zondag, maart 31, 2013

witte Pasen

Nee, nee, voor een keer heeft het niet gesneeuwd, maar toch is alles wit: rijm !
De zon schijnt in een zwerk vol witte schapenwolkjes.
Als je niet kijkt naar die rijm, niet buiten staat in de vrieskou, maar knus van achter het raam naar buiten kijkt, ziet het er schitterend heerlijk lenteweer uit.
En het is ZOMERTIJD...
Ik had mijn wekker gezet om twee uur, en heb vannacht door heel mijn woning gedwaald om alle klokken weer juist te zetten. Gelukkig zijn er al drie bij die dat zelf doen ! Eentje in de woonkamer, eentje in de keuken en eentje op de slaapkamer wijzen altijd het juiste uur aan (tot de batterijen leeg zijn !).
Zelfs die schrikkelseconde neemt hij zonder blikken of blozen.

Ergens is dat weer iets waar je stom staat op te kijken...
Ooit was er een tijd waarop het daglicht en de zon het leven bepaalde, dan begon men met kaarsen, met druppelende potten en wat nog al meer, min of meer het uur te bepalen.
Dan kwamen er heel primitieve klokken, dan echt goed en juist werkende klokken (tot heil van de scheepvaart), en toen kwam het digitale klokje en nu al een klok die het signaal van een verre moederklok opvangt en daar zijn uur op regelt...

Maar ondanks die drie zijn er dus nog een heleboel klokken die ik moet regelen... en er zijn er bij die ik gewoon laat, welk uur ze ook aanwijzen, omdat ik anders weer de handleidingen van twee, drie huishoudmachines moet gaan zoeken, en dan weer proberen de geheimtaal te ontcijferen waarmee je die klokken kunt juist zetten. Zolang het netjes een uur scheelt, zegt Anny er niets van, maar van zodra de elektriciteit eens uitvalt, en de klok helemaal niets ordentelijks meer toont, moet ik toch gaan zitten voor die kl.machines en zitten sukkelen tot ik het per ongeluk toch eensklaps vind. Of niet.

Wij leven niet meer bij de tijd, we leven onder de de druk van de tijd!
Als je in de bijbel ziet staan "ze werkten van het tiende tot het derde uur", dan weten wij dat ze de dag in twaalf delen indeelden, maar hoe lang die delen waren is niet te bepalen. Ze werkten nog op de zon, en dus waren de uren in de zomer véél langer tijdens de uren daglicht, en en nachtelijke uren waren wel heel erg kort.

Ergens zou men eens de proef moeten kunnen doen... een groep mensen die men ergens op een eiland zet, zonder ook maar één middel om de klok te weten... Na vier, vijf jaar, hoe zouden zij daar dan leven? Volgens de zonnetijd ? Wellicht...

Zou dat gezonder zijn? Geen idee. Ik weet wel dat het telkens verspringen van zomer- op winter- weer op zomeruur, dat dit niet lekker aanvoelt. De dieren zijn ook van slag, ook zij weten niet goed hoe het nu juist zit met de "dag"...

En dat op Pasen !
Ergens, heel hoog in de lucht, hebben duizenden klokken na twee uur vastgesteld dat ze plots een uur vertraging hadden. Voor klokken, ginder hoog is het niet makkelijk de klok te zien... En de zon is plots ook onbetrouwbaar gemaakt door menselijk toedoen...

Toch zullen vandaag alle klokken luiden, feestelijk gebeier, het feest van de verrijzenis van de Heer.
De kern van het Christelijke geloof...

Ergens heb ik het altijd wat bizar gevonden dat men in de huizen het kruisbeeld hangt als veruiterlijking van het geloof... en niet een beeld van de verrezen heer... Wellicht omdat we niet goed weten hoe we een verrezen mens kunnen uitbeelden... Je vindt er ook geen beschrijving van in de bijbel... Alleen dat zijn wonden nog zichtbaar waren (Thomas) en dat hij slechts herkenbaar is als hij zich echt herkenbaar stelt (Emmaüs)...
De schilders en beeldhouwers bedienden zich dan maar van aureolen en stralenkransen... Maar die kunnen er niet echt geweest zijn, anders was Hij altijd en overal meteen herkenbaar...

Ik kan me ook niet indenken dat hij zo maar herkenbaar zou zijn geweest... Ik zie het anders zo gebeuren: Hij loopt op straat, iemand ziet hem, herkent hem als de man die ze vorige week aan het kruis hebben genageld en doorboord met een lans... Wedden dat in geen tijd heel Jeruzalem te hoop zou lopen?


Nee, het is een mysterie, en het zal wel altijd een mysterie blijven. Je moet het maar geloven. Zonder het te weten, zonder het te zien... Een kind gelooft meteen het sprookje van roodkapje en de wolf... Een kind neemt alles wat de grote mensen hem vertellen voor waar. Zijn fantasie vult de gaatjes wel op. Als volwassene is dat heel wat moeilijker... Wij kunnen het niet geloven dat een wolf er ooit zou in slagen én Roodkapje, én de grootmoeder ieder in één hap in te slikken, zonder hen dood en stuk te bijten, en dat men ze nog levend uit de maag (enorme maag !!!) kunnen verlossen door de wolf open te snijden...

En toch is het net zoiets wat men verlangt van de gelovige...
Niet makkelijk.

Pasen... feest om na te denken? Nee, om te geloven...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: