Safe House

We hadden hier de mogelijkheid gekregen, om de politie op bezoek te krijgen, die dan de woning eens zou controleren of het inbraak veilig was, en wat we eventueel nog zouden kunnen doen om de woning nog veiliger te maken...

Eergisteren was het van dattum... Een auto van de politie op de oprit, en een flik aan de deur. Het bleek agent Moerman te zijn, familie van de nu gepensioneerde flik die hier in de wijk woont.
Het begon meteen al aan de voordeur, daar werd ons sleutelgat en het driepuntsslot al meteen goedgekeurd... en zo ging het maar door...
Het blijkt dat ons huis perfect in orde is, en dat er maar een puntje eventueel nog een ietsiepietsie kan verbeterd worden.
Joepie.

Maar toch hoorden we verrassende dingen ! Toen hij op alle vensterbanken de massa's bloempotten zag staan, en aan het kleine raampje van de traphal vol zag staan met beeldjes, kregen wij daarvoor een speciale bravo. Het blijkt dat dit op zich al een extra-beveiliging is ! Als ze door het raam naar binnen willen, dan vallen die dingen om, en dat maakt lawaai... En lawaai is iets wat de inbreker kan missen als de pest.
Dus: brave mensen, zet maar bloemen of postuurkes op de vensterbank, en krijg je opmerkingen dat dit old-fashion is, dan kun je met recht en reden zeggen dat het voor de veiligheid is... (En zo kun je eindelijk de dingen tentoonstellen waarvan je weet dat niet iedereen jouw "erudiete en exquise" smaak heeft...)(Djudedju)

Gisteren was het dus Crea, en voor een keer was ik de verantwoordelijke, maar was het in handen van Chantal en Magda. We zouden van die reuzegrote papavers maken, die nu zo "in" zijn, door de herdenking van de grote oorlog. Maar er is veel werk aan, en dus hadden de dames beslist dat we met enkele mensen in de voormiddag het zwaarste en vuilste werk zouden doen, het kneden van het "deeg" waaruit dat die papavers moeten gekneed worden... Het is inderdaad en zwaar en vuil werk... We hebben er gans de voormiddag druk gewerkt, en in de namiddag waren we er allemaal weer present, om dan met de leden (en de pastoor ! die gek is op die mooie bloemen!) samen te werken aan de bloemen. We zijn er normaal van 14 tot 17 uur, maar Anny en ik zijn om 18 uur vertrokken, Chantal en Magda waren dan nog bezig om met de restjes nog wat bloemen bij te maken...

En nu zit ik hier, verrekkend van de pijn.
Een geluk dat Anny niet bij dat zware werk betrokken was, zij deed alleen de koffie en de taart ... en de pralinekes... (We worden er verwend !)

Vandaag zal het wellicht ook geen rustdag zijn, want als ik naar ons aquarium kijk, dan moeten we nodig ook weer de ruiten poetsen, wat vuil opzuigen en wat water verversen... en de filters weer in orde zetten.

Wat zeg ik altijd, dat we het druk hebben? Dat is maar een gedacht.
Het ergste is de pijn. En om het compleet te maken, heb ik nu ook nog pijn in mijn arm (elleboog, schouder, pols en handen... Ik vermoed een soort reuma...).
Oud worden hé... Gisterennacht werd ik wakker van de pijn in mijn arm !

Mijn papavers staan hier omgekeerd op tafel, op isomo-ballen, te drogen. Volgende maand moeten ze geschilderd worden, moeten we ze op een stengel bevestigen, de stengel bekleden en deze dan ook schilderen... we hebben nog werk. Chantal bekloeg zich er over dat er zoveel werk zat in de voorbereiding en het aanschaffen van alle benodigdheden... Ik lachte, en zei dat ik blij was dat zij het nu eens aan den lijve ondervonden wat er allemaal bij komt kijken... Als je het niet doet, dan heb je er echt geen idee van hoeveel werk je hebt aan de voorbereiding en het verzamelen van alle benodigdheden ! Je moet alle materiaal hebben, maar je moet ook alle werktuigen en benodigheden bij hebben om het te maken. Als je dan alles in de auto stopt, dan moet je eigenlijk heel de productie overlopen, om zeker te zijn dat ja alles bij hebt. En dan gebeurt het nog dat ik even naar huis mag rijden omdat we nog iets vergeten hebben.

Maar ach, we doen het graag, en de mensen hebben er plezier aan... En daar gaat het over !

tot de volgende ?

De blote madam

In boeken, op internet had ik al wandelstokken gezien met in het handvat een naakte dame, maar ik had er nooit een gezien in het echt... En had Anny er me niet op gewezen, ik had er podorie niet eens op gelet... En ze wees er me op nadat ik hem gekocht had, gewoon omdat ik gezien had dat het een echte oude wandelstok was.
Het is een beetje gek, want je breekt figuurlijk de benen over nagemaakte wandelstokken met een koperen handvat. En bij sommige is het heel moeilijk om te weten of het een namaak dan wel een echte oude is, maar dit model, dit heb ik nog nooit nagemaakt gezien.
Ach, stel er u niet veel van voor, als ik er mee op baan zou gaan, dan zou je echt niet zeggen: "Voila, daar een blote madam!"... Nee, het is een klein naakt, en de houding lijkt op te gaan in wat Art Nouveau-versiering lijkt. Maar het is duidelijk antiek, en het is mooi, en ik ben blij dat ik er zo eentje op de kop heb kunnen tikken, en gelukkig bij iemand die het niet verkocht als antiek... Want dan kocht ik het niet.

Dat madammeke maakte zaterdag mijn dag een beetje goed...
Want voor we naar de rommelmarkt gingen, zijn we eerst naar de begrafenis gegaan van een vriendin, te Kruishoutem. We waren al heel vroeg in de kerk, want als je laat bent, dan heb je kans dat je geen zitplaats hebt. Maar in Kruishoutem staat de kerk nog steeds vol met stoelen, en bovendien werden wij opgewacht... We waren net de kerk binnen toen een dame naar ons kwam, het bleek de vrouw van de lijkbidder te zijn... Zij moest uitkijken naar een heer (da geloofde nie hé) met een lange witte baard... (Zo is het weer eens bewezen dat een opvallend kenmerk ook wel eens voordelen kan hebben)... Er waren vooraan, net achter de familie, plaatsen voorbehouden voor ons, en voor Armand en Lea, twee van onze vrienden en ook vrienden van de overledene.
Armand zit nu in een rolstoel, en Lea is ook wat op de sukkel.

Het was een mooie, maar trieste begrafenis... Eén opvallend iets, het Onze Vader was de nieuwe CD van Christophe. Mooi van tekst en mooi gezongen. Begrafenissen zijn naar mijn mening, altijd zwaar om dragen. misschien omdat ik dan ook telkens weer terugdenk aan onze Koen...
Jacqueline was al jaren ziek, en is stilletjes meer en verder afgetakeld, en had op het laatste moeite bij iedere ademtocht om verder te doen... Van zo'n mensen ben je geneigd te denken: De dood is een verlossing, maar wie zijn vrouw, haar moeder verliest, die voelt vooral het verlies aan... En die "verlossing", dat is maar een heel klein iets ten opzichte van het verlies.

Vanuit Kruishoutem bleek het een heel end te zijn naar de rommelmarkt. Gelukkig stuurde de GPS ons via de autosnelweg, zodat we er toch nog tijdig waren. Net om 12 uur, tijd om ons te zetten en een broodje te kopen en een glas cola... en dan : markten... en een wandelstok vinden !

Gisteren was er rommelmarkt in Flanders Expo... Eerst wat gaan babbelen met de achterneef van Anny, en dan de rommelmarkt. Het was er héél erg kalm ! Misschien door de concurrentie met Wieze ? Want normaliter zijn dat de twee mooiste indoor-rommelmarkten van Oost-Vlaanderen. Maar toch was het er leuk om te wandelen en even te babbelen met al die mensen.
We waren nog buiten aan het babbelen met Marc, toen er een marktkramer met zijn wagen toekwam, en stopte... Het was iemand die bij toeval ontdekt had, dat ik graag bladwijzers zag (je weet wel, om in een boek je bladzijde aan te duiden). Hij had me al enkele keren mooie exemplaren bezorgd, en had me laatst verteld dat hij er een mooie had liggen. Hij stopte om me die bladwijzer te geven, en het IS een mooie !

Ik heb voor Anny een mooie armband gekocht, in Sterling zilver, volledig bezet met "diamantjes", zwarte steentjes, en een mooie versiering in een rood gesteente er in gewerkt. Het lijkt me Art Déco . Het heeft een dubbele veiligheidssluiting, wat er duidelijk op wijst dat het een duur ding moet zijn geweest. Het is heel mooi en heel sierlijk !

En nu zitten we weer in de gewone weekdagen... Oh ja, morgen zal ik wellicht geen tijd hebben om te bloggen... Het is in de namiddag Hobby, en in de voormiddag gaan we met een drietal mensen de voorbereidende pasta gaan aanmaken... Zwaar kneedwerk zeggen ze...

tot de volgende ?

De Turk

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan...
Niks daarvan, helemaal verkeerd !
Sinterklaas was bisschop van Myra (Turkije) , waar hij op 6 december 342 is gestorven.
Hij is dus al 1672 jaar dood.
Maar ieder jaar komt deze Turk weer op bezoek bij de kinderen die zoet zijn geweest.

Een krasse ouderling als je het zo bekijkt...

Ik vraag me af of hij zo populair zou zijn geworden, als de goegemeente wist dat het een Turk was. Zou hij een sans-papiers zijn? En zo maar, zonder papieren, ieder jaar de grens over komen? Het kerstmannetje een uitvindsel van Amerika, heet daar Santa Claus, en is eigenlijk een verbastering van ons Nederlandse Sinterklaas... Ze hebben doodleuk de datum wat verzet en zijn Nederlandse oorsprong (en dus zeker zijn Turkse bron) helemaal vergeten.

Ik weet niet of het echt een Heilige is, want ze hebben er ooit in de kerk een heel pak van die heiligen overboord gegooid, en wie weet zat hij daar ook tussen.

Vandaag mag ik dus bij Okra eventjes de gastarbeider spelen...
djudedju

Ik moet eerlijk zijn, ik doe het graag... Voor één dag de heilige uithangen... De meesten raken niet eens zo ver. Maar voor een dag moet het kunnen.
Want, ik heb het reeds eerder geschreven, ik ril bij het idee van heilige mensen... Mensen die nooit iets verkeerds doen, mensen die zo oneindig voorspelbaar zijn, mensen die je nooit kan en die jou nooit kunnen verrassen... Ik mag er niet aan denken.

Geef mij maar de gewone mens, de meesten zijn braaf, en benaderen een klein beetje van die heiligheid, maar zonder te overdrijven. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk maar heel weinig echt slechte mensen ken... Ja, de politici, maar ik betwijfel of die tot het menselijke ras behoren, ik heb een vermoeden dat dit in werkelijkheid aliens zijn, je weet wel, indringers van andere planeten die pogen de wereld in handen te krijgen... Geef toe, als je de regering vandaag bezig ziet, daar zit toch niets menselijks meer in?

Vannacht - ik lag weer eens wakker - lag ik te denken aan de Belgische Lente... Na Praag is het op het gebied van Lentes een hele tijd stil geweest, maar plots kregen we het verschijnsel opnieuw te zien, vooral in en rond de Maghreb... Als we hier nog een tijdje met een regering worstelen met dictatoriale neigingen, dan zouden we wel eens een Belgische Lente kunnen krijgen... en wie weet, met Europa als boze stiefmoeder, misschien zelfs uitdeinend over heel Europa ? (t Zal wel niet zo ver komen, je moet al heel lang en heel hard tegen de edele delen van de Belg stampen vooraleer hij wakker wordt...)

Maar misschien is het wel het sein om de Belg wakker te maken en te laten nadenken over de echte democratie... Want wat we nu krijgen heeft niets, maar dan ook niets meer met democratie te maken. Waar ik vroeger klaagde over de particratie, hebben we nu stilaan te maken met een echte dictatuur van één man. Als hij spreekt springt gans de regering in houding !

Binnen de regering zijn het alleen de tsjeven die nog wat durven tegen te spartelen, maar als het er op aan komt, dan is dat meer vertoon dan echte daadkracht... (We hebben dat nog gezien).

Ik zou eens, een moment , willen zien wat ieder man of vrouw, daar in die parlementaire zetels, zelf zou denken, en zou stemmen zoals hij of zij echt zelf denkt en zelf aanvoelt... En niet gedwee volgens de partijdiscipline handelt. Partijdiscipline die nu beheerst wordt door één man, van één partij... djudedju.

Met de benodigde lezer, kan iedere Belg momenteel dank zij zijn identiteitskaart zelf zijn belastingsbrief rechtstreeks gaan invullen, zonder papier. Op een veilige manier, zodat het zeker is dat iedereen echt zijn eigen inkomen en uitgaven kan opgeven... Als dat kan, dan kunnen we op die manier toch ook, als individu, rechtstreeks en ECHT democratisch gaan regeren ? Met inspraak van alle burgers ?
Maar ja, dat mag niet, want dan zou je meteen stellen dat al die dikbetaalde parlementairen hun postje kwijtraken... En geef toe, het is voor niemand gemakkelijk om te zeggen dat je er niet nodig bent ??? Zou jij op jouw werk gaan bewijzen dat je er niet nodig bent? Nee, je blijft veilig en betaald zitten tot de werkgever inziet dat je er niet meer hoort te zitten, en je afdankt.
Welnu, we zien dat de parlementairen er niet meer nodig zijn, en wij, met zijn allen, zijn hun werkgever !!!!

Wie maakt de wetten ? Het parlement ? Vergeet het maar, het zijn ambtenaren die dat doen... Waarom zouden die ambtenaren niet kunnen doen wat het volk rechtstreeks beslist ?

Wat hebben we nu ? Een bende die hoort, ziet en leest dat een heleboel fietsers door het rode licht rijden, en dus de wet aanpassen zodat die fietsers op bepaalde plaatsen en op een bepaalde manier het rode licht aan hun laarzen mogen lappen... Straks krijgen wij een genie die zegt dat iedereen toch rapper rijdt dan wat toegelaten is, en dus de maximumsnelheid optrekt (Er zijn al zo'n voorstellen geweest !!!!)... djudedju

ik ga stoppen, want ik maak me kwaad, en straks moet ik de Heilige zijn...
tommetoch

tot de volgende ?

de nacht

Eigenlijk zou ik moeten zeggen: de vroege morgen, maar in dit jaargetijde lijkt het echt nog nacht, als ik het rolluik op trek, en de wereld zich voor mijn ogen zie uitrollen...

Iedere morgen weer kijk ik naar al die lichtjes... Daar, NNW van mij, zie ik - tenminste als het weer het toelaat, die grote lichte vlek op de nachtelijke hemel: Gent. Onderaan kun je zien dat het duizenden lichtjes zijn, je ziet ze niet echt afzonderlijk, maar het zijn duidelijk lichtjes, en dan zie je hoe die lichtjes een heel stuk van de nachtelijke hemel oplichten. Dit moet dan de lichtvervuiling zijn... Ik vind het eigenlijk wel iets hebben. Als het heel klaar weer is, zie zelfs enkele van de hoogste bouwwerken daar bovenuit priemen, vaag verlicht. De KBC-toren aan Flanders Expo, zie ik niet van uit het raam, daar zou ik moeten voor buiten gaan staan, op de oprit van mijn huis, dan kan ik die toren heel duidelijk zien staan.
Dichterbij zie je, dank zij die lichten, ook ons wegennet. Lichtjes als paternosterbolletjes aaneen geregen. En een heel stuk dichterbij zie je dan de ramen van de huizen, die verlicht zijn: daar zijn de mensen zich aan het klaarmaken om te gaan werken, naar school te gaan. Je ziet de huizen zelf niet, maar aan het raam kun je wel een en ander herkennen: de kleine raampjes van de oudere huizen, de grote weidse ramen van die moderne huizen.
Wat enorm opvalt zijn die grote lampen die de mensen tegenwoordig op de oprit plaatsen, en die met een bewegingsmelder aan flitsen. Je ziet de mensen daardoor als het ware "in het zonnetje" hun huis verlaten.
En dan stappen de meesten in de auto, je ziet de lichten die de weg verlichten, en het rood opgloeien van de remlichten in de bochten of bij het zien van iets onverwachts.

Turnen is helemaal niet vervelend, zelfs niet als het landschap voor je nog in het donker ligt. Gewoonlijk zie ik ook tijdens dat turnen dat de hemel begint lichter te worden. En je ziet de lichtjes stilaan minder opvallen.

De enige dagen dat het echt vervelend is, zijn de dagen dat je niets ziet, dat het mistig is... Dan krijg je het gevoel dat je zweeft ergens aan de rand van die grote oranje bol, want er staat een lantaarn vlak voor me.

Tegen dat ik gewassen ben, is het al heel wat lichter, niet voldoende om echt veel en ver te zien, maar wel zo klaar dat nu ieder straatlantaarn een duidelijk afzonderlijk lichtpuntje is, niet meer iets wat klaarte brengt, want de duisternis is er niet echt meer...

Nog iets meer dan twee weken, en dan hebben we de kortste dag... Ook al gaat het in het begin heel traag, dan beginnen de dagen weer te lengen. Toen ik klein was gebeurde dit pas op Lichtmis, althans volgens ons moeder zaliger... Want lichtmis, dat bracht het licht, en van dan af, zei ons moeder, en ze vertelde er bij dat zij dat wist van haar grootmoeder, van dan af lengen de dagen met de sprong van een luis... Wij zagen niet echt verschil, en hadden nog nooit een luis zien springen. Maar in het devote Vlaanderen van toen, was Lichtmis een dag die licht bracht.

Ergens duidt dit er op dat we dan nog te doen hadden met een band tussen mens en natuur. Nu moeten ze de natuur speciaal in stukjes gaan verdelen en de deeltjes angstvallig gaan bewaren, als relieken van vroegere tijden. Hoognodig, want het is bijna verdwenen. Dus gaat de mens een werkelijke religie gaan uitbouwen van de natuur. Ieder klein stukje groen wordt beschermd, soms zo erg dat het helemaal niet meer natuurlijk kan uitgroeien. Als er daar een struikje van een zeldzame soort staat, dan gaan ze dat met de grootste zorgen gaan omringen, en laten het zelfs niet toe normaal te ontwikkelen in een geheel van natuur, waardoor het dan net weer kapot gaat. Doodgeknuffeld.

We moeten anders gaan denken ! Bereid zijn hele stukken wereld terug te geven aan de natuur, de echte natuur, niet wat wij er van willen maken, niet hoe wij het zien. En zijn er hier vreemde planten en dieren terecht gekomen, laat ze, de natuur zal echt wel weer tot een evenwicht komen, een nieuw evenwicht, als... als we ze plaats en tijd geven... Maar plaats is duur in een wereld waarin de mens zich eigenaar noemt van de bodem waarop hij mag leven, en tijd is geld...
Arme natuur
Arme mens die met mes en vork zijn eigen wereld opvreet.

tot de volgende ?

wachtwoorden

Ik heb hier in een lade, een oude agenda gevonden, die ik nu met knip- en plakwerk zal ombouwen in een boek met ruitertjes die A,B,C,D... aanduiden. Je kent het wel, ze verkopen zo'n boeken voor het noteren van je telefoonnummers ook, maar als knutselaar, ga ik dat zelf fabriceren...

En nee, ik ga daar niet mijn telefoonnummers in opslaan, ik ga daar mijn wachtwoorden in zetten, van al die programma's en programmaatjes waar ik gebruik van maak, en die nu en dan de onhebbelijke gewoonte hebben om opnieuw om het wachtwoord te vragen...

Ik weet wel, je hebt programma's waarin je die dingen allemaal kunt opslaan, maar bij een re-install of een panne zie je dan tot je verbijstering dat dit programma opnieuw moet geïnstalleerd worden, en last heeft van een totale black-out...

En dan sta je daar...
Bovendien raad "men" je aan om op regelmatige basis je wachtwoorden te veranderen... Ja, tarara, hoe kun je dat dan nog onthouden?

Vandaar: ik ga een boek aanleggen, met voldoende plaats om nu en dan eens een wachtwoord te veranderen. Voor de veiligheid.

Gisteren heb ik een vol kwartier vruchteloos geprobeerd om in een programma te raken, maar noppes... Als laatste redmiddel dacht ik: "foert", ik installeer het programma gewoon opnieuw... Maar dat spel wilde dat ook niet hebben, want op dat e-mail-adres was dat programma al bestaande... Dus moet je dan netjes invullen dat je lichtjes dement aan het worden bent, en of ze aub zo vriendelijk willen zijn om je een ander wachtwoord te laten opgeven... Krijg ik de seskes van !

De wachtwoorden die je moet opmaken zijn meestal ook hoofdlettergevoelig en dus moet je een wachtwoord maken van X aantal letters, waar er minstens ook 1 hoofdletter en 1 cijfer moet inzitten. Gebruik geen makkelijk te onthouden dingen, zoals namen, want dan zeggen ze dat dit ook niet goed is. Ik heb het ooit geprobeerd met Azertyu1, maar dat is ook te makkelijk, en dus mag het ook al niet. Geef toe, ze maken het je niet gemakkelijk om alles te memoriseren !

Of... ik begin toch last te hebben van dementie...

Bankkaarten hebben maar 4 cijfers, maar als je meerdere kaarten hebt, dan kun je ook al eens aan het twijfelen gaan... Sta je dan in een winkel, met een heleboel aanschuivende klanten achter je, te zoeken naar vier cijfers... En sinds kort hebben ze ons de raad gegeven om na het intoetsen van je kode, ook nog eens zonder kaart een resem cijfers aan te drukken, want er bestaat een toestel waarmee ze het verschil in warmte kunnen zien van de toetsen die je hebt aangeraakt... Je kunt net zo goed je nummer geven.

Och, wat het ook is... het is in ieder geval een oefening voor je grijze cellen. En wie weet, is het door al dat voortdurend van buiten leren van al die wachtwoorden en codes, dat we net niet of minder dement worden... Of zou dat er ook al niets mee te maken hebben? (Ik las dat kruiswoordraadselen en sudoku en consorten ook goed zijn tegen dementie, en een week later lees je dan dat dit fabeltjes zijn en dat het niets helpt... Ik weet het niet, maar ik denk dat het wel helpt ! Vroeger loste ik heel veel kruiswoordraadsels op, en ik kon dat op de duur heel snel en bijna zonder zoeken. Nu doe ik meer sudoku's en slechts zelden sla ik nog eens aan het kruiswoordraadselen... En zie, nu moet ik echt mijn hersenen pijnigen om zo'n bordje helemaal in te vullen. Oefening baart dus niet alleen kunst, maar ook geheugen !)

Zaterdag moeten we weer naar een begrafenis... Een heel lieve dame die ik al heel haar leven op de sukkel heb geweten... De laatste tijd zat ze in een rolstoel en kon bijna geen adem meer halen. Soms heb je dan het gevoel dat het maar best is dat ze is mogen sterven... Maar voor wie er heel dicht bij staat blijft dat desondanks toch een verlies. Verdriet is een raar ding, je kunt het niet commanderen, het is er en het weegt op je, heel de dag. Je verstand mag best overtuigd zijn van het feit dat de dood een verlossing was, het hart voelt alleen de leegte aan. Het feit dat ze al zo lang ziek was maakt het bijna nog moeilijker ! Iemand waar je echt voor moet zorgen, die afhankelijk is van je, daar hou je nog meer van. Het is een beetje als met dat kruiswoordraadsel, hoe meer je liefde geeft, hoe beter het gaat, hoe meer je er aan hecht. (Dat is misschien een wijze raad voor gehuwden ?)

tot de volgende ?

Autokeuring

Voila, 't beestje is weer goedgekeurd voor één jaar dienst. 't Mag weer zijn baaske en zijn bazinneke rondvoeren, van winkel naar rommelmarkt.
Dat is altijd een beetje een ambetante dag ! Eerst naar de garage om alles eens na te zien, de lichten te regelen en zo, en dan naar de keuring. Ik had geluk, er stonden er maar 3 voor me, en één binnen.

Ik ben altijd heel beleefd tegen die mannen, je kunt niet weten voor wat het goed is. "'t Is koud hé vandaag ?" "'t Was gisteren nog kouder !" "Ik zou het niet weten, gisteren ben ik niet buiten geweest..." Ondertussen zat de man een en ander te controleren... Ik wandelde mee naast mijn auto, van controlepunt naar controlepunt.
Geen een opmerking.
Oef !

Vorig jaar hadden ze me liggen, ik moest een nieuwe nummerplaat aanvragen, zo'n Europese... Ik, braaf en volgzaam, doe dat meteen... Na een maand of zo, had ik die plaat. Je moet je verzekeringspapieren laten aanpassen, en kort nadien kreeg ik een oproeping voor de keuring. DE keuring? Ik ben nog maar geweest. Toch maar even bellen. Jaja, ik moest gaan, om alles in overeenstemming te zetten met mijn auto. djudedju.

Enfin, alles is in orde, ik ben content.
En de kuise vrouw is hier, alles zal er weer netjes en gelikt bij liggen en staan. Iedere keer laat Anny nu een stukje bij kuisen, van die dingen die anders alleen maar eens gekuisd worden bij de grote kuis, of voor speciale gelegenheden. Nu is ze bezig met de wijnkelder eens te kuisen. Ik zeg haar dat ze heel de tijd moet fluiten. Ze kijkt verbaasd... "Zo hoor ik dat je niet stiekem drinkt..."
Ze lacht... Ze heeft al gezegd dat ze hier graag komt. Waarschijnlijk heeft ze ook posten waar zagemensen zitten... Hier wordt er niet gezaagd, hier houden we meer van lachen, en zijn we dankbaar dat we geholpen worden. Je kunt wel zeggen dat we er voor betalen, maar geef toe, het is voor haar en voor ons veel leuker als je het al lachen kunt doen.

Ik ga stoppen, ik heb nog veel mails en zo...
tot de volgende ?

Rouw

Ik ben een nitwit als het over muziek gaat... Niet dat ik niet graag muziek hoor, maar ik ken er niets van, heb zelfs geen ritme in dat grote lijf van mij, en vraag me niet om noten te lezen, want daar ken ik niets, nothing, niente, nada van...

Maar toen ik las dat Luc De Vos dood was, dan schokte mij dat, want dat is er een van de weinige die ik ken. Met kennen bedoel ik dat ik meestal hoor dat hij het is die aan het zingen of aan het praten is op de radio. Ik ken er heel weinig, omdat die namen en zo me ook helemaal niet interesseren. Diegenen die ik wel ken, dat zijn er die bij mij een vijfsterren-notering hebben, omdat ik zowat alle liedjes van hen kan appreciëren.

Luc De Vos was er dus eentje van.
Eentje met 5 sterren.
En die veel te vroeg is heengegaan.

Blijkbaar stond ik niet alleen met Luc een vijf sterren quotering te geven... Want de reacties op radio, TV, geschreven pers, sociale media was en is enorm. Wellicht maar ietsje versterkt door de veel te jonge leeftijd. Want iedereen wordt natuurlijk ook geraakt door het veel te jong heengaan.

Vraag mij niet naar namen van liedjes, buiten Mia kan ik er geen een opnoemen, ik zei het al, ik ben een nitwit op dat gebied. Maar ik herken ze wel als ik ze hoor, en ik vind ze goed.
Wat is het dat mij bepaalde liedjes goed doet vinden?
Ik weet het niet, soms ben ik geneigd te zeggen "De tekst." maar dan schieten mij liedjes te binnen die ik leuk vind, en waar de tekst heel stom is. "De melodie" is het ook niet echt, want er zijn liedjes die zonder de tekst helemaal niet aanspreken... Ik weet het niet, echt niet. Om een of andere duistere reden spreken ze me aan. Het heeft ook niet met taal te maken, want er zijn liedjes die ik hemels vind, in een taal waar ik geen letter van begrijp. Het heeft ook niet met volksaard te maken, want ik zit momenteel mee te deinen op Patapata van Myriam Makeba (hé, weer eentje waarvan ik de naam ken !)

Maar voor mij zijn die mensen wat meer dan de anderen op muziek-gebied... Zonder dat ik daar dus echt een reden voor heb, buiten dat vage: "Dat vind ik goed !"

Ik ben dus zeker niet de mens om een necrologie te schrijven over Luc De Vos... Maar ik zal hem wel missen...

Hij vervoegt nu die ondertussen grote hoop mensen die ik in meerdere of mindere mate mis. Het zijn er ondertussen al heel veel. Gelukkig komen er ook steeds nieuwe mensen bij die ik leer kennen en leer appreciëren. (Er komen er jammer genoeg ook bij waar ik een gloeiende hekel aan heb, maar die zitten dan allemaal in de politiek, en ik kan ze dus meestal makkelijk vermijden)

Maar ik heb veel meer mensen die ik tof vind, dan mensen die ik niet kan luchten. Veel meer. Ik hoor bij de mensen die iedereen krediet geef, voor mij is iedere mens goed, tot hij het tegendeel heeft bewezen. Ook als hij of zij een andere huidskleur heeft, of een andere taal spreekt... Ook als zij een andere religie belijden, of zelfs helemaal geen religie belijden. Ook als ze andere kleren dragen. Ik wou dat we allemaal een beetje op die manier met elkaar zouden omgaan, dan zou het leven wellicht heel wat eenvoudiger zijn.

Ik heb ook geen behoefte om anderen te bekeren, noch tot mijn overtuiging, noch tot mijn religie. Ik ben er van overtuigd, dat je met of zonder welke religie dan ook, best een goed mens kunt zijn, en als er een leven is na dit leven, dan geloof ik dat zij, met of zonder religie daar wel terecht zullen komen, want als er een God is, dan is die noodzakelijk zo groot en zo allesomvattend, dat hij ook werkelijk allen omvat, en heus niet zal wakker liggen van die vorm of deze ritus.
Dus geloof ik dat een zanger die er in slaagde mensen te ontroeren, mensen vreugde te brengen, dat zo'n zanger ook wel zal opgenomen zijn in dat grote alles, en als ik goed nadenk, en de zingende engelen van het Lam Gods voor mijn geest haal, was er daar gene bij die op Luc lijkt ?

tot de volgende ?

't flerecijn

"Tju, moeder 'k peize da' 'k met 't flerecijn zitten"
Wat doe ik dan? Juist ja, naar Google, om te kijken of het wel juist is, en wat ik er tegen kan doen...
....
Ik heb geen flerecijn, want flerecijn is alleen aan het heupgewricht te voelen, en dat is nu een van de weinige plaatsen waar ik geen pijn heb. "'t Zal dan reumatiek zijn of zoiets..."

Ik heb pijn in mijn armen, mijn nek, mijn schouders, zelfs in mijn vingers.
Soms, vooral met mijn linkerhand, kan ik mijn kop koffie niet meer tot aan mijn mond heffen zonder pijn, echte pijn.

Als ik nog eens naar de dokter moet voor wat voorschriften of zo, zal ik hem eens vragen wat dat is, en wat ik er aan kan doen. (Ik denk dat het antwoord weer zal zijn: "Leren mee leven"... Zoals met mijn rug.)
Maar het is wel vervelend.

Ik begin stilaan te voldoen aan het beeld van de oude mens. Als ik maar op één plaats pijn heb, dan voel ik me picobello...

(Mopje: 's Morgens heel vroeg maakt Jules zijn Marie wakker. "Marie, ik ben dood!" "Hoedadde? En ge klapt nog ! Waarom peisde da'ge dood zijt? " " 'k Heb nergens pijn !")
djudedju

Wellicht is dat het meest vervelende aan ouder worden, de stille aftakeling.
Het doet nu eens hier, dan weer daar zeer, en je raakt bijlange zo vlug niet meer door je werk als vroeger, en je moet heel regelmatig zoeken naar een woord of een naam... Allemaal op zich niet erg, maar het totaalbeeld wijst op ouderdom. En dan ben je nog van de goeie, want er zijn er al heel veel die dat niet meer kunnen krijgen, jij wel, want je bent er nog.

Maar er zijn ook heerlijke dingen aan het ouder worden. Je mag terugblikken op een heel lang leven... Je herinnert je dingen van heel ver terug, en je kunt wegdromen in de tijd van toen. Het is ook een wereld vol ervaringen, die je nu behoeden voor een heleboel stommiteiten die je vroeger al eens hebt gedaan of hebt voor gehad... Je bent op diverse manieren veel voorzichtiger geworden: enerzijds door al die ervaring, anderzijds door dat je je eigen lijf niet meer zo goed kunt betrouwen.

Je mag ook wat trager reageren, niemand neemt het je nog kwalijk, ze denken dat het aan dat oud worden ligt, waar het in feite (soms) aan putten uit die massa ervaringen ligt. (Hoe moest ik dat ook weer doen, om het zo goed mogelijk en met zo weinig mogelijk inspanningen voor elkaar te krijgen?)
Je zwaait het te klieven blok hout niet meer met al je macht naar beneden, nee, je heft het twee, drie keer op, en laat het gewicht van het blok zelf mee spelen in het klieven...

Je bent zuiniger in het gebruiken van je lichaam, misschien komt dat ook door de pijn dat ik dat leerde, maar ik heb leren nadenken in plaats van er op te vliegen en het haastig, haastig gedaan te willen hebben.

Maar het mooiste, het heerlijkste vind ik al die herinneringen...
Vrienden die al lang dood zijn, leven nog in mijn herinneringen. Mensen die uit mijn leven verdwenen zijn, door verhuizen, door ander werk, die zijn er nog allemaal... in mijn herinneringen. Het zijn mijn persoonlijke Schatten op zolder... Ik herleef zelfs mijn prille jeugd, loop weer door de weiden van Ittre, op kamp met de Chiro, ik slaap weer op dat half-toegestikte laken, opgevuld met stro, in die schuur van de boerderij, en we worden 's nachts weer wakker door het geritsel van muizen en ratten in het stro. Onder ons horen we de geluiden van de massieve stier die, onder ons, geketend staat in zijn "sliete"... En al heel vroeg vloeken we op de haan, en draaien ons vruchteloos nog eens om.

Ik zie weer de meters hoge vlammen van het nachtelijke kampvuur, zing inwendig weer die kampliedjes... En dat zijn allemaal persoonlijke herinneringen, die jij niet met me kunt delen, omdat jij er toen niet bij waart. Het zijn bladzijden uit die heel eigen reeks dagboeken...

Wat ben ik blij dat ik dat allemaal mag herbeleven... 't Doet me zelfs de reumatiek in mijn armen vergeten !
djudedju

tot de volgende ?
(Dat kasteel te Ittre heb ik niet gezien... of het staat niet opgeschreven in het dagboek van mijn memorie... Oh ja, Ittre is het echte middelpunt van ons landje !!!))

Busje komt zo...

Marihuana toelaten in de geneeskunde...
Moet dat kunnen, of net niet ?

Als ik al de berichten lees op de alternatieve sites over geneeskunde, dan zou ik volop moeten "JA" zeggen, maar ik weet niet hoe betrouwbaar of onbetrouwbaar die sites zijn, en ik ben niet in de mogelijkheid om het zelf te controleren...

Maar het lijkt duidelijk dat er in Marihuana inderdaad stoffen zitten, die bruikbaar zijn in de geneeskunde, en heus niet alleen op het gebied van pijn-stillen.

Maar we zij zo wat allergisch aan het woord en aan de binding met drugs.

Ik woon in Oudenaarde, en we hadden hier eertijds een beroemd schilder: Adriaan Brouwer, waarvan geweten is dat hij marihuana rookte. Dat was niet zo uitzonderlijk in die tijd, maar blijkbaar toch uitzonderlijk genoeg om het te vermelden in de levensbeschrijving van onze Adriaan.

Maar het blijft een feit, dat marihuana al sedert heel oude tijden bekend is, en dat in heel veel gebieden van deze aarde, men het is blijven gebruiken als een "gewoon" genotsmiddel. De geschiedenis is veel ouder dan de geschiedenis van de tabak, en er zijn heel wat mensen die beweren dat het minder schadelijk is dan tabak. Ik twijfel daaraan, en voor zover ik al eens marihuana zag gebruiken (film en TV), zag ik dat gebruiken vermengd met tabak...

Om het anders te stellen, ken jij een "genotsmiddel" die niet schadelijk is? Toch zijn tabak (momenteel onder sterke druk) en alcohol (ook onder druk) maatschappelijk aanvaard... Maar ook van die twee is het duidelijk dat het schadelijk is.

Om eerlijk te zijn, ik heb het vermoeden dat het giftige voornamelijk zit in het feit dat we het gebruiken als genotsmiddel, en er dus meer van gebruiken dan eigenlijk aangewezen is. Ik meen dat het Paracelsus was, die stelde dat alles giftig is, maar dat de doses verschilden. En inderdaad, nog niet zolang geleden las ik een artikel over een dame die gestorven is door het drinken van te veel water... We kunnen niet zonder water, maar zelfs dat is dus giftig, tenminste als je teveel liters in een te korte tijd nut...

Genotsmiddelen hebben die eigenschap, dat ze ons een vorm van genot bezorgen. Genot, dat ligt ergens ingekapseld in onze hersenen, en is dus een lichamelijk verschijnsel, verwant aan wat we "geluk" noemen. Want het zich gelukkig voelen is ook meetbaar in die zelfde hersencellen. Let wel, ik heb het hier niet over het zich gelukkig voelen als dagdagelijks iets, maar het genot voelen bij een bepaalde gebeurtenis. Als je een mop hoort, en moet lachen, dan wordt dit ervaren als een genot.

Dat genot uit voedingsmiddelen of gebruiksmiddelen, heeft dus als gevolg, dat je niet moet wachten op iemand die een mop vertelt, maar dat je het zo tot je kunt nemen. Op die manier wordt het verslavend, het zich goed voelen wordt een lichamelijke noodzaak. Daarom stop je niet met één sigaretje, met één glaasje wijn. Bovendien is het zo dat de prikkel van het genot door het gebruik afzwakt, en men moet steeds meer gaan gebruiken om het genot nog gewaar te worden. Of, wat minstens even erg is, men probeert voortdurend in die sfeer van genot te blijven.

Ik vertel het hier uiteraard heel simpel, want verschillende middelen prikkelen ook verschillende gebieden in de hersenen, geven niet altijd "genot" in de gewone zin van het woord, maar soms vergetelheid, kleuren, geuren en ga zo maar door. In ieder geval zaken die de gewone sleur doorbreken.

Als je alcohol zou beperken tot het farmaceutisch gebruik, dan zouden we alleen de positieve gevolgen kennen, en het helemaal niet beschouwen als een verslavende drug. In die zin kan het dus heel goed zijn dat marihuana een heel goed medicament is...

Toen de dokter op zoek was naar middelen die de pijn voor mij aanvaardbaar zouden maken, kreeg ik op een gegeven moment ook morfine. Morfine is een verdovend middel en aldus ook pijnstillend. Het is een van de sterkste middelen die ons ter beschikking staan... Maar bij mij werkte het net andersom. In plaats van verdovend te werken, liep ik de muren op van de zenuwen. Ik kon niet slapen, alles kriebelde en ik moest heel vlug stoppen met het gebruik van de morfine. Ik wil maar zeggen, het middel dat je gebruikt moet passen voor jouw gestel. Het kan naar mijn gevoel dus heel goed, dat marihuana bij jouw helemaal geen genotsmiddel is. En wellicht dus ook geen universeel geneesmiddel. Het zou alleen een nog breder gamma aan middelen geven dan we nu al hebben, en hopelijk voor een deel van de mensen ook effectief werken.

En dan is het gebruik verantwoord.
In zover het niet gebruikt wordt als één van die middelen die het genot prikkelen en de rest van de hersenen negatief gaan beïnvloeden. Want dat is het grote gevaar van die middelen ! Wij rijden met auto's werken met machines, ook op momenten waarop door die middelen ons denken, onze reactie negatief wordt beïnvloed ! En daardoor zijn we niet alleen een gevaar voor onszelf, maar ook voor anderen. Dat is ook geldig voor een deel van de nu gebruikte medicamenten, en daar praat geen mens over... tot er iets gebeurt...

Van mij mag marihuana als medicatie, maar alleen dan. (En eigenlijk denk ik hetzelfde over tabak en alcohol...)

tot de volgende  ?

onschuldig

Een Amerikaan zat 34 jaar onschuldig vast in de gevangenis...

Als ik dat hoor, dan huiver ik eerst voor het verschrikkelijke, en de tweede reactie is er een van opluchting: in Amerika hebben heel wat staten nog steeds de doodstraf, ... stel je voor... je mag er niet op denken.

Wij hebben hier ook een systeem met volksjury, dus de kans bestaat dat jij of ik, vandaag of morgen, een uitnodiging ontvangen om te gaan zetelen in de jury bij een assisenzaak...

Daar moet je oordelen over schuld of onschuld en over de strafmaat...
Ik weet eerlijk niet of ik dat zou durven. Zou jij durven oordelen?
Ik niet, denk ik...
Ja, maar als ze zelf bekennen... Dan nog. We horen regelmatig dat er mensen zijn die uit een soort waanzin misdaden gaan bekennen, wie zegt er ons dat dit niet zo'n mens is? Of als de bewijzen sluitend en waterdicht zijn?  Wanneer zijn ze dat? En laat ze nu nog héél overtuigend zijn, dan blijft nog het bepalen van de strafmaat.

Trouwens, ik geloof niet echt in het systeem van straffen... Ik las en hoorde reeds vele malen dat de gevangenis een hogeschool is in de wetenschap van de misdaad. Dat bandieten daar van elkaar de truken leren...

Maar wat rest ons dan?
Ik ben overtuigd dat we moeten gaan naar een systeem waarbij we de dader bewust maken van zijn schuld en van de gevolgen van zijn daden. Dat we ze moeten leren om normaal te fungeren binnen de maatschappij. Kortom, dat we ze moeten "genezen", aanpassen aan het leven in een maatschappij, ook al is dit misschien niet het juiste woord, je begrijpt wat ik wil zeggen.

Misdaden zijn immers een onaangepastheid aan het systeem van de samenleving. Als je helemaal alleen leeft op een verder onbewoond eiland, dan kun je alleen misdaden gaan plegen tegenover jezelf. (Ik hoor de groene jongens "tegen de natuur" roepen, maar uiteindelijk, als hij er alleen is, zijn de misdaden tegen de natuur ook tegen zichzelf, op lange of minder lange termijn.)
Binnen een religieus denken kun je ook zondigen tegenover de Godheid als je helemaal alleen leeft, maar als je de religie er buiten laat, dan kun je alleen tegenover jezelf zondigen, kwaad doen.
Met andere woorden, misdaad hangt samen met maatschappij.
Met hoe meer individuen je samen gaat leven, hoe beter je die samenleving moet gaan organiseren.
Die organisatie bestaat uit wetten.
Misdaden zijn het overschrijden, negeren, verwaarlozen, ontkennen van die wetten.

Op die manier lijkt het dan ook logisch dat het de maatschappij is, die oordeelt en veroordeelt over de misdaad. Immers, de misdaad is gericht tegen de maatschappelijke ordening.
De moeilijkheid is de binding tussen wetten en straffen.
Als we hierover, in het veld, met enkele mensen gaan voetballen, dan overtreden wij het eigendomsrecht, en moeten wij eerst zorgen voor een toelating van de eigenaar. Als we die toelating niet hebben, dan overtreden we de wet. Maar niemand zal zwaar tillen aan het lopen op een braakliggend stuk grond. Als we echter de bal tegen een passerend voertuig trappen, de bestuurder schrikt hevig, maakt een schrikbeweging die resulteert in het doodrijden van een kind, dan blijkt die lichte overtreding plots veel erger !
Uiteindelijk, als je de overtreding los gaat bezien van de gevolgen, dan zou je geneigd zijn hooguit een reprimande te geven. Als je het dode kind er bij gaat nemen, hoe kun je dan dezelfde overtreding plots zwaarder laten doorwegen?
Helemaal logisch is dit niet. En het leggen van verantwoordelijkheid bij de bestuurder van de wagen lijkt ook niet helemaal rechtvaardig.
Toch is het geen toeval, is het allemaal te danken aan daden van mensen. En die daden resulteerden in iets wat maatschappelijk niet aanvaardbaar is.

Ik wil maar duidelijk maken dat het niet zo eenvoudig is om straf en schuld zo maar aan elkaar te gaan binden. Daar hoort afweging bij, en die afweging schuift men door aan een afvaardiging van de maatschappij: de jury...

Maar stel nu eens, dat een van die voetballende mensen, een hekel heeft aan die automobilist, en heel bewust de bal trapt naar de passerende auto... ????

En hoe weet je dat? Hoe kun je dat eventueel aantonen en nog belangrijker, hoe kun je dat beoordelen????

Ik weet het niet... En dat is voor mij de reden waarom ik wellicht niet zou durven oordelen en veroordelen, zeker niet als het gaat over gevangenisstraffen, laat staan de doodstraf. Het is veel makkelijker als het gaat over administratieve boetes, geldstraffen, en dergelijke. Dat zijn dingen die voorbij gaan, die geen of weinig invloed hebben op het bestaan als mens. (Al zijn er oo daar wellicht mensen die in verbittering vervallen en door de verbittering de straf als zeer erg en zeer langdurig aanvoelen.)

Maar iemand isoleren uit de maatschappij, of iemand veroordelen tot de doodstraf, dat zijn naar mijn gevoelen straffen die niet voorbijgaan. Men maakt ze ook bewust zo, ze staan in je leven gegrift, ze hebben invloed op heel je bestaan, ook na de straf uitgezeten te hebben.
Het betalen van een boete is in vergelijking daarmee, zo voorbij, en het wrangste is wellicht het feit dat ze u "pakten" en die anderen niet...

Nee, makkelijk is het niet.
Noch het "ordenen" van de maatschappij door wetten, noch het systeem van bestraffen bij niet naleven van de wetten.

Ik voel me helemaal niet geroepen. Ik was 25 jaar rechter in de Arbeidsrechtbank, en heb me heel dikwijls ongelukkig gevoeld bij het vaststellen van de discrepantie tussen wetteksten en de werkelijke wereld... Maar dat is nog een ander ding...

tot de volgende ?

de maatschappij

Ik kan niet verbergen, dat ik me zorgen maak over de maatschappij waarin we nu leven. Heel ons wereldbeeld wordt gedicteerd door consumptie.
Zo erg, dat het bijna geen vrije keuze meer is !
Waar we ook gaan, staan of zitten, ze zwaaien ons om de oren met slogans die ons voorhouden dat we onmogelijk gelukkig kunnen zijn zonder product X, of makkelijk kunnen leven zonder Y of pijnvrij zullen zijn zonder Z (Ik wou dat dit laatste waar was !)...

We worden overspoeld door een maatschappij die ons opdringt dat we niet meer kunnen leven zonder dit of dat product !

De kinderen in de school MOETEN een computer hebben met minimaal die en die mogelijkheden, een rekenmachine van dat merk die deze en die mogelijkheden heeft (Als je een computer hebt, dan kun je rekenmachines met al die mogelijkheden gratis downloaden !), en de kinderen moeten op het einde van het schooljaar nodig mee op reis naar Rome, en moeten dus per maand zo en zoveel inbrengen in de kassa van de school... Op TV, ook op de staatszender, zie je steeds en overal reclame, en als ze een reisprogramma geven, blijkt dat er een binding is tussen de zender en bepaalde offertes...

Je moet die soort kledij dragen en je kunt niet naar school zonder een boekentas van dit merk en van het eigenste jaar, want dat van vorig jaar dat is maar niks meer...

Hoeveel zou het kosten om ieder jaar de auto een ander uitzicht te geven? Van mij mag een auto, eens hij er is, wel een betere en zuiniger motor krijgen, met minder vervuiling, maar waarom moet het model van de koplampen nu zo nodig een ander model krijgen, als dit niet leidt tot een betere verlichting van de weg ?
Waarom zou ik een andere computer moeten hebben, als ik er ook een andere moederkaart kan instoppen die me dezelfde capaciteit geeft?

Waarom zouden de koekjes van X plots van naam te moeten veranderen en in een blitsere verpakking (vervuilend !) moeten gestopt worden die mij meer kosten en me minder koekjes geven ?
Wat verandert er aan de smaak van CocoColo als mijn eigen naam op het fles staat?

Bij de nationale betoging en de staking viel mij op dat iedereen plots beschikt over een jasje in de kleur van zijn geprefereerde vakbond... Heel leuk om zien, en het toont heel duidelijk de verhoudingen tussen de vakbonden onderling, maar het kost pakken geld, brengt in feite niets op, en je kunt er niets mee doen buiten het kader van de betogingen en co. Ik heb één keer zo'n groen jasje aangedaan om te gaan vissen, en ik heb niets gevangen die dag. Ik vermoed dat de vis schrik had van dat fluoriserende kleurtje daar op de oever. (Met een rood hesje zou de vis wellicht nog meer verschrikt zijn geweest ! Rood lijkt me nog minder natuurlijk aan de waterkant.

Het lijkt wel of heel onze maatschappij, ieder individu de merken moet uitstralen. Toen ik klein was, moest je de merknaam van een trui gaan zoeken in de kraag, aan de onzichtbare binnenkant. Tegenwoordig draag je een trui met de merknaam er in koeien van letters op, zo de wereld duidelijk makend, dat jij je dat merk kunt veroorloven. Opbieden tegen elkaar is immers zo leuk ! En daar maken de merken handig gebruik van !

Ik koop kledij waar geen merk op staat, of maar ik kleine lettertjes, en liefst van vorige jaren, want die zijn beterkoop. En als ik een kledingstuk dat ik nodig heb op de rommelmarkt zie, dan koop ik het daar, nog goedkoper. Want ik koop die kledij functioneel, om me te bedekken en me warm te houden, of voor in de zomer, omdat het lekker fris is. Meer interesseert me niet. Mijn auto is ondertussen meer dan 10 jaar oud, en hij bolt nog steeds goed, dank u. Als ik ooit besluit er een nieuwe te kopen, dan zal dat zijn omdat het nodig is, of omdat er eindelijk auto's zijn die werkelijk minder vervuilend zijn. Want het milieu dat is een ander zorgenkind van me.

Dat milieu is immers net zoals het mensDOM, het slachtoffer van de (over)productie.

Als vakbonden willen we momenteel vechten voor het behoud van het welzijn van de mens, en dat is een nobel iets. De huidige regering, in dienst van het kapitaal, wil vooral de grootbezitters nog meer bezit laten verwerven. Daartoe willen allen in feite bekomen dat er voor iedereen veel werk is, en de werkende klasse wil dat dit werk goed wordt betaald. Maar kan dat eigenlijk nog wel ?

Niet meer op de manier die we nu kennen. We moeten af van het idee dat onze economie moet blijven groeien. We moeten dit idee helemaal anders gaan invullen. We moeten weer gaan kiezen voor het vervaardigen van degelijke producten, die lang meegaan en die hersteld kunnen worden, en we moeten het idee van inkomen los gaan zien van het idee der stijgende productie.
Ik ben geen deskundige, en kan u daar geen oplossing voor bieden, maar met mijn gezonde boerenverstand zie ik wel in dat de weg waar we nu aan timmeren niet de juiste is ! Het kan niet de bedoeling zijn dat we producten gaan maken waar we het vlug stukgaan inbouwen !

Hoog tijd dat we heel het systeem eens opnieuw gaan uitvinden, en hopelijk zonder dat de ene partij de anderen eerst de kop moet inkloppen. We moeten zorgen voor een maatschappij waarin het goed leven is voor iedereen, én voor de Aarde waarop wij leven, om dat leven en die Aarde in stand te houden !

tot de volgende ?

Kapoentje

Gisteren zijn we 's morgens dus naar de dokter geweest, voor de jaarlijkse controle, en alles was in orde... Ik wou dat we ook al zo ver waren voor de rug van Anny...
In de namiddag kwam Louis, van OKRA, met het jaarverslag van de beweging in ons mooie Mater. Ieder jaar moet ik, in mijn ambtskledij als Sinterklaas, ook het jaarverslag brengen. Ik vind eerlijk gezegd dat dit niet helemaal samen hoort, maar traditie is traditie, dus hoort het bij mijn taak.

Nu zou je denken dat het bezorgen van een jaarverslag een kwestie is van een paar minuutjes, maar nee hoor, we zetten ons daarvoor ne keer. "Drinkt iet Louis?" "Nienok, jongne, 'k em just kaffee gedronken" "Ne dreupel,""Awel ja, dat zou wel kunnen"...
Het werden er twee, want dreupels maken de tong los, en Louis is een gezellige prater, en bij ieder punt van het jaarprogramma moest er uitleg komen... En op het laatste komt er nog een oproep voor medewerkers... "Hebde gullie dat ook zo moeilijk ?" Ja... en dan eens horen hoe zij dat aanpakken, dan mijn visie daar op (en ik ben onder meer ontlener van een idee van Koen Browaeys, die nog beroepshalve actief is in "het bewegen"...)(Merci, Koen!)

Toen hij weg was, zat ik daar met mijn jaarlijkse probleem... Je moet toch ook Sinterklaas zijn, en niet alleen voorlezer van het jaarverslag... En dus moet je weer even iets uit je mouw schudden, iets waar de mensen van wakker liggen, of iets om te lachen, of misschien van alle twee iets... Ik ben er nog niet uit. Ik heb wel al een vaag idee, maar ik moet het nog uitwerken, en zien of het dan inderdaad grappig is en niemand kwetst. Want soms kun je grappig zijn en onbewust iemand kwetsen, op een manier die je niet voor mogelijk acht.

Eigenlijk is dat stukje de reden van de titel van dit blogje... na Sint Niklaas komt Kapoentje... Net zoals in het liedje. En OKRA legt dan wel wat in de schoentjes... Want we krijgen dan allemaal wat speculoos en enkele chocoladepeeties... (Da's Oudenaards ! ne peetie is een ventje, een manneke, een pee-tje) en wat Niknakjes (Picnikken voor wie liever het andere merk noemt), en wat Lievevrouwkes (die snoepjes hebben een naam, maar ik kom er niet meteen op, maar ze hebben meestal het model van een beeldje van Onze Lieve Vrouw... een wat bizarre devotie ? van daar Lievevrouwkes...)

Dit jaar moet ik maar één keer optreden, want ik ga dit jaar niet naar de academie, en dus moet ik daar niet optreden.

Sinterklaas bij OKRA is heel anders dan bij de kinderen. Veel minder serieus, als je het goed bekijkt, eigenlijk omgekeerd van wat normaal zou lijken. Gewoonlijk ben je bij kinderen iets losser, iets speelser, maar als Klaas is het een bloedserieuze taak... Zeker bij de hele kleintjes.

Ik zal het wel een beetje missen, want ik doe dat wel graag. Ik was nog geen 18 jaar oud toen ik voor de eerste keer Sinterklaas was... Dat was in de sociale school, eerst voor de studenten, en dan in een lagere school die daar net om de hoek lag, een schooltje met enorm veel migrantenkinderen... Die veelal heel verwonderd waren over de figuur van Sinterklaas... In hun religie is dat er niet. Maar misschien hebben ze daar ook wel iets in die zin? Misschien ter gelegenheid van het Suikerfeest ?

En zo blijft een mens bezig... Maar stel je eens voor dat dit er allemaal niet is ! Hoe vervelend zou het leven dan wel niet zijn !
Ik kan me niet voorstellen dat ik een hele dag zou zitten met mijn duimen draaien ! Ik MOET bezig zijn ! Ik heb het al menig keer geschreven en zelfs gepredikt, bezig zijn is de beste pijnstiller ! Maar ik heb het ook niet in me om daar maar te gaan stilzitten ! Gelukkig heb ik vele hobby's. (te veel?), en je zit momenteel te genieten (?) van één er van, het maken van een (bijna) dagelijkse blog.

Al moet ik zeggen dat ik de laatste tijd wat minder bezig ben. En dat heeft onder meer te maken met  de rugpijn van Anny. Want veel dingen die ik als hobby doe, veroorzaken veel vuil, en kuisen kan ik haast niet aan (door mijn eigen rug) en nu kan Anny het ook niet meer, dus hou ik me in, en durf ik niet ... Eigenlijk is het een beetje gek, want dat bezig zijn is eigenlijk goed voor mij, en ik durf het niet doen om Anny te sparen. (Ik slik onder meer daardoor ook weer meer pijnstillers.)

Mizerie, mizerie zou Fernand zeggen...

tot de volgende ?  (Een foto van vorig jaar, bij de kinderen in de academie...)

Staking !

Vandaag is er de eerste stakingsdag in ons landje... Ik hoop dat de staking een echt succes is, en dat het een duidelijk signaal is aan die oenen van politici !
Ik hoop ook dat er geen gewelddaden komen...
Uit mijn ervaring zou ik zeggen: "Het is te hopen dat de politie op een verstandige manier te werk gaat !"

Ik heb hier verscheidene stakingen gekend, en zelfs mede ingestaan voor de organisatie er van. Vooraf kregen we dan bezoek van de BOB (De Belgische Opsporings Brigade), en ik ben altijd eerlijk geweest tegen hen, en heb altijd een goede verstandhouding met hen gehad.
Als ik zeg dat ik hoop dat de politieagenten verstandig zijn, dan weet ik dus waarover ik praat. Ooit maakte ik mee aan een bedrijf, dat een jong agentje, het nodig vond om te gaan roepen en gaan trekken aan mensen van het stakingspiket en stakers. Ik zag zo de temperatuur stijgen ! Ik ben naar een telefooncel gehold (toen waren er nog geen GSM's), en heb contact opgenomen met de commissaris. Meteen heeft die het agentje opgeroepen en weggestuurd, weg van die plaats, en er een meer ervaren agent laten komen postvatten.

Op die manier was het brandje meteen geblust.
Ooit maakte ik mee, bij een staking van de betoncentrales, dat een klein bedrijfje, die haast volledig met familieleden werkte, het werk ging wegpikken van het bedrijf in staking. De arbeiders pikten dit niet, want ook al staakten ze, ze staan voor hun bedrijf en voor hun werk. Toen daar onrust dreigde te komen, heeft de politie een tussenkomst gedaan bij het kleine bedrijfje, en het bedrijfje stopte ook het werk.

Ik bedoel maar, de politie moet vooral optreden om de gemoederen te kalmeren, voor aleer er moeilijkheden ontstaan. En zij moeten dat doen zowel voor de bedrijven als voor de arbeiders.

Ik heb nooit echte moeilijkheden gekend, hier in onze regio, mede dank zij de goede verstandhouding met de politie en de rijkswacht.
Een staking doe je niet lichtvaardig ! Ik ben steeds uitgegaan van het idee dat een staking het laatste middel is. Als je echt muurvast zit in de onderhandelingen, dan kan een staking de oplossing bieden. Hier hebben we echter te doen met een speciale soort staking. We staken in feite niet zozeer tegen de bedrijven, als wel tegen de regering. De bedoeling is dat we duidelijk maken dat we desnoods het land kunnen ontwrichten, als zij ( de politici) niet op een rechtvaardiger manier omgaan met de rechten van de werkende mens (en de zieken, en de werklozen en de gepensioneerden...).

Staken is niet leuk. Een staking is een wapen, en een wapen gebruik je maar als het echt niet anders kan. Dat de mensen massaal dit wapen grijpen, is op zich al het bewijs dat de regering te ver gaat, en zeer onrechtvaardig is in de manier waarop ze proberen te saneren.
Iedereen is zich bewust van het feit dat saneren niet leuk is, maar je moet de lasten verdelen, niet alleen leggen op de schouders van de kleine man.
Ik heb het al geschreven, en ik schrijf het terug: cadeautjes geven aan het patronaat brengt niets op, buiten meer winst voor die bedrijven. Als er geen waterdichte waarborgen zijn op meer tewerkstelling, dan zijn het gewoon cadeautjes... en voor de werknemers inleveringen !

Hopelijk zijn er dus geen moeilijkheden, en ik hoop nog veel meer op een spoedige oplossing in die zin dat er rechtvaardigheid komt voor iedereen !

tot de volgende ?

Alost

(Stom mopje: Een auto gaat langzaam naast een fietser rijden, en roept door het raampje: "Alost ?" Waarop de fietser antwoord: "'k Weet het, ik heb hem al drie keer opgepompt !")
Als dit mopje onverstaanbaar is voor de Nederlandse lezers, dan wil ik verduidelijken dat in ons tweetalig landje (eigenlijk drietalig !!!), men ook de namen van de gemeenten vertaalt, en Alost is het Frans voor het Vlaamse Aalst...

We zijn dus vandaag naar Aalst geweest, in de Florahallen was er rommelmarkt... En het was er niet koud, want blijkbaar is er chauffage, en kan ze branden.

De man die nu de rommelmarkt organiseert sprak ons aan toen wij naar buiten gingen. Het blijkt dat hij in Mater woont, in Duisbeke, een paar kilometer van hier !

Deze rommelmarkt was in het nieuws gekomen, want blijkbaar was het nu een nieuwe uitbater, en de oude uitbater vertelde overal rond dat de markt niet doorging. Wel dus... en het is een mooie markt, ik zag er heel wat moois, maar niets wat me interesseerde als verzamelaar.

We zijn voor het eerst weer langs de gewone weg er naar toe gereden, want er waren al een hele tijd werken aan de gang. Ik had vanmorgen eens gecomputerd, en daar las ik dat de weg vrij zou zijn, en het was juist ! Alleen de doorgang naar Lede is nog onderbroken, maar er is een omleiding voorzien.

Het nieuw aangelegde kruispunt is veel beter dan vroeger, het verkeer gaat er merkelijk vlotter, en ik denk dat het op de werkdagen toch wel wat zal schelen, want er was daar bijna altijd filevorming.

In het terugkeren was de baan weer op zijn best... Er staan langs de weg een deel grootwarenhuizen, en het verkeer van en naar die dingen maakte dat het hier en daar behoorlijk gevaarlijk was. Een wagen voor me ging plots, zonder enige zichtbare reden op de rem staan, en reed na enkele seconden weer door. Had ik een tel onoplettend geweest, dan had ik prijs ! In het weekend zie je soms gekke dingen op de weg !

Ik denk dat je een paar dagen de blog zult moeten missen... Morgen gaan we naar de kleinvee-tentoonstelling in Affligem, en maandag moet Anny naar de specialist. Niet voor haar rug, maar voor de opvolging van de operatie van een paar jaar terug...

tot de volgende ?

diversiteit

Ik heb er reeds enkele malen over geschreven, toen ik klein was zat er op de markt een zwarte evenmens (ik mag niet meer neger schrijven!), en dat was toen nog een bezienswaardigheid. Op de Wereldtentoonstelling te Brussen in 1958 kon je gaan kijken naar een heel nagemaakt dorp met zwarte evenmensen...

Kortom, op dat moment was er bij ons nog helemaal geen sprake van vreemdelingen die hier kwamen wonen. We hadden  (ik ben van Oostende) uiteraard ieder jaar massa's toeristen over de vloer, maar dat is iets anders.

In de streken met koolmijnen had men wel al te maken met gastarbeiders, in den beginne waren dat vooral Italianen en Spanjaarden, maar al gauw kwamen er ook mensen uit de Mahgreb regio...

Zolang de mijnen draaiden hadden we ze broodnodig, want dat was een werk waar niet veel Belgen nog toe bereid waren... En niemand zag er dan ook een probleem. Toen de mijnen sloten gingen die mannen echter niet terug naar hun thuisland. Ze waren ondertussen hier gesetteld, hun kinderen hadden hier school gelopen, een heel pak was ondertussen Belg geworden, en velen er van wisten uit ondervinding dat het leven hier veel beter was dan in het thuisland, en bij ieder bezoek aan hun verre familieleden, maakten ze reclame voor ons landje, en er kwamen steeds meer en meer van die mensen naar hier.

Na een tijdje kwamen er wetten om die invoer te beperken en te regulariseren, maar door de onrust in heel veel landen op deze aardkloot, waren er heel veel die hier als vluchteling kwamen, en zeg nu zelf, kun je nu mensen terugsturen naar de dood ?

Hoe kun je, als mens weigeren dat ze hun gezin hier naar toe haalden? Nee, dat kun je niet, dat is niet humaan. En zo kwamen hier uiteindelijk een heel pak mensen onze al dichtbevolkt landje vervoegen.

Zolang alles goed gaat, iedereen werk en behoorlijk inkomen heeft, is er geen mens die daarvan wakker ligt, maar eens er werkloosheid heerst, de armoede dreigt, dan zien we het altijd weer terug opdoemende spook van het racisme weer te voorschijn komen. De werkloosheid is dan de schuld van al die gasten die hier niets te zoeken hebben, al de misdaden worden door hen gepleegd, alle werkloosheid en alle mutualiteiten worden door hen leeg gegeten, en ga zo maar door...

Bijna iedereen wordt in meerdere of mindere mate door dat racisme aangetast ! Als je de krant openslaat om je dagelijkse misdaadverslag te lezen, dan staat daar telkens bij dat de dader van vreemde origine is... Als het een wasechte Belg is met een Belgisch klinkende naam, dan staat er niets bij.
Maar op de duur kun je haast niet anders dan op die manier de indruk krijgen dat het altijd of bijna altijd die vreemdelingen zijn die de misdaden doen. En misschien zit daar zelfs iets van waarheid in, maar er zit ook een zekere logica in. Die soort van misdaden (diefstal, diefstal met braak, met geweld) wordt meestal gepleegd door mensen die laaggeschoold zijn en/of arm zijn. De grote groep vreemdelingen zijn veelal, door diverse redenen lager geschoold dan de Belgen... (Onder meer door de mindere kennis van de taal, door het feit dat ze thuis minder gesteund worden (armoe en geen idee van de waarde van scholing))

Niet allemaal, maar een groot deel van die vreemdelingen zien er ook anders uit, en zijn dus heel makkelijk te herkennen. Bovendien groeperen ze zich, en vallen ze op door het spreken van een andere taal. Veelal hebben ze dan ook nog een andere religie, en waar bij ons de religie iets voor binnenskamers is, tonen zij hun religie ostentatief.

Ze zijn dus heel goed herkenbaar...

Een heleboel van die kenmerken waren ook de basis van de Jodenhaat...

En laat ons eerlijk zijn, onze reacties zijn ook veelal te vergelijken !

Als we naar de streken gaan waar eertijds de mijnen waren, dan zien we dat die Spanjaarden en Italianen allang geïntegreerd zijn... Maar laat hier eens een Italiaanse ploeg komen voetballen, dan zijn plots al die mensen, die al twee, drie generaties Belg zijn, plots weer Italiaan. Je doet je aard niet af zoals je hemd, er blijft heel, heel lang iets van hangen.

Integratie is heel belangrijk, maar ook met integratie blijf je zitten met de volksaard. Waar echter die Italianen en Spanjaarden van toen, stilaan gaan uitzwermen, niet meer in groep wonen, daar vermindert die oude volksaard, daar huwen ze meer met mensen uit niet-eigen volk, en verwatert langzaam dat oude Nationale gevoel. Toen ik in Loppem woonde, had ik een vriend in Brugge, hij noemde Biggler, en zijn vrouw was een Diaz... Zijn naam toonde dat hij wellicht Engelse voorouders had, en zij Spaanse, maar daar wisten ze niets meer van, en ze waren even Vlaams als u en ik. (Er zijn sterke aanwijzingen, dat mijn naam eigenlijk ook van Engelse origine zou zijn: Goodrich, en dat zou dateren uit de tijd van Karel de Grote...)

Ik wil maar zeggen, wie van ons kan zeggen dat hij op en top van Zuiver Vlaams of zuiver Waals bloed is ? Wellicht niemand meer.
We hebben dan ook geen poot om op te staan als we rassentheorieën gaan spuien !

Als er hier in onze wijk één gezin zou komen wonen van vreemde origine, dan zou de integratie veel sneller verlopen, dan als er plots een tiental families kwamen. Omdat die tien gezinnen onderling veel meer contact zouden hebben dan met ons. (De Belgen in den Kongo zochten ook elkaar op !).
Dat bewijst dat we moeten pogen die mensen werkelijk aan te trekken, er mee te praten, er echt mee samen gaan leven. Ze betrekken in het leven van de gemeente. Ze uitnodigen om deel te nemen aan het leven van onze gemeenschap.

Makkelijk ?
Nee, op je krent blijven zitten is veel makkelijker !
Maar eerlijk, ik heb nog maar één keer gehad dat zo'n vreemde medemens niet vriendelijk was... Al de anderen, en dat zijn er heel veel, die waren heel vriendelijk. En als ik naar de Marokkaanse winkel ga in Ronse, dan word ik er ontvangen als een koning, in mijn eigen taal, soms doorspekt met een Frans woord, maar ze doen hun best. Ik vind het er aangenaam winkelen, en ik leer er heel wat producten kennen, die ons al zo weelderig leven nog verrijken !

Sluit je niet af, laat je niet meesleuren met dat racisme !
(Denk dat het allemaal fantastische voetballers, atleten, wielrenners of zo iets zijn, want daar heeft de doorsnee Belg dan helemaal geen moeite mee om ze op te nemen als "Belg"...)

tot de volgende ?

Mist

Vandaag zit ik niet in die mooie Vlaamse Ardennen, maar in een pak watten... Wat we nog zien is grijs overschilderd...
Het doet me denken aan die vele mooie schilderijen en aquarels met de Leie als onderwerp. Om een of andere duistere reden lijkt het of het bijna altijd mistig is over de Leie. Natuurlijk is het niet echt zo, maar de Leie in de nevel is mooi. Als de harde oever verzacht wordt, als de bomen niet hard naar voren springen, maar zacht vergrijzelen, als de schepen grijze donkerten zijn op een bijna wit doek, dan krijg je haast automatisch die speciale sfeer die we als mooi ervaren.

Maar ik mag het niet gedroomd hebben, dat de Leie altijd in zo'n nevel zou verhuld zijn ! Want die nevel is wel mooi op doek of op papier, zelfs vanachter het raam, maar als je buiten gaat, dan is het koud en vooral nat, en veelal ondervind je dat de lucht die je inademt sterk vervuild is, met alle stof en gassen van verkeer en industrie van het Ruhrgebied tot hier.

Vandaag is het ook zo, de lucht is helemaal niet verfrissend, maar eerder beklemmend.
Op zo'n dagen heb ik een beetje heimwee naar mijn geboortestreek, waar de zeebries het meeste vuil altijd weer landinwaarts weg stuurt. Maar op de zee is de mist -naar mijn gevoel- het meest beklemmende ding dat er bestaat. Ik heb in behoorlijk zware stormen gevaren, maar bang was ik alleen bij echte mist. Je weet wel, zo mistig dat je het gevoel hebt dat je je eigen handen niet meer zou zien. Ik vaarde op een behoorlijk groot schip (Ostend-Dover), met een behoorlijke radar, maar toch moesten wij dan, als bemanning rondom rond het schip gaan staan, om te luisteren of we geen bel of toeter of motor hoorden die onze richting uit kwam. Ik hoorde precies alle bellen en toeters van heel de Noordzee, maar je ziet niets ! Bangelijk !

Zomernevel is heel wat anders... Dat is ook een vorm van mist, maar dan eentje die in dunne flarden over de velden hangt. Nu en dan kun je dan een veld zien met koeien, die pootloos rond lijken te zweven, als bontgevlekte ballonnen.  Die nevel is gewoonlijk vlug verdwenen, eens de zon ook maar enige kracht heeft, zie je de wolken oplossen. Want mist en nevel zijn niets anders dan wolken die over de aarde hangen.

Eigenlijk is dat een beetje ontluisterend... Die mooie witte schapenwolkjes die het helle blauw van 't geluchte opsieren, zijn dus niets anders dan mistvlekken in de hoge hemel. En die grote grijs-zwart-blauwe wolkenkastelen die dreigend naderbij komen, nu en dan helle bliksemflitsen afschietend, en het verre gerommel van de donder als dreigend gegrom naar je sturen... zijn niets dan ...mist. Mist waarvan je weet dat je er zo doorheen kunt wandelen, waarvan je hooguit nat wordt... Die bliksem is wel gevaarlijk ! We weten perfect dat die ontstaat door een verschil in spanning van de ene wolk ten opzichte van de andere, of van de grond ten opzichte van die wolken. En het is plots weer onbegrijpelijk dat zo iets ijls überhaupt een spanning heeft !

En dat doet je dan weer beseffen dat de natuur hoe dan ook zo onbegrijpelijk is en blijft, zelfs als je het antwoord kent, blijft het bizar en vreemd. Toen ik klein was leek het of onweer met donder en bliksem een fenomeen die gebonden was aan warm drukkend weer... Maar ondertussen heb ik een onweer meegemaakt tijdens een sneeuwbui en  in de koude winterdagen.

En dan vraag ik me af: "Zou nevel, mist ook een onweer kunnen geven?" Dat heb ik alleszins nog niet meegemaakt, maar dat wil niets zeggen. Wij ervaren de nevel, de mist altijd als wittig van kleur, maar als je in de mogelijkheid zoudt zijn, om een mistvlek te zien van ver, zouden er dan ook van die dreigende onweerachtige kleuren in bestaan?

Misschien ben ik nog niet oud genoeg om dat al gezien te hebben.

Tof idee... ik ben nog niet oud genoeg... Joepie !

tot de volgende ?

Poetsvrouw

Oef, de poetsvrouw is terug van ziek geweest... Het is hoog tijd, want noch Anny, noch ik kunnen het nog aan. Maar ja, ook poetsvrouwen kunnen ziek zijn ! En waarschijnlijk lopen ze, net zoals de mensen uit het onderwijs, meer kans dan een ander, om ergens iets te vangen.
"Mijn" poetsvrouw had gelukkig maar een zware verkoudheid, en op facebook had ik gelezen dat ze niet meer kon praten, waarop ik gereageerd heb dat haar man content zal zijn geweest... Ze kon er mee lachen, en had het aan haar man getoond, die ook gegrinnikt had.

We kregen meteen ook het bericht dat zij voortaan onze "vaste" poetsvrouw zal zijn, en dat zij dus normaal alle weken zal langskomen, maar in december, met die feestdagen zal het ook eens zonder poetsvrouw te doen zijn... Maar een week, dat vinden wij al lang niet meer zo erg, we zijn meer gewoon. Het heeft immers heel wat tijd gevergd vooraleer ze hier voor het eerst kon komen.

Binnenkort zal ik hier vriendelijk verzocht worden om plaats te ruimen, want ze moet hier ook poetsen. En dan druip ik af naar de zetel, en wacht geduldig tot ik weer mag kompjoeteren...

Van op Facebook ken ik gans haar gezinnetje, haar man en de twee kinderen. Geef toe, het is maar een van die sociale media, maar op zo'n moment voel je echt het sociale er van. Het maakt dat je de mensen wat beter kent. En haar man is dan ook nog van Mater, niet eens zo ver van hier, afkomstig.

En weet je, door het feit dat we geconfronteerd werden met ganse perioden zonder dat er hier werkelijk kon gepoetst worden, hebben we geleerd om meer aandacht te schenken aan het proper houden. Dat slaat dan vooral op mij... Ik heb eindelijk geleerd om er steeds op te denken mijn voeten zorgvuldig af te vegen als ik buiten was, en 's middags help ik de tafel ruimen en ik maak iedere dag het bed op. En nu en dan nog van die kleine dingen die de dag voor Anny wat lichter maken, en die mee werken aan het zolang mogelijk proper houden van ons huis.

Hopelijk zullen die elektrische schokken op de zenuwen van de rug, helpen, en zal Anny toch iets beter worden en weer zelf een en ander kunnen doen. Hoop doet leven.

Eén van de moeilijkste dingen die er momenteel zijn, is de aquarium... Wat betreft het aquarium zelf, is er weinig werk aan voor Anny, maar vooraleer ik daar kan aan werken, moeten wij het front en het dak van het aquarium nemen, en dat is redelijk zwaar, en hangt voor Anny op een hoogte die voor haar niet zo gelukkig is. Maar och, als we het voorzichtig doen, dan lukt het wel. En nu ik de verlichting heb veranderd, is daar toch al een pak werk verdwenen. Vroeger moesten we die verlichting ook iedere keer wegnemen, en ook die dingen waren niet echt licht te noemen... Nu hangt de verlichting, en kan hij blijven hangen.

Ik had gehoord van Erwin dat je met led-verlichting een aquarium perfect kunt verlichten, en ik heb het eens geprobeerd met zo'n moderne lampen waarmee stielmannen nu rondlopen... Vroeger was dat een gewone lamp, nadien zag je van die werflampen met TL, maar nu zijn ze meestal met led-verlichting. Ik heb het geprobeerd, en het werkt perfect. Natuurlijk is het niet volmaakt, omdat het zuiver wit licht is, en niet die speciale kleuren die ze nu voor aquaria bestemmen, maar het resultaat is mooi ! Met twee zo'n lampen is mijn bak compleet verlicht en beter dan ooit ! (En mijn aquarium is twee meter lang, 60 cm diep en 70 cm breed !!!) (meer dan 800 liter water !)

Je ziet, moeilijkheden maken een mens inventief !
We zoeken middelen om ons zo goed mogelijk mee te behelpen.

tot de volgende ?

Mega

Hier voor me ligt een stick, eentje met 4 GB (Gigabite) plaatsruimte er op. Ik heb er al zien liggen met 64 GB en wellicht zijn er nog véél grotere op de markt.

Dan denk ik terug aan mijn eerste kleine computertje van Tandy, een merk die allang in de computerhemel is. Dat had, als ik me goed herinner zo'n 20 megabites... En daar kon ik alles mee doen wat ik wou, want ik had er ook een floppydrive bij. Ook die floppy's zijn allang in de computerhemel, en mijn kleinkinderen weten niet eens wat dat zou kunnen geweest zijn.

Ik had nog lang geen Internet thuis, dus was dat ding veeleer een veredelde typemachine, en de info die ik wilde raadplegen moest ik er eerst instoppen, met behulp van programmaatjes die ik kocht.
Later kwamen er van die kleine discettes in de plaats van die floppy's...

Nu heb ik een computer met Internet er bij, en op dat toestel zitten ik-weet-niet-hoeveel giga's, en ik doe er weinig of niets mee, want ik stockeer een heleboel dingen in The Clouds... In de wolken dus, en die wolken dat zijn blijkbaar enorme machines die ergens op de wereld staan te staan, en waar ik massa's kan stockeren, die mij niets kosten.  Er bestaat een handig programmaatje waar je heel wat van die Clouds bij elkaar kunt voegen, en zo aan een massa stockageruimte kunt komen. Het voordeel is dat je computer niet heel de tijd op je harde schijf moet zitten zoeken naar de programma's. En dus gaat je systeem sneller, tenzij bij die programma's in die grote stock. Maar daar staan dus alleen dingen die ik maar af en toe bekijk.

Er is een tijd geweest dat mijn computer vol stond met programma's en programmaatjes, waar je een jaar nadat je ze geïnstalleerd had jezelf zat af te vragen waar ze in Godsnaam voor dienden. Nu staat er haast niets meer op die computer van mij, net nu ik al die plaats heb...

Als ik eens iets echt nodig heb, dan installeer ik het, niet eerder, en het blijkt dat ik niet zoveel nodig heb.

Maar toch... Als ik denk aan mijn oude Tandy, dan kan ik daar niet eens één basisprogramma van nu meer op zetten. Mijn Ubuntu, die in vergelijking met Windows haast niets gebruikt, zit al torenhoog boven die 20 mega van toen. Ik kan er ook veel meer mee doen, en, ik heb internet.

Onlangs heb ik toch maar een programmaatje geïnstalleerd, die ik niet echt nodig heb, maar dat ik wel leuk vind... Ik kan nu in de taakbalk zien welke temperatuur het momenteel buiten is. Buiten, dat wil zeggen in Horebeke, want Mater kent het programma niet, dan moet ik Oudenaarde nemen, en Oudenaarde ligt beneden de berg, en ik zit er bovenop... En daar ik ze dan maar beiden heb genomen, zie ik dat er meestal een graadje verschil is tussen de twee. Soms zie ik dat het mistig is in Oudenaarde en hier zonnig. Ik kijk buiten en het klopt. Ik weet nu wanneer de zon opstaat en ondergaat, maar krijg er ook de dageraad en de zonsondergang bij, een heel uitgebreid weerbericht.
Natuurlijk staat dit niet allemaal in de taakbalk, ik moet dan klikken op het icoontje met de temperatuur, en dan krijg ik een blad vol info.

Ik moet niet meer de tuin in om te kijken op de thermometer, nee, ik kijk even op mijn computer...
Kortom, mijn computer maakt van mij een luie mens.
Op meer dan een manier. Ik kom iets tegen wat ik niet begrijp... Vroeger ging ik dan even op mijn knieën zitten bij mijn boekenkast, nam het deel van de encyclopedie die ik nodig had, en begon te zoeken. Soms moest ik dan ook nog eens bij gaan zoeken in de bijlagen waarvan er ieder jaar een verscheen (wellicht nog steeds, maar ik koop die dingen niet meer). Nu Google ik even, en ik krijg alle denkbare en ondenkbare info over het gezochte item. Soms zoveel, dat ik daarin even moet gaan bij zoeken om echt dat te hebben waar ik eigenlijk naar op zoek was. Kortom, ik heb de hele wereld hier voor me staan. Op enkele vingerbewegingen van me vandaan.

Eigenlijk zijn we ons er bijna niet meer van bewust welke rijkdom we daar mee in huis hebben ! Natuurlijk kun je er ook spelletjes op spelen, en ik ken er die al hun vrije tijd besteden aan dat spelen. En natuurlijk kun je op allerlei manieren via die computer veel geld uitgeven, aan het downloaden van muziek, aan het spelen van sommige spelletjes, aan het kopen van "werktuigen" voor die spelletjes, en ga zo nog maar een tijdje door... Maar je kunt haast al die dingen ook doen zonder geld uit te geven. Natuurlijk zal het dan niet exact dat spelletje zijn, maar je houd er in ieder geval je portemonnee mee gezond. Maar voor mij zijn die dingen niet belangrijk, ik hou er van rond te dwalen op het internet... Ik moet maar op iets denken, en dan ga ik zoeken, en dat uitpluizen. Nu en dan kom ik heerlijke dingen tegen, en die stop ik dan in mijn bookmarks, waar honderden sites op zitten die ik nu en dan weer ga verkennen, en weer in ga zitten lezen en kijken.

Eén van de dingen waar ik ook veel tijd doorbreng is Pinterest, waar ik duizenden foto's op kan stockeren van dingen die mij interesseren.  Ach, ik moet er maar over beginnen om weer goesting te krijgen om daar eens op te dwalen. Ik heb een enorm kunstmuseum opgebouwd aan foto's... Inspiratie met hopen.

Ik ga stoppen, want over mijn computer, daar kan ik uren over door bomen.

tot de volgende ?

zevenenveertig jaar

17 november 1967 zijn Anny en ik in het huwelijksbootje gestapt... Als ik het nu bekijk waren we nog bitter jong, Anny 20 en ik 21... Maar toen voelden we ons al heel volwassen en wisten alles veel beter dan de rest van de wereld. En zo hoort het eigenlijk ook te zijn.
Zowel dat jong zijn, als dat je-volwassen-voelen...
Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Je wil je losrukken van de oude wereld, en binnenstappen in de nieuwe.
Nu is dat veel minder het geval dan toen. Nu is er geen voorzichtig aftasten meer, de jeugd weet alles van de seksualiteit, bijna ieder meisje is al heel vroeg aan de pil (voor de veiligheid (?)) en is ze dat niet, in ieder grootwarenhuis vind je condooms.

In onze tijd was dat niet zo.
Of het beter was of niet, laat ik in het midden, dat zal wellicht net als nu voor de ene beter zijn, en voor de ander minder goed. Ik maak er geen oordeel over. We zitten in een andere tijd, met heel andere normen.
Maar net zoals vroeger moet je als ouder aan je kind normen meegeven, wat hij of zij er mee doet, daar heb je het raden naar, want net zoals wij in onze tijd vertellen de kinderen van nu lang niet alles aan hun ouders. Want ook in deze moderne tijd is daar het proces van zich-losrukken...

Zevenenveertig jaar geleden was het een exceptionele zonnige en warme dag... Maar als ik kijk in de statistieken was het minimum 0.5 ° en maximum maar 8.2° celsius... En wij liepen buiten in onze hemdsmouwen. Maar dat exceptioneel warm was dus niet zo erg warm...
Dat zal dan wel behoren bij het onbewust inkleuren van je herinneringen. Het was een mooie dag, een dag die de start was van een gelukkig samenleven en samen zijn in goede en kwade dagen. En dus was alles goed, en kleur je onbewust die dag nog mooier in dan hij wellicht was.

Dat is ook een goed ding. Dat bewijst dat je het nog steeds goed vindt.
Maar zodra je op details van die dag ingaat, dan spelen er andere elementen, elementen die niet zo happy zijn... Je denkt aan die mooie grote feesttafel en meteen aan het feit dat er bijna geen mensen meer over zijn die er toen bij waren. Buiten broers en zussen en hun wederhelft (en zelfs daar is er al een van overleden) kan ik niemand meer bedenken. Allemaal zijn we ze verloren in die 47 jaar.

Van het feest 's avonds, waar vrienden uitgenodigd werden, weet ik het doodgewoon niet ! Ik kwam van Oostende, Anny van Loppem, en we wonen nu al sinds 1973 in het Oudenaardse... Al meer dan 40 jaar van die 47 zijn we Oost-Vlaming geworden, en allebei voelen we ons hier kiplekker en zouden niet meer terugwillen naar onze oude heimat... Want, we kennen er niemand meer...
Ooit heb ik een oude vriend uit mijn jeugd ontmoet, en na vijf minuten waren we tenden gebabbeld... We hadden niets gemeenschappelijks meer, buiten een ver verleden. En je kunt natuurlijk dingen ophalen uit dat verleden, maar als dat het enige gespreksonderwerp vormt... Nee, dank je wel...

Eén ding die toen normaal was, vind ik eigenlijk beter dan wat we nu zien gebeuren bij de meeste jonge mensen. Toen we trouwden hadden we bijna niets. Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd. Daardoor en daarvoor hang je hechter aan elkaar, je hebt samen opgebouwd. Je bent het gezamenlijke leven begonnen met magere tijden, tijden van langzaam opbouwen.
Nu hebben jonge mensen (bijna) alles om mee te starten. Dat is leuk, maar ik denk dat waar ons huisje en alles er in een stukje van de lijm is die ons samenbindt, dat hun bezit geen kleefstof bevat...
En hoe idealistisch we alles ook bekijken, het materiële is er en speelt hoe dan ook een rol in het leven.

47 jaar... het is lijk den dag van gisteren... Ik zie mezelf weer in dat nette pak, plastron, wit hemd met manchetten en bijhorende knopen, en Anny in een wolk van wit... Ik hoor nog de reactie van mijn familie toen ze hoorden dat mijn schoonmama in Wannegem-Lede geboren was... Wij wisten geen van allen waar dat lag... Wist ik veel dat we ooit in die streek zouden terechtkomen...

djudedju... we worden oud, moeder !

tot de volgende ?
( Wat zagen we er netjes uit hé ?)

All my troubles seem so far away...

Gisteren zijn we dus weer naar het UZ gereden, nu zonder last van files. Zoals gewoonlijk waren we er weer heel vroeg, maar soms wordt dat beloond ! Want we kwamen in de pijnkliniek, en Anny mocht meteen naar de behandeling...

Ik heb me rustig in de wachtzaal neer gepoot, ik had mijn boek meegenomen, en begon op mijn gemak te lezen... Zo'n dik uur later stond Anny al weer bij me.

Het was een pijnlijk iets, vertelde ze. Die naalden inbrengen is al pijnlijk, dan zitten ze te wroeten om de zenuw te hebben, als ze die hebben, dan doet dat verschrikkelijk pijn. De dokter trekt de naald dan een ietsiepietsie achteruit, zodat die pijn vermindert.
Maar dan voeren ze daar elektrische stroom in, mijn benen vlogen vanzelf omhoog. De dokter minderde de stroomtoevoer, en dan was het pijnlijk, maar verdraagbaar.

Het zal nu 4 à zes weken duren vooraleer we weten of het werkt of niet. Want door het complexe aan letsels bij Anny, kan het zijn dat de behandeling nog eens moet herhaald worden, of dat er een behandeling moet gedaan worden aan de facetten, ook al met elektrische stroom. Laat ons hopen dat het niet nodig is, en dat Anny zo'n zes maanden (bijna) pijnvrij zal zijn. Bijna, want de pijn zal niet volledig weg zijn. Ik vermoed dat Anny dan in een situatie terecht zal komen zoals ik nu heb, altijd wel wat pijn, maar verdraaglijk, zolang je braaf bent... Want zodra je iets te veel doet naar de zin van je rug is het meteen prijs, en heb je weer veel meer pijn. Maar dat zou in ieder geval op zich al een serieuze verbetering zijn !

Maar voorlopig zijn we dus optimistisch, en we hopen dat het werkt. In januari moetn we weer naar het UZ, om te evalueren, en eventueel te beslissen of er nog iets anders moet gebeuren. Dan moeten we daar héél vroeg zijn... Hopelijk hebben we dan geluk met het weer, want januari kan van alles met zich brengen... Maar we zijn vndaag optimist ! All my troubles seems so far away..., maar dan niet Yesterday, maar vandaag en morgen en overmorgen en overovermorgen en overoveroveroverover....

Straks gaan we naar de rommelmarkt, een nieuwe, ergens in Merelbeke... We zien wel wat het wordt.

Zelf heb ik steeds meer last van uitstralingen in mijn dij, op een hele andere plaats dan Anny. Het lijkt wel of de plaats die jarenlang gevoelloos was, nu evolueert naar een pijnpunt. Maar het is aan de zijkant, en het doet niet meer zeer als ik zit of sta of lig... Wat bij Anny wel het geval was (Haar pijnen lagen aan de achterkant van de dij, zo dat ze er moest op gaan zitten, en dat doet zeer !

Ik ga stoppen, het is bijna tijd om te gaan rommelen op de rommelmarkt...

tot de volgende ?

Goed nieuws !

Deze morgen zijn we naar het UZ geweest, om te horen wat er nu verder kon gebeuren met Anny... Na een gesprek en evaluatie van de onderzoeken, mogen wij morgen terug voor een behandeling.
Deze behandeling heeft niet onmiddellijk resultaat, pas na 4 à 6 weken weten we of het geslaagd is, maar dan zou ze gedurende maanden véél, véél beter zijn.

De dag was nochtans niet zo goed begonnen... Ik ben een van die mensen die altijd zorgt dat hij zeker op tijd is, dus ben ik altijd te vroeg. Ook vandaag reden we dus al veel te vroeg naar Gent, naar het UZ... Nogal een geluk, want we hebben serieus in de file gestaan ! Waar je normaal in een dik half uur in Gent in het UZ staat, zijn we nu bijna anderhalf uur op baan geweest. Nu ja, letterlijk dan, we waren op de baan, en roerden van geen meter. Na zo'n file begrijp ik het voordeel dat die moderne auto's hebben, die bij stilstand automatisch de motor stilleggen... Als je in een file staat durf je dat niet goed, ze zouden eens een meter moeten opschuiven... Met zo'n automatisch systeem zouden we veel diesel gespaard hebben...

Morgen dus weer naar Gent, weer naar het UZ, en hopen dat de behandeling lukt...

Maar het is alleszins goed nieuws, dat het te behandelen is ! Helpt het niet, of onvoldoende, dan zijn er nog twee gelijkaardige opties open. Als ik in mijn agenda kijk, dan heeft Anny nu al sinds eind mei pijn... En dat is verdomme lang om pijn te hebben !

Morgen moeten we niet zo vroeg zijn in het UZ, dus gaat het wellicht makkelijker zijn op de baan. Maar we hebben al een volgende afspraak voor in januari, en dan moeten we om 8.30 uur bij de dokter zijn... Om te kijken wat het resultaat is van de behandeling. We zullen dan dus heel vroeg moeten vertrekken, en hopelijk is het dan geen slecht weer !


Deze week zouden we weer een poetsvrouw hebben, maar dat brave kind is ziek geworden, dus zitten we nu al twee weken zonder... Anny gaat proberen toch een beetje te kuisen. Maar ik heb haar gezegd dat ze dat zeker nu niet moet doen, met morgen die behandeling.

Is het bij jullie ook zo'n prachtig weer ? Het is hier 10° Celsius, maar echt heerlijk zonnig weer met in de blauwe hemel van die lichte witte wolken. Voor wie het kan: echt wandelweer !

Tot de volgende ?