'k Ben vanmorgen opgestaan, krom van het zeer. Normaliter verbetert dat wat met mijn gymnastiek, maar vandaag niet. De pijn overheerst alles. Dus ga ik over tot redmiddel twee, mijn gedachten verzetten, mijn blog schrijven, en niet te veel zwammen over dat zeer, maar over andere dingen.
Veerle komt juist binnen, ik heb haar gevraagd om de gegevens van haar identiteitskaart en haar sis-kaart, omdat ik via internet ook eens ga kijken om haar kandidatuur te stellen bij Aldi en Liddl, wie weet of het daar niet lukt...
Kimberley is op ponyklas, en binnen een veertien dagen gaat Gwendolyn ook voor een week op speciale klas naar Brugge (Wat gaan ze daar doen???).
Buiten is het ook al weer van dat rot weer... Regen en vuile nevel, grijs, grauw en al wat je maar aan slecht weer kunt noemen voor de maand maart. Wellicht speelt dat ook wel een beetje een rol in de pijn...
Ik zit me zo af te vragen wat we deden als kind, als het zo'n weer was. Gek, maar dat is een van de aspecten van mijn jeugd die verdwenen is. Ik herinner me de dagen met sneeuw en ijs, de dagen met zware stormwind waar we vooroverhangend op onze fiets duwden uit alle macht om vooruit te komen... Ooit zagen wij van uit ons huis een man die letterlijk omwaaide met fiets en al...En wij daardoor naar school. Ik herinner me ook nog wel de tijd van de kachel in het midden van de klas, en de reuk van de natte kinderkledij op regendagen...
Maar wat we op die dagen speelden of deden, dat is weg...tabula rasa... Misschien waren dat de dagen waarvan Claude vertelde dat hij dan naar ons kwam spelen, in werkelijkheid strips lezen. Wij hadden in vergelijking met de meeste andere mensen heel veel boeken thuis, ook heel veel Suske en Wiskes en nadat ik in de kliniek lag ook Bessy's... Boeken zijn mij dus met de paplepel ingegeven.
Ik herinner me wel dat ooit in 't bosje gingen spelen in het water dat bleef staan in de meer dan verzadigde grond... Dat was voor ons de wereldzee, en we hadden een boot gemaakt met raderen voortbewogen en aangedreven met het binnenwerk van een oud uurwerk... Maar op de dag dat we dat deden was het koud, maar regende het niet.
In de Chiro zullen we wel in de regen gespeeld hebben, dat moest wel, de groep van jongeren was veel te groot om allemaal binnen in het lokaal te kunnen spelen... Maar ook dat is me niet bijgebleven. Ik heb het al gezegd, we hebben op een of andere manier een selectief geheugen... En het werkt prachtig, we onthouden veel beter de goede dingen des levens. Over de tijd dat ik als kind twee maand in het hospitaal lag, herinner ik me geen zier van pijn of ziek zijn, maar wel dat ik bij de verpleegsters de verbanden mocht oprollen of opplooien naargelang het model. In die tijd werden de verbanden dus nog meer dan één keer gebruikt, en werden ze gewassen en weer opgerold... Dingen die nu wellicht niet meer gedaan worden. Ik herinner me ook dat ik in een zaal lag met andere kinderen en dat we veel speelden... En dat ik verschrikkelijk veel bezoek kreeg en mooie strips (mijn eerste Bessy's dateerden van toen!), dat zelfs één keer gans mijn klas op bezoek kwam... Ik herinner mij wel de pijn van een medepatiëntje, die sinusitis (?) had, en bij die jongen werd iedere dag een "meters lang" verband uit zijn neus getrokken en nadien een nieuw weer ingebracht... Om te genezen zeiden ze dan... Iedere keer weende de jongen, en iedere keer zat heel de groep dan stilletjes toe te kijken naar al dat leed. Maar dat ik zelf pijn had, daar herinner ik me niets van. Het zal wel zo geweest zijn, maar ons wondere geheugencelletjes houden slechte dingen niet vast...
Zouden er mensen zijn bij wie alleen de slechte herinneringen bij blijven? Zou dat het geval zijn bij "geboren" pessimisten?
Nu, ik ben in ieder geval blij dat ik vooral de goede dingen herinner. En als er mensen zijn bij wie het geheugen andersom werkt, dan heb ik daar diep medelijden mee, dat moet erg zijn! En dan zijn er misschien ook nog die alles herinneren, goed en slecht. Maar ik meen dat mijn geheugen, gelukkig maar, tot de beste behoort.
Dat laat mij ook toe verdriet makkelijker te verwerken. Ik stel vast dat als ik eens zit te treuren over Koen of anderen die ons al ontvallen zijn, dat ik dan meteen ook terugval in de goede, de geestige, de grappige herinneringen die we deelden. Ik herinner me bij het overlijden van pa, dat we toen de onderpastoor bij ons zat, en vroeg wat te vertellen over pa (om het doodssanctje op te stellen), dat we na een korte tijd allemaal zaten te lachen en ons verdriet verduwden met het herinneren van al de grappige dingen die ons vader had gedaan en gezegd. Uitgenomen mijn oudste zus, ons Suzanne, die kon dat niet, die is niet zo, en vond het ongepast te lachen juist na het sterven... Maar dat lachen was een eerbetoon, een blijk van liefde, een warm houden van... Het was ook een manier om die eerste klap te overwinnen. De onderpastoor begreep dat en je zag aan hem dat hij gelukkig was omdat we dat eerste verdriet wisten te overwinnen...
Kort voordien had ik mij moeten bedwingen, toen pa net overleden was, en wij de trappen van het hospitaal afdaalden, vol van verdriet, was het juist aanvang van het bezoekuur, en een hele massa mensen kwamen pratend en lachend de trap op, met bloemen in hun handen... Ik moest me echt bedwingen om ze niet van de trap af te duwen !!! Zo groot was mijn verdriet, zo groot mijn verzet tegen het weg zijn van pa...
Maar het verwerkingsproces, dat waren de blijde herinneringen...
Bij Koen zijn er ook droeve herinneringen gebleven, zijn asthma als kind, zijn vaak ziek zijn...zijn gezicht die plots half verlamd was, en waarvoor hij geopereerd moest worden...Maar ook de vele grappige diengen die we samen beleefden.
Laatst was Bart nog eens bezig over Koen, en ook hij vertelde over al de plezante herinneringen... Blijkbaar heeft ook hij zo'n selectief geheugen... Gelukkig maar.
Wat heeft dat nu allemaal te maken met dat mottige weer ?
Niets zeker ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten