zondag, juli 15, 2012

schat op zolder gevonden !

Nederlands: Scan van een ster en een kruis uit...Nederlands: Scan van een ster en een kruis uit mijn verzameling. Het lintis in de getrouwe kleuren afgebeeld maar is "paint" werk, een computerbewerking. De onderscheiding is meer dan 100 jaar oud en er rust geen copyright op. (Photo credit: Wikipedia) (Eretekens van een ander verzamelen???)



Nee, ik heb het niet over het TV-programma... Ik las dat er ergens in Nederland een schat aan oude honkbalplaatjes is gevonden.
Honkbalplaatjes...
Zegt u dat iets ?
Mij niet.
Maar ja, mensen sparen alles en nog wat. Ik ben er eentje van, met zo'n bizarre verzameling: ik verzamel wandelstokken. Wie verzamelt nu in hemelsnaam wandelstokken. Juist, ja, hier en daar een zonderling.
Met die honkbalplaatjes zal het gehalte "zonderling" wellicht een stuk lager liggen dan met die wandelstokken.
Maar met die plaatjes kun je eigenlijk niets doen, ja, eventjes naar kijken, je gelukkig voelen met het bezit... Maar met mijn wandelstokken, kan ik gaan wandelen, ik kan er met een deel zelfs gaan schermen, met enkelen kan ik gaan borrelen, en met zowat allemaal kan ik slaan. (En met die met een metalen knop kan dat wellicht héél hard aankomen !)
Ik zie u al slaan met een honkbalplaatje !

Zie je, totaal irrationeel verdedigt de verzamelaar ZIJN verzameling, en breekt die van een ander af.

Nee, verzamelen is een heel idioot iets. Waarom verzamel je iets? Gewoon het willen hebben van een bezit die niemand anders heeft. En dan is een verzameling van wandelstokken veel uitzonderlijkerder dan een verzameling van honkbalprentjes...
Nah !

Je zou natuurlijk ook kunnen stellen dat het verzamelen van wandelstokken nog veel abnormaler is... Maar dat wil ik niet horen.
Ik heb een verzameling die jij niet hebt, die jij bizar vindt, en net dat vind ik dan weer leuk.

Verzamelingen beginnen meestal heel onschuldig. Met één item.
Door mijn rug en de uitstralingen in mijn been, was wandelen voor mij een pijnlijk en moeizaam iets geworden, en met een wandelstok ging dat iets beter. Mijn eerste wandelstok haalde ik dan ook in de mediotheek, de thuiszorgwinkel van de mutualiteit, als een soort geneeskundig ding.
Pas heel veel later, op de eerste rommelmarkt die we bezochten, zag ik een mooie wandelstok, met een koperen knop in de vorm van een adelaarskop... en die kostte niet eens zo veel als mijn eerste wandelstok in de mediotheek...
Het was er eentje waar ook nog eens een sabel in zat, maar dat was bijzaak. Ik heb jaren met die stok gewandeld, hij was mooi... En aan de tip van de sabel had ik een elastiek rond geknoopt, omdat dat ding anders tijdens het stappen lawaai maakte.
(Later hoorde ik dat ik heel die tijd strafbaar was, ik liep rond met verboden wapens...)

Het duurde een hele tijd voor de volgende stok er aan kwam... Het moest er immers één zijn, die nog mooier en minstens even handig was. Maar na die stok veranderde het plots in "verzamelen".

Ik weet niet of het met die prentjes ook zo ging, wellicht niet, want prentjes worden op de markt gebracht omwille van "het verzamelen"...

Nu heeft men op een zolder zo'n verzameling gevonden... Het zou een boel geld waard zijn.
Ergens vind ik dat heel pijnlijk.
De persoon die ooit die verzameling opbouwde, zou zich in zijn graf omdraaien, als hij wist dat zijn verzameling zal verkocht worden, wellicht stukje bij beetje, om zoveel mogelijk geld op te brengen...
Daar spaar je niet voor.
Je spaart omwille van de verzameling, het uitzonderlijke van die specifieke verzameling.
Niet om er geld van te maken.
Zeker niet. Want het bezit van die verzameling gaat het geld ver te boven !

En dan zit ik te dubben...
Als ik mijn hoofd kom te leggen, mijn viool aan de muur gang, mijn schup afkuis, de pij aan Maarten geef, allee, dood ga... Wat gaan ze dan doen met mijn verzameling ?
Ik zie het zo al gebeuren. Bart zet ze stuk voor stuk op ebay of een andere verkoopsite, en ze delen onder broer en zus, netjes het geld.
Misschien houden ze er een paar, als souvenir aan vader.
... en heel misschien maakt dat bezit van hen toekomstige verzamelaars...

Want ik denk dat het verzamelen een beetje in ieder van ons zit. In meerdere of mindere mate.
Soms heel onschuldig, soms gewoon in het bijhouden van zoveel mogelijk foto's van de "familie"... Kijk dat was je overgrootmoeder aan vaderszijde. En anderen hebben wel vijftig peper- en zoutvaatjes.

Ik herinner me toen onze Bart zijn huis kocht, en aan het inrichten was... Heel mooi, heel wit. Witte muren, heel strak en net, bijna zonder ook maar één onderbreking tenzij door een klok.
Hij bekeek onze muren met al die foto's en prullaria met veel meewarigheid in zijn ogen. Ik bekeek zijn witte muren met dezelfde meewarigheid.
Ondertussen zijn heel wat jaren verstreken, en zie... ook op de muren van Bart zijn er zaken gekomen... Nog niet veel, maar het begin is er.

Dat zal wel mede door het ouder worden komen... Je hebt zoveel herinneringen, zoveel dingen uit het verleden die je je wilt herinneren, zodat je een kleinigheidje op de kast zet... als herinnering aan...
Bij ons heeft bijna ieder voorwerp een sentimentele meerwaarde... Dat is nog van Yvonne, hoe lang is ze nu al dood?

En hoe ouder we worden, hoe meer mensen alleen nog leven in onze herinneringen
en ... Ze zijn niet dood, niet weg, niet verdwenen, zolang we op hen denken, van hen klappen... dus doen we dat ook, en om ze niet te vergeten hangen we een herinnering aan de muur, of zetten we het op de kast.
Sommigen hebben zelfs tastbare herinneringen nagelaten... Die muur, die is gepleisterd door Roger, die is ook al zo lang dood, het metswerk, dat was van nonkel Julien... Even zijn doodsprentje zoeken - hoe lang is hij al dood?----
Dat putje, dat heeft Patrick hier nog gebetonneerd...
En dat vaasje, dat vonden we op de zolder van het huis waar we gingen wonen toen we getrouwd zijn...
djudedju

zelfs het kruis - soms zo zwaar om dragen, dat komt van de zolder van het huis waar Moetje woonde...
we worden oud
we verzamelen lijken om ons heen

djudedju

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: