat het ook zij, nu en dan ontdekken we bij toeval dingen die we niet kunnen verklaren, dan met teruggrijpen naar oude sagen, mythologieën of kosmonauten... Of, om het anders te zeggen, al onze wijsheid weet geen raad met wijsheid uit andere tijden...

tot de volgende ?

Rugpijn, de oplossing ???

Image by gmourits via Flickr

Je herinnert je ongetwijfeld dat ik hier al eerder over het boek over rugpijn aan het praten ging, en er op wees dat het vooral door het verbeteren van de houding, ook een oplossing bood voor rugpijn... Dat klopt, maar leek toch niet geheel en al het antwoord te bieden... Ik denk, ik geloof dat ik nu het daaropvolgend antwoord heb gevonden... Ook al is dit niet zo maar in één, twee, drie op te lossen.

Mijn rugpijn situeert zich, zoals bij zovelen, vooral in de lage rug, zeg maar de lendenen. Dus meende ik, naar aanleiding van dat boek, mij vooral te moeten focussen op die lendenen, en ik was dan ook duchtig bezig om altijd en overal te proberen mijn bekken te kantelen, om die onderrug recht te wringen.

Maar, na een tijdje wandelen, of winkelen, of wat dan ook, kreeg ik weer pijn, misschien iets later dan vroeger, maar toch, de pijn kwam er terug. Dat was het moment waarop ik begon met het doen van hersengymnastiek, waarop ik mij begon af te vragen wat ik verkeerd deed... En vooral, hoe kwam ik ooit tot de blijkbaar verkeerde houding?

Wat mijn lendenen aangaat, daar was het antwoord tamelijk vlug gevonden, als ik pijn had, dan is het voorovergebogen houden van de lendenstreek, een van de oplossingen om wat minder pijn te hebben. Wellicht is het vooroverbuigen een manier om de zenuwen in de rug wat meer plaats te geven, en dus de druk op de zenuwen, en dus op de pijn, wat te milderen. Dus was de verkeerde houding van mijn lendenen ontstaan uit het vermijden van de pijn, en was dus niet echt meteen de oorzaak van de pijn. Dus de oorzaak van de pijn moest ergens anders liggen...

Je weet dat ik iedere morgen oefeningen doe, om mijn rug weer soepel te maken, en dat ik daar inderdaad reeds veel baat heb en had gevonden. En het was net tijdens die oefeningen, dat ik bemerkte dat ik eigenlijk niet (alleen) mijn lendenen in een te grote curve hield, maar vooral dat ik ook mijn hogere ruggedeelte gebogen hield. Ik ga niet zeggen dat ik met een bult liep, maar ik liep met mijn rug voorovergebogen. Ik begon na te denken, waarom, hoe, wanneer ik met die verkeerde houding was begonnen, want het oplossen van die verkeerde houding bleek veel moeilijker dan die van mijn lendenen. Met andere woorden, het leek wel of ik die verkeerde houding of altijd had gehad, of dat ik het al zoooo lang deed, dat het "ingebakken" was.

Ik heb daar meerdere dagen over gedaan, om de oplossing te vinden, het was niet zo makkelijk, omdat de moeilijkheden wellicht dateren van in mijn kind zijn, ja, zelfs van in mijn kleutertijd! Ik heb, vóór mijn twee jaar, een paar keer op sterven gelegen, tengevolge van longontsteking, en bleef gans mijn kindertijd - tot ik puber werd- zeer gevoelig, en zat verschrikkelijk veel thuis met bronchitis. Ons moeder hield mijn broer en zus voortdurend uit mijn buurt, want als ik mij te druk maakte, dan had ik zo'n verschrikkelijk zware hoest, dat ons moeder er bang van was.
En net daar zit mijn oplossing van het vraagstuk! Heb je al eens iemand gezien met een zware bronchitis ? Heb je gezien hoe hij zich houdt? Hij trekt de schouders wat omhoog, en buigt zijn bovenrug, om op die manier meer ruimte te hebben voor een hoge, oppervlakkige ademhaling. Want diep ademhalen, dat doet je hoesten, en hoesten doet pijn en beneemt je tijdelijk nog meer de adem, en je hebt het al zo zwaar... Ik zat dus héél dikwijls in die houding, en dat gebogen houden van mijn rug, die ronde rug opzetten, dateert wellicht uit die tijd...Geen wonder dus, dat het verleren van die vastgeroeste houding, niet zo makkelijk is. Je moet het maar eens zelf proberen, terwijl je hier zit te lezen, laat eens je borstkas in elkaar zakken, je rug gaat automatisch rond staan, maar vooral, je ademhaling wordt veel oppervlakkeriger en dus met minder kans op een hoestbui, mocht je nu toevallig een bronchitis hebben...

Antwoord gevonden!

Ik stel vast dat ik hier en nu, en eigenlijk altijd, met gebogen rug, met ineengeklapte borstkas, zit te bloggen... Het vergt een voortdurende aandacht om mijn rug te strekken, en ik heb moeite bij het lezen van mijn teksten, want ik zit niet op mijn gewone afstand, dus moet ik anders focussen op mijn scherm... Dit om maar te zeggen dat die (verkeerde!) houding, werkelijk ingebakken zit. Maar als ik er op let, als ik het doe, dan heb ik minder pijn.

Als je dus binnenkort ergens een oude vent met een lange witte baard zo stijf als een hark ziet voorbijwandelen, dan heb je veel kans dat ik het ben. Of je ziet iemand stijf en stram aan een tafeltje zitten, dan ben ik dat...als ik er op denk die houding in te studeren, aan te leren, tot tweede natuur te maken... In de hoop nog een stap te zetten in de pijnbestrijding...

Nog een stap, want ik ben internet, mijn turnoefeningen en het boek over rugpijn heel, heeeeel dankbaar voor de verbetering die ik nu al heb bekomen... Volhouden dus!

Maar er is meer! Mag ik u aub vragen om eens goed te kijken naar je kinderen en/of kleinkinderen, en hen eventueel terecht te wijzen, en wijs hen maar op mijn jarenlange onafgebroken pijn, misschien motiveert hen dat om nu al, nu ze nog geen pijn hebben, de pijn te voorkomen... Dank u, in hun naam!

tot de volgende ?

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

En wij die dachten zo veel slimmer geworden te zijn....
djudedju

Haïti: 212.000 doden...

Image by betsythedevine via Flickr

Een zee van mensen, is niet meer, in één klap weggeveegd.
Zo maar, de aarde schudt de luizen uit zijn pels. 't Klinkt oneerbiedig, maar zo is het niet bedoeld, ik bedoel dat wij, mensen maar stofjes zijn, niets eigenlijk in het geheel. Maar nog nooit hebben nietsjes zoveel van die grote kolossale wereld naar de knoppen geholpen als in deze tijden.

Misschien hoopt de wereld dat zo'n aardbeving de mensheid weer wat eerbied zou inprenten, eerbied voor het ecologische geheel, er op wijzend dat één rilling van de oude aarde, de dood van duizenden en duizenden mensen en dieren betekent.

Ons weer een beetje op onze plaats zetten.
Maar veel helpt het niet, want we proberen wel het leed ginder wat te lenigen, maar wakker worden doen we niet, ons klein voelen doen we niet (Wellicht wel zij die er geweest zijn, en die werkelijk de ramp zagen, voelden, roken...).

Och, ik weet wel, als we heel ecologisch leefden zou die aardbeving er ook geweest zijn, want hoe dan ook, we zijn maar ministofjes op het gelaat van de aarde. We hebben heel wat natuurlijke wetmatigheden met de voeten getreden, maar echt de aarde beheersen kunnen we niet, zullen we wellicht nooit kunnen. Wat voor ons vaste grond is, zijn vlottende stukken korst op een gloeiende zee van magma. Met andere woorden, er is geen vaste grond, we leven op een bewegend iets. In een bewegend heelal, dat steeds verder en verder uiteendrijft. Zelfs de maan verwijdert zich beetje bij beetje verder van ons weg. We voelen ons zo belangrijk, en we zijn in feite niets. Nothing. nada. rien.

En wij, die nitwits meten onszelf de kroon van de schepping toe. Wij, wij zijn begiftigd met intellect, wij kunnen beredeneerd heersen over de wereld... ?
Maar is dat wel zo? Is wat wij intellect noemen, echt wel zó intelligent?
Is het doorbreken van de natuur wel een intelligente daad? Of zijn we de enige soort die erop uit is op termijn zichzelf als soort te vernietigen? Soms zou je het denken. Soms zou je willen dat we gewoon konden meedrijven op de natuurlijke gang van het zijn. Dat we onszelf niet steeds weer en weer op het piedestalleke zetten van "Koning over de Aarde"...want al waar we tot op heden echt in geslaagd zijn, is de boel verknoeien, uit evenwicht halen, en proberen bij de heersende groep te horen. Heersen??? Wij ?

Misschien heb jij niet het geluk dat ik heb, en kun je niet vanuit je raam op een wijde wereld uitkijken, dan kun je ook niet zien hoe zeldzaam echt ver zien is geworden! Enige dagen geleden schreef ik je over de bomen die als met Chinese inkt op de einder stonden getekend. Ik schreef daar over, omdat het zo speciaal is, want de dagen dat we nog echt die scherp afgetekende einder zien, die dagen zijn zeldzaam geworden. Meestal vervaagt de einder wat, en zie je de verten vergrijzen, in een waas van fijn stof. Alleen na een fikse regen- of sneeuwbui, zien we weer eventjes de lucht zoals hij eigenlijk altijd hoorde te zijn. Als het een periode niet regent, dan loop je best niet door het struikgewas, want je zult er stoffig en vuil weer uit komen. Het aantal overlijdens die geweten wordt aan dit fijne stof stijgt maar en stijgt maar, en al wat men in werkelijkheid doet is...er eens van klappen...en zelfs dat lukt niet !

We kunnen niet meer zwemmen in onze rivieren, want zelfs het water, het reinigende water, is vuil. De regen die uit de lucht valt is zelfs niet meer proper. En ik kan alleen schrijven over wat ik met eigen ogen zie, met eigen huid voel, met eigen neus ruik...Ik kan niet echt mee praten over wat er allemaal aan het stukgaan is in hogere sferen, ozonlagen en zo, dat hoor ik vertellen, maar dat zie ik niet, maar je merkt wel dat het aantal gevallen van huidkanker steeds maar toenemen, wellicht door het kapotgaan van een van de natuurlijke filtersystemen van onze aarde...Kapotgaan aan zaken die wij doen. Wij maken onze eigen leefwereld onleefbaar.

Wij zullen de wereld niet vernietigen, de wereld zal ons vernietigen, en uit onze as zal een nieuwe andere wereld verrijzen. Misschien de wereld van de kakkerlak, maar niet meer de wereld van de mens, want de mens vernietigde zijn eigen biosfeer.

Stel, stel dat we het nog lang genoeg kunnen uitzingen om met een groep hiervandaan te vluchten, te emigreren naar een andere wereld... Weet je wat het eerste is wat we daar zullen doen? De hoogste plaats veroveren in de pikorde. De rest onderdrukken en in onze dienst brengen. Slachtvee en co.

Weet je waar onze plaats eigenlijk hoorde te zijn? hoort te zijn?
Gewoon, tussen de rest van het Leven.
Niet dominant, want we hebben nu al wel genoeg bewezen dat we dat niet aankunnen!
Nederig, op ons plaatsje in het geheel, klein radertje in het hele bestel.
Maar zelfs rampen in het formaat van Haïti schudden ons niet wakker...
We zijn hopeloze knoeiers

tot de volgende ?

aids

Image by midnightglory via Flickr

Gisteren vroegen mijn kleindochters of het waar was dat aids begon met een bruine plek op je gezicht... Nee, aids, dat is een ziekte, oreerde ik, die bestaat uit het wegvallen van de natuurlijke weerstand. Dan kun je heel erg ziek worden en zelfs dood gaan van een banale verkoudheid, je weerstand is weg... Waarop een van de tweeling, bloedserieus, "Dan moet je Activia drinken!"

Wij hebben hier eerst met de slappe lach gelegen, maar ik heb nadien toch gezegd dat reclame maar reclame is, en dat, zo het geen leugens zijn, het toch schromelijke overdrijvingen zijn. Ieder yoghurtje zal wel gezond zijn, en dus je weerstand verbeteren, maar je zult er wel geen aids mee genezen... Nee, reclames, als je daar de helft van gelooft, dan ben je nog voor 70% bedrogen. Ze keken me twijfelend aan, want het zijn kinderen van de TV en haar verderfelijke publiciteit. Als die man in het nieuws de waarheid zegt, hoe kan die vrouw van de reclame dan plots liegen? Je zag ze het denken. Ik legde uit, als je zit te kijken naar opa die een appel eet, en je krijgt ook lust, dan vraag je een stukje aan opa, en dan zegt opa soms dat het heel slechte appels zijn, en je weet dat opa dat zegt om je te plagen... Wel, reclame is ook zoiets, niet om je te plagen, maar om je te doen kopen. Dingen doen kopen die je niet of niet echt nodig hebt... Ik gaf enkele voorbeelden, over reclames voor auto's, en vroeg of zij dan al die auto's zouden kopen? Nee, natuurlijk niet, lachten ze... Maar toch zeggen ze allemaal dat ze de beste zijn, of de zuinigste, of de snelste of de blinkendste of... Ze snapten het, en gaven zelf voorbeelden over kuisproducten, waar je niet meer moet kuisen, het gaat er vanzelf af... Voilà! Je snapt het, die yoghurtjes zijn net zo goed voor je weerstand, als dat zeepje voor je afwas! De tassen hebben veel meer weerstand, grinnikte ik erbij...

Maar ik wou het je toch maar eens melden: "Tegen aids, drink Activia !"

djudedju

Vandaag komt Monique langs, ik heb hier nog wat materiaal om kaartjes te maken. Wellicht zullen we ook wel wat babbelen over de "expo" die we met Crea gaan houden... De bal is (verdomd snel en hard) aan het rollen! We hebben de enthousiaste toelating van de pastoor gekregen om in de kerk te exposeren, het feestcomité van Mater is dolenthousiast en zal het initiatief ook mede promoten en op de affiches vermelden, het eerste artikel om in het parochieblad te zetten is al vertrokken, en zal na aanpassen van de layout en het aanvullen met foto's verschijnen in een der volgende bladen. De bedoeling is dat we nu en dan eens aan de "bel" trekken, en het in de actualiteit houden...en dan maar hopen, lezen en bidden dat de mensen durven komen... Want dat zal wellicht het moeilijkste punt worden, en wellicht zullen we onze oren en ogen goed moeten openhouden, en dan de mensen gaan overtuigen van de waarde van hun werken. Iedereen is wel fier over zijn dingen, maar er mee naar buiten komen is een verdere stap...
Nu ja, 't zal wel lukken, het moet lukken!

tot de volgende ?

Gouden jubilarissen...

Image by Brabant Bekijken via Flickr

Gisteren schreef ik het kaartje voor het gouden jubileum van Mariëtte, een van de leden van Crea Ziekenzorg Mater, die 50 jaar gehuwd is op 13 februari. Zaterdag steek ik dat dan in de bus, samen met de andere brieven die we moeten posten. We doen dit iedere zaterdag zo, want we passeren een brievenbus als we bij tanteke op bezoek gaan...
Ondertussen schoot het me te binnen dat ook mijn zus dit jaar 50 jaar getrouwd zal zijn, maar ik wist begot geen datum...Dus, van de gelegenheid gebruik gemaakt en eventjes gebeld. Het is op 17 september, en het feest zal wellicht op 18 september zijn. Bij leven en welzijn, zou Jos Ghysen op de radio gezegd hebben...
50 jaar !
Een hele termijn !
Hopelijk raken we ook zo ver, want daar is een mens nooit zeker van hé?
50 jaar, dat is voor velen onder ons meer dan een mensenleven. Dan denk ik weer aan ons moeder...Toen ik haar naar huis voerde van de kliniek, waar ons vader zo juist was overleden, zagen wij Mee (een buurvrouw waar wij heel veel mee omgingen) net de straat over... "Kijk" zei ons moeder, "die is al langer getrouwd dan pa is oud geworden..."
Dat is iets wat mij altijd zal bij blijven, het klonk wat bitter, een ervaren van wat onrechtvaardig leek...
Wij ervaren de dood heel dikwijls als onrechtvaardig, want niemand aanvaardt zo maar het verlies van een geliefde, zelfs niet als hij al oud is... Misschien met één uitzondering, als de overledene verlost is uit een lange en pijnlijke lijdensweg. Dan lijkt het een verlossing, niet alleen uit zijn of haar lijden, maar ook uit de onze, die al die tijd machteloos hebben moeten toezien naar dat lijden.
Misschien ook, als je weet dat, mocht hij of zij genezen, het toch geen volwaardig mens meer zou kunnen zijn.
Maar dat is op het randje van een gevaarlijke denkwijze, want wie van ons kan oordelen hoe de betrokkene zelf het leven ervaart? Die denkwijze ligt heel nauw bij het beëindigen van iemands leven. En ik geloof niet dat wij dat recht hebben.
Heelder massa's mensen komen nu op voor het leven van dieren... en wij zouden iemand veroordelen omdat hij of zij ... niet meer dan een levend iets zou zijn? Iets bijna dierlijks of plantaardig gelijk? Mensen zijn zelden consequent...
Maar hoe kom ik van het feestelijke van een jubileum nu bij de dood?
(omdat leven en dood zo dicht bijeen liggen)

50 jaren bijeen, in lief en leed. Bij sommigen zal het lief meer doorwegen, bij anderen het leed, en zal het feest niet zo feestelijk zijn als bij de anderen. Maar hoe dan ook, vroeger was een dergelijk feest een hele grote uitzondering, omdat de mensen zelden oud genoeg werden om dit te kunnen bereiken. Dat we nu dergelijke feesten veel meer zien, is een bewijs van het feit dat de mens langer leeft...althans hier, in het rijke Westen, waar we van in de wieg tot aan de dood op de best denkbare manier medisch verzorgd worden, en waar de voeding optimaal is... Maar ook hier lijkt het of dat feest weer minder zal bereikt worden in de nabije toekomst, niet door slechtere levensvoorwaarden, maar door het feit dat er zovelen zijn die niet meer bij elkaar blijven binnen het huwelijk. Echtscheidingen hebben tegenwoordig veel meer succes dan het huwelijk.

Daarom is het goed dat wij het jubileum vieren, tonend dat het kan, en dat het goed kan zijn. Dat het huwelijk net zo goed een natuurlijk iets is als wat ze nu menen te moeten doen. Ik vind het leuk (en ergerlijk!) dat ze kijken naar de bonobo's om te verdedigen dat het huwelijk geen natuurlijk bestaan is. Ik moet zeggen dat ik het geen eer vind dat men een vergelijking maakt met de aap, ook al zou het onze "dichtste familie" zijn... Ik vind het ook niet echt groots dat ze die zelfde bonobo's ten tonele voeren om de promiscuïteit te verdedigen. Ik vind het veel groter, nobeler, edeler om die dierlijke staat achter me te laten, dan er weer tot af te dalen...Natuurlijk zijn hoeft niet in te houden dat we weer afdalen tot de staat van het dier. Wel dat we eerbied hebben voor het leven, ook dat van het dier, en dat we niet het dier en het leven verlagen tot een oeverloos bestaan in vleesbatterijen... Nee, ik zweer mijn biefstukje niet af, maar men hoeft echt niet zo nodig die dieren niet op een afschuwelijke manier op te hokken om vlug slachtklaar te zijn... Men kan het dier net zo goed op zijn minst een tijdje dier laten zijn.

Wij stoppen misdadigers in een cel, behandelen hen ondanks verschrikkelijke misdaden nog steeds als mensen, maar kippen en varkens stoppen wij in middeleeuws aandoende cellen... waar we hen voederen om zo zo vlug mogelijk de verlossende dood te bereiken. Weet je, mijn kippen zien er niet alleen gelukkig uit, ze zijn het ook, ondanks het feit dat ook zij hier gehouden worden voor de leg... Maar ze mogen en kunnen nog kip zijn, en de haan is meester op zijn hof, zoals het hanen past...

God, waar voeren die jubilarissen me allemaal heen???
Ik ga stoppen, want wat ik ook probeer, ik wijk steeds weer en weer af van dat heerlijke onderwerp, het Jubileum...
djudedju

tot de volgende?

Vroeger wisten ze het al wel !

Image by Joris Leermakers via Flickr

Een kind kan de was doen...


Op www.lowtechmagazine.be kun je een artikel lezen over de windmolenparken...
Men is tot de vaststelling gekomen dat er iets vergeten is bij het oprichten van de windmolenparken.... Men heeft "plots" vastgesteld dat de wind achter een windmolen veel, veel minder is, en dat dus de ene molen de wind afpakt van de anderen...
In de tijd van de gewone windmolens wist men dat al, en bestond er een wetgeving om te verhinderen dat er een andere molen jouw wind zou afpakken... Maar dat waren de roede heren van de alternatieve energie eventjes vergeten.
Ik kan u alleen maar aanraden om eens op deze website rond te neuzen. Daar kun je gedegen artikels vinden over het pro en contra van alle maatregelen omtrent alternatieve energie en nog duizenden andere dingen die nuttig kunnen zijn om zuiniger om te gaan met de energiebronnen. Maar dus ook met vermelding van de contra's, en die zijn soms véél groter dan men ons voorspiegelt.
Als je plannen hebt voor een eigen windmolen, of zonnencellen of dergelijke, dan kan ik u zeker aanraden daar eens te neuzen.
Let wel, men is er voorstander van zuiniger en zuiverder energie, maar men bekijkt het geheel eens helemaal. Zo ziet een elektrische auto er best aardig en interessant uit, maar de vervaardiging van de benodigde batterijen, en de vervaardiging van de benutte elektriciteit is bijlange na niet zo zuiver... af te wegen dus !

Het probleem is dat men meestal alleen de winstpuntjes vermeldt, en al de negatieve kanten liefst vergeet te vermelden. Logisch voor een verkoper, maar helemaal niet zo logisch voor iemand die wil op een betere, groenere manier leven.

En dat is net wat mij doet vrezen dat de oplossing niet nakend is... Het onmiddellijke winstbejag weegt nog steeds veel zwaarder dan de ecologische motieven. En dat de zeespiegel stijgt, dat kunnen wij met de winst netjes oplossen, laat de anderen maar zwemmen.

Als ik buiten kijk, dan zie ik een gekke wereld! Bijna alle sneeuw is verdwenen, maar het veld voor mijn deur ligt er nog maagdelijk wit bij. Het doet mij denken aan ons moeder, vroeger, lang geleden... Toen de vrouwen na het wassen het witgoed nog "op den bleek" legden. Dan zag je ook op het groene veld van die witte lappen blinken.
En dat doet mij denken aan het wassen vroeger... Wij hadden in een stalling achter het huis (ons "kotje") een wasmachine staan. Onderaan moest je dat stoken met hout (Er werd wat hout fijngehakt bij ons!) tot het sop kookte, en ondertussen zwaaide in het machine, elektrisch!!!, twee grote driehoekige schoepen heen en weer, heen en weer... Als de was proper werd geacht, haalde ons moeder met een stok de was uit het hete sop. Het wasgoed werd dan door twee rollen geperst, om het meeste sop kwijt te raken. Die rollen waren met een kruk te bedienen, daar kwam de electriciteit nog niet bij te pas. Nadien werd de was nog enkele keren gespoeld (en telkens weer uitgewrongen tussen de rollen), en nadien werd het witgoed dus te bleken gelegd en aan de wasdraad te drogen gehangen. Liefst buiten, dan rook de was fris. Nadien zag ik ons moeder de was weer vochtig maken, door er wat water met de hand op te pletsen, de vochtige was werd stevig opgerold, om het vocht door te laten dringen tot de totale oppervlakte. (Voor de hemden en zo werd er eerst nog gesteven, dan sneed de col lekker je oren af)
Dan volgde het strijken. Ons moeder zette dan twee "plakkers" op het vuur. Plakkers, dat waren ijzeren strijkbouten die gewarmd werden op de kachel of op het gasfornuis. Ons moeder spikkelde eens daarop om de temperatuur te controleren... en dan het harde labeur van het strijken. Telkens de ijzers wisselen om voldoende warmte te hebben. Er werd gestreken op de keukentafel, waarop een oude deken (een soldatendeken) lag en daarop een oud laken...
Heel wat anders dan wat de moderne huisvrouw nu hoeft te doen ! De stoffen zijn nu meestal veel makkelijker te strijken, en vele moeten zelfs niet meer gestreken te worden. Ook de karwei van het wassen en drogen is geautomatiseerd...Alhoewel, weet je, als de was kan buiten drogen in de wind, dan ruikt hij nog steeds veel frisser, en voelt het ook lekkerder aan...

Het is niet alleen de karwei van het wassen die verlicht is, heel wat van de huishoudelijke taken zijn veel lichter geworden dan vroeger, vooral door het gebruik van modernere grondstoffen. Gelukkig maar, want het leven van de vrouw is heel anders geworden dan toen... Nu is het niet meer denkbaar dat vrouwen niet gaan werken, en het huishouden moet dus gebeuren na de normale dagtaak. Hoe veel men ook praat over de moderne man, toch is en blijft het huishouden voornamelijk de taak van moeder de vrouw...Na de dagtaak !

De eeuwen hebben hun sporen nagelaten, de man ging jagen en het veld bewerken, de vrouw deed het huishouden en de tuin... Dat laatste is wat verschoven naar de man, omdat hij het veld niet meer moet bewerken en een alternatief vindt in de tuin, maar tegenwoordig hebben de meeste mensen geen tuin meer...Na de dagtaak en wat huishoudelijk werk geldt rust, rust rust...voor de TV uitgezakt zitten stompzinnig kijken naar flauwe humor.

Want het werk is veel meer dan vroeger een lastige karwei geworden. Schrik je van die opmerking? Je hebt gelijk en toch ook ongelijk! Je hebt gelijk als je denkt aan de lichamelijke zwaarte van de taak, vroeger moest er veel meer lijfelijk zwaar werk worden verricht, maar nu, nu het werk lichamelijk lichter is, ligt het tempo zo hoog en is de druk en de stress zo groot, dat het uitgezakt voor de TV hangen een bijna normale reactie is...

Vraag eens aan oudere mensen hoe lang ze vroeger werkten aan de bouw van een woonhuis...En daar was in die tijd geen garage(s) bij, geen ingerichte keuken, veelal geen centrale verwarming en ga zo maar een tijdje door... Niet verschieten als men zegt zes maanden... Nu staat je huis er in enkele weken, veel groter en met veel meer voorzieningen en véél véél véééél duurder... Maar het werk kan niet snel genoeg gaan... en de druk is alsmaar groter en groter.
De oude metser was fier op zijn werk, reed de zondag met de fiets met zijn gezin langs een nieuwbouw om hen te tonen welk mooi steenverband daar gelegd was... Nu legt de metser 's avonds zijn truweel weg, en kijkt zelfs niet meer om...

Niet alles is beter dan vroeger... Er zijn echt dingen waar je met weemoed naar terug kijkt, maar die was van moeder...Nee, dan is het nu véél beter !

tot de volgende ?

Staphorst en de Bijbel...

Image by Henk-Jan van der Klis via Flickr

Ik weet dat vriend Henk het niet eens zal zijn met me, maar ik kan er niets aan doen, ik ben nu eenmaal niet zo'n letter-gelovige, als ik die term mag gebruiken...
In Staphorst hebben ze een kaart gemaakt van het ganse grondgebied, waarop ook archeologische vindplaatsen en dergelijke vermeld zijn. Nu staan daar ook vermoedelijke data bij, en dat is net de bron van de heibel in de gemeente... Sommige gelovigen steigeren dat de kaart voor hen beledigend is, want er staan zaken op met een leeftijd van meer dan 6.000 jaar oud, terwijl de bijbel stelt dat de aarde maar 6000 jaren oud is... Er wordt een nieuwe kaart aangemaakt met een bijgevoegde verklaring dat er tussen wetenschap en religie soms nogal wat verschillen zitten...
Ik heb de bijbel (meerdere) malen gelezen, en ik heb nergens gelezen dat de aarde maar zesduizend jaar oud is, maar ja, blijkbaar zijn er mensen die alles wat ze vinden in de bijbel hebben bijeengeteld en zo komen ze aan die plusminus 6000 jaren... Kijk, we weten door nauwkeurig onderzoek (mede dank zij de gegevens verstrekt door de Bijbel zelf) dat Kristus niet in het jaar 1 is geboren, maar wellicht omtrent zeven jaren vroeger. Dat is nog maar pas(!) een goeie tweeduizend jaar geleden, en daar zitten dus al rekenfoutjes in... Dus zou ik - zelfs al was ik een gelovige van de letter- toch dat cijfer met de nodige voorzichtigheid benaderen.

Maar volgens mij is het scheppingsverhaal net wat de naam zegt, een verhaal... Trouwens, als ik me niet vergis staan er zelfs al twee versies in de bijbel zelf, zelfs in hetzelfde hoofdstuk Genesis, bekijk maar eens de schepping van de mens, daar zijn twee versies in één hoofdstuk van. Nu, dat is voor mij niet erg, heeft geen belang, omdat het een verhaal is, en alleen de bedoeling heeft te stellen dat de mens in een onvolmaakt stadium verkeert (de zondeval), en moet streven naar volmaaktheid, en dat via de weg door God aangeduid. Ik ga niet ontkennen dat vanaf een bepaald ogenblik in de bijbel niet alleen maar godsdienstige zaken staan, maar ook historische, al dan niet bijgekleurd in functie van het boek, in functie van het doel.

Trouwens, voor mij doet dit niet terzake, het gaat hem over de geest van het verhaal, de geest van de boodschap, de filosofie om het eens anders te zeggen. Want heel de Kristelijke boodschap is op zijn minst een filosofie zoals de boodschap van een Boeddha, een Confucius, een Lao Tse, een Mohammed, en zo verder. Aan sommigen van die filosofieën is ook een Godsdienst gebonden, maar afgezien daarvan is het een stramien, een rode draad voor het leven, een houvast, een leefregel.

En zelfs voor niet-adepten van de godsdienst, kan het belang van de filosofie niet ontkend worden. misschien mede door het feit dat het als Godsdienst een hele wereld heeft beïnvloed.
Maar het gekke is, dat wij wel geloven dat andere godsdiensten verhaaltjes zijn, kapstokken, maar dat de godsdienst waar wij in geloven "goddelijk geïnspireerd" is, en dus volledig correct. Vandaar het feit dat een deel van de mensen dan ook woordelijk geloven en niet de geest van het verhaal. Bij de Islam is dit bijna nog sterker, want daar mag het boek alsdusdanig eigenlijk niet vertaald worden, in die zin, dat een vertaling niet het boek is. In het Kristelijk geloof is er wellicht geen van de oorspronkelijke teksten puntgaaf bewaard, en is alles vertaling. (Met inderdaad de nodige discussies over tekstinterpretaties)

Het erge is, dat je op die manier, in zowat alle godsdiensten, het ontstaan kent van sekten, die dezelfde godsdienst aanhangen, maar discussiëren over bepaalde interpretaties van de tekst. Nog erger is dan dat die sekten elkaar gaan bekampen, als de ware ridders van het Woord...

Of je nu gelooft dat de wereld is geschapen in één machtige beweging, of dat het een geleidelijk proces was, vanuit de big bang groeien naar een wereld waarop de mens ontstond, met intellect begiftigd... dat doet toch niets af van het al dan niet geloven? Van het al dan niet geloven in die of die God ? Voor mij is het grote, het grootste wonder, het ontstaan van het leven zelf, en het wondere feit dat uit dat eerste klompje levende materie alle leven is ontstaan. Dat is mijn basis voor mijn geloof in God. En dat ik dat doe binnen één bepaald geloof, heeft wellicht veel meer te maken met de plaats van mijn geboorte en het geloof van mijn ouders, dan met dat specifieke geloof.

Als ik, met dat beetje verstand dat ik heb, andere geloven bestudeer, dan merk ik dat de werkelijke essentie eigenlijk altijd hetzelfde is. We moeten goed leven, in overeenstemming met maatschappij en natuur, om te groeien naar het eeuwige leven. De stappen daartoe lijken soms wat te verschillen, soms zelfs via reïncarnatie en zo, maar inse is het dezelfde boodschap, een boodschap van Hoop een boodschap van Liefde...via Geloof... Maar om Paulus te citeren, daarvan is de Liefde de grootste.

Ik lig wakker van het feit dat anderen me zeggen dat ik, in mijn geloof, niet zalig zou kunnen worden??? Want dat is ook een van de vele gelijklopende absurde dingen, die veeleer des mensen zijn dan des Godes... om het met antieke naamvallen te beklemtonen.

Dus, ook die lettergelovige kan zalig worden, als hij tenminste, een ander geen pijn doet... Ik hoop dan ook dat ik met dit blogje niemand heb pijn gedaan, want dat is niet de bedoeling, ik predik (!) alleen de ultieme verdraagzaamheid.

tot de volgende ?