tillevizie

Image by Axel.Foley via Flickr

Allee, 't is zo ver, ook bij ons wordt de TV digitaal en gaan we niet meer weten naar wat allemaal te kijken. Niet dat dit iets voor mij is, ik ben geen TV-mens, maar Anny kijkt wel graag TV, en ik kijk als het een programma is dat me aanspreekt (maar er spreekt me niet zo veel aan...)

De TV is bij ons tamelijk laat binnen gekomen. We waren al heel wat jaartjes getrouwd voor er zelfs maar sprake was van TV. En wat je niet hebt, dat mis je niet ook. Wij hadden helemaal geen behoefte aan diene bak.

De Tv is er gekomen op het moment dat ik vakbondssecretaris werd, en mijn werk me heel veel avonden per week uithuizig zou maken. Dan heb ik gezegd een TV te kopen, voor Anny, omdat ze toch niet hele avonden zou moeten zitten wachten op mijn thuiskomst. Natuurlijk heeft ook bij ons dan die TV een veel grotere plaats ingenomen dan het eigenlijk oorspronkelijk de bedoeling was... en niet alleen de avonden werden er mee gevuld, maar het nam, zoals overal heel wat tijd in beslag die anders ging in menselijk contact in samenzijn...

Op dat stuk ben ik zelfs een TV-hater te noemen... Ik verfoei het feit dat die TV gesprekken monddood maakt, contacten doet verwateren en ga zo maar door.

Nu gaan we dat nog eens meemaken gedurende een korte tijd, want nu zullen we wellicht de nieuwe mogelijkheden verkennen en zappen van post naar post op zoek naar interessante dingen.

Dat zal maar zijn tijd duren, tot we weer "gestabiliseerd" zijn rond de bak des verderfs.

Je moet dan ook nog weten dat wij heel vroeg gaan slapen, dat wij meestal voor 9 uur in bed zitten, dat beperkt het kijken ook al... Ik ben ook geen man die de TV gebruikt om meer te weten te komen over diverse problemen... Nee, TV is voor mij een middel om te ontspannen, niet om me weer eens op te laden. Ik doe dat veel liever in een boek of een tijdschrift. Lezen is voor mij veel belangrijker dan diene bak. Ik kijk wel eens naar een filmpje als het niet zwaar op de hand is, naar een dikketieve of zoiets, en soms, heel soms, ook eens naar het nieuws. Anny kijkt daar twee keer per dag naar, een keer op VTM en een keer op Eén... Ik hoor dat dan wel op de achtergrond, maar haal zelfs de mosterd op mijn kwampjoeterke... Lezen weet je wel...

Maar voor heel wat mensen is de TV een surrogaat om de eenzaamheid te doorbreken. Dus heeft het ook wel zijn goeie kanten. Maar sociaal is het ding van geen kanten.

We gaan nu beschikken over een massa posten, terwijl we er toch maar naar één tegelijk kunnen kijken. Ik las dat we ook gratis een match voetbal krijgen aangeboden...Tommetoch, ben ik content! Ze weten het niet, maar dat aanbod was bijna voldoende om niet tot die uitbreiding over te gaan. Voetbal is één van die dingen die mij helemaal niets zegt. Helemaal niets, niente, nada, nothing, rien... In tegendeel, ik heb er een hekel aan, gewoon omdat het net als in heel wat andere "sport"-takken, er helemaal niets sportiefs meer bij is. Het gaat over grof gewin. Niets meer en niets minder. Nu lullen ze weer wat over dat afgestampte been van die ene speler, maar blijkbaar herinnert niemand zich nog dat een De Bilde dat ook eens deed, en nu de status heeft van een vedette... 't Kan verkeren, nee, het verkeert mijn beste Brederootje, het verkeert gewoon. Het is dan ook verkeerd.

Voor mij is iets of sport of beroep, en op het moment dat het een beroep is, kan het de facto geen sport meer zijn. Uit.

Maar daar heb ik al meer dan genoeg over geluld.
Gisteren zag ik plots dat de bomen nu bijna allemaal werkelijk kaal zijn, maar wat me verwonderde, was dat dit helemaal niet anders aanvoelde. We zijn die gang al zo gewoon, dat het er gewoon bijhoort, en dat we niets anders verwachten dan dat de blaren vallen in de herfst. En toch is dat niet echt zo gewoon, het is een heel vernuftig systeem, een aanpassing van en in de natuur, die niet zo evident is. Bomen die zich beschermen tegen vorstschade. Eigenlijk is het bizar. Och ik weet wel, het is een reactie op het feit dat door de kou het water een groter volume krijgt, dat het daardoor niet meer door die capillaire vaatjes kan, en dat dus het blad gewoonweg geen water, geen voeding meer krijgt. Maar dat de boom dan reageert door het vormen van een kurklaagje, daar is niet zo maar een natuurwet voor, dat is werkelijk een reactie van een plant op een bepaalde situatie. Even wonderbaar als het feit dat de toevloed van vocht naar de bladeren neit alleen kan uitgelegd worden met het systeem van capillaire vaten... Want dan zou een boom maximum zo'n 8 meter hoog kunnen worden. Nee de boom krijgt, zonder pomp dat water veel hoger (er zijn bomen van 100 meter !!!!)...

Gewoon, vlak voor onze neus, gebeuren dus dagdagelijks dingen die ons begrip te boven gaan! Ik noem dat een wonder en zie er een hand van een opperwezen in, jij ziet er misschien alleen in dat we nog niet de grenzen van de wetenschap hebben bereikt... Misschien hebben we allebei wel gelijk... Ik weet het niet, jij ook niet... Ik las gisteren dat er vlinders zijn, ook bij ons, waarvan het vrouwtje nooit vleugels krijgt, en op haar eigen cocon haar eieren legt voor een volgende generatie... En ik dacht en zei: Anny, wist jij dat? heb jij ooit zoiets gehoord of gezien?

Maar weet je, het is heerlijk in een wereld rond te lopen vol wonderen, zonder veel vragen, gewoon genieten en verwonderen... Ik voel er me goed bij

tot de volgende ?

Het rookverbod

Image by shoot it! via Flickr

Volgens een of ander briljante dokter moeten we in België het voortouw nemen en een algeheel rookverbod invoeren.
Wellicht met gedoogbeleid voor softdrugs ?
Ik ben zelf geen roker (meer- sinds meer dan 30 jaar), dus eigenlijk doet heel dat verbod mij niet zo heel veel.
Maar zo'n algeheel rookverbod, dat zou wellicht net als indertijd in Kamerika met de drooglegging, alleen maar veroorzaken dat er nog nooit zoveel zou gerookt worden als dan...Verboden vruchten zien er altijd lekkerderder uit...
De laatste tijd valt mij steeds meer en meer op dat de rokers die hier op bezoek komen, verkiezen om eventjes buiten te gaan om een sigaretje te lurken... Niet dat ik dat vraag of zelfs maar suggereer, nee, blijkbaar vinden zij dat zelf de goede manier.
En misschien is dat wel de oplossing? Misschien dat rokers zich gewoon moeten maken dat ze hun sigaretje buiten roken, of in een voor hen bestemde ruimte...Dan is meteen al dat gezaag over meeroken van de baan.
Roken is zeker niet gezond, en het is goed dat we dit telkens en telkens weer verkondigen in de hoop zo weinig mogelijk mensen te hebben die deze slechte, ongezonde gewoonte toepassen. Maar we moeten dan konsekwent zijn, en meteen alle slechte en ongezonde gewoonten aanklagen... Te veel en te vet eten, alcohol nutten, te weinig bewegen en zo kunnen we nog effen doorgaan. Het verschil dat je willen of niet meerookt met een roker is geen echt argument om alleen over roken te praten. Het is ondertussen bewezen dat de aanwezigheid van dikke mensen anderen aanzet tot slechte voedingsgewoonten, dat alcohol vooral genut wordt in gezelschap...
We weten allemaal dat die en nog veel andere dingen niet gezond zijn, maar we weten ook allemaal dat op een of andere manier de mens makkelijk verslaafd raakt, en dit allemaal genotsmiddelen noemt, wat er op duidt dat er "genieten" in zit.
Toch is dat iets geks, van de eerste sigaret is iedereen ziek, van de eerste pinten ben je echt niet goed en ga zo maar door. Het genot komt gek genoeg ps na een zekere gewenning.
Maar gewenning is iets wat in onze opvoeding zit!
Denk maar aan witlof en spruitjes en spinazie en zo meer... Als kind moet je die ook leren eten. En dat is dan moeten, onder de ouderlijke dwang. We zijn dus een beetje opgeleid in het systeem van gewennen..

En dus passen we allemaal wel een of meerdere van die slechte gewoonten toe...
Of we roken wel eens -alleen maar af en toe, meneer- een sigaretje of een goede sigaar, of we drinken wel eens graag een goed glas wijn, of een lekkere pint bier (geen pils, ik drink maar af en toe, maar dan liever een echt goeie pint, meneer), of we houden nu eenmaal van eens lekker te gaan eten...
En als het maar af en toe is, dan is het toch niet erg?
Nee, alleen is de kans groot dat het escaleert naar steeds een beetje meer, en dat het begrip af en toe een heel rekbaar iets is.

Maar we zondigen dus allemaal wel ergens in die slechte gewoonten...
Met andere woorden, eigenlijk hebben we heel weinig recht van spreken.

Mijn standpunt is dan ook heel eenvoudig: als je rookt, drinkt of (vr)eet, doe het dan op zo'n manier dat je niemand ergert en niemand hindert. Rook alleen waar het kan en mag, drink niet als je nog kans hebt om in het verkeer te moeten, vreet niet in het bijzijn van kinderen die deze gewoonte kunnen overnemen... Je zal niet alleen je medemens sparen, onvermijdelijk zul je ook veel minder overdrijven in het gebruik van jouw genotsmiddel(en).

Eigenlijk komt het ook hier weer neer op: eerbied voor de anderen.
Maar dat is iets wat ook stilaan uit de mode raakt.
Stel een zebrapad, een oversteekplaats voor voetgangers... Als auto's voor mij moeten stoppen, dan zal ik in een reactie mij wat haasten om hen niet meer te hinderen dan nodig. Maar let eens op, tegenwoordig zie je mensen die zelfs iets trager gaan lopen, gewoon om hun macht en rechten te etaleren... Nog vanmorgen, ik moest een straatje inrijden, pinkte, stond stil omdat daar drie fietsers reden...Net op het kruispunt houden ze de voeten stil en beginnen met elkaar te praten en trager te rijden... Het kan toeval zijn, maar ik gok meer op het feit dat mensen tegenwoordig eerder geneigd zijn elkaar te hinderen dan elkaar te helpen.
Echt hinderen deden die drie fietsers me niet, niet meer dan dat ze gewoon een symptoom in de verf zetten. Gebrek aan eerbied voor elkaar.
Als ik een voetganger zie, en er is daar juist een grote plas naast, dan hou ik mij in, om die mens niet helemaal nat te maken... Maar reeds menig keer heb ik het tegengestelde ervaren, en loop ik daar kliedernat...

Wat hebben ze daar aan? Wedden dat ze woest worden als iemand het met hen zou doen?

Het is net als het "goedendag" zeggen tegen elkaar... Kost niks, maar het maakt de wereld iets menselijker.

Glimlachen, kost niks, maar het maakt de wereld precies wat zonniger.

tot de volgende ?

De baron

Image via Wikipedia

Op een dag stond hij voor de achterdeur, verschrikkelijk mager, slecht in zijn vel, de haren in klitten, maar toch met dat je ne sais pas quoi dat zijn adel verraadde.
Heel zachtjes liet hij een miauwtje horen, en ik, de kattenhater, de hondenman bij uitstek, kon het niet aanhoren. Ik ging naar binnen nam een oud bord, goot er wat water met melk in en brokkelde er wat oud brood doorheen.
De rosse kater slokte het binnen en ging rustig zitten, ook toen de hond buiten kwam en naar de indringer stormde, gaf hij geen krimp, keek alleen eens hautain naar de druktemaker.
Als je geen kat wilt, geef dan ook nooit eten aan zo'n beest, want ze gaan niet meer weg. De Rosten beschouwde voortaan mijn achtertuin als zijn thuis.
Het was een lief beest, gaf kopjes en kwam zich tegen je benen wrijven, en als het etenstijd was ging hij op de vensterdorpel zitten en keek binnen in de keuken.
We hebben hem nooit binnengehaald, en hij probeerde dat ook niet, maar in ons Belgisch weertje kon ik dat beest toch niet in de regen laten zitten, dus timmerde ik wat van een hok bij elkaar, legde er een oude jutezak in, en meteen nam de Rosten het in beslag als zijn huis.
Ik had in die tijd veel vogels in twee grote volières, en vroeger raakte ik wel eens een vogel kwijt aan indringende katten of uilen of andere roofdieren, toen niet meer! De Rosten heerste over zijn domein, en niemand kwam nog aan de vogels. Nu en dan vonden we de Rosten niet meer, tot wij ontdekten dat hij het leuk vond om in het duivenhok te kruipen en zich wakend uit te strekken bij die duivenpan waar jongen waren. De duiven hadden helemaal geen schrik van de Rosten, leken zelfs zijn waakzaamheid op prijs te stellen.
Het leek wel of alles wat van ons was, ook van hem was, en dat hij er dus op waakte.
Vuil hadden we er niet van, daarvoor ging hij buiten zijn terrein...
Op een dag zag ik de Rosten in zijn kot liggen, onbeweeglijk. Het beest was doodziek, had duidelijk koorts, en ik moest zijn drinkwater bij hem houden, hij was te ziek om te gaan drinken. Na een paar dagen was het weer wat beter, en kwam hij weer - heel voorzichtig- buiten om te eten en te drinken. Toen zagen we wat er hem scheelde! Hij had een gat in zijn lijf, die dwars door het beest doorging! Later hoorden wij de toenmalige achterbuurvrouw vertellen dat ze een kat had gespietst met haar riek...
(Wij waren vroeger ooit eens een duivin met twee jongen kwijt... Later hoorden onze kinderen de kinderen van die achterbuur vertellen dat ze duif hadden gegeten...)

Katten hebben negen levens, maar blijkbaar was zijn achtste daarmee voorbij gegaan, want enige tijd later vonden wij onze Rosten doodgereden op de straat.

Onze Baron sans sous was niet meer...

Sindsdien hebben nog wat vondelingen hier verbleven, onze Nero zelfs meer dan zestien jaar...Maar de kat die voor hen de weg had gebaand naar kattenliefde was en bleef de Rosten, de verfomfaaide roste kater die hier uitgehongerd kwam schooien... Maar met allure...


Het is verschrikkelijk weer...het is nu bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet. De lucht zit zo volbewolkt dat het wellicht heel de dag wat duister zal blijven. Ik bedenk net hoe verschrikkelijk het wonen wel moet zijn binnen de poolcirkel, waar mensen leven die in weken geen licht meer zien... Ik mag er niet aan denken. Maar het helpt wel om minder te klagen over mijn eigen lichtgebrek.

Als ik nu over de velden kijk, dan zijn de meeste bomen kaal geworden. Alleen enkele taaie rakkers zoals mijn linde hebben nog blaren op hun kroon, de meerderheid vertoont nu alleen nog hun zwarte skelet tegen de grijze luchten. Gek, hoe verder ze staan, hoe zwarter ze lijken. De nabije populieren vertonen nog hun bruingroengrijze basten, maar de verder staande populieren zien zwart.

Zelfs in dit kleurloze weer zoek ik kleuren.

De winter moet nog beginnen en myn herte lanct na dich, oh Lente...

tot de volgende ?

vrijdag de dertiende

Image via Wikipedia

Voor veel mensen een ongeluksdag, voor de Lotto dé dag om je kans te wagen...
Die dertien brengt al ongeluk, en dan ook nog de vrijdag!!!
Wie gelovig is zegt: allemaal bijgeloof, en toch komt het allemaal net voort uit dat geloof.
Kristus zat met dertienen aan tafel op het laatste avondmaal (ook al staat dat naar mijn weten helemaal niet zo precies gestipuleerd in het evangelie) en op vrijdag stierf Hij de kruisdood.

Maar er zijn nog zo'n getallen, drie, van de H drievuldigheid, zeven, een getal dat herhaalde malen gebruikt wordt in de bijbel als een heilig getal...666, het getal van het Beest.

En dan raak ik nog niet eens de numerologie aan, die obscure "wetenschap" die gans de bijbel omzet in cijfers en daar conclusies uit trekt.

Met andere woorden, we hebben iets met getallen.
Maar wat is eigenlijk een getal? Niets meer of minder dan de weergave van een hoeveelheid. Dat wij met een tiendelig getallensysteem werken, heeft te zien met het feit dat we tien vingers hebben om op te tellen. Maar er zijn ook volkeren waar men werkt met een twaalftallig systeem, een twintigtallig... en wellicht nog andere. Ik vermoed dat wij hier oorspronkelijk ook met een twintigtallig systeem werkten, ik denk dat als ik luister naar het franse quatrevingt ofte vier maal twintig om tachtig aan te duiden. Wellicht is dat nog een restantje van een oude manier van denken...

Voor mij is getallen familie van wiskunde, en zoals je weet heb ik daar een bloedhekel aan. Ik heb reeds dikwijls mijn haatrelatie met getallen proberen te analyseren, maar eigenlijk weet ik het niet... Wellicht heb ik geen wiskundige knobbel en was wiskunde daarom voor mij steeds een lastige karwei en dus niet bemind. Ik koppel het bijna onbewust ook ergens aan materialisme, wat ik dan weer koppel aan kapitalisme en ook dat zijn woorden met een veeleer negatieve klank in mijn oren... Hoewel we, ik ook, allemaal meedoen in zover we de macht (lees het kapitaal) hebben. Onze hekel gaat over diegenen die meer hebben. Zo ken je meteen ook je eigen norm. En geef toe, schitterend komen we er niet uit. We zijn voor herverdeling, maar alleen boven de grens van ons eigen bezit. Daaronder is het een gerechtvaardigd bezit.

Want ik, ik is nooit rijk, er zijn er zat die meer hebben, en dat zijn dan de rijken.

In de ogen van de arme Indiër in de sloppenwijk van Mombai zijn wij stinkend rijk. En hij heeft gelijk. In onze ogen zijn die mannen uit de olieproducerende landen pas echt rijk, ik zag er eentje met een auto met een massief gouden carosserie, en wij zijn maar arme sukkels, en we hebben gelijk... Want we meten met een totaal andere norm, een ander getallenstelsel als het ware. Onder onze cijfer één wordt de Indiër gewoon geplet. Zijn eentje zien we niet eens met het blote westerse oog.

Getallen zijn dus ook een beetje normen. En normen, dat verschilt enorm. (E-norm, =buiten norm?)
Ik heb hier ooit in mijn blog de vraag gesteld hoe de interpretatie is van het evangelie bij de werkgever, omdat dat wel verschillend MOET zijn van mijn interpretatie, maar hoe zou de interpretatie dan zijn van die arme uit een of andere sloppenwijk? Wat heet daar rechtvaardig, en hoe zou ik het ervaren?

Met andere woorden, we interpreteren het evangelie (en iedere norm!) vanuit onze gezichtshoek, en projecteren dat op de rest van de wereld. Er zijn dus evenveel evangelies als er mensen zijn... of toch interpretaties ervan... En het gekke is dat wij er allemaal van overtuigd zijn dat wij de waarheid in pacht hebben, dat onze norm DE Norm is...

Het meest absurde is dat we de anderen dan ook nog veroordelen omdat zij de norm (onze norm) niet hebben.

Er is als het ware geen norm, en als dusdanig is er ook niet Het Evangelie, want ook dat is de vrucht van een tijd, van een mensensoort in een bepaalde situatie. Het enige valabele in dat evangelie zijn dan ook die normen die algemeen toepasbaar zijn, maar beseffende dat de toepassingen ervan onvermijdelijk worden bijgekleurd door de mens in zijn milieu, in zijn situatie.

Net dat verschijnsel is er ook de oorzaak van dat ook onze wetgevingen steeds maar complexer, steeds maar uitgebreider worden. Je kunt nu eenmaal geen principe omschrijven op zo'n manier dat het principe voor iedereen krek hetzelfde betekent. Dus moet men voortdurend naargelang de situatie zich voordoet, de wet bijschaven, zeg maar uitbreiden, Daardoor worden de wetten zo complex dat, in plaats van duidelijker, ze uiteindelijk voor nog meer interpretaties vatbaar worden. Want iedere keer je, op basis van een bepaalde situatie, de wet aanpast, zet je de deur open voor andere niet omschreven situaties.

Je kunt dan ook maar pogen om een zo algemeen mogelijke norm op te stellen...zonder enige waarborg. Geen wonder dat de mens stelt dat met de wet ook de gaten er bij gecreëerd worden. Ze hebben gelijk, maar het is zo dat je geen waterdicht systeem kunt creëeren...Gewoon omdat je niet echt wetten maakt, maar normen.

Het is alleen bij wetten zoals "bij een stopteken moet je werkelijk stoppen en stilstaan" dat je de norm duidelijk kunt stellen, en dan nog zul je discussies krijgen over het begrip "stil staan" ...

Er zijn landen waar men er wel in slaagt wetten te maken die voldoen aan één norm. Dat noemt men dan dictaturen.... Want de enige norm is die van het staatshoofd in casu.

Alles wat we doen is dus eigenlijk maar een beetje behelpen, knoeien...

En als je het zo bekijkt, dan doen we ons knoeiwerk al bij al nog niet eens zo slecht...en zijn onze normen nog redelijk...voor onze maatschappij op ons moment.

tot de volgende ?

Wreed' op aard, aan alle mensen...

Image by Tattooed JJ via Flickr

Nee, geen schrijffoutje, ik schreef het opzettelijk zo.
Als je nu een of ander grote winkel binnenstapt, dan hoor je nu al niets meer dan van die melige kerstliedjes. Melig, omdat ze helemaal uit hun context zijn gehaald, en in plaats van menselijke devotie alleen dienstig zijn om de koopzucht aan te wakkeren.
Daarom: 't is wreed
op aarde voor alle mensen...
Want eerlijk, ik krijg de kramp aan mijn dinges van dat voortdurend stimuleren (?) van de kooplust van het mensDOM... Voor de gekste dingen worden nu "feesten" gecreëerd. Week van dit, week van dat, feest van dit, feest van dadde...'t kan niet op. Als je met alles zoudt willen meedoen, dan is heel het jaar één groot feest en héél het jaar door één lege portmonnaie...
Niet dat ik iets tegen het feit heb dat we nu ook een dag hebben voor de secretaresjes, of dat we nu ook eens moeder vieren, integendeel...Maar of dit nu allemaal via de winkelketens moet gebeuren is de hamvraag. Ik denk dat de secretaresse die eens een welgemeende merci krijgt voor haar werk misschien wel meer tevreden zou zijn dan deze die een bloempje krijgt en vijf minuten later al weer een reprimande waar dat dossier nu blijft...
Net zoals een moeder wellicht veel meer geniet van een echtgemeende knuffel van haar kind met een bosje veldbloempjes, dan met een obligaat tuiltje rozen die door vader gekocht werden.
Nee, feesten, dat heeft weinig of niets met platte commersie te maken, dat moet iets zijn vanuit het hart.
Zo ook kerstmis... Voor wie er in gelooft een herinnering aan de geboorte van de Kristus, voor wie er niet in gelooft een dag als een ander. Maar laten ze in hemelsnaam op zijn minst eerbied hebben voor het geloof van de anderen...Net zoals ik verwacht dat men eerbied heeft voor het geloof en de overtuiging van andersdenkenden, moslims, hindoes, bahaï, hare Krisjna's of wat dan ook... Want wie eerlijk is in zijn overtuiging, verdient eerbied daarvoor. Ook al is het niet jouw overtuiging. En ik ben blij als ik op TV de moslims zie vieren aan hun suikerfeest, ook al heb ik er niet echt een idee van wat ze precies vieren, het maakt me gelukkig mensen gelukkig te zien.
Zijn andersdenkenden kerstmis aan het vieren als een feest van Vrede, dan heeft dat zijn betekenis, ook al is dat niet de enige mogelijke betekenis.
Maar of dat nu echt een kwestie moet zijn van cadeautjes??? Van mij mag het, zolang de cadeautjes maar een uitdrukking zijn van genegenheid, vriendschap, liefde... En dat het niet gaat over het aankoopbedrag. Een klein geschenk kan heel veel betekenen, veel meer dan een groot dat gegeven werdt met bijbedoelingen.
Och ja, bij ons worden met kerstmis ook cadeautjes gegeven, met een aankooplimiet, om te verhinderen dat er aan opbod wordt gedaan. Natuurlijk is het niet zo dat die limiet er echt is, maar het is voor iedereen een leidraad. Zo blijft het leuk, doet niemand zich pijn, is er geen opbod en zijn de blije gezichten echt blij. De aankooplimiet wordt zorgvuldig afgewogen in het licht van de mogelijkheden van de toestand van de betrokkenen, en heel wat van de geschenkjes zijn ook nuttig in gebruik.

Misschien is het wel gepast dat we nu, bij Wapenstilstand ook aan kerstmis denken...In die grote oorlog is het bijna echt vrede geworden op kerstmis, op sommige stukken van het front weigerden de soldaten nog te vechten en hield de toestand van vrede door de manschappen zelfs meerdere weken aan, tot ze onder dwang en zware straffen gedwongen werden opnieuw over te gaan tot oorlog, de waanzin van de groten moest weer eens primeren... Dat is bijna een aanvulling op wat ik gisteren schreef...Wie niets heeft, heeft ook niets om voor te vechten, geen reden om te vechten.

't Is wreed...
dat we zelfs nu nog, wij die onszelf "beschaafd" noemen, nog aan het oorlogen zijn... De brandhaarden op deze wereld zijn nog steeds laaiende oorlogsvuren.

en heel in het klein... Kijk eens wat ze de vlamingen vertellen over de Walen, en de Walen over de Vlamingen... Kijk eens naar wat gebeurt in Nederland met en rond de partij van ene Wilders, en ga zo maar door...Is het nu echt zo moeilijk ?
Blijkbaar wel, want zij die verdraagzaamheid prediken slagen er zelfs in ruzie te maken over de manier waarop, of over de sekte waarin...
djudedju

tot de volgende ?

zomaar een orchidee...

Image by joopvandijk via Flickr

Vanmorgen zijn we naar Kalken gereden, naar de rommelmarkt van de plaatselijke basket. Iedere keer bieden ze daar goedkoop heel mooie orchideeën aan. Dit keer weer, maar niet zo echt goedkoop deze keer, maar wel enorme dingen, heel grote bloemen, enorm veel bloemknoppen en twee bloemstengels. De witte iets duurder dan de gekleurde. Anny wou graag zo'n witte. Hij staat hier nu naast me met zijn grote witte bloemen te staan.

Na onze toch tussen de kraampjes gingen wij even zitten om wat te rusten en iets te drinken. Er was ook soep... De man van dienst zei me dat er keuze was tussen pompoensope en sladesoep met Boursin. Ik Keek hem wat verwonderd aan: " Hoe smaakt dat ?" Hij wist het niet, maar de mensen zegden dat het lekker was. Ik bestelde er dan eentje, met de plagende boodschap "Als 't niet lekker is, dan krijg je het terug..."
Maar het was lekker ! Heel erg lekker, zo lekker dat ik vroeg aan de ober of ik het recept niet kon hebben. "Wacht, zei ie, ik roep Lieve er eens bij, dat is de kokkin" En ja, Lieve kwam ('t Was nog een mooie en lieve Lieve ook)en ja hoor, ik kreeg het recept... Voor de soepfanaten onder u:
Je stooft een grote ui aan met een teentje look, doet er een à twee kroppen sla bij, een courgette fijn gesneden, kippen- en kruidenbouillon op het laatste wat melk er bij en natuurlijk de Boursin...
Ik kan je verzekeren dat het lekker is!
Zo zie je maar, haut cuisine op de rommelmarkt... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.


Vandaag is het elf november, wapenstilstand... Een herinnering aan de eerste wereldoorlog, de grote oorlog, sindsdien geëvolueerd tot herinneringsdag aan alle oorlogen waarbij ons landje betrokken was. Veel te veel, veel te dikwijls...om goed te zijn. Oorlog is iets wat er bij mij niet in kan, iets wat ik niet kan begrijpen. Ik kan me niet voor stellen dat ik daar ergens verscholen zou liggen en schiet op een mens die ik nog nooit zag, die mij persoonlijk niets heeft gedaan... Voor mij is oorlog het summum van waanzin. En toch... is er wellicht geen enkel moment in de geschiedenis waarbij het niet ergens oorlog was. Ik las ooit dat oorlogen wellicht begonnen zijn op het moment dat de mens aan landbouw is beginnen doen. Dan had hij plots grond waar hij op gewerkt had, en dat hij ten allen koste wou verdedigen. Of dat juist is weet ik niet, maar het klinkt logisch.

In dat zelfde artikel las ik nog andere wonderlijke dingen... De overschakeling op landbouw was niet echt een verbetering van de situatie, wel een zekerheid. Het maakte ook dat de mensen zich vestigden op een semi-vaste plaats. Maar het was geen verbetering van de voeding, noch van de levensomstandigheden. Als je kijkt bij de bosjesmannen, dan zie je dat ze met jagen en verzamelen alles bijeenkrijgen in maximum twintig uur per week. Bij landbouwgemeenschappen is de portie werk veel hoger ! Bovendien is graan niet echt de beste voeding. Het is nogal eenzijdig maar het biedt zekerheid door de mogelijkheid van bewaren. Maar bij verzamelaars bevat de voeding niet twee of enkele groenten, maar een keuze uit zo'n 150 verschillende planten. Noten bieden bv veel meer dan granen...

Het is dus voor de zekerheid dat de mensheid indertijd heeft gekozen... En de kostprijs was dat die zekerheid moest verdedigd worden...in oorlogen...

Die keuze voor nederzettingen deed ook heel sterk het geboortecijfer stijgen, met als gevolg dat de gronden moesten uitgebreid worden. Ook de slechte manier van landbouwbedrijven veroorzaakte de uitputting van de grond, en dus moesten ze gebieden waar de grond nog wel goed was, gaan veroveren op de anderen...

Eigenlijk is dat nu nog zo, nu gaat het niet meer over landbouwgrond, maar over grondstoffen zoals olie... en gaan jagen is geen optie meer, door de cultivering van zowat heel de aarde, is er geen echt wildbestand meer die een leefbare situatie biedt, bovendien zijn we met veel, veel te veel mensen om op dat alternatief terug te vallen.

Als je het zo bekijkt, is het verlaten van een "natuurlijke" leefwijze ook de start van de oorlogen geworden. Op die manier is ecologie misschien wel een equivalent van een godsdienst, maar niet meer te verwezenlijken...Maar wellicht is de reactie op de natuurmensen die wij dan steevast "edele wilden" noemen, een soort heimwee?

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Morgenstond...

Image by Lumperjack via Flickr

geeft goud in de mond... Maar tegenwoordig halen mensen het goud uit hun mond, om het te verkopen. De prijs van het goud is nog nooit zo hoog geweest als nu, 't staat boven de 1100 dollar... Mensen blijken de gouden vulling uit hun tanden uit te peuteren om het te verkopen.

Dat wijst op geldgebrek. Misschien nog niet echt armoede, maar 't is er toch dichte familie van.

met andere woorden, de crisis begint zich te laten voelen. Wat men ook beweert, hoezeer men ons voorhoudt dat er nog geen crisis is bij de mensen, de feiten bewijzen het tegendeel.

De prijzen van de huizen dalen, en zullen nog verder dalen, gewoon omdat er een heleboel woningen niet meer zullen kunnen worden afbetaald. En ook door een stijgend aantal gezinnen die uit elkaar vallen. De moeilijkheden voortvloeiend uit de crisis, de moeilijkheden voor afbetalingen van de hypotheek, vormen in veel (te veel) gevallen de druppel die de emmer doet overlopen.

In en gezond gezin zijn moeilijkheden wellicht een reden om elkaar meer te steunen en front te vormen, maar in gezinnen waar al een barstje zat, zijn het bijkomende moeilijkheden... Vroeger kenden we niet zo veel echtscheidingen. Hoe zou dat komen?

Naar mijn idee zijn er meerdere redenen. Laat me beginnen met het feit dat vroeger sommige gezinnen samenbleven, maar dat het een hel was. Maar scheiden, dat was een schande die je niemand kon aandoen, en wat zouden de ouders zeggen, en wat zou men wel denken...en het paar leefde in een hel verder. Voor die gevallen is het een goede zaak dat echtscheidingen niet meer zo ver weg zijn. Voor die mensen is echtscheiding wellicht een verlossing uit de hel. Maar niemand kan mij wijsmaken dat er vroeger zoveel (volgens de huidige statistieken zijn er ongeveer 2/3 echtscheidingen !!!) slechte huishoudens waren. Er is duidelijk meer aan de hand.

Vroeger was de vrouw volstrekt ondergeschikt aan de man, ook feitelijk. In de meeste gevallen was zij huismoeder, en had geen enkel inkomen. Dat is gelukkig niet meer zo, maar die onafhankelijkheid van de vrouw heeft meer meegebracht dan alleen een dam te zijn tegen de willekeur van de man.

We stellen vast dat het begrip onafhankelijkheid nogal "uitgerekt" wordt... Met andere woorden, het is niet alleen een zekerheid, maar het wordt voor velen een veel verder doorgetrokken onafhankelijkheid, in die zin, dat de partners geen enkele verplichting meer voelen ten opzichte van elkaar. Ze zijn zo ver dat ze onafhankelijkheid interpreteren als "er geen rekening moeten mee houden", en dat is nu niet precies wat een huwelijk is of zou moeten zijn...

Nog een bijkomende zaak, vroeger was de kans op buitenechtelijke betrekkingen veel en veel kleiner dan nu. Precies doordat de vrouw nu ook fungeert op de arbeidsmarkt, komen beide partners nu dagelijks in aanraking met mensen van de andere sekse. Op de werkvloer werken tegenwoordig meestal én mannen én vrouwen samen. Dat kan een verrijking zijn, maar het is ook een bijkomende gelegenheid om met elkaar in contact te komen. Och, meestal zullen ze wel niet echt uit zijn op een buitenechtelijke relatie, maar op een dag hebben ze thuis wat ruzie, en dan praten ze daar eens over met een collega, en daar is net zoiets aan de gang, en ze troosten elkaar... Als dat twee mannen zijn, dan gaan ze wellicht een pint gaan drinken om hun gedachten eens te verzetten, als het een man en een vrouw zijn kan dat troosten een beetje fysiek worden...

De kansen om naast de pot te pissen zijn dus veel en veel groter geworden dan vroeger. Vroeger zei men: "Je moet de kat niet bij de melk zetten", maar nu is dat dagdagelijks wel het geval. Lang niet overal gebeuren die dingen, maar nu is de kans er, waar ze vroeger niet was.

Er is nog een aspect! We hebben nu een maatschappij met seksuele vrijheid. Vroeger moest een vrouw heel voorzichtig zijn, want de kans zat er altijd in dat in verwachting raakte. Nu zijn er middelen in overvloed die dat verhinderen. Dat betekent dat het element schrik voor de gevolgen ook verdwenen is.

We moeten dus niet gaan veroordelen. We zitten in een totaal nieuwe situatie, waarbij de oude situatie helemaal niet meer te vergelijken is. Adam kon Eva niet bedriegen, er was doodgewoon geen andere vrouw ter beschikking. Nu loopt de werkvloer vol Eva's... en voor de Eva's vol Adams. Bovendien is ook het begrip van zonde, van "verkeerd" heel sterk geëvolueerd. Heel wat mensen vinden seks buiten het huwelijk helemaal niet zo erg. Je moet maar eens je krant opendoen om te zien hoe de "voorbeelden" van de huidige maatschappij handelen. Je leest, en heus niet alleen bij filmsterren, niets anders meer dan die heeft het nu met deze... en deze dan weer met die. Zo veel en zo vaak, dat niemand er nog echt van opkijkt, en dat het begrip als dusdanig wat aanvaard wordt.

Er is dus een verschuiving van het begrip bezig. We zien ook steeds meer jonge mensen die gaan samenwonen, zonder te huwen. Geen binding. Geen verplichtingen.

De slachtoffers zijn in de meeste gevallen de kinderen, die in hun opvoeding meestal op zijn minst een vaste lijn, een leidraad mankeren. In veel gevallen komen ze dan terecht in nieuw samengestelde gezinnen, waar dikwijls kinderen van diverse origines worden samengebracht. Allemaal niet zo makkelijk.

Ik heb geen idee waar deze nieuwe maatschappijvorm naartoe gaat. Maar wellicht moeten we het niet overdrijven, wellicht zal het, zoals steeds, zichzelf weer genezen...In de maatschappij zien we immers steeds weer de slingerbeweging, en waar we nu helemaal uit het lood zijn, komt wellicht de tijd dat we weer helemaal de andere kant opzwaaien.( Gewoonlijk op zijn minst even erg!)

Ik denk dat mijn generatie het er veel moeilijker mee heeft dan de generatie die nu zo leeft. Voor hen is dit de normale gang van zaken. Voor ons lijkt het schrikkelijk scheef getrokken, en wellicht zal het voor mij, die op de boerebuiten woon, nog wat erger lijken dan voor mijn generatiegenoten uit de stad, waar de confrontaties met die feiten veel dichter opeen zitten, en dus "gewoon" lijken.

Ik probeer alles te begrijpen, maar echt lukt dat niet... Ik ben een kind van mijn tijd, van mijn opvoeding, van mijn milieu... Redeneren verandert niets aan die basisgegevens. Rest mij alleen, ook al begrijp ik het niet echt in mijn fundamenten, toch tenminste rationeel begrip te tonen...en zeker niet te oordelen, en nog veel minder te veroordelen.

Er zijn immers zo veel dingen die anders geworden zijn...en ik denk met weemoed aan mijn ouders, en hun opmerkingen over ons, en onze andere manier van leven, van denken... L'Histoire se répète...

Buiten ziet het er maar mottig uit. De barometer is weer een paar streepjes gezakt, en dat uit zich in een vage vuile mist die de horizon verdoezelt en de wereld een grijze tint geeft. Zels de geelbloeiende velden lijken nu hoogstens vaal geelgroenig...

Gisteren heb ik gepoogd vriendelijk te zijn en behulpzaam, toen we uit de Auchanwinkel kwamen heb ik willen helpen om ook een en ander in de auto te zetten... De laatste kabas heb ik wellicht op een verkeerde manier vastgepakt, want plots schoot er een felle pijn door mijn rug...'t Is nog niet over... Kijk, daar ben ik pisnijdig over! Ik ben alleen goed als ik niets doe, braaf ben en niet beweeg...djudedju

tot de volgende ?

Lente Groen! geloof...

Image by ~jjjohn~ via Flickr

Een Britse rechtbank heeft een uitspraak gedaan die toch wel eventjes "anders" is... Een man die werd afgedankt omwille van het feit dat hij ecologist was, heeft gelijk gekregen van de rechtbank, op basis van de redenering dat de groene overtuiging gelijkgesteld is aan een geloof.

Volgens mij heeft die rechter gelijk. Niet dat ik denk dat het groene gedachtengoed een geloof is, maar wel over het feit dat steeds meer mensen hun gedachtengoed zo hevig opschroeven, dat het voor hen het geloof vervangt. En ik denk daarbij echt niet alleen op Groen en consorten, er zijn er die de dierenbescherming zo extreem ver door trekken, dat het voor hen een religie lijkt. Er zijn er die hun politieke overtuiging zo fel hun leven laten overheersen, dat je bijna niet anders kunt dan de vergelijking maken met fanatieke gelovigen.

Het geloof zelf is een beetje uit, het is niet echt meer in de mode nog te durven zeggen dat je gelovig bent, maar dan stel je vast dat mensen iets anders in de plaats stellen, en heel hun leven laten domineren door een of ander ander gedachtengoed. En net zoals we fanatieke gelovigen hebben, die aanslagen plegen in naam van hun godheid, zien we ecologisten boten verhinderen te werken, zelfs boten doen zinken, zien we Gaia, Peta- en andere fanaten dieren gaan "bevrijden"... Nee, het lijkt me logisch dat die rechter de vergelijking doortrok.

Eigenlijk is dat ergens een "bewijs" (nu ja) van het feit dat mensen ergens iets moeten hebben dat het gewone overstijgt. Ik heb reeds in mijn schooltijd atheïsten meegemaakt die hun overtuiging ten allen prijze willen doordrukken, en andersdenkenden (lees gelovigen) als hun vijanden beschouwen. Gek...Maar ja, wat wil je, het zijn mensen, en wij zijn de enige diersoort die praten over logica, en ook de enigen die het niet toepassen...

Vanmorgen zijn we naar Auchan gereden. Onze grote inkopen gaan doen. We brachten zeeduivel (lotte) mee en ook wat éperlans... Ik denk dat de nederlandse naam van dat laatste visje zandspiering is...een klein, hooguit 5 cm lang beestje, die je met kop en staart en heel de rattaplan in het frietvet bakt, Franse (heerlijke) mode...à la frite... Zodra ik dat voor het eerst heb gegeten, was ik verkocht. Heel eenvoudig en heerlijk van smaak.

...maar wellicht is het verkeerd... We gaan met het eten van vis en vlees regelrecht in tegen het "geloof" van bepaalde mensen. Daar ik echt heel graag dwars ben, kan ik hen tot mijn groot genoegen mededelen dat men bij planten ook kan spreken van leven, zelfs van "denken", of toch zeker van reageren op bepaalde zaken. Zouden wij dan wel die planten mogen eten? Nee, eerlijk, als je die manier van redeneren heiligt, dan mogen wij niet eten, niet ademen (zuigen mie- en jancroben binnen!!!) niet liggen en niet staan (we pletten wellicht microscopisch leven)... Zelfs de Jaïnisten zijn zo streng niet. (De echte houden wel een doekje voor de mond en neus om niet per ongeluk een vliegje binnen te krijgen en pijn te doen...)

Maar als ik heel die in mijn binnenste kijk, dan vind ik hun houding niet echt slecht, net zo als ik de groenen niet verkeerd vind, ze hebben beiden alvast de verdienste dat ze ons doen nadenken, en dat we niet de gek moeten houden met "het leven"... We moeten in ieder geval dringend leren om wat meer eerbied te hebben voor het natuurlijke evenwicht. Niet dat we dat echt kunnen behouden, daarvoor zijn we met veel te veel mensen op deze aarde. We nemen gewoon door ons zijn te veel plaats in, eten te veel, ademen te veel om nog een gewoon evenwicht te kunnen behouden...We zijn door ons zijn al een scheeftrekking.

Maar we zouden op zijn minst kunnen leven op een zo verantwoord mogelijke manier. En er is maar één manier! Beginnen met hetzelf te doen. Zo veel mogelijk...Niet steeds wijzen op een ander, maar zelf doen. Dan pas hebben we recht van spreken.

Wat is het nut van "Het veilig overzetten van padden" als we het oppervlaktewater gaan vergiftigen?

toch een over nadenken... Zoals Alice Nahon al zei: Het is goed in 't eigen hert te kijken...

tot de volgende ?

Gouden velden

Image via Wikipedia

Nee, ik heb het niet over heraldiek, maar over gewone velden...Sinds enige jaren worden wij hier in het najaar verwend met mooie gouden velden. Het is naar mijn mening mosterdzaad of iets in die aard, die nu gezaaid wordt, enerzijds als groenvoer, anderzijds wellicht ook als groenbemesting. Die velden staan nu nog in volle bloei, en tussen het braakliggende veld, en verschaalde weiden, liggen nu van die goudgele velden te blinken.
Het is ook in die velden dat je de dinosaurus ziet opduiken!
Nee, natuurlijk geen echte dino's, maar een van die vele soorten landbouwtuigen. Het is een machine die achter de tractor getrokken wordt, die dan die mosterdplanten afmaait, en door de hoogstaande muil spuwt het dan het verhakselde kruid in de volgende wagen.
Als die tuigen voldoende voer hebben bijeengemaaid en verhakseld, laat de boer het gewoon op het veld staan... en van ver is het precies het silhouet van een voorhistorische dinosaurus...
Jaja, ik weet het, ik heb veel fantasie, maar kijk zelf maar eens!

Maar die gouden velden zijn bizar, waar alles wat aan het afsterven is, staan die volop te bloeien en tonen een mooi fris groen onder die gele bloemtrossen.

Heb je ook gelezen dat wij hier zowat de duurste overheidsdiensten hebben van heel de wereld? Maar er staan jammer genoeg geen details bij... Naar mijn gedacht verdienen onze ambtenaren echt niet teveel, en wellicht helemaal niet meer dan de ambtenaren in de ons omliggende landen... Maar als ze de kosten van de overheidsdiensten berekenen in verhouding met het land, dan zijn we wellicht niet te kloppen!!!
Maar dat komt niet door de ambtenaar!

Nee, dat komt door ons grandioos en economisch systeem!
Kijk rond je, in ieder bedrijf probeert men te centraliseren, men fusionneerd zels scholen en hospitalen om adequater en economischer te werken.
Niet zo ons regeringssysteem...
Wij hebben een senaat
Wij hebben een federale kamer van Volksvertegenwoordigers
Wij hebben een Vlaamse deelregering
Wij hebben een Waalse deelregering
Wij hebben een duitstalige onderafdeling daarbij
Wij hebben een apart hoofdstedelijk gewest.
Om het werken niet te zwaar te maken deelt men dan ook nog een paar functie toe aan de Provincie, met een gouverneur, een provincieraad en "de provincieleden"....
Om dat dit nog niet ging heeft men Brabant onlangs gesplitst in Waals Brabant en Vlaams brabant.
En ik ben er zeker van dat ik nog wat onderdelen heb vergeten. Kan ook niet anders, er is geen kat die nog exact kan vertellen welke bevoegdheid nu eigenlijk bij wie hoort. Er zijn in ons landje zaken waarvoor je drie, vier ministeries moet aflopen om iets in beweging te krijgen.
En al die ministerkes, senatoortjes, volksvertegenwoordigertjes, Vlaamse ministertjes, Waalse ministertjes, hebben om te kunnen werken een heel kabinet met politieke vrienden, die soms zelfs weten wat ze daar doen.

Allemaal aan een hongerloontje...
djudedju...

Als je aan een zaakvoerder een dergelijk organigram zoudt voorstellen, dan lig je al buiten vooraleer je de kans kreeg het allemaal op te sommen. Niet zo voor het "beleid" van ons landje. Een mens is voortdurend vol verwondering dat er nog iets gebeurt en dat niet alles in de soep draait.

Het grootste mirakel is dat de politieke partijen naast al die jobgerelateerde leden ook nog enkele gewone leden hebben. Mensen die op een of andere manier nog geloven in het "werk" van de partij...Of zou het alleen zijn om aan een jobke te geraken ?

Maar nu is dat niet meer zo, zegt men... Maar als je solliciteert naar een functie aan een of andere openbare dienst, dan moet je geluk hebben dat het juist de toer van die partij is...Want ze werken met een systeem van roulatie...

Och, wat zit ik mij nog dik te maken... Ik heb alle miserie om te vermageren, en als ik daarop denk vreet ik telkens weer mijn kas op...niet wijs hé...

En voor welke partij moet je dan stemmen??? Tja, ik weet het ook niet... Ik ken er geen goeie, wel een paar die nog slechter dan slecht zijn, maar goeie??? nee...


Och, ik kan beter bij die mooie gele bloempjes blijven, dat is veel leuker. Heb je het al gezien? Het is mooi weer! Helder blauwe lucht, zon en wind, niet warm, niet koud...Heerlijk herfsfst weer... Om met slepende voeten door de blaren te stappen in het bos. De geur van de aarde op te snuiven en last te krijgen van je sinussen...

tot de volgende ?

...donderdag, vrijdag, waterdag...

Image by abbilder via Flickr

Nogal een geluk dat ze geen of weinig regen voorspelden... 't Giet zo al genoeg.
Nu, ergens mag het wel, want het grondwater staat nog steeds heel heel laag.
Maar plezant is het niet om er door te lopen. Je ziet de mensen met vieze gezichten, gebogen voorbijsnellen zonder opkijken...
En gek genoeg staat het water nu al weer in beekjes op het veld voor mijn deur. Een bewijs te meer dat de grond met al die zware machines helemaal geen water meer doorlaat... In 1976 duurde het drie jaar vooraleer de grondwaterstand weer normaal was, we mogen verwachten dat het nu weer zoiets zal zijn.

Ik vraag me af of we nog eens gaan kunnen gaan vissen dit jaar... Want zo fanatiek zijn we niet dat we ons laten nat regenen of doorkoud willen worden.

Maar ondertussen regent het maar door... En het doet wellicht deugd ?

Deze namiddag gaan we weer naar tanteke... ons obligaat bezoekje. Hopelijk kunnen we wat dicht staan, want gelijk hoe, met de bouwwerken aan de home moeten we zowiezo al een kleine honderd meter buiten lopen, en dat in het beste geval... Het klinkt wat gek, maar heel het terrein is door de bouwfirma afgezet met tweemeter hoge hekkens, in rasterdraad...Nu is de home zoiets als een kooi in de zoo... Je moet nu naar de oude ingang gaan, daar het terrein betreden, en dan langs een voetpaadje langs de lange gevel trekken naar de huidige ingang. Waarom men de oude ingang niet weer heeft geopend ? Wellicht omdat daar geen veiligheidsslot op zit... Ben je al eens naar zo'n home geweest waar ook dementen zitten?
Binnen gaan is makkelijk, je doet de deur open en stapt binnen, maar om buiten te raken moet je een code indrukken. De code hangt er onder, in ons geval: druk het jaartal omgekeerd in... Blijkbaar is dat voor dementen veilig genoeg...

Het klinkt en het is poepsimpel, en toch is het blijkbaar voldoende. Wij kunnen ons niet indenken in die wereld van dementerenden. Ik heb me wel afgevraagd of die code ieder jaar moet veranderd worden, of dat dit automatisch gaat... In ieder geval was ik er eens heel vroeg in het jaar, en dan was het al gewijzigd. Vermoedelijk moeten ze het manueel doen, want zo heel erg gesofisticeerd lijken die dingen me niet.

Deze morgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Deinze. Mooi om eens op rond te lopen, maar niets gevonden naar mijn gading. Wel heb ik er een gesprek gehad met een dame die ook knutselde, en die me wist te vertellen hoe zij die mooie kerstversiering had gemaakt die ze daar verkocht. Een mens leert altijd maar bij hé...

't Is gestopt met regenen. Het giet nu...

tot de volgende ?

Google Dashboard

Image by eikootje via Flickr

Nu en dan lees je over ongeruste mensen die vermoeden dat er dingen op Google bekend zijn, die zij liever niet bekend zouden zien...
Als jij er zo eentje bent, dan kun je dat vanaf nu eens gaan controleren! Je gaat naar Google Dashboard, je klikt in met eventueel je paswoord en co, en hopsakee, daar staat plots een hele lange, lange waslijst van al de dingen waarmee jij op het net rondzwerft, althans in de enorme gegevensbank van Google.
Ik was benieuwd, en ging eens even kijken...Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet wist dat ik op zoveel manieren en op zoveel plaatsen te kijk liep. Maar er zit niks ergs bij, je moet niet gaan zoeken. En de lijst is eigenlijk nog niet eens compleet, want Wave en dergelijke zitten er nog niet bij, en daar zit ik ook al in.
Ik zat zelfs op een plaats waar ik niet meer van wist, op Orkut... Blijkbaar heb ik dat ooit eens geopend om te kijken, en het dan vergeten... Tussen haakjes dat is ook een van die vele sociale netwerken die de mensen uit hun sociale leven weghalen om een alternatief sociaal leven op te bouwen in de virtualiteit...
Doet mij denken aan de Japanse toeristen. Die lopen zo voortdurend met hun fototoestel voor hun gezicht, dat het niet anders kan, of ze trekken hier foto's van alle dingen die ze kunnen, om thuis te kijken naar wat ze hier hadden kunnen zien...

Maar zo je ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, jezelf hebt blootgegeven op de brede snelweg van het internet...dan kun je dat nog steeds zien... Ik heb niet de indruk dat je op dat Google Dashboard ook de de gelegenheid hebt dingen te verwijderen... Alles wat er op zit is een monument voor de "eeuwigheid"... Want dat internet is een gek ding! Het is niet zo eenvoudig iets echt te verwijderen! Want ergens, zelfs al haal je het er uit, blijft er altijd wel iets achter...

Het is dus beter om voorzichtig te zijn... en eerst te denken vooraleer je iets op dat net zet. Gebruik het ook niet als "schandpaal" om een intieme foto van een vorig liefje op te zetten, want de sporen naar de dader zijn zonneklaar...en vermits niets echt verwijderd kan worden, zijn de straffen logisch niet licht.

Dus ga maar eens kijken naar je zelf op Google dasboard, en wees verwonderd hoe vaak je te vinden bent. En dan ben je wellicht niet eens echt gekend. Onze Bart is er alomtegenwoordig uit hoofde van zijn werk, maar ikke niet, en toch wemelt het van sporen. Eigenlijk is het een beetje bangelijk.

Naar mijn gevoel is dat ook een beetje de zwakte van heel het systeem! De massa gegevens wordt alsmaar groter en groter en groter...je vraagt je onvermijdelijk af of die explosieve groei wel onbeperkt kan doorgaan, om krijgen we ook daar op een dag het barsten van de zeepbel? Dan zouden mijn sporen allemaal rbbedebie zijn, niet erg, maar de sporen van de mensen die er moeten mee werken, mee leven, die zouden dan ook weg zijn, met naast de gegevensexplosie een neveneffect van economische implosie...

Vandaar wellicht dat er nu al mensen bezig zijn met het ontwerpen van een totaal nieuw internetsysteem...Maar wat er dan met het bestaande zal gebeuren? Geen idee...

Het is allemaal een beetje big brother-achtig, maar dat is een gevoel die we steeds meer hebben, bij steeds meer dingen. Ergens is het misschien ook wel een beetje logisch, hoe groter de mensenmassa wordt, hoe beter je inzicht moet hebben in het gebeuren om hen binnen de banen te houden. Maar toch voelt het een beetje eng aan. Steeds meer stemmen gaan op voor de bescherming van de privacy, en we zijn nog nooit zo gezien geweest als nu...

We laten binnen onze moderne maatschappij voortdurend sporen na... Je telefoneert met je gsm, en ze zien waar je zit of staat...Je betaalt met je kaart, ze zien waar je bent op dat moment...Je loopt voor camera's voorbij zonder dat je er erg in hebt en vreemden kunnen bijna heel je dag opvolgen van het verlaten van je woning tot je 's avonds laat je computer afsluit... Als je het zo eens opsomt, dan kriebelt het wel eens...Maar och, voor 99% van de mensheid maakt dat niks uit, want ze doen niets dat niet gezien mag worden. Maar moet het dan wel gezien worden?

Steeds meer stemmen gaan op om ook het volledig medisch dossier van iedereen te verzamelen, zodat de gegevens ter beschikking staan van de medici die je verzorgen. Och, geen schrik, alles is heel strikt beveiligd, en alleen te raadplegen door bevoegde medici... Och ja, zo goed als onze bankkaarten en bankgegevens die je nu en dan kunt lezen op sites van hackers ? Hoeveel zou een werkgever aan een hacker betalen om van zijn personeel de medische achtergrond te kennen?

Nee, geen enkel systeem is waterdicht... en dus zwerven heel wat dingen over ons rond in de wijde, wijde wereld... toch een beetje beangstigend.

Het regent niet, de barometer is een heel stuk omhooggevlogen, maar volgend de weerventen en -madammen is het maar heel tijdelijk... Ik heb hen niet nodig om dat te weten, ik heb een persoonlijke barometer ergens in mijn lage lenden... die zegt me niet of het goed wordt of slecht, maar wel schrijnt hij elke verandering van weer, heel mijn lijf door. Djudedju.
Oh ja, voor de opvolgers van mijn diëet: ik ben er nu 20 kwijt... Mijn buur is stikjaloers, maar hij wil zijn bougondische leven niet vaarwel zeggen, het moest maar zo lekker niet zijn. Daar ben ik dan weer jaloers van.
't Is ook nooit goed.

tot de volgende ?

mijn 1.373° blog...

Image by FaceMePLS via Flickr

't Is niet te doen!
Da's meer dan drie jaar dagelijks bloggen, om precies te zijn, binnen 87 blogjes heb ik vier volle jaren bijeengeblogd, of liever binnen 88, want er zit dan defacto ook een schrikkeljaar tussen...

Vanmorgen, heb ik -dagelijks werk- weer eens op de barometer geklopt, en het pijltje kwam weer iets naar boven! Je ziet het dan ook, het regent mollejongen!

Vannacht, met al dat goed weer lig ik weer pijn te hebben, lag ik te denken aan "waard". Eigenlijk had ik dat voorzien als titel van deze blog, tot ik plots dat cijfer zag staan...

Waard...en ik had het over mijn leven...Wat is mijn mijn leven waard geweest?
Hoe ik daar bij kwam? Door een bezoeker, die vol bewondering naar een van mijn prutserijen keek, en zei: "Jij had toch meer moeten doen met je leven, als je dat kunt..."
Maar is dat wel zo ?
Heb ik mijn talenten wel gebruikt?
Héhé, dat is een echt gewetensonderzoek als je daar begint op door te denken.
Ik kan niet ontkennen dat ik wel wat talent heb in tekenen en schilderen en beeldhouwen, maar of ik echt genoeg talent had om daar mee mijn boterham te verdienen? Misschien wel, misschien niet, maar in die tijd had ik zelfs niet moeten denken aan een bereopskeuze als kunstenaar... Dat was geen zeker bestaan, dus, dat deed je niet. Ik heb het het, voor zover ik me herinner, ook nooit gevraagd of voorgesteld... Ik wist zo al wat de houding van mijn ouders zou zijn, en eigenlijk was ik ook grootgebracht in die atmosfeer van werken voor je boterham... en tekenen, dat is niet echt werken... (Maar onze Bart verdient er wel een belegde boterham mee...Het kan dus wel...)
Nee, ik heb niet gedaan wat je kunt noemen "woekeren met je talenten".
Maar ze echt begraven deed ik ook niet, ik gebruikte mijn gaven regelmatig ook in mijn werk, om posters en dergelijke op te maken. Een van mijn tekeningen werd zelfs gebruikt om tshirts mee te maken voor een onderdeel van de beweging.
Maar ik heb wel mijn talenten gebruikt voor mijn werk, andere talenten, dat wel, maar ook die gaven had ik met de paplepel binnengekregen, en ik voelde me als een vis in het water binnen de vakbeweging. Daar heb ik mijn talenten wel gebruikt, heb ik er wel mee gewoekerd en heb ik er wellicht zelfs voor een stuk mijn gezondheid mee naar de knoppen geholpen...
Een leeg leven had ik niet.
Tot een mens dan plots ziek wordt. Pijnpatiënt... een van die ziekten waar je eigenlijk niet ziek bent, maar toch niets meer deftigs kunt doen. Je lichaam wil gewoon niet meer mee spelen. En dan zit je daar met je talenten... te zitten glarieogen.

En toch... toch waren die talenten dan voor een groot stuk mijn behoud. Ik herinner me ons vader, die twee grote hobby's had: postzegels en gaan vissen. Door zijn ziekte werden ook zijn ogen aangetast, en geen van zijn hobby's waren er nog... Er restten ons vader nog alleen zijn boeken en de TV... Ik had, mede dank zij die talenten een heel pak dingen die ik graag deed, te veel om ze allemaal te beoefenen toen ik nog gezond was, en een deel er van werden ook onmogelijk door mijn ziekte, maar ik had er nog een heel pak over.

En ik heb me, na een periode van ineenstorting, daar op gestort... Ik heb mijn gaven gebruikt om mijn pijn naar achteren te drukken. Ik denk nog wel met weemoed aan de verloren hobby's, maar ik pin me daar niet op vast. Ik doe wat ik nog kan doen, en gebruik het als bezigheidstherapie en als liefhebberij, zonder voorkeur van volgorde.

Nee, geachte bezoeker, ik denk niet dat ik meer kon doen met mijn leven, ik kon misschien heel anders leven, maar weet je, misschien hoorde jij dan niet eens tot mijn bekenden, kon je niet eens die bedenking maken...


En het voornaamste van al, ik heb een goed gezin... Met alle geluk en alle verdriet die daar bij horen, hangen we toch hecht aan elkaar. En dat, dat is het allerbelangrijkste.

Weet je, ik droom er al een tijdje van om eens een artikel te maken om te publiceren in het blad van de mutualiteit of zoiets, over "De chronische zieke"... Niet om te klagen of te zagen, maar veeleer om een oproep te doen om niet te doen wat ik ook deed toen ik nog gezond was...
Want wat mij nu pijn doet, dat heb ik toen ook de ander aan gedaan. Ook ik stelde ziekenbezoek heel makkelijk uit om god weet voor welke redenen allemaal, gewoon, omdat een gezonde mens niet graag naar een zieke toe gaat. Het is niet leuk, dus schuiven we het voor ons uit, terwijl het voor de zieke héél, hééééél belangrijk is... Ik probeer dat nu, voor mezelf, een beetje goed te maken, en nu ga ik nu en dan wel op ziekenbezoek, en hebben we onszelf opgelegd van wekelijks naar tanteke te gaan (helemaal niet leuk, want je kunt er niet echt meer mee babbelen)... Bij andere zieken ga ik echt graag, net omdat het babbelen ook voor mij, nu, in mijn situatie, een heerlijk iets is.
Waarom ik ik daarover wil schrijven, is om misschien iets te doen aan het ergste van ziek zijn. Het ergste is het uit het sociale leven vallen. De eerste maanden krijg je nog volop bezoek, maar na enkele maanden zwakt dat af, en zit je in een eenzame wereld, met het gevoel dat alles en iedereen je heeft laten vallen. En het klinkt gek, maar in die eerste ziekteperiode heb je dat bezoek bijlange niet zo veel nodig als wel later. De eerste periode van je ziekte ben je vooral bezig met ziek zijn... Je moet dat nog verwerken, het overspoelt je nog op dat moment...En dat is dan wellicht ook de reden, of mede de reden dat ziekenbezoek niet echt leuk is, mensen die nog te veel bezig zijn met die nieuwe situatie, die ziekte, zijn dan ook vooral bezig met die ziekte... En dan ga je op bezoek, en dan ga je weer weg met het gevoel dat je met een heel andere mens hebt gepraat dan de man die je kende vóór die ziekte ... en je gaat niet meer, want hij zaagt, hij is niet leuk meer...
Eigenlijk zouden we dan nog eens moeten gaan, minstens één keer, om vast te stellen dat na dat dipje van het "ziek-ineen storten", er een zekere aanvaarding is van de situatie, en dat je weer met de oude vriend aan het praten bent...of toch voor het grootste gedeelte.
Het bezoek is weer leuker, en op dat moment is je bezoek voor de zieke véél en véél belangrijker, want dan kom jij op het moment dat alle anderen al afhaakten...en red je de zieke uit zijn vereenzaming, zijn ergste vijand, erger dan de ziekte zelf...
Maar dat is niet makkelijk te verwoorden op een manier dat de mensen er door geraakt worden, en dat het hen bijblijft, zolang, tot ze het nodig hebben om op de goede manier bij de goede vriend op bezoek te gaan op het moment dat hij het echt nodig heeft.

Na een hele tijd is dat gevoel van vereenzaming ook verwerkt, of je vermijdt het er op te denken, of je verliest je in andere bezigheden, en naast het verdrukken van de ziektepijn, verdruk je ook de vereenzaming...

Maar ja, als je gezond bent, dan denk je daar niet aan... Ik deed het toen ook niet.

Weet je, misschien heb ik jou wel overtuigd, en doe jij wel het goede als je nog eens een zieke vriend hebt. Dan is mijn blog niet voor niets geweest. Ook al moest ik er 1373 eerdere schrijven om dit te kunnen verwoorden.

Hé, weet je waarom de blaren vallen??? Water heeft op ongeveer 4° celsius zijn grootste omvang. Dit brengt met zich mee dat de plant via de capillaire werking het water niet meer door de nerven krijgt (water is te dik) naar de bladeren. Die bladeren vallen droog, en om zichzelf te redden sluit de plant de toegang tot de bladeren af met een stukje kurkvorming...Het blad verliest hiermee zijn voeding en zijn houvast, en valt af...

Maar ook al weet je dat, herfstblaren zijn toch nog steeds wonderlijk mooi...

tot de volgende ?

België boven... ?

Image by verbeeldingskr8 via Flickr

't Is zo ver, ons Koninkrijk der Belgen heeft er nu ook een.
Een kleintje, maar toch, lang niet iedereen heeft er een!
Wij dus wel.
Een zatteliet. Een kleintje, en omdat er hier niets meer te onderzoeken of op te lossen is, hebben de vroede vaderen besloten er eentje tot in de hoogste sferen te sturen om de zon te bestuderen. Kwestie van die laatste warme zomer.
Hoeveel miltioenen dat spelletje gekost heeft wil ik zelfs niet weten, alleen ben ik benieuwd hoeveel arbeidsplaatsen er zouden kunnen gecreëerd worden met dat wegvliegende geld... Want, in deze periode van crisis, denk ik dat dit wel de allereerste zorg is, of zou moeten zijn. Niet dus, niet in ons Koninkarm. Alhoewel, de koning zelf...

Wellicht zal men te laat ontdekken dat het daar, dicht bij die grote bol, te warm is voor kleine Belgische zattelietjes, en krijgen wij nog één opgewarmde bip te horen, en dan niks meer. Alle werklozen zullen in de ledigheid van hun dagen, kunnen genieten van het geluid van die opgewarmde kreet, terwijl ze in doffe verdoving voor hun teeveetje zitten te zitten.

Van mij mogen ze het oplaten van zattelieten rustig overlaten aan de Kamerikanen, de Roeskis en de Chinoiserietjes... Dat zijn grote landen, met veel grotere schuldenbergen dan wij.
Die kunnen dat beter verteren, hebben meer ervaring in het hebben van schulden, en ze zijn zo groot dat geen deurwaarder ooit durft bij hen aan te kloppen. Bij ons in ons kleine Absurdistan, kloppen Europa, de VN, de UNO en een heleboel andere mastodonten voortdurend op de deur (want de bel doet het niet)...

Ik heb eens gezocht of er ook landen zijn zonder schulden.
Neen.
Of ik heb er toch gene gevonden.
Eigenlijk leven wij op deze aardkloot in een voortdurende staat van faling.
En geen curator te zien.
Ook geen uitverkoop.
Iedereeen doet voort en reclameert op de andere die schuld hebben.
En dan zijn we verwonderd dat de economie als een zeepbel uit elkaar spat.
Wat doen grote blazen vol niks anders ?
Och, er zijn er die denken dat zij zelve curator kunnen spelen! Zij noemen zichzelf minister. Maar eigenlijk mogen ze die ster er aflaten, mini is op zich al veels te groot.
(Ik zit regelmatig te denken wat je van mijn teksten maakt als je het door de vertaalmachine van Google haalt???? Al mijn dichterlijke vrijheden moeten dat machine in de gordijnen jagen!)

Nu we toch stillekens bezig zijn om ons in het heelal te wagen, vraag ik mij af of ze daar niet ooit de markt zullen ontdekken??? Want dan zal die markt meteen ook ons kennen, en op de marktdag, achter het kosmoshuis, is er dan openbare verkoop van de aangeslagen goederen... Te koop één aardkloot, één... In belabberde toestand, stervende natuur en en alleen in het bezit van schulden... Geen schrik, we zijn zo slecht dat we toch niet verkocht zullen geraken. Kunnen we rustig verder de boel naar de kl. (voor de vertaler: testikels) jagen.

djudedju. (geen vertaling mogelijk)

Maar wij hebben nu onszelven verheven boven een heleboel anderen, en jagen vanuit ons faillissement een satteliet naar de zon. Moet kunnen. In een wereld vol idioten is heel veel mogelijk. Zelfs zattelieten vanuit Rusland omhoog jagen, want zelf hebben we de middelen niet. Dus liften we maar wat. Een zatteliet die raketjestop doet. Moet mooi staan als cartoon, in het gerenommeerde "Science"...

't Zou natuurlijk kunnen, dat we onze oude roots hebben gebruikt, en dat we dat piepkleine zattelietje gewoon in die grote roeskiraket hebben binnengesmokkeld???

We hebben al een paar keer met een diergelijke raket een ambetanterik de lucht ingejaagd, maar ze komen altijd terug. Nederland heeft het ook al geprobeerd, met evenveel sukses. Hopelijk moeten we de verblijfkosten niet betalen, want we hebben er eentje zitten die er nu al wel heel lang verblijft. Anders wordt onze schuldenlast nog wat groter. Maar ach, wie trekt zich daar wat van aan??? Zoals ik hier op een virtueel blad zit te bloggen in de wolken (in the clouds), zo leven wij eigenlijk voortdurend...in een virtueel staatje, dat eigenlijk niet meer kan bestaan door zijn schuldenlast, maar niemand wil het hebben, dus blijven we zitten en spelen met de knikkers en de zattelietjes.

Sjongejongejonge... kijk, dat doe ik nu eens dolgraag zie, zo giftig humoristisch schrijvelen. Met een virtuele pen die druipt van het virtuele gif...

De barometer zakt tot stormniveau, en als ik buiten kijk schijnt de zon vrolijk. Zelf ons weersysteem is failliet.

tot de volgende ?

Pauwels

Image via Wikipedia

Mijne Gade, in heur veinen stroomt het bloed der Pauwels.
(Van heure moeders zijde)
Zondagavond, net tijdens mijn geliefkoosde feuilleton ging de telefoon. Ik zag hem gaan, en wachtigde tot Anny hem pakte. Ik was feuilletonkijkende.
Maar zoals meestal, als het ene onbekende is, met rare vragen, kreeg ik het toestel toegespeeld, en daar ging mijne feuilleton, want het was een zeer uitgebreid en langdurig telefoontje. In twee episoden. Want een keer viel de verbinding weg, zag ik nog een flits van mijn, juist, ja, maar hop daar belde het toestel al weer, met de tweede episode van een toch wel leuk en interessant gesprek.('t bleek zelfs stukken interessanter dan diene feuilleton)

Aan de kanderenant van de lijn hing ene...Pauwels. Uit Aantwaarpen. Of wij familie waren van Julien Pauwels, ja, dat was een nonkel, de man van tanteke in de home... De Antwerpse Pauwels was tanteke op het spoor gekomen (Hoe??????) en had haar in de home opgezocht. Gelukkig had ze een van haar betere momenten, want hij was toch een en ander te weten gekomen, waaronder blijkbaar mijn naam en wellicht min of meer mijn adres, voldoende om mijn telefoonnummer op te sporen blijkbaar...

De Antwaarpse Pauwels was blijkbaar familie, weliswaar in 't zevenendertigste knoopsgat, maar toch een achterneef, of achterachterneef of nog wat achters verder. Hij expliqueerde het me, maar onderweg ben ik blijkbaar ergens de tel kwijtgeraakt over hoeveel maal achter er nu eigenlijk bijhoren. Hij vertelde ons dat de schrijver Mar De Bel ook een achter....neef was van ons. Ongeveer evenveel keer achterlijk als ik het goed heb begrepen. Naar het schijnt heeft Marc De Bel daar geen hinder van, en wij ook niet. Maar het is wel leuk om het eens te horen.

Ondertussen heb ik al hele boekdelen mailtjes proberen te vervolledigen over de tak van de stamboom waar mijn vrouw op zit, en dus ook mijn kinderen. (Ik niet, ik ben geen familie, ik ben maar aangetrouwd). Ik heb er onder meer een oud adressenboekje van wijlen nonkel Julien bijgehaald, en het viel mij op dat van heel die talrijke kroost van grootvader Camille Pauwels, er hooguit nog een of twee mannelijke naamdragers zitten, die dan ook nog Waal geworden zijn... Maar voor een stamboomonderzoeker is dat blijkbaar niet van belang, want hij schaart met milde hand ook heel mijn kroost bij zijn familie. Heb ik niets meer over te vertellen. Gelukkig is er ook nog een stamboomdeskundige die de boomstam van de Goderis'sen bijeensprokkelt, en daar zijn wij ook weer bij opgenomen en horen er plots toch weer bij. Er is ook een dergelijk werk over de naam van mijn moeder, dus hebben wij steeds meer en meer thuishonken. En familie bij duuzenden ! Ene Adam en Eva hebben we nog niet gevonden, maar dat is hooguit een kwestie van tijd, boterhammen en speurwerk van die stamboomdoorzagers.

En nu zitten wij hier in blijde verwachting te wezen om eens per pdf bij een mailtje heel die stamboom doorgemaild te krijgen, zodat wij ons kunnen verlustigen in al die familieleden.
De Pauwels zijn duidelijk afkomstig uit deze hoek van ons landje, soms net West Vlaanderen binnen, soms net Oost Vlaanderen, maar altijd in de hoek Deerlijk, Waregem, Zulte, Huise-Zingem... Dat is een troost. Er zullen dan vast geen bokkerijders bij zijn. En ook geen leden van de bende van Jan de Lichte...De Bende van Baeckelandt is gevaarlijker...

Want dat is het heerlijke aan die stamboomvorsers, waar mogelijk schilderen zij er ook nog een kleurrijk portret bij van de betreffende voorvaderen, en daar zit soms wat tussen, van hele deftige tot echte bandieten. Geen hond is zo bont of er zit een vlekje op.

Ik ben dus nu min of meer benoemd tot spion van de familie, om te proberen zoveel mogelijk gegevens bijeen te garen, tot meerdere eer en glorie van de familie van mijn teerbeminde echtgenote.

Ik amuseer mij kostelijk... Want het is een rare bende. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit allemaal tegen elkaar praatten, er waren er altijd wel enigen die in ruzie waren met enige anderen. Zag je tante x, dan wist je zeker dat nonkel y er niet zou bij zijn... Heerlijk. Vandaar dat er heelder stukken familie zijn waar Anny heel weinig van weet, omdat die nooit langskwamen. Het was bijna verboden hun namen te noemen bij bepaalde anderen. Het voordeel was dat de verhoudingen soms wisselden, en dan zag je plots een onbekende tak van de boomstam. Wie is dat? Nonkel R... Nog nooit gezien. Nee, die sprak vroeger niet tegen tante Z...
Op een begrafenis zat je dan tussen een bende onbekende familieleden en voelde je de keurende (en afkeurende) blikken over je glijden...Het verdriet ebde weg gedurende de lange explicaties van wie wie was...

Ooit heb ik meegemaakt dat ik naar een begrafenis ging van een nonkel van Anny. In de kerk kwam er iemand naast me zitten. Ik was verbauwereerd, dat was een vriend van mij! Ben jij ook familie. Ja dus... Wij wisten het van elkaar niet.

Heerlijk die grote gezinnen van toen. Ik ben benieuwd naar die grote boom en al die kleine takjes... En zou die "eigenschap" van ruziën in al die takken geworteld zijn? Of was dat import van de zijde van de grootmoeder ? Moet ik toch eens vragen aan die meneer Pauwels uit Antwerpen..

Wellicht krijg ik vanavond weer een mailtje van uit Antwerpen...Met de vraag om bepaalde zaken te verduidelijken...Ik doe mijn best, maar makkelijk is het niet, er zitten zoveel onbekenden tussen... en velen zijn dan nog uitgezworven...

Maar weet je, straks hebben wij hier in ons huisje twee stambomen, ene van de famile van mijn vrouw, en ene van mijn familie. De adel heeft er niks aan

tot de volgende ? (in bijlage een dierlijke boomstam...)

Eet meer hormonen...?

Image via Wikipedia

Zonet een haartikeltje gelezen dat de situatie inzake hormonen in het vlees nog geen haar verbeterd is... Veearts Van Noppe is voor niets gestorven.
Eigenlijk is de situatie erg, heel erg!
Mensen zijn hun medemensen stillekes aan het vermoorden. Om het gewin, het tijdelijke gewin.
Erg is dat, heel erg!
Wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn, is nog onbekend, maar veel fraais zal er niet uit voort komen, zoveel is al zeker. Verminderde vruchtbaarheid is een van de minst erge gevolgen. Maar zie je het doemscenario al voor je? De mensheid sterft uit door het winstbejag van enkele hormonenmaffiozi...

En in de wieg zie je een kleine Schwarzenegger liggen huilen om zijn volgende shot hormonen in zijn flesje.

Meisjes zijn "volwassen" aan de leeftijd van 9 jaar...

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Allemaal gekende gevolgen, maar die desondanks de maffiozi niet eens doen aarzelen. Wat kan het hen schelen, ze verdienen nu geld als slijk, en rest is van geen tel.

En het ergste is dat niet alleen die hormonen ons langzaam de das aan het omdoen zijn, fabrieken spuien ongegeneerd giftige stoffen de lucht in, lozen gif in het oppervlaktewater waaruit wij dan ons drinkwater halen, boeren sproeien giftige stoffen op hun velden om insecten en onkruid te vernietigen, sproeien met groeibevorderaars, groeiremmers en tuttiquanti op de vruchten om een snellere en grotere oogst te hebben, heel onze leefwereld zit vol met allerlei stralingen van gsm-masten, hoogspanningskabels en ga zo maar door... Je bent eigenlijk een beetje verwonderd dat we er nog rondlopen. Je bent helemaal niet meer verwonderd dat steeds meer mensen aan steeds vreemdere ziektesymptomen gaan lijden.

En alles voor het onmiddellijke gewin.

Pas na jaren geeft men toe dat de gsm schadelijk is, maar dat die stralen massaal rond onze oren vliegen via die zendmasten, dat tv, computer, microgolfoven en dergelijke daar ook aan meewerken, maakt de atmosfeer waarin we leven alleen maar giftiger.

We zijn onze eigen wereld aan het vernietigen. In een steeds sneller tempo.

Want geef toe, zonder al deze middelen zouden wij niet in staat zijn die massa mensen voldoende te kunnen voeden, zou er minder werk zijn, minder inkomen meer sterfte...Want al die dingen zijn slechts van een sluipende gifsoort, je kunt er jaren van eten en drinken zonder dat je iets merkt...Tot je plots vaststelt dat de kinderen steeds vaker en vaker allergisch reageren op alles en nog wat... Tot je plots links en rechts in je kennissenkring mensen weet met bizarre ongekende ziekten. Tot je hoort dat de vruchtbaarheid van de mannen achteruitgaat, dat de meisjes steeds vroeger lichamelijk rijp zijn... en ga maar door...

Oorzaak van al deze verschijnselen is onbekend. Officiëel althans. Want eenieder die ook maar eventjes nadenkt ziet en weet wat er gebeurt en waar het gebeurt. Maar we doen er niets aan. Want we leven ook binnen dat systeem, we profiteren mee van de vruchten van dat systeem. Wie heeft de dag van vandaag geen gsm? Zelfs kinderen hebben er eentje. Maar dat er daarvoor zendmasten staan die ons voortdurend omringen met stralingen??? Heb jij dat al gevoeld? Nee He ? Dus zal het wel niet erg zijn hé.... Heb jij je al één keer ziek gevoeld van die hormonen in je biefstukje ? Nee hé? 't Zal dus wel niet erg zijn hé...
Zo redeneren we alles weg... en doen voort. We zitten aan de vleespotten van Egypte te schransen om het bijbels uit te drukken.

En vreten ons regelrecht de verdoemenis in. Gedachtenloos...

Weet je, eigenlijk moeten we ons niet zo druk maken over de zichtbare dingen in ons milieu, de onzichtbare zijn veel erger!

We plegen voortdurend roofbouw op de wereld, op ons zelf...
Eén van de zaken waar ik soms aan denkin die zin, is de economie, het paard van Troje... Weet je, economie kan alleen leven door groei, dat betekent dat het niet anders kan dan steeds meer, steeds sneller met steeds meer winst, wat ook de prijs er van is. Maar als je nu eens gewoon nuchter redeneert, dan kan dat toch niet? Je kunt niet steeds meer, steeds sneller steeds meer winst boeken, eens moet er een grens zijn. Je kunt die grens verschuiven, voor je uit, met allerlei lapmiddelen zoals sproeistoffen en hormonen, maar eens moet het systeem barsten, er is geen een ballon die je kunt blijven opblazen.

Op een gegeven ogenblik zullen we moeten leren leven met en binnen een stagnatie. Hopelijk, want als we het te ver drijven klapt het systeem en rest er niets meer. Is er geen stilstand, maar honger en ellende.

Hoogtijd dat we ons eens gaan bezinnen of het geen tijd wordt om te reageren.

Heb je de barometer gezien? Hij zakt, en hoemeer hij zakt, des te meer stijgt mijn pijn... Waar is de mooie zomer heen?

tot de volgende ?

Alderheiligen

Image by Martin_Heigan via Flickr

Echt allerheiligenweer, somber, donker, regenachtig, druilerig... Triest weer op een trieste dag. Een beetje kunstmatig triestig in veel gevallen, een beetje opgefokt verdriet, op de dag dat iedereen weer wat met zijn doden geconfronteerd wordt...
Want het leven gaat voort... Het is slechts het verdriet van heel dichtbij die blijft hangen, al het andere verwatert met de tijd, zelfs die van dichtbij al ze logisch zijn... Je ouders op een normale leeftijd verliezen is heel pijnlijk, maar wordt aanvaard als "de gang van het leven", en het verdriet bijt niet zo diep. Veel erger als ze heel vroeg gaan en je verweesd achterblijft.
Soms is de dood ook een goede vriend, een verlossing... Als je weken, maanden moet toekijken op een beminde die ligt af te zien, dan verwelkom je de dood als een verlosser.
De dood is niet altijd alleen maar verdriet...
De dood van vrienden en kennissen treffen je op het moment, maar echt vaak sta je er niet meer bij stil, de dood maakt in dat geval, gewoon deel uit van het leven.
Maar op allerheiligen/allerzielen, dan staan we met zijn allen weer eens stil bij de dood.
Een beetje kunstmatig.
Maar het is goed zo.

Ook vóór de Christelijke tijd was er een soort jaarlijkse dodenwake. De mens heeft er behoefte aan om toch nu en dan eens aan de doden herinnerd te worden, en misschien ook eens aan zijn eigen dood?

Ook voor mij, als niet-kerkhofganger, is het een moment om eens terug te denken, eens vooruit te denken.

De linde voor mijn raam heeft nu heel donkere blaren gekregen, met hier en daar wat bruine randen. Linden verliezen niet vlug hun blaren, de meeste bomen staan al kaal, als de lind nog steeds een massieve kruin heeft. Alleen de jongste blaren zijn nog fris groen, de rest heeft eigenlijk een doods kleur, maar weigert alsnog te sterven.
De populieren in de verte zijn al allemaal kaal, en het groen van de treurwilg is nu vaalbruin geworden en begint al wat gaten te hebben.
De herfst grijpt om zich heen. En als de weermannen en -vrouwen juist zijn, krijgen we straks een harde wind, en dan pas zullen we de blaren zien vallen bij massa's...
Vandaag lijkt het wel de eerste dag van de echte donkere helft van het jaar.
Ik hou niet zo erg van deze tijd... Geef mij maar licht en felle kleuren, bruisend van leven. Maar als ik eerlijk ben, dan heeft die sombere periode ook een voordeel! Er is niks zo mooi als het weer opbloeien en groeien van de wereld na een dode winterperiode, en dat zouden we niet hebben, hadden we die doodsheid van de winter niet gekend.
Ik was op Madeira, het bloemeneiland, prachtig om zien, maar de schoonheid van een echte frisse bruisende lente zoals wij hebben, dat hebben ze daar niet. Hun weelde is zo barok, zo bombastisch dat het geen frisheid meer is, maar overdaad...
Wij staan er met de mond open bij die overdaad, maar zien daar niet eens meer het kleine vergeetmenietje, dat verdwijnt in de kleurenmassa.
En op deze allerheiligen denken we dan ook bijna spontaan dat de dode blaren het voedsel gaan vormen voor het nieuwe leven. In het evangelie staat ergens dat het graan eerst moet sterven vooraleer het vrucht draagt... dat is exact wat de herfst is... Sterven tot nieuw leven. Wellicht daarom juist het moment bij uitstek om de doden te herdenken...

En ook nu weer denk ik dan aan de mensen die ergens op de keerzijde van onze wereld wonen, die alles krijgen volgens dezelfde kalender, maar in tegengestelde jaargetijden. Bij hen geen "Het regend' het sneeuwde, het miek er zo koud" met Kerstmis, maar een ontluikende natuur. Geen stervende wereld met allerheiligen, maar het verschijnen van de lentebloesems... Symboliek moet daar wel heel anders zijn dan hier... Gek.

Ik heb zo ook van die gekke vragen over de "dag"... Als we rond de wereld gaan, dan passeren we op een gegeven moment de datumgrens. Wie heeft er eigenlijk (en met welk recht?) bepaald dat het dan daar pas een dag later allerheiligen wordt? Of net een dag vroeger? Hoe bepaal je op een bal welk punt het eerst belicht werdt door de zon, en dus dat daar de eerste dag ooit begon? Ik ben gek, het maakt immers geen verschil uit. Maar voor mij is het het zoveelste bewijs dat wij hier van uit dat kleine stukje onbenullige europa de natuur zelf willen bevelen.

Eigenlijk zouden we hier heel nederig moeten zijn! Als we de geschiedenis van de mensheid nagaan, in zo verre we dat kunnen, dan is "beschaving" niet van hier, maar afkomstig uit landen die wij nu een beetje als achterlijk beschouwen... Wat zal het binnen 100.000 jaar van hier zijn? Hoeveel zou er nog over zijn van de dikdoenerij van Europa ?

Ach, wie weet... misschien zullen dan ook wel "de eersten de laatsten zijn" ?
En het hoort niet dat wij ons zo superieur voelen! Als men een van ons in het midden van de Kalahari zou zetten, dan is de kans miniem dat we er ooit zouden overleven. Die domme zwartjes die daar leven, die kunnen dat wel... ze zijn heel wat slimmer dan wij zijn.
Want wat is "slim" ?
Wat is dom?
Wat is mens zijn?

Bijna helemaal niets...

tot de volgende ?

Virtuele realiteit ?

Image by Oprolletjes via Flickr

Ik heb mijn twitter afgezet, en facebook is ook niet mijn ding...
Ik heb meer dan genoeg aan het gewone chatten, en dat doe ik ook niet dagdagelijks, en slechts heel zelden op mijn initiatief.
Ik krijg altijd een beetje een wee gevoel als ik dat getwitter lees, en facebook lijkt mij al niet zoveel beter.
Mij lijken al die "sociale netwerken" zoals dat zo mooi heet, eerder op een geëlectroniseerde wanhoopskreet. Mensen die het praten afgeleerd hebben, zoeken reëel contact op virtuele wijze.
Mensen die geven zichzelf bloot op een onpersoonlijke manier. Je moet eens de netwerken aan "vrienden" of "contacten" bekijken! Er zijn er die via hun kwampjoeter vriend zijn met een halve wereld...om toch maar niet alleen te zijn?

Vooral bij twitter krijg je godganse dagen aanbiedingen van schaarsgeklede beauty's die met jou willen in contact komen. Virtueel... ??? Of is dat pas de inleiding? En in hoeverre zijn die foto's echt van diegene die jou twittert ? Want ze lijken allemaal heel erg op elkaar, allemaal van die afgelikte fotootjes.

En via die media laten je vrienden (hoe ruim en breed je die ook maar wil hebben) je alles weten over hun activiteiten, en proberen je binnen te krijgen om met hen mee te spelen in een of ander computerspelletje.


Misschien ben ik er te oud voor, maar heel wat van die bizarre spelletjes zeggen me helemaal niks. Ik heb er geen behoefte aan virtueel soldaatje te spelen of spion te zijn, en van die idiote schietspellen hou ik al helemaal niet. De enige spelletjes die ik op pc wel eens speel zijn solitaires...Wat u wellicht doodsaai vindt... Vol trots krijg je de mededeling dat ze hun rekord hebben gebroken en meer vijanden hebben doodgeschoten dan ooit tevoren.

Voor mij hoeft het niet. Maar ik ben dan ook niet eenzaam. Ik hou van echte mensen, niet virtueel, maar in levende lijve, hier, bij mij of ik bij hen, maar niet aan de andere kant van een virtuele wereld. Zo eenzaam ben ik niet, en ik heb er geen behoefte aan voortdurend de aandacht van een heleboel mensen te trekken met allerlei kleine dingetjes van alledag.

En dan vraag ik mij af, zijn de mensen dan echt zó eenzaam ? Hebben zij zo'n nood aan dat loze gekwetter op een virtuele baan? Zijn onze mensen zo ver gegroeid van de mensen in hun onmiddellijke omgeving? Hebben ze niet veel meer nood aan een echte knuffel, een lijfelijk contact? Of zijn ze al zo ver heen dat dit niet meer tot de mogelijkheden behoort? Is hun reëele wereld geolueerd tot een virtueel iets, en is hun virtuele zelfgecrëerde wereld voor hun de realiteit verworden?

Ik heb het al gezegd, met hoe meer mensen, we hoe dichter op elkaar hokken, hoe verder we uiteen groeien. Het lijkt contradictorisch, maar door het gebrek aan de normale pikafstand lijkt het wel of iedereen zich inkapseld in een beschermend harnas, waardoor hij veilig is voor de veel te dichtbije mensenmassa, maar meteen ook zichzelf heeft afgesloten van die wereld. Cocoonen in het extreme.

Ik heb medelijden met die eenzamen. Ze zitten in een massa mensen en weten niet meer hoe ze contact kunnen maken. Ooit zag ik een cartoon van een wereld na een verschrikkelijke oorlog. Je zag een stelletje mensen op de puinen van de wereld zitten, halfdood van de honger, op een stapel conservendozen...Niet wetend hoe ze die dingen konden openmaken. Het lijkt me of er nu heel wat mensen zijn, die zittend op het puin van een sociale wereld, niet meer weten hoe ze een stap moeten zetten naar de ander.

Soms lijkt het me of de mensen iets hebben aan de nekspieren, zodat ze geen goeiendag meer kunnen knikken naar elkaar, hoe ze de spieren rond de mond niet meer weten te bedienen, zodat een glimlach niet meer kan... Heel de wereld lijkt meer en meer op de wachtkamer van de dokter, waar iedereen op zijn stoeltje zit, een beetje krampachtig om toch maar niet per ongeluk iemand anders aan te raken, en doodstil zwijgend, zich opsluitend in het enge ikwereldje... Pas op, niet spreken, je niet verlagen tot medemens zijn... Netjes in je eigen coconnetje blijven hokken, veilig voor de wereld, maar zo verdomd alleen...

Hé!!! Heel de wereld loopt vol met bietekwieten zoals jij, die wanhopig zoeken hoe ze contact kunnen hebben met een mens... Weet je, het is doodsimpel, spreek als eerste, glimlach als eerste, knik als eerste...Wedden dat de meesten gretig ingaan op je uitnodiging tot contact, tot een babbel???
Doen !

tot de volgende ?