 |
| English: Screen Shot of Installing Ubuntu Server (Photo credit: Wikipedia) |
Drie dagen verlof, drie dagen zonder kwampjoeter (er was daar geen wifi !)...
Kortom, ik ben iet of wat verslaafd aan de computer en aan het bloggen...
Gisterenavond ben ik in ijltempo gedoken in een mailbox met maar liefst 312 mailtjes die op mij stonden te wachten... Ik moet eerlijk zijn, ik ben er nog nooit zo vlug door gevlogen... Misschien heb ik een mooie powerpoint wel in de afvalemmer geponst, gewoon omdat de eerste vier, vijf beeldjes niet denderend waren... Want dan deed ik niet de moeite om het helemaal uit te kijken...
Normaal zou ik vandaag wellicht ook de nieuwe versie van Ubuntu kunnen downloaden, maar ik denk niet dat ik het nu al zal proberen, want de eerste dag gaat dat tergend langzaam, omdat iedereen op hetzelfde ogenblik zit te downloaden, en dan vertraag je uiteraard het proces... Nee, ik ga een dag of wat wachten...
Eerst weer op mijn positieven komen, terug in mijn gewone doen geraken, een beetje herkauwen wat ik daar allemaal hoorde en zag...
Maandag moeten we naar de oogarts, een nieuwe, want mijn oude vertrouwde oogarts is verhuisd naar een andere stad, en ik heb geen lust om iedere keer een verplaatsing te moeten maken... Er zijn genoeg oogartsen, en de kwaliteit van die mensen zal ook wel ongeveer gelijk lopen. Trouwens, het gaat hem gewoon over het (weer) aanpassen van onze glazen (sterkte)... Ik vermoed wel dat ik de eerste keer een klein beetje het slachtoffer ga zijn, met mijn bizarre afwijking ben ik telkens een beetje een studie-object voor een nieuwe oogarts... Nu ja, ook dat ken ik.
Kortom, je ziet het, we zijn bezig om te proberen weer in het gewone stramien te duikelen... Morgen weer academie, en als alles goed is, kom ik morgenavond met een vijftal "kunst"-werken naar huis (veel werk en weinig kunst). Waar we die weer gaan zetten? Anny zucht en blaast nu al bij de gedachte aan de komende dingen...
Misschien is er weer een van de kinderen die verslingerd is op een beeld, kan ik weer een milde schenking doen...
Gisteren was het schitterend weer, heel de terugweg in het zonnetje gereden... Ook al was er een file aan Vilvoorde, de zon, het schitterende licht, en het gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog. En vannacht eindelijk weer in eigen bed geslapen, goed geslapen... Want ginder heb ik de eerste nacht geen oog dicht gedaan, en de tweede nacht wel wat geslapen, maar met pijn... veel pijn. Vanmorgen, uit mijn eigen bed gekomen, en niet meer dan de gewone achtergrond-pijn, die we altijd wel hebben.
Maar we zijn weer thuis, weer in ons eigen vertrouwde midden, waar je zonder nadenken, zonder zoeken zo maar de trapleuning vast grijpt, waar naast het toilet de handgreep op de juiste hoogte, op de vertrouwde plaats hangt, waar je op de goede stoel zit, in de juiste gepaste zetel zit en liggen kunt... Kortom: THUIS...
Och, het is niet dat ik niet graag eens weg ga, maar ik kom nog veel liever thuis ! De pijn is daar niet vreemd aan. Ik kan er niet echt een echte reden op plakken, maar ik vermoed dat of mijn lijf naar de meubels, of de meubels gegroeid zijn naar mijn lijf... Ze hebben in ieder geval het model waarin ik mij best voel. De zetel heeft een zitting die juist genoeg doorzakt en juist niet te veel, en is juis zo breed dat mijn derrière er juist gepast in zit... We hebben die zetel dan ook gekocht na uitgebreid testen van een heleboel meubels, en zo was het eigenlijk met alle dingen die hier staan en liggen... We hebben ze zelf gekozen, en ze zijn in de loop der jaren aangepast aan ons, of wij aan hen. Het is als een goed mes... Vraag aan de huisvrouw om de aardappelen te schillen met een ander mes, ze zal het niet graag doen, en als ze een nieuw aardappelmesje moet hebben, zal ze zoeken nar hetzelfde mes als ze had... Niet dat die andere messen slecht zijn, wellicht niet, en misschien zweert de buurvrouw wel bij dat merk, maar het is voor huisvrouw A het mes dat vertrouwd ligt in de hand, en waarmee ze makkelijkst werkt... Ik denk dat het met meubels net zo iets is...
Als ik ergens op bezoek ben, heb ik nog nooit ofte nooit op een stoel gezeten die mijn stoelen evenaart... Maar wellicht vind de bezoeker mijn stoelen net niet goed, misschien denkt hij zelfs: Geen wonder dat Toon rugpijn heeft, met zo'n ambetante stoelen...
Eigen.
Heb jij dat ook?
Wellicht wel.
Eigen.
We zijn gewoontedieren.
Zelfs de omgang tussen Anny en mij is wellicht ook gedeeltelijk gebaseerd op het elkaar door en door kennen, en weten hoe je met elkaar moet omgaan...
Liefde
Eigen = liefde.
Gek, zo heb ik het nog nooit bekeken, maar toch lijkt me dat er iets in zit...
tot de volgende ?
1 opmerking:
Welkom terug Toon!
Ik ken dat helemaal. Dat thuisgevoel. Ben dan ook al jaren niet meer op vakantie geweest. Omdat ik steevast met een rugpijn terug kom, die mij een maand lam legt. Ik heb het er niet meer voor over. Dagjes weg is mij mooi genoeg. En dan 's avonds weer heerlijk in die vertrouwde stoel en dat lekkere bed! :-)
Gr. voor jou en Anny
Een reactie posten