Gisteren hoorde ik plots dat Martens, de zedepreker van de Christelijke paartij(d)... in het huwelijk is getreden met Miet Smet... Toen we volop bezig waren om te overleven tijdens Martens I, II, III, IV, V, VI, VII en VIII, hoorden wij al regelmatig dat hij iets had met Miet Smet... Blijkbaar waren de geruchten niet helemaal loos ?
Kortom, er zit een Smet aan...
Ik krijg nog steeds de kriebels als ik Martens hoor spreken... Als men ooit eens het stuk van Reynaert die Vos wil spelen, moeten ze hem pakken om de passie te preken. Zelfs als hij gelijk heeft, is er in zijn manier van spreken, in zijn stem iets, waardoor al het haar op mijn lijf pijlrecht gaat staan, en heb ik alle lust om hem tegen te spreken. Hij spreekt zo geaffecteerd, met zoveel zelfgenoegzaamheid over zijn eigen geluid, dat ik hem met veel genoegen de strot zou dichtknijpen, gewoon tot het geluid verandert.
Heel anders spreekt een Van de Lanotte, maar die wil zijn Westvlaams accentje zo hard wegstoppen, dat het nog veel belachelijker is dan het taaltje van Piet Huysentruyt. Van de Lanotte mag zelfs heel trieste dingen vertellen, ik kan me niet inhouden ergens binnensmonds te zitten grinnikken...
Vaaaaan Stevaaaaaaaaaaaert ( den stieieieieieieieieief) zaaaal ik maaaaar nieieieieieiets zeeeegggeeen zeeekèr ???
Maar die weet het van zichzelf, en lacht er zelf wat mee.
Jammer genoeg zijn we de twee politiekers die ik graag bezig hoorde kwijt, heel lang geleden "de Polderbizon" (ik herinner me zelfs zijn echte naam niet meer) en Louis Tobback. Beiden hadden een stentorstem, een zeer uitgebreidde en niet altijd nette vocabulaire, en bulderden de anderen tot monddood. Ik was het omzeggens nooit met hen eens, maar ik hield van hun optreden. Zij waren werkelijk in staat de politiek te verheffen tot een aangenaam kijkstuk. Nu is de politiek net zoiets als een van die moderne toneeldrama's, waarbij je uren luistert naar enkele acteurs, en buiten gaat je afvragend waarover ze het eigenlijk hadden.
Polletiek is steeds meer en meer de kunst uren te praten over niets.
... en de verantwoordelijkheid af te schuiven op je ondergeschikten.
Maar dat zien we ook buiten de polletiek !
De maïs is weg, en ik zie nog niets! 't Is mistig ! Maar een mooie mist, een gouden gloed door een zon die wanhopig poogt er door te breken. ('t Moet goei specie zijn, want ze geraakt er maar heel traag door)
Gisteren op de rommelmarkt heb ik een prachtige afrikaanse wandelstok op de kop kunnen te tikken, heel mooi uitgesneden, en zwaar, zwaar...'t is er een in ebbenhout. Ik weet begot niet meer hoeveel wandelstokken ik nu al heb. Alleszins boven de honderd ! (Het is dus duidelijk, er hapert niet alleen iets aan mijn rug.) Bovendien zijn er een heleboel van die wandelstokken eigenlijk wapenstokken, en officiëel mag je er niet mee op straat lopen (Wet op de wapendracht). Maar dit is in dit geval een absurde wet ! De wandelstok die in werkelijkheid een sabel is, moet je eerst heel stevig de stok in je ene hand en de knop in je ander hand nemen, dan de zaak uiteen draaien met enkele volle toeren, en dan pas kun je de sabel uittrekken. In die tijd lig je zelf allang tegen de grond, of is de "vijand" allang verdwenen... De waarheid noopt mij te zeggen dat ik één wandelstok heb waar ik de sabel zo maar, zonder allerlei schroefdraad, kan uittrekken. Bovendien is dat dan ook nog een vlijmscherp ding! Maar de meeste "gewone" wandelstokken die ik gebruik in het dagelijkse leven, hebben een zware metalen knop... Mocht ik ooit in een situatie komen waarin ik mij echt moet verdedigen, dan is die zware knop op een stok, al een heel gevaarlijk wapen genoeg, waarmee je makkelijk iemand de kop zoudt kunnen inkloppen! Die wandelstokken zijn dan geen wapen. Nu ja, voor mij is eigenlijk de wandelstok gewoon een middel die ik nodig heb om mij te kunnen verplaatsen, meer niet...Maar je kunt net zo goed een mooie stok hebben dan een lelijke, dus heb ik er een hele collectie van.
Mijn eerste stok kocht ik, zoals iedereen, in een winkel waar ze medische hulpmiddelen verkopen, omdat de dokter mij had aangeraden eens te kijken of ik daar geen hulp van had. En jaren heb ik aleen die stok gehad... En op de eerste rommelmarkt die wij ooit deden, een beetje om thuis weg te zijn, weg van het verdriet na het verlies van Koen, zag ik de eerste stok van mijn collectie, en dat was er al ene met een sabel in. Ik kende de wetgeving dan nog niet, en heb jaren met die stok gewandeld... en nu en dan de sabel eens uitgehaald en rondgezwaaid om vrienden te amuseren. Ik heb wandelstokken die al een paar honderd jaar oud zijn, en hele moderne, nieuwe en oude... Ik heb er een van een Duitse "Uberstormbahnfuhrer" uit de eerste wereldoorlog, die duidelijk meer als attribuut diende dan als wandelstok, want je ziet nog steeds de plaats waar zijn hand altijd op lag terwijl hij de stok onder zijn arm hield... (Naam en rang staan in de stok gegrift). Ik heb ook een heel gewone stok, met een mooi koperen plaatje: uit dank ! De Centrale... Waarom er gedankt werd ? Welke Centrale ?... In ieder geval, ik zie het vandaag de dag niet goed zitten dat je iemand een wandelstok schenkt, uit dankbaarheid... Ik heb ook een heel oude wandelstok, met een knop in het zilver der armen: tin... Wandelstokken met zilveren knoppen heb ik ook, en heel zware knoppen dan nog. Maar het zijn duidelijk zelfgegoten knoppen! De maker heeft gewoon een afdruk gemaakt van de klassieke koperen knoppen met schroefdraad en al, en heeft dan zijn tafelzilver gesmolten en er knoppen van gegoten voor zijn wandelstokken... Ik heb die dingen voor een appel en een ei gekocht bij iemand die duidelijk minder oog had voor metallurgie dan ik. Ik had de knop een afgedraaid, en de binnenkant bekeken, en meteen vastgesteld dat het "eigen" werk was, de chamotte zat er nog in ! (Iemand die brons heeft gegoten kent dat). Thuis heb ik ze netjes gepolierd, en nu blinken ze als...zilver.
Ik heb er ook heel oude, die nog een mengeling zijn tussen een wandelstok en de voorlopers van de biljartkeu (en de golfstok?). Het groene laken was oorspronkelijk de grasmat, en de keu was een wandelstok, die lichtjes aangepast was aan het balspel.
Ik heb prachtig uitgesneden draken en adelaars en dolfijnen en noem maar op, en Afrikaanse met olifanten en nu sinds gisteren met Masaïkrijgers... Teveel om allemaal op te noemen. Er zit geschiedenis in die stokken ! Die van gisteren is er een uit Kenia, de verkoper bracht hem meer dan dertig jaar geleden zelf nog mede... En dan zit ik te denken... Was dat dan niet nog de tijd van Jomo Kenyatta ? De tijd van de luipaardmannen ? De tijd van al die moorden... Ik had die man eens beter moeten bekijken, misschien stond er daar voor mij een mercenaire, een huurling... Gek, de laatste jaren hoor je niet meer van huurlingen. Er was een tijd dat dat "beroep" niet uit de picture was ! Uit ons landje hadden we dan Schramme... en heel wat anderen, maar die naam is me bijgebleven. Zie je...geschiedenis alom...
Deze namiddag gaan we naar Wieze, ik ben daar nog nooit geweest. Het ligt nochtans niet wijd van hier, maar nu is er een grote rommelmarkt waar we eens gaan neuzen...Misschien vind ik er nog wel een wandelstok, of een van die mooie Afrikaanse beelden...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten