zondag, juli 29, 2007

een beetje zoet ???

Als ik hier naar de naam van mijn blog zit te zien, dan lijkt het zure mij nogal te overheersen. Ik heb al heel wat gal gespuwd, en eigenlijk heel weinig gesuikerd.

Vandaag wil ik proberen dat eens anders te doen, ik zeg wel proberen, want ik ken mijn eigen !

Ik zou willen beginnen met een ode aan de vriendschap, want ik ben telkens weer verbijsterd over de vriendschap die ik regelmatig mag te ondervinden!
Daar vriendschap naar mijn mening geen éénrichtingsbaan kan en mag zijn, stel ik mij steeds weer de vraag waar ik al die vriendschap verdien? Vroeger kon ik heel wat mensen ten dienste staan, en kon ik veel mensen regelmatig eens helpen, maar nu, in mijn huidige staat van ontbinding (niet te letterlijk hé) kan ik in de meeste gevallen alleen maar ontvangen en veel te weinig geven. Dus zijn al mijn vrienden meer dan echte ! Het zijn supervrienden, waar ik telkens en telkens weer mag van genieten.
Ik ga niet beginnen ze allemaal op te noemen, de meeste zijn hier trouwens al meer dan eens verschenen in deze blog, maar ook aan degenen die nog niet verschenen in tekst, wil ik een hele dikke danke zeggen. Jullie weten niet wat het voor mij betekent !
Maar vooral wil ik mij verontschuldigen voor mijn gedrag van voor ik ziek geworden ben, nu kan ik het niet meer, of niet zo veel meer, maar toen ik het nog kon heb ik regelmatig tekort geschoten! Ik herinner mij de talrijke mensen die ik kon bezocht hebben in hun ziekte,en waar ik geen tijd voor maakte, de talrijke mensen die een bezoekje heel erg op prijs zouden gesteld hebben, en waar ik geen tijd voor maakte, de mensen die verdriet hadden en waar ik te laf was om bij te gaan... Ja, ik weet, ik heb er ook wel bezocht en getroost en wat dan ook, maar lang niet al wie mij op dat ogenblik nodig had...
Daarom weet ik niet waar ik die supervrienden aan verdiend heb, daarom kan mijn dank nooit groot genoeg zijn!

Naast mijn vrienden wil ik ook de "gezellen" eens in de bloemen zetten, met gezellen bedoel ik degenen die mij plezier en aangenaam gezelschap gegeven hebben, zelfs degenen die mij niet zo aangenaam waren, maar niettemin gezelschap waren en mij vele uren tijdsverdrijf boden. Ook zij zullen wellicht niet weten dat ze voor mij belangrijk waren, maar toch waren ze het. Sommigen waren eens toevallig op bezoek, anderen kwam ik tegen op straat of bij een of andere gelegenheid, en waren zo vriendelijk een deel van hun tijd te besteden aan mij.

En last but not least wil ik al de mensen bedanken die mij beroepshalve of niet, ten dienste waren, in mijn ziekte of in mijn bekommeringen op huiselijk vlak, mijn kapotte machines, mij een stuk gereedschap leenden, mij bijstonden met raad en daad.

Natuurlijk vergeet ik daarbij mijn familie niet, zowel dicht familie of héél verre, die mij soms vereerden met bezoek, een kaartje met nieuwjaar en/of kerst, of wat dan ook (bv Albert Goderis, die de stamboom van onze familie opmaakt en soms eens contact met mij opneemt -al kun je dat bijna geen familie meer noemen...) allen die ik nog niet noemde, bekenden en onbekenden wil ik danken, en ik wil mij bij hen verontschuldigen mocht ik hen eens teleurgesteld hebben door woord of daad.

En ik wil hier proberen eens een voornemen te maken ! Ik ga proberen de mensen niet meer te prijzen na hun dood, maar hen ook eens te prijzen waar ze bij zijn, en waar ze zelf eens kunnen horen hoe ik hen wel op prijs stel ! Want daar zijn we allemaal wel een beetje ziek aan hé, we prijzen veel te weinig de mensen voor wat ze goed doen, maar we laten niet na te vitten op de kleine fouten die ze maken. Zie, nu ben ik alweer in 't zure bezig. stop.

Als ik dat zo eens herlees, dan lijkt het wel de tekst op een doodsanctje, nee, mijn pijp is nog niet uit (nog lange niet hoop ik), ik wil alleen proberen in plaats van warmte te mogen ontvangen, ook eens warmte uit te stralen.

En weet je, dat werkt, echt ! Ik heb de gewoonte aangewend om goedendag te zeggen, ook tegen mensen die ik niet ken, op straat en in de winkel. Als ik oogcontact heb, zeg ik ook goedendag, en zie, sommigen wat onwennig, maar velen wat blij, zeggen je goedendag terug. Ook laat ik niet na iets te vertellen tegen vreemde mensen, als ik hen iets kan bijbrengen, zoals in de colruyt, ik zag een madamke staan kijken naar de vele kaassoorten, wat twijfelend, en ik zei haar, madam, heb je die al eens geprobeerd? die is echt héél lekker, wat pittig, maar niet te, echt goede smaakvolle kaas...Madam volgde mijn raad met een bedankje, en een paar weken nadien sprak er mij plots een madam aan, om te zeggen dat het inderdaad lekkere kaas was. Ik zou haar niet herkend hebben, maar blijkbaar had mijn vriendelijk advies voor haar meer betekend dan zo maar een opmerking over het weer van den dag....

Dat is wat ik bedoel met "gezellen", mensen die je op een of andere manier iets "deden", ook al was het maar zo'n onbenullig iets als over dat kaasje... In Auchan sprak mij eens een man aan over een bepaalde soort vis die ik aan 't kopen was. Ik explikeerde hem hoe je de vis moest bereiden, en hoe lekker hij wel was, en ik excuseerde mij voor mijn frans, zeggende dat ik eigenlijk een vlaming was...De man bleek een waal te zijn, en zei dat hij zich moest excuseren omdat hij de taal van zijn landgenoten niet kende... Kijk, zoiets onbenulligs blijft je dan bij, en dat bewijst het belang van "contact"...Laat het ons aub allemaal wat meer doen...

Vannacht heb ik wéér goed geslapen, maar ben opgestaan met veel pijn. Slapen is dus ook niet de redding, ik weet dat al lang, als ik zo vast sliep dat ik te weinig veranderde van houding in mijn slaap, dan heb ik weer eens prijs...Nu ja, alles gaat voorbij.

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: