Image via Wikipedia
Gisteren ben ik gaan vissen, en voor het eerst dit jaar, en gezien het goeie weer, deed ik mijn korte broek aan... En nu heb ik heerlijk rozerood verbrande billen, maar bij het zitten geen probleem, want het is de bovenkant van mijn billen die zo mooi gekleurd er op staat...
Het gloeit wel, en het pikt en je moet eigenlijk slapen zonder dat er iets op dat verbrand gedeelte van je lijf ligt, maar 's nachts is het net nog niet warm genoeg om in je nakie voor het openraam te liggen.... Dus ben ik vannacht diverse keren wakker geworden van de heerlijke sensatie van verbrande billetjes (zeg maar billen)...
Mijn armen en mijn gezicht, die bruinen meteen, maar blijkbaar zijn mijn onderdanen veel te lang de zon ontzegd, en in protest bij de eerste lichtdoop, hebben ze verkozen aan te branden... De enige troost die ik heb, is dat ze ook wel zullen bruinen, met tijd en boterhammen, en dat ik alvast de broodnodige vitamientjes D weer heb bevoorraad...
Maar de vis is eindelijk "op de loop", Luc ving twee tinken (zeelt) en een mooie karper, hij miste er twee keer een (eenmaal zijn onderlijntje stuk), ik ving een mooie karper, en miste er een, en verder vingen we massa's kleine vissen, waaronder voor het eerst ook weer een heel pak kleine karpertjes (van een 10 cm tot een 25 cm). Als ik zeg massa's, dan overdrijf ik niet, we hebben zeker beiden meer dan 60 stuks gevangen! Een grandioze namiddag! Pepé, kwam kijken, en was bij het vangen van de beide karpers de schepper van dienst, hij was content en amuseerde zich grandioos. Nu ja, zijn zoon en diens echtgenote zijn op reis, en pepé zit daar alleen te zijn... En nu zit ik dus bruin en rood (onderaan) te bloggen, en na te genieten van een heerlijke visdag.
Weet je wat gek is, ik geniet meer en meer van de kleine geneugten van het leven, en kan het niet laten dat kleine geluk ook wel eens wat uit te strooien... Zo, laatst op een rommelmarkt, er kwam ons een gezinnetje voorbij, vader, moeder en een opgeschoten dochter van zo'n 16, 17 lentes...Het mooie kind had (wellicht ook voor het eerst dit jaar?) een heel kort broekje aan... Ik zag de mooie eindeloze benen passeren, en zei, luid genoeg opdat ook het lieve kind het zou horen: "Kijk, het is duidelijk nog geen weer om je korte broek aan te doen, ze heeft kiekenvlees..." Het meisje keek vlug om, zag mij lachen, en haar gezicht spleet open in een brede grijns... Ze had mooie benen! Maurits Galle zou gezegd hebben: "Wa' billen, wa' billen! en hoe nader de tronk, hoe dikker de spillen"
Gisteren zag ik ook zo iets dat me blij maakte... ook zo een onbenullig iets, maar toch heerlijk verfrissend. Ik reed naar Luc om te gaan vissen, en ter hoogte van het containerpark stonden een paar grote vrachtwagens, wellicht chauffeurs die stonden te middagmalen. Van uit de andere richting kwam een fiets met een jong negerinnetje. Blijkbaar riep een van de chauffeurs haar iets toe, want het gezichtje spleet open in een wijde gulle lach, de witte tanden en het roze van de wijdopen mond en de beweging van haar hoofd, het was zo mooi, zo heerlijk fris en spontaan. Ik hoorde niets, maar had genoeg aan die mooie ontspannen lach.
Het moeten niet altijd van die grote dingen zijn, ook die kleine dingetjes kunnen je plots raken en gelukkiger maken.
Eigenlijk is dat het geheim van het geluk...Tevreden zijn, en je laten raken door die flitsen van het leven... We zoeken het geluk als een groot item, maar het is veeleer een pak kleine dingen die we dagdagelijks ontmoeten, en heel dikwijls niet eens opmerken... Open je ogen, en geniet van al het moois van het leven. Laat je hart mee genieten met die kinderen die luidkeels ravotten, en maak je niet druk in het lawaai, maar loop in gedachten met hen mee, wees weer het kind, het langvergeten kind in je zelf. Geniet! Geniet van een mooi blad, een bloem, een geur, het licht van de zon de weldoende warme regen... Het is trouwens ook goed voor de lijn! Lachen vergt veel meer spieren in actie, dan sip kijken!
Gisteren was ik dus ook in de garage, groot onderhoud van mijn auto, en ik hoorde dat ik ook nog even naar de bandencentrale mag... maar dan is alles ook weer voor een hele tijd in orde. Alleen nog de keuring deze winter, en verder is mijn auto weer in orde voor lange tijd...Want ik rij zo weinig, dat ik maar één keer op een jaar mijn auto moet laten smeren. Toch zou ik hem zeker niet kunnen missen, zeker niet met mijn gezondheid. In mijn geval is het werkelijk: mijn auto, mijn vrijheid.
Tot een volgende blog ? Zorg voor je geluk, grijp het lachend vast!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten