woensdag, februari 13, 2013

Leven en dood

An in vitro MEA
An in vitro MEA (Photo credit: Wikipedia)
Ooit was er een fris en vrolijk meisje. Ze maakte kennis met een buurjongen, en daar die buurjongen, via mijn kinderen ook regelmatig hier zat, leerden wij ook dat meisje kennen.
Ze zijn getrouwd, en poogden wanhopig aan nageslacht te geraken... Maar moesten uiteindelijk medische hulp inroepen. In Vitro Fertilisatie heet dat, en het is een duur ding.
Kort voor de ingreep stierf mijn zoon, een goede vriend van het jonge paar... En toen de ingreep gebeurde vertelde de jongeman mij dat hij om hulp gevraagd had aan Koentje, Koentje zou wel helpen dat de bevruchting deze keer wel zou lukken... En het lukte, en het jonge paar houdt bij hoog en bij laag vol dat het dank zij onze Koen is, dat "het" gelukt is...

Het jonge paar leefde hun eigen leven, ze kochten een woning iets verder weg, en we zagen hen niet meer zo vaak... Een paar jaar geleden hoorden wij dat zij kanker had gekregen. Er volgde een operatie, alles zag er goed uit, tot zij een hele tijd nadien precies weer iets gewaarwerd... De kanker was er terug, en een lange lijdensweg begon...
Het ging niet goed, het gaat blijkbaar nog steeds niet goed, want gisteren vonden wij in de brievenbus een briefje waarbij wij werden uitgenodigd op een "gezellig samenzijn"... Ze zou zo graag nog eens alle vrienden en vriendinnen van toen zien...

We gaan ons inschrijven, wij willen, wij kunnen dat niet laten, en toch durven we bijkans niet...
Een gezonde mens heeft een soort schrik van die dingen, iemand die er voor staat, die weet dat het onafwendbaar is, die verliest die schrik blijkbaar, leert leven met dat idee.

Bij oude mensen zie je dat vaak, ze willen niet echt meer verder leven, ze hebben het leven gehad... Ik denk dat het iets in die zin is, wat gebeurt als je voor het onafwendbare staat. Ik heb dat ook al meerdere malen gezien. Maar iedere keer weer heb ik het er heel, heel moeilijk mee.

Wellicht is dat omdat ik het leven bemin... Ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks zoveel dingen die ons raken, houden we van het Leven. Ik heb geen schrik van de dood, maar laat het liefst nog maar een heel eind ver weg van ons zijn. Met zo'n samenzijn wordt je plots van heel dichtbij geconfronteerd... En dat het dan een mensenkind is van zowat dezelfde ouderdom als onze kinderen, doet het ons zo heel scherp aanvoelen. We verloren er al een, en het lijkt een beetje op weer een stukje daarvan verliezen.

En als ik dat schrijf, dan ben ik beschaamd, want het lijkt wel, of het leed het mijne is, en dit keer is het dit niet, nu ja, maar een beetje... Haar man, haar dochtertje, haar familie moet nu verschrikkelijk lijden. Wij hebben die periode maar een paar dagen moeten lijden, bij onze Koen ging alles zo verschrikkelijk snel... Als ik er aan denk dat je dit lijden uitsmeert over een langere tijd, dan denk ik niet aan een dunnere laag lijden, maar aan een steeds dikkere laag stroop die je op de duur remt in al je doen en laten.

We gaan. We mogen dit niet laten. We moeten haar wens in deze respecteren... maar het is zo triest, zo lastig... en toch ben ik er bijna zeker van dat zij zelf het vrolijk wil, dat zij gewoon nog eens alle vrienden bij elkaar wil, om samen nog eens te genieten van de vriendschap ...

Alleen, ... ik weet al te goed wat verdriet is, en dus zal ik pogen haar wens te respecteren, voor haar, voor het leven.

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: