Gisterenmiddag, aan het noenmaal, zag ik Anny plots schuin weg vallen...Ik kon haar nog net vastgrijpen, haar blik stond op oneindig...en toen was ze terug, en heel verbaasd dat ik haar vast had.
Ze wist van niets, ontkende zelfs dat ze gevallen was...
Ik heb onmiddellijk de dokter gebeld, en nu moeten we op onderzoek bij een neuroloog en bij een cardioloog met ons Anny.
Toen de dokter er was dacht Anny plots aan haar val van enkele maanden geleden, waarbij ze haar ribben zo'n pijn had gedaan, en waarvan ze dacht dat ze wellicht over iets uitgegleden was, maar ze wist het niet zeker...Was dat ook zoiets ???
Hopelijk vinden de dokters vlug de reden en kunnen ze er iets aan doen. Ik voel me echt niet gerust en zit voortdurend te luisteren of ik haar bezig hoor.
Maandag kunnen wij al de neuroloog zien. Wellicht zal er door deze omstandigheden misschien nu en dan geen blog zijn, waarvoor mijn excuses...
Nu het iets beter begint te gaan met Veerle, begint dit nu...Het is precies of we kunnen hier eens nooit zonder zorgen zijn.
en buiten is het weeral slecht weer ook al...
Hoe zullen wij op elkaar kunnen passen?
En binnen een goede week van hier gaan we naar de ardennen met de bond van de gepensioneerden van het werk, misschien geeft dat ons de gelegenheid eens wat te ontspannen...en wie weet doet dat deugd. Ik blijf dan in het hotel, en Anny is dan steeds bij de groep vertrouwde vrienden op de uitstappen. Het zal onze zinnen wat verzetten. Nu is het moeilijk om dat idee van een vallende Anny uit mijn kop te krijgen en terug wat gewoon verder te leven.
tju toch.
ik zoek wanhopig naar andere ideeën, onderwerpen voor mijn blog, maar ik krijg het spook niet uit mijn gedachten. Sorry, ik ga sluiten, ik kan zo niet schrijven;
tot de volgende
Geen opmerkingen:
Een reactie posten