Dood van een jong mens...

Image by Cindy Trossaert via FlickrHet valt me zelf steeds meer en meer op, dat ik met wat vertraging reageer op de feiten uit het nieuws. Dat komt omdat ik de dingen eerst wat verwerk, en niet wil holderdebolder reageren...
Nu is er heel wat heisa over de dood van de renner W. Weylandt... In de Giro wordt een dag koers opgeofferd aan een soort eerbetoon, en overal liggen rouwregisters waar je je medeleven kunt betonen...
We hebben zelf een zoon  verloren, dus weten we heel goed wat de omvang van het leed is bij een dergelijk verlies. Onze zoon was geen bekende figuur, maar toch, zoals telkens bij de dood van zo'n verschrikkelijk jong mens, liep de kerk over van het volk.
Mensen voelen duidelijk meer mee met het verlies van een jong mens, dan met het verlies van een oudje... ("Die heeft zijn/haar tijd gehad... ('t zal jou moeder maar eens wezen))
Maar ergens is het wellicht normaal dat we meer geraakt worden door de dood van een jong mens, omdat dit wellicht ons veel meer herinnert aan de kans dat het ook ons treft. Bovendien lijkt het wat onrechtvaardig, het is te vroeg, hij/zij stond nog voor een gans leven.
Je kunt de pijn die het verlies van een kind je geeft niet beschrijven. Slechts zij die het ook mee maakten weten wat dat is. Want daar is de onrechtvaardigheid nog erger. Het is eerst aan de ouden om te gaan, hier wordt de logische volgorde doorbroken, hier wordt de vrucht van je eigen leven weggerukt, hier lijkt het voortbestaan van jouw genen plots gestopt.
Dat doet zeer, veel meer dan te beschrijven valt.
Zelfs het verlies van Vader, van Moeder is daar niets bij. Mijn moeder is gestorven na mijn zoon, en in de begrafenisdienst van ons moeder heb ik wellicht meer gedacht aan onze Koen dan aan haar...hoe erg het verlies van moeder ook is.
Dat is geen gebrek aan eerbied of aan liefde, dat is gewoon een bevestiging van het gevoel van onrechtvaardigheid. En de dokter die ons er op wees dat in arme landen, zoals in Afrika en zo, dat de daar kindersterfte een bijna normaal gegeven is, weet niet waar hij over praatte...
Dat gegeven maakt het voor mij misschien wel dubbel moeilijk om over de dood van Wouter Weylandt te praten...Dat maakt misschien dat ik een van de weinigen ben die het echte verdriet kan inschatten.

Maar ik wil het hier in de eerste plaats hebben over al dat publieke betoon van medeleven... Ik weet echt niet of je daar de mensen mee helpt...  Anny vond blijkbaar wat troost in het feit dat er zovelen met haar mee treurden, ik zelf vervloekte ze bijna omdat ze mijn verdriet nog dieper in kleurden. Met andere woorden, het kan zijn dat je hen helpt met je rouwbetuiging, het kan ook dat het hen nog meer pijn bezorgt.

Ik doe het niet, niet omdat ik niet mee leef, maar omdat ik vanuit mijn ervaring, de mensen niet nog meer wil verdrieten... Maar misschien heb jij wel gelijk met het wel te doen, en reageren zijn ouders en familieleden net als Anny...
Maar hoe dan ook, het eigenlijke verwerken, het plaats geven van het verdriet, het inweven in je leven, dat doe je als ouder zelf, helemaal alleen... Je hebt hooguit wat steun van vrouw en de andere kinderen, maar toch sta je uiteindelijk alleen... En na die massale belangstelling dimt het leedbetoon weg, vervloeit het als water tussen je vingers wegloopt. Je staat, na die massale steun 's anderendaags plot helemaal alleen...

Eigenlijk zouden wij de steun moeten bedelen, en met elkaar afspreken dat die mensen niet plots in dat zwarte gat mogen vallen, moesten wij afspreken om om beurten die mensen eens te bezoeken, niet om het verdriet nog maar eens te herkauwen en te her-her-kauwen, maar in tegendeel, om hen terug in het leven te voeren... Want voor de massa, het individu uit die massa, is het na het eerbetoon, na de begrafenis allemaal voorbij, hooguit enkelen brengen met Allerzielen nog een bloemetje, maar daar mee is de kous af... Niet zo voor de rechtstreeks getroffenen, en vooral niet voor de ouders...
Mij doe je geen plezier met nog eens van onze Koen te praten, dat is iets wat ik helemaal achter slot en grendel diep in mijn hart in een schrijn bewaar, maar ik ken anderen die daar wel deugd van hebben. Ik ga zelden of nooit naar het kerkhof, want ik voel onze zoon veel meer nabij in mijn eigen hart dan op dat kerkhof, maar ik ken lotgenoten die bijna dagdagelijks op het kerkhof gaan, en daar steun in vinden...
Ik kan dus niet echt raad geven, buiten één ding: laat die mensen niet in dat ijzingwekkende diepe gat vallen...
Hou contact, je zult wel voelen of ze het gesprek al dan niet op hun verloren kind brengen, maar laat hen niet alleen, verdriet is zo snijdend, en praten over je verlies, of net praten over andere dingen helpt.
Veel meer dan die lieve woorden in dat rouwbetoon...

getekend,
een ervaringsdeskundige... tot mijn spijt

tot de volgende ?