Feesten als de beesten ?

Image by David Domingo via FlickrDit is voor mij een van de stomste uitdrukkingen ooit... Heeft er iemand onder jullie ooit al een beest zien feesten ? Nee, feesten is een van die typisch menselijke gebruiken.
Vroeger waren feesten gebonden aan bepaalde gebeurtenissen, zoals bv Nieuwjaar of de zonnewende, later aan een verjaardag of een kunstmatig gemaakt item zoals secretaressendag en dergelijke, of gewoon een TD of een dansfeestje...
Het lijkt wel of er steeds minder en minder nodig is om te feesten.
En toch, voor mij blijft feesten ergens een link hebben met vieren. We hebben er een mooi woord voor: feestvieren...
Dat woord heeft ergens een link met het vieren van een speciale gebeurtenis. Iets waar je echt eens blij van wordt, iets wat uitzonderlijk is, iets wat echt een betekenis heeft.
Maar nu is er altijd wel ergens feest, is er altijd wel ergens iets te "vieren", houdt de jeugdbeweging weer een TD, gaan de gepensioneerden weer eens uit het dak op een danspartij op deuntjes van vroeger...
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat een deel van de mensen zich iedere week hoog nodig weer eens moet uit het dal sleuren, op naar een feestje.
Niet dat ik iets tegen feestjes heb, maar ik zie sommigen die op een of andere manier echt van feest naar feest gaan leven. Zonder de wekelijkse uitspatting is er geen leven.

Wat maakt een feest nu echt een feest ?
 Het feit dat je eens anders doet dan anders, dat je eens danst (wat je in de week zelden doet), dat je eens met een pak vrienden bijeen komt... kortom allemaal zaken die echt niet alledaags zijn, waar je eens echt anders bent, bij anderen bent, of waar je de dagelijkse besognes even kunt vergeten.

Voor mensen bij wie het feesten echter een vast stramien wordt, gaat op den duur het "anders" er van af. Feesten wordt gewoon, een onderdeel van het leven, op geijkte tijdstippen.

Om er dan echt nog een "feest" van te maken, moet men telkens en telkens opnieuw weer nieuwe dingen gaan doen, moet men nieuwe en hogere hoogtepunten gaan maken, moet men opvallen, moet het exclusieve weer een tandje bij gestoken worden... En dan zien we dat het een en het ander zachtjes aan uit de hand aan het lopen is. Waar wij vroeger om 22.00 uur terug thuis moesten zijn, gaan ze nu pas na 22.00 uur weg, en moeten feesten om geslaagd te zijn de hele nacht duren en liefst nog wat langer. (Anders is het niet uitzonderlijk meer ...) en om de stemming op te voeren tot nieuwe hoogten neemt men dan maar middelen om de geest te bevrijden van de normale dingen, LSD, Hasj, coke en wat weet ik nog allemaal.

De mens lijkt er niet meer in te slagen zich op een normale, gezonde manier te ontspannen.
Wellicht zijn de media, met al die absurde extravagante dingen op het scherm, daar ook niet vreemd aan, maar volgens mij is er meer aan de hand.
Ik denk dat het leven veel te veel een sleur is, en vooral dat de mens geestelijk op een veel te hoog toerental draait.
Ik denk dat dit aan diverse feiten ligt: op school steeds meer stof in een steeds korter schooljaar proppen, op het werk geestdodend werk aan de band, steeds en steeds weer het zelfde, gedachteloos bijna op een automatisme werkend, of net het omgekeerde, steeds tot meer en nieuwere ideeën gedwongen worden...
's Avonds afgepeigerd thuis komen, nog het huishouden moeten doen, aandacht hebben voor die veel te nerveuze kinderen, en moe neerzakken, niet om te rusten, maar om weg te vluchten van de werkelijkheid in idiote TV-spelletjes of irreeële filmscenario's...waarin de problemen allemaal opgelost worden, of waarin je net nog een pak problemen boven op krijgt... en waar al de opgehoopte stress van de werkdag, de kinderlast, het huishouden nooit eens echt weg zijn... want morgen komt er weer zo'n dag, en de dag daarop weer, en dan snak je naar iets anders, zoek je vertwijfeld naar een uitweg uit die uitzichtloosheid...
Vroeger, heel lang geleden, was de mens nog mens. Dan maakte je nog iets, en zag je wat je gemaakt had, en kon je het gebruiken. Nu vijs je dag in dag uit dezelfde vier vijzen vast in de zelfde motor van het zelfde merk aan een steeds hoger tempo...
Het werk is misschien lichamelijk minder vermoeiend dan het werk van onze voorouders, maar het is in ieder geval geestdodend.

Kortom, het feesten als de beesten is oplossing, maar een symptoom van een mensheid die ziek is, verkeerd bezig is.

We hebben steeds minder uren te werken, en hebben steeds minder tijd om mens te zijn, omdat we gewoon steeds meer vastgeroest zijn in het stramien van elke dag, en elke dag lijkt precies op de vorige en op de volgende...

We moeten hoognodig weer leren om zelf eens dingen te maken, dingen om te gebruiken, of gewoon om mooi te zijn in ons eigen ogen. Dingen die onze geest weer eens zelfstandig laten denken en bouwen...dan moeten we niet meer wanhopig proberen een kick te bereiken, dan moeten we niet wanhopig proberen onze geest los te wrikken uit het stramien, dan hebben we alles weer eens zelf in handen, en kunnen weer eventjes mens zijn...

tot de volgende ?