Image via WikipediaTwee dingen vallen op:1) Hoe ouder je zelf wordt, hoe meer uitnodigingen je krijgt voor begrafenissen van bekenden, vrienden, familieleden...
2) In de winterperiode zijn er werkelijk meer overlijdens dan in de zomer (tenzij bij hittegolf). Het donkere, sombere, natte en killige weer is niet goed voor de mens.
Nu, vandaag is het een begrafenis die in mijn ogen minder droef is, het is al een oud mensje, en ze is gegaan in één zucht... zomaar.
Als je moet gaan, lijkt dat mij de mooiste dood. Natuurlijk is het voor kinderen en familie, altijd een verliezen, en doet het plotse er van op zich ook pijn, maar toch, als je een geliefde moet zien liggen afzien en er niets kunt aan doen, dat vind ik veel erger. En voor de stervende, en voor de familie.
De dood is een bizar iets, het ene moment ben je er nog en het volgende ben je weg. Gelovigen geloven, hopen op een beter leven, op TV hoorde ik Surinamers zeggen dat ze eindelijk echte rust hadden gevonden, en nog anderen geloven dat de dood het werkelijke finale is, boem, uit en weg.
Ik weet het niet, ik ben gelovig en hoor dus bij de grote hoop hopenden. Maar ik verloor reeds een kind, en eeuwig leven of niet, ik hoor, zie weet niets meer. Geloven is dan héél moeilijk. Zelfs hopen is niet makkelijk meer.
Toch blijf ik bij dat geloof, niet tegen beter weten in, maar omdat ik eerlijk vind dat Geloof voor de mensheid een verrijking is, een leidraad, een houvast, een zingeving aan en van het leven. Best mogelijk dat het een bedrog is, een soort fopmiddel, maar niettemin, het is en blijft een middel om redenen te hebben je aan normen en reglementen te houden. Dat alleen al is een prachtig iets. En veel makkelijker dan reglementen te aanvaarden zonder motivering, zonder echt doel. Dus; zelfs afgezien van het Goddelijke, van de eeuwige belofte, is Godsdienst een goed ding voor de maatschappij. Zelfs al wordt het (nog veel te vaak) misbruikt door de leiding van de godsdiensten, dan nog biedt het de gelovigen een alternatief voor het plotse niets meer.
Wellicht maak ik het mezelf als gelovige veel te moeilijk, gewoon door te veel na te denken, te veel te redeneren en niet gewoon te kunnen aanvaarden. Maar kijk, straks zit ik weer op een begrafenisdienst, en misschien weer bij een pastoor die zijn tekstje geschikt voor alle lijkdiensten weer eens bovenhaalt, en nietszeggende woorden over de meute laat zweven. En dan erger ik me weer blauw en zwart. Wellicht hoor je dan weer een pastoor, die de overledene misschien amper kent, vertellen hoe goed en braaf de overledene wel is geweest . En ook daar hoor je weer een bijna vastgebakken tekst opdreunen met enkele ampele persoonlijke woordjes er bij.
En dan denk ik weer aan de begrafenis van onze Koen, en hoe weinig soelaas dergelijke woorden dan zijn.
Wij hebben in Vlaanderen een gewoonte na de begrafenis met familie bijeen te komen, iets te eten, iets te drinken en in gemeenschap het verdriet af te reageren. Na zo'n begrafenisdienst is dat veel waardevoller, en zo hoort het niet te zijn. Ik weet dat het niet makkelijk is voor een pastoor om telkens en telkens weer een werkelijk individuele dienst te houden, maar toch hoort het zo te zijn, hoort het zo vanuit zijn functie, hoort het zo, naar de familie en vrienden toe, te zijn.
Ik ken de overledene nu niet eens, maar wel de dochter en haar man... En ik ga dan ook niet uit verdriet, maar uit medeleven voor de vrienden die hun moeder verloren, want zelfs al is ze oud, een moeder verlies je altijd, die gaat niet zo maar dood, daar is altijd een intens gevoel van verlies bij.
Ik ga stoppen... het is weer een droevig blogje, over de dood... in de donkerte van deze winterdagen.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten