zaterdag, september 15, 2007

binnenskamers

Ik lag vannacht weer meer wakker dan te slapen, en probeerde twee keer te lezen, maar telkens hoorde ik naast mij zuchten...dus licht weer uit en liggen denken ... op van alles en nog wat...

En zo lag ik te denken hoe mijn ik er eigenlijk zou uitzien. Dwaas ? Wellicht wel, maar toch amuseerde ik er me mee, en stelde mijn toch reeds enkele jaren oude ik voor als een grote zolder, je weet wel, de ruimte waar je je hele leven blijft stapelen, en waar de kinderen later een heel leven in het containerpark zwieren...

In het echt is het toch ook een beetje zo? Laatst trok Bart op verlof, en hij had gelezen dat er op hun vakantiebestemming mogelijkheid was om te vissen..."Pa, hebt gij nog die twee kleine hengels die je ooit kocht voor Koen en Mij ?" ...Als dat er nog is, dan moest dat op de zolder liggen, en dus trokken Anny en ik eens zolderwaarts. We moesten niet eens zoeken, op twee balken lagen nog een hele stapel hengels, ook die twee kleine hengeltjes van toen, maar ook, de hengels van wijlen mijn vader liggen daar nog stil te liggen... Er liggen dus op mijn zolder meer dan één leven...

Ik stel me voor dat het zo is met al onze herinneringen ook, dat die ook ergens, in het diepste ik, ergens opgestapeld liggen... Ik zie daar in de uiterste hoek, heel stoffig een deel dingen waar ik liefst niet meer aan terug denk, een hoopje slechte ervaringen, een deel dingen waarover ik nog steeds wat beschaamd ben, een deel zaken die ik nooit heb afgewerkt...een hoek om liefst niet in te roeren, je word er zo beroerd van.
En dan zie je heel netjes, in een kast, gevrijwaard van stof en vervuiling, de blije herinneringen, met hele hopen, netjes opgeblonken, want die mooie herinneringen haal je nog regelmatig eens uit...bij sommige liggen ook echte, tastbare zaken, ik zie nog onze liefdesbrieven, met een mooi lintje samengebonden, al de kaarten die wij ontvingen ter gelegenheid van ons huwelijk, de doopkaartjes...van Koen tekende ik die allemaal eigenhandig... Ik was bij de drukker gegaan om een deal af te sluiten, ik zou een model tekenen, dan mocht hij dat, na mij, vrij gebruiken als hij al mijn drukwerk gratis zou doen... Hij had dat eens gedaan zei hij, en die kaartjes waren nooit ofte nooit nog gedrukt... Ik nam dan maar een hele stapel blanco kaartjes mee en tekende kaartje per kaartje met het penseel en chinese inkt. Toen Koen geboren was toog ik met de kaartjes drukkerwaarts, en dan smeekte die man mij om de kaartjes toch te mogen hebben...ik viel nog liever dood, ik had dagen en weken zitten minuscuul tekenen... ik heb er nog een van ieder model...kaartjes van de communiefeesten van de kinderen, je droomt er bij weg...het feest van Bart die op 7/7/77 7 jaar oud werd... Daar was Pierre ook nog bij, en zo kom je aan de minder leuke maar toch dierbare herinneringen van al wie ons al ontvallen is, en je blijft hangen bij Koen...

Verder op de zolder liggen ook hopen pijn en miserie, je ziet er Anny weer liggen in het hospitaal, Bart in het Uz als heel klein en oh zo dapper kereltje... Toen we weggingen: Bart, niet wenen hé, toon dat je een Goderis bent, een flinke vent...en Bart knikte, en we zagen hem die dikke krop moedig doorslikken en wij hadden de tranen in ons ogen bij zoveel moed...

Die zolder is mij zo lief... die schat aan herinneringen, soms zegt iemand wel eens: zou je al diene ouwe bazaar niet eens wegsmijten???

Nee, bahgod, nee !

En zo bracht ik de nacht door, me nu en dan voorzichtig draaiend om een andere houding aan te nemen en twee keer ging op het toilet zitten, een boek lezend, tot die houding ook weer pijn deed...'t Zal wel weer passeren met voorbijgaan...

De zon schijnt, en ze geven enkele dagen goed weer, Anny zal hopelijk mooie uitstappen kunnen doen in de streek van Herbemont, samen met de vrienden van het werk. Jef en Lut komen ons halen omstreeks 8 uur maandagmorgen... Voor de eerste maal, Jef is nog maar onlangs op brugpensioen gegaan. Vermoedelijk zal hij nu mijn vaste chauffeur zijn voor de toekomst, hij woont niet zo ver af, en op een of andere manier klikte het steeds tussen ons én tussen onze vrouwen. Ook het feit dat we beiden een kind verloren schept nog een bijkomende band...Je weet dat die soort van verdriet door hen ook begrepen wordt, want die pijn is niet vergelijkbaar bij een andere... Ooit zei een vriend me dat een kind verliezen geen verlies was, maar een amputatie...Dat is wellicht de beste omschrijving die ik je kan geven, het gaat ook niet weg, het gemis blijft.

En toch is het leven goed, anders zouden wij niet treuren om de doden !

Onlangs las ik dat de schrik voor de dood veel sterker is bij de westerse mensen dan bij alle andere. Ik weet niet of het waar is, maar wellicht is de reden dat hoe meer je hebt, hoe moeilijker het is het achter je te laten... Ik denk dat we dan ook in die zin het evangelie kunnen interpreteren dat het voor een kemel veel moeilijker is door het oog van de naald (dat was een poort in de stadsmuren van Jeruzalem) te kruipen dan voor een rijke het rijk der hemelen te betreden...

Bovendien denk ik niet dat er zoveel mensen bang zijn van de dood, ik denk dat ze in werkelijkheid bang zijn van het sterven...

Jongens, wat zijn we weer leuk vandaag ! En zeggen dat er lezers zijn die me dan schrijven of zeggen dat ze zich een kriek lachen met mijn blog ! Ik moet dan nodig nog iets leuks schrijven ook, of mijn reputatie is naar de kloosters...

Oh ja, probeer dit eens, ga naar Google, en tijp als vraag "de laatste duitse bezetter"...Kijk dan eens wie daar op de eerste plaats prijkt??? en zeggen dat ik een royalist ben (uit reden van goedkoopste, maar toch..)

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: