Kerstmis 2009

Image by mastrobiggo via Flickr

en het eerste wat ik lees op mijn electronische krant is over een massa terroristische aanslagen.
Op het feest van de Vrede...
Toch aan allen: een Zalig en Gelukkig Kerstfeest !

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier hebben we nog een witte kerst, er zit wel her en der al wat groenigs en grauws tussen, maar de velden zijn toch nog hoofdzakelijk wit. Maar de wegen, de voetpaden en dergelijke meer zijn vuile grijze grauwe strepen. Ik vermoed dat het niet echt, of toch niet veel geijzeld heeft, want ik las niets over slippartijen...Gelukkig dan maar, want die regen op een bevroren ondergrond, dat kon rampzalig zijn.

en men spreekt alweer van winter...

Als het niet te erg is, hou ik wel van wat echt winterweer! Het is een opkuis in de natuur. Heel wat insecten sneuvelen vooral door de wisselende temperaturen en wisselende droogte en regenperioden, dus voor de tuinier is een winter ook al een goede zaak. Maar wat me blijft tegensteken is die korte dagen, dat lichttekort...

Het enige echt positieve is volgens mij dat er telkens weer een lente komt, met alles in het nieuw. Het lijkt wel een soort jaarlijkse grote kuis in de natuur. Ik hou van mijn enkele wintergroene planten, maar geef toen in het voorjaar ziet hun groen er bijlange niet zo fris en niet zo vrolijk uit.

Maar de echte sukkelaars van de winterperiode, dat zijn wel de armen en de daklozen.
Wees maar eens arm in een periode waarin blijkbaar heel de wereld met de armen vol cadeautjes loopt...Dan voelt de armoe nog schrijnender. En wie in deze koude en natte perioden dakloos is...daar moeten we niets bij beschrijven, dat zie je zo voor je ogen, en er aan denken alleen doet rillingen over je rug lopen. Het is bijna ondenkbaar dat in onze maatschappij, met al zijn voorzieningen, er nog steeds mensen zijn die uit de boot vallen, en die in het ijzige niemandsland tussen de wetgevingen in vallen. Het ergste is dat, als je daar eenmaal zit, terugkeren zo verdomd moeilijk is. Je kunt het het best vergelijken met een visnet, wee de vis die in het net zit, je moet verdomd hard kunnen zwemmen, en dan nog de goede richting voorzien in het steeds bewegende net, om er uit te kunnen zwemmen. Er is wel een uitweg, maar die zwemt steeds verder van je weg...

Het lijkt soms wel of het de mazen van het veilige valnet zijn, die hen verhinderen weer aan de bovenkant te raken... Soms lijkt het wel of je de veiligheid op een gegeven moment zou moeten kunnen uitschakelen om de sukkelaars terug te laten komen. De wetgeving lijkt een beetje op een fuik, zolang je er uit blijft is het een onschuldig iets, maar zit je er in, dan raak je er niet meer uit.

Het erge is dat veel van die situaties zo makkelijk vermeden konden worden, ontstaan zijn door kleine stomme fouten. Maar de terugweg is lang en moeilijk. en wij...wij zijn zo snel geneigd te zeggen: "Eigen schuld, dikke bult!
En veelal is het wel een beetje zo, maar de gevolgen zijn in verhouding veelal wel heel zwaar. Hoe dikwijls hebben wij als kind iets mispeuterd, en vader en moeder vergaven en vergaten het al heel snel? Je kreeg telkens en telkens weer de kans om te herbeginnen en bij te leren. Maar voor die sukkels willen wij die normen niet meer toepassen... En toch, als je een kind hebt dat slecht leert, dan ga je nog meer doen om het toch een plaats in de maatschappij te bezorgen, meer dan voor de ander die wel makkelijk zelf zijn weg kan banen...en plots, op een bepaalde leeftijd doen we dat dan niet meer...toch niet als het niet ons kind is.

Ik denk dat we in het vangnet van onze wereldse wetgevingen eens wat mild-menselijke deurtjes moeten gaan inbouwen... Voor wie niet vlug genoeg kan zwemmen in dat bewegende net dat onze maatschappij is.

tot de volgende ?