Vannacht, na het pensioneringsfeestje van Jef, (ik was om 20.20 al thuis), heel de nacht veel pijn gehad, wakker gelegen tot na 5 uur...Dus, veel tijd gehad om te denken, te peinzen, te prakkezeeren.
Ik lag zo bij mijn eigen zichzelvens te denken, "Hoe wordt ons leven eigenlijk bestuurd ?" Doen we dat zelf, of worden we bestuurd ? Wie of indien we het zelf zijn, hoe en waarom nemen we bepaalde beslissingen die heel ons leven ondersteboven keren?
Mijn oudste beroepskeuze, ik was dan nog een heel kleine ukkepuk, was "koolmarchang" in het nederlands kolenboer... Hoe ik daar op kwam ? Door de "zenders" (sintels) die ons moeder uit de kachel haalde. Ze reclameerde dan altijd dat er weer veel brol tussen de kolen zat, terwijl ze de sintels uit de kachel haalde. Soms waren dat grote aaneengekoekte assenbrokken, soms iets minder groot. Ik weet niet waardoor die sintels ontstonden, maar volgens ons moeder was dat van bucht in de kolen... Kolen waren duur, in die tijd werd de asse nog gezift, om de niet verbrande kolen te recupereren...
Dus dacht ik, er is geen stiel waar je makkelijker geld kon verdienen dan in de kolen, je stak er een deel zwartgeverfde stenen tussen, en boem, zuiver winst.
Als ik daaraan terug denk, dan heb ik een grandioze loopbaan bij de maffia mislopen...
Ik heb later nog veel van die kinderdromen inzake mijn toekomst gehad, maar gek genoeg herinner ik me nog alleen dat, naar mijn gevoel het hele eerste.
Misschien herinnert mijn oudste zus er nog enkele, want ik had toen al een levendige fantasie...
Maar de beslissingen die je leven beïnvloeden, die komen pas later... Robert, de man van mijn zus zal er zich wel niet van bewust zijn, maar het is zijn schuld dat het grieks-latijn mij niet meer interesseerde... Ik heb dit nog nooit verteld, maar ik (en ook mijn broer!) waren stikjaloers op die vrijer van mijn zus !
Dat had meerdere redenen, maar de hoofdreden was dat alles wat diene gast deed, de zegen kreeg van ons vader. Herinner je maar die keer dat mijn broer in ik op hetzelfde moment thuiskwamen, op de dag dat Robert den hof van vader had omgegraven, Pierre en ik bekeken, dien hof, grinnikten gemeen tegeneen, en zegden: "Den dien zal onder zijn kloten krijgen, 't is al put en bult !", en wij dachten aan die keer dat wij dien hof wel twintig keer overnieuw moesten omdoen vooraleer het goed genoeg was...
Wij zaten dan ook op hete kolen, te wachten tot ons vader zou thuiskomen (den vrijer zat er al).Wij zagen door het raam ons vader de straat over steken om den hof te bekijken, en dan kwam hij binnen. "Awel, robert, jongen, 't is schoon en goed omgedaan!" Wij waren om dood te vallen, en staken ons ongenoegen niet onder stoelen of banken, maar wat Robert deed was goedgedaan...dus werden wij stikjaloers op diene vrijer van mijn zus!
Dus interesseerde mij het grieks en het latijn niet meer, want een mechanieker stond veel hoger in aanzien !
Vannacht lag ik er op te denken dat ik diezelfde vaderlijke houding aannam tegenover de lieven van mijn mijn kinderen...Je wist als vader niet echt goed hoe je te houden tegenover dat vreemde kuiken in je nest, en dus gaf je toe aan het koekoekssyndroom, je gaf meer toe aan dat vreemde jong dan aan je eigen kroost...
Maar die beslissing heeft een serieuze invloed gehad op mijn verder leven...
Gek, hoe dergelijke futiele dingen op een puber zo'n impact kunnen hebben.
En zo zijn er tientallen in een mens zijn leven. Van die ene weet ik nog precies mijn motivatie, maar van vele andere ben ik de reden waarom ik op dat moment die keuze maakte al lang vergeten.
Maar duidelijk is dat je die keuzes niet helemaal uit je zelf neemt, je neemt ze onder druk van de toenmalige omstandigheden.
En dan lag ik te fantaseren, wat als ik die keuze niet had gemaakt ?
Er bestaan hele boeken over dergelijke fantasieën, ik herinner me ondermeer een boek waarin Hitler in de eerste wereldoorlog doodgeschoten werd...In wat bizarre wereld we dan terechtkwamen. Ook las ik er een omgekeerde, waarin Duitsland de oorlog won... Bizar, fantasie over als, indien, if...
Het pensioneringsfeestje van Jef was naar mijn gevoel een beetje te langdradig op sommige momenten, en toen her en der mensen naar hun herinneringen werden gevraagd, was er een bij die Jef inplantte in een historie van véél vroeger... Raar wat het memorie met ons doet. Ik moest ook iets zeggen, en Roger ook, als collega's die er al waren toen Jef in dienst kwam. We worden oud!
De pijn is ondertussen al weer wat gezakt...Ik vermoed dat mijn slapeloosheid ook te maken had met het feit dat ik te laat, vlak voor mijn slapen gaan nog mijn pillen moest nemen, en je weet, van verdoving lig ik klaarwakker te liggen....
Ik kreeg vandaag ook een mailtje van een mij onbekende Materse haartist, die heel mooie schilderijen, maar vooral heel mooie beeldjes maakt in terracotta. Hij had mijn website bij toeval gezien, en op basis daarvan naar mij gemaild. Ik hoop van eens wat nader met hem kennis te maken, ik kan altijd bij leren.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten