... ouder dan onze Koen nu zou geweest zijn... Zo oud is Nico geworden.
Vandaag was het de begrafenis, de uitvaartmesse.
De kerk was voor het eerst na een lange sluiting (wegens de brand, weet je nog?) weer open, en zat stampvol.
Weinig mensen van de parochie, allemaal relaties en vrienden van Nico en familie.
Een heel mooie dienst, met de bizarre muziekkeus van Nico zelf, en zijn eigen uitverkozen of zelfgeschreven teksten.
Een mooi boekwerk om de dienst te volgen
een heel eigenaardig doodsprentje
een kist volledig overdekt door een echt tapijt van bloemen en buxus
prachtige bloemstukken naast het altaar
prachtige bloemstukken op het altaar...
Gudrun is een der groten in de wereld van de bloemsierkunst... Als zij dat zelf heeft gedaan, wat ik vermoed, dan is zij een meer dan sterke vrouw...
Kortom een mooie dienst, met eigenzinnige trekjes, trekjes van Nico, trekjes van Gudrun, trekjes van hun gezinnetje
Wij waren er gelukkig zeer vroeg, meer dan een half uur voor de dienst, en hadden nog plaats... Maar een twintig minuten voor de aanvang stonden de mensen al recht langs de zijkanten van de kerk.
De dienst was om 10 uur, en om kwart voor twaalf was het gedaan.
Het verveelde niet, het was mooi, beklijvend.
Normaal mocht iedereen nog mee naar het bloemenatelier, voor een afscheidsdrink, maar wij zijn naar huis gekomen. Ik had pijn (heb pijn), en we kennen praktisch geen van de aanwezigen...
De mooiste tekst was een belijdenis, van Nico zelf... Hoe zijn ziekte hem nederig heeft gemaakt... Dat klopt, dat doet ziekte met de mens. Hoe hij troost en steun en hoop vond in zijn geloof, en zelfs een oproep om, in de wat kille wereld van nu, allemaal weer de weg terug te vinden naar het geloof, naar de hoop, naar de liefde...
Ik schreef het al eerder, hij vond zijn troost en zijn sterkte in zijn geloof.
Ik had hem voor zijn ziekte ook al ontmoet, en ook zonder de nederigheid die hij leerde in zijn niet meer kunnen, was hij ook voorheen een warm mens.
Sinds het begin, of liever het onderkennen van zijn ziekte tot nu, zijn amper 5 jaren verlopen, vijf jaren van stelselmatige afbouw, achteruitgaan..
Afscheid.
Nee, ik heb nog een boek van zijn hand, over bloemen en planten, en onlangs nog eentje, dat hij heeft doen opmaken (zelf kon het niet meer) over alle goede recepten die hij kende, en die hij ons wou meegeven, want het leven is goed, is mooi, en eten kan zo lekker zijn...
Nee, geen afscheid
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten