LDD (Lastige DeDecker) tegen VLD (VuiLe Degucht)

Image by خليفه →♥ خله على كيفه via Flickr

Heb je het gelezen, in Zwitserland is een pittoresk dorpje verzwolgen door een modderstroom.

Hier wordt ons mooie Vlaanderen bezoedeld door moddergooiende politici. Het is even dodelijk, maar de pijn duurt langer, veel langer...

Nu dagen de beide (h)(b)eren elkaar voor de krombank, je weet wel die instelling die door diezelfde politici onder (g)een druk wordt gezet... De (g) staat er bij voor wie die wetstraatvervuilers nog zou geloven.

Gisteren vroegen ze aan diverse politici wie volgens hen de beste politicus was van de voorbije periode, allen noemden eensgezind dezelfde naam, alleen de redenen verschilden...en geen één maar dan ook geen één noemde de echte reden: de genoemde politieker verlaat de politiek en is dus geen rivaal meer... Net zoals van de doden niets dan goed???

Het zou allemaal belachelijk zijn, moesten wij er niet uiteindelijk de rekening van betalen... En nu ze net aan het smijten zijn met de cijfertjes over de betoelagingen van de partijen, weten we ook hoe ontzettend veel we nog moeten bij betalen voor hun spielereien en werkreisjes (met echtgenote en betaald !)( Oh ja, dat hebben ze hier nog niet blootgelegd, daar zijn ze even mee bezig in ons evenlandje Wallonië...) (De modder bevat daar veel meer keien, met die bergen ?)

Och, wat zijn we heden blij,
we mogen kiezen,
we mogen kiezen!
Och wat zijn we heden blij,
Maar och, een goeie die staat er niet bij...

(Je mag het zingen, luid en helder, terwijl je aanschuift om je burgerlijke rechten uit te oefenen).

Sjongejongejonge...djudedju... (censuur)

Die Zwitsers weten niet waarvan ze gespaard zijn.


En buiten? Buiten schijnt de zon, Laura toont haar lachend gelaat (zelfs zij lacht met onze "bestuurders") in een helder blauwe (van LDD of van VLD ?) ('t Is bleekblauw, volgens LDD zal het dan wel VLD zijn)... Maar blauw of niet, we genieten van de zon, en van de heerlijke warmte, en vooral van het helle licht op al dat jeugdige en frisse groen. In de winter lijken mijn potplanten, hier naast me op de vensterbank, heerlijk fris groen, nu lijkt hun groen oud en doods. Hier vlak voor me staat een struikje sneeuwballen, met zijn grote witte ballenbloemen, en iets verder staat er nog een, van een heel andere variëteit, ook al met sneeuwballen getooid. Voor me staat zo'n kleine dwerguitvoering van een sering volop in bloei, de oranjebloeiende euphorbia's steken overal hun bloemen gekroonde hoofd tussen. 't Is lente ! Vanmorgen lag ik zalig te luisteren naar het gezang van de merels en lijsters uit de omtrek. Nu en dan aangevuld met het roedekoekoe van de turkse tortels. Heel ver hoor ik een vink suskewieten, en vlakbij kraait mijn haan van genot de zon te zien.

De vissen zijn aan 't vozen en jagen met een massa mannetjes achter het arme vrouwtje aan, om haar te dwingen de eieren te leggen. Heeft dat vrouwtje haar deel gedaan, dan zie je ze plots een nieuw doel kiezen en weer aan de wilde jacht beginnen. Het leven bruist in deze zonnige dagen...en toch hoor je net dan ook weer berichten over vrienden, kennissen, kennissen van kennissen die net in dit blij ontluiken gestorven zijn...En dan denk ik soms: is het dat plotse opbruisen van het lentegevoel dat net teveel was voor hun oude hart?

Als ik in Koens kamer de rolluiken omhoogtrek op een zonnige dag, valt het eerste licht van de zon net op de kalender aan de muur, die verstild en verstomd hangt op 1 maart 2001... ook al net toen het leven weer aan het ontwaken was.

Vanavond moeten we naar de receptie van de vernieuwde kapperszaak van Els... een glaasje schuimwijn, een bloempje, een proficiat en 't is wel mooi hé !... en dan weer naar huis toe, in de beslotenheid van ons eigen coconnetje, veilig tegen de drukte van het leven. Nu al een beetje opziend tegen de drukte van het komende communiefeest van de tweeling, gewoon, omdat het drukte is... Ik weet wel, het is niet goed dat cocoon gevoel te koesteren, maar het gaat onbewust. Het enige wat nog echt de stilte doorbreekt zijn de rommelmarkten, het bezoek aan tanteke en sinds kort ook de hobbyclub... Gek hoe pijn en onmogelijkheid mee te doen, je terugdringt in een soort beschermend alleen zijn. En stil te genieten, van al wat nog kan, binnen de enge grenzen van de pijn. Hoor je wel ? Genieten !

We klagen niet, we aanvaarden het leven zoals het is en zoals het komt, en daarbinnen genieten we met volle teugen van die kleine dingen waar de anderen overheen stappen (wij krijgen ons benen zo hoog niet meer, en kunnen dus rustig en kalm stilstaan bij die heerlijke bijnanietsjes)

Het leven is ondanks alles goed en mild..
Ik hou er van!

tot de volgende ?