...als in Italië de regering doorzet met zijn wetsvoorstel (het is al door de kamer)dan is dit wellicht een van de laatste blogs van ondergetekende....
Eén of ander verlichte (?) geest heeft in Italië gevonden dat de blog een verdoken vorm van publiciteit is, en op publiciteit moet belasting betaald worden, per uitgave...
Hopelijk doen ze dat niet met terugwerkende kracht, anders wordt mijn ijver beloond met een torenhoog belastingsaanslagje...
Mag ik dan op uw financiële steun in moeilijke dagen rekenen?
U, die regelmatig mijn blog leest ?
Gelukkig heb ik niet zo veel lezers, en kan ik mij misschien verdedigen met het feit dat mijn publiciteit nauwelijks impact heeft buiten een beperkte vriendenkring...
Natuurlijk kan ik ook de zaken omkeren, en daadwerkelijk publiciteit beginnen te maken, maar zolang er geen winkelketen interesse toont, zal dat ook niets opbrengen...
niettemin, en niet tegenstaande:
de eerste reclamespot.
Bart kwam hier, zoals bijna elke week, de vrijdagavond langs om eens te babbelen en iets te drinken. Ik zat aan tafel, ook iets te nutten, met enkele sneetjes chorizo (mild) bij als hapje. Bart nam ook een stukje (niet straf genoeg, pa) en begon over een lekkere worst die hij per (on)geluk ontdekte bij de Liddl ...in duitsland, tijdens zijn verlof. Ze verkopen die ook hier pa, dat moet je eens proeven!
Dus: reclame slogan nr 1:
Koop bij de liddl de heerlijke notenworst ! Echt waar, een worst met noten in verwerkt, en het smaakt inderdaad vurrukkuluk ! Let op, de worst zit verpakt in een pampieren zakjesachtige verpakking ! Maar echtigentechtig waar, het is lekkkkkkkeeeeeeeer !!!!!!
Voila, nu maar hopen dat ik centjes beur bij de Liddl, en aanbiedingen krijg van andere winkelketens....
Je denkt misschien dat ik zever, maar nee, het is echt waar, dit wetsvoorstel is er echt in Italië (kun je vandaag 24/10 lezen in het onvolprezen www.netties.be )(ze houden hun dossiers bij, volgend jaar kun je het nog terugvinden).
Bart vond het een plezante anecdote dat hij die worsten ontdekte in Duitsland, terwijl ze hier ook te koop liggen. Nochtans is dat niet altijd correct, want ik ben nog binnen geweest in de Aldi in Nederland, en het aangeboden gamma was helemaal niet hezelfde als bij ons...Maar misschien is dat alleen voor nederlanders zo ?
Ik hoorde aan de verhalen van Bart dat hij niet alleen uiterlijk veel van zijn vader heeft, ook qua manieren...Als hij ergens op verlof gaat, dan probeert hij ook zoveel mogelijk de plaatselijke dingen te eten, te drinken, en ook hij komt dan naar huis met enkele flessen van de wijn die hij daar ontdekte (en 't is ne braven, hij brengt ook een paar flessen mee voor zijn pa)
Kijk, dat is een van de dingen die ik echt mis... De reizen, de uitstapjes...Niet voor het ding op zich, maar we maakten er iedere keer, zo mogelijk, ook een culinair uitstapje van. Het moest niet eens ver zijn, we kennen heerlijke bieren hier vlak over de verfoeilijke taalgrens, biertjes die je hier niet makkelijk vind, maar die echt heeeeeeel lekker zijn. Ik vond het altijd jammer op die momenten dat Anny niet met de wagen kan rijden, maar ja, ook Anny houd ook wel van het degusteren van een lekker biertje...ze zou toch geen BOB willen zijn....
Als ik nu met de wagen ben, dan is het wel zéér uitzonderlijk als ik iets drink, met al die pillen ben ik bang dat het vlugger zou inwerken op de rijvaardigheid. Wel heb ik al een paar keer enkele flesjes gekocht om dan thuis in alle rust te genieten. Anny en ik hebben een uiteenlopende smaak wat bieren betreft, Anny houd meer van de huidige biertrent, iets zoeter, waar ik meer van de oude biersmaak hou, met de bittere ondertoon van hop duidelijk aanwezig. Zo hou ik van een lekkere Orval (niet te koud !) en Anny vindt dat slecht bier...Elk zijn meug. Vroeger, toen we nog wel eens door de winkelstraten van Gent wandelden, stopten we telkens in het Waterhuis aan de Bierkant, waar je uit honderden biersoorten kunt proeven. We dronken er ééntje, hoogsten twee als we nog wat langer in Gent bleven, maar we proefden dan telkens nieuwe soorten, soorten die we nog niet kenden... Als we wat haastig waren, dan wisten we onze "préferée" tegen de dorst, en dan was het minder genieten dan wel dorstlessen...
We brachten dan ook nu en dan een potje Tierenteyn mee, de lekkerste mosterd van de wereld en omliggende. Wellicht ook de duurste ? of betaal je ook de steeds mooie potjes zo duur?
Nu, eten we veel, veel minder dan vroeger, en Anny staat ook zo lang niet meer in de keuken. Het is niet zo plezant met twee mensen die haast niets eten, klaagt ze, maar ik vermoed dat ook het werk er een beetje tussen zit, ook zij wordt een dagje minder jong. Om de twee dagen één patat, de helft voor vandaag, de rest morgen gebakken in de pan... en de rest gaat dan naar de kiekens. 't Is inderdaad niet zo plezant meer hé... Ook het vlees wordt steeds minder, we zoeken in de Colruyt (publiciteit !) steeds de kleinste stukjes, en dan is er veelal nog van over... Nu ja, als je niet beweegt moet je ook niet veel eten...
Als we dan eens iets aparts maken, dan smaakt het ons, eten we iets meer en boeten dan voor de zonde... Waar is onze eetlust en onze capaciteit naar toe ?
Als we eens op een etentje zitten, en we zien dat ze van die grote beladen borden aanbrengen, dan hebben we schrik...het is zo ambetant er zo veel op te laten liggen, precies of het is niet lekker, maar wij eten bijna niet meer...Als we eens alleen ergens gaan eten, dan bestellen we één schotel, geen menu, een schotel van iets wat ons bevalt, en in veel gevallen hebben we dan nog over... Vroeger vroeg ik soms nog een portie frieten bij, nu vragen wij in bepaalde restaurants, waar wij de maat kennen, om maar één portie te brengen, voor ons twee samen... We zijn nog van de generatie die er hartzeer van hebben als eten blijft staan...
ik ga stoppen, of ik loop weer regelrecht in de tijd van toen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten