maandag, maart 16, 2009

Wonderen

Composite image to illustrate the diversity of...Image via Wikipedia

Echt, ik geloof niet zo echt in mirakeloorden, dat heb ik al gezegd. Volgens mij is het eerder het ons nog onbekende (of vergeten?) ding in onszelf, die door het enorme vertrouwen plots een boost krijgt, en het eigen lichaam geneest...
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet in wonderen geloof...
Want was is een wonder ?
Gewoon alles wat we niet kunnen verklaren! Waar we met onze mond open bij staan te kijken.Waar we stom verbaasd het hoofd bij schudden.
Of dat allemaal echte mirakels zijn ? Wellicht niet, maar wonderen zijn het wel !
En misschien is het zo dat het feit dat we steeds meer begrijpen, er de oorzaak van dat steeds minder het wonder ervaren.
Neem nu een alledaags, heel onbenullig iets... Misschien heb je deze morgen wel een eitje gegeten, heb je al ooit eens stilgestaan bij dat ei? (Figuurlijk dan)
Uit dat stom kakelend dier komt plots een ei, volmaakt van vorm. Schaal, eiwit en dooier. Niet alleen heerlijk om op te eten, maar bovendien bevat het alles wat nodig is om een nieuwe kip te bekomen.
En ook daar gebeurt iets wonderlijks, op een dag zet de kip zich neder, en begint te broeden. Bij tijd en wijle staat zij recht, keert de eieren stuk voor stuk, gaat bij te droog weer eventjes de veren natmaken om zo de schaal zachter te maken... en jij vindt dat geen wonder ?
Ik wel.
Als voor mijn deur de camelia's heel de winter, in vorst en ontij, dikke bloembotten dragen, dan verwacht ik ieder jaar weer dat die botten kapot zullen gaan door al die kou en al die nattigheid, maar nee, nu beginnen al de eerste bloemen zich wijd open te plooien en maken mijn dag tot een heerlijke ervaring.
Probeer jij maar eens die blaadjes weer op te vouwen, zodat ze in één harde bottel veranderen. Lukt niet hé? Die domme redeloze plant kan dat wel !
Misschien vind jij dat doodgewoon, ik niet. Ik ervaar dat telkens weer als een geschenk, een wonder...
Als ik langs de wei loop, en ik zie plots die morgen voor het eerst het nieuwe lam lopen, sneeuwwit, in een warm wollenpakje, naast haar vuilgrauwe moeder, dan stop ik om te kijken en te genieten... Hoe kon dat beestje ooit in die ooi zitten?
Hoe kon dat kleine mensenkindje zo rustig in de moederschoot verblijven en groeien?
Och, ik weet wel, celletjes en deling en dergelijke, maar dat verklaart voor mij het wonder niet! Hoe komen die onnozele vormloze celletjes tot een volmaakt mensenkind?
Nu zitten de geleerden gebogen over wat zij de stamcellen noemen, cellen die nog "niets" zijn, maar "geschikt" zijn om tot alle organen uit te groeien. Waarom die ene cel hart wordt en die ander lever en nog een derde oog, dat weet men nog niet precies...Maar ook al zou men uiteindelijk de code van de natuur breken, dan verandert dat nog niets aan het wonder...Want een wonder is het.
Neem nu die stomme bruingrijze steen... Leg hem in water en zie welke prachtige kleuren plots zichtbaar worden... Als je hem poliert, dan heb je plots een prachtig juweel... Geen wonder ?
Oh ja, er is een volstrekt logische scheikunde reden waarom de bladeren in de herfst plots verkleuren, maar ik vind het een wonder dat de stervende natuur haar eigen doodskleed in de prachtigste kleuren steekt.
En in het voorjaar, als het frêle groen plots het topje van zijn neus bovensteekt, is dat soms geen wonder ?

Nee, weet je wat het is ? Je hebt het gewoon verleerd je te verwonderen over dingen die je bijna dagdagelijks ziet. Als ze je plots op tv tonen hoe een bloem zijn blaadjes ontvouwt, dan zit je met open mond te staren naar wat twee meter verder in je eigen tuin kon gefilmd geweest zijn.
Als je op bezoek gaat bij een jonge moeder, dan kijk je op wie het lijkt, en hoe klein dat ook weer is, maar je denkt niet aan het oneindige wonder dat dat kleine ukje is.

Je bent teveel gewoon.

Je loopt de mooie dingen straal voorbij.

En je vergeet welk wonder het is dat je daar voorbij kunt lopen, dat je überhaupt kunt lopen !
Dat je kunt zien, kunt horen, want kan iedereen dat niet ?
Naar een boom op een schilderij kijk je vol bewondering... maar je loopt diezelfde boom in de natuur straal voorbij...en toch is die nog duizendmaal mooier dan het mooiste conterfeitsel.

Wij hebben gewoon te veel wonderen om het wonder nog te zien...
Wie alleen lekkere wijn drinkt, en geen andere drank kent, zal wellicht verrukt opkijken bij een slokje helder water...
Zo is het maar net met ons, we verdrinken in de wonderen, en zien ze niet meer, gewoon omdat we er teveel zien... en dan plots, staan we stil voor een schilderij, een schamele poging om de natuur weer te geven...

Doe toch eens je ogen echt open, geniet van ieder bloempje, van ieder van die talloze wonderen om je heen !
Zwelg in dankbaarheid het leven, en geniet, en wees dankbaar dat jij moogt deel uit maken van zo'n enorm complex geheel... en dan zul je misschien ook wat meer eerbied hebben voor de natuur, voor de wereld, voor het geheel der dingen. Geloof je, dan is dit je gebed, geloof je niet, dan is dit desondanks een heerlijk wonder iets om van te genieten... En het is goed, voor gelovige en ongelovige, te weten hoe wonder het wonder van Leven is... Hoe wonder het is, dat wij van al die dingen kunnen en mogen genieten !

Heb je daar al eens bij stil gestaan? Het is niet zo evident dat we kunnen genieten, genieten van alle dingen om ons heen.

Dat is al een wonder op zich! Of niet soms ?

De zon schijnt, en weer zie ik een gans nieuwe wereld! Heel anders dan die van gisteren in het sombere licht dat gefilterd was door de donkere wolkenmassa's.
En ik geniet !

U ook ?

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: