woensdag, december 09, 2009

de keuring

Jongen blaast kaars in kerstboom uitImage by Nationaal Archief via Flickr

Vanmorgen moest ik naar de garage, om mijn wagen weer eens op punt te stellen voor de jaarlijkse keuring. Ondertussen ook laten smeren en co, zodat die zorg ook weer weg is. En dan...Naar de keuring!

Ik moet gewoonlijk niet zo heel lang aanschuiven, daar ik rij met een "bedrijfsvoertuig", een kleine camionette waarin ook mijn rolwagen kwijt kan. Dus zit ik voor de keuring in de rij van de grote camions, met mijn lilliputterke. Om complexen van te krijgen, voor je zie je niets dan een grote blauwe doos op wielen die gans je zicht belemmeren, en achter je staat er net zo'n doos, maar dan een rooie. Bij het binnenrijden had ik gezien dat er vier van die kolossen voor me waren. Voor de rest zit je daar in je auto ijzig koud te worden. En nu en dan rolt plots de blauwe massa voor je wat vooruit, starten en er achteraan.

Met koude vingers zat ik wat te sudokuën, en zie plots was het aan mij... Ik rij mijn wagen binnen en stap meteen uit, met de beleefde vraag of ze zelf alle testen wilden doen, want van dat schudden en schokken die ze als testen omschrijven, daar heb ik niet meer de rug voor? Maar als je het beleefd en vriendelijk vraagt, dan is meteen alles mogelijk, en ik mocht staan kijken hoe ze proberen je auto uit elkaar te rammelen. Het lukte niet, dus is hij weer goedgekeurd voor een jaartje, voor de volgende schud- en beeftest...

Dan thuisgekomen, je wat onledig houden met het verwijderen van het oude vensterstickertje, het verwijderen van de lijmresten, de ruit netjes kuisen en dan de nieuwe sticker met de goedkeuring tot 18 december 2010 er op weer aan de ruit kleven...Goed zichtbaar voor de politiediensten. We leven in een komplex landje, en hangen aaneen van de etiketjes en keuringsverslagen...Volgende week moet ik zelf mijn eigen zichzelven laten keuren bij de specialist... Dat gaat veel vlugger en veel makkelijker dan de autokeuring, hoewel wij eigenlijk ook heel veel onderdelen hebben die sleet of gebreken kunnen vertonen... Maar daar gaan ze voort op je medisch dossier... "En, Mijnheer Goderis, hoe gaat het er mee?" "Goed dokter" "Alle dan, en moet je voorschriften hebben voor medicamenten?" veel verder gaat het niet. Hij kent mijn kwaal, en ik hoor bij de niet -geneesbare - ambetanterikken. Op mijn persoonlijk wapenschild prijkt de spreuk: "Leren mee leven", een spreuk die je bij veel te veel zieken ziet.

Het weer is duidelijk aan het veranderen, ik voel het aan mijn hoogst persoonlijke barometer, mijn rug... Hij doet weer veel pijn. Maar ja, ik heb er mee leren leven hé... Ons Moeder zaliger zei dan " Jaja, de duivel is ook het branden gewoon, maar hij heeft nog altijd blaren op zijn gat"... Moeder dateerde nog uit de tijd van hel en duivels, dingen die in de loop van de modernisering van de kerk weg gedaan zijn, bij het huisvuil, in de grijze zakken, niet recycleerbaar kerkvuil...

Ze doen maar...Maar nu zitten we wel, ook in ons mooie landelijke en rustige Mater met een bende vandalen. Met enkele vrijwilligers had men het kerkplein mooi versierd met een grote en een pak kleine kerstboompjes, met veel blinkende ballen en balletjes en feeërieke lichtjes... Om drie uur 's nachts had de uitbater van De Witte Hoeve, nog buiten gekeken, en alles was nog in orde...'s Morgens was alles kapot en stukgegooid, de bomen uit de grond gerukt, en de brokstukken lagen tot op de speelplaats van de nabije school. Dat hebben wij hier nog nooit meegemaakt! Maar ja, het is eigenlijk al enkele weken terug begonnen, toen onverlaten het leuk vonden om alle verkeersborden met blauwe verf te overspuiten...

Soms heb ik heimwee naar de hel.

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

Geen opmerkingen: