Image by ViaMoi via Flickr
Daar het zo laat gebeurde is de berichtgeving in de pers nog zeer summier, en precies dat raakt zo erg !
Nu geeft het de indruk dat het maar een faits divers is op de vele... Zo van: ..."Oh ja, er is ook nog een aardbeving geweest in Italië."
Enkele jaren geleden beefde de aarde hier ook, we zagen, in ons bed liggend, plots de lamp wat heen en weer zwaaien... Gek gevoel, heel je huis dat plots beweegt.
Maar ginder bewogen de huizen niet, ze stortten in. Met jij er in. Of liever, met een ons wellicht onbekende Italiaan (Italianen)er in. Ver van ons bed, maar plots door de aard van de ramp zo heel dicht bij.
En dan begin ik plots te denken... stel dat het eens gebeurde op het moment, en op de plaats waar Bart juist was voor een of andere beurs... Je probeert wanhopig te telefoneren, maar er is geen verbinding met zijn GSM... Els heeft ook geen nieuws, en zij moet gewoon gaan werken, want zo lang er niets is, is er ook geen reden om afwezig te zijn... Je mag er niet aan denken hé ?
Toch is dat de manier waarop we in feite zouden moeten denken! We moeten die mensen als het ware nabij halen, een band leggen, om te kunnen aanvoelen wat daar gaande is...Want - weer al dank zij de TV - zijn we stilaan afgestompt. We zien iedere dag, ieder nieuwsbericht, telkens weer en weer rampen op het scherm, en het raakt ons niet echt meer...Het zijn slechts de heel grote rampen of de heel nabije die ons nog raken...
We raken koele afgestompte kikkers!
En dat niet alleen met rampen als aarbevingen en vliegtuigen die neerstorten op een woonwijk... nee, in het algemeen voelen we het leed van de anderen steeds minder aan.
Als er een groot bedrijf sluit of dreigt te sluiten, neem bijvoorbeeld Opel te Antwerpen, dan vinden we dat een ramp, niet door de afdankingen, niet door de werkloosheid, niet door de gevolgen voor de arbeiders en hun gezinnen, maar door de omvang van het gebeuren... Want als Piet Potlood zijn ene arbeider die hij had moet afdanken bij gebrek aan werk, dan gaat de draagwijdte van deze ramp niet verder dan twee huizen, of twee appartementjes... De rest kent die sukkelaar niet eens, en kent men hem wel, dan interesseert het je niet. Maar voor de betrokkene in casu is de ramp eigenlijk nog veel groter ! Want voor hem zijn er geen tussenkomsten van Minister President Kris Peeters, voor hem zijn er geen speciale actieplannen bij de vdab om hem weer zo spoedig mogelijk aan het werk te krijgen, voor hem zijn er geen speciale reconversiemaatregelen, nee, hij - en zijn gezin - moeten het maar allemaal zelf doorstaan en uit vechten op een doodzieke arbeidsmarkt.
We hebben geen voeling meer met onze medemensen, het zijn helemaal geen "mede"-mensen meer.
Och ja, nu en dan doet het ons wel wat... Als je plots hoort dat ze uit hun huisje moeten, omdat ze het niet meer kunnen afbetalen, dan vind je dat wel erg hé? Maar het blijft bij die woorden. Men doet niets meer. De zaak is afgesloten, en je geweten is zuiver, want je hebt je blijk van medeleven gegeven.
We hebben nog nooit in de geschiedenis zo dicht opeen gewoond, en toch zijn we wellicht nog nooit zo ver van elkaar verwijderd geweest !
Ik herinner me... Een van onze buurvrouwen was ziek, en ons moeder deed een deel van het werk van dat gezin, ze moest dat niet alleen doen, er waren nog helpers... Toen ons moeder ziek was, deed Mee ons eten klaar, en wellicht waren er nog wel enkelen die iets deden om te helpen... Och, ik weet het wel, ook toen al was dat niet meer algemeen te noemen, was het in de stad wellicht veel moeilijker dan bij ons aan de rand van de stad, waar de mensen nog elkaar kenden, waar je buur was voor de rest van je leven...
En ook dat is een gegeven... de mensen zijn niet meer zo honkvast. Dat ligt aan diverse factoren, ik noem er enkele, het werk ( en dus de arbeidsplaats) is niet meer zo vast, de gezinnen zijn niet meer "voor eeuwig", de grond- en bouwprijzen zijn zeer hoog geworden...
Maar we zijn op alle vlakken veel individualistischer geworden. Ook dat is in de hand gewerkt door externe factoren. Ik denk hierbij uiteraard weer aan de TV die iedereen in zijn eigen honk houdt, maar ook de auto, iedereen verplaatst zich in zijn eigen coconnetje, onaanraakbaar. Vroeger reden de mensen met de fiets, en dan praat je wel eens met een fietser die dezelfde richting uit moet, en als je hem /haar alle dagen ziet, dan ga je alras de neiging hebben samen op te trekken zolang het parcours gemeenschappelijk is, en je praat !, of je ging met het gemeenschappelijk vervoer, en ook daar ga je al ras met dezelfden samen zitten, en vormde je een kaartgroepje, of deelde je er je krantje mee... Nu is dat er veel minder, en je ziet dat, zelfs als ze met het gemeenschappelijke vervoer gaan, ze niet zo makkelijk meer die band leggen om altijd samen te gaan zitten en iedere dag een kaartje te gaan leggen... We leggen niet zo hendig meer contacten.
In Italië, in het centrum van het land, is deze nacht een aardbeving geweest. Zestien doden zijn reeds geteld. Je weet dat die mensen er nu met grote schrikogen rondlopen, willen hun huizen, of de restanten er van, doorzoeken om nog zo veel mogelijk te redden...maar dood van schrik zijn dat er nog een naschok zou komen... Je ziet een mensje plots stilzitten op het puin, heel voorzichtig iets uit de steenbrokken halen, en dan zie je dat het een klein dom oud fotootje is... Het mensje veegt met een tip van haar kleren het fotootje een beetje proper, en barst dan plots in schreien uit, alsof dat fotootje de schakelaar was tot het besef van de ramp...
En plots...
Plots zie je dat het je eigen moeder is...
Plots zie je dat het een fotootje is van jou...
In Italië, helemaal niet ver van hier .....
tot de volgende ?
1 opmerking:
Door de veelheid van prikkels en berichtgeving moet de mens uit zelfbehoud soms dat nieuws op een afstand houden. Het is triest Toon, maar wel waar. Het is ondoenlijk en onmogelijk om de hele wereld op je nek nemen.
Ik probeer vooral voor mijn omgeving tot zegen te zijn. En dat is vaak al moeilijk genoeg.
Gr. Henk (ook voor Annie)
Een reactie posten