Mijn postnatale depressie

Image by ricardo.martins via Flickr

Lach niet !
Ik ben een moderne man, en volkomen geëvrouwcipeerd, dus heb ik ook recht op een dergelijke depressie!
Bovendien is het ook echt zo!
Ik ga je 't even vertellen zie...
Ik was zwanger van een idee, liep er maanden op te broeden (negen om precies te zijn), en toen Het Idee eindelijk ter wereld kwam, dan werd het meteen ten gronde afgebroken door "vrienden" en "sympathisanten"... (Met dergelijke vrienden heb je geen vijanden van doen.)

en dus zit ik met een postnatale depressie.
Het is zwaar zo niet te kunnen leven met je volgroeide vrucht.
Je moest me hier zien zitten, dieptreurend en volkomen depri.
... en schuddend van de lach!

Heerlijk toch zo eens de onnozelaar uit te hangen? Heerlijk toch om eens tegen draads te zijn? Heerlijk toch om eens niet netjes op het lijntje te lopen?

Zo maar, zonder iemand pijn te doen, maar gewoon omdat het gek is.
Ja, ik weet het, ze staan bij mij niet allemaal netjes op één rij, maar mochten ze wel zo staan, ik denk dat ik er eentje verzette, zo maar, om eens gek te kunnen doen.
Dat netjes op een rij, dat doet mij op mijn schoonmoeder denken... Het is als de dag van gisteren, dat ik de eerste keer bij Anny thuis ontvangen werd. In de mooie plaats. In de sjieke eetkamer stonden de stoelen heel netjes uitgelijnd als soldaten langs de tafel, geen een ook maar één millimeter verder of dichter dan de anderen... Ik ben, zonder het echt zelf te weten, langs die tafel gelopen, en duwde al die stoelen net een beetje scheef... Het voelde niet natuurlijk aan, dus deed ik er iets aan. Ik denk dat ik daar meteen mijn eerste slechte punten heb gescoord bij schoonmama... Maar ik kan er niets aan doen, ik weet het niet eens dat ik dat doe, het voelt verkeerd, dus breng ik het in orde, of liever in wanorde... Zo'n huis waar de dingen allemaal zo netjes, zo strak en zo stijf staan, daar wordt toch niet in geleefd ? Dat kan toch niet ? Dat is toch niet des mensens ???

Nee, voor mij is het pas echt af, als het net niet af is. Ik heb hier ergens een boek liggen over tekentechnieken... Mooi boek, met goede uitleg en mooie technieken met potlood, houtskool, aquarel en noem maar op, maar toen Bart keek, heb ik hem gezegd dat er voor mij heel wat tekeningen in stonden die veel mooier waren in een van de fases van afwerking, dan wel als afgelikt product... Als het te mooi, te afgewerkt is, dan doet het zo dood aan. Dan leeft het niet meer, dan zit er geen beweging meer in. Kijk eens naar Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, een pracht kunstwerk, groots...maar alles is zo netjes zo overdreven afgewerkt, dat je telkens weer vasthangt aan één detail, één figuur, één grashalmpje... en het geheel is er niet meer. Je ziet het schilderij veel beter op postkaartformaat als het ware. Dan zie je het geheel.

't Zal wel aan mij liggen, maar zo ben ik nu eenmaal...
Als je mij ooit vraagt, begin dan niet voor mijn komst alles netjes te zetten en grondig te poetsen, want je maakt me doodongelukkig. Ik zal amper durven bewegen (Na mijn schoonmoeder zet ik geen stoelen meer uit de rij...).

Nee, laat je huis zoals het is, zoals jij er in leeft, dan wordt ik in dat leven echt opgenomen, en voel ik mij gelukkig en warm.

Ik heb altijd het gevoel dat de mens zich heel anders wil voordoen dan hij of zij in werkelijkheid is. En maak je niet ongerust als het "overhoop" ligt, het moet al de spuigaten uitlopen voor ik dat opmerk. Ik kijk ook niet echt, ik voel veel meer de sfeer dan ik bewust rond kijk. Staan er een pak fotootjes, dan zal ik dat gezien hebben, als een teken van leven, maar vraag mij niet wie of wat er te zien was op die foto's... want dat heb wellicht helemaal niet opgemerkt. Het enige wat ik misschien wel echt bewust zie, is een beeld, een schilderij een boek...dingen die bij mij ergens op een hogere aandacht kunnen rekenen. Als er een boekenrek hangt, dan zal ik toch proberen te zien wat er staat. Maar dat er een paar pantoffels half van onder de zetel piepen, dat zal ik wellicht helemaal niet hebben gezien, tenzij ik er bijna over gevallen ben... wat op zich al een bewijs is dat ik het echt niet zie.

Als ik mensen zie, dan heb ik dat ook... Vraag me niet wat ze voor kleren hadden, of welk kleur van ogen ze hadden, maar ik zal wel weten: hij of zij is me sympathiek of net niet.

Die eerste indruk kan later wel bijgesteld worden, maar meestal blijft het bij die eerste indruk.
De mens moet niet mooi zijn, hij of zij moeten "warm" zijn... als je me verstaat. Ze moeten iets uitstralen, een open staan voor...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren. Er was één stand waar nog alle waren afgedekt waren, en de eigenaar in geen velden of wegen te speuren was. Ik had er nog mee gelachen dat die bij de overschakeling op het winteruur heel duidelijk iets verkeerds had gedaan... Toen wij rond waren, was hij nog niet aanwezig. Ik wist perfect wie het was, ik kende die goederen... En dan kregen wij plots te horen dat hij die morgen dood in zijn bed was gevonden. Nog geen 43 jaren oud... Iemand had toevallig nog een foto op zijn gsm waar die man ook opstond... Het was inderdaad de man die ik kende van vele vorige markten...

Gek, zo ben je er, zo ben je weg...
We babbelden nog wat met enkele, ook aangeslagen, andere marktkramers, en toen kwam ook onze Koen nog eens ter sprake, en dan voelt het dubbel zo pijnlijk aan...Volgende week is het al weer Allerheiligen, en komt alles nog eens intenser in je gedachten...

Och, laat ik er maar over zwijgen, verdriet vermindert niet met het te delen, het maakt alleen de last iets minder zwaar om te dragen.

tot de volgende ?