vrijdag, december 04, 2009

De wachtzaal

vrouw met kat / oude man, Theo I'Herminez,1984...Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

Geen opmerkingen: