zondag, oktober 28, 2007

Zondag ?

neen dus...
zondag op mijn kalender, maar geen zon te speuren.

Emotie-economie: Volgens de emotie-economist is het normaal dat een voetbalspeler meer verdient dan een metaalarbeider, want er genieten meer mensen van het voetbalspel dan van een vijs.
???
Als ik het goed begrijp moet dan een automecanicien minder verdienen dan een autobusmecanicien? en moet een wegenwerker binnen zijn in een paar jaar ???
Of begrijp ik iets niet ?
offe ... slaan ze de bal weer eens mis met hun theorie van emotie-economie ???

We leven in een wereld die vergaat in het uitleggen van de dingen... die achteraf dan helemaal niet juist blijken te zijn... Herinner je je nog dat met de computer er veel minder papier zou verbruikt worden ??? Doet me denken aan dat mopke van die secretaresse die haar baas vraagt: "Meneer die dossiers van 1980 mogen die vernietigd worden, of blijven die hier gestapeld ?" antwoord: "Doe ze maar weg, maar maak er eerst een kopietje van..."

Ik heb het eerste nummer van "Pascal" gekocht, omdat ik nieuwsgierig was naar wat de "uitvinder" van het onvolprezen seniorennet nu weer zou brengen. Voor mij was het een beetje een desillusie, maar ja, je mag niet op mij voortgaan voor een oordeel over tijdschriften, voor mij zijn er maar héél héél weinig tijdschriften die het aankopen waard zijn... Vermoedelijk zal "Pascal" het dus ook niet slechter doen dan al die andere.

Kijk, het valt mij op dat alle dagbladen en tijdschriften langs om meer op elkaar beginnen te lijken... en niet omdat ze allen op een hoger peil komen, neen, in tegendeel, gebleken is dat de krant/tijdschrift met de meeste foto's, de meest in het oog springende titel ook het best verkoopt. Ik herinner me nog de heisa die er was toen in Engeland een krant uitkwam met veel foto's en vooral nogal wat bloot, tot bleek dat die krant in geen tijd de meest verkochte werd...dan volgden gedwee alle anderen die trent naar beneden... Ook bij ons is dat fenomeen zichtbaar ! En niet alleen in de pers, kijk ook maar eens naar de nieuwsgeving op de tv... Hoe spectaculairder iets is, hoe meer kans dat het onze ogen zal pijn doen. Vroeger waren de nobelprijswinnaars belangrijk nieuws, nu gaat dit bijna ongemerkt voorbij, er is immers geen spectakel bij...tenzij het gaat over een winnaar die omwille van zijn werk of overtuiging zijn land niet uit mag, dan praten ze daarover, niet over zijn werk op zich....

Alles vervlakt, daalt af tot consumptiegoed, makkelijk verteerbaar en aantrekkelijk...

...net zoals de zeden.

Als er iemand nog durft te spreken van waarden, dan zappen we met zijn allen naar een andere zender, en daar de kijkcijfers van belang zijn om voldoende geld uit de publiciteit te halen, zal de moraalridder niet meer aan het woord mogen komen... Het gaat zelfs héél ver, veel verder dan op het eerste zicht verwacht werd !
De vlaamse beleidsmensen poogden de lat hoog te leggen en alvast een zender te verplichten om nog een beetje waarden te brengen. Zij splitsten het systeem in een reclame-zender, die ziczelf moest bedruipen met inkomsten uit de reclame, en dus steeds meer zou evolueren naar wat de massa verlangt, en anderzijds de officiële zender, die met staatsgeld kon en mocht werken, en zich zelf dus normen kon en moest opleggen. Ze hadden geen rekening gehouden met wat het verleden geleerd had inzake de dagbladpers... In een korte tijd daalden de kijkcijfers van de officiële zender zo snel dat de moraalridders inbonden en begonnen toe te geven aan de druk van de massa... Nu is het gehalte van wat de verschillende zenders brengen zowat in evenwicht, en zitten zij beiden op grondniveau...daar kun je niet meer zakken.
Oh, denk niet dat zich dat alleen hier voordoet ! Zap maar rond, en aanschouw het gehalte van wat ons dagelijks als leesvoer en kijkvoer aangeboden wordt...

Om het gehalte nog één keer in de kijker te stellen: de distributoren van de digitale televisie proberen u te lokken met u de kans te geven om de oude uitzendingen nog eens te bekijken...Je weet wel, die dingen die je heug tegen meug al twintig keer "moest" bekijken, omdat er "toch niets anders" was...

Want dat is ook een van de dingen die met ons gebeurde, het lijkt wel of we niet meer in staat zijn ons met iets anders onledig te houden dan die stomme kijkkast. Waar is de tijd, toen we nog geen zo'n onding in huis hadden ? Ik kan mij niet herinneren dat we ons verveelden. We deden altijd wel iets, soms ontspannende dingen, ook soms dingen die we dan meer op ons gemak deden...want nu moet je klaar zijn voor ...begint...Erg hé ?

Toch zijn er ook goede dingen aan, soms kun je ook nog eens iets zien die de moeite loont, soms kun je ook eens echt genieten van iets...maar als we eerlijk zijn hebben we ons al veel meer verveeld dan gejond bij die bak.

Waar is de tijd dat we nu en dan 's avonds naar mee en pee mochten om eens naar de tv te kijken, en dan naar bed... Dat was precies eens naar de cinema gaan, eens kijken naar schipper naast mathilde... Maar de rest van de week hielden wij ons bezig met andere dingen. In ons gezin - ik zie Claude knikken- was dat zitten en vooral liggen lezen. We lagen plat op onze buik op het tapijt, met een boek voor ons, en het was muisstil in huis...je hoorde alleen het lawaai van een omgedraaid blad... Als er een auto kwam, dan luisterden we of het Pa was, of een ander, en dan zakten de koppen weer naar het papier... Niet alleen de kinderen lagen daar op hunne buik, veelal lag ook ma er bij, ook te lezen. Suzanne was de enige die niet verslaafd was aan boeken. Ik denk dat zij dikwijls die boeken heeft verwenst !

Nu kan ik niet meer op mijn buik liggen, ook niet plat op mijn rug...Ik moet zoeken om een houding die minst pijn doet, maar het lezen is er nog steeds. Terwijl Anny naar de tv zit te kijken, zit ik te lezen of te tekenen, en nu en dan werp ik een blik op het scherm, als ik iets hoorde dat mijn aandacht trok, want ik zit ondertussen toch op een of andere manier vast aan die kijkkast... Gek, met de radio heb ik dat niet...Alhoewel, vroeger zonden ze luisterspelen uit, en dan zaten we iedere week met gespannen aandacht te luisteren naar het vervolg, net zoals ze nu naar familie of thuis zitten te kijk-luisteren... Die luisterspelen waren voor ons niet alleen iets om te horen, ze waren omringd met geluidseffecten wat je toeliet weg te dromen en mee te leven in het luisterspel, je zat er als het ware bij... Ik denk dat ze nu echt zouden moeten zoeken om die geluiden weer te maken, als er nu een geluiseffect moet zijn, dan halen ze dat van een ceedeetje... Vroeger stonden ze te trappelen in een bak met grint, te klepperen met halve kokosnoten, te blazen door een buis, te donderen met een metalen plaat...Waar is de tijd ?

Ook in de school werd er nog verteld... Ik hoor zuster Hubertine nog bezig over boompje en pereltje, die twee arme chinese kindjes uit het boek van Boschvogel...Boschvogel was geliefd bij de nonnekes, het was een katholiek schoolmeester, en dan nog de broer van een non die het tot "moeder" gebracht had in het klooster van Aartrijke... Ik moet dat boek hier nog ergens liggen hebben, ik vond het eens op een rommelmarkt en bracht het uit pure nostalgie mee naar huis...

Ik geloof nooit dat onze kinderen nog zo zullen kunnen wegdromen, zo zelf hun beelden maken in hun verbeelding als wij deden in de tijd voooor de tv... Ze leren niet meer zich te verbeelden, ze kennen alleen de beelden van de tv... Als wij lazen over Winnetou, Tarzan of noem maar op, dan hadden wij daar een beeld van gemaakt in ons eigen verbeelding, hoogsten beïnvloedt door een tekening in het boek... nu droomt ieder kind van de tarzan zoals hij er uit ziet op tv... leeft hij in een brousse zoals op tv... kloppen de tamtams zoal op tv...

Krijgen wij een generatie zonder verbeelding ?

Ik hoop van niet, want dan verdwijnt zo veel moois dat het maar een saaie wereld zal worden...

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: