zondag, mei 27, 2012

Homohuwelijk in "Comics"

Nederlands: RoosNederlands: Roos (Photo credit: Wikipedia)




Vlak na de speach van Obama over de homo's, komt er al een tekenverhaal waar de held een homohuwelijk aangaat...

Ik heb helemaal niets tegen homo's, noch tegen het feit dat ze mogen en kunnen huwen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men momenteel een beetje "reclame" maakt voor het homo-zijn... Men zegt dat het feit van homo zijn  een lichamelijk feit is, met andere woorden, men wordt homo geboren. Men is gewoon zo, het is geen ziekte, geen afwijking, het is een van de vormen van mens zijn. En dan lijkt het mij dat dit niets is om reclame voor te maken. Ik maak ook geen reclame met het feit dat ik hetero ben, of dat ik blank ben, want dat is even onzinnig. Men is ... mens. Niet meer en niet minder dan gewoon: mens.

Misschien interpreteer ik het feit dat de homo om erkenning schreeuwt verkeerdelijk als reclame-voeren, maar ik vind het onzinnig dat men gay-parades organiseert en dergelijke dingen meer.  Ik lig er niet van wakker, het hindert me niet, maar als men het "Alleen vir Blankes" (terecht) verkeerd noemt, dan lijkt me dat ook verkeerd. Het is natuurlijk niet in dezelfde zin dat de een de ander onderdrukt, maar ook het verheerlijken van de een boven de ander lijkt me niet logisch.

Misschien komt het mede door mijn leeftijd, en door het feit dat ik nog meemaakte dat homo zijn wel als een ziekte beschouwd werd (Ik heb er nog eentje verpleegd in het psychiatrisch centrum waar ik een tijdje werkte)... Maar mij lijkt het een beetje te veel op wat we al te vaak zagen... Het principe van de slinger. Het ideale punt is in het midden, maar de slinger gaat steeds weer van het ene uiterste naar het andere en passeert het ideale punt in een fractie van de tijd...

De gulden middenweg, het lijkt voor de mens een bijna onhaalbare kaart. Wat is het toch dat dit met ons doet ?

Ik ben natuurlijk ouderwets... ik weet het, ben er me bewust van, maar ik ben een kind van de opvoeding die ik ontving, thuis, in school, bij de makkers... Ik voel me ook niet happy als ik kussende en knuffelende, likkende koppeltjes verliefden zie, dus stel ik dat evenmin op prijs bij een koppel homo's. Maar als ik dat laatste zou durven tonen, dan ben ik homofoob. Nee, ik ben dat niet, ik ben zo opgevoed dat het uiten van lichamelijke genegenheid geen publieke aangelegenheid is, maar een intiem iets. En hoe oud ik ook ondertussen al ben, en hoeveel ik ook al zag en meemaakte, ik denk er nog steeds zo over.

Dus stoort mij dat ostentatieve optreden van lichamelijke liefde, ook bij homo's, net zoals bij hetero's. Voor mij is liefde, ook het lichamelijke deel er van, iets wat je deelt met zijn tweeën. Iets waar een ander geen affaires mee heeft, waar alleen het stelletje in deelt. Al wie daar bij komt, is er te veel.
Mij komt het steeds een beetje over alsof je de wereld moet bewijzen hoe graag je elkaar wel ziet, maar de enige aan wie je dat moet bewijzen is de partner. Meer niet. Die anderen zijn die er misschien nodig om jezelf te verrechtvaardigen te overtuigen van de echtheid van je liefde, het publiek maken om het een zekere legaliteit te geven???

Sorry, maar als je dat van doen hebt, dan lijkt het mij niet echt, niet gemeend.

En als ik dan een homo- of ander stelletje zo ostentatief bezig zie, dan denk ik dat ook, dan vraag ik me af: " Wie zijn ze hier aan het overtuigen? Zichzelf ?"

Van mij hoeft dat niet, het lijkt me allemaal zo ver weg van het echte, het gemeende, het diepe...
Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg... wil ik dan schreeuwen, maar dan ben ik ouderwets, of homofoob of heb ik geen begrip voor jonge mensen...
...
Of begrijp ik net iets te goed ?


tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: